«Έπρεπε να κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς για να πάρεις τότε φάουλ με Ολυμπιακό»
Γιώργος Παπανδρέου: Ο θρύλος της Καβάλας στο Gazzetta. Ο «μιζαδόρος» Κοκότοβιτς, ο «κομπλεξικός» Τεννές, οι «τρεις Χάριτες του Ηρακλή» και το γκολ με τα γεννητικά όργανα.
Tέτοιες μέρες πριν από 15 χρόνια, το 2007, ο Γιώργος Παπανδρέου βάζει τέλος σε μία καριέρα γεμάτη γκολ. Το Gazzetta τον συνάντησε στην Καβάλα, στο Κέντρο Εναλλακτικών Θεραπειών του οποίου είναι ιδιοκτήτης, όντας Καθηγητής Φυσικής Αγωγής - Εναλλακτικός Θεραπευτής και Πτυχιούχος Χειροπρακτικός.
Ο 53χρονος, σήμερα, Παπανδρέου ξετύλιξε την καριέρα του (323 συμμετοχές με 132 γκολ σε επαγγελματικές κατηγορίες) κάνοντας flash back στη ζωή του.
Από τον στίβο στον ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου κι από εκεί στον Χαραυγιακό, μέσω του οποίου βρέθηκε κοντά στον Ολυμπιακό. Τελικά, το deal... τσάκισε. Στην πορεία ήρθε η Καλαμάτα, εκεί όπου γνώρισε τον «μιζαδόρο» και «κακό άνθρωπο» Κοκότοβιτς. Επόμενος σταθμός η πόλη που θα ερωτευτεί. Η πόλη στην οποία θα βάλει την υπογραφή του και θα γίνει θρύλος. Η Καβάλα. Η Καβάλα του. Τo διάστημα 1995-1998 δεν είναι τόσο μεγάλο. Φρόντισε ο ίδιος όμως με την παρουσία του να το κάνει κάτι παραπάνω από σημαντικό και σπουδαίο.
Στη συνέχεια ήρθε ο Πανηλειακός του Κυράστα, ο Εθνικός, ο Αθηναϊκός και μετά η Κύπρος. Στον Διγενή Ακρίτα Μόρφου κάνει... όργια. Σε 25 ματςέχει 22 γκολ και μάλιστα... έκλεισε το σπίτι του ΑΠΟΕΛ, στερώντας του το πρωτάθλημα. Ανάγκασε την ομάδα της Λευκωσίας να τον πάρει την επόμενη χρονιά. Οι κόντρες με τον πρόεδρο τον έκαναν να φύγει.
Το «american dream» δεν το έζησε, επειδή δεν ήταν γραφτό να ολοκληρωθεί η μεταγραφή του σε ομάδα του Μαϊάμι. Το διάστημα των υπογραφών συνέπεσε με το τρομοκρατικό χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους.
Ο Γιώργος Παπανδρέου, σήμερα θυμάται τη γεμάτη καριέρα του με νοσταλγία. Μιλούσε και στο μυαλό του έρχονταν περιστατικά που έχουν γράψει ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Η μέρα που έπαιξε τερματοφύλακας μέσα στο «Βικελίδης» και οι οπαδοί του Άρη του πετούσαν κομμάτια τσιμέντου, το γκολ στον Ηρακλή (και) με τα γεννητικά όργανα, οι «τρεις χάριτες» του Γηραιού, ο Τεννές που ήταν «κομπλεξικός» και το γκολ στην Κύπρο που έγινε ανέκδοτο, συγκρίνοντας την Δήμητρα Λιάνη με τον ΑΠΟΕΛ!
Μία σπάνια συνέντευξη με ατάκες «φωτιά» και ευθύτητα. Γεμάτη πάθος και τρέλα. Δύο στοιχεία που χαρακτήριζαν τον ποδοσφαιριστή Παπανδρέου και αποτελούν σημείο αναφοράς για την προσωπικότητα του Γιώργου.
Από αθλητής στίβου, ποδοσφαιριστής στα 14 του στον ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου
Πώς είναι το διάστημα αυτό μακριά από τη μπάλα;
«Εχω συμπληρώσει ήδη 14 χρόνια μακριά από τη μεγάλη μου αγάπη. Για μένα το ποδόσφαιρο ήταν τρόπος ζωής, τρόπος σκέψης, το έζησα όσο καλύτερα μπορούσα κι αυτήν τη στιγμή έχω περάσει σ' έναν άλλο χώρο. Το αναπολώ πάντα με χαμόγελο. Όσες δυσκολίες και προβλήματα κι αν πέρασα δεν είναι ικανά να βγάλουν από το μυαλό μου και από την καρδιά μου όλη αυτήν την αγάπη για το ποδόσφαιρο».
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για το ποδόσφαιρο;
«Γεννήθηκα σ' ένα χωριό της Λαμίας, Πύργος Υπάτης και στα 5-5,5 μου χρόνια μετακόμισα με τους γονείς μου στην Αθήνα.
Το οξύμωρο είναι ότι σε αντίθεση μ' άλλα παιδιά που ακολούθησαν το ποδόσφαιρο, εγώ το ξεκίνησα σε μεγάλη ηλικία. Ήμουν αθλητής στίβου και κάποια στιγμή στα 14 ένας συμμαθητής μου μού είπε "έλα το απόγευμα αν θέλεις για προπόνηση στον ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου". Ετσι και έγινε. Πήγα και δεν ξαναέφυγα ποτέ».
Από την πρώτη στιγμή επιθετικός ή έπαιξες πρώτα σ' άλλες θέσεις;
«Ήταν η θέση που έπαιξα από την πρώτη μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι και την τελευταία μέρα που έκανα προπόνηση».
«Ο Αγαθοκλέους μού είπε: "Είσαι τρελός; Θες να μας κλείσεις το σπίτι";»
Σε πολλές ομάδες φορούσες το «9», σε άλλες το «18». Ήταν για το 9+9;
«Ναι, πάντα είχε να κάνει με το "9". Θα πρέπει να σας πω ότι χρειάστηκε μία φορά να παίξω στόπερ, όταν ήμουν στον Πανηλειακό κόντρα στον Ιωνικό και μάλιστα αντίπαλος με ποιον; Με τον Μπρούστερ.
