«Την πρώτη φορά που άκουσα το όνομά του, ήμουν στο Δημοτικό. Ίσως στην τρίτη ή την τετάρτη τάξη. Ήταν η εποχή που άρχισα να δίνω προσοχή σε συγκεκριμένους παίκτες. Τότε ο Κόμπι ήταν ακόμα στην αρχή της καριέρας του. Ίσως ήταν rookie, ίσως στη δεύτερη σεζόν του, αυτό δεν το θυμάμαι, αλλά έχει μικρή σημασία. Το μόνο σίγουρο είναι πως ήταν ο... Κόμπι που μάθαμε αργότερα. Τότε ήταν άκουσα γι' αυτόν την πρώτη φορά. 

Αλλά η «πρώτη φορά» που άρχισα να προσέχω τον Κόμπι ήταν όταν – μαζί με τον Σακ – αποτελούσαν ένα διαβόητο δίδυμο και κατακτούσαν τα πρωταθλήματα με τους Λέικερς. Η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη από τον Κόμπι. Αλλά δεν ήταν το είδωλό μου. Άλλοι παίκτες είχαν αυτό το προνόμιο. 

Μεγαλώνοντας, οι αγαπημένοι μου παίκτες ήταν ο Άλεν Άιβερσον και ο Μάικλ Τζόρνταν. Είχα και άλλους... Λάτρευα το μπάσκετ και είχα πολλά και διαφορετικά παραδείγματα για να ακολουθήσω. Αλλά αυτοί οι δύο ήταν οι αγαπημένοι μου. 

Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά 

Η πρώτη φορά που τον συνάντησα από κοντά ήταν όταν πήγα στους Λος Άντζελες Λέικερς. Με είχαν επιλέξει στο Draft. Ήταν κατά τη διάρκεια του lock out που είχε γίνει στο ΝΒΑ το 2011. Νομίζω ότι ξεκινήσαμε το training camp κάπου μέσα στο Νοέμβριο. Αυτή ήταν η πρώτη φορά που τον είδα, όταν μπήκε στα αποδυτήρια. Και ήμουν μαγεμένος! Σκεφτόμουν «ω ρε φίλε...». Μετά άρχισα να παίρνω τηλέφωνο την οικογένεια και τους φίλους μου, για να τους το πω. Ήταν τρελό, ήμουν συμπαίκτης του Κόμπι Μπράιαντ! 

Όταν η κουβέντα αφορούσε το μπάσκετ, ο Κόμπι μιλούσε στα αποδυτήρια. Και τον ακούγαμε. Ήταν αυτό που λέμε, vocal. 

Έλεγε για πράγματα που πρέπει να γίνουν σε ένα ματς, έδινε κίνητρο στην ομάδα, μας μιλούσε, ήταν ένας πραγματικός ηγέτης. Το είχε «αγκαλιάσει» και του άρεσε να είναι αυτός που μιλάει. 

Εκτός από το γήπεδο, όταν το θέμα συζήτησης δεν ήταν το μπάσκετ, ήταν αρκετά ήσυχος. Έφτανε στο γήπεδο, έκανε ό,τι έπρεπε να κάνει, μιλούσε για ό,τι έπρεπε και αυτό ήταν.

Ήταν σαν δύο εντελώς διαφορετικά... ζώα. Εκτός του παρκέ ήταν σούπερ ήσυχος και μιλούσε σπάνια, αλλά όταν έμπαινε σε αυτό ήταν σαν ένα λιοντάρι!

Ο Mini Mamba και η φάρσα του Κόμπι

Εκείνος ήταν ο Black Mamba. Και εγώ έγινα ο Mini Mamba. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι ο Κόμπι μου έδωσε το προσωνύμιο. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω.

Ήταν αρκετά δύσκολο να μπω στο ροτέισον της ομάδας, όπως είναι δύσκολο να το κάνεις σε κάθε ομάδα στο ΝΒΑ. Έπρεπε να βρω σταθερό χρόνο συμμετοχής. Σε ένα σημείο το κατάφερα, είχε τραυματιστεί ο Στιβ Μπλέικ. Και έπαιζα αρκετά καλά, ήταν ένα διάστημα δύο εβδομάδων. Μετά από ένα ματς απέναντι στους Σάρλοτ Μπόμπκατς ή τους Ατλάντα Χοκς, για να είμαι ειλικρινής δεν το θυμάμαι ακριβώς, είχα παίξει αρκετά καλά. Μπήκα στα αποδυτήρια.

Και άκουσα τον Ματ Μπαρνς και τον Λουκ Γουόλτον, δύο συμπαίκτες μου, να λένε ότι “παίρνει κάποια σουτ σαν αυτά του  Κόμπι. Αυτός ο πιτσιρικάς έχει την αυτοπεποίθηση στα ουράνια”. Μιλούσαν για εμένα. Και αυτοί ήταν οι πρώτοι που έβγαλαν το προσωνύμιο Mini Mamba. Τότε τους ρώτησα τι λένε και μου απάντησαν ότι αναφέρονται σε εμένα.

