Αλμπέρτο Μαλεζάνι «Ημουν πιόνι, καλά έκανα και ξέσπασα»

Βράδυ 11ης Δεκεμβρίου 2005. Το πεντάλεπτο ξέσπασμα του Αλμπέρτο Μαλεζάνι δονεί την αίθουσα Τύπου του Ολυμπιακού Σταδίου μετά το 2-2 του Παναθηναϊκού εναντίον του Ηρακλή.

«Γιατί πρέπει πάντα να υπάρχει ένας τρελός για να πληρώνει για όλα; Δώδεκα χρόνια, 24 προπονητές. Γαμ@@ο, δεν πρέπει πάντα να πληρώνει ο προπονητής. Οι οπαδοί ας βοηθήσουν λίγο την ομάδα και όχι να μας αποδοκιμάζουν. Είναι νέοι παίκτες. Κάναμε μια ομάδα. Βοηθήστε. Αν έχουν τα άντερα, ας βοηθήσουν την ομάδα. Είμαι εκεί 24 ώρες τη μέρα. 24 ώρες τη μέρα. Oλες τις μέρες γαμ@@ο. Δεν είναι δυνατόν αυτό. Ντροπή σας γαμ@@ο.

Είμαι θυμωμένος όχι λόγω της ισοπαλίας, αλλά επειδή δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Είναι αίσχος αυτό. Μα πού είμαστε ρε γαμ@@ο; Τι έγινε το ποδόσφαιρο γαμ@@ο; Ζούγκλα; Hρεμος είμαι. Κι εσείς γελάτε. Με τι γελάτε; Με το να γράφετε τι; Γελάτε γαμ@@ο. Γιατί γελάτε; Σεβαστείτε τον κόσμο. Σε σας πρέπει κανείς να λέει ψέματα και να είναι ρουφιάνος. Oπως και με τους οπαδούς. Εγώ δεν είμαι τέτοιος γαμ@@ο. Εντάξει; Εγώ τους βλέπω όλους κατά πρόσωπο. Από τον πρώτο ως τον τελευταίο. Γιατί είμαι σοβαρός και έτσι θέλω να δουλέψω. Μιλάω εγώ τώρα. Τέλος τα ψέματα. Λόγια... Γιατί; Μετά από τέσσερις μόλις μήνες λόγια; Κάντε μου τη χάρη γαμ@@ο. Είναι η στιγμή να τελειώνουμε.

Ηρεμήστε γαμ@@ο. Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο πράγμα. Όλοι αλαζόνες. Ξερόλες. Είρωνες, χασκογελάνε γαμ@@ο και λένε ότι έρχεται ο ηλίθιος. Εδώ δουλεύουμε σοβαρά γαμ@@ο. Ακόμη κι αν με σκοτώσουν, έχω καθαρή τη συνείδησή μου. Κάποια στιγμή αφήστε τον κύριο Βαρδινογιάννη. Πείτε του ευχαριστώ, είναι άξιος άνθρωπος γαμ@@ο. Αν φύγει, θα δείτε τί θα συμβεί. Τι αποδοκιμάζουν; Τον Βαρδινογιάννη; Aντε στο δι@@@ο. Φτάνει».

Eνα από τα ιστορικότερα ξεσπάσματα προπονητή σε πάγκο ελληνικής ομάδας είχε μόλις ολοκληρωθεί.

Oι αποδοκιμασίες των οπαδών κατά του ίδιου, των παικτών και του Γιάννη Βαρδινογιάννη «φόρτωσαν» τον Ιταλό τεχνικό, ο οποίος οδηγήθηκε εκτός εαυτού στη συνέντευξη Τύπου, σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά δημοσιογράφων, θεωρώντας πως τον ειρωνεύονταν με τα γέλια τους.

Το Gazzetta ταξίδεψε στη Βερόνα και συνάντησε τον 67χρονο σήμερα Ιταλό προπονητή, 16 χρόνια μετά από εκείνο το βράδυ στο Ολυμπιακό Στάδιο, μετά την έκρηξή του και το φεστιβάλ «cazzo». Το ραντεβού είχε δοθεί στη «La Giuva», σε μια καταπληκτική τοποθεσία μισή ώρα από το κέντρο της Βερόνα, στα βουνά της βόρειας Ιταλίας, όπου ο αλενατόρε έχει πια αφιερωθεί στην παραγωγή κρασιού.

«Δεν πιστεύω να ήσασταν εσείς αυτοί στους οποίους φώναξα σ' εκείνη τη συνέντευξη Τύπου;» διερωτήθηκε ο Μαλεζάνι χαμογελώντας, δευτερόλεπτα μετά τη χειραψία μας.

Ο ευδιάθετος Μαλεζάνι μάς υποδέχτηκε και αφού μάς ξενάγησε στις απίθανες εγκαταστάσεις που έχει δημιουργήσει, μας ανέλυσε τη διαδικασία παραγωγής του κρασιού.

Λίγο μετά καθίσαμε σε μια από τις αίθουσες της εγκατάστασης, έκλεισε τη μουσική που έπαιζε χαμηλόφωνα και για 1,5 ώρα συζητήσαμε για τις 451 μέρες που έμεινε στον Παναθηναϊκό. Και όχι μόνο. Έχοντας μείνει μακριά από τους πάγκους εδώ και έξι χρόνια, ο άνθρωπος που κατέκτησε Κύπελλο UEFA (με την Πάρμα το 1999) και συνεργάστηκε με ποδοσφαιριστές όπως οι Καναβάρο, Κρέσπο, Τουράμ, Μπουφόν, Βερόν, Τόλντο, Κιέζα, Ρούι Κόστα, Μπατιστούτα και Ορτέγκα, έχει πια ένα -ποδοσφαιρικό- απωθημένο. Ένα όνειρο να εκπληρώσει.

«Με ενέπνευσε η ζώνη άμυνας των Ολλανδών, έτσι ξεκίνησα την προπονητική»

Πώς κολλήσατε το μικρόβιο της προπονητικής; Τι θυμάστε από εκείνες τις πρώτες σας ημέρες που μπήκατε σε αυτή τη διαδικασία;

Η ποδοσφαιρική καριέρα μου μπορούμε να πούμε ότι δεν ήταν μεγάλη. Ξεκίνησα από την ομάδα του χωριού μου, στο Σαν Μικέλε, και φτάσαμε μέχρι τη Serie C, την τρίτη δηλαδή ιταλική κατηγορία. Αφότου σταμάτησα το ποδόσφαιρο, ξεκίνησα να δουλεύω. Δούλευα, αλλά ταυτόχρονα ένας φίλος μου που έπαιζε στις μικρές κατηγορίες ακόμη, ο Σιλβάνο Ντουρένο που έχει φύγει πλέον από τη ζωή και έπαιζε μέχρι την ηλικία των 30 ετών στις κατώτερες κατηγορίες, μου ζήτησε να βοηθήσω κάνοντας τον προπονητή. Πίστευε ότι έχω τα χαρακτηριστικά γι' αυτό. Αφού το σκέφτηκα από όλες τις πλευρές, του είπα "ναι, πάμε, ας κάνω τον προπονητή". Δεν είχα ούτε σπουδές, ούτε τίποτα πάνω σε αυτό. Μόλις είχα σταματήσει το ποδόσφαιρο. Μέχρι τα 24 μου έτη ήμουν ημιεπαγγελματίας, συνέχιζα να παίζω και στα 33-34 μου σταμάτησα οριστικά. Είπα "φτάνει, μην παίζεις άλλο". Δούλευα πρώτα στα κτήματα και μετά στην Canon, οπότε δεν μπορούσα να τα συνδυάσω αυτά τα δύο. Αυτός ο φίλος μου, μου είπε: «Άντε Αλμπέρτο, για μένα έχεις όλο το πακέτο για να είσαι προπονητής». Ξεκίνησα, έτσι, για διασκέδαση, για πλάκα. Μετά λόγω του χαρακτήρα μου, το βλέπατε όταν ήμουν στο ποδόσφαιρο και τώρα που ασχολούμαι με το κρασί, όταν κάνω κάτι, θέλω να το κάνω καλά. Με όλο μου το σώμα, με όλη μου την ψυχή. Σας λέω την αλήθεια. Αυτός είναι ο χαρακτήρας μου.