Κάθε φορά που ήμασταν στον αέρα πετούσαμε σπίθες, ήταν φοβερή εμπειρία γιατί ήταν δυνατός, αθλητικός και εξαιρετικός gentleman στο γήπεδο. Για μένα ήταν πολύ μεγάλη χαρά να παίζω δυνατό ποδόσφαιρο. Ήθελα τη σωματική επαφή, ήθελα το τάκλιν, μ' άρεσε να παίζω στον αέρα, αλλά απεχθανόμουν το βρώμικο παιχνίδι. Για να κλείσω την παρένθεση, άλλη μία φορά χρειάστηκε να παίξω 90' τερματοφύλακας. Ήταν πάλι με τη φανέλα του Πανηλειακού εναντίον του Άρη στο Χαριλάου. Μιλάμε για μια εμπειρία ζωής. Μπαίνω μέσα για ζέσταμα, στο τέρμα που βρισκόταν προς την πλευρά των οργανωμένων του Άρη. Στην πρώτη πάσα που μου έκαναν οι συμπαίκτες μου, πήγα να πιάσω τη μπάλα, πέρασε κάτω από τα πόδια μου και μπήκε στα δίχτυα. Εκεί άρχισε το πανηγύρι από τους οπαδούς του Άρη. "Πόσα θα φας;" και τέτοια... Έλα όμως που είχα διαφορετική άποψη και μέχρι το 53'-54', δεν μπορούσαν να μου βάλουν γκολ με τίποτα».
Ποια απόκρουση θυμάσαι περισσότερο απ' αυτόν τον αγώνα;
«Σε μία κεφαλιά του Αγαθοκλέους από το 1,5 μέτρο που την μπλόκαρα. Ερχεται ο Αγαθοκλέους, με πλησιάζει και μου λέει: "Είσαι τρελός; Τι κάνεις σήμερα, θες να μας κλείσεις το σπίτι;".
Σε κάποιο σημείο είχαν εκνευριστεί οι φίλαθλοι του Άρη, μου πετούσαν κομμάτια τσιμέντου, κροτίδες... Τρεις φορές είχα σταματήσει και είχα πάει στο χώρο του κέντρου και είπα στο διαιτητή: "Εγώ δεν πάω πίσω, μου πετούν πέτρες". Μιλάμε για απίστευτη εμπειρία, αφού κάθε φορά που έκανα μία απόκρουση, έρχονταν οι συμπαίκτες μου κι ιδιαίτερα ο φίλος μου ο Τασιόπουλος και γελούσε. Γελούσε με την καρδιά του. Μου έλεγε "δεν το πιστεύω, τι κάνεις!". Όταν έχεις περάσει τέτοιες στιγμές πώς να μην αναπολείς το ποδόσφαιρο;».
«"Όχι μη μου το κάνετε αυτό, αφήστε με εδώ, μη με παίρνετε από εδώ μέσα"»
Όταν ήρθε η ώρα να σταματήσεις, πόσο δύσκολο ήταν το κομμάτι της διαχείρισης;
«Ακούστε τι θα σας πω: Με το που μου κάνατε αυτήν την ερώτηση ανατρίχιασα και μ' έπιασε το στομάχι μου. Σας μιλάω πολύ ειλικρινά. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο χωρίς να το θέλω, το σταμάτησα για μία κόντρα που είχα με τον Ψωμιάδη, τότε που ήταν στην Καβάλα. Για τρεις μέρες έκλαιγα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Περπατούσα όλη την ημέρα, προσπαθώντας να μη σκέφτομαι. Εκανα τεράστια προσπάθεια. Θέλετε να σας πω κάτι; Δεν το έχω ξεπεράσει κι ούτε πρόκειται να το ξεπεράσω ποτέ».
Θα ήθελες να μας πεις κάτι περισσότερο για την κόντρα σου με τον Ψωμιάδη;
«Δεν θα ήθελα να μείνω άλλο σ' αυτό. Θα σας πω απλά ότι παίζαμε με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, μπήκα μέσα για 3' και βγήκα έξω. Θυμάμαι ότι ήταν ένας παράγοντας του ΑΟΚ, ο οποίος συγχωρέθηκε κιόλας. Έπεσα στην αγκαλιά του και δεν μπορούσα να συνέλθω. Σηκώθηκε η ταμπέλα με το νούμερό μου, να για να βγω αλλαγή και ήθελα να τους πω: "Όχι μη μου το κάνετε αυτό, αφήστε με εδώ μέσα, μη με παίρνετε από εδώ μέσα". Όταν ασχολείσαι με κάτι τόσο ιδιαίτερο, τόσο όμορφο και τόσο δύσκολο, όπως είναι το ποδόσφαιρο πρέπει να είσαι δωσμένος ψυχή και σώματι σ' αυτό. Εγώ ήμουν προγραμματισμένος γι' αυτό το πράγμα. Αν κάποια στιγμή λόγω τραυματισμού ή καρτών δεν έπαιζα τον αγώνα, την ώρα που ξεκινούσε το ζέσταμα ανέβαζα παλμούς, άρχιζα και ίδρωνα όπου κι αν ήμουν - σαν τον σκύλο του Παβλώφ».
«Επαιξα ποδόσφαιρο χωρίς να έχω το παραμικρό ταλέντο. Ο Σταματής ζωγράφισε ένα κατσίκι κι έναν τσολιά για να πει τη γνώμη του για εμένα»
Πότε κατάλαβες ότι μπορείς να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής;
«Είμαι ένας άνθρωπος που έπαιξα ποδόσφαιρο χωρίς να έχω το παραμικρό ταλέντο, όπως ακριβώς το ακούτε. Όταν εγώ κάθομαι και βλέπω τώρα τα παιδιά, που έχουν όλες αυτές τις παροχές στα πόδια τους... Γήπεδα με χόρτο, παπούτσια κάθε τρεις και λίγο, μπάλες, τόσες παραστάσεις από την τηλεόραση και σκεφτώ πώς ήμασταν εμείς, που έπαιξα σε χόρτο πρώτη φορά σε ηλικία 22 ετών...
