Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα θα έχει πάντα τους Rammstein

Ο Σέρβος σέντερ ζει την καλύτερη ζωή που μπορεί και μιλάει στο Gazzetta για το περιστατικό με τον οπαδό που τον σημάδεψε

στον Γιάννη Σταυρουλάκη @Giannis_Stavr

Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα έχει τον αέρα του ανθρώπου που ξέρει τη θέση του στον κόσμο. Στα 35 του χρόνια, ο «Μίρο» είναι ένας τύπος με όψη περήφανη και κομψή που αποπνέει μια αύρα κυριαρχίας, που έζησε τη μπασκετική ζωή που έπρεπε να ζήσει και οι κινήσεις του φανερώνουν μια ηρεμία υπολογισμένη στην εντέλεια. Έστω και αν τον κοιτάς και σου δίνει την αίσθηση πως κατέβηκε στην πόλη γυρεύοντας προβλήματα. Τον περασμένο Σεπτέμβρη ο Σέρβος σέντερ αποχώρησε πρόωρα από τον Ερυθρό Αστέρα και επέτρεψε στον εαυτό του να αναπνεύσει βαθιά, βρίσκοντας καταφύγιο στο Μαρούσι. Εξάλλου, από πολύ μικρός άνοιξε πανιά στον κόσμο, δίχως να χάσει ποτέ από τα μάτια του το «γιατί ζω», τον σκοπό της ύπαρξης. Το «όσο μπορείς, μάζευε εικόνες και φτιάξε ιστορίες να έχεις να λες, να διηγείσαι…» έγινε το μότο πάνω στο οποίο έχτισε αυτό το ταξίδι, γνωρίζοντας εξ αρχής πως οι επιτυχίες και τα λάθη του είναι ευθύνη δική του και μόνο δική του.

Τα τρία ασημένια μετάλλια με την εθνική ομάδα της πατρίδας του στο EuroBasket 2009, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Ισπανίας και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο είναι ενδεχομένως οι πιο θαυμάσιες εμπειρίες που βίωσε σε αυτή τη διαδρομή. Πλέον χαμογελά επιδοκιμαστικά κάθε φορά που μιλάει για όσα γεμίζουν τη ψυχή του. «Δεν θέλω να είμαι απλός παρατηρητής στη ζωή μου και να τη βλέπω να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Αλλά πρωταγωνιστής» εξηγεί στο Gazzetta o Ραντούλιτσα κατακτώντας την εξιλέωση που δικαιούται στα τελευταία μέτρα αυτού του ταξιδιού. Παράλληλα, δεν δυσκολεύεται να θυμηθεί το πιο ιδιαίτερο περιστατικό με έναν οπαδό του Παναθηναϊκού αλλά και το Stealth των Αμερικανών που έπεσε κοντά στο σπίτι του κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Τον ρωτήσαμε για τον Σάσα Τζόρτζεβιτς και αν τελικά ο Σάλε είναι καλός προπονητής, για το σερβικό λόμπι εκείνης της χρονιάς που… έφταιγε για όλα τα δεινά στους «πράσινους», για το Κόσοβο και τα τατουάζ στο κορμί του που έχουν πολλές ιστορίες να πουν.

Οι στιγμές πάντως που το βλέμμα του φωτίστηκε ήταν όταν η κουβέντα πήγε στις συναυλίες και στο Route 66. Και όταν έλθει η στιγμή που θα αποσυρθεί από το μπάσκετ, ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα θα καβαλήσει τη μια από τις τρεις Harley που έχει στο γκαράζ του και θα τραβήξει για τον ορίζοντα.

Έχω κάνει ηλίθια λάθη όμως δεν θα βουτήξω από το παράθυρο

Ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα έχει πάρει ό,τι του αξίζει από το μπάσκετ; Ή έχουν μείνει εκκρεμότητες και απωθημένα πλησιάζοντας στα 36 σου;

«Τουλάχιστον προσπάθησα... Αλλά για να είμαι ειλικρινής, δεν είμαι σίγουρος αν τελικά πήρα ό,τι μου αξίζει. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω στον Θεό και έχω αξιωθεί να ζήσω κάποια πράγματα. Υπήρξαν στιγμές στη ζωή μου που ζήτησα περισσότερα, δίχως όμως να είμαι σίγουρος αν τα αξίζω ή όχι. Πλέον είμαι πιο κοντά στο τέλος της καριέρας μου παρά στην αρχή. Κοιτάζω πίσω και μπορώ να σου πω ότι αυτό το ταξίδι έχει πάει πολύ καλά. Είναι ένα ταξίδι γεμάτο στιγμές και συναισθήματα που θα κουβαλώ για πάντα».

Στο προφίλ σου στο Instagram υπάρχουν εννιά σημαίες από τις χώρες που έπαιξες μπάσκετ. Τι μένει στο τέλος της ημέρας;

«Παρεμπιπτόντως, νομίζω ότι τις έβαλα όταν έπαιζα στην Κορέα. Το είδα στο προφίλ ενός άλλου μπασκετμπολίστα, μου άρεσε και τότε ήταν που σκέφτηκα... "Σε πόσες χώρες με έχει στείλει το μπάσκετ"; Άρχισα να μετράω! Και τις έβαλα για υπενθύμιση. Για να μου θυμίζουν αυτή τη διαδρομή. Ξέρεις, αγαπώ την ιστορία και τις γλώσσες. Aν μπορώ να τα συνδυάσω σε μια κουβέντα για την Ελλάδα, την Ιταλία ή την Κίνα, είναι το καλύτερο που μπορεί να μου τύχει! Δεν είμαι ο τύπος που έχει μια ιστορία για κάθε περίπτωση όταν κάθομαι στο τραπέζι, ούτε θα κάνω τον έξυπνο. Αυτές οι σημαίες είναι ό,τι μου έδωσε το μπάσκετ. Ό,τι μου έχει δώσει αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε πριν από περίπου είκοσι χρόνια. Θα σου πω κάτι. Πάντα έψαχνα την περιπέτεια. Στο δεύτερο προφίλ μου στο Instagram, το πιο… προσωπικό, αν θες να το πεις έτσι, δεν υπάρχουν σημαίες αλλά ένα μότο ζωής. Μια φράση της Έλεν Κέλερ, της Αμερικανίδας συγγραφέως και ακτιβίστριας. Ότι δηλαδή η ζωή είναι μια τολμηρή περιπέτεια ή τίποτα (σ.σ. «Life is either a daring adventure or nothing at all»). Δεν θέλω η ζωή μου να είναι μια ευθεία. Δεν μου αρέσει να είμαι παρατηρητής. Γουστάρω την περιπέτεια! Ίσως αυτό έχει να κάνει με την ερώτηση που μου έκανες πριν. Προσπάθησα να πάρω ό,τι μου αξίζει με τον δικό μου τρόπο».

