ΝΙΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΓΙΑΝΝΗΣ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

«…θα χάριζαν ευρωπαϊκό τίτλο στον Γιάννη Ιωαννίδη»

Η εύκολη απάντηση, ιδίως για εμάς τις παλιοσειρές, είναι: «Αν υπήρχε θεός στο μπάσκετ, θα έδινε στον Γκάλη ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών». Εγώ λέω να το πάω ένα βήμα παραπέρα, αφού ο άριστος των αρίστων του ελληνικού μπάσκετ κατέκτησε την ευρωπαϊκή κορυφή το 1987 με την Εθνική ομάδα και πάντως δεν έφυγε αστεφής από τον διεθνή στίβο. Εκείνος που πήρε από την Ιστορία λιγότερα από όσα άξιζε είναι ο Γιάννης Ιωαννίδης.

Έξι φάιναλ-φορ, τρεις τελικοί, μηδέν τίτλοι. Με τρεις διαφορετικές ομάδες, που ο ίδιος δημιούργησε, και σε έναν χρονικό ορίζοντα γεμάτης δεκαετίας. Γάνδη 1988, Μόναχο 1989 και Σαραγόσα 1990 με τον Άρη. Τελ Αβίβ 1994 και Σαραγόσα 1995 με τον Ολυμπιακό. Βαρκελώνη 1998 με την ΑΕΚ. Ο «ξανθός» ήταν πολλά διαφορετικά πράγματα, αλλά κομήτη δεν θα τον πει ποτέ κανείς.

Το ’94 έφτασε μια ανάσα από τον τίτλο, απέναντι στην ταπεινή  Μπανταλόνα του Ομπράντοβιτς, αλλά οι παίκτες του νικήθηκαν από το άγχος που πολλοί θα πουν ότι ο ίδιος τους μετέδωσε. Στα υπόλοιπα πέντε φάιναλ-φορ, οι ομάδες του Ιωαννίδη δεν έμπαιναν ως φαβορί, αλλά ως αουτσάιντερ.

Η Τρέισερ, η Γιουγκοπλάστικα, η Μπαρτσελόνα του επίσης αστεφάνωτοι Αΐτο Ρενέσες, η Μακάμπι, η Ρεάλ του «Ζοτς», η Κίντερ του Μεσίνα ήταν όλες ομαδάρες και ορισμένες από αυτές είχαν και το πλεονέκτημα της έδρας. Η δουλειά του Ιωαννίδη ήταν αυτή που έφερε τον Άρη, τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ μέχρι το κατώφλι της αίθουσας του θρόνου. Και με μύριες αντιξοότητες.

Τα χρονικά της διοργάνωσης θα καταγράψουν τον Ιωαννίδη όχι ως unverachiever, αλλά ως overachiever: με ύφασμα γεμάτο τρύπες, ο επιδέξιος μάστορης έφτιαχνε κουβέρτες που ζέσταιναν τα χέρια, τα πόδια και το κεφάλι. Το Τελ Αβίβ, όμως, θα στοιχειώνει για πάντα τα όνειρά του. Ναι, και η προηγούμενη χρονιά, όταν ο αμούστακος Ολυμπιακός του Ιωαννίδη έφτασε μερικά εκατοστά από ένα εντός έδρας φάιναλ-φορ απέναντι σε βατούς αντιπάλους! Μηδέν στα εφτά, θα μπορούσε να πει κανείς.

Η τελευταία ευκαιρία του «ξανθού» για παγκόσμια καταξίωση χάθηκε το 2004, όταν τον κέρδισε η πολιτική εις βάρος του μπάσκετ, λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Όταν ο Ιωαννίδης απαρνήθηκε την Εθνική ομάδα για να υπηρετήσει μία κυβέρνηση που δεν του ταίριαζε καν, και μάλιστα χωρίς το υπουργικό πόστο που οραματιζόταν (τουλάχιστον αρχικά), οι θεοί του μπάσκετ γύρισαν την πλάτη για πάντα σε αυτόν που για μια φορά τους γύρισε τη δική του.

