Από τον Απόστολο Κόντο στον Απόστολο Κόντο με διαφορά 58 χρόνων

Θυμάστε πότε δώσατε την πρώτη συνέντευξή σας;
«Φυσικά! Την είχα δώσει στον Άρη Μελισσινό όταν ήμουν στον Ιωνικό, 14 χρονών. Το 1962».

Απόστολε, στα 17 σου χρόνια ζεις με έναν προβολέα πάνω σου. Επειδή, ακριβώς φέρεις ένα επώνυμο που σέρνει μαζί του αναμνήσεις και θα δημιουργεί πάντα συγκρίσεις. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι να σε πνίγει;
«Απλώς, πολλές φορές νιώθω το άγχος ότι πρέπει να αποδείξω κάποια πράγματα. Ο παππούς μου έχει πετύχει τόσα πολλά στην καριέρα του κι αυτομάτως γίνεται η σύγκριση. Νιώθω ότι ενδεχομένως πρέπει να κάνω κι εγώ κάτι πραγματικά σπουδαίο ώστε να ακουστώ. Αν δεν τα καταφέρω, θα λένε πάντα πως ο εγγονός μπορεί μεν να είναι καλός, αλλά δεν είναι τόσο καλός όπως ήταν ο παππούς του. Πάντα τα δυνατά επώνυμα… καπελώνουν, τρόπον τινά τις επόμενες γενιές. Επομένως, ναι, πολλές φορές αισθάνομαι αυτή την πίεση και το άγχος όμως σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να το αποβάλεις για να το ευχαριστηθείς. Ούτως ή άλλως, είναι ένα παιχνίδι. Γενικώς, είναι ένα επώνυμο που δύσκολα μπορεί να κουβαλήσει κανείς στο ελληνικό μπάσκετ. Βαρύ σαν ιστορία, που λέμε».

Ποιο είναι το πιο κοντινό και το πιο μακρινό όνειρό σου;
«Το πιο κοντινό θα έλεγα πως είναι να παίξω κάποια στιγμή στην Α1. Σε οποιαδήποτε ομάδα. Το πιο μακρινό είναι να παίξω στον Παναθηναϊκό. Σαν τον παππού μου. Και ίσως πιο ψηλά».

Ο παππούς πόσο έχει πιέσει τον εγγονό σε αυτή τη διαδικασία;
«Το μόνο που του έχω πει είναι πως αν θέλει να ασχοληθεί σοβαρά με το μπάσκετ, πρέπει να καταλάβει ότι οφείλει να προσπαθήσει να φτάσει στην πρώτη γραμμή. Αν δεν μπορεί ή έστω αν δεν έχει τη φιλοδοξία να το κάνει, καλύτερα να δώσει όλο το βάρος στα μαθήματά του, που είναι άριστος μαθητής. Αυτή είναι η αγωνία μου. Αν το πιστεύει, να προχωρήσει και να προσπαθήσει να φτάσει ως το τέρμα. Ειδάλλως, να κοιτάξει άλλα πράγματα».

Εσείς κάνατε όνειρα; Ήσασταν ονειροπόλος ή ρεαλιστής;
«Έκανα όνειρα… Έκανα πολλά όνειρα. Αρχικώς, σαν ποδοσφαιριστής! Μετά μπήκε το μπάσκετ στη ζωή μου. Είχα μια φανέλα της Εθνικής ομάδας, στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη, έκλεινα τα μάτια και ονειρευόμουν πως έπαιζα στην Εθνική! Πιτσιρικάς τώρα… Πολύ μικρότερος από τον Απόστολο. Ήταν η εποχή που άρχισα να παίζω μπάσκετ στις παιδικές χαρές, στο γυμνάσιο και ακολούθως στον Ιωνικό. Το ήθελα πολύ, μου άρεσε. Με γοήτευε η σκέψη ότι κάποια στιγμή θα παίξω στην Εθνική ομάδα κι έκανα πρόβες από μικρός».

Από το παιδί, λοιπόν που στεκόταν στον καθρέφτη και ονειρευόταν πως κάποια στιγμή θα βάλει τη φανέλα της Εθνικής, τι έχει μείνει στον Απόστολο Κόντο του σήμερα;
«Θα σου πω ένα πράγμα με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια. Ό,τι έζησα το θεωρώ ένα όνειρο. Ένα όμορφο όνειρο που ήλθε κι έφυγε. Δεν μου αρέσει να αναπολώ το παρελθόν. Όχι, δεν ζω στο παρελθόν και τις αναμνήσεις. Σαν παίκτης, ήμουν… στατιστικολόγος στις ομάδες με το παίξιμό μου, το παιχνίδι μου και τα στατιστικά μου. Έβλεπα τα νούμερά μου μετά από κάθε ματς, αργότερα όμως είχα άλλα ενδιαφέροντα. Το μπάσκετ ήταν η προτεραιότητα σε όλα τα θέματα. Σιγά-σιγά μπήκε η οικογένειά. Τα παιδιά μου και η γυναίκα μου, η Ελένη που έπαιξε τον βασικότερο ρόλο στην πορεία μου και δυστυχώς δεν είναι κοντά μου πια... Και αυτό με έχει κάνει μισό… Εξήγησα στον Απόστολο πως έχει ταλέντο ωστόσο πρέπει να το συνδυάσει με το πάθος. Να βγάλει πάθος σε αυτό το κομμάτι που λέγεται μπάσκετ. Αν δεν το κάνει, ο δρόμος είναι δύσκολος. Πολύ δύσκολος ως αξεπέραστος. Του το έχω εξηγήσει, δίχως δόση υπερβολής πως στην ηλικία του έχει καλύτερη τεχνική από ό,τι είχα εγώ. Στην περίπτωσή του, δεν τα βρήκα έτοιμα όλα. Τα έφτιαξα έτοιμα. Ο Απόστολος μπορεί να δουλέψει σε καλύτερες συνθήκες. Στο χέρι του είναι να τα καταφέρει».

Ποιους συμπαίκτες σας αγαπήσατε;
«Κοίταξε να σου πω… Θέλω να μιλάω πάντα με ειλικρίνεια. Ήμουν πολύ δύσκολος συμπαίκτης. Ήμουν εγωιστής, ήθελα να βάλω το καλάθι, ήθελα να είμαι ο σκόρερ. Γενικώς, ήθελα να είμαι ο πρωταγωνιστής. Τώρα όμως που καταλάγιασαν όλα αυτά μέσα μου, τα αισθήματά μου βγαίνουν εντελώς αυθόρμητα. Τη μεγάλη αγάπη και τον μεγάλο θαυμασμό τα έχω για έναν παίκτη. Τον Τάκη Κορωναίο. Τον θεωρώ ως τον πληρέστερο παίκτη όλων των εποχών στο ελληνικό πρωτάθλημα! Έκανε μεγάλα πράγματα που τα έβλεπα σε καθημερινή βάση κοντά του και γι’ αυτό τον αξιολογώ στο νούμερο 1».