Πώς φτάσατε στην απόφαση να παραιτηθείτε από την Canon και να ασχοληθείτε με την προπονητική;

Όταν ήμουν στην Canon, γυρνούσα σε διάφορα μέρη λόγω της δουλειάς. Ήμουν υπεύθυνος στον τομέα αθλητισμού της εταιρίας, με την οποία πήγα στο Άμστερνταμ. Είχαμε πάει σε τουρνουά στην πρωτεύουσα της Ολλανδίας. Εκεί είδα πόσο διαφορετικά αντιμετώπιζαν το άθλημα οι Ολλανδοί σε σχέση με τους Ιταλούς. Κατάλαβα για πρώτη φορά την εξήγηση για τη χρησιμοποίησης της ζώνης άμυνας. Τώρα μπορούν να παίζουν όλοι ζώνη, αλλά για τότε μιλάμε για πριν από 30 χρόνια. Αυτό μου προξένησε το ενδιαφέρον. Όλοι ως υπάλληλοι είχαμε εργασιακή εξάρτηση από την εταιρία, αλλά εγώ είχα κολλήσει εκεί. Στον τρόπο που οι Ολλανδοί την εφάρμοζαν (τη ζώνη). Αυτή η ζώνη σε δύο και τρεις γραμμές, οι εναλλαγές, όλα αυτά με ενέπνευσαν. Επέστρεψα και προσπάθησα να το εφαρμόσω στην ομάδα που με είχε βάλει ο φίλος μου. Εκείνη την περίοδο ήταν η εποχή του Αρίγκο Σάκι, ο οποίος - ακόμη κι αυτός - έπαιζε ζώνη.

Ήταν ένας από τους πρώτους. Μου έμοιαζε πολύ οικείο όλο αυτό. Εκείνη την εποχή η Κιέβο Βερόνα ήθελε να μάθει τη ζώνη στα παιδιά από τις ακαδημίες, καθώς ολοένα και περισσότερες ομάδες έπαιζαν με ζώνη. Η Βερόνα έγινε, έτσι, η πρώτη που ξεκίνησε να παίζει από τους εφήβους με ζώνη. Εγώ ήμουν, άλλωστε, ένας από τους λίγους που έπαιζαν με ζώνη. Και γι' αυτό με προσέλαβαν στις ακαδημίες. Στην Canon δεν ήταν ακριβώς δουλειά γραφείου, ήμουν υπεύθυνος του τομέα αθλητισμού. Άρα γυρνούσα, έκανα βόλτες έξω. Δεν ήμουν ποτέ στο γραφείο. Και σε αυτό το σημείο, πέρα από το ποδόσφαιρο που προφανώς αποτέλεσε πηγή έμπνευσής μου, θέλω να ευχαριστήσω και τον Ιάπωνα τότε διευθυντή της εταιρείας. Λοιπόν, έμεινα 2-3 χρόνια στις ακαδημίες της Κιέβο και μετά πήρα προαγωγή για την πρώτη ομάδα. Απολύθηκα ταυτόχρονα από την εταιρία και βρέθηκα σε ένα σταυροδρόμι με μεγάλο ρίσκο. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο. Η πρώτη χρονιά με εμένα ως πρώτος προπονητής της Κιέβο ήταν υπέροχη, καθώς κερδίσαμε την άνοδο από την τρίτη στη δεύτερη κατηγορία. Μέσα σε τρία χρόνια από τη Serie B, ανεβήκαμε στη Serie A. Τότε, ήρθε η πρόταση από τη Φιορεντίνα και από εκεί και πέρα προπονούσα επαγγελματικά σε αυτό το επίπεδο.

«Ο Μπουφόν είπε ότι εγώ τού έμαθα να παίζει με τη μπάλα στα πόδια»

Καθώς ζήσατε στην Ολλανδία, ήταν ο Κρόιφ η πηγή έμπνευσής σας;

Η αληθινή έμπνευσή μου ήταν αυτοί οι Ολλανδοί, που τους έβλεπα. Όχι μόνο ο Κρόιφ. Η Ολλανδία, γενικά, έπαιζε πολύ καλά, σχεδόν αλάνθαστα, αυτή ήταν η αληθινή μου έμπνευση. Μετά ήταν οι ομάδες του Κρόιφ, η Μίλαν του Σάκι... Ήμουν πάντα οπαδός της Μίλαν. Της Ελλάς Βερόνα και της Μίλαν. Αυτό που κατάλαβα μετά από τόσα χρόνια, είναι ότι το πιο σημαντικό πράγμα είναι το σύστημα δουλειάς. Το σύστημα με το οποίο μαθαίνεις το ποδόσφαιρο στα παιδιά. Η μέθοδος με την οποία βελτιώνεις τον ποδοσφαιριστή. Μπορεί να μην είναι ο πιο καθοριστικός παράγοντας που οδηγεί στη νίκη, είναι όμως καθοριστικός για τη βελτίωση του παίκτη. Για να νικήσεις υπάρχουν άλλες χιλιάδες παράμετροι.

Συνεργαστήκατε με τον τερματοφύλακα - θρύλο του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, τον Μπουφόν. Πώς ήταν η συνεργασία σας;