Μετά τα ματς δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πλευρό από τα σκισμένα πόδια που είχαμε. Για να κάνω προπόνηση στον ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου περπατούσα 3 χιλιόμετρα μπρος και άλλα 3 πίσω, για να παίζω μπάλα. Εκεί, ερχόταν η μπάλα και δεν ήξερα ούτε να την κοντρολάρω ούτε να πασάρω ούτε να σουτάρω. Θα σας πω κι ένα ιδιαίτερο περιστατικό: Ήταν ο πρόεδρος του Χαραυγιακού, ο κύριος Σκοπελίτης. Είχε τον Σταύρο Σταματή, ο οποίος ήταν εξαιρετικός τεχνίτης, ένας εξαιρετικός παίκτης αλλά και φοβερός χιουμορίστας.
Εχουμε παίξει 2-3 φιλικά με τον Χαραυγιακό. Εγώ ήμουν στον ΠΑΟ Αγίου Δημητρίου και του λέει ο πρόεδρος: "Θέλω να μου ζωγραφίσεις τη γνώμη σου για τον Παπανδρέου". Φτιάχνει ένα κατσίκι. Γελάει ο πρόεδρος. Μετά από λίγο του λέει να σοβαρευτεί. Φτιάχνει έναν τσολιά. Και πραγματικά ήταν ό,τι πιο αντικειμενικό έχω ακούσει στην καριέρα μου. Με κορόιδευαν γιατί δεν ήμουν ποτέ τεχνίτης. Ποτέ. Δεν έπαιξα μπάλα για πρώτη φορά στα 4 ή στα 6 αλλά στα 14 μου. Ποτέ στην προπόνηση όμως δεν έτρεξα δεύτερος. Πάντα ήμουν πρώτος. Δεν θα θυμηθώ ποτέ έναν προπονητή που να μην μου πει: "Φτάνει ρε Παπανδρέου, άντε ρε αγόρι μου τελείωσε η προπόνηση, πήγαινε σπίτι σου". Κάποια στιγμή που βρισκόμασταν στο λεωφορείο και πηγαίναμε σε μια αποστολή, με τους αγαπημένους φίλους και συμπαίκτες του Χαραυγιακού, μου έκαναν καλοπροαίρετη και δίκαιη πλάκα. Γύρισα και τους είπα: "Παιδιά, ξέρω τι έχω. Εσείς μάλλον ξέρετε τι μου λείπει. Αυτό που ξέρω εγώ είναι τι έχω μέσα μου και τι μπορώ να καταφέρω. Θα δείτε ότι θα παίξω και θα κάνω καριέρα στο ποδόσφαιρο". Τήρησα την υπόσχεση στον εαυτό μου, ξέρετε γιατί; Γιατί κανένας, μα κανένας, δεν μπορούσε να με πείσει ότι δεν μπορώ. Κόντρα σε όλους, μέσα από τη δουλειά μου, μέσα από την αγάπη μου σ' αυτό έγινα ό,τι έγινα. Ό,τι κι αν έγινα κι όπως κι αν το αντιλαμβανόμουν το ποδόσφαιρο ήμουν ο εαυτός μου. Δεν μπήκα ποτέ σε αγώνα και δεν έδωσα το 100% των δυνάμεων μου. Όσα γκολ κι αν έβαζα όσα κι αν έχανα ήμουν καλά με τον εαυτό μου».
Μικρός παρακολουθούσες ποδόσφαιρο ή δεν ασχολιόσουν;
«Ποδόσφαιρο παρακολουθούσα, αλλά ήμουν ένα παιδί από το χωριό χωρίς ποδοσφαιρικές ρίζες ούτε από τους γονείς μου ούτε από το στενό μου περιβάλλον σε μια Αθήνα που παίζαμε στις αλάνες. Ήμουν φίλαθλος. Δεν είχα διανοηθεί ότι θα ήμουν ποδοσφαιριστής».
Ποια ομάδα υποστήριζες ως ποδοσφαιριστής και ποιον παίκτη γούσταρες να βλέπεις;
«Ο παίκτης που με εξίταρε πάντα ήταν ο Φαν Μπάστεν με τον οποίο το μόνο κοινό μας είναι ότι φορούσε και εκείνος το "9". Τίποτα άλλο. Πραγματικά... Ήμουν, όμως, θαυμαστής -χωρίς να είναι ίνδαλμα όπως ο Φαν Μπάστεν- του Ρονάλντο. Του "γνήσιου" Ρονάλντο. Εδωσε στο Νούμερο 9 μια απίστευτη τεχνική υπόσταση που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε. Όταν τραυματίστηκε τη δεύτερη φορά και προετοιμαζόταν για το Παγκόσμιο Κύπελλο, που βγήκε πρώτος σκόρερ και το πήρε η Βραζιλία, τους έλεγα ότι αυτός ο παίκτης ζει και αναπνέει για να πάει στο Μουντιάλ, να κερδίσει τον τίτλο του πρώτου σκόρερ και το τρόπαιο. Και το κατάφερε. Το ποδόσφαιρο είναι ένας στίβος μάχης, μια μικρογραφία της ζωής. Δεν υπάρχει παίκτης που να έκανε καριέρα και δεν έμαθε να είναι μαχητής στη ζωή του. Προσέξτε τι θα σας πω: Το ποδόσφαιρο είναι ένα crash test για την πραγματική ζωή. Μιλάμε για ανθρώπους που έκαναν καριέρα από 15 χρόνια και πάνω. Που έζησαν απ' αυτό, που έπαθαν τραυματισμούς, έκατσαν στην εξέδρα, τιμωρήθηκαν... Όλα αυτά είναι μια μικρογραφία της ζωής. Σέβομαι απεριόριστα τον κάθε τραυματία ποδοσφαιριστή που έκανε καριέρα, γιατί μόνο εγώ μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που έκανε».