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο μάθημα που πήρες σε αυτή τη διαδικασία;

«Κάποια στιγμή θα κληθείς να πάρεις μια σημαντική απόφαση. Μπορεί για παράδειγμα να διαλέξεις το ενδεχόμενο να φύγεις από μια ομάδα που δεν περνάς καλά και να αφήσεις στο τραπέζι πολλά χρήματα για να πας κάπου που θα παίζεις και θα είσαι χαρούμενος. Να κάνεις, δηλαδή, αυτό που αγαπάς. Πολλοί θα προτιμούσαν να πάρουν τα λεφτά και να κάνουν συμβιβασμούς. Για μένα, έχουν προτεραιότητα άλλα πράγματα. Πιο παλιά, ειδικά στο ξεκίνημα της καριέρας μου, η αναλογία ανάμεσα στο μπάσκετ και την προσωπική ζωή μου ήταν 70-30 ή 80-20. Όσο μεγαλώνεις, βλέπεις τα πράγματα διαφορετικά. Σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν πάει καλύτερα όμως αυτή ακριβώς είναι η ομορφιά της ζωής. Μέσα μου είμαι ήρεμος, τα έχω βρει με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έπαιρνα άλλο μονοπάτι. Δεν έχω σταματήσει να προσπαθώ να βελτιώνομαι ούτε τώρα, στα 36 μου. Έχω κάνει ηλίθια λάθη, έχω πάρει ηλίθιες αποφάσεις όμως τι πρέπει να κάνω τώρα για αυτό; Δεν θα βουτήξω από το παράθυρο! Προσπάθησα να μην πληγώσω ποτέ κανέναν. Σίγουρα πλήγωσα κάποιους και πλέον προσπαθώ να μην το ξανακάνω. Ο κόσμος μας θα ήταν πραγματικά… ηλίθιος αν τα πράγματα πήγαιναν όπως πρέπει! Αν, δηλαδή, ξέραμε εξ αρχής τι θα γινόταν όταν παίρνουμε μια απόφαση. Όλα είναι εμπειρίες».

Φαίνεται, πάντως, ότι το έχεις φιλοσοφήσει το πράγμα, έτσι;

«Πολλές φορές η γυναίκα μου μού λέει: "Μίρο, σταμάτα να φιλοσοφείς τόσο πολύ"! Δεν προσπαθώ να κάνω τον φιλόσοφο της νέας εποχής αλλά μου αρέσει να κάνω ερωτήσεις για τα πάντα. Ξέρεις, μου αρέσουν πολύ τα graffiti. Στο προφίλ μου στο Instagram, έχω ποστάρει ένα graffiti που λέει: "Να έχεις απορίες για όλα". Και από κάτω, έχει πάει κάποιος με σπρέι και του έγραψε "γιατί"; Αυτό είναι το νόημα»!

«Ποιος είσαι εσύ και τι ξέρεις από άμυνα και μπάσκετ;»

Ποιο ήταν το μεγαλύτερο ψέμα που γράφτηκε ποτέ για σένα και σε εξόργισε ή σε πλήγωσε;

«Πολλά ψέματα! Τίποτα όμως δεν μπορεί να με τρελάνει πια γιατί οι εφημερίδες που τα γράφουν είναι για τα σκουπίδια! Δεν υπάρχει περίπτωση να τρελαθώ με κάτι που θα διαβάσω. Μπορεί όμως να με ενοχλήσει. Το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό μου είναι όταν έγραψαν πως κοιμήθηκα με κάποια που δεν είχα δει ποτέ στη ζωή μου! Ότι πέρασα ένα βράδυ μαζί της χωρίς να ξέρω καν ποια είναι! Μετά ανακάλυψα πως ήταν μια γυναίκα… χαμηλών ηθών. Πείραξαν το μυαλό μου. Από πού έρχεται όλο αυτό; Γιατί να το γράψουν αυτό; Ήταν η περίοδος που ήμουν, ας πούμε, στο πικ της καριέρας μου. Δεν θα πω ότι ήμουν διάσημος, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη. Ας πούμε ότι ήμουν πολύ δημοφιλής. Και κατασκεύασαν αυτό το άρθρο με μια ιστορία που δεν έγινε ποτέ. Είναι κάτι που μισώ»!

Και εκείνη η ιστορία ότι δήθεν απέρριψες προτάσεις από ομάδες της Ευρωλίγκας για να πας σε… road trip στην Αμερική με μια μπάντα;

«Ναι, το έγραψαν πέρσι, πριν υπογράψω στον Ερυθρό Αστέρα. Είναι αλήθεια ότι θέλω να το κάνω κάποια στιγμή, το λέω τα τελευταία 15 χρόνια ότι θέλω να ακολουθήσω το Route 66. Όχι όμως όσο παίζω ακόμα μπάσκετ!

Δεν απέρριψα καμία ομάδα για να πάω στην Αμερική και να οδηγήσω το πουλμανάκι μιας μπάντας. Ξέρω πώς λειτουργεί το σύστημα. Ο Τύπος σήμερα είναι έτσι. Θα γράψουν κάτι για να φέρουν κλικ στα σάιτ χωρίς να τους νοιάζει αν στεναχωρήσουν κάποιον ή ακόμα αν προκαλέσουν πρόβλημα σε κάποιον. Όπως η ιστορία που σου είπα πριν. Εκείνη την περίοδο ήμουν με μια κοπέλα. Τι μπορεί να σκεφτόταν όταν διάβασε ότι κοιμήθηκα με κάποια άλλη; Για μένα, δεν έχει σημασία πια τι γράφουν. Μπορούν να γράψουν ό,τι θέλουν και ο κόσμος θα το διαβάσει. Ο καθένας έχει τη γνώμη του. Σαν αυτό που λένε ότι ο καθένας έχει και από μια γνώμη. Αυτό που έχει σημασία είναι τι σκέφτεται για μένα η σύζυγός μου, η οικογένεια και οι φίλοι μου».

Ένιωσες ποτέ να σου βάζουν ταμπέλες; Ότι δηλαδή ο Ραντούλιτσα δεν παίζει άμυνα, ότι είναι πολύ easygoing τύπος ή οτιδήποτε άλλο;

«Θα έλεγα ναι. Γενικά, είναι πολύ εύκολο να βάζεις μια ταμπέλα σε κάποιον. Την ίδια στιγμή, είναι πολύ δύσκολο να γνωρίζεις ποιος είναι πραγματικά αυτός που έχεις απέναντί σου. Μπορεί, δηλαδή, να μην είναι σε καλό mood, για οποιονδήποτε λόγο. Μπορεί να μην παίζει καλά για κάποιον άλλο λόγο. Δεν προσπαθώ να δικαιολογήσω τον εαυτό μου. Θυμάμαι μια ιστορία, όταν ακόμα έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Ήμουν στο Balux και έπινα τον καφέ μου. Ένας τύπος με πλησίασε και άρχισε να φωνάζει: "Παιχτάρα! Παιχτάρα"! Και συνέχισε: "Μόνο άμυνα"! Κατ’ αρχάς, ποιος είσαι; Κατά δεύτερον, τι ξέρεις εσύ από άμυνα και μπάσκετ. Είναι πολύ εύκολο για κάποιον, είτε οπαδό, είτε δημοσιογράφο να κουνήσει το δάχτυλο και να κατηγορήσει κάποιον. Το κάνει πιο… ενδιαφέρον. Όλος ο κόσμος, όχι μόνο ο Τύπος, πάντα θα κάνει focus στα αρνητικά. Δεν θα πει, για παράδειγμα, ότι ο Μίρο είχε καλό δεξί ή αριστερό χουκ, ότι δίνει καλά σκριν, ότι είναι καλός συμπαίκτης. Δεν θα το πει γιατί στον κόσμο δεν αρέσει να τα διαβάζει. Αν όμως γράψεις ένα άρθρο ότι δεν έπαιξα καλή άμυνα στον Μπουρούση, ο κόσμος θα το λατρέψει! Είναι φυσιολογικό. Αλλά όπως σου είπα και πριν, δεν διαβάζω εφημερίδες, ούτε σχηματίζω άποψη από το τι γράφουν τα σάιτ».

