Μίλιτσιτς στο Gazzetta: «Ο παλιός Ντάρκο πέθανε»!
Ο μεγαλύτερος καβγάς της ζωής του μπροστά στον καθρέφτη, το σκοτάδι μέσα του και η γαλήνη που βρήκε στο Άγιο Όρος
Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει τη φυσική παρουσία του. Ακόμα και σήμερα, ακριβώς 20 χρόνια μετά από το ιστορικό ΝΒΑ Draft όπου ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, ο Καρμέλο Άντονι, ο Κρις Μπος και ο Ντουέιν Γουέιντ σεργιάνιζαν στο Theater του Madison Square Garden, τον κοιτάς και αντιλαμβάνεσαι πως ο Ντάρκο Μίλιτσιτς είναι ο τύπος με τον οποίο δεν αστειεύεσαι. Στα 38 του χρόνια, δεν είναι πια εκείνο το παιδί που μέσα σε ένα βράδυ φορτώθηκε το βάρος όλου του κόσμου, ακούγοντας το όνομά του μετά από έναν τύπο που τον αποκαλούσαν ήδη Βασιλιά. Εν τέλει, η στιγμή που ο τότε κομισάριος Ντέιβιντ Στερν φώναξε τον Μίλιτσιτς να ανέβει στη σκηνή ως το νο.2 του ΝΒΑ Draft 2003 ήταν η φυλακή του τα χρόνια που ακολούθησαν. Τότε που ήταν ελαφρώς… επικίνδυνος, πρώτα για τον ίδιο. Όλη η ιδέα που είχε για τον εαυτό του ήταν δανεισμένη και η πορεία του από τους Ντιτρόιτ Πίστονς μέχρι τη σημερινή ενασχόλησή του με την καλλιέργεια, την παραγωγή και το εμπόριο μήλων συμβολίζει πολλά διαφορετικά states of mind ενός ανθρώπου που προσπαθεί ακόμα να βρει τον εαυτό του απέναντι στην παλαιότερη κακή εκδοχή του.
Το ραντεβού μας δόθηκε στη γενέτειρά του, το Νόβι Σαντ, τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Σερβίας μετά το Βελιγράδι και Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2022. Μια πανεπιστημιούπολη που φημίζεται για το ξακουστό EXIT festival που διεξάγεται κάθε καλοκαίρι στο Κάστρο Πετροβαραντίν και προσελκύει δεκάδες χιλιάδες κόσμου. Επίσης, από το Νόβι Σαντ κατάγονται, μεταξύ άλλων, ο Νίκολα Μιλουτίνοφ, ο Μίλαν Γκούροβιτς, το επόμενο μεγάλο prospect του σερβικού μπάσκετ, ο Νίκολα Τόπιτς και ο Στέφαν Γέλοβατς που έφυγε τόσο άδικα από τη ζωή πριν από δυο χρόνια. «Αυτή την περίοδο τελειώνω την αυτοβιογραφία μου… Θα κυκλοφορήσει το επόμενο διάστημα. Το δουλεύω τα τελευταία δυο χρόνια. Βέβαια, δεν έχω βρει ακόμα τον τίτλο» μάς εξήγησε στις πρώτες κουβέντες από τη στιγμή που κάτσαμε στο τραπέζι, έχοντας το… άγχος του χρόνου αφού το ίδιο βράδυ ο Ερυθρός Αστέρας αντιμετώπιζε στην πρεμιέρα του Champions League τη Μάντσεστερ Σίτι. Το ύφος του είναι βαρύ αλλά αισιόδοξο καθώς δεν μιζεριάζει για όσα πήγαν λάθος αλλά κοιτάει πώς θα ξαναβρεί τη χαρά που στερήθηκε. Ο Ντάρκο Μίλιτσιτς πλήρωσε το τίμημα των επιλογών του, ολοκλήρωσε το εγχειρίδιο… αυτοκαταστροφής και μιλάει στο Gazzetta για τα λάθη και τα πάθη του.
Αν δούλευα τόσο πολύ όσο μιλούσα, θα έπαιζα ακόμα
Έχεις νιώσει κατά καιρούς πως κάποιοι μιλούν εξ ονόματός σου; Ότι μιλούν για εσένα χωρίς να σε ξέρουν; Ή ότι λένε την ιστορία σου χωρίς να γνωρίζουν το παραμικρό για εσένα και το τι έχει συμβεί πραγματικά;
«Φυσικά... Μεγάλωσα με αυτό. Με το να ακούω, δηλαδή, συνεχώς πράγματα για μένα από άσχετους. Το ίδιο συμβαίνει μέχρι σήμερα. Πολλοί άνθρωποι προσπαθούν να μιλήσουν εκ μέρους μου, να πουν ιστορίες για μένα, για το ποιος είμαι και τι μου αρέσει να κάνω, για τον τρόπο που τελείωσε η καριέρα μου και το ότι θα έπρεπε να παίζω μπάσκετ μέχρι σήμερα. Ποτέ τους όμως δεν κατάλαβαν τι πέρασα στο ΝΒΑ. Ποτέ τους δεν κατάλαβαν ότι αυτό ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής μου. Και φυσικά, ούτε εγώ μπορούσα να φανταστώ, όταν ήμουν 16-17 χρονών, ότι το μπάσκετ θα γινόταν ο εφιάλτης μου. Γιατί έζησα έναν εφιάλτη».
Τελικά, Ντάρκο, τι δεν πήγε καλά;
«Το συνειδητοποίησα μερικά χρόνια μετά. Όταν, δηλαδή, γύρισα από το ΝΒΑ. Τότε μιλούσα για ανθρώπους που προσπαθούσαν να με βλάψουν. Αυτό που συνέβη όμως στα αλήθεια είναι ότι εγώ έβλαψα τον εαυτό μου. Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή που θα σου δώσουν την ευκαιρία. Υπάρχουν εκείνοι που σε συμπαθούν και εκείνοι που δεν σε γουστάρουν. Υπάρχουν προπονητές που θα σε βάλουν να παίξεις και εκείνοι που θεωρούν ότι είσαι παίκτης… μιας χρήσης. Που θα σου ανοίξουν τον δρόμο ή δεν θα ασχοληθούν μαζί σου. Μπροστά μου βρήκα έναν χωματόδρομο! Το βασικό πρόβλημα όσο ήμουν στην Αμερική ήταν ότι προσπαθούσα να βρω τον γαμ…ο λόγο που δεν μπορούσα να πετύχω. Δεν κοιτούσα στον καθρέφτη αλλά τους ανθρώπους γύρω μου, πιστεύοντας ότι θέλουν να με βλάψουν! Πίστευα πως ήμουν τόσο καλός! Πως ήμουν τέλειος και οι άλλοι ήθελαν να μου κάνουν κακό. Τα θαλάσσωσα… Το μόνο που έκανα ήταν να μιλάω. Απλώς μιλούσα, μιλούσα, μιλούσα… Αν δούλευα τόσο πολύ όσο μιλούσα, θα έπαιζα ακόμα μπάσκετ»!
Μήπως, όμως, όλα έγιναν πολύ γρήγορα; Στο τέλος της ημέρας, μιλάμε για ένα παιδί 18 χρονών από τη Σερβία που κουβάλησε το βάρος όλου του κόσμου εκείνη τη βραδιά στο NBA Draft.