Ο Νέβιο Σκάλα ανέδειξε τον Μπουφόν. Με εμένα συνέχισε. Ήταν 20 ετών. Για μένα είναι ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας που έβγαλε η Ιταλία. Παίζει μέχρι τα 40 του γιατί είναι δυνατός. Πάντα έκανε καλή προπόνηση και έχει ακόμη τη φλόγα μέσα του. Γιατί στη ζωή, σε ό,τι κάνεις, πρέπει να έχεις τη φλόγα αυτή μέσα σου. Όταν σβήνει η φλόγα, είσαι στ' αλήθεια σε άσχημη κατάσταση. Όταν έχεις τη φλόγα μέσα σου, τίποτα δεν είναι αδύνατο. Όταν έγινα προπονητής, κατάλαβα ότι πρέπει να πείσεις τον άλλον να οδηγήσει στα άκρα το σώμα του. Να δώσει ό,τι έχει. Αυτό συμβαίνει ακόμη και στις πιο μεγάλες εταιρίες, σε αυτές που δεν μπορείς να φανταστείς. Αυτό που συμβαίνει με τον Μπουφόν στα 40 του, εγώ το βλέπω εντελώς φυσιολογικό. Για έναν άνδρα σαν κι αυτόν. Γιατί έχει τη φλόγα μέσα του.
Θυμάμαι μια συνέντευξη του Μπουφόν πριν από μερικά χρόνια, όταν ήταν ακόμη στη Γιουβέντους. Τη θυμάμαι καλά, ήταν στην Gazzetta dello Sport. Ο δημοσιογράφος είπε: «Ίσως, Τζίτζι, να μην μπόρεσες ποτέ να κερδίσεις τη Χρυσή Μπάλα γιατί δεν μπορούσες να παίξεις τόσο καλά με την μπάλα στα πόδια, όπως για παράδειγμα κάνει ο Νόιερ». Ο Μπουφόν, τότε, του απάντησε: «Κοιτάξτε, όταν μου το ζήτησε αυτό ο Μαλεζάνι στην Πάρμα πριν από 20 χρόνια, το έκανα». Αυτή είναι μια ανέκδοτη ιστορία που μου αρέσει. Μου άρεσε να το κάνω από τότε, γιατί έβλεπα τον Ολλανδό τερματοφύλακα να παίζει έτσι, έξω από την περιοχή. Συμμετείχε στο παιχνίδι, ήδη πριν από 20 χρόνια. Το πιστώνομαι αυτό, ότι σε αυτήν την ομάδα, όσοι παίκτες βγήκαν, στη συνέχεια έκαναν λαμπρή καριέρα.

Για να διαχειριστείς τόσες πολλές και μεγάλες προσωπικότητες σε μια ομάδα, ποια στοιχεία θεωρείτε ότι είχατε;

Σας λέω τη μόνη αλήθεια. Ο Ιάπωνας διευθυντής μου στην Canon μού έμαθε πώς να διαχειρίζομαι τους χαρακτήρες, το ανθρώπινο δυναμικό. Αυτό μου έκανε εύκολο να διαχειρίζομαι τους πρωταθλητές. Θα σας πω τα τέσσερα πράγματα που κράτησα από αυτόν τον Ιάπωνα διευθυντή. Το πρώτο πράγμα για να γίνει καλά η δουλειά, είναι το πάθος. Τι θέλω να πω; Αν δεν υπάρχει πάθος, δεν κάνει τίποτα η δουλειά. Αν δεν είχα πάθος για το κρασί, δεν θα είχα φτιάξει αυτό εδώ. Αν δεν είχα πάθος για το ποδόσφαιρο, δεν θα είχα φτάσει εκεί που έφτασα. Μπορείς να παίξεις μπάλα, αλλά για να φτάσει ψηλά χρειάζεται πάθος. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται η προσωπική πρωτοβουλία. Τι θέλω να πω; Είναι η περιέργεια, η θέληση να μάθεις, να ανακαλύψεις. Η ικανότητα να εξερευνήσεις και να εμβαθύνεις σε κάποια πράγματα.
Το τρίτο που μου έλεγε πάντα είναι μετρήσιμοι στόχοι. Τι θέλω να πω; Αν βγάζεις σε μια χρονιά 100 ευρώ, δεν θα πρέπει να τρελαθείς την επόμενη. Αν το μπάτζετ αυτή τη χρονιά είναι 100 ευρώ, την επόμενη θα πρέπει να είναι 101 ή 99. Αυτό είναι οι μετρήσιμοι στόχοι. Είναι πολύ σημαντικό να μετράς στο ποδόσφαιρο. Εγώ πάντα μετρούσα τα λεπτά που αφιέρωνα στην προπόνηση. Πόσα λεπτά αφιέρωνα στην άμυνα, στη μεσαία γραμμή, πόσα στην επίθεση και πόσα σε όλη την ομάδα. Πάντα μετρούσα τις προπονήσεις. Στο κομμάτι της φυσικής κατάστασης είναι πάντα πιο εύκολο, αλλά στο τεχνικό και τακτικό είναι πάντα πιο δύσκολο. Ήθελα πάντα να εφαρμόσω αυτά που έμαθα στην εταιρία.
Το τελευταίο από αυτά τα τέσσερα σημεία είναι η συμμετοχή. Όταν κάνεις ένα πράγμα, πριν το κάνεις, θα πρέπει να το μοιραστείς με όλους και να τους κάνεις όλους να συμμετέχουν. Χωρίς αυτό, δεν υπάρχει τίποτα στη ζωή. Δεν είναι μόνο στο ποδόσφαιρο, είναι σε πολλά πράγματα. Αυτά τα τέσσερα πράγματα τα ακολούθησα πιστά πάντα στη ζωή μου. Είτε ήμουν στέλεχος της Canon, είτε ήμουν προπονητής, είτε τώρα στην επιχείρηση με τα κρασιά. Πέρασα αυτά τα μηνύματα στις κόρες μου για να κάνουν ό,τι κάνουν με επιτυχία.

«Ομαδάρα η Πάρμα, ωραία στη Φιορεντίνα, αλλά εκεί που πέρασα καλύτερα ήταν στον Παναθηναϊκό»

Είδαμε πριν ότι έχετε εδώ, μαζί σας, το Κύπελλο που κατακτήσατε το 1999 με την Πάρμα. Είχαμε διαβάσει πως πλειοδοτήσατε στον πλειστηριασμό και πως έτσι το κάνατε δικό σας.

Δεν ήταν έτσι. Ήταν ένα δώρο του προέδρου προς όλα τα μέλη του προπονητικού επιτελείου. Δεν το κάνουν όλοι οι πρόεδροι. Είναι μεγάλα δώρα αυτά. Πήρε τον Γάλλο αρχιτέκτονα του τροπαίου και έδωσε 30 Κύπελλα σε 30 ανθρώπους. Σε παίκτες, προπονητικό επιτελείο και ιατρικό επιτελείου. Μασέρ.

Το πέρασμα από ποια ομάδα σας άρεσε περισσότερο;