«Ο Ταρζάν ήταν
κοσμοπολίτης μπροστά μου»
Να σε γυρίσουμε λίγο πίσω πάλι... Πώς θυμάσαι τη μετακόμισή σου στην Αθήνα;
«Τι να σας πω... Φανταστείτε ένα παιδί 5 ετών, που στα 4 κατέβηκε από τα δέντρα. Ο Ταρζάν ήταν κοσμοπολίτης μπροστά μου. Ήμουν σ' ένα χωριό που ο παππούς κι οι γονείς μου είχαν ζώα, χωράφια και το παιχνίδι μας ήταν πώς θα πάμε πιο γρήγορα από τον έναν πλάτανο στον άλλον και έρχομαι ξαφνικά στην Αθήνα. Την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο χάθηκα και με βρήκαν από τον Αγιο Δημήτριο στο Παγκράτι. Την τρίτη μέρα πήδηξα τη μάντρα του σχολείου για να πιάσω μία μπάλα. Ανέβηκα σ' ένα δέντρο και έμεινα εκεί γιατί εκεί ήμουν ευχαριστημένος. Τότε ήταν και μια Αθήνα με πολλές αλάνες και πολύ παιχνίδι έξω. Αυτό έκανε τη μετάβασή μου γρήγορη».
Οι γονείς σου με τι ασχολούνταν;
«Ο μπαμπάς μου ήταν οικοδόμος και μετά διορίστηκε στον ΟΔΙΕ, στον Ιππόδρομο, στο τεχνικό προσωπικό κι η μητέρα μου ήταν καθαρίστρια».
Αδέρφια έχεις;
«Εχω δύο αδερφές. Την Χριστίνα που έχει τρία παιδιά και ζει στην Αθήνα και μία μικρότερη, την Ντίνα, που είναι ένα ψιλομαράζι μου, που ζει εδώ και έξι χρόνια στο Τορόντο και μου λείπει πάρα πολύ».
«Ο γιος μου, μια φορά μού είπε "θέλω να παίξω τερματοφύλακας" και δεν του μιλούσα τρεις μέρες»
Είναι φυσικά κι ο γιος σου... Βλέπεις να έχουμε «Παπανδρέου» στο ποδόσφαιρό μας πάλι;
«Κοίταξε να δεις. Ο γιος μου, ο Ιωάννης, είναι ένα παιδί που έχει τα ίδια χαρακτηριστικά με μένα. Ευτυχώς ξεκινάει νωρίς το ποδόσφαιρο. Είναι 5,5 ετών και παίζει από τα 4. Του αρέσει, περνάει καλά και εύχομαι να το αγαπήσει όπως το αγάπησα κι εγώ. Δεν θέλω να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο παιδιά τα οποία δεν το αγαπούν, γιατί δεν μπορούν να κερδίσουν τίποτα απ' αυτό».
Ο γιος είναι επιθετικός κι αυτός;
«Ναι, τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Μια φορά μού είπε "θέλω να παίξω τερματοφύλακας" και δεν του μιλούσα τρεις μέρες. Του λέω "ρε αγόρι μου πλάκα μου κάνεις; Θα πέσουν οι φωτογραφίες και τα Κύπελλα να μας πλακώσουν"».
Μπορεί να είδε το video σου από το ματς με τον Άρη.
«Αυτό ήταν το λάθος μου. Μία φορά του το έδειξα. Του είπα "βρε αγόρι μου μία φορά στην καριέρα σου να παίξεις"».
«Ξενίδης, Στολτίδης και Ανατολάκης. Οι "Τρεις Χάριτες"»
Γιώργο θυμάσαι το πρώτο σου επαγγελματικό γκολ;
«Το πρώτο μου επαγγελματικό γκολ ήταν με τον Χαραυγιακό, όμως, δεν θυμάμαι κόντρα σε ποια ομάδα έγινε. Συγχωρέστε με μεγάλωσα λίγο. Αυτό, όμως, που δεν θα ξεχάσω, είναι το πρώτο στην Α' Εθνική. Ήταν το γκολ με το χέρι κόντρα στον Ηρακλή».
Πες μας γι' αυτό...
«Εχει μια ιστορία αυτό το γκολ, που είναι για γέλια. Εχει γίνει ένα παιχνίδι στο γήπεδό μας, δεν έχουμε ακόμη νίκη. Ο Ηρακλής με δύο σέντερ μπακ κι ένα λίμπερο. Ξενίδης, Στολτίδης και Ανατολάκης. Οι "Τρεις Χάριτες". Μιλάμε ότι κι οι τρεις μαζί θα μπορούσαν τώρα να πάνε στην Ουκρανία. Kαι οι τρεις μαζί! Εχουν φάει κι οι τρεις κίτρινη κάρτα γιατί μ' έχουν μελανιάσει. Κάποια στιγμή λοιπόν, γίνεται η σέντρα από τα αριστερά, από τον Τσαπανίδη, απ' αυτό το μαγικό αριστερό πόδι... Έχω σηκωθεί στο πρώτο δοκάρι και νιώθω ήδη τους πανηγυρισμούς. Νιώθω ότι ήδη έχει χτυπήσει η μπάλα στο μέτωπό μου. Και ξέρετε, αν χτυπούσε η μπάλα στο μέτωπο, ο επόμενος σταθμός ήταν τα δίχτυα. Για το πόδι δεν ήμουν και σίγουρος, αλλά αν χτυπούσε στο πόδι παιδιά, αφήστε... Την τελευταία στιγμή, αν δεν κάνω λάθος ήταν ο Ανατολάκης, με σπρώχνει στον αέρα καθαρά. Αγανακτισμένος και βρίζοντας βάζω τη μπάλα με το χέρι μέσα κι αμέσως μετά πανηγυρίζω.