«Ήμουν ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα εκεί έξω. Ήμουν ένας από τους καλύτερους νέους παίκτες στην Ευρώπη, ήξερα καλά τι μπορώ να κάνω και πίστευα πως είχα όλο τον κόσμο στα πόδια μου. Τελικά, δεν ήμουν έτοιμος. Επειδή, ακριβώς, το ΝΒΑ είναι ένα μεγάλο βήμα και στο κεφάλι μου ήμουν ακόμα παιδί! Προσπάθησα να τα βάλω με όλους, πίστευα πως ήμουν ο πιο έξυπνος και ο πιο ταλαντούχος, προσπάθησα να γίνω εκείνος ο παίκτης που δεν υπήρχε περίπτωση να αποτύχει! Αυτή η σκέψη είχε σφηνωθεί στο κεφάλι μου! "Πρέπει να πετύχω. Ακόμα και αν δεν κάνω τίποτα στην Αμερική, έχω το ταλέντο και θέλω να πετύχω". Όχι μαλ...α! Δεν θα πετύχεις! Το ταλέντο είναι μόνο το 20%. Αν δεν δουλέψεις, θα μείνεις ταλέντο όλη τη ζωή σου. Στα 30-35 σου, θα είσαι ακόμα ταλέντο. Το κατάλαβα πολύ αργά. Όμως ξέρεις κάτι; Ποτέ δεν είναι αργά! Τώρα βλέπω τα παιδιά μου στον αθλητισμό. Οι δυο γιοι μου, ο Λάζαρ και ο Λούκα παίζουν μπάσκετ ενώ η κόρη μου, η Λάρα είναι νο.1 στο Σερβία στο τένις στις ηλικίες U12! Θα ήταν όντως αργά αν δεν προσπαθούσα να τα βοηθήσω και να τους εξηγήσω τι είναι σωστό και τι όχι. Να τους δώσω να καταλάβουν ότι υπάρχουν δυο δρόμοι. Ο ένας που θα σε στείλει ψηλά. Και ο άλλος…»
Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω;
Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν θέλαμε να σου βάζουμε ταμπέλες… Ότι, δηλαδή, ο Μίλιτσιτς είναι προβληματικός. Ότι είναι ένα κακομαθημένο παιδί ή ότι δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά το ταλέντο του.
«Οι άνθρωποι σήμερα δεν κάνουν αυτοκριτική. Πιστεύουν πως είναι οι καλύτεροι και οι πιο έξυπνοι… Και φυσικά, έχουν γνώμη για όλα. Μπορώ να το καταλάβω. Ξέρουμε τα πάντα καλύτερα από τους άλλους. Εκείνη την εποχή ήμουν ένα παιδί που ο Θεός του χάρισε απλόχερα το ταλέντο. Ήμουν ο πιο ταλαντούχος νέος παίκτης στον κόσμο όμως δεν τελείωσα τη δουλειά. Δεν δούλεψα, δεν προσπάθησα να ακούσω τι είχαν να μου πουν. Ήμουν σαν την αγελάδα που κατεβάζει 20 λίβρες γάλα και απλώς κλωτσάει τον κουβά και το χύνει. Δεν γίνεται να μπαίνεις στο ΝΒΑ στα 18 σου και να πιστεύεις πως είσαι ο πιο έξυπνος. Θα σε κατασπαράξουν! Πρέπει να δουλέψεις. Αυτό περίμεναν από εμένα. Πήγα σε μια ομάδα που θα διεκδικούσε το πρωτάθλημα (Ντιτρόιτ Πίστονς). Δεν τους σεβάστηκα. Έκανα πάντα το αντίθετο από αυτό που περίμεναν από εμένα! Δεν άκουγα κανέναν! Για μένα, κανείς δεν ήταν ικανός να μου πει τι να κάνω! Είχα τον δικό μου τρόπο. Ποιος είσαι εσύ που θα μου πεις τι θα κάνω; Έτσι, λοιπόν, κανείς δεν βρέθηκε να μου πει: "Ντάρκο, σταμάτα! Αυτό που κάνεις δεν είναι καλό για σένα. Σε παρακαλώ, σταμάτα"! Πλέον κάθομαι και σκέφτομαι καμιά φορά… Γιατί δεν προσπάθησα να τους ακούσω; Γιατί δεν έδωσα ό,τι καλύτερο είχα για να πετύχω…»;
Γιατί, λοιπόν, δεν προσπάθησες να τους ακούσεις;
«Δεν ξέρω… Μου έφταιγαν όλοι. Κατηγορούσα όλο τον κόσμο. Ότι δήθεν δεν αναγνωρίζουν το ταλέντο μου. Όταν όμως μια ομάδα πρωταθλήματος βλέπει έναν νέο παίκτη που δεν θέλει να δουλέψει, δεν θα ασχοληθεί μαζί του. Δεν έχουν λόγο να ασχοληθούν παραπάνω μαζί σου. Το ΝΒΑ ήταν μια επώδυνη εμπειρία για μένα και ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει. Πίστεψαν πως είμαι ο τύπος που απλώς χαίρεται επειδή μπήκε στη λίγκα. Όμως δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Ξέρω ποιος είμαι! Ξέρω τι μπορώ να κάνω. Θέλω να βγαίνω μπροστά και να είμαι ηγέτης. Είτε παίζω μπάσκετ, είτε πηγαίνω για ψάρεμα, είτε πηγαίνω να κυνηγήσω ελάφια και λύκους, είτε παίζω χαρτιά με τους φίλους μου... Έτσι αισθάνομαι και αυτός είμαι. Όμως με τη συμπεριφορά μου, ήταν λογικό να σκεφτούν πως ο Ντάρκο είναι… χαρούμενος απλώς μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται στο ΝΒΑ».
Τι τύπος είναι ο Ντάρκο Μίλιτσιτς;
«Ακόμα προσπαθώ να καταλάβω ποιος είμαι. Ακόμα δουλεύω με τον εαυτό μου. Κάθε μέρα! Όταν λοιπόν δεν βρίσκω απαντήσεις ή όταν το κεφάλι μου γεμίζει με αμφιβολίες, πηγαίνω σε μοναστήρια. Εκεί βρίσκω ανθρώπους που μπορώ να μιλήσω. Ξέρω, για παράδειγμα, ότι είμαι πεισματάρης και επίμονος. Είμαι σκληρός με τους ανθρώπους γύρω μου. Απαιτώ να γίνονται όλα στην εντέλεια από τον περίγυρό μου και την οικογένειά μου. Επίσης, μου αρέσει να βοηθάω τους ανθρώπους. Είναι κάτι που με γεμίζει. Βέβαια, δεν θα μπορούσα να βοηθήσω κανέναν αν ο Θεός δεν μου έδινε την ευκαιρία να αποκτήσω περισσότερα από όσα είχα επιθυμήσει. Προσπαθώ, λοιπόν, να βοηθάω όσο περισσότερο κόσμο μπορώ. Για μένα, η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο. Έχω κάνει πολλά λάθη στη ζωή μου. Το ξέρω… Πλήρωσα το τίμημα. Αν όμως κάνω κάποιο λάθος με τα παιδιά μου, δεν θα συγχωρέσω ποτέ τον εαυτό μου! Ό,τι πέτυχα στην καριέρα μου δεν έχει σημασία. Θέλω τα παιδιά μου να γίνουν καλοί άνθρωποι, να βοηθούν τον κόσμο και να μην πάρουν τις ίδιες ηλίθιες αποφάσεις που πήρα εγώ. Αν δεν τα καταφέρω, θα είναι το μεγαλύτερο λάθος μου»!