Τι δουλειά έχεις στο Μαρούσι; Ήλθες για να παίξεις σε μια ομάδα χωρίς την πίεση που είχες στον Ερυθρό Αστέρα ή στον Παναθηναϊκό; Γύρισες γιατί σου αρέσει η Ελλάδα; Ή απλώς θες να κλείσεις την καριέρα σου στο παρκέ και όχι στον πάγκο;

«Είναι λάθος να νομίζεις ότι δεν υπάρχει πίεση εδώ… Σε κάθε επίπεδο, κάθε ομάδα έχει τους δικούς της στόχους. Ειδικά αν παίζεις σε μια χώρα όπως η Σερβία και η Ελλάδα. Περιμένουμε τα πάντα και δεν έχουμε υπομονή. Θα σου πω γιατί επέλεξα το Μαρούσι. Κατ’ αρχάς, είχα και άλλες προτάσεις στα χέρια μου όταν έφυγα από τον Ερυθρό Αστέρα. Στην ομάδα, δηλαδή, που είχα πάει για έναν λόγο και κάποιος με κορόιδεψε, δίχως να μου δώσει μια ευκαιρία. Μίλησα πρόσφατα για αυτό, δεν έχει σημασία πια. Αποφάσισα να φύγω. Νιώθω ακόμα την αγάπη για το παιχνίδι, θέλω ακόμα να παίζω. Είμαι υγιής και δεν ήθελα να τελειώσει έτσι, επειδή κάποιος δεν μου έδωσε την ευκαιρία! Παλεύω κάθε φορά να γίνομαι καλύτερος, ανεξάρτητα με τη γνώμη που έχει κάποιος για εμένα. Ήλθα, λοιπόν, εδώ. Όλοι ξέρουν ότι αγαπώ την Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι άνθρωποι είναι που κάνουν αυτόν τον τόπο τόσο ξεχωριστό. Ποτέ δεν είπα ότι πάω σε μια μικρή ομάδα και θα τους κοροϊδέψω. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι πάω στο Μαρούσι και θα είμαι χαλαρός, ότι θα περπατάω στην προπόνηση και στους αγώνες και μετά θα πηγαίνω για καφέ! Η σχέση μας με τους ανθρώπους στο κλαμπ στηρίζεται στην ειλικρίνεια. Ήθελα καλούς ανθρώπους γύρω μου και από την πρώτη στιγμή εδώ κατάλαβα ότι τους βρήκα».

Δεν έκανες, δηλαδή, δεύτερες σκέψεις; Ότι αφήνεις την Ευρωλίγκα για μια ομάδα στην Ελλάδα που μόλις ανέβηκε από τη δεύτερη κατηγορία;

«Πολλοί με ρωτούσαν για αυτό στην αρχή της χρονιάς. Μπορώ να σου πω ότι κανείς δεν ήταν σίγουρος για τον λόγο που ήλθα στο Μαρούσι. Είχα πάντα την ίδια απάντηση. Ποιος είμαι εγώ για να μην έλθω στο Μαρούσι; Γιατί ο Μίροσλαβ Ραντούλιτσα να μην παίξει μπάσκετ στο Μαρούσι; Είναι αυτό που σου είπα νωρίτερα. Είχα συμβόλαιο με τον Ερυθρό Αστέρα. Εγγυημένο συμβόλαιο. Άφησα πολλά χρήματα για να έλθω εδώ. Αυτός είμαι. Ζυγίζω τις προτεραιότητές μου. Τι θέλω από τη ζωή μου; Αν δεν νιώθω καλά κάπου, θα πάω κάπου που θα νιώθω καλά. Τόσο απλά. Δεν είμαι ο τύπος που θα το βάλει στα πόδια ή προσπαθεί να ξεφύγει από μια κατάσταση. Απλώς, θέλω να είμαι κάπου που θα νιώθω καλά. Σε κάθε περίπτωση, το Μαρούσι είναι μια win-win κατάσταση».

Με κατηγορούσαν ότι είμαι άνθρωπος του Τζόρτζεβιτς

Τον Ιανουάριο του 2017, ο Σάσα Πάβλοβιτς μίλησε στη Mozzartsport και δήλωσε ότι εκείνος, εσύ, ο Τζόρτζεβιτς και ο Κούζμιτς γίνατε… εχθροί της ομάδας. Πως για όλα τα άσχημα στον Παναθηναϊκό φταίγατε εσείς, επειδή δεν έπαιρναν ευκαιρίες οι Έλληνες και κυρίως ο Παπαγιάννης. Τι έχεις να πεις για αυτό;

«Θα προσπαθήσω να σου απαντήσω σωστά… Επειδή δεν βλέπω το μπάσκετ με αυτόν τον τρόπο. Σίγουρα ο Σάσα (Πάβλοβιτς) ήταν σπουδαίος σαν αθλητής. Και σίγουρα ξέρει περισσότερα για το μπάσκετ από εμένα. Προσωπικά, μου αρέσει να παίζω αλλά δεν μου αρέσει να σκέφτομαι έτσι. Να σκέφτομαι δηλαδή τόσο βαθιά και να ψάχνω να βρω τι έφταιξε και τι όχι. Πίστεψέ με, έχω πιο σημαντικά πράγματα και ενδιαφέροντα στα ζωή μου. Έχω περισσότερα πράγματα να παθιάζομαι. Δεν νομίζω, λοιπόν, πως ένιωσα αυτό που είπε ο Σάσα. Για μένα, δεν ήταν αυτό το πρόβλημα. Και δεν μπορώ να καταλάβω ακόμα γιατί μου ρίχνουν ευθύνες. Όχι φυσικά ο Σάσα! Αλλά κάποιοι άλλοι. Το ίδιο έλεγαν για εμένα και τον Τζόρτζεβιτς που απολύθηκε μέσα στη χρονιά. Με κατηγορούσαν ότι είμαι ο άνθρωπός του. ΟΚ, είμαστε Σέρβοι, συνεργαζόμασταν καλά, δουλέψαμε μαζί στην Εθνική Σερβίας και τον αγαπώ σαν άνθρωπο και σαν προπονητή. Γιατί όμως πρέπει να συνδέονται τα πάντα με αυτόν τον τρόπο»;

Θεωρείς πως έπαιξε ρόλο το ότι απέτυχε το περίφημο πλάνο της ελληνοποίησης που είχε βάλει στόχο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος;

«Δεν γνώριζα κάτι για το ποιος πρέπει να παίζει και ποιος όχι επομένως δεν μπορώ να απαντήσω. Πάντως δεν θυμάμαι τον Σάσα Πάβλοβιτς να παίζει τόσο πολύ. Σε σχέση με αυτό που μου είπες, ότι παίρναμε τον χρόνο των Ελλήνων. Ίσως, λοιπόν, να φταίει κάτι άλλο. Έφυγε ο Τζόρτζεβιτς, έφυγαν ο Πάβλοβιτς και ο Κούζμιτς. Και φυσικά θυμάμαι πως όταν ήλθε ο επόμενος προπονητής (σ.σ. Αργύρης Πεδουλάκης), με έβαλε στο περιθώριο. Δεν ξέρω γιατί. Δεν μου εξήγησαν ποτέ. Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνουν αυτό κάποιοι. Είμαστε μεγάλοι άνθρωποι, απλώς έλα και πες μου τι πρόβλημα έχεις μαζί μου. Είμαι ΟΚ, έχω συμβόλαιο, μου αρέσει εδώ, βάλε τον Παπαγιάννη, θα τον βοηθήσω. Μην με αφήνεις στην άκρη χωρίς να μου πεις τον λόγο! Δεν μου δείχνεις σεβασμό. Και αυτό είναι πολύ άσχημο».

