«Όνειρο να ακούσω το Alexander the Great στην Αθήνα»!

Αγωνίστηκες στο κορυφαίο επίπεδο για πολλά χρόνια. Είχες ποτέ σου πρόταση από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό;

«Υπήρχαν επαφές με τον Ολυμπιακό για μερικά χρόνια. Υπήρχε πρόταση στο τραπέζι. Ήταν μια πραγματικά καλή πρόταση όμως εκείνη της Εφές Πίλσεν ήταν καλύτερη εκείνη την εποχή. Ήταν η περίοδος που είχα φύγει από την Μπασκόνια. Είχα επίσης τον φίλο μου, τον Νάχμπαρ που είχε υπογράψει εκεί. Η Εφές έδειχνε μια πραγματικά καλή ομάδα, ικανή να παλέψει για την πρόκριση στο Final 4. Τουλάχιστον στα χαρτιά. Αποφάσισα, λοιπόν, να πάω στην Κωνσταντινούπολη. Όμως όπως σου εξήγησα, το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού υπήρχε για χρόνια».

Από τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς;

«Ο Παναθηναϊκός ήταν σχεδόν πάντα γεμάτος με παίκτες σαν εμένα. Είχε, για παράδειγμα, τον Σπανούλη και δεν είναι πάντα καλό να βάζεις στην ίδια ομάδα δυο παίκτες που έχουν το ίδιο στιλ. Υπήρχε ενδιαφέρον από τον Ομπράντοβιτς, το 2003 ή το 2004. Υπήρχε σοβαρό ενδιαφέρον από τον Ζέλικο και τον μάνατζέρ του, τον Αλεξάντερ Ράσκοβιτς όμως δεν προχώρησε ποτέ».

Στα ράφια του σπιτιού σου, ανάμεσα στα βραβεία της All-EuroLeague First Team και του πρώτου σκόρερ υπάρχει το περικάρπιο του Στιβ Χάρις στα χρώματα της Γουέστ Χαμ! Είναι σαν τίτλος για σένα;

«Έχω σε πραγματικά μεγάλη εκτίμηση τον Χάρις. Ο αρχηγός των Maiden είναι ιδιοφυία! Οι συνθέσεις και οι ιδέες του είναι φανταστικές. Βάζει στους στίχους του στοιχεία από τη μυθολογία, μιλάει για τις μεγαλύτερες μάχες στην ιστορία, για ήρωες και fictional χαρακτήρες, για όνειρα και θρύλους, για τις θρησκείες και τους πολιτισμούς. Είναι ένας ολοκληρωμένος μουσικός. Πολλοί λένε ότι μπορείς να μάθεις ιστορία από τους Iron Maiden με τραγούδια όπως το Alexander the Great, το Run to the Hills, το Paschendale ή το Clansman για τον αγώνα των Σκωτσέζων για την ανεξαρτησία τους. Εξάλλου, το Paschendale είναι ένα απίθανο κομμάτι για μια από τις μεγαλύτερες μάχες που έγιναν ποτέ στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι στίχοι του Χάρις είναι κάτι παραπάνω από μουσική! Είναι εκείνος που  έδωσε μεγαλοπρέπεια στην μπάντα, είναι εκεί από το 1975 και ένα από τα πράγματα που ήθελα πραγματικά  ήταν το περικάρπιό του! Πέρσι ταξίδεψα στην Πολωνία, για ένα live τους στην Κρακοβία και ευτυχώς ήμουν στην πρώτη σειρά. Ήμουν πολύ τυχερός όταν κοίταξε στο πλήθος και το πέταξε στην πλευρά μου! Κανείς δεν είχε τύχη να το πάρει από τα χέρια μου! Το άρπαξα και ήμουν ο πιο χαρούμενος άνθρωπος στον κόσμο! Έχει πλάκα γιατί πήρα ακόμα ένα περικάρπιο του Χάρις σε ένα άλλο live. Έχω δύο».

Με τι μπορείς να συγκρίνεις το συναίσθημα όταν ξεκινάει το live με τον λόγο του Τσόρτσιλ στο απόλυτο συναυλιακό opener των Iron Maiden, το Aces High;

«Όχι, όχι! Για μένα, το καλύτερο συναίσθημα είναι όταν ξεκινούν με το Somewhere in Time, με το intro του Blade Runner πριν ανέβουν στο stage».