Τουλάχιστον τα παιδιά μου βλέπουν ότι έχω αλλάξει
Τα παιδιά σου έχουν δει τα video που κυκλοφορούν στο YouTube; Με την μπύρα… Ή τα μπινελίκια στους διαιτητές μετά από εκείνον τον αγώνα με την Ελλάδα…
«Ναι… Και δεν μπορώ να πω ότι είμαι χαρούμενος με αυτό. Τους εξήγησα ότι ήταν κομμάτι της ζωής μου. Τους έδωσα να καταλάβουν από την πρώτη στιγμή πως εκείνη την εποχή ήμουν μπερδεμένος. Το ξέρουν. Το πιο σημαντικό είναι ότι με βλέπουν να αλλάζω. Έχουν δει αυτά τα video, με έχουν δει στις χειρότερες και πιο μαύρες στιγμές της ζωής μου όμως καταλαβαίνουν ότι ο πατέρας τους έχει αλλάξει. Και αυτό με κάνει χαρούμενο».
Δεν προσπάθησες να τα κρύψεις, έτσι; Ή να αποφύγεις τις άβολες ερωτήσεις τους;
«Όχι, όχι! Τι μπορείς να κρύψεις σήμερα από τα παιδιά; Όπως σου είπα, νιώθω καλά γιατί κατάλαβαν ότι ο πατέρας τους έχει αλλάξει. Βλέπουν ότι είμαι στο πλευρό τους, ότι δοξάζω τον Θεό, ότι συζητάμε για σημαντικά πράγματα, ότι είμαι πάντα δίπλα τους. Βλέπουν ότι προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος πατέρας που μπορώ. Ότι προσπαθώ να είμαι ο καλύτερος εαυτός μου. Τώρα για το video με την μπύρα… Ήταν λάθος μου. Όμως ξέρεις κάτι; Ακόμα και όταν μεθούσα, δεν έψαχνα ποτέ καβγάδες, ούτε έκανα ποτέ κακό σε κάποιον. Δεν προσπάθησα να… σκοτώσω κανέναν! Μου άρεσε και το έκανα για μένα. Τα παιδιά μου μεγαλώνουν και έχουν απορίες. Πλέον ευχαριστώ τον Θεό που μου δίνει τη δύναμη, την ειλικρίνεια και την ηρεμία για να τους δίνω τις σωστές απαντήσεις. Όταν τα παιδιά έχουν μια ερώτηση, θέλουν την απάντηση εδώ και τώρα. Είτε είσαι έτοιμος, είτε όχι, πρέπει να τους δώσεις τη σωστή απάντηση. Γιατί με αυτή την απάντηση θα πάνε για ύπνο. Θα σου πω κάτι… Τα τελευταία χρόνια έχω εκπλαγεί και εγώ με τον εαυτό μου! Το καταλαβαίνω από τις απαντήσεις που τους δίνω. Παλιά θα δίσταζα να μιλήσω για κάποια πράγματα. Δεν θα ήξερα τι να τους πω, αν για παράδειγμα με ρωτούσαν για αυτά τα video. Γιατί είναι έξυπνα παιδιά, δεν κάνουν εύκολες ερωτήσεις. Και σίγουρα θα καταλάβουν αν τους πεις ψέματα. Μπορώ, λοιπόν, να σου πω ότι δεν γνωρίζω ακόμα τον Ντάρκο. Ότι ακόμα μαθαίνω τον νέο Ντάρκο…».
Ο Γουάλας έχανε βολές και ένα μικρό σκ…τό στον πάγκο γελούσε
Ποιος ήταν ο μεγαλύτερος φόβος σου;
«Δεν φοβόμουν τίποτα και κανέναν. Όπως ακριβώς σου το λέω… Δεν είχα κανέναν φόβο. Ίσα-ίσα, γελούσα με ανθρώπους που δεν έπρεπε να γελάω. Στους Ντιτρόιτ Πίστονς υπήρχε ο Μπεν Γουάλας, ένας θρύλος. Έκανε, για παράδειγμα, airball σε μια βολή και εγώ γελούσα στον πάγκο! Μου έλεγαν: "μη γελάς, είναι All-Star"! Και εγώ τους απαντούσα: "Αυτός ο τύπος είναι All-Star; Μα δεν μπορεί να βάλει βολές". Πίστευα ότι μπορούσα να τα βάλω με τον καθένα. Απλώς, δώσε μου την μπάλα και έλα να παίξουμε. Δεν με νοιάζει ποιος είσαι και τι έχεις κάνει στη ζωή σου. Έπειτα από δυο χρόνια, όμως, συνέβη και σε εμένα. Το να χάσω βολές… Και τότε άρχισα να αναρωτιέμαι. "Γιατί συνέβη αυτό"; Μου έλεγαν να μην στεναχωριέμαι, να μην με παίρνει από κάτω, ότι έχει συμβεί ακόμα και στον Τζόρνταν. Ξέρεις κάτι; Δεν δίνω δεκάρα τι έκανε ο Τζόρνταν! Με νοιάζει τι έγινε με εμένα! Μπορώ να ξυπνήσω στις 3 τα ξημερώματα και να βάλω δυο βολές με κλειστά μάτια. Γιατί αστόχησα; Ο Μπεν Γουάλας είναι ένας από τους πιο δουλευταράδες παίκτες που έχω γνωρίσει. Κι ένα μικρό σκ...τό στον πάγκο γελούσε μαζί του επειδή δεν έβαζε βολές. Ένας μαλ..ας που πίστευε ότι δεν θα συμβεί ποτέ σε αυτόν. Τότε είναι που ο Θεός σε τιμωρεί για την αλαζονεία σου. Επειδή κάνεις τον έξυπνο και νομίζεις πως είσαι ο καλύτερος. Ο Θεός με ευλόγησε με αυτό το ταλέντο όμως δεν έκανα τίποτα για αυτό. Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Ό,τι συνέβη με εμένα έγινε για κάποιον λόγο».
Όλη αυτή την ώρα που μιλάμε έχεις επικαλεστεί πολλές φορές τον Θεό…
«Έψαχνα παρηγοριά στην εντελώς λάθος πλευρά… Πριν από μερικά χρόνια ήλθα πραγματικά κοντά στον Θεό. Βρέθηκα στην Ελλάδα, επισκέφθηκα το Άγιο Όρος και τη Μονή Χιλανδαρίου*. Όταν πήγα στο Άγιο Όρος, έμεινα μόνος για μερικές ημέρες. Τότε ήταν που άλλαξε ο τρόπος που βλέπω τα πράγματα. Τότε ήταν που όλα πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου. Σαν να εμφανίστηκε μπροστά μου η αλήθεια».