ANTΩΝΗΣ ΚΑΛΚΑΒΟΥΡΑΣ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

Θα έπαιρνε ευρωπαϊκό ο τεράστιος Γκάλης σε επίπεδο συλλόγων

Όταν έπεσε αυτή η ιδέα στο τραπέζι και μπήκα στην διαδικασία να σκεφτώ τι ιδανικά θα ήθελα να ζητήσω ως χάρη από τους Θεούς του μπάσκετ, στην κυριολεξία δεν μπορούσα να διαλέξω. Είναι τόσες πολλές οι «αδικίες» που έχουν συντελεστεί στο αγαπημένο μας άθλημα, που πάνω που πας να επιλέξεις μία, όλο και κάποια άλλη θυμάσαι και χάνεις την κατεύθυνσή σου. 

Γι' αυτό, λοιπόν, η δική μου επιλογή θα σας γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω. Στην εποχή που ήμουν ακραιφνής basketball fan και δεν έχανα παιχνίδι του Άρη στην τηλεόραση και φυσικά είχα ως επίγειο «Θεό» μου, τον Νίκο Γκάλη. Αυτόν τον «μάγο» της μπάλας που με τα αεροπλανικά καλάθια του και τα «σπασίματα της μέσης» στον αέρα, έκανε όλους τους ψηλούς να φαίνονται «αναλώσιμοι» και που με την δεινή εκτελεστική του ικανότητα, υποχρέωσε όλη την Ευρώπη να υποκλιθεί στο μεγαλείο του. 

Έχω γράψει πολλές φορές ότι η επίδραση του Γκάλη στην ελληνική νεολαία εκείνης της εποχής είχε κοινωνικό χαρακτήρα. Υπό την έννοια ότι ειδικότερα στο Ευρωμπάσκετ του '87, ο «γκάνγκστερ» έπεισε ακόμη και τον μέσο Έλληνα ότι μπορεί κάπου να προκόψει! Ότι δεν είναι ο τελευταίος τροχός της αμάξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αρκεί να το θελήσει και να αφοσιωθεί σε αυτό. 

Από αυτή την άποψη και μόνο και λαμβάνοντας υπ' όψιν το ετήσιο «γκαλόσημο» που πρέπει να πληρώνουμε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το μπάσκετ, θεωρώ κρίμα κι άδικο τον τρόπο που τελείωσε η καριέρα του Νικ αλλά και το γεγονός ότι έφυγε χωρίς τρόπαιο σε Final 4 και 28 χρόνια μετά την τελευταία του συμμετοχή (1994 στο Τελ Αβίβ), παραμένει πρώτος σκόρερ όλων των εποχών στην διοργάνωση (μ.ο. 28,8π. σε 4 συμμετοχές και 8 αγώνες).

Γιατί βρε αδερφέ, δεν γίνεται να μην έχει πάρει ευρωπαϊκό ο Γκάλης και να το έχουν σηκώσει κάτι τύποι σαν τον Γάλλο Φρανκ Μπιτέρ (1993), τον Ισπανό Ρομπέρτο Ντουένιας (2003), αλλά και ένα σωρό άλλοι μπασκετικοί «πουθενάδες»...

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΛΑΓΙΕΣ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

Θα έδιναν μία δεύτερη ευκαιρία στον Σπανούλη να παίξει στο ΝΒΑ.
Θα έντυναν τον Τόνι Κούκοτς στα ερυθρόλευκα (γιατί μπορώ).
Θα απαγόρευαν στον Μάικλ Τζόρνταν να τελειώσει την καριέρα του με τη φανέλα των Γουίζαρντς (μόνο Μπουλς ρε).
Θα επανέφεραν τον κανονισμό της 1+1 βολής (για να βελτιώσω το προϊόν).
Θα πρόσθεταν ένα δευτερόλεπτο στο χρονόμετρο της αναμέτρησης Ελλάδας – ΗΠΑ στο Παγκόσμιο της Αργεντινής του 1990 ώστε το καλάθι του Γαλακτερού να μετρούσε κανονικά (δεν ξέρω γιατί, αλλά είχα... σκάσει).
Θα διαιώνιζαν το περιοδικό «Τρίποντο» (φυσικά εβδομαδιαίο και κάθε Τρίτη θα έβγαινε).
Θα έδιναν εντολή να διοργανωθεί μία ματσάρα για να αποχαιρετίσει η Ελλάδα κι η Ευρώπη τον Νίκο Γκάλη όπως του αξίζει .
Και τέλος, θα κουνούσα λίγο τη μπασκέτα στο σουτ του Κορνίλιους Τόμπσον στο Τελ Αβίβ το 1994 (Θεός είμαι και μπορώ)!

