Το καλοκαίρι του 2012, το πρώτο στην εποχή μετά τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, ο Ούκιτς συμφώνησε με τον Παναθηναϊκό που έψαχνε έναν έμπειρο και ικανό γκαρντ για να πλαισιώσει τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Τη διετία που έμεινε στους «πράσινους» κατέκτησε ισάριθμα double.

«Το μόνο πράγμα που λυπάμαι είναι ότι τραυματίστηκα τη δεύτερη χρονιά. Ο αχίλλειος και στα δυο πόδια ήταν σε τραγική κατάσταση. Αν το είχα αυτό στο μυαλό μου, δεν θα έπαιζα όλη τη δεύτερη χρονιά στον Παναθηναϊκό με τον τρόπο που έπαιξα. Γιατί πραγματικά, αυτή η κατάσταση κατέστρεψε την καριέρα μου…» παραδέχεται κάνοντας rewind ενώ δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ εκείνη τη σειρά των playoffs με την Μπαρτσελόνα και τη μεγάλη χαμένη ευκαιρία του Παναθηναϊκού που ηττήθηκε στο Game 4 στο ΟΑΚΑ κι εν τέλει αποκλείστηκε: «Έμειναν στο παιχνίδι με πέντε τεράστιους παίκτες που όμως δεν έπαιξαν ποτέ άμυνα στη ζωή του! Ο Σάρας, ο Ναβάρο, ο Τζο Ίνγκλις, ο Λόρμπεκ και ο Άντε Τόμιτς… Μας άφησαν να σουτάρουμε και χάσαμε όλα τα σουτ σε εκείνο το παιχνίδι».

Όσον αφορά το πέρασμά του από την ΑΕΚ, επισημαίνει πως η θητεία του στην «Ένωση» αναζωογόνησε την καριέρα του.

Ο Ρόκο-Λένι Ούκιτς δίνει φέτος τις τελευταίες παραστάσεις με την Σπλιτ ενώ στο μεσοδιάστημα έπαιξε μπάσκετ σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Βιτόρια, Βαρκελώνη, Ρώμη, Τορόντο, Μιλγουόκι, Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Λιουμπλιάνα, Βαρέζε, Καντού, Λεβαλουά και Αντίμπ ήταν οι ενδιάμεσοι σταθμοί στην καριέρα ενός τύπου που πλέον παραδέχεται πως οι θεοί του μπάσκετ του συμπεριφέρθηκαν όπως του άξιζε ενώ σε ό,τι αφορά την προϋπηρεσία του στον Παναθηναϊκό, υπερθεματίζει πως «δεν άφησα το σημάδι μου εκεί, δεν ήμουν legend και σίγουρα δεν πρόκειται να αποσύρουν τη φανέλα μου. Σε κάθε περίπτωση όμως, νομίζω πως έδωσα αφορμές στους ανθρώπους να με θυμούνται θετικά».

Από το 2000, όταν έπαιξε για πρώτη φορά επαγγελματικό μπάσκετ στην ομάδα της γενέτειράς του μέχρι σήμερα, ο Ούκιτς έδωσε τα πάντα, ήταν ειλικρινής απέναντι στο παιχνίδι και μιλάει στο Gazzetta για τις σημαντικότερες στιγμές αυτής της πορείας.

Όταν η ΚΚ Σπλιτ ανακοίνωσε επισήμως την επιστροφή σου στα μέσα της περσινής σεζόν, χρησιμοποίησε μια παλιά φωτογραφία, όταν ακόμη αγωνιζόσουν εκεί την περίοδο 2000-05. Στο διάστημα που μεσολάβησε, πόσο άλλαξε ο Ρόκο και πόσο ο Ούκιτς;
«Μιλάμε για δυο δεκαετίες... Πολλά έχουν αλλάξει σε αυτό το διάστημα, όχι μόνο εγώ. Τότε ήμουν ένα παιδί 16 χρονών που άρχισα να παίζω για πρώτη φορά σαν επαγγελματίας. Τώρα είμαι 37, ένας ώριμος άνδρας, ένα πατέρας δυο παιδιών που παίζω μπάσκετ τα τελευταία 20-21 χρόνια κι έχω γυρίσει τον μισό πλανήτη. Σίγουρα δεν είμαι ο ίδιος άνθρωπος, ούτε ο ίδιος παίκτης όμως η αφοσίωσή μου και το πάθος γι' αυτό που κάνω δεν έχουν αλλάξει. Η απόδοσή μου έχει σκαμπανεβάσματα με τα χρόνια και είναι φυσιολογικό. Σε κάθε περίπτωση, η αγάπη για το παιχνίδι και τον ανταγωνισμό είναι η ίδια».