Η Φιορεντίνα ήταν μια πολύ ωραία ομάδα. Είχα τελειώσει το πρωτάθλημα στην τέταρτη - πέμπτη θέση. Ήταν μια ομάδα με μεγάλους παίκτες, όπως ο Ρούι Κόστα, ο Μπατιστούτα, ο Τόλντο. Μεγάλοι παίκτες. Ήταν η πρώτη μου εμπειρία στη Serie A. Μετά, η ομαδάρα της Πάρμα. Απίστευτη ομάδα, μπορούσε να νικήσει τους πάντες. Θα βάλω ξεχωριστά την Κιέβο Βερόνα, γιατί αν έκανα κάτι στο ποδόσφαιρο θα πρέπει να ευχαριστήσω την Κιέβο, η οποία ήταν η πρώτη μου ομάδα. Στο πρώτο μέρος της θητείας ήταν μια ομάδα που πήγαινε καλά, αλλά για διάφορους λόγους δεν κατάφερε να φτάσει να πετύχει σημαντικούς στόχους. Μετά, σίγουρα η Φιορεντίνα. Αλλά, κρατώ και το λέω μέσα από την καρδιά μου ότι ίσως εκεί που πέρασα καλύτερα και που κατάφερα, όχι 100%, αλλά σε μεγάλο βαθμό να μεταδώσω τις ιδέες μου και να τις εφαρμόσω, ήταν στον Παναθηναϊκό. Και λέω ότι αυτό έγινε χάρη στον Γιάννη Βαρδινογιάννη. Είχαμε μια σχέση στην οποία δεν υπήρχαν ενδιάμεσοι. Ούτε τεχνικοί διευθυντές, ούτε σκαουτς. Ήταν άμεση επικοινωνία. Μου εμπιστεύθηκε το έργο να οργανώσω λίγο τις ακαδημίες, οι οποίες σύμφωνα με τη γνώμη μου ήταν σημαντικές ακαδημίες και το δείχνουν οι παίκτες που βγήκαν κατά καιρούς από αυτές. Λόγω της οργανωτικής δομής, αλλά και του τρόπου με τον οποίον ζω το ποδόσφαιρο, κατάφερα να κάνω την ομάδα να εκφραστεί απόλυτα με τον τρόπο που επέβαλα. Μετά γύρισα στην Ιταλία, γιατί μου το ζήτησε η οικογένειά μου. Δεν μπορούσα να μείνω στην Ελλάδα. Ειδάλλως, θα είχα μείνει σίγουρα στον Παναθηναϊκό. Δεν το λέω επειδή είστε εδώ και ήρθατε να με βρείτε, ειλικρινά. Θυμάμαι την τελευταία προπόνηση με τον Γιώργο Στράτο στον πάγκο, στον οποίο παρεμπιπτόντως θα είμαι ευγνώμων γιατί με βοήθησε πολύ. Είναι φίλος του Γιάννη (Βαρδινογιάννη) και με βοήθησε πάρα πολύ να προσαρμοστώ. Θυμάμαι λοιπόν την τελευταία προπόνηση. Μια πολύ απλή προπόνηση, ένα προπονητικό διπλό. Ξέραμε βέβαια και εγώ και ο Γιάννης ότι θα έφευγα. Είχε έρθει να δει την προπόνηση ο Σουηδός που θα αναλάμβανε, ο Χανς Μπάκε. Του είπα: "Κοίτα Γιώργο πώς παίζει η ομάδα. Παίζει αυτόματα, λες και έχει αποστηθίσει τα πάντα". Σε μια απλή προπόνηση Πέμπτης είδα να εφαρμόζονται όλες μου οι ιδέες. Εκεί νομίζω ότι απέκτησαν σάρκα και οστά οι ιδέες μου. Γιατί όταν έχεις άμεση επαφή με τον πρόεδρο, αυτό είναι θεμελιώδες. Τα κατάφερα εκεί. Ένα μέρος το κατάφερα και στην Κιέβο, αλλά κυρίως στον Παναθηναϊκό.

Ο Γιάννης Βαρδινογιάννης και η ιστορία πίσω από το ξέσπασμα

Ποια είναι η άποψη που έχετε για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη;

Φανταστική, μιλάμε ακόμη και σήμερα. Στέλνουμε ευχές για Χρόνια Πολλά. Κάναμε καλή δουλειά μαζί. Και με στεναχωρεί που δεν εκτιμήθηκε όσο έπρεπε. Ήταν μια εποχή που δεν ήταν εύκολο να ξοδεύεις χρήματα. Προσπαθήσαμε με παιδιά από τις ακαδημίες, με κάποιους παίκτες που δεν ήταν ιδιαίτερα γνωστοί, αλλά με πολλή φαντασία. Μου πρότεινε κάποια πράγματα κι εγώ προσπαθούσα να τα εφαρμόσω στην προπόνηση. Κάναμε καλή δουλειά με τον Γιάννη, μιλούσαμε κάθε μέρα, τον έβλεπα μετά το τέλος της προπόνησης. Έμενα στην Κηφισιά, ήταν κοντά στην έδρα του. Περνούσα από το γραφείο του μετά την προπόνηση, του εξηγούσα πώς πήγε η μέρα. Δουλεύαμε καλά.

Πώς αποφασίσατε να έρθετε στην Ελλάδα για τον Παναθηναϊκό; Αυτό που συναντήσατε, ήταν εκείνο που περιμένατε;

Με επέλεξε ο Γιάννης. Μέσω ενός Ιταλού ατζέντη μου μετέφερε το ενδιαφέρον. Πήρα το αεροπλάνο την πρώτη φορά, ένα χρόνο πριν, αλλά δεν έγινε τίποτα. Την επόμενη χρονιά με πήρε ξανά τηλέφωνο και έγινε. Με κάλεσε εκείνος, όχι εγώ. Εκείνος με επέλεξε. Δεν ξέρω πώς είναι τώρα ο Παναθηναϊκός, αλλά τότε υπήρχαν όλες οι συνθήκες για να τα πάμε καλά. Υπάρχει ακόμη το προπονητικό; Υπήρχε ένα προπονητικό κέντρο που στην Ιταλία - εκείνη την εποχή τουλάχιστον - δεν υπήρχαν. Τώρα ναι, μα τότε όχι. Ήταν σημαντικό ότι υπήρχε ένα τέτοιο προπονητικό κέντρο, όπως και το Ολυμπιακό Στάδιο, στο οποίον την προηγούμενη χρονιά είχαν διεξαχθεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ήταν μια ομάδα με μεγαλείο, θυμάμαι το πέταλο ακόμη. Θα έλεγα ότι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού μοιάζουν με εκείνους της Γιουβέντους. Τους άρεσε να... πεθαίνουν για την ομάδα τους και με αγαπούσαν πολύ.

Το ξέσπασμά σας στη συνέντευξη Τύπου μετά το 2-2 με τον Ηρακλή συζητείται μέχρι σήμερα. Μετανιώνετε για κάτι; Πώς φτάσατε στο σημείο να εκνευριστείτε τόσο πολύ;

Ήταν μια αρνητική βραδιά. Δεν έχω μετανιώσει για τίποτα και για κανένα λόγο. Εκείνο το βράδυ έδειξα δύο δημοσιογράφους. Αυτό. Όταν έφτασα στην Αθήνα, ο Γιώργος Στράτος ήταν αυτός που με φρόντιζε, με πρόσεχε, με βοηθούσε. Θυμάμαι ότι τότε υπήρχαν 10-12 αθλητικές εφημερίδες που έγραφαν και έγραφαν. Δεν ξέρω πόσες έχουν απομείνει σήμερα. Ό,τι έλεγα στα αποδυτήρια, δεν έχει σημασία αν ήταν θετικό ή αρνητικό, το έβλεπα την επόμενη μέρα στις εφημερίδες. Κι αυτό ήταν αρνητικό για μένα. Υπήρχε κάποιος παίκτες που το έλεγε στον δημοσιογράφο και ο δημοσιογράφος το έγραφε. Ήταν πράγματα που δεν έπρεπε να βγουν από τα αποδυτήρια. Δεν ξέρω ποιοι παίκτες ήταν. Δεν μπορώ να το ξέρω.