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΒΑΡΗΣ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

Θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε συμπαίκτες στον Παναθηναϊκό τους δύο καλύτερους Ευρωπαίους μπασκετμπολίστες από τα μέσα της δεκαετίας του '80 και μετά. Τον Νίκο Γκάλη και τον Ντράζεν Πέτροβιτς. Και μάλιστα στα ντουζένια του. Έχοντας επιστρέψει από το ΝΒΑ με πρωταγωνιστικό ρόλο και έχοντας υποκλιθεί στο μεγαλείο του ο Μάικλ Τζόρνταν. Όμως η μοίρα είχε αποφασίσει διαφορετικά για τον Κροάτη...

Θα έδιναν τη δυνατότητα στον Νίκο Γκάλη, τον Φάνη Χριστοδούλου (αλλά και αργότερα στον Δημήτρη Διαμαντίδη) την ευκαιρία να δοκιμάσουν στο ΝΒΑ. Και ποιος δεν θα ήθελε να τους έβλεπε να δοκιμάζουν στο καλύτερο πρωτάθλημα του πλανήτη στις «χρυσές» εποχές του;

Θα μπορούσαν να πείσουν τον Μάικλ Τζόρνταν να μην τα παρατήσει δύο φορές. Να μην έμενε τόσο καιρό εκτός ΝΒΑ, αλλά να συνέχιζε! Φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα μπορούσε να «φλερτάρει» με τα όσα θα είχε καταφέρει.

Θα είχαν δώσει στον Άρη ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο σε ένα από τρία Final 4 που πήρε μέρος. Είτε στη Γάνδη, είτε στο Μόναχο, είτε στη Σαραγόσα. Άλλωστε πόσοι και πόσοι (της εποχής μου) δεν μεγάλωσαν με τον Γκάλη και τον Γιαννάκη; Πόσοι και πόσοι δεν περίμεναν (στα ρομαντικά χρόνια του μπάσκετ) τα ματς κάθε Πέμπτη βράδυ;

Θα γύριζαν τον χρόνο στο μεσημέρι της 3ης Σεπτεμβρίου 2006. Λίγο πριν από το τζάμπολ του μεγάλου τελικού του Μουντμπάσκετ στην Σαϊτάμα. Όχι διάολε. Δεν θα έκανε η Εθνική Ελλάδας τόσο τραγικό παιχνίδι όπως έκανε απέναντι στην Ισπανία με αποτέλεσμα να χάσει το τρόπαιο. Δεν λέω ότι θα κατακτούσε στο τέλος το χρυσό μετάλλιο. Όμως θα ήταν πιο ανταγωνιστική. Ας είχε άλλη μια ευκαιρία...

Θα έδιναν στον Παναθηναϊκό του Τσάβι Πασκουάλ την ευκαιρία να βρεθεί σε ένα Final 4. Είτε να γύριζαν τον χρόνο στο ημίχρονο του Game 1 με τη Φενέρμπαχτσε τον Απρίλιο του 2017, όταν οι «πράσινοι» είχαν προβάδισμα με +14 στο ημίχρονο αλλά πέτυχαν συνολικά 16 πόντους στο δεύτερο μισό με αποτέλεσμα τους... πάρει η κάτω βόλτα στη συνέχεια, είτε στη σειρά με τη Ρεάλ έναν χρόνο αργότερα και δη πριν από την έναρξη του Game 2 στο ΟΑΚΑ.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΚΗΣ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