Τελικά Μίρο, τι δεν πήγε καλά στον Παναθηναϊκό εκείνη τη χρονιά;

«Γιατί η πρώτη σκέψη πρέπει να είναι ότι κάτι δεν πήγε καλά; Επειδή δεν κερδίσαμε το πρωτάθλημα; ΟΚ, όμως το παλέψαμε. Και ο Ολυμπιακός είχε σπουδαία ομάδα. Στο τέλος, ήταν πρωταθλητές. Νίκησαν με ένα μεγάλο τρίποντο του Σπανούλη στο τελευταίο δευτερόλεπτο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν βγάζει νόημα να λέει κανείς ότι μια χρονιά ήταν αποτυχημένη επειδή η ομάδα δεν πήρε το πρωτάθλημα. Το θεωρώ ηλίθιο! Ίσως δεν πάει κάτι καλά όσον αφορά τις διοικήσεις των ομάδων. Όταν δεν έχουν υπομονή. Όχι μόνο στον Παναθηναϊκό. Παντού. Το άθλημα στην Ευρώπη έχει μπει σε λάθος μονοπάτι. Βρέθηκα στο ΝΒΑ και είδα πώς δουλεύει το πράγμα εκεί. Υποστηρίζω τον τρόπο που προσεγγίζουν το μπάσκετ. Είναι business. Οι παίκτες είναι στο επίκεντρο της προσοχής ως… παίκτες και όχι σαν κάτι άλλο. Για να βγάλει κάποιος χρήματα από το μπάσκετ, πρέπει όλοι να νιώσουν ως κομμάτι της δουλειάς».

Μας βλέπουν σαν… μαϊμούδες ή σκλάβους επειδή πλήρωσαν εισιτήριο

Θυμάσαι κάποιο επεισόδιο με οπαδό που είχε, ενδεχομένως, μόνιμο αντίκτυπο πάνω σου;

«Θυμάμαι… Δεν με επηρέασε αυτή η εμπειρία όμως με βοήθησε να καταλάβω πώς με αντιμετωπίζουν πολλοί άνθρωποι. Το πώς μας βλέπουν κάποιοι οπαδοί. Συνέβη εδώ στην Ελλάδα, όσο έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Είχα πάει σε ένα εστιατόριο με τους φίλους μου όταν με πλησίασε κάποιος που ήθελε να βγάλει φωτογραφία μαζί μου. Καθόμασταν στο μπαρ. Είμαι 2.13, ήμουν καθιστός και ήμασταν, ας πούμε, στο ίδιο ύψος εκείνη τη στιγμή. Μας σύστησαν και μου είπαν ότι αυτός ο τύπος είχε θέση στα court seats στο ΟΑΚΑ. Του είπα "ΟΚ, μπράβο, χάρηκα για τη γνωριμία". Με ρώτησε αν μπορούσε να βγάλει τη φωτογραφία. Του απάντησα εννοείται. Γενικώς, να ξέρεις, σιχαίνομαι να βγάζω φωτογραφίες όταν είμαι έξω, στην ιδιωτική ζωή μου. Και κάποιοι δεν το σέβονται. Δεν έχει σημασία, ήθελα να του δείξω ότι τον σέβομαι και δέχτηκα. Τότε γύρισε προς το μέρος μου και έκανε νόημα! "Άντε, σήκω"! Και κουνούσε βιαστικά το χέρι του. "Σήκω να βγάλουμε τη φωτογραφία". Αυτό μού έδειξε τι πραγματικά σκεφτόταν για εμένα. Δεν με σέβεται σαν παίκτη, σαν άνθρωπο, σαν τίποτα.

Κάθεσαι να φας, σε διακόπτουν και σε τραβάνε από το χέρι για να βγεις μια φωτογραφία για να την ανεβάσουν στο Instagram. Είναι πολύ άσχημο. Νομίζουν πως έχουν το δικαίωμα να το κάνουν επειδή έχουν εισιτήριο, επειδή πλήρωσαν για ένα ακριβό διαρκείας ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο. Νομίζουν ότι τους ανήκουμε. Έτσι ακριβώς ένιωσα. Μας βλέπουν σαν… μαϊμούδες ή σκλάβους επειδή πλήρωσαν για ένα εισιτήριο! Άλλες φορές μου λένε να βγάλω το καπέλο, να βγάλω τα γυαλιά για να φαίνεται το πρόσωπο μου και να με αναγνωρίσουν στη φωτογραφία…. Όμως κανείς δεν νοιάζεται για εσένα! Δεν μου αρέσουν επίσης εκείνοι που με καλοπιάνουν επειδή είμαι ο Μίρο Ραντούλιτσα. Αδελφέ, είμαι κανονικός άνθρωπος. Πηγαίνω σε συναυλίες και διαβάζω τα βιβλία μου στο πάρκο. Πολλές φορές έρχονται και με ρωτάνε τι κάνω εγώ εκεί. Που περιμένετε δηλαδή να με βρείτε; Σε κανένα κλαμπ; Να πηγαίνω πάνω κάτω; Με ένα μπουκάλι βότκα αγκαλιά; Πραγματικά, με εκείνον τον τύπο ένιωσα σαν… μαϊμού. Σκέφτηκα να του πω: "Θες φωτογραφία με μαϊμού; Δώσε μου είκοσι ευρώ". Ήταν τρελό».

Φαίνεται όντως ότι σε πείραξε πάρα πολύ…

«Μα έτσι είναι… Για αυτό ακριβώς δεν δίνω προσοχή στο τι λένε αυτοί οι άνθρωποι. Το ίδιο στη Σερβία. Έρχονται 50.000 άνθρωποι να σε χειροκροτήσουν στο μπαλκόνι, όταν κερδίζεις ένα μετάλλιο. Όμως οι ίδιοι άνθρωποι θα σε βρίσουν αύριο αν δεν παίξεις καλά. Για αυτό η γνώμη των άλλων δεν είναι σημαντική. Μιλάω για τη σχετικότητα και τη σημασία αυτών των απόψεων… Τουλάχιστον σε ό,τι με αφορά. Αν κερδίσω κάτι, καλύτερα να κάτσω σε αυτή τη γωνία, μαζί με την οικογένειά μου και τους φίλους μου και να μην με δει κανείς».