«Είσαι o mini Mamba!», μου είπαν. Στον Κόμπι άρεσε. Το ενέκρινε και άρχισε να το λέει και αυτός. Για εμένα ήταν σούπερ κολακευτικό, μου έδωσε τεράστια αυτοπεποίθηση. Ήταν υπέροχο συναίσθημα.

Αλλά ο Κόμπι μου είχε κάνει και μία απίστευτη φάρσα. Βρισκόμασταν στην preseason και τα ”κοψίματα” από το ρόστερ ήταν καθημερινά. Ήρθε και μου είπε να πάω να δω τον Μιτς (σ.σ.: Κάπτσακ, θρύλος των Λέικερς και general manager εκείνη την εποχή). Αν θέλει να σου μιλήσει ο Μιτς, δεν είναι πάντα για καλό. Είτε θα ανανέωνες το συμβόλαιό σου, είτε θα έπαιρνες επέκταση, είτε θα σε... έκοβαν. 

Στην περίπτωσή μου, το τρίτο ενδεχόμενο ήταν το πιο πιθανό. Γνώριζα ότι δεν ήταν κάποιο από τα δύο πρώτα. Όταν μου το είπε ήμουν τόσο φοβισμένος, η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά. Αλλά τελικά δεν ήταν για κακό. Και ο Κόμπι το ήξερε. 

Μετά δεν του είπα τίποτα. Ήμουν τόσο χαρούμενος με όσα συνέβαιναν.

Μία ιστορία θα σας πω...

Ποια είναι η αγαπημένη μου ιστορία; Αυτή που να αποτυπώνει το ποιος είναι ο Κόμπι; Θα διαλέξω το πιο τρελό σκηνικό που έχω ζήσει. Είχε τραυματιστεί στο δεξί καρπό του. Και είχαμε προπόνηση. Κανονικά δεν έπρεπε να κάνει καν προπόνηση για να προστατεύσει το χέρι του. 

Τον θυμάμαι να τσακώνεται στα λόγια με το ιατρικό επιτελείο, “Εγώ θα κάνω προπόνηση, δεν μπορείτε να με σταματήσετε”. Εκείνοι του απαντούσαν, σχεδόν τον εκλιπαρούσαν: “Κόμπι, έχουμε ματς αύριο, θα πρέπει να ξεκουραστείς για να είσαι έτοιμος”. Εκείνος δεν πτοήθηκε. 

“F*ck this, f*ck that, μπαίνω μέσα”, ήταν η απάντησή του. Τους είπε ξεκάθαρα ότι θα κάνει προπόνηση και ότι εκείνοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα γι' αυτό. 

Στο τέλος, παραδόθηκαν, είπαν “γ@μησέ το, άφησέ τον να κάνει προπόνηση”. Δεν υπήρχε τίποτα που θα μπορούσαν να πράξουν. Ήταν εκεί ο general manager, οι προπονητές. Δεν μπορούσαν να του αλλάξουν γνώμη. Και τον άφησαν να προπονηθεί...

Η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.  Ο Κόμπι μπαίνει μέσα. Δεν έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσει το δεξί του χέρι. Είναι μπανταρισμένο με τέτοιο τρόπο που μοιάζει σαν να φοράει ένα γάντι του μποξ! Και εγώ σκέφτηκα ότι ο τύπος είναι θεότρελος που το επιχειρεί. Δεν μπορεί καν να παίξει, επειδή το καλό του χέρι, αυτό που χρησιμοποιεί για να σουτάρει, είναι δεμένο με επίδεσμο. 

Μπαίνει, λοιπόν, και μας... διαλύει με το αριστερό. Fade away σουτ, τρίποντα, έκοβε για back door πάσες και τις τελείωνε με το αριστερό.

Και έχω μείνει... έκθαμβος. Ήμουν rookie εκείνη τη σεζόν και αναρωτιόμουν, αυτό που βλέπω είναι αληθινό; Δηλαδή αυτός ο τύπος μπορεί να κάνει τα ίδια πράγματα με το αριστερό του χέρι, όπως ακριβώς τα κάνει και με το δεξί; Τους... διαλύει όλους. Μας διαλύει όλους! Ο τύπος ήταν τόσο διαφορετικός. 

Αλλά υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορώ να θυμηθώ από το διάστημα που ήμουν στους Λέικερς. Απίθανα πράγματα. Τρελά.  Και οι προπονητές μου έλεγαν ότι αυτά δεν είναι τίποτα. Πριν από πέντε χρόνια, ο Κόμπι έκανε καρφώματα 360 μοιρών στην προπόνηση, windmills και άλλα τέτοια διάφορα. Τι να λέμε τώρα...