Στην Ιταλία αυτό συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό. Συναντήθηκα τότε με τον Γιώργο και τον Γιάννη και είπαμε "φτάνει με τις ομιλίες στα αποδυτήρια". Έκανα μόνο ατομικές συναντήσεις, με κάθε παίκτη. Βρέθηκε λύση. Μιλούσα μόνο μετά τα ματς, στις συνεντεύξεις Τύπου και.. φινίτο. Και καθώς δεν μιλούσα τόσο πολύ, καθώς δεν είχα σχέσεις με δημοσιογράφους, οι Έλληνες δημοσιογράφοι με έβλεπαν κάπως. Δεν είχα φίλους δημοσιογράφους, γιατί προέκυψε αυτό το θέμα και μετά η ομάδα δίκαια με απομόνωσε. Δίκαια. Ήμουν ήρεμος, όμως. Δεν μιλούσα. Το έκανα μετά το τέλος του ματς και τέλος. Ήταν όμορφο για μένα, ήμουν καλά.
Σε εκείνη τη συνέντευξη Τύπου δεν έβρισα. Δεν είπα καμία βρισιά. Οι βρισιές από τα ελληνικά γήπεδα με είχαν ξεσκίσει, οπότε δεν ήταν βρισιές. Ήταν ο τρόπος μου να εκφραστώ. Ξέρετε, οι Ιταλοί θέλουν τον τρόπο τους για να εκφραστούν. Το έκανα για να υπερασπιστώ την ομάδα, την εταιρία κυρίως. Και για να υπερασπιστώ τη δουλειά μου. Γιατί ήξερα ότι κάνουμε καλή δουλειά. Εμένα έτσι είναι ο χαρακτήρας μου. Πάντα όταν βλέπω τέτοια πράγματα, επαναστατώ, ίσως με το πέρασμα των χρόνων να έχω μαλακώσει. Αλλά δεν μου πήγαινε όλο αυτό.

Έβλεπα τη ζήλεια αυτών των δημοσιογράφων, ίσως δεν ήταν χαρούμενοι επειδή δεν τα πηγαίναμε άσχημα. Ήμασταν στο Champions League, αλλά ήταν ξεκάθαρο ότι δεν είχαμε μια ομάδα για να υποστηρίξει πορεία και στο πρωτάθλημα και στο Champions League. Προκριθήκαμε στους ομίλους, δείξαμε καλή εικόνα με την Μπαρτσελόνα και τη Βέρντερ. Στο πρωτάθλημα χάσαμε έδαφος, αλλά στο τέλος βρήκαμε τη βενζίνη που χρειαζόμασταν. Νομίζω κάναμε καλή δουλειά. Όφειλα να υπερασπιστώ αυτή τη δουλειά που κάναμε.
Αγαπώ πολύ τους Έλληνες. Ήμουν το μοναδικό παιχνιδάκι κάποιων δημοσιογράφων που ήθελαν να το πυροβολούν. Ήταν δύο συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι, οι υπόλοιποι ήταν φυσιολογικοί. Πιθανώς και άνθρωποι μέσα στο σύλλογο να είχαν άλλα συμφέροντα εκείνη την περίοδο. Κι αυτοί οι δημοσιογράφοι έκαναν τη δουλειά γι' αυτούς τους ανθρώπους κόντρα στον Βαρδινογιάννη. Για μένα δεν ήταν δίκαιο αυτό. Με ήθελαν ένα πιόνι και εμένα αυτό δεν μου πήγαινε. Δεν ήξεραν πόση δουλειά έκανα εγώ, ο Γιάννης και ο Γιώργος για να πάει καλά η ομάδα. Μου προκάλεσε απέχθεια.

Τα πήγαμε καλά στο Champions League, ήμασταν σε δύσκολο όμιλο. Τα πήγαμε καλά στο ένα ματς με την Μπαρτσελόνα. Ξέραμε ότι η ομάδα δεν ήταν στο επίπεδο για να κουβαλήσει δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη. Υπάρχει ακόμη μία όμορφη ιστορία. Οι Ισπανοί δημοσιογράφοι με παίρνουν ακόμη και σήμερα, γιατί στο ματς κόντρα στην Μπαρτσελόνα έκανα εφιάλτη τη ζωή του Μέσι. Ο Μέσι εξαφανισμένος κόντρα σε εμάς. Έχουν περάσει τόσα χρόνια.

Πώς καταφέρατε να μπλοκάρετε τον Μέσι;

Δεν καταφέρνεις να τον μπλοκάρεις. Είχα έναν αριστερό μπακ, τον Δάρλα αν δεν κάνω λάθος. Ήταν από τις ακαδημίες. Ναι, ο Δάρλας. Ήταν νέος και χωρίς εμπειρία. Ήταν ο Ζιουλί και έκανε τρομερό ματς πάνω του. Είδα ότι τα πήγε πολύ καλά εκεί. Είχα δύο αριστερούς μπακ, τον Σέριτς και εκείνον. Τον διάλεξα, ακόμη και αν ο Μέσι ήταν ασταμάτητος. Στο εκτός έδρας ματς υπέφερε, οποιοσδήποτε να ήταν στη θέση του θα υπέφερε. Όχι μόνο ο Δάρλας. Το πίστευα και τότε. Ήταν ένα φαινόμενο. Φαινόταν. Μιλάμε για 16 χρόνια πριν. Ακόμη κι αν είναι 18 ετών κάποιος, αν αξίζει, πρέπει να παίζει. Οι περισσότεροι ζητούν την εμπειρία, αλλά εγώ αν έχω έναν παίκτη δυνατό δεν με ενδιαφέρει αν είναι 16 ή 18 ετών, τον βάζω να παίζει.

«Το περίφημο πενταετές πλάνο; Έφυγα λόγω οικογένειας, αλλιώς θα είχα μείνει»

Κατά τη θητεία σας ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Γιατί πιστεύετε ότι δεν τα καταφέρατε;

Ήταν και ατυχία. Δεν νικήσαμε στη Θεσσαλονίκη και είχαμε τόσες ευκαιρίες. Αν νικούσαμε στη Θεσσαλονίκη, θα ήμασταν στην κορυφή μέχρι και την τελευταία αγωνιστική (αναφέρεται στο εκτός έδρας 1-1 εναντίον του ΠΑΟΚ). Την πρώτη σεζόν. Ήταν ένα χτύπημα για μένα, γιατί ίσως το αξίζαμε αυτό το πρωτάθλημα. Την επόμενη σεζόν είχαμε και το Champions League κι εκεί εισχώρησε η κούραση. Δεν είχαμε τους παίκτες και τον πάγκο για ν' αντέξουμε δύο διοργανώσεις. Εγώ πάντα διάλεγα το Champions League, γιατί για τον Παναθηναϊκό ήταν κίνητρο, ήταν υπερηφάνεια. Είναι μεγάλη ομάδα. Είναι μεγαλοπρέπεια η συμμετοχή. Όταν αποκλειστήκαμε βέβαια, επικεντρωθήκαμε στο πρωτάθλημα.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον Έλληνα οπαδό;

Λειτουργούν με το ένστικτο. Μιλώ για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού, δεν μιλώ για πράγματα που δεν γνωρίζω. Τους θυμάμαι ακόμη και μου έτυχε να έχω κάποια επαφή μαζί τους. Οπαδούς που συνάντησα στη Βερόνα ή όταν επισκέφτηκα την Ελλάδα. Θα σας πω κάτι. Ένας φίλος μου πριν από μερικά χρόνια πήγε για διακοπές στη Ρόδο. Τους είπε ότι είναι από τη Βερόνα. Δεν τον άφησαν να πληρώσει το ταξί! Καταλαβαίνεις, αυτό σημαίνει ότι με αγαπούν πολύ. Του είπαν είσαι από τη Βερόνα, όπου ζει ο Μαλεζάνι; Ε, δεν θα πληρώσεις. Ήταν οπαδός του Παναθηναϊκό. Έχω υπέροχες αναμνήσεις από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Το περίφημο πενταετές πλάνο γιατί δεν τηρήθηκε τελικά;

Σίγουρα δεν είμαι ικανοποιημένος που δεν τηρήθηκε. Είναι αλήθεια. Επέστρεψα στην Ιταλία μόνο για οικογενειακούς λόγους. Η οικογένειά μου δεν ήθελε πλέον να με ακολουθεί στην Αθήνα, ήθελα να επιστρέψω. Πάντα έβαζα σε πρώτο πλάνο την οικογένεια. Αλλιώς, θα είχα μείνει εκεί.