Θέλετε να σας πω κάτι; Πιστεύω πάρα πολύ στο fair play. Αλήθεια σας λέω, ποτέ δεν ήθελα να κερδίσω με δόλιο τρόπο. Στην προπόνηση, αν ο προπονητής μας χώριζε κι οι ομάδες δεν ήταν ισάξιες, δεν μπορούσα να παίξω. Όμως, εκείνο το γκολ ήταν θεία δίκη. Το πανηγυρίζω λοιπόν και από εκεί και πέρα γίνεται το εξής ευτράπελο: Μπαίνω στα αποδυτήρια και περιμένουν απέξω ένα κάρο δημοσιογράφοι. Λέω του προέδρου: "Διώξε με από την πίσω πόρτα, να φύγω γιατί θα εκτεθούμε". Μου λέει: "Όχι, θα δώσεις συνέντευξη. Μη πεις φουκαρά ότι το έβαλες με το χέρι". Αυτό μου το είπε γιατί την προηγούμενη εβδομάδα, έπαιζε Λάρισα-ΑΕΚ, είχε δώσει ο διαιτητής ένα πέναλτι στον Μανωλά και λέει ο Μανωλάς ότι δεν ήταν πέναλτι. Και γι' αυτό τον τιμώρησαν για δυσφήμιση του αθλήματος με τρεις αγωνιστικές.
Τότε, ο πρόεδρος ο Καραγιάννης μού είπε επίσης: "Το είδα και στο video και δεν φαίνεται ότι το έβαλες με το χέρι, πες ότι το έβαλες με το κεφάλι".
Βγαίνω και λέω λοιπόν ότι το έβαλα με το κεφάλι. Πηγαίνω σπίτι, βλέπω τα στιγμιότυπα και εκεί φαίνεται καθαρά ότι το είχα βάλει με το χέρι. Λέω "ωχ". Αρχίζουν και παίρνουν ΑΝΤ1, Mega, παράθυρο, φεγγίτης, πόρτα... Είμαι σ' όλα τα κανάλια και προσπαθώ να εξηγήσω ότι εκεί που με έσπρωξε η κεντρομόλος δύναμη του σώματός μου με ανάγκασε να σηκώσω το χέρι και να τη βάλω γκολ... Εντάξει, μιλάμε ότι γελάει το Πανελλήνιο! Αυτό δεν είναι το κακό. Το κακό είναι ότι μετά τον φουκαρά τον διαιτητή, τον Παπαπέτρου, τον έχουν πάει σε οφθαλμίατρο, σε ψυχίατρο, σε ουρολόγο... Εχει υποφέρει τα πάνδεινα. Ήταν κάτι που με στιγμάτησε αλλά όλο αυτό ξεκινάει έναν απίστευτο "έρωτα" με την ομάδα του Ηρακλή, έναν απίστευτο "έρωτα".
Ήμουν πιο παραγωγικός απέναντί του από οποιαδήποτε άλλη ομάδα έπαιξα. Στο β' γύρο είναι ένα κομβικό ματς για το αν η ξέφρενη πορεία της Καβάλας προς την Ευρώπη θα συνεχιστεί.
Είμαι, λοιπόν, καλεσμένος σε μια τοπική εκπομπή και λέω: "Καλώ όλον το φίλαθλο κόσμο της Καβάλας να 'ρθει στο Καυτανζόγλειο, θα νικήσουμε μέσα στον Ηρακλή". Ήταν ένα προσωπικό στοίχημα και έπρεπε να αποδείξω πράγματα, ήμουν σε τρομερή κατάσταση. Με το που βγαίνουμε για ζέσταμα, όλο το γήπεδο τραγουδάει εν χορώ ένα απίστευτα τιμητικό σύνθημα για τη μητέρα μου. Απίστευτα τιμητικό, με φοβερή ομοιοκαταληξία.
Ο κύριος Παράσχος μού είπε στα αποδυτήρια ότι αν είχα κανένα πρόβλημα θα με άφηνε στον πάγκο. Του είπα: "Κύριε Γιώργο, τους έβαλα στο γήπεδό μας ένα γκολ με το χέρι, θα τους βάλω στο γήπεδό τους ένα γκολ με το κεφάλι κι ένα με το πόδι για να το βουλώσουν".
Παρένθεση "Γιώργος Παράσχος". Πείτε μου έναν ποδοσφαιριστή ή κάποιον που να έχει συνεργαστεί μ' αυτόν τον άνθρωπο και να έχει να του προσάψει κάτι. Θα σας πω κάτι: Αν γίνει απονομή προς αυτόν τον άνθρωπο κάποια στιγμή, δεν πρέπει να του δοθεί Κύπελλο αλλά φωτοστέφανο. Απίστευτος, μεγάλη προσωπικότητα. Μόνο αγάπη είχε να δώσει αυτός ο άνθρωπος, που έμεινε στο ποδόσφαιρο τόσα χρόνια.
Λοιπόν, συνεχίζω... Βγαίνω έξω στο γήπεδο. Πρώτη φάση, μου γυρίζει τη μπάλα ο Γιώργος Μάλλιος, που το πόδι του έστελνε τη μπάλα εκεί που ήθελε με ακρίβεια χιλιοστού - δεν χρειαζόταν να κουνηθείς. Απλά στηνόσουν, χτυπούσε η μπάλα στο πόδι σου και έμπαινε γκολ. Γκολ με το πόδι. 0-1, ισοφαρίζει ο Σαπάνης. Γκολ με το κεφάλι. 1-2, πάλι Γιώργος Μάλλιος στη σέντρα, ισοφαρίζει πάλι ο Σαπάνης.
Μπαίνουμε στα αποδυτήρια και λέω στα παιδιά: "Μην ανησυχείτε, έχω και τρίτο". Εκεί, λοιπόν, μόλις βάζω το γκολ - παραλίγο ένα βολ πλανέ, που πήρε τη μπάλα ο Θεός και την έβαλε μέσα - έχω φύγει και βλέπω 2.500 Καβαλιώτες να κατεβαίνουν από τις πάνω εξέδρες στα κάγκελα και να γίνεται ένα πανηγύρι».