Μιλήσαμε πριν για τον Σάσα Τζόρτζεβιτς. Πώς εξηγείς ότι κάποιοι αμφισβητούν τον Σάλε ως προπονητή; Ότι δήθεν δεν μπορεί να πετύχει σε μια ομάδα πάρα μόνο στην Εθνική Σερβίας, ότι ήταν μεν καλός παίκτης αλλά όχι καλός κόουτς… Πιστεύεις ότι έχει πάρει τον σεβασμό που του αξίζει;

«Δεν ξέρω… Καταλαβαίνω τι λες αλλά δεν έχω απάντηση. Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς είναι ένας πολύ περήφανος άνθρωπος. Αυτό είναι καλό. Ίσως δεν είναι καλό για αυτή τη δουλειά. Γιατί δυστυχώς, έτσι γίνεται η δουλειά στην Ευρώπη. Πρέπει να είσαι λίγο… πονηρός για να μείνεις κάπου. Ο κόουτς δεν είναι έτσι. Αν δεν του αρέσει κάτι, θα το δείξει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Με τον… Σάσα Τζόρτζεβιτς τρόπο! Αυτό πιστεύω. Αν με ρωτάς, πιστεύω ότι είναι σπουδαίος προπονητής. Είναι τεράστια προσωπικότητα για το μπάσκετ, έχει πολύ μεγάλο "εγώ". Αυτό ήταν πολύ καλό όταν ήταν παίκτης. Ή και τώρα που είναι προπονητής. Ίσως όμως δεν είναι πάντα καλό. Σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικό να έχεις αρχές και αξίες στη ζωή σου. Ο Τζόρτζεβιτς έχει! Επομένως, για να επιστρέψω στην ερώτησή σου, δεν μπορώ να το εξηγήσω. Και νιώθω άσχημα για αυτό. Είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, ξέρει πώς να βγάλει το πάθος και τη φλόγα που είχε ως παίκτης, να σε εμπνεύσει και να πάρει τα πάντα από εσένα».

Τουλάχιστον μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το Μουντομπάσκετ 2014, με προπονητή τον Τζόρτζεβιτς έδωσε τεράστιο μπουστάρισμα στην καριέρα σου; Όχι μόνο στη δική σου αλλά σε όλα τα παιδιά εκείνης της ομάδας.

«Ναι! Σίγουρα! Κάποια μέρα το είχε αναφέρει ο κουρέας μου, όταν έπαιζα στον Παναθηναϊκό. Ότι, δηλαδή, με θυμόταν όταν έπαιξα κόντρα στην Ελλάδα, ότι με είδε για πρώτη φορά σε εκείνο το παιχνίδι και την επόμενη χρονιά ήλθα εδώ. Ειδικά το ματς με την Ελλάδα μάς εκτόξευσε. Θυμάμαι ότι είχαμε ξεκινήσει άσχημα, χάσαμε από τη Γαλλία και τη Βραζιλία, είχαμε ρεκόρ 2-3 στην πρώτη φάση… Στο δεύτερο ημίχρονο με την Ελλάδα παίζαμε σαν τρελοί! Εκεί άλλαξαν όλα. Ήταν το τουρνουά που έφτιαξε τις καριέρες μας. Σε εκείνο το Μουντομπάσκετ έγινα πιο γνωστός. Γιατί πριν από αυτό δεν… μέτραγα για κάποιους! Δεν είχα παίξει ένα ή δυο χρόνια στην Εθνική Σερβίας λόγω του τραυματισμού μου όμως το παρουσίασαν διαφορετικά. Δεν έχει σημασία πια. Ήμουν ο ηλίθιος, ένας μεγάλος καρ…ης, ένας ψηλός με μούσια και τατουάζ. Αλλά μετά από αυτό το τουρνουά… "Παιχτάρα μου"! (σ.σ. το λέει στα ελληνικά). Είναι αυτό που λέγαμε για τη γνώμη των ανθρώπων. Είναι πάντα καλύτερο να είσαι… παιχτάρα από το να σε λένε καρ…λη όμως τελικά δεν είναι τόσο σημαντικό γιατί ο κόσμος μπορεί να αλλάξει γνώμη από τη μια μέρα στην άλλη».

Ο έξω κόσμος δεν γνωρίζει τι γίνεται στο Κόσοβο

Θέλω να σε πάω σε ένα άλλο ζήτημα το οποίο ξέρω ότι σε απασχολεί… Ο κόσμος γνωρίζει τι πραγματικά γίνεται στο Κόσοβο ή περιορίζεται στην πραγματικότητα που τον μαθαίνουν;

«Όχι, δεν έχουν ιδέα… Μπορώ να το πω με βεβαιότητα. Έχω βρεθεί εκεί αρκετές φορές. Δεν είμαι ο τύπος που λέει απλώς ότι "το Κόσοβο είναι Σερβία" όπως κάνουν πολλοί και στην πραγματικότητα δεν ξέρουν τι γίνεται εκεί. Που δεν ξέρουν να σου πουν ένα σερβικό μοναστήρι. Ο έξω κόσμος δεν γνωρίζει τι γίνεται στο Κόσοβο και τι συνθήκες επικρατούν εκεί. Είναι γκέτο… Στο κέντρο της Ευρώπης. Το 2023. Ένα γκέτο τα τελευταία είκοσι χρόνια για τους Σέρβους. Ζουν μια μεγάλη καταπίεση. Αυτό συμβαίνει. Και παρουσιάζεται διαφορετικά. Δεν ξέρω με τι μπορώ να το συγκρίνω. Εν έτει 2023 θεωρούμε τους εαυτούς μας πολιτισμένους ανθρώπους. Θεωρητικά υπάρχει δημοκρατία. Γιατί φιμώνεις την άλλη πλευρά; Γιατί δεν της δίνεις το δικαίωμα να μιλήσει; Για να μην αναφέρω άλλες χώρες που περνούν τα ίδια σήμερα. Πώς είστε ΟΚ με αυτό; Τι είναι αυτό; Είναι ανήθικο. Για την ακρίβεια, είναι υποκρισία».

Τελικά οι αθλητές πρέπει να μιλούν για σημαντικά θέματα; Να αφήσουν στην άκρη το shut up and dribble και να καταπιαστούν με πιο σπουδαία πράγματα από έναν αγώνα μπάσκετ.

«Πρέπει να μιλούν αρκεί προηγουμένως να έχουν κάνει την έρευνά τους, να γνωρίζουν την ιστορία και να μην στηρίζονται σε… θρύλους ή σε ό,τι ακούν εδώ και εκεί. Τότε ναι, έχουμε το δικαίωμα να μιλάμε για σημαντικά πράγματα. Όχι μόνο για ανοησίες ή για να προβάλουμε το εγώ μας, μόνο και μόνο για να πάρουμε likes στο Instagram».