Τι σας άρεσε περισσότερο στο ποδόσφαιρο και στη ζωή στην Ελλάδα;

Αγαπώ τα μέρη που η γη αναδύει ιστορία. Εγώ είμαι παθιασμένος με τη φιλοσοφία. Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ενθουσιάστηκα που πάτησα τη γη του Σωκράτη και του Πλάτωνα. Τρελάθηκα. Τρελάθηκα! Πήγαινα μόνος μου, ανέβαινα μόνος μου στην Ακρόπολη.

Πήγαινε τόσες φορές. Περπατούσα μόνος μου, μάλλον μου άρεσε να... πεθάνω από την κούραση. Πανέμορφες βόλτες. Μου άρεσε επίσης η θάλασσα. Στον Μαραθώνα πήγαινα συχνά. Η ιστορία εκείνη με τη ναυμαχία, μου είχε μείνει στο μυαλό. Είχα και ένα αγαπημένο εστιατόριο. Υπήρχαν και υπάρχουν πολλά που με συνδέουν με την Ελλάδα. Το μέρος που μου άρεσε λιγότερο ήταν το κέντρο της Αθήνας.

Θα ζούσατε μόνιμα σε κάποιο νησί της Ελλάδας;

Θα μου άρεσε, αλλά επίσης και η Αθήνα μου άρεσε πολύ. Κρίμα που καταστράφηκε στη διάρκεια των χρόνων και ίσως έχουν χαθεί κάποια ιστορικά μνημεία. Η Ρώμη δεν είναι τόσο όμορφη. Στην Αθήνα γεννήθηκε η Δημοκρατία.

Ο Βύντρα;
«Απίθανη φυσική κατάσταση. Παίζει ακόμη; Αλήθεια; Να του δώσετε χαιρετίσματα. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Μερικές φορές οι οπαδοί βάζουν στο στόχαστρο κάποιον παίκτη και δεν αλλάζουν. Ήταν πολύ δυνατός χαρακτήρας. Είχε απίστευτη δυναμη, τον είχα ένα χρόνο. Δεν τον είχα πολύ. Ήταν ένας παίκτης που είχε ακόμη περιθώρια βελτίωσης. Οι προπονητές, όλοι οι προπονητές έβλεπαν σίγουρα ένα πράγμα στον Βύντρα. Ότι είχε περιθώρια βελτίωσης, οπότε συγχωρούσαν και τα λάθη του. Τα όποια λάθη του. Αυτό ήταν. Ήταν απίστευτη η φυσική του κατάσταση. Εμένα μου άρεσε περισσότερο ως μπακ, παρά ως στόπερ».

Ο Χαραλαμπίδης;
«Το στοίχημα ήταν ο Μπίδης, ο οποίος ήταν υποτιμημένος, αλλά βρήκε θέση βασικούς και στη συνέχεια έδειξε ότι είναι πολύ καλός παίκτης. Ο Μπίσκαν και ο Έκι ήταν ίσως οι πιο ποιοτικοί παίκτες μου. Ο Χαραλαμπίδης ήταν πολύ καλός παίκτης. Ήταν παιδιά που δεν πίστευαν πολύ στους εαυτούς τους. Πολύ δυνατό παιδί. Ο Μπίδης και ο Παπ ήταν εκείνα τα χρόνια τρομεροί παίκτες κατά την άποψή μου. Για μένα θα έπρεπε να παίξουν και στην Ιταλία. Ο Τζιόλης για παράδειγμα ντεμπούταρε στον Παναθηναϊκό με εμένα προπονητή και πήρε μεταγραφή στην Ιταλία για τη Σιένα. Ελπίζω να βοήθησα να γίνει καλός προπονητής στο μέλλον».

Ο Μπίσκαν;
«Καλό φινάλε έκανε ο Μπίσκαν. Ξεκίνησε άσχημα, αλλά τα πήγε καλά στο τέλος. Στο τέλος είχαμε πολύ καλή ομάδα».

Ο Ολισαντέμπε;
«Ήταν στο τέλος της καριέρας του στον Παναθηναϊκό και είχε τραυματισμούς».

Ο Γκέκας;
«Νομίζω ότι έκανε τις καλύτερες σεζόν του με εμένα. Ήταν πολύ καλό παιδί και νομίζω ότι του έδωσα πολλά στοιχεία και τον διαχειρίστηκα καλά».

Ο Κονσεϊσάο;
«Ήταν επένδυση, ίσως κόστισε παραπάνω από όσο έπρεπε».

Ο Γκαλίνοβιτς;
«Επίσης τα πήγε πολύ καλά».

Ο Μαλεζάνι δοκιμάζοντας ένα από τα κρασιά του

«Στο δεύτερο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό πέθανε η μητέρα μου»

«Η Ελλάδα με πλησίασε πριν προσλάβει τον Ρανιέρι. Αν με θέλει τώρα, έρχομαι αμέσως»

Θυμάστε τις μάχες σας με αντιπάλους προπονητές; Σας έχει μείνει κάποια στο μυαλό;

Θυμάμαι τις μάχες με τον Μπάγεβιτς και φυσικά με τον Σάντος, ο οποίος ήταν στην ΑΕΚ εκείνη την περίοδο. Ήταν μια καλή εμπειρία, πρέπει να το πω αυτό.

Πώς κρίνετε την πορεία σας μετά τον Παναθηναϊκό;

Ο Παναθηναϊκός ήταν η τελευταία ομάδα με την οποία είχα μεγάλη χημεία. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό, να υπάρχει χημεία. Μετά τον Παναθηναϊκό, με εξαίρεση την Μπολόνια, δεν βρήκα τέτοια χημεία. Με ήθελε ο τεχνικός διευθυντής και μπορεί να υπήρχαν οφειλές χρημάτων, αλλά υπήρχε χημεία. Υπήρχε πίστη. Μετά η καριέρα μου πήρε τα κάτω της.