*Η Μονή Χιλανδαρίου είναι ένα σερβικό μοναστήρι στη βορειοανατολική πλευρά του Αγίου Όρους, αποτελώντας το πνευματικό σύμβολο του σερβικού λαού εδώ και εννιά αιώνες. Πρόκειται για μια από τις πιο μεγάλες σε έκταση και πλουσιότερες σε κειμήλια μονές. Παράλληλα, διαθέτει μια από τις μεγαλύτερες βιβλιοθήκες σλαβικών και ελληνικών χειρόγραφων.
Να ζητήσω συγγνώμη σε αυτό το… κλαψιάρικο μωρό; Ποτέ!
Το 2003 άκουσες το όνομά σου στο νο.2 του NBA Draft. Μόνο ο ΛεΜπρόν Τζέιμς προηγήθηκε. Και μετά ακολούθησαν ο Καρμέλο Άντονι, ο Κρις Μπος και ο Ντουέιν Γουέιντ. Έχεις καταλήξει γιατί έχασες τον δρόμο σου στην πορεία;
«Ένιωσα πως ο Λάρι Μπράουν δεν με συμπάθησε ποτέ. Το κατάλαβα από την πρώτη μέρα στους Πίστονς. Και δεν έκανα τίποτα για να τον διαψεύσω. Τίποτα! Πάντα έκανα αυτό που πίστευα εγώ πως είναι σωστό. Όμως δεν ήταν. Στη συνέχεια οι Μάτζικ ήθελαν να μου δώσουν την ευκαιρία. Πίστεψα πως το Ορλάντο ήταν μια καλή επιλογή για μένα. Είχα προπονητή τον Μπράιαν Χιλ, μου είχε πει ότι με υπολόγιζε, ότι περίμενε πολλά από εμένα όμως απολύθηκε το 2007 και στη θέση του ήλθε ο Σταν Βαν Γκάντι. Δεν ήθελε να με δει ούτε ζωγραφιστό! Έτσι υπέγραψαν τον Ρασάρντ Λιούις. Νομίζω μάλιστα ότι του έδωσαν ένα τεράστιο συμβόλαιο (σ.σ. 118.2 εκατομμύρια δολάρια για έξι χρόνια). Τότε είπα στον ατζέντη μου να βρει μια ομάδα, μια οποιαδήποτε ομάδα για να πάω. Εκτός από τους Γκρίζλις! Γιατί ήθελα να βρίσκομαι σε μια πόλη που θα ένιωθα άνετα και όμορφα. Τις επόμενες ημέρες μου τηλεφώνησε και μου είπε πως η μοναδική επιλογή ήταν το… Μέμφις. "Έλα τώρα! Είσαι σοβαρός"; Μου εξήγησε ότι οι Γκρίζλις ήταν η μοναδική ομάδα που έδινε καλά χρήματα (σ.σ. 21 εκατομμύρια για τρία χρόνια). Τελικά πήγα και βρήκα τον Πάου Γκασόλ. Με υποδέχτηκαν καλά. Προσπάθησαν να με κάνουν να νιώσω άνετα όμως το μυαλό μου δεν ήταν εκεί. Ξέρεις… Το Μέμφις δεν είναι η καλύτερη πόλη για να ζήσεις ενώ η ομάδα τότε ήταν στις τελευταίες θέσεις της Δύσης. Σε αυτές τις περιπτώσεις, περιμένεις να πάει 12-15 Απριλίου, να πακετάρεις, να γυρίσεις σπίτι και να χαρείς τη ζωή».
Μήπως η κουλτούρα σου δεν ταίριαξε ποτέ με εκείνη των Αμερικανών;
«Μου αρέσει να παλεύω όμως έβλεπα γύρω μου ανθρώπους που δεν ήθελαν να το κάνουν. Που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να πάρουν τα στατιστικά και να δουν με πόσους πόντους και πόσα ριμπάουντ τελείωσαν τον αγώνα. Που ήταν χαρούμενοι μόνο αν γέμιζαν τα στατιστικά τους. Δεν τους ένοιαζε, δηλαδή, αν η ομάδα έχανε ή όχι. Δεν μπορούσα να πιστέψω αυτό που γινόταν μπροστά στα μάτια μου! Ήταν η εποχή που έπαιζα στη Μινεσότα. Ήλθε, λοιπόν, ο General Manager των Τίμπεργουλβς και μου εξήγησε πως θα με κρατούσαν στην ομάδα μόνο αν ζητούσα συγγνώμη στον Κέβιν Λοβ. Να ζητήσω συγγνώμη σε αυτό το… κλαψιάρικο μωρό; Ποτέ! Ποτέ! Του εξήγησα πως, ΟΚ, καταλαβαίνω ότι είναι ένας πολύ σημαντικός παίκτης για τους Τίμπεργουλβς, ότι είναι All-Star όμως δεν μπορώ να δεχτώ πως ένας τύπος χαίρεται που πέτυχε 20 πόντους και 15 ριμπάουντ ενώ η ομάδα έχασε. Δεν δίνω δεκάρα ποιος είναι! Μετά από μια νίκη, νομίζω στο Λος Άντζελες, ήταν… στεναχωρημένος επειδή είχε 12 πόντους και 8 ριμπάουντ. Λυπάμαι, αλλά δεν μπορώ να ζητήσω συγγνώμη από αυτόν. Μπορεί να έχει πολλά λεφτά, μπορεί να έχει όλα τα λεφτά του κόσμου όμως δεν με νοιάζει ποιος στο διάολο είναι! Πάρτε το συμβόλαιό μου, δεν μου καίγεται καρφί, θα μείνω εδώ στη Σερβία».
Είδες κόσμο να απομακρύνεται από κοντά σου στις μαύρες στιγμές σου;
«Όχι… Πάντα είχα στο πλευρό μου ανθρώπους που με στηρίζουν με κάθε τρόπο. Που ξέρουν ότι δεν είμαι κακός άνθρωπος. Που γνωρίζουν ότι δεν έχω κάνει κακό σε κανέναν. Παρά μόνο στον εαυτό μου. Προσπάθησαν να με βοηθήσουν με κάθε τρόπο. Για την ακρίβεια, δεν είχα μαύρες στιγμές. Το ζήτημα είχε να κάνει με εμένα και τις επιλογές μου. Αποφάσισα να τελειώσω την καριέρα μου νωρίτερα, να πακετάρω τις βαλίτσες μου και να γυρίσω στην πατρίδα μου. Ποτέ δεν είχα κατάθλιψη ή κάτι τέτοιο. Απλώς ένιωσα πως ήλθε η ώρα να γυρίσω σπίτι και να ζήσω τη ζωή μου. Δεν είμαι εκείνος ο τύπος που ζει μόνο για το μπάσκετ. Και ίσως αυτός να ήταν ένας λόγος που δεν πέτυχα. Μου αρέσει να κάνω άλλα πράγματα. Να πηγαίνω για ψάρεμα και για κυνήγι, να βγαίνω στα μπαρ με τους φίλους μου, να ακούω σερβική μουσική. Δεν είμαι… κολλημένος με το μπάσκετ. Έζησα πολλές δυστυχισμένες στιγμές. Πλέον μπορώ να καταλάβω ότι υπήρξαν στιγμές που φαινόμουν πολύ αστείος στον κόσμο. Μέσα μου όμως ήμουν πολύ μπερδεμένος. Και ο κόσμος δεν μπορούσε να το καταλάβει».