Υπήρξαν στιγμές στην καριέρα σου που αμφέβαλες για τον εαυτό σου; Που μπήκες στη διαδικασία να σκεφτείς γιατί τα κάνεις όλα αυτά;

«Πάντα έχω αμφιβολίες. Όπως κάθε αθλητής, πιστεύω. Όταν για παράδειγμα παίρνεις μια απόφαση που αποδεικνύεται λάθος. Τότε ναι, θα αμφιβάλεις. Ή όταν επιστρέφεις μετά από έναν τραυματισμό. Ακόμα και όταν κάποιος σου υπόσχεται ότι θα σου δώσει μια ευκαιρία και τελικά κάνει πίσω. Για παράδειγμα, θεωρητικά θα έπαιρνα την ευκαιρία μου στη Μινεσότα. Δεν μου την έδωσαν. Μου έδωσαν δεκαήμερο συμβόλαιο ώστε να δουν αν είχε πρόβλημα ο αστράγαλός μου και δεν με έβαζαν να παίζω. Τότε είναι που αρχίζεις να σκέφτεσαι: "Πήρα τη σωστή απόφαση"; "Γιατί είμαι εδώ"; "Γιατί άφησα το σπίτι μου και τι κάνω εδώ"; Είναι κομμάτι της δουλειάς, αν μπορείς να το πεις έτσι. Σε ό,τι με αφορά, έχω μια καλή βάση. Την οικογένειά μου και τους φίλους μου. Επίσης ήμουν πολύ πεισματάρης! Όταν ήμουν μικρός, το μπάσκετ ήταν μια δύσκολη κατάσταση για μένα. Ήμουν ένα παχουλό παιδί, ψηλός, που δεν μπορούσα να κάνω πολλά πράγματα. Σκέφτηκα χίλιες φορές να τα παρατήσω. Όμως είμαι ακόμα εδώ. Πέρασα δύσκολα αλλά ξεπέρασα τις κακοτοπιές. Όταν είσαι αθλητής, θα βρεις πολλές τέτοιες μπροστά σου».

Ποιο είναι το πιο ασυνήθιστο ή απροσδόκητο πράγμα που έμαθες από κάποιον συμπαίκτη ή προπονητή σου όλα αυτά τα χρόνια;

«Ήμουν πολύ έκπληκτος, για παράδειγμα, στο ΝΒΑ. Ήταν ένα πραγματικό πολιτιστικό σοκ για εμένα! Ακόμα μεγαλύτερο από την εμπειρία στην Κίνα. Έπαιζα στους Μιλγουόκι Μπακς και χάναμε συνέχεια. Είχαμε χάσει δεν ξέρω και εγώ πόσα παιχνίδια. Ας πούμε τριάντα αγώνες… Πριν από το 31ο παιχνίδι, ήλθε ο προπονητής μας και έγραψε στον πίνακα: "Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα". Τότε σκέφτηκα: "Πλάκα μας κάνεις; Έχουμε χάσει τριάντα αγώνες στη σειρά! Τι εννοείς ότι θα μπορούσαν να είναι χειρότερα; Δεν έχουμε καμία ελπίδα για τίποτα! Τι κάνουμε εδώ"; Δεν έπαιζα, ήμουν στον πάγκο σε εκείνα τα παιχνίδια όμως ήταν κάτι τρελό για εμένα. Ήταν πραγματικά κάτι απροσδόκητο. Παρ’ όλα αυτά, μου έδειξε τη νοοτροπία τους. Δεν είναι ότι δεν νοιάζονται. Φυσικά και θέλουν να κερδίζουν. Όμως δεν είναι όλα ζήτημα ζωής και θανάτου. Όπως, δηλαδή, συμβαίνει εδώ… Στην Παρτιζάν με τον Ερυθρό Αστέρα, στον Παναθηναϊκό με τον Ολυμπιακό. Χάνεις; Πήγαινε να… αυτοκτονήσεις. Όχι! Γιατί να σκεφτόμαστε έτσι; Να αγαπάς αυτό που κάνεις. Ένιωθα ένοχος για τις ήττες, μολονότι δεν έπαιζα και άκουγα τον προπονητή να μας λέει ότι τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα. Τώρα οι Μπακς έχουν τον Γιάννη, πήραν το πρωτάθλημα πριν από μερικά χρόνια… Ποιος θυμάται εκείνον τον προπονητή και τον Μίρο που καθόταν στον πάγκο και αναρωτιόταν τι στο καλό λένε αυτοί οι τύποι»;

Τα τατουάζ στο κορμί σου έχουν να πουν ιστορίες. Για ποιο από όλα αυτά είσαι περισσότερο περήφανος;

«Για αυτό εδώ στο δεξί χέρι. Είναι από το αγαπημένο βιβλίο μου. Από τον Μαύρο Πύργο του Στίβεν Κινγκ. Υπάρχει ένας βασικός χαρακτήρας, ο πιστολέρο, ένας μοναχικός τύπος που είχε εκπαιδευτεί ώστε να είναι πολύ συγκεκριμένος για τα πράγματα που κάνει. Ήταν σε πολύ κακή κατάσταση όταν ξάπλωσε σε μια παραλία, δίχως τα δυο δάχτυλα στο δεξί χέρι. Εκείνη τη στιγμή ο συγγραφέας λέει πως ο πιστολέρο ήταν τόσο κουρασμένος όσο ποτέ στη ζωή του. Όμως έπρεπε με κάποιο τρόπο να καθαρίσει τα όπλα του γιατί μπορεί να τα χρειαζόταν κάποια στιγμή. Έπρεπε να βρει τον τρόπο να συνεχίσει.

Πολλές φορές κι εγώ έχω νιώσει τόσο κουρασμένος όσο ποτέ στη ζωή μου. Σωματικά ή πνευματικά. Άλλες φορές, σωματικά και πνευματικά. Όμως έμαθα από τους προπονητές μου και από τους γονείς μου να μην το βάζω κάτω. Και είμαι τυχερός! Πραγματικά τυχερός. Γιατί δεν θα έκανα τίποτα χωρίς αυτή τη νοοτροπία. Δεν θα ήμουν εδώ τώρα».

Ήθελαν να με κάνουν… Πέκοβιτς

Τι είναι αυτό που σιχαίνεσαι περισσότερο σε αυτή τη… δουλειά;

«Εννοείται ότι θέλω να κερδίζω. Όμως αν δω κάποιον να κομπάζει και να λέει ότι ζει μόνο για να κερδίζει ή ότι δεν θα άφηνε ούτε το παιδί του να τον κερδίσει σε ένα μονό, εξαφανίζομαι. Δεν μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι. Αν το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου είναι να κερδίζεις έναν αγώνα μπάσκετ, τότε έχεις αποτύχει! Σίγουρα όλοι θέλουμε τη νίκη. Είναι αυτό που σου δίνει ώθηση. Είναι αυτό που θα σου δώσει το επόμενο συμβόλαιο. Όμως δεν είναι αυτό το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή μου. Το πιο σημαντικό είναι να δείχνεις αγάπη στους ανθρώπους και σε αυτό που κάνεις. Γιατί είμαι, λοιπόν, ακόμα στα παρκέ; Θα μπορούσα να σταματήσω πριν από πέντε χρόνια. Όπως τότε που ήμουν παιδί και έλεγα ότι θα αποσυρθώ στα 29-30 μου. Τότε όμως ήταν που ξαναβρήκα την αγάπη μου για το μπάσκετ».