Η τελευταία σας ομάδα ήταν η Σασουόλο το 2014. Γιατί μείνατε ανενεργός αυτά τα έξι τελευταία χρόνια;

Ήταν οριστική απόφαση. Κοιτάξτε, ποτέ δεν είχα ατζέντη, πάντα πορευόμουν μόνος. Περίμενα να χτυπήσει το τηλέφωνο. Δεν υπήρχαν προτάσεις από την πρώτη κατηγορία και δεν μου άρεσε να προπονήσω στη δεύτερη ή στην τρίτη. Δεν μου πήγαινε, αλλά είχα προτάσεις. Μετά από μια τέτοια καριέρα, θα ήταν αχρείαστο να πάω στη Serie B. Ήθελα να προπονήσω μια εθνική ομάδα. Έτσι θα έκλεινα τον κύκλο μου. Θα σας δώσω και μία είδηση. Δύο εθνικές ομάδες με είχαν πλησιάσει. Εγώ, όπως ξέρετε, δεν είχα και ούτε με ενδιέφερε να έχω σχέσεις εκτός αγωνιστικού χώρου. Έπαιζα, προπονούσα και τέλος. Δεν είχα σχέσεις με ατζέντηδες, προέδρους ομοσπονδιών, γι' αυτό και δεν είχα πολλές προτάσεις από εθνικές ομάδες. Γιατί είναι σημαντικό να ξέρεις την ιδιοσυγκρασία μιας εθνικής ομάδας που πρόκειται να προπονήσεις. Η μία ήταν η Αλβανία. Δεν ξέρω για ποιους λόγους δεν έγινε το deal μετά την αποχώρηση του Ντε Μπιάζι. Η άλλη ήταν η Ελλάδα μετά τον Ρανιέρι. Μετά ανέλαβε ένας Έλληνας. Ήταν ο Γιώργος Στράτος που ήταν πρόεδρος Super League τότε. Και με κάλεσε. Ήταν το όνειρό μου να προπονήσω την Εθνική Ελλάδας. Μετά επέλεξαν τελικά έναν Γερμανό, τον Σκίμπε, γιατί στην Ελλάδα ένας Γερμανός προπονητής - Ρεχάγκελ - άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του. Μετά συνέχισε ο Αναστασιάδης. Επέλεξαν τελικά τον Σκίμπε. Αυτό είναι το όνειρό μου, να προπονήσω μια εθνική ομάδα. Με κάλεσαν χάρη στον Γιώργο, μίλησα με τον πρόεδρο της ΕΠΟ. Βρέθηκα στην Αθήνα για συζητήσεις δυο φορές. Μυστικά, χωρίς να το γνωρίζει κανείς. Αν το γνώριζαν οι δημοσιογράφοι....

Ακόμα και σήμερα δηλαδή, αν σας έκανε πρόταση η Εθνική Ελλάδας θα επιστρέφατε στην προπονητική;

Αν μου ερχόταν μια πρόταση από την Εθνική Ελλάδας για να την προπονήσω, θα έλεγα ναι. Θα επέστρεφα στους πάγκους. Αλλά για λίγους θα επέστρεφα στην προπονητική. Η Εθνική Ελλάδας είναι το απωθημένο μου. Είναι ένα από τα πράγματα που δεν έχω κάνει στη ζωή μου και θα ήθελα να το κάνω. Γιατί οι Έλληνες είναι τρομεροί παίκτες. Ψάχνει η Εθνική Ελλάδας προπονητή; Τον έχετε (γέλια)! Πείτε τους έρχομαι αμέσως. Είμαι σίγουρος ότι θα κάνουμε μεγάλα πράγματα. Αύριο το πρωί φεύγω, αν είναι. Για άλλα πράγματα δεν επιστρέφω, αλλά για την Εθνική Ελλάδας ναι.

«Στο δεύτερο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό πέθανε η μητέρα μου. Θυμώνω που δεν πρόλαβα να χαρίσω ένα σπίτι στους γονείς μου»

Πώς γεννήθηκε η ιδέα της «La Giuva»;

Η ιδέα γεννήθηκε στο Μπορντό τη χρονιά που πήραμε το Κύπελλο UEFA. Τότε μου δημιουργήθηκε ένα πάθος και το μετέδωσα στις κόρες μου. Έψαχνα τρία χρόνια να βρω αυτό το μέρος. Ήθελα να είναι κοντά στο σπίτι μου. Ένα τέτοιο εγχείρημα για να ευδοκιμήσει, θα πρέπει να έχει να πει μια ιστορία. Ήθελα να επενδύσω χρήματα, αλλά να το κάνω στη γη μου. Να μην πάω, δηλαδή, στην Τοσκάνη. Ήθελα εδώ, όπου έπαιζα από παιδί. Μετά από τρία χρόνια βρήκα αυτό το μέρος. Και είχα τα χρήματα. Όλα αυτά τα έκανα χάρη στο ποδόσφαιρο. Αν δεν ήμουν προπονητής, δεν θα τα είχα φτιάξει όλα αυτά. Να είμαι ειλικρινής. Εδώ εκπλήρωσα ένα ακόμη όνειρό μου, μου μένει να εκπληρώσω αυτό με την Εθνική Ελλάδας (γέλια) πριν πεθάνω.

Γιατί δεν δίνετε συχνά συνεντεύξεις;

Δεν μου αρέσει να πηγαίνω σε εκπομπές και να λέω την άποψή μου. Εγώ πάω για να υπερασπιστώ τον κλάδο μας, τον προπονητή που υποφέρει από τον Τύπο, τους δημοσιογράφους, τους παράγοντες και τους προέδρους. Δεν μου αρέσει να κριτικάρω έναν προπονητή. Δεν θα το κάνω ποτέ. Γιατί ο προπονητής ξέρει τι προβλήματα αντιμετωπίζει ο συνάδελφός του. Την κριτική του δημοσιογράφου την αποδέχομαι, την κριτική του οπαδού την αποδέχομαι, αλλά την κριτική ενός προπονητή δεν την δέχομαι. Την σιχαίνομαι. Πήγα δύο φορές το Rai II και μετά μου πρόσφεραν συμβόλαιο. Τους είπα δεν το δέχομαι. Είμαι ήρεμος, θέλω να είμαι ήρεμος. Ευχαριστώ και αντίο. Έφυγα. Δεν μου άρεσε.

Τι είναι για εσάς η οικογένεια;

Είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή. Αυτό το εγχείρημα ήταν το όνειρο της ζωής μου, γιατί ο μπαμπάς μου ήταν παθιασμένος με τα κρασιά. Με τις κόρες μου το οργανώσαμε καλά. Υπάρχει ένα πράγμα που με θυμώνει. Ότι ξεκίνησα να βγάζω χρήματα, αφότου είχαν φύγει οι γονείς μου απο τη ζωή. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν στη Σεβίλλη, στο πρώτο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό, ο πατέρας μου είχε ήδη φύγει. Το πιο σημαντικό πράγμα που ήθελα να τους χαρίσω ήταν ένα σπίτι. Δεν το πρόλαβα. Αυτό είναι κάτι σαν σπίτι.

Ο Κωνσταντίνου;
«Νομίζω ότι είχε προβλήματα με τον Βαρδινογιάννη. Στην πραγματικότητα, ήταν ένας από τους παίκτες που λάτρευα γιατί ήταν πολύ δυνατός. Ίσως όμως να μην έκανε την τέλεια ζωή. Το πρόβλημα του Έλληνα ποδοσφαιριστή είναι ότι έχει συνηθίσει σε ένα συγκεκριμένο στυλ ζωής, το οποίο είναι ωραίο. Δεν υπάρχει πρόβλημα, αλλά... Εγώ εκείνη την εποχή είχε δυσκολίες όταν έβαζα πρωινή προπόνηση. Είναι αλήθεια αυτό που είχε πει ο Φερνάντο Σάντος. Τη δεύτερη σεζόν η αλήθεια είναι το συνήθισε. Δύο φορές την εβδομάδα, όμως, έβαζα διπλή προπόνηση. Εκείνες τις ημέρες υπέφερε πολύ ο Μιχάλης Κωνσταντίνου. Υπέφερε πολύ. Ήταν καλός άνθρωπος και πολύ καλός παίκτης»

Ποιον παίκτη σας στον Παναθηναϊκό θυμάστε περισσότερο και γιατί;
«Θυμάμαι όλους τους παίκτες. Τελευταία ήρθε και με βρήκε ο Δημήτρης Παπαδόπουλος. Μίλησε με τις κόρες μου. Είχαμε τρομερή σχέση, πολύ δυνατός παίκτης».