Πιστεύεις στις δεύτερες ευκαιρίες;
«Φυσικά! Ο Θεός μου έδωσε άλλη μια ευκαιρία στη ζωή. Γιατί με τον τρόπο που πήρα τη ζωή μου, έπρεπε να υποφέρω περισσότερο! Όμως ο Θεός μου έδωσε την ευκαιρία. Τώρα πια νιώθω ευτυχισμένος στους αγρούς, καλλιεργώ μήλα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα κάνω κάτι τέτοιο. Ο παλιός Ντάρκο απλώς θα τελείωνε την καριέρα του, θα είχε ήδη βγάλει αρκετά χρήματα, θα γυρνούσε στα μπαρ και θα μεθούσε ως το πρωί. Αλλά ο Θεός είχε άλλο πλάνο για εμένα. Πέρασα ζόρικα. Έζησα επώδυνες στιγμές αλλά χάρη σε Αυτόν, επιβίωσα. Πλέον συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να βγάλεις χρήματα. Τα λεφτά δεν πέφτουν από τον ουρανό. Από τη στιγμή που μαζεύεις τα μήλα, πρέπει να το κάνεις με τον σωστό τρόπο, να τα αποθηκεύσεις σωστά… Είναι μια μακρά διαδικασία. Όση δουλειά δεν έριξα στο μπάσκετ, ρίχνω τώρα! Σε αυτή τη δεύτερη ευκαιρία της ζωής μου. Κοιμάμαι αργά και σηκώνομαι νωρίς το πρωί, ασχολούμαι με τόσα πράγματα, προσπαθώ ώστε τα μήλα μου να έχουν καλή ποιότητα. Μαθαίνω κάθε μέρα. Το μπάσκετ ήταν μόνο ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Δεν πέτυχα και ο υπεύθυνος είμαι εγώ. Παρ’ όλα αυτά, δεν σταματάω. Το μπάσκετ ήταν η ζωή μου όμως απέτυχα. Τι πρέπει να κάνω; Να πηδήξω από τη γέφυρα; Όχι! Πάμε παρακάτω! Τώρα έχω μια φάρμα στη Βοσνία/Ερζεγοβίνη, έχουμε κάποια πρόβατα, κάποιες αγελάδες. Μαθαίνω πάνω σε αυτό. Μου αρέσει να μαθαίνω συνεχώς νέα πράγματα. Πλέον δεν κλαίω για τίποτα! Ό,τι έγινε, έγινε! Προχωράμε. Ας μάθουμε για την παραγωγή και το εμπόριο φρούτων».
Ο μικρός Ντάρκο έκανε όνειρα;
«Ναι… Ήμουν ένα φτωχό παιδί σε μια οικογένεια που προσπαθούσε να τα βγάλει πέρα με αξιοπρέπεια. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και η μητέρα μου καθαρίστρια. Δούλευαν σκληρά κάθε μέρα για να δώσουν τα πάντα σε μένα και την αδελφή μου. Να μην μας λείψει τίποτα. Τα όνειρά μου δεν έφτασαν ποτέ τόσο μακριά! Δεν είχα ποτέ ονειρευτεί ότι μια μέρα θα με επιλέξουν στο νο.2 ή ότι κάποια στιγμή θα παίξω στο ΝΒΑ. Θυμάμαι να λέω στον μπαμπά και τη μαμά μου από τότε που πήγαινα σχολείο ότι δεν θα πετύχω πολλά πράγματα στη ζωή μου. Σήμερα, λοιπόν, τα παιδιά μου, ο Λάζαρ και ο Λούκα μου το θυμίζουν! "Θυμάσαι τι έλεγες εκείνες τις μέρες στον παππού και στη γιαγιά; Ότι δεν θα κάνεις τίποτα"; Προσπαθώ, λοιπόν, να τους εξηγήσω ότι το σχολείο είναι πάνω από όλα. Εύχομαι να έχουν την ευκαιρία να πετύχουν στον αθλητισμό. Για μένα, η επιτυχία είναι να δουλεύεις με τον εαυτό σου και να βλέπεις τα λάθη που έκανες στο παρελθόν. Το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου δεν είναι τα όνειρα αλλά αυτή η οικογένεια. Η γυναίκα μου και τα παιδιά μου είναι τα πάντα».
Έστειλαν αεροπλάνο για εμάς; Αλήθεια τώρα;
Μπορείς να μου περιγράψεις εκείνες τις στιγμές τη βραδιά του NBA Draft; Όταν, δηλαδή, ο Ντέιβιντ Στερν φώναξε το όνομά σου και στη συνέχεια ανέβηκες στη σκηνή. Κατάλαβες τι είχε συμβεί; Ότι δηλαδή εκείνη τη στιγμή έμπαινες σε έναν νέο κόσμο;
«Ήμουν μαζί με τον πατέρα μου και τον ατζέντη μου. Για να πω την αλήθεια, δεν κατάλαβα τι γινόταν μέχρι που φώναξαν το όνομά μου! Ο ατζέντης μου με είχε προετοιμάσει. Μου είχε πει, δηλαδή, ότι οι Πίστονς θα με επιλέξουν στο νο.2. Μου το είχε εγγυηθεί. Πάντως είχα τις αμφιβολίες μου. Θα γίνει τελικά ή όχι; Είχα ακούσει κάποιες ιστορίες για ανταλλαγές draft picks που έγιναν ένα ή δυο λεπτά πριν από τις ανακοινώσεις. Ας περιμένουμε… Δεν μπορούσα να το χαρώ, δεν μπορούσα να ζήσω το όνειρο μέχρι που με φώναξαν. Τότε άρχισαν όλα. Αγκάλιασα τους ανθρώπους μου, φόρεσα το καπέλο, ανέβηκα να χαιρετήσω τον Ντέιβιντ Στερν και έδωσα την πρώτη συνέντευξή μου. Τότε κατάλαβα ότι είμαι κομμάτι του ΝΒΑ, ότι με επέλεξαν στο νο.2, ότι με έβλεπαν σαν να έρχομαι από άλλον πλανήτη! Το επόμενο πρωί, ο ιδιοκτήτης των Ντιτρόιτ Πίστονς έστειλε ένα λίαρ τζετ για να μας πάρει από τη Νέα Υόρκη. Ο πατέρας μου ήταν μπερδεμένος, προσπαθούσε να καταλάβει τι γίνεται. "Έστειλαν αεροπλάνο για εμάς; Για μένα και για σένα; Αλήθεια; Δουλεύω όλη τη ζωή μου στην αστυνομία και τώρα μπαίνω σε ιδιωτικό αεροπλάνο"! Το επόμενο διάστημα του έδειξα το σπίτι που αγόρασα. "Αγόρασες αυτό το σπίτι με τα λεφτά από το μπάσκετ; Αυτό το σπίτι το έχει ο… πρόεδρος της Σερβίας! Και το αγόρασες; Τι στο καλό γίνεται; Τι κόσμος είναι αυτός"; Ήταν πραγματικά μπερδεμένος. Δεν μπορούσε να καταλάβει τα χρήματα που βγάζουν οι παίκτες στο ΝΒΑ και τις πολυτέλειες που είχαμε όπως τα ιδιωτικά αεροπλάνα. Ήταν ένας νέος κόσμος».