Αυτό, Γιώργο, μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν το γκολ της ζωής σου;
«Να σας πω κάτι; Όντως, ήταν ένα γκολ που με σημάδεψε, γιατί εκείνη την περίοδο βάλαμε τη σφραγίδα μας με την Καβάλα. Έδωσα κι εγώ τα διαπιστευτήριά μου ως ποδοσφαιριστής κι η Καβάλα ως πόλη ζούσε και ανέπνεε γι' αυτά τα ματς. Φανταστείτε ότι την επόμενη μέρα από τους αγώνες, με σταματούσαν γιαγιούλες και μου έλεγαν: "Να είσαι καλά παλικάρι μου, μας έκανες και χαμογελάσαμε". Ξέρετε, για τον Ελληνα το ποδόσφαιρο ήταν τρόπος ζωής».
«"Το γκολ του Θεού το έβαλε πρώτα ο Μαραντόνα και μετά εσύ"»
Γιώργο, σου έκαναν πλάκα οι συμπαίκτες για το γκολ με το χέρι; Σου έλεγαν «το χέρι του Θεού», όπως του Μαραντόνα;
«Ου, πολλές πλάκες... Την άλλη μέρα μου έφεραν γάντια να φορέσω. Ενας πρόεδρος από μια ομάδα βόλεϊ μου είπα να πάω να υπογράψω σ' αυτούς αφού είμαι καλύτερος με τα χέρια. Υπήρξε μεγάλη καζούρα».
Για τον Μαραντόνα όμως;
«Εντάξει, να σας πω κάτι πολλοί έλεγαν ότι "το γκολ του Θεού το έβαλε πρώτα ο Μαραντόνα και μετά εσύ". Υπήρξαν πάρα πολλά τραγελαφικά, αλλά αυτό ήταν η απαρχή για μια απίστευτη πορεία της Καβάλας κι η απαρχή μιας απίστευτης "φιλίας" μεταξύ εμένα και του Ανατολάκη. Τι "αγκαλιες" είχαμε, τι "ευχάριστα" συναισθήματα είχα γι' αυτόν τον ανθρώπο».
Ειρωνικά το λες;
«Μιλάμε ότι αυτός ο άνθρωπος αποτέλεσε για μένα από τις ντροπές του ελληνικού ποδοσφαίρου. Όπως ακριβώς σας το λέω. Υπήρξαν παίκτες που ήταν δυνατοί, άλλοι που πάνω στην ανικανότητά τους να μαρκάρουν έναν παίκτη γινόντουσαν βρώμικοι. Αυτός ήταν κακός. Και προσέξτε τι θα σας πω: Κακός όταν παίζεις στον Ολυμπιακό κι έχεις τις πλάτες μιας μεγάλης ομάδας. Και τιμήθηκε με βραβείο fair play, έτσι; Μη το ξεχνάμε αυτό! Τα 'χαμε δει όλα. Ο Ανατολάκης με τον οποίο όταν έβγαινε ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, γελούσε και το παρδαλό κατσίκι τότε... Τέλος πάντων, πιο πολύ δεν με πείραξε όταν τραυμάτισε εμένα με τον Πανηλειακό. Με πείραξε τότε με τον παίκτη του ΟΦΗ, τον Κιάσσο, όταν ο Ολυμπιακός νικούσε 4-0 ή 5-0 και κάπου στο 87' στο χώρο του κέντρου από πίσω με τα δύο πόδια του "έκοψε" το πόδι. Το ποδόσφαιρο όλους αυτούς τους πληρώνει. Η υστεροφημία του καθενός είναι ανάλογη μ' αυτό που κάνει. Στο δρόμο που περπατάω, όλοι με ΄μακαρίζουν και με θυμούνται γι' αυτά που έκανα. Δεν συμβαίνει το ίδιο με όλους, γιατί ο κόσμος έχει και κρίση και μνήμη».
«"Γιώτη, κάπου στο τσεπάκι σου έχεις την ταυτότητά μου, δώσε μου τη γιατί θέλω να βγάλω κάτι έγγραφα"»
Μας είπες ότι γούσταρες τις δυνατές μονομαχίες. Ως επιθετικός με ποιον αντίπαλο αμυντικό σου άρεσε να παίζεις;
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ μία μονομαχία που είχα με τον Γιώτη Τσαλουχίδη. Ο Γιώτης παίζει στη Βέροια, εγώ είμαι στην Καβάλα και με παίζει man to man. Παιδιά είτε τράκαρα σε τοίχο είτε τζαρτζαριζόμουν με τον Γιώτη ήταν ένα και το αυτό. Ε, δεν θα σας πω για το αποτέλεσμα της αναμέτρησης. Στο τέλος πήγα στα αποδυτήρια και του είπα: "Γιώτη, κάπου στο τσεπάκι σου έχεις την ταυτότητά μου, δώσε μου τη γιατί θέλω να βγάλω κάτι έγγραφα". Ήταν απίστευτος. Δεν θα μιλήσω για Μανωλά, που ήταν ένας άρχοντας τον γηπέδων. Μπορείτε να μου πείτε, ρε παιδιά, αυτός ο Χένρικσεν του Παναθηναϊκού πώς μπορούσε κι έκανε αυτό που έκανε χωρίς να σε μαρκάρει ή να σου κάνει τάκλιν; Αυτός ο άνθρωπος σκεφτόταν πριν από σένα την κίνηση που θα κάνεις. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Σ' ένα ματς στην Ρόδο, επειδή ήταν τιμωρημένος ο Παναθηναϊκός, δεν με άφησε να ακουμπήσω μπάλα. Ήταν πάντα μπροστά μου. Ήταν απίστευτο».
«Είδα τον Βαζέχα να αλλάζει κατεύθυνση λες και είναι 4Χ4, το Subaru»
Εχεις παίξει αντίπαλος με τεράστιους αμυντικούς. Ουζουνίδης, Δέλλας, Γκαμάρα, Μάντζιος, Κατσαμπής, Αμανατίδης (ήσουν και συμπαίκτης), Κολιτσιδάκης, Μανωλάς και μάλιστα τους έχεις βάλει και γκολ..