Ο Τζινόμπιλι, ο Νοτσιόνι και ο Σκόλα θα έπαιρναν το χρυσό στην Ιντιανάπολις

Ήταν ένα σπουδαίο ματς, και από πλευράς συμβολισμού, εκείνος ο τελικός του Μουντομπάσκετ (νυν Παγκοσμίου Κυπέλλου) της Ιντιανάπολις το 2002. Ήταν η τελευταία εθνική ομάδα που λεγόταν Γιουγκοσλαβία, η οποία νίκησε προηγουμένως τις ΗΠΑ λίγο πριν παρέλθει το πρώτο πενθήμερο εκείνου του Σεπτέμβρη με παίκτες όπως ο Πέτζα, ο Μποντιρόγκα, ο Γιάριτς, ο Γκούροβιτς και ο τεράστιος Βλάντε Ντίβατς. Ήταν, επίσης, ο τελευταίος τίτλος της σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και η τελευταία σύνδεση με την «ιωαννιδική» δραματουργική σύνθεση του σέρβικου λόμπι. Από την άλλη πλευρά, η «αλμπισελέστε» των μεγάλων Αργεντινών. Μανού Τζινόμπιλι, Αντρές Νοτσιόνι, Φαμπρίτσιο Ομπέρτο, Λουίς Σκόλα... Η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης, παίζοντας ένα απίστευτα ομαδικό μπάσκετ. Στα 5.9" για το τέλος της κανονικής διάρκειας του αγώνα με το σκορ στο 75-75, ο Σκόλα φαίνεται να κλέβει την μπάλα από τον Ντίβατς, με τον Νίκο Πιτσίλκα να σφυρίζει φάουλ. «Το παιχνίδι για 39'55" πήγαινε τέλεια. Δεν υπήρχε η παραμικρή διαμαρτυρία από κανέναν! Ούτε από τη μια, ούτε από την άλλη ομάδα. Έγινε μια φάση, η οποία ήταν πολύ δύσκολη να τη διακρίνω από το σημείο που ήμουν. Έπρεπε να κρίνω, να πάρω μια απόφαση κι εκείνη τη στιγμή πίστευα αυτό που σφύριξα… Ειλικρινά το πίστευα, γι' αυτό και το σφύριξα. Δυστυχώς, η τελευταία εικόνα μένει. Μια φάση, μια στιγμή, ένα δευτερόλεπτο μπορεί να αλλάξει τα πάντα και να δώσει αφορμές για συζητήσεις…» είχε αναφέρει μιλώντας στο Gazzetta ο Έλληνας διαιτητής. Εν τέλει ο Ντίβατς αστόχησε, ο Τζινόμπιλι πάσαρε στον Σκονοκίνι, ο οποίος επιχείρησε να σκοράρει με διείσδυση αλλά τον σταμάτησε ο Μάρκο Γιάριτς, πιθανώς με φάουλ.  Το ματς πήγε στην παράταση, η... καταρρακωμένη Αργεντινή ηττήθηκε κι έπειτα από δυο χρόνια αποθεώθηκε από το ελληνικό κοινό για το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΙΟΥΛΕΝΟΓΛΟΥ

Αν υπήρχαν θεοί του μπάσκετ...

Δεν θα είχε διαλυθεί η Γιουγκοσλαβία

Με τη δύναμη ενός θεού του μπάσκετ, μπορείς να κάνεις τα πάντα. Να αλλάξεις τα πάντα. Το πιο εύκολο θα ήταν να αποτρέψουμε έναν θάνατο. Έναν βαθιά χαραγμένο παιδικό (ή και μεταγενέστερο) πόνο. 

Να ζήσει ο Ντράζεν Πέτροβιτς. Να ζήσει ο Κόμπι Μπράιαντ. Όχι αυτή τη φορά. 

Χρειάστηκε μπόλικη σκέψη. Μα στο τέλος (το) αποφάσισα. 

Να μην είχε αρπάξει εκείνη τη σημαία της Κροατίας ο Βλάντε Ντίβατς, όταν η Γιουγκοσλαβία είχε αναδειχθεί κυρίαρχος του κόσμου, στην Αργεντινή. 