Και πότε κατάλαβες ότι αυτός ο νέος κόσμος παραήταν σκληρός για εσένα;
«Η πραγματικότητα με χτύπησε στο κεφάλι έπειτα από μερικές εβδομάδες. Όταν άρχισε το training camp. Τότε άρχισα να συνειδητοποιώ ότι τα πράγματα δεν ήταν όπως τα είχα στο μυαλό μου. Είχα τεράστιο ενθουσιασμό όμως μετά από λίγο καιρό, κατάλαβα ότι δεν περιμένουν τίποτα από εμένα! Με θέλουν στις προπονήσεις, μου έλεγαν να κάνω το καλύτερο που μπορώ και απλώς να… περιμένω! Για ένα παιδί 18 χρονών, ήταν τρομερά δύσκολο να καταλάβει φράσεις όπως "περίμενε την ευκαιρία σου".
Πού είναι η ευκαιρία; Πότε θα έλθει η ευκαιρία; Μου έλεγαν να δουλεύω, να προπονούμαι, να δίνω το 100% και η ευκαιρία θα έλθει. Πότε όμως; "Ποτέ δεν ξέρεις…". Τι μου λέτε τώρα; Και μετά πάλι τα ίδια. Μου έλεγαν να είμαι έτοιμος. Αν δεν είσαι έτοιμος, αν σε βάλουν στον αγώνα και δεν παίξεις καλά, θα κάτσεις πάλι στον πάγκο. Ποτέ δεν κατάλαβα αυτό το "να είσαι έτοιμος". Ήμουν έτοιμος όλη τη χρονιά και ποτέ δεν πήρα την ευκαιρία. "Μα, αφήστε με να παίξω"! Ίσως αν ήμουν σε μια χειρότερη ομάδα στη λίγκα να μου έδιναν αυτή την ευκαιρία. Ίσως πάλι να υπερεκτίμησα τις δυνατότητές μου. Το καταλαβαίνω τώρα, που βλέπω κάποια videos από τον πρώτο αγώνα μου στην preseason. Νομίζω παίζαμε με τους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Δυσκολευόμουν… Προσπαθούσα να κάνω τα πράγματα που έκανα στη Χέμοφαρμ, στο FIBA Cup ή όπου αλλού έπαιζα στην Ευρώπη όμως… χτυπούσα τοίχο! Σίγουρα δεν ήμουν πνευματικά και σωματικά έτοιμος για να δείξω τι μπορώ να κάνω σε μια ομάδα πρωταθλήματος. Ήμουν 18 χρονών όμως πνευματικά και σωματικά, ήμουν 16».
Ένιωσες ότι είχες φορτωθεί στους ώμους σου τις ελπίδες μιας χώρας;
«Ποτέ δεν είχα αμφιβολίες για το αν θα πετύχω ή όχι. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου. Πίστευα πως θα τα καταφέρω στο ΝΒΑ, ό,τι και να γίνει. Δώστε μου συμβόλαιο για 2-3 χρόνια και αφήστε με να παίξω! Αυτό είχα στο μυαλό μου. Όμως σου είπα ότι δεν ήμουν ώριμος. Αντί να προσπαθώ, αντί να δουλεύω, αντί να ακούω… Έκανα πάντα το αντίθετο. Μου έλεγαν να παίξω και τους έλεγα ότι δεν θέλω! "ΟΚ, τώρα δεν θα παίξεις". "Γιατί να μην παίξω"; "Γιατί δεν ήθελες νωρίτερα…". "Θα παίξω όταν θέλω εγώ να παίξω"! Το ΝΒΑ δεν πρόκειται να περιμένει να ξυπνήσεις! Δεν θα περιμένουν να παίξεις όταν θες εσύ! Ποιος είσαι εσύ που θα σε περιμένουν; Το θέμα βέβαια έχει να κάνει και με τη συνέπεια. Μην μου δίνεις 30 λεπτά και στο επόμενο παιχνίδι με βάζεις για ένα δίλεπτο! Τι είναι αυτό; Αντί, λοιπόν, να συμπεριφερθώ έξυπνα, έκανα πάντα το αντίθετο. Προσπαθούσα να κάνω δύσκολη τη ζωή τους όμως έκανα τη δική μου ζωή δύσκολη! Με το να μην τους ακούω. Με το να μην φέρομαι έξυπνα. Με το να προσπαθώ να δείξω έναν άλλον Ντάρκο. Αυτό είναι ανωριμότητα. Όλοι έμειναν έκπληκτοι με τις βλακείες μου! Πάντα πίστευαν ότι μια μέρα θα ξυπνήσω. Όταν όμως ξύπνησα , ήταν αργά».
Γιατί πούλησες το δαχτυλίδι του πρωταθλήματος με τους Ντιτρόιτ Πίστονς; Ήταν ίσως η μοναδική καλή ανάμνηση από την περιπέτειά σου στο ΝΒΑ.
«Το έβγαλα σε δημοπρασία για τα έξοδα θεραπείας για τέσσερα παιδιά που έπασχαν από τη νόσο του Μπάτεν. Έδωσα κάποια χρήματα ώστε να κάνουν την επέμβαση όμως έπρεπε να μπουν ξανά στο χειρουργείο. Τότε αποφάσισα να πουλήσω το δαχτυλίδι και τη ζώνη που μας χάρισε ο Ρασίντ Γουάλας για το πρωτάθλημα. Διάβασα για πρώτη φορά την ιστορία αυτών των παιδιών στην εφημερίδα. Τότε κοίταξα τη γυναίκα μου και της είπα ότι πρέπει να τα βοηθήσω. Στην καριέρα μου έβγαλα πολλά περισσότερα χρήματα από ό,τι άξιζα. Έπρεπε, λοιπόν, να βοηθήσω αυτά τα παιδιά. Από εκείνη τη μέρα προσπαθούμε να βοηθάμε όπου και όσο μπορούμε».
Μπαίνεις στα social media; Διαβάζεις τα σχόλια του κόσμου για σένα κάτω από τα videos στο YouTube;
«Δεν έχω social media. Δεν έχω Instagram, δεν έχω τίποτα. Κάποια εποχή στην Αμερική με ένοιαζε πραγματικά τι λέει ο κόσμος για εμένα. Ήταν μια μικρή περίοδος της ζωής μου που διάβαζα τα πάντα. Μετά σταμάτησαν όλα. Αποφεύγω να διαβάζω σχόλια μέχρι σήμερα. Δεν με ενδιαφέρει τι γνώμη έχουν για μένα. Ξέρω ποιος είμαι. Για την ακρίβεια, ψάχνω ακόμα να βρω ποιος είμαι. Σε αυτή τη διαδικασία δεν χρειάζομαι τη γνώμη κανενός! Ξέρω καλά τι έχω περάσει, ξέρω καλά τι δουλειά έχω ρίξει από τότε που σταμάτησα το μπάσκετ. Προσπαθώ να βοηθώ τους ανθρώπους, την οικογένειά μου και όποιον μπορώ. Δεν είμαι ο τύπος που θα σου κάνει κακό ή θα προσπαθήσει να σε πληγώσει. Ούτε φυσικά με νοιάζει να κάνω κάποιον να με συμπαθήσει. Προτιμώ να μην με συμπαθούν. Νιώθω πιο άνετα με αυτό».