Αυτό το έχεις αναφέρει και πιο παλιά, ότι δηλαδή βρήκες τον εαυτό σου και την ηρεμία σου στην Κίνα. Τι έγινε εκεί;

«Είχε να κάνει με τον προπονητή μου, τον Μέμι Μπετσίροβιτς. Ο οποίος είχε τα… καρύδια να με πάρει στην ομάδα του (σ.σ. Τζιανγκσού Ντράγκονς), να μου δώσει τη μια από τις δυο θέσεις ξένου και να με βάλει να παίξω στο "4" . Δεν λέω ότι όλα αυτά τα χρόνια παίζω σε λάθος θέση. Φυσικά είμαι πεντάρι. Όμως από τα 16-17 μου ως τα 20, έπαιρνα την μπάλα και σούταρα. Ακόμα και από το τρίποντο. Τότε ήταν που ένας προπονητής μου είπε ότι θα παίζω μέσα στη ρακέτα. Ήθελαν να με κάνουν… Πέκοβιτς! Όμως δεν έχω το ανάστημα του Πέκοβιτς. ΟΚ, είμαι δυνατός αλλά δες τα πόδια και τα μπράτσα του. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι υπήρχε καλύτερος τρόπος για να με χρησιμοποιήσουν ως παίκτη στην καριέρα μου, όχι μόνο με το να με πετάνε μέσα στη ρακέτα για να παλεύω με όλους. Ο Μπετσίροβιτς με εμπιστεύτηκε, μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω μακριά από το καλάθι και το ανταπέδωσα. Γνωρίζω καλά τον εαυτό μου και τι μπορώ να κάνω.

Δεν θα έκανα κάτι που θα με έδειχνε ηλίθιο στο γήπεδο. Ούτε φυσικά θα δοκίμαζα κάτι που θα έκανε κακό στην ομάδα μου. Επίσης, σε ό,τι αφορά την Κίνα, μιλάμε για έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Είσαι τόσο μακριά από την πατρίδα σου. Η επικοινωνία, η διαφορά της ώρας, το VPN που πρέπει να έχεις για να χρησιμοποιήσεις οποιαδήποτε εφαρμογή… Όλα είναι διαφορετικά. Από την κουλτούρα και τον τρόπο που αντιμετωπίζουν τα πράγματα στην αθλητισμό, στη ζωή, σε ένα καφέ ή οπουδήποτε. Πηγαίνεις στο ξενοδοχείο και δεν μπορείς να κλείσεις το παράθυρο στο δωμάτιό σου, με αποτέλεσμα να μην μπορείς να κοιμηθείς όταν έχει κίνηση. Ή έρχονται στις 6:30 το πρωί για να καθαρίσουν το δωμάτιό σου! Όταν το ξεπεράσεις, όταν για την ακρίβεια θες πραγματικά να το ξεπεράσεις και δεν μιζεριάζεις, τότε μπορείς να βρεις πραγματικά τον εαυτό σου. Ήταν επιλογή μου να πάω στην Κίνα, δεν μου έβαλε κανείς το πιστόλι για να πάω. Και μετά έρχεται η κάθαρση. Επειδή είσαι μόνος με τον εαυτό σου, δίχως να σου αποσπά κανείς την προσοχή».

Οι παίκτες στο σύγχρονο μπάσκετ έχουν καρύδια όπως ο Ντανίλοβιτς και ο Τζόρτζεβιτς;

«Μιλάμε για διαφορετικές γενιές. Ειδικά στη Σερβία μπορείς να βρεις τρομερούς παίκτες στο παρελθόν. Σε κάθε περίπτωση, τα παιδιά μεγαλώνουν διαφορετικά. Το ίδιο μπορεί να πει κάποιος για τη δική μου γενιά σε σχέση με τα 80s και τα 90s, ότι δεν υπάρχει πια άλλος Ντανίλοβιτς. Για παράδειγμα, ο Σάσα Τζόρτζεβιτς θα μπορούσε να πιάσει τους παίκτες του και να τους πει: "δεν έχετε καρύδια, δεν κερδίσατε το χρυσό μετάλλιο. Εγώ έχω κερδίσει 4-5 χρυσά μετάλλια με την Εθνική". Είναι αυτό που είναι. Πλέον μιλάμε για γενιές που μεγαλώνουν στην εποχή των social media, για παιδιά που ψάχνουν αυτή την ψεύτικη αγάπη και την αναγνώριση στα likes και στα κλικς. Που κερδίζουν αυτοπεποίθηση αν μια φωτογραφία τους πάρει πολλά likes στο Instagram. Όλο αυτό είναι ένα ψέμα. Τι μπορώ να πω… Ακόμα και ο μακαρίτης ο παππούς μου, αν μας έβλεπε τώρα, μπορεί να έλεγε ότι είμαστε soft! Πάντως το πιο σημαντικό, πέρα από όλα, είναι οι νεαροί παίκτες να γίνουν καλοί άνθρωποι, να είναι ειλικρινείς, να μην κοροϊδεύουν τους εαυτούς τους και να μην σκέφτονται πως μόνο η νίκη μετράει και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμ..ούν».

Τον Μάρτιο του 1999, όταν άρχισε ο βομβαρδισμός της Σερβίας από το ΝΑΤΟ ήσουν 11 χρονών. Τι αναμνήσεις έχεις από εκείνους τους τρεις μήνες;

«Θυμάμαι πως ήμουν χαρούμενος όταν μας είπαν ότι τα σχολεία δεν θα άνοιγαν εκείνες τις μέρες! Δεν μπορούσα να καταλάβω τι γινόταν… Ήμουν παιδί. Τις πρώτες μέρες πάντως πηγαίναμε κανονικά στις προπονήσεις όμως σταματήσαμε μετά από λίγο. Το πατρικό μου βρίσκεται σε μια μικρή πόλη στα 45 χιλιόμετρα από το Βελιγράδι, την Ιντίγια. Δεν είχαν τίποτα να βομβαρδίσουν εδώ όμως η κατάσταση ήταν δύσκολη. Μπορούσες να ακούσεις τις σειρήνες, τα αεροπλάνα και τους βομβαρδισμούς, μπορούσες να ακούσεις τα πάντα. Κοιμόμασταν στο καταφύγιο όμως από ένα σημείο και μετά το συνηθίσαμε. Σταματήσαμε να κρυβόμαστε, παίζαμε και βγαίναμε από τα σπίτια μας. Είναι κάτι που σε κάνει πιο δυνατό. Ίσως δεν μπορείς να το καταλάβεις εκείνη τη στιγμή, ούτε καν όταν γίνεις είκοσι χρονών όμως τώρα μπορώ να αντιληφθώ πώς επηρέασε τη ζωή μου».

Είναι αλήθεια ότι το Stealth F117 των Αμερικανών έπεσε κοντά στο σπίτι σου;

«Ναι! Το σπίτι μου ήταν στα 15 χιλιόμετρα από το σημείο που το κατέρριψαν. Θυμάμαι πως σείστηκε η γη! Είχαμε συνηθίσει τις εκρήξεις και τους ήχους από τις βόμβες.

Εκείνη τη μέρα όμως νιώσαμε έναν τεράστιο κρότο. Τα τζάμια του σπιτιού μου έτριζαν! Η δόνηση ήταν τόσο ισχυρή και αργά το βράδυ καταλάβαμε τι έγινε».