Ο Μινχ;
«Άλλος ένας που μου έδωσε ένα χέρι βοηθείας».

Ο Χένρικσεν;
«Τρομερός, είμαι χαρούμενος που ξεπέρασε την περιπέτεια με την υγεία του».

Ο Έκι Γκονσάλες;
«Πωωωω... μεγάλος παίκτης. Είχε πρόβλημα στο γόνατο, αλλά εκτός από μεγάλος παίκτης, ήταν και μεγάλος άνθρωπος. Με βοηθούσε πολύ»

Γκούμας; Κυργιάκος;
«Ο Κυργιάκος πολύ δυνατός. Αυτός, ο Γκούμας ο αρχηγός μου, ο Κυργιάκος, και ένας άλλος...».

Οι διαιτητές στην Ελλάδα και ο άνθρωπος Αλμπέρτο

Τί άνθρωπος είναι ο Αλμπέρτο Μαλεζάνι;

Εγώ πάω ευθεία στη ζωή μου, δεν κάνω στροφές. Αν πρέπει να μιλήσω, θα το κάνω. Δεν μου αρέσει το διπλωματικό. Λέω τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτή είναι η μανιέρα μου. Ένα άλλο πράγμα που με θυμώνει είναι να κρίνεις τους άλλους. Νομίζω ότι η ζωή φτιάχνεται από απόψεις. Να δίνεις την άποψή σου, αλλά να μην κρίνεις τους άλλους. Όταν κρίνεις, σχεδόν πάντα σφάλλεις. Όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά γενικά στη ζωή. Βλέπεις έναν άνθρωπο και λες: "Τι κεφάλας είναι αυτός"; Τον γνωρίζεις όμως και αλλάζεις άποψη. Πρέπει να γνωρίσεις εις βάθος κάποιον πριν να τον κρίνεις. Ίσως γι' αυτό δεν είχα ποτέ πρόβλημα να διαχειριστώ παίκτες. Πρώτα γνώρισε τον άλλον και μετά μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι.

Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσατε στη ζωή;

Δεν είναι μόνο ένα. Θα έλεγα όμως όταν σταμάτησα την προπονητική. Βρέθηκε μια Κυριακή που είχα την αδρεναλίνη και δεν είχα που να την διοχετεύσω. Μετά ήρθε η La Giuva και τα απάλυνε όλα. Αλλά ο πρώτος καιρός ήταν δύσκολος, μου έλειπε όλο αυτό.

Πολλοί ποδοσφαιριστές όταν σταματούν από τη δράση, πέφτουν σε κατάθλιψη. Μπορείτε να το εξηγήσετε;

Το καταλαβαίνω. Όλοι λένε για τα χρήματα, αλλά εδώ υπάρχει ένα τραύμα βαθύτατο. Από τη μια μέρα στην άλλη, αλλάζει η ζωή τους. Τους καταλαβαίνω. Από εκεί που όλοι ασχολούνται μαζί τους, ξαφνικά όλοι τους σνομπάρουν. Τους καταλαβαίνω απόλυτο. Τα λεφτά δεν είναι όλη η ευτυχία. Είναι μέρος της ευτυχίας, δεν φέρνουν όμως όλη την ευτυχία. Πολλές φορές όταν έχεις χρήματα αρχίζει η ζήλεια από φίλους, διακόπτονται σχέσεις, κοινωνικοί δεσμοί.

«Είναι μακελειό ο κορονοϊός»

Ο κορονοϊός εισέβαλε βίαια στη ζωή μας. Ποιο είναι το σχόλιο σας;

Το άλλο δύσκολο σημείο της ζωής μου είναι αυτή η περίοδος με τον κορονοϊό. Λέω στις κόρες μου ότι αυτή η περίοδος με τον κορονοϊό είναι μια άτυχη στιγμή για την εγγονή μου. Μιλάμε, δηλαδή, για μία άτυχη γενιά. Το να ζεις με αυτόν τον τρόπο είναι πολύ δύσκολο, το καταλαβαίνω. Είμαι φύσει αισιόδοξος. Ελπίζουμε να τελειώσει όλο αυτό. Αλλά για ν' ανακτήσουμε αυτό το χρόνο που χάσαμε θα χρειαστεί πολλά χρόνια. Ήταν ένα επικοινωνιακό μακελειό. Είναι το χειρότερο πράγμα να μιλάς συνέχεια γι' αυτό. Ακόμη και εγώ το κάνω. Μιλάς και λες "πόσοι νεκροί σήμερα;. Λες και έχουμε πόλεμο. Είναι τόσοι νεκροί από τον κορονοϊό και σκέψου πόσοι άλλοι από τις άλλες ασθένειες. Πρέπει να πολεμήσουμε αυτήν την ασθένεια, αλλά ας χαλαρώσουμε κιόλας.

Ποιο είναι το όνειρό σας για τα επόμενα χρόνια;

Να ζω την κάθε μέρα σαν την τελευταία, στο μάξιμουμ. Να έχω υγεία και να ζω τις όμορφες στιγμές με φίλους. Να είμαι καλά, με ενδιαφέρει περισσότερο η υγεία.

«Οι Έλληνες διαιτητές; Πφφφ... Παίρνω μια ανάσα και δεν λέω τίποτα άλλο. Κακοί στο σύνολό τους»

Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει. Έχει μπει πια το VAR στην ποδοσφαιρική μας καθημερινότητα. Συμφωνείτε με αυτήν την είσοδο της τεχνολογίας στο ποδόσφαιρο;

Δίκαιο, πολύ δίκαιο και άργησε κιόλας. Θυμάστε αυτό που σας είχα πει για το μέτρο και τους μετρήσιμους στόχους. Για μένα δεν επηρεάζεται το συναίσθημα, διακυβεύονται τόσα πολλά σε ένα ματς που χρειάζεται το VAR. Υπάρχουν κανόνες και πρέπει να τηρούνται.

Ποια είναι η άποψή σας για τους Έλληνες διαιτητές;

Πφφφ, πφφφ. Παίρνω μια ανάσα και δεν λέω τίποτα άλλο. Κακοί στο σύνολό τους. Τότε, τώρα δεν ξέρω. Γι' αυτό χρειάζεται το VAR, μετά δεν υπάρχει δικαιολογία. Αν παίει μια μικρή με μια μεγάλη ομάδα και υπάρχει το VAR, σώζεται η μικρή ομάδα. Γιατί τα σφυρίγματα πηγαίνουν πάντα στη μεγάλη ομάδα. Όλοι είναι στο ίδιο επίπεδο.

Με τρεις λέξεις πώς θα χαρακτηρίζατε τον Αλμπέρτο Μαλεζάνι;

Παθιασμένος η πρώτη σίγουρα. Δυνατός. Θα βάλω και άλλη μία, την οποία μου μετέδωσε ο αδερφός μου: Γενναιόδωρος.