Πώς όμως ξεκίνησε αυτό το κόλλημα;

«Ήμουν 14 χρονών και βρέθηκα στο Μπαθ, μια Πανεπιστημιούπολη στη νοτιοδυτική Αγγλία με τις μικρές Εθνικές της Σερβίας. Παρεμπιπτόντως, είχα σπάσει το χέρι μου όμως ο προπονητής μου με πήρε μαζί επειδή ήμουν ο καλύτερος παίκτης της γενιάς μου και ήθελε να είμαι κοντά στην ομάδα. Θυμάμαι πως τα άλλα παιδιά έκαναν προπόνηση και ο κόουτς μου είπε να βγω λίγο έξω, να περπατήσω και να χαλαρώσω. Έτσι, λοιπόν, πήρα το λεωφορείο και κατέβηκα στην πόλη όπου υπήρχαν μεγάλα μαγαζιά με βινύλια και κασέτες. Εκείνη την εποχή έβλεπα στην τηλεόραση μόνο τους Metallica, οι Iron Maiden δεν ήταν τόσο mainstream, ας πούμε. Πήγα να αγοράσω μια κασέτα τους, νομίζω το Enter Sandman ή κάτι τέτοιο, δεν είμαι σίγουρος. Όταν πήγα να πάρω την κασέτα των Metallica, υπήρχε δίπλα ένας τύπος με δερμάτινο παντελόνι και τζάκετ, με μακρύ μαλλί που… κατέβασε το χέρι μου και μου φώναξε: "Όχι, όχι, όχι! Μην το αγοράσεις αυτό! Έλα από εδώ". Και μου έδειξε το Caught Somewhere in Time! Μου άρεσε πολύ το εξώφυλλο, αγόρασα επίσης το Live After Death και ένα γουόκμαν. Επέστρεφα στη στάση του  λεωφορείου όταν έβαλα την κασέτα να παίξει και ξεκίνησε με την εισαγωγή του Caught Somewhere in Time, του ομώνυμου κομματιού. Δεν μπορώ να σου εξηγήσω πώς ένιωσα! Ανακάλυψα έναν νέο κόσμο. Ακόμα και σήμερα μιλάω για αυτό και μου προκαλεί ανατριχίλα»!

Έβαλα τα κλάματα μαζί με την κόρη μου στο Run to the Hills

Και ποια ήταν η καλύτερη συναυλιακή εμπειρία της ζωής σου;

«Η καλύτερη στιγμή συνέβη το 2022 στο Βελιγράδι, όταν είχα πάει μαζί με την κόρη μου. Ξέρει όλα τα τραγούδια τους, αν της βάλεις ένα κομμάτι για μερικά δευτερόλεπτα, θα σου πει αμέσως ποιο είναι. Το αγαπημένο της όμως είναι το Run to the Hills. Όταν, λοιπόν, άρχισαν να παίζουν το τραγούδι, όταν άρχισε να… καλπάζει το μπάσο του Στιβ Χάρις, τη σήκωσα στους ώμους μου. Ούρλιαζε, φώναζε και τραγουδούσε με όλη τη δύναμή της!!! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Άρχισα να κλαίω! Με είδε, άρχισε να κλαίει κι εκείνη και με πήρε μια μεγάλη αγκαλιά. Αυτό που έζησα εκείνη τη στιγμή ήταν τόσο έντονο. Σίγουρα η καλύτερη εμπειρία στα live και κυρίως, μια από τις πιο συναισθηματικές στιγμές της ζωής μου».

Φτιάξε μου το δικό σου Top-5 με τα καλύτερα άλμπουμ των Iron Maiden.

«Στην κορυφή θα βάλω το Powerslave. Ειλικρινά, αυτό το άλμπουμ έχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ. Για παράδειγμα, το Rime of the Ancient Mariner είναι αριστούργημα! Πρόκειται για ένα φανταστικό άλμπουμ με οκτώ κομμάτια χωρίς αδυναμίες. Οι κιθάρες, τα ντραμς και ειδικά τα φωνητικά του Ντίκινσον είναι καταπληκτικά.