Το μίσος ήδη... σιγόβραζε στην ενωμένη (μα στην ουσία ήδη διαμελισμένη) χώρα των Βαλκανίων.
Ξέρω, ζητάω πολλά, γιατί ακόμη και αν ο Ντίβατς δεν είχε αρπάξει εκείνη τη σημαία, ο πόλεμος δεν μπορούσε να αποφευχθεί. 

Αλλά αν οι θεοί μπορούσαν, αυτό θα ήθελα να άλλαζα. Οι Σέρβοι, οι Κροάτες, οι Σλοβένοι, οι Μαυροβούνιο και οι λοιπές Γιουγκοσλαβικές δυνάμεις να έμεναν ενωμένες. 

Στο παρκέ. Με μία μπάλα στα χέρια. Και να είχαμε τη δυνατότητα να δούμε τι θα γινόταν αν...

Όλοι μαζί στη Βαρκελώνη

Η Γιουγκοσλαβία ενωμένη στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992. Στην απόλυτη ονείρωξη, απέναντι στην Dream Team.

Όχι μόνο ο Ντράζεν και η παρέα του κόντρα στον Μάικλ Τζόρνταν, τον Μάτζικ Τζόνσον και τον Λάρι Μπερντ. Αλλά όλοι μαζί. 

Και όχι μόνο. 

Αν οι «Γιούγκοι» δεν είχαν διαλυθεί, θα άξιζε να μπορούσαμε να διαπιστώσουμε πόσο θα αντέξουν. Και πως θα μπορούσε να γεφυρωθεί το χάσμα με το ένα... παιδί των Γιουγκοσλάβων, την Εθνική Σερβίας, η οποία σάρωσε στο πέρασμά της σε Ευρώπη και Παγκοσμίως, τα επόμενα χρόνια.

Και φυσικά πόσο θα είχαν επηρεαστεί ή όχι οι ομάδες από την πρώην Γιουγκοσλαβία.

ΝΙΚΟΣ ΚΑΡΦΗΣ

Aν υπήρχαν Θεοί του μπάσκετ…

Η Ελλάδα θα νικούσε την Ισπανία στον ημιτελικό του Eurobasket του 2007 

Το ματς της Ελλάδας με την Ισπανία μέσα στην έδρα της δεύτερης για το Eurobasket του 2007 με στοιχειώνει όσα χρόνια και αν περάσουν. Με όλο το σεβασμό στην σπουδαία φουρνιά που έβγαλε η φούρια ρόχα και σάρωσε τους τίτλους τα επόμενα χρόνια, εκείνο το ματς το… έκλεψαν με την ανοχή των διαιτητών. Με μια Εθνική βγαλμένη από το πιο όμορφο όνειρο (Διαμαντίδης, Σπανούλης, Παπαλουκάς, Ζήσης), οι Ισπανοί παρέδωσαν σεμινάρια… θεάτρου, flopping και οι περισσότεροι θα κέρδιζαν άνετα το Όσκαρ. Ήταν άδικο για εκείνη την Εθνική μας να μην διεκδικήσει τον δεύτερο συνεχόμενο τίτλο της στο Eurobasket. Η ιστορία μπορεί να γραφόταν διαφορετικά.  Όσα χρόνια και αν περάσουν εκείνη την… κωμωδία που παρουσίασαν οι Ισπανοί με τα καμώματα τους (μιλάω μόνο για τα θέατρα και τις αντιδράσεις τους και όχι για την αδιαμφισβήτητη ποιότητα τους), δεν πρόκειται να την ξεχάσω. Δεν άξιζε εκείνη η φουρνιά Ελλήνων παικτών να τελειώσει με μόνο έναν τίτλο Eurobasket. Πάντως οι Θεοί του μπάσκετ τότε εφάρμοσαν λίγη δικαιοσύνη στον τελικό, αφού το τρόπαιο το πήρε η Ρωσία του Χόλντεν.