Έχεις σκεφτεί πως ενδεχομένως η διαδρομή σου θα ήταν διαφορετική αν δεν είχες μεγαλώσει σε μια από τις πιο ιδιαίτερες μπασκετικές πόλεις του κόσμου όπως το Σπλιτ;
«Η ζωή μου σίγουρα θα ήταν διαφορετική αν δεν γεννιόμουν εκεί. Το να γεννιέσαι στο Σπλιτ στα τέλη των 80s σήμαινε πως το μπάσκετ ήταν το πεπρωμένο σου. Εγώ γεννήθηκα το 1984, ήμουν 6-7 χρονών όταν άρχισα να δοκιμάζω να ασχοληθώ με κάποιο σπορ. Εκείνη την εποχή, λοιπόν η Γιουγκοσπλάστικα ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη και φυσικά, πολλά παιδιά ασχολήθηκαν με το μπάσκετ. Το Σπλιτ, κατά κύριο λόγο είναι ποδοσφαιρική πόλη ενώ η Χάιντουκ είναι σαν θρησκεία εδώ για όλους. Στην κυριαρχία της Γιουγκοπλάστικα, το μπάσκετ έγινε το νούμερο 1 σπορ και αυτός ήταν ο βασικός λόγος που ασχολήθηκα κι εγώ. Βασικά, άρχισα να παίζω μπάσκετ από σύμπτωση. Ουδείς στην οικογένειά μου είχε παίξει μπάσκετ στο παρελθόν! Δεν ήμουν τόσο ψηλός ούτε μακρύς, δεν ήμουν προορισμένος από το γενεαλογικό μου δέντρο να το κάνω. Απλώς το δοκίμασα και κάπως έτσι άρχισαν όλα. Φυσικά, αν το μπάσκετ δεν ήταν τόσο δημοφιλές εκείνα τα χρόνια, πιθανώς τώρα να έκανα κάτι άλλο».

Παρεμπιπτόντως, πως μεγαλώνουν σήμερα τα νέα παιδιά στο Σπλιτ; Γνωρίζουν την κληρονομιά της Γιουγκοπλάστικα και την ιστορία της; Η γενιά των social media ξέρει τι έγινε πίσω στις αρχές των 90s;
«Θα μιλήσω για μένα... Έχω έναν γιο 11 χρονών που παίζει μπάσκετ και προσπαθώ να τον μεγαλώσω με τον παραδοσιακό τρόπο. Γνωρίζει την ιστορία μας, ξέρει ό,τι χρειάζεται σε αυτή την ηλικία όμως θα έλεγα ψέματα αν υποστήριζα πως πολλά παιδιά μεγαλώνουν με τον ίδιο τρόπο σε μια εποχή που έχουν διαφορετικά πρότυπα και η πρόσβαση στις πληροφορίες είναι πιο εύκολη. Αν, για παράδειγμα πας σε ένα δημοτικό σχολείο και ρωτήσεις ένα παιδί που δεν κάνει κάποιο σπορ ποιος είναι ο Τόνι Κούκοτς ή ο Ντίνο Ράτζα, αμφιβάλλω αν τους ξέρει! Δεν είναι σωστό όμως έτσι έχουν τα πράγματα. Ίσως τα παιδιά που αθλούνται να έχουν κάποιες γνώσεις, να ξέρουν κάτι γι' αυτό το θέμα...».

Εσύ πως μεγάλωσες; Ήσουν πολύ μικρός την τριετία 1989-91, όμως έχεις αναμνήσεις από ό,τι συνέβη εκείνες τις μέρες στην πόλη; Ποιον παίκτη θαύμαζες;
«Φυσικά! Έβλεπα τα παιχνίδια το 1990-91. Ήμουν 6-7 χρονών και η μητέρα μου με πήγαινε στο γήπεδο κάποιες φορές για τους αγώνες της Γιουγκοπλάστικα. Θυμάμαι τον Τόνι! Η εικόνα του Κούκοτς είναι η πιο παλιά ανάμνηση που έχω. Ο Τόνι ήταν εκείνος που θαύμαζα περισσότερο όταν ήμουν μικρός. Μετά άρχισα να παρακολουθώ ΝΒΑ. Όταν ήμουν 10 χρονών, όλα τα είδωλά μου ήταν από το ΝΒΑ. Και για να πω την αλήθεια, ήμουν περισσότερο φαν του ΝΒΑ από το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το ίδιο ισχύει και σήμερα».