«Και μόνο που τους αναφέρεις όλους αυτούς και εγώ μ' αυτούς τους ανθρώπους μοιράστηκα Κυριακές, συναισθήματα, αισθάνομαι ευλογημένος, αισθάνομαι υπερήφανος και πραγματικά πλήρης από το ποδόσφαιρο. Όχι απ' αυτά που έκανα αλλά απ' αυτά που έζησα. Όταν εγώ πρόλαβα και είδα τον Βαζέχα να αλλάζει κατεύθυνση λες και είναι 4Χ4 το Subaru, αυτή η επιτάχυνση που είχε και παράλληλα το ήθος του. Όταν είδα τον Ντέμη Νικολαΐδη να σκοράρει... Εζησα σε μια γενιά, που το βίωσε το ποδόσφαιρο με όλη του την καρδιά. Το ποδόσφαιρο τότε ήταν στην καρδιά του κάθε Ελληνα.
Εζησα την περίοδο μεγάλων παικτών: Τζόρτζεβιτς, Γεωργάτος, Λυμπερόπουλος, Χατζηπαναγής, Τζιοβάνι... Όποιος έπαιξε αντίπαλο τον Τζιοβάνι έζησε πολλές εμπειρίες. Μιλάμε για ένα πηγαίο ταλέντο. Δεν υπάρχει το επίπεδο αυτό στο ποδόσφαιρο, σας το λέω να το ξέρετε».
Και τότε είχαμε και δυνατό επαρχιακό ποδόσφαιρο. Η Ξάνθη, η Καβάλα... έβγαζαν παίκτες, έδιναν παίκτες.
«Ετσι ακριβώς. Εκεί γιγαντώθηκε το ποδόσφαιρο. Οι ομάδες της επαρχίας συντηρούν το θρύλο του ποδοσφαίρου κι αυτό αποδείχθηκε ιστορικά. Από τότε που η επαρχία αποδυναμώθηκε το ποδόσφαιρο έχασε την ουσία του».
«Η Καβάλα είναι και πάλι στο σημείο μηδέν»
Σε πιάνει ένα σφίξιμο βλέποντας την Καβάλα σήμερα; Τώρα πάει κάτι να γίνει με τη νέα διοίκηση.
«Κοιτάξτε να δείτε, ο κόσμος της Καβάλας διψάει για ποδόσφαιρο, ψάχνει για ένα έναυσμα, μία σπίθα για να αγκαλιάσει και πάλι την ομάδα, αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς οι άνθρωποι που έχουν τη διάθεση να σπαταλήσουν χρόνο και χρήματα δεν έχουν γνώσεις κι αυτοί στους οποίους απευθύνονται ως συμβουλάτορες αναμασούν την ίδια τροφή και δίνουν τις ίδιες συμβουλές, με τις ομάδες να έχουν καταστροφικές πορείες.
Δεν υπάρχει καμία ομάδα με το σκεπτικό του Πανόπουλου, που έφτιαξε μία αυτοκρατορία στην Ξάνθη. Για μένα δίπλα στη λέξη Πανόπουλος, πρέπει να γράψουν: "Ο πιο σημαντικός παράγοντας στο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα", γιατί ο Πανόπουλος, απ' όταν ξεκίνησε, πούλησε 42 παίκτες στις άλλες ομάδες, έφτιαξε ένα αθλητικό κέντρο όταν οι άλλοι έκαναν προπόνηση στην άσφαλτο κι όταν έφτιαχνε τις υποδομές μέχρι και πρόσφατα, όλοι οι άλλοι ήταν πολύ πίσω».
Βλέπεις την Καβάλα να επανέρχεται;
«Κοιτάξτε να δείτε, δεν μπορώ να είμαι πολύ αισιόδοξος για την πορεία της Καβάλας, ύστερα από τις τελευταίες εξελίξεις. Φάνηκε ότι είχε αναλάβει τις τύχες της ομάδας ένας άνθρωπος που είχε πάρει πολύ σοβαρά τον πόλεμο που είχε γίνει εις βάρος του συλλόγου. Μετά την ανακοίνωση του Ερασιτέχνη όμως φαίνεται ότι η ομάδα είναι στο σημείο μηδέν και εύχομαι να βρεθεί γρήγορα... φως για το μέλλον. Δεν είναι όλα μόνο θέμα χρημάτων, είναι θέμα φιλοσοφίας, νοοτροπίας και προγραμματισμού.
Θα πω ένα οξύμωρο: Δεν μπορεί να ασχολούνται τόσα πολλά παιδιά με το ποδόσφαιρο, να είναι εκπαιδευμένα σε πολύ καλό επίπεδο, να φτάνουν σ' ένα α' επίπεδο και να σταματούν να παίζουν, με το 80% να είναι ξένοι παίκτες αμφιβόλου αξίας. Δηλαδή, δεν μπορεί ο Άρης να έχει στην 11άδα του 11 ξένους. Και να μου λέει "έλα στην ακαδημία του Άρη να παίξεις μπάλα". Να παίξω πού; Πλάκα μου κάνεις; Είναι οξύμωρο. Πρέπει να εκπαιδευτούν τα παιδιά, να αναβαθμιστούν τα αναπτυξιακά τμήματα και να βγάζουμε παίκτες όπως βγάζαμε. Στη δική μου εποχή, ούτε τα μισά παιδιά δεν ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο σε σχέση με σήμερα. Κι όμως, η Ελλάδα ήταν γεμάτη ταλέντα και καλούς ποδοσφαιριστές. Τώρα το κάθε παιδί παίζει μπάλα στην Ελλάδα και δεν βγάζουμε ποδοσφαιριστές. Αυτό, όμως, έχει την αιτία του. Κι η αιτία του λέγεται "προπονητής". Εχει βαφτιστεί "προπονητής" στην Ελλάδα ο κάθε καημένος.