Σου έχουν μείνει πληγές από εκείνη την εποχή;

«Δεν θα πω ότι μου έχουν μείνει πληγές. Εμείς οι Σέρβοι είμαστε δυνατοί άνθρωποι. Και οι περισσότεροι άνθρωποι που μιλάω μαζί τους για εκείνη την περίοδο, μου λένε ακριβώς το ίδιο. Ότι ίσως ήταν οι… καλύτερες μέρες της ζωής τους. Οι κακές στιγμές μάς ενώνουν. Μας κάνουν μια γροθιά. Σίγουρα δεν θα έπρεπε να είμαστε ενωμένοι μόνο στους βομβαρδισμούς και στις δύσκολες στιγμές αλλά και στις καλές. Αυτή είναι η άποψή μου. Ο Θεός μάς έδωσε τη γλώσσα για να μιλάμε, για να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον. Και ακόμα λύνουμε τις διαφορές μας με όπλα. Και φτιάχνουμε συνέχεια νέα όπλα για να σκοτώσουμε καλύτερα ο ένας τον άλλον. Αυτό για μένα είναι ντροπή».

Καβαλάω τη Harley και κυνηγάω το δικό μου ηλιοβασίλεμα

Ξέρεις ότι και ο προπονητής της ΑΕΚ, ο Ζοάν Πλάθα, έχει τρέλα με τις Harley;

«Ναι! Το ξέρω. Μου το είπε ο καλός μου φίλος, ο Στέφαν Μάρκοβιτς, όταν ήταν μαζί του στη Μάλαγα».

Εσύ πώς «κόλλησες»;

«Πάντα μου άρεσαν οι μοτοσυκλέτες. Εξάλλου, ο θείος μου και ο παππούς μου οδηγούσαν μηχανές. Θυμάμαι ότι ήμουν 12-13 χρονών, μαζί με τον καλύτερο φίλο μου από το σχολείο, μιλούσαμε για μηχανές και αυτοκίνητα όταν είδαμε κάτι σκούτερ, νομίζω Peugeot Speedfight. Και σκεφτόμασταν "μια μέρα αδελφέ, θα βγάλουμε λεφτά και θα το αγοράσουμε". Τα επόμενα χρόνια "κόλλησα" με τις Harley-Davidson. Είναι δυνατά "εργαλεία", ένα από τα μεγαλύτερα brand στον κόσμο. Στα εφηβικά μου χρόνια ήμουν ένα πολύ ήσυχο και ήρεμο παιδί. Ίσως, λοιπόν, έψαχνα για κάτι διαφορετικό και η εικόνα της Harley σφηνώθηκε στο μυαλό μου. Φυσικά δεν είχαμε χρήματα για να την αγοράσουμε. Ούτε ο πατέρας μου είχε καμία πρόθεση να μου πάρει μηχανή. Στην αρχή του είχα ζητήσει ένα σκούτερ Aprilia όμως ήταν αρνητικός. Νομίζω ότι είχε πέσει μια φορά όταν οδηγούσε μια μικρή μηχανή, στα 50 κυβικά ή κάτι τέτοιο. Δεν είχε τραυματιστεί σοβαρά όμως σαν πατέρας, ήθελε να με προστατεύσει.

Το 2013 πήγα στους Μπακς και… αφοσιώθηκα σε αυτόν τον στόχο αφού το Μιλγουόκι είναι η έδρα της Harley. Είχε πλάκα, την αγόρασα στα γενέθλιά μου, τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς, όταν το κρύο στο Μιλγουόκι είναι ανυπόφορο. Η θερμοκρασία έπεσε στο -35! Ήταν απίστευτο. Ήταν η χρονιά που πάγωσαν οι Καταρράκτες του Νιαγάρα για πρώτη φορά στα εκατό χρόνια! Το κρύο ήταν ένας καλός λόγος για να μην οδηγήσω εδώ. Επίσης, δεν ήθελα να με δει κάποιος και την έστειλα αμέσως στη Σερβία. Ταξίδεψε στο ίδιο κοντέινερ με το αυτοκίνητο του Νίκολα Βούτσεβιτς, είχε χώρο και γλίτωσα τα μεταφορικά (γέλια)! Το ταξίδι ξεκίνησε από τη Νέα Υόρκη στην πόλη Μπαρ του Μαυροβουνίου. Μετά έφτασε στο Βελιγράδι και από εκεί την οδήγησα εγώ ως την πόλη μου. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που ανέβηκα σε Harley. Άφησα τα σκούτερ και ανέβηκα επίπεδο! Έμαθα μόνος μου και μετά από πέντε χρόνια, έβγαλα το δίπλωμα. Πλέον έχω τρεις τέτοιες».

Ποια ήταν η καλύτερη συναυλιακή εμπειρία της ζωής σου;

«Οι Rammstein! Το 2010 στο Βελιγράδι! Και η δεύτερη με μια μικρή μπάντα από την Κροατία, μια πανκ-ροκ μπάντα που λέγεται M.O.R.T. Εκείνο το live έγινε σε ένα πολύ μικρό κλαμπ σε μια πόλη κοντά στο Βελιγράδι, το Πάντσεβο. Ήταν ένας χώρος που μπήκαν με το ζόρι εκατό ή διακόσια άτομα όμως ήταν μαγικό! Πρέπει να τους ψάξετε αν σας αρέσει αυτή η μουσική, έχουν κυκλοφορήσει και ένα άλμπουμ στα αγγλικά. Αυτά τα δυο live έρχονται πρώτα στο μυαλό μου. Επίσης πέρσι βρέθηκα σε μια τρομερή συναυλία για τα τριάντα χρόνια της μπάντας Goblin, παίζουν progressive rock και είναι πολύ γνωστοί στη Σερβία. Το έζησα από τα παρασκήνια και ένιωσα σαν μικρό παιδί! Τους αγαπώ!

Για μένα είναι οι μεγαλύτεροι σταρ! Κάποια στιγμή βγήκα στη σκηνή μαζί τους. Μου ζήτησαν να τραγουδήσω ένα κομμάτι μαζί τους! Γαμώτο, δεν είμαι καλός σε αυτά. Μετά σκέφτηκα… "άντε, κάνε το για μια φορά στη ζωή σου"! Όλα πήγαν τέλεια!

Αυτό ακριβώς μου αρέσει. Το πάθος για μια μπάντα! Όταν τελειώσω την καριέρα μου, θα καβαλήσω τη Harley και θα ακολουθήσω ένα γκρουπ στις συναυλίες του. Δεν είμαι κολλημένος με μια μπάντα, όπως για παράδειγμα ο Ρακότσεβιτς με τους Iron Maiden. Θέλω να πάρω τη μηχανή και να ακολουθήσω ένα συγκρότημα για έναν μήνα, όπου πάνε! Το όνειρο μου είναι να κάνω το Route 66, με μηχανή ή αυτοκίνητο, δεν έχει σημασία. Παρεμπιπτόντως, θα φέρω τη Harley στην Ελλάδα τον Δεκέμβριο ή τον Ιανουάριο. Έχει ξένες πινακίδες και μπορώ να την έχω εδώ μόνο για έξι μήνες. Καμιά φορά, λοιπόν, νιώθω ένοχος όταν πηγαίνω σε ένα live στο εξωτερικό και δεν προπονούμαι, για παράδειγμα, για έξι ή επτά μέρες. Όταν όμως καβαλάω τη μηχανή, είναι σαν να κυνηγάω το δικό μου ηλιοβασίλεμα».

- Ευχαριστούμε την μπυραρία «Pentagram Beer House & Live Music» (Πράσινου Λόφου 5, Νέο Ηράκλειο) για τη φιλοξενία και τον υπεύθυνο Τύπου της ΚΑΕ Μαρούσι, Γιάννη Ντεντόπουλο για τη συνεργασία.