Από τον μικρό Ρόκο που μεγάλωσε στους δρόμους του Σπλιτ πίσω στα 90s, τι έχει μείνει στον άνδρα του σήμερα;
«Πολλά πράγματα έχουν μείνει ίδια. Όπως είπες, είμαι ένας παίκτης που γεννήθηκα στους δρόμους και τις παιδικές χαρές. Που άρχισα να παίζω μπάσκετ στους δρόμους. Αν δεις το παιχνίδι μου, μπορείς να βρεις πολλά στοιχεία streetball. Μερικές φορές αυτό ήταν καλό, όμως τις περισσότερες φορές έκανε κακό στην καριέρα μου (γέλια)! Ενδεχομένως να "κέρδισα" τους φιλάθλους όμως γέμιζα άγχος τους προπονητές μου με αυτό το στιλ! Όταν πηγαίνω στο κέντρο της πόλης, όταν βρίσκομαι ξανά στους δρόμου που μεγάλωσα, οι αναμνήσεις επιστρέφουν. Γύρισα στο Σπλιτ έπειτα από σχεδόν 20 χρόνια και βρίσκω παντού το παρελθόν μου».

Θα φορέσεις γραβάτα όταν κόψεις το μπάσκετ; Θα σε δούμε ως προπονητή ή θα κάνεις καριέρα στα ντραμς;
«Για να πω την αλήθεια, αυτή τη στιγμή δεν βλέπω τον εαυτό μου σαν προπονητή. Βέβαια, ποτέ μη λες ποτέ, δεν μπορείς να ξέρεις τι θα συμβεί σε 2-3 χρόνια. Τώρα νιώθω γεμάτος με το μπάσκετ. Επομένως, πιστεύω πως η καλύτερη δυνατή επιλογή είναι να ξεκουραστώ για λίγο, για 1-2 χρόνια και μετά βλέπουμε. Αν δηλαδή θα έχω όρεξη να επιστρέψω στο γήπεδο με διαφορετικό ρόλο. Τώρα όσον αφορά τα ντραμς, θα παίζω σίγουρα! Έχω την μπάντα μου, ολοκληρώσαμε την ηχογράφηση του άλμπουμ, το οποίο πιθανώς θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι»!

Ποιος είναι ο άμεσος και ποιος ο μακροπρόθεσμος στόχος της ΚΚ Σπλιτ;
«Ο πιο κοντινός στόχος ήταν να παραμείνει στην ABA Liga και ακολούθως, να κερδίσει το πρωτάθλημα στην Κροατία. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω ποιος είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος. Δεν έχω κάποια ιδιαίτερη σχέση με τη διοίκηση του κλαμπ, δεν έχω μιλήσει μαζί τους για το ζήτημα και δεν γνωρίζω πράγματα για τη λειτουργία της ομάδας παρά μόνο για το παιχνίδι. Επομένως, δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο μακροπρόθεσμος στόχος».

Ποιους συμπαίκτες σου αγάπησες περισσότερο όλα αυτά τα χρόνια;
«Είναι πολύ δύσκολο να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Γνώρισα τόσα παιδιά όλα αυτά τα χρόνια... Δεν θα μιλήσω για το μπασκετικό κομμάτι, γιατί είχα την ευκαιρία να παίξω με τόσους θρύλους όπως ο Διαμαντίδης, ο Σάρας, ο Ναβάρο και ο Σκόλα. Στο ΝΒΑ έπαιξα με τον Κρις Μπος και τον Άντονι Πάρκερ… Δεν έχει νόημα να τους συγκρίνω και να πω ποιος είναι καλύτερος. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι ο Μπόγιαν Μπογκντάνοβιτς και ο Μάρκο Τόμας είναι οι καλύτεροι φίλοι μου σε αυτή τη διαδρομή. Παίξαμε μαζί σε ομάδες και στην εθνική Κροατίας, είναι και οι δυο τους σπουδαίοι παίκτες, κυρίως όμως είναι οι καλύτεροι φίλοι που έχω στον χώρο του μπάσκετ».