Γιατί το λες αυτό;
«Γιατί νιώθω καλύτερα με αυτό! Απλά! Ποιος είναι αυτός που θα μου πει τι θα κάνω; Ποιος είναι αυτός που θα μου πει πώς θα γίνει καλύτερη η ζωή μου; Οι φίλοι μου με ξέρουν. Έρχονται καμιά φορά άγνωστοι, με χαιρετούν και μου ζητούν φωτογραφίες. Ποτέ δεν θα πω όχι. Δεν με νοιάζει να βγάλω μια διαφορετική εικόνα για τον εαυτό μου. Με βλέπεις… Είμαστε εδώ, σε ένα fancy εστιατόριο όπου καμιά φορά έρχομαι με σαγιονάρες και βρώμικα σορτς. Γιατί; Γιατί μπορεί να πεινάω, να έλθω εδώ μετά από μια βόλτα, να φάω και να γυρίσω σπίτι μου. Δεν θα κάτσω να πιω δέκα καφέδες και να κάνω δημόσιες σχέσεις. Δεν δίνω δεκάρα τι λέει ο κόσμος, δεν με νοιάζει τι σκέφτεται ο κόσμος για το πώς πρέπει να συμπεριφέρομαι και τι πρέπει να φοράω όταν βγαίνω για φαγητό. Πηγαίνω στα πιο βρώμικα εστιατόρια για να φάω με τους φίλους μου, καθόμαστε, πίνουμε τις μπύρες μας, τρώμε κρέας και δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται γύρω μας. Κάνω πράγματα που με κάνουν χαρούμενο. Μπορεί να ανέβω στο βουνό και να εξαφανιστώ για δέκα μέρες, χωρίς να ξέρει κανείς πού είμαι εκτός από την οικογένειά μου. Και δεν θα κάνω κάτι για να το ανεβάσω στο Instagram. Αυτό είναι επιτυχία σήμερα; Κρίνεσαι πετυχημένος ή όχι από τα social media; Μα για τι πράγμα μιλάμε; Τι μαθαίνουμε από αυτό; Γιατί θα πρέπει ο κόσμος να… υπνωτίζεται με αυτό»;
Πέταξα τα πάντα στη φωτιά
Πώς γίνεται κανείς φίλος σου;
«Κάνω παρέα με απλούς ανθρώπους. Θα κάτσουμε να πιούμε έναν καφέ, θα μιλήσουμε για απλά πράγματα και θα κάνουμε την πλάκα μας. Δεν μου αρέσουν εκείνοι που λένε μεγάλα λόγια και προσπαθούν να με εντυπωσιάσουν. Το σιχαίνομαι. Μην προσπαθείς να φανείς μεγάλος στα μάτια μου. Μην μου μιλάς για τα λεφτά σου γιατί απλά δεν με ενδιαφέρει! Περνάω πολύ χρόνο με μερικούς φίλους μου. Δεν είναι στον αθλητισμό. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι φορτηγατζήδες. Αυτοί οι τύποι είναι τρελοί (γέλια)! Δεν μπορείς να τους συγκρίνεις με κανέναν! Αν τους δεις, αν ακούσεις τον τρόπο που μιλούν, θα πιστέψεις ότι είναι οι πιο πετυχημένοι άνθρωποι στη Σερβία, ότι βγάζουν άπειρα χρήματα, ότι έχουν λύσει όλα τα προβλήματα τους… Όμως δεν είναι έτσι. Κάθε φορά που μαζευόμαστε, ξεχνάμε τα πάντα! Λέμε τις ιστορίες μας για τη ζωή και τις οικογένειές μας. Και κυρίως, δεν μιλάμε ποτέ για δουλειές. Πάντα λέω στα παιδιά μου πως το χρήμα στο μπάσκετ ή στο τένις θα έλθει με την επιτυχία. Αν όμως οι σκέψεις σου στη ζωή ή σε ό,τι καταπιάνεσαι έχουν να κάνουν με το χρήμα, απέτυχες. Στα 18 μου έβγαζα 3-4 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο. Πέρασα πολλά, είχα σχεδόν ό,τι μπορούσα να αγοράσω όμως δεν ήμουν ευτυχισμένος. Μην σκέφτεσαι συνέχεια το χρήμα. Μην αφήνεις το χρήμα να σε κυριεύσει. Πρέπει να σκέφτεσαι το πώς θα βελτιώνεσαι κάθε μέρα. Και όλα θα έλθουν μόνα τους».
Ήσουν ένα μεγάλο παιδί… Αυτό το παιδί χάρηκε το μπάσκετ;
«Όχι… Όχι… Το μπάσκετ ήταν το καλύτερο πράγμα που μου συνέβη. Δεν θα είχα ποτέ την ευκαιρία να ανακαλύψω τον κόσμο χωρίς το μπάσκετ. Δεν θα έφευγα ποτέ από το χωριό μου. Το μπάσκετ μού άνοιξε πόρτες. Ήταν μια πρόκληση. Όπως πρόκληση είναι το να αρχίζεις μια νέα δουλειά ή να φροντίζεις την οικογένειά σου. Η ζωή μου ήταν γεμάτη προκλήσεις. Δεν χάρηκα το μπάσκετ όμως αν γυρίσουμε πίσω στον χρόνο, το λάθος ήταν δικό μου. Και κανενός άλλου. Θεωρητικά έπρεπε να το απολαύσω και να το χαρώ. Πολλοί άνθρωποι, επίσης, περίμεναν από εμένα να το χαρώ και να πετύχω. Όμως δεν το έκανα. Μπορούμε να μιλάμε για τον Λάρι Μπράουν, ότι δεν ήθελε να παίζω όμως δεν φταίει αυτός για την αποτυχία μου. Είναι απλώς ένας προπονητής που δεν με πίστεψε, που δεν μου έδωσε ευκαιρίες όμως αυτό δεν αλλάζει ό,τι έγινε. Θα άλλαζε αν ήμουν συγκεντρωμένος, αν ήμουν έτοιμος να κάνω τα πάντα για να πετύχω. Αυτά τα 2-3 χρόνια που δεν έπαιζα ίσως τελικά δεν ήταν η καταστροφή μου. Έγινε όμως… Γιατί πέταξα τα πάντα στη φωτιά. Πλέον λέω αυτή την κουβέντα στα παιδιά μου. Αν θέλετε να πετύχετε κάπου, πρέπει να το ζήσετε! Κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε στιγμή. Πρέπει να είστε φανατικοί με αυτό που κάνετε. Ειδικά αυτή την εποχή».
Ντάρκο, θυμάσαι εκείνο το παιχνίδι με τον Άρη στη Θεσσαλονίκη; Όταν ακόμη έπαιζες στη Χέμοφαρμ. Ήταν ο ημιτελικός του Champions Cup…
«Φυσικά! Ήταν ένας από τους πρώτους αγώνες στη ζωή μου που είδα τέτοια ατμόσφαιρα στο γήπεδο! Θυμάμαι τους φίλους του Άρη, ήταν απίστευτοι! Φώναζαν εναντίον μας όμως ήταν τιμή να παίζεις σε αυτό το γήπεδο. Θυμάμαι επίσης και το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, είχα παίξει καλά και στο γήπεδο υπήρχαν πολλοί scouts».