Ο «Answer» θα τέλειωνε την καριέρα του με τουλάχιστον ένα πρωτάθλημα

Και όσο για το ΝΒΑ, υπάρχει η αδυναμία που ακούει στο όνομα Άλεν Άιβερσον. Αμαρτία αυτός ο παικταράς να μην έχει πάρει τίτλο. Αμαρτία να… κουβαλάει αβοήθητος ίσως την πιο μέτρια ομάδα που έχει παίξει σε τελικούς, τους Σίξερς του 2001. Ένας… μαέστρος του μπάσκετ, μάγος πάνω στο παρκέ που δεν πήρε τις επιλογές που έπρεπε στη συνέχεια για να φτάσει στον τίτλο. Υπάρχουν πολλοί που άξιζαν δαχτυλίδι  (Μαλόουν, Στόκτον, Μπέιλορ, Μπάρκλεϊ, Πολ) κατά την άποψη μου ακόμα και ο κύριος για τον οποίο δόθηκε αφορμή για αυτό το κείμενο ο Μπάτλερ που επίσης… κουβαλάει τόσο χρόνια. Όμως ο Άιβερσον ήταν το κάτι άλλο. Αρτίστας, ζωγράφιζε με κάθε κίνηση του. Ένας Ροναλντίνιο του μπάσκετ, απλά ο Ρόνι τελείωσε με αρκετούς τίτλους την καριέρα του, όπως φυσικά άξιζε.

Θα είχε ο Κάρι ένα MVP τελικών

Ο κορυφαίος σουτέρ της ιστορίας ακόμα δεν έχει καταφέρει να πάρει στα χέρια του ένα MVP τελικών, παρά τους τρεις τίτλους που έχει κατακτήσει με τους Γουόριορς. Το 2015 το βραβείο πήγε στον Ιγκουοντάλα και σε αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο η άμυνα πάνω στον ΛεΜπρόν. Το 2017 και το 2018 το πήρε ο φοβερός Ντουράντ. Και στις τρεις περιπτώσεις τα νούμερα του Κάρι δικαιολογούσαν βραβείο, ωστόσο δεν τα κατάφερε ο σταρ του Γκόλντεν Στέιτ. Για αυτό φέτος μακάρι να επιστρέψει στην κορυφή παρέα με ένα MVP τελικών που τόσο του λείπει από τη συλλογή του.

Ο Κόμπι δεν θα έφευγε για τη γειτονιά των αγγέλων

Εδώ πέρα δεν χρειάζονται πολλές λέξεις. Ότι και να πεις για τον θρυλικό Black Mamba, είναι λίγο. Έφυγε τόσο άδικα και τόσο νωρίς μαζί με την κορούλα και τους υπόλοιπους ανθρώπους του μοιραίου αεροσκάφους.

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΕΛΛΑΚΗΣ

Aν υπήρχαν Θεοί του μπάσκετ…

Αν μη τι άλλο, είχαμε τη τύχη ως ελληνικό μπάσκετ να δούμε κατά καιρούς ουκ ολίγους σπουδαίους παίκτες, σε όλες τις ομάδες της επικράτειας. Στους «αιώνιους» της Αττικής, τον Άρη, την ΑΕΚ, τον Ηρακλή, τον Πανιώνιο, τον ΠΑΟΚ. Σε ο,τι αφορά τον τελευταίο βέβαια, μένει ένα «φτου σου» που τελικά ο αστραφτερός Κόρεϊ Μαγκέτι δεν έγινε όντως παίκτης του, τον Σεπτέμβριο του 2011.

Ο τότε 32χρονος Αμερικανός σταρ ήλθε στη Θεσσαλονίκη εν μέσω του lockout του NBA, έχοντας συμφωνήσει με την διοίκηση του ΠΑΟΚ να μπει στο αεροπλάνο για την Μακεδονία, ούτως ώστε να συζητήσει την προοπτική συνεργασίας του με τον Δικέφαλο. Τότε ο μισθός του με τους Μπακς ανερχόταν στα 10.2 εκατ. δολάρια ετησίως και γενικώς η καριέρα του στις Ηνωμένες Πολιτείες ήταν… too much για να τον φέρουν στην Ευρώπη. Έλα όμως που ήλθε! Αλλά δεν έμεινε… Ο Μαγκέτι προπονήθηκε με τους «ασπρόμαυρους», γέμισε «χρυσόσκονη» το Παλατάκι, μίλησε στους εκπροσώπους του Τύπου, αποθεώθηκε πολλάκις μέσα σε λίγες μόνο μέρες και… αυτό ήταν όλο. 