Στο νούμερο 2 το Number of the Beast, είναι ένα εμβληματικό άλμπουμ που τους έκανε γνωστούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Θα συνεχίσω με το Caught Somewhere in Time. Στο νούμερο 4 θα πάω πιθανότατα με το Book of Souls. Και θα κλείσω με το Iron Maiden, το πρώτο άλμπουμ με το οποίο συστήθηκαν. Το Phantom of the Opera είναι τόσο ξεχωριστό. Αυτά είναι τα πέντε αγαπημένα άλμπουμ μου».

Αν είχες την ευκαιρία να φτιάξεις τη setlist στην τελευταία περιοδεία  τους, ποια κομμάτια θα έβαζες μέσα;

«Θα άρχιζα με το Somewhere in Time, με το intro του Blade Runner. Εξάλλου, δεν μου αρέσει τόσο πολύ το Doctor Doctor, προτιμώ όταν ξεκινούν με το Transylvania. Θα συνέχιζα με το Where Eagles Dare και μετά θα πήγαινα πιθανότατα με το Paschendale και το Sign of the Cross. Ύστερα θα έβαζα κάτι πιο γρήγορο σαν το Speed of Light ή κάτι τέτοιο. Σίγουρα επίσης και το For the Greater Good of God ή το The Talisman. Θα συνέχιζα με κάποια εμβληματικά κομμάτια όπως το Fear of the Dark και αυτά που αρέσουν στον κόσμο να ακούει στα live. Όμως για εμάς που ακούμε τους Iron Maiden για χρόνια και χρόνια, μας αρέσουν αυτά τα τόσο ξεχωριστά τραγούδια. Για παράδειγμα, στο νούμερο 10 θα έβαζα το Phantom of the Opera. Θα ήταν τρέλα! Και θα έκλεινα το live με το Wasted Years».

Ποια είναι η μεγαλύτερη θυσία που έχεις κάνει για αυτή την μπάντα;

«Έχω ταξιδέψει από το Βελιγράδι στη Χιλή για να δω τους Iron Maiden από κοντά! Όμως τη μεγαλύτερη θυσία την κάνεις πάντα όταν θες να βρεθείς στην πρώτη σειρά (γέλια). Ταξίδεψα στην Πράγα μαζί με τον φίλο μου για ένα live τους και ήθελα να είμαι ανάμεσα στους πρώτους που θα έμπαιναν στην αρένα. Ήρθαμε, λοιπόν, στο γήπεδο από το περασμένο βράδυ! Αποφασίσαμε να περάσουμε τη νύχτα στο σημείο που θα ξεκινούσε η ουρά για να μην χάσουμε τη σειρά μας από κανέναν. Υπήρχε μόνο ένας τύπος πριν από εμάς. Κοιμήθηκα στο γρασίδι, θα περίμενα όσο και αν χρειαζόταν! Πέρασα το βράδυ μου εκεί μέχρι να έρθει ο φίλος μου και να πάω στο ξενοδοχείο για μερικές ώρες προκειμένου να ξεκουραστώ για λίγο και να  επιστρέψω. Επομένως, ναι, μπορώ να πω ότι αυτή ήταν μια μεγάλη θυσία».

Είναι ένα συναυλιακό απωθημένο να ακούσεις το Alexander the Great στην Αθήνα; Μπορείς να φανταστείς τι θα γίνει στο ΟΑΚΑ εκείνη τη στιγμή;

«Ξέρω τι σημαίνει για τους Έλληνες να το ακούσουν στη χώρα τους. Το έπαιξαν στην τελευταία περιοδεία τους, στο Future Past Tour και νομίζω ότι πρέπει να το κάνουν κάποια στιγμή στην Αθήνα! Θα είναι μια από τις μεγαλύτερες Iron Maiden στιγμές στην ιστορία! Οι Έλληνες θα ισοπεδώσουν την αρένα! Είμαι σίγουρος! Οι Έλληνες είναι τρελοί σαν εμάς, επομένως αν κάποια στιγμή οι Maiden παίξουν το Alexander the Great, θα γίνει πανικός! Θα ήθελα να είμαι εκεί. Ελπίζω, βασικά, να επιβιώσουν όλοι (γέλια). Θα είναι η απόλυτη παράνοια. Τι να πω. Ίσως φοβούνται να το παίξουν στην Αθήνα για αυτόν τον λόγο».