Πλέον όταν ο Μίλιτσιτς βλέπει τον Ντάρκο στον καθρέφτη, τι του λέει;
«Είσαι τρελός μ….α! (γέλια)»
Και τι απαντάει ο Ντάρκο στον Μίλιτσιτς»
«Δικό μου το λάθος! Ξέρεις… Καμιά φορά με ρωτούν τι έγινε με τον παλιό Ντάρκο. Είναι παράξενο… Τους λέω ότι ο παλιός Ντάρκο έχει πεθάνει. Ότι δεν θυμάμαι πια αυτόν τον τύπο. Και επιμένουν. "Δεν τον θυμάσαι"; "Όχι παιδιά… Δεν τον θυμάμαι… Έχει τελειώσει. Δεν ήμουν εγώ αυτός! Προσπαθούσα να γίνω κάποιος άλλος". Ο κόσμος ξέρει πως όταν έπαιζα στη Χέμοφαρμ, είχα ένα αστείο παρατσούκλι. Με φώναζαν Surda. Ήταν ο χαρακτήρας από μια τηλεοπτική σειρά στη Σερβία. Ο τύπος στη σειρά ήταν τόσο αργός… Τόσο ράθυμος.
Νύσταζε συνέχεια και ήθελε καφέ για να συνέλθει. Αυτός ήμουν. Δεν με ένοιαζε να πάω πουθενά. Πήγαινα σχολείο, έκανα προπονήσεις, γύριζα σπίτι και την επόμενη μέρα το ίδιο. Δεν με ένοιαζε να βγω το βράδυ. "Αφήστε με ήσυχο, παιδιά. Νυστάζω! Έχω προπόνηση αύριο". Όταν, λοιπόν, πήγα στο ΝΒΑ, κάτι μου συνέβη. Κοίταζα στον καθρέφτη και δεν έβλεπα τον εαυτό μου. Δεν ήμουν εγώ αυτός ο τύπος. Έκανα πολλά τρελά πράγματα. Και όταν κρατάς μέσα σου κάτι που σε σκοτώνει, τότε όλα είναι εις βάρος σου. Πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάποιον, είναι ο μόνος τρόπος να απαλλαχτείς από αυτό».
Αν έγραφες αυτό το γράμμα στον νεότερο εαυτό σου, τι θα συμβούλευες τον 18χρονο Ντάρκο λίγο πριν φύγει από την πατρίδα του για να παίξει μπάσκετ στο ΝΒΑ;
«Άκου μικρέ… Πήρες αυτή την απόφαση. Να φύγεις, δηλαδή. από τη Σερβία για να πας στο ΝΒΑ. Είσαι 18 χρονών. Μην κοιτάξεις για δικαιολογίες. Η επιλογή είναι δική σου. Εσύ επέλεξες να πας. Είσαι ένα παιδί που θα γίνει άνδρας στην Αμερική. Αν νομίζεις ότι είσαι έτοιμος να το κάνεις, σε παρακαλώ μην ψάξεις για δικαιολογίες. Χρειάζεται ένα μόνο πράγμα. Δουλειά. Κάνε τους ανθρώπους εκεί να σε πιστέψουν. Να τους δώσεις να καταλάβουν ότι πήγες εκεί για να πετύχεις. Όχι μόνο για να βγάλεις μερικά δολάρια και να γυρίσεις σπίτι. Λένε ότι είσαι νέος. Ε και; Είναι μια αστεία δικαιολογία. Είναι επιλογή σου. Πάρε την ευθύνη για την απόφασή σου. Χωρίς δικαιολογίες! Δούλεψε.. Άκου… Μάθε… Είσαι ανάμεσα σε θρύλους του ΝΒΑ. Πάρε κάτι από τον καθένα. Σταμάτα να λες πως είσαι ο ένας! Τι στο διάολο λες! Ποιος στο καλό νομίζεις ότι είσαι; Σταμάτα να παραπονιέσαι ότι εσύ δεν παίζεις και αυτοί παίζουν».
Έχεις πάει ποτέ μεθυσμένος στην προπόνηση;
«Ναι… Ο Ιγκόρ Κοκόσκοφ ήταν ασίσταντ στους Ντιτρόιτ Πίστονς. Με έπιανε και μου έλεγε: "Μαλ…α, μυρίζεις σαν σκ…ά"! Δεν με ένοιαζε. Μύριζα αλκοόλ όμως δεν με ενδιέφερε. Έφευγα από το κλαμπ στις 7 το πρωί και είχα προπόνηση στις 9. Απλώς, δώστε μου την μπάλα! Και θα σας διαλύσω! Έγινα ο κακός της ιστορίας. Ήθελα να τους αποδείξω ότι έκαναν λάθος μαζί μου που δεν με έβαζαν να παίζω. Τι να αποδείξω; Ήμουν 18 χρονών σε μια ομάδα που διεκδικούσε το πρωτάθλημα και ήμουν μεθυσμένος στην προπόνηση! Τι ήθελα τελικά από τη ζωή μου. "Δεν με βάζετε να παίξω, δεν σας σέβομαι! Για ποια ομάδα πρωταθλήματος μου λέτε; Δεν με νοιάζει! Δώστε μου μια ευκαιρία να παίξω". Ήθελα να πετύχω. Αλλά όλα ήταν λάθος».
Πώς θες να τελειώσουμε την κουβέντα μας;
«Ευχαριστώ τον Θεό για όλα. Τον ευχαριστώ που δεν με άφησε να καταρρεύσω. Απέτυχα σε μια πλευρά της ζωής μου. Ξέρω ότι σήμερα έπρεπε να παίζω ακόμη μπάσκετ. Και να παίζω καλά. Ξέρω τι μπορούσα να κάνω. Πίστεψέ με, μπορούσα να κάνω πολλά. Σέβομαι τους παίκτες που βρήκα στο ΝΒΑ, σέβομαι τις καριέρες τους όμως δεν έβλεπα κάτι σε αυτούς που δεν μπορούσα να κάνω. Παρ’ όλα αυτά, έκανα πάντα το αντίθετο από αυτό που έπρεπε να κάνω. Λάθος μου… Ευχαριστώ τον Θεό για τη δεύτερη ευκαιρία, για την υπέροχη οικογένεια που μου χάρισε και ελπίζω να ευλογήσει τα παιδιά μου να μείνουν στον αθλητισμό. Πέρασα πολλά όμως ό,τι μου συνέβη, με βοήθησε να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Έχω ακόμα πολλά πράγματα να κάνω όμως νομίζω ότι είμαι στον σωστό δρόμο. Προοδεύω μέρα με τη μέρα και θα δω που θα με βγάλει αυτό το ταξίδι. Δεν ξέρω τι άλλο με περιμένει στη ζωή μου αλλά είμαι έτοιμος για όλα. Στην υγειά των λαθών μας…».
- Ευχαριστίες στο εστιατόριο Kalem by Zak για τη φιλοξενία και τη διευκόλυνση στη φωτογράφιση.
Art direction / γραφικά: Χρήστος Ζωίδης
PHOTO CREDITS: Milorad Stanković
Built with Shorthand