Ο ΠΑΟΚ κι ο Σούλης Μαρκόπουλος δεν ήταν γραφτό να τον έχουν μαζί τους στην προκριματική διαδικασία της Euroleague, αφού δεν προέκυψε τελικά συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών, με αποτέλεσμα ο Μαγκέτι να επιστρέψει στην πατρίδα του. Η σεζόν 2011-12 τον βρήκε στη Σάρλοτ - κι όχι στην Θεσσαλονίκη, για κακή τύχη του ελληνικού κοινού. 

Για την ιστορία, ο Μαγκέτι έπαιξε σε 839 ματς του ΝΒΑ, με μέση επίδοση περί των 16 πόντων, 4.9 ριμπάουντ και 2.1 ασίστ, κάνοντας μεγάλη καριέρα κυριότερα στους Κλίπερς. Στο Draft του 1999 είχε αποτελέσει την 13η επιλογή, ενώ κατά τα λοιπά φόρεσε τις φανέλες των Μπακς, Μάτζικ, Γουόριορς, Πίστονς και… του ΠΑΟΚ. Έστω κι ανεπίσημα.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑΤΟΥ

Aν υπήρχαν Θεοί του μπάσκετ…

Θα μπορούσαν να μην έχουν κατεβάσει… τον γενικό του Κρις Πολ από τη στιγμή που έκλεισε τα 37 του χρόνια στην σειρά των ημιτελικών της Δύσης κόντρα στους Μάβερικς, με την αγωνιστική του απόδοση να πέφτει κατακόρυφα. Η συζήτηση γύρω από το αν τελικά θα κλείσει την καριέρα του με ένα πρωτάθλημα που λείπει από την τροπαιοθήκη του συνεχίζεται και με βάση την παρουσία του στον πρώτο γύρο των playoffs μάλλον αδίκησε τον εαυτό του., αλλά και τους Σανς που τον είχαν ανάγκη για να βρεθούν απέναντι στους Γουόριορς (προσωπική επιθυμία). 

Ίσως και να γινόταν να αποτρέψουν την απόσυρση του Μάτζικ Τζόνσον την πρώτη φορά το 1991, όταν στα 32 του χρόνια έλεγε «αντίο» στα παρκέ λόγω ενός «άγνωστου εχθρού» για την υγεία του. Στην πιο ώριμη φάση της μπασκετικής του καριέρας έβλεπε καθηλωμένος τους συμπαίκτες του να φτάνουν στους τελικούς (1991/92) και την επόμενη χρονιά να μένουν στον πρώτο γύρο των playoffs. Πιθανότατα να τον είχαμε δει να αγωνίζεται και κόντρα στην Ελλάδα στα ημιτελικά του Παγκοσμίου του 1994 στο Τορόντο. Αλλά και να κοντραριζόταν ακόμη περισσότερο με τον Μάικλ Τζόρνταν στην μάχη των τίτλων. Βέβαια, η ιστορία γράφτηκε ως εξής… 

Δεν θα έπρεπε να παίξουν τέτοιο παιχνίδι «μοίρας» στον Δημήτρη Διαμαντίδη στο τελευταίο ματς, ή μάλλον στα τελευταία δευτερόλεπτα, της καριέρας του στο ΟΑΚΑ το 2016 με ένα τρίποντο. Σε εκείνο το ντέρμπι «αιωνίων» στους τελικούς του πρωταθλήματος με τον Ολυμπιακό σε μία σειρά με αγώνες που κρίνονταν στο νήμα. Ναι, μιλάμε για τον Βασίλη Σπανούλη και την μοναδική του ικανότητα σε τέτοια σουτ, αλλά ήταν και ένα «αντίο» ενός εκ των κορυφαίων των ευρωπαϊκών παρκέ. Και μάλιστα στο δικό του… σπίτι!