Ποιο είναι το αγαπημένο σου μέλος της μπάντας και γιατί;

«Ο Στιβ Χάρις! Είναι εκείνος που ίδρυσε τους Iron Maiden, είναι εκεί από την αρχή και έχει γράψει αριστουργήματα. Ειδικά τα progressive epic κομμάτια, εκείνα που διαρκούν παραπάνω από το κανονικό και μου αρέσουν περισσότερο. Το 60% των κομματιών της μπάντας έχουν την υπογραφή του Χάρις και είναι πραγματικά τόσο ξεχωριστός».

Υπάρχουν κάποια κομμάτια τους που πιστεύεις πως είναι υποτιμημένα και αξίζουν ενδεχομένως μεγαλύτερης προσοχής;

«Φυσικά! Υπάρχουν τόσα πολλά υποτιμημένα τραγούδια όπως, για παράδειγμα, το Montségur, το Paschendale, το For the Greater Good of God, το Duellists, το Virus, το Book of Souls και τόσα άλλα! Υπάρχουν δεκάδες τραγούδια τους που αξίζουν περισσότερη προσοχή».

Μπάσκετ και χέβι μέταλ. Πώς κατάφερες να συνδυάσεις δυο εντελώς ανόμοιες καταστάσεις και πού μπορεί να οδηγήσει αυτό το... εκρηκτικό μείγμα;

«Είναι αλήθεια ότι οι μπασκετμπολίστες δεν προτιμούν τη χέβι μέταλ μουσική. Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα, πιστεύω ότι η μουσική σε ορίζει ως άνθρωπο με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους. Μπορείς, δηλαδή, να καταλάβεις το μορφωτικό επίπεδο ή τη συναισθηματική και πνευματική κατάσταση κάποιου. Δεν μιλάμε απλώς για μουσικές προτιμήσεις αλλά για επιλογές που σε ορίζουν. Για να πω την αλήθεια, έχω προσπαθήσει μερικές φορές να βάλω Iron Maiden στα αποδυτήρια ωστόσο κάποιοι συμπαίκτες μου έκαναν παράπονα! Έτσι κι εγώ έβαλα τα ακουστικά μου. Δυστυχώς ήμουν η εξαίρεση στον κανόνα. Κανείς δεν ήταν εξοικειωμένος με αυτή τη μουσική. Φυσικά οι Αμερικανοί προτιμούν τη ραπ όμως όλα αυτά τα χρόνια δεν άλλαξα ποτέ τις προτιμήσεις μου. Δεν με νοιάζει τι σκέφτεται ή τι προτιμά ο άλλος. Η χέβι μέταλ είναι η καλύτερη μουσική στον πλανήτη»!

Αν έπρεπε να μυήσεις κάποιον σε αυτή τη μουσική, ποιο τραγούδι θα επέλεγες;

«Πολλοί άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι με το μέταλ και τους Iron Maiden. Ίσως θεωρούν ότι είμαστε απλώς κάποιοι... βάρβαροι που ουρλιάζουν. Γι' αυτό, λοιπόν, θα επέλεγα ως κομμάτι μύησης κάτι πιο σοφτ όπως το Run to the Hills ή το 2 Minutes to Midnight. Είμαι σίγουρος ότι θα τους άρεσε η μελωδία και θα καταλάβαιναν γρήγορα ότι με αυτή τη μουσική μπορούν να μάθουν πολλά για την ιστορία και τον κόσμο, για τους πολέμους και ορισμένες από τις μεγαλύτερες μάχες που έγιναν ποτέ, για ήρωες και θρύλους, για τη μυθολογία, τα όνειρα και τη φαντασία. Αν πάλι θες να δείξεις σε κάποιον τι εκπροσωπεί αυτή η μουσική, θα επέλεγα το Phantom of the Opera ή το Montségur. Είναι δυο αυθεντικά κομμάτια που εκφράζουν την ποιότητα της χέβι μέταλ μουσικής».