Κάποια στιγμή, όταν παράτησα τις Ακαδημίες, έδωσα μια συνέντευξη εδώ στα τοπικά κι αν τη δείτε θα το καταλάβετε. Για να γίνει προπονητής σε αναπτυξιακά τμήματα κάποιος, πρέπει να πάει στο γνωστό σεμινάριο της ΕΠΟ. Καταβάλει ένα παράβολο 600, 700, 800 ευρώ, δεν ξέρω, είναι ανάλογα με τις ανάγκες της ΕΠΟ η τιμή. Πάει, λοιπόν και δηλώνει ποδοσφαιριστής κάποιος που έχει τελειώσει το λύκειο, κάποιος που είναι βοσκός στο βουνό, κάποιος που είναι ανώμαλος και έχει περίεργες ορέξεις και κάθεται στο θρανίο 10 μέρες. Στο τέλος, μ' αυτήν την εκπαίδευση, δίνουν εξετάσεις, ας πούμε 40 άτομα. Απ' αυτούς τους 40, οι 39 γράφουν όνομα και διεύθυνση και μπορεί να κάνουν και ορθογραφικό λάθος στο όνομα.
Η ΕΠΟ όμως είναι γενναιόδωρη. Επειδή έδωσες το παράβολο, εγώ σε βαφτίζω προπονητή για τρία χρόνια με την προϋπόθεση ότι σ' αυτά τα τρία χρόνια θα μου δώσεις κάποιο παράβολο και θα στο δώσω το δίπλωμα».
«Όποιος έχει λεφτά γίνεται προπονητής»
Άρα, όπως μας λες, όποιος έχει λεφτά γίνεται προπονητής;
«Ακριβώς! Είναι δυνατόν, μ' ένα παράβολο και μια εκπαίδευση 10 ημερών, να εμπιστευτώ εγώ το γιο μου να τον προπονήσει ο οποιοσδήποτε; Κι εγώ που έχω φάει τη ζωή μου στα γήπεδα, που έχω τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία με ειδικότητα το ποδόσφαιρο να είμαι... Παιδιά, δεν θα σας το κρύψω: Είχε έρθει ένας προπονητής σε Ακαδημίες εδώ από ένα χωριό, ο οποίος είναι 150 κιλά, καπνίζει, βρίζει σ' όλο το ματς και όταν τελειώνει αυτό έρχεται και μου δίνει το χέρι λέγοντάς μου: "Συγχαρητήρια συνάδελφε". Τον κοιτάζω και του λέω: "Πώς με είπες; Συνάδελφο; Φιλαράκο, εγώ ήμουν επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και επαγγελματίας προπονητής, εσύ είσαι ένας γιδοβοσκός, ο οποίος μολύνει το ποδόσφαιρο". Και μάλιστα είπα στον πρόεδρο του "συγχαρητήρια για τον προπονητή που έχεις". Γι' αυτό το λόγο έφυγα από τις αναπτυξιακές ηλικίες. Ό,τι έχω πει έχει βγει με μαθηματική ακρίβεια».
Θα μας επιτρέψεις όμως να έχουμε αντίλογο σ' αυτό που λες. Άνθρωποι όπως εσύ, θα έπρεπε να επιμείνουν και να βοηθήσουν στην εξέλιξη του αθλήματος και να μην κάνουν πέρα.
«Θα συμφωνήσω μαζί σας. Προσέξτε με όμως και σας παραπέμπω σ' αυτήν τη συνέντευξη Τύπου. Εμένα στον τελικό ενός ματς Κ14, κινδύνεψε το παιδί μου, το οποίο πήγε στο νοσοκομείο δύο μέρες με σοβαρά προβλήματα στους νεφρούς του από τις κλωτσιές που έφαγε, από την παρότρυνση αυτού του γιδοβοσκού που σας είπα προηγουμένως κι ενός διαιτητή. Εγώ βγήκα εκτός εαυτού και επιτέθηκα στον διαιτητή. Ντράπηκα για τον εαυτό μου. Είπα ότι αν μείνεις σ' αυτόν το χώρο, θα γίνεις σαν αυτούς. Όχι! Εχω πολύ καλύτερη άποψη για τον εαυτό μου και έφυγα. Δυστυχώς, για να μείνεις σ' αυτόν τον χώρο, πρέπει να κυλιστείς μαζί τους στις λάσπες. Ήταν θέμα χρόνου να το κάνω και δεν ήθελα να το κάνω. Είχα κι εγώ αυτόν τον καημό. Ελεγα: "Εγώ ο Παπανδρέου θα είμαι απ' έξω και δεν θα είναι οι άλλοι που δεν έχουν κλωτσήσει ούτε τενεκεδάκι στο δρόμο;". Αυτοί έμειναν στο ποδόσφαιρο. Από τότε που σταμάτησα το ποδόσφαιρο -όχι επειδή σταμάτησα εγώ, αλλά το είχα προβλέψει - έχουν μειωθεί οι Ακαδημίες κατά 60%. Πλέον, αυτοί που έχουν μείνει είναι κάτι παιδάκια που το πρωί δουλεύουν delivery και τους σέβομαι, τους εκτιμώ και τους βγάζω το καπέλο και το βράδυ κάνουν τον προπονητή και εκπαιδεύουν παιδάκια σαν το δικό μου».
Ποιο είναι το πρότζεκτ που ενδεχομένως θα σε κάνει να επιστρέψεις στο ποδόσφαιρο; Και ποια είναι η συμβουλή που θες να δώσεις στους γονείς ώστε να επιλέξουν τη σωστή ακαδημία για τα παιδιά τους;
«Είστε μέσα στο μυαλό μου και σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δίνετε. Εγώ, έχοντας τελειώσει με το ποδόσφαιρο, συνέχισα κάτι που είχα αφήσει στη μέση. Πήρα παγκόσμια πιστοποίηση εναλλακτικού θεραπευτή - χειροπρακτικού και σε συνδυασμό με το δίπλωμα της γυμναστικής ακαδημίας, έχω αυτήν τη στιγμή την ικανότητα και τη δυνατότητα να ασχολούμαι με κάτι πάρα πολύ σημαντικό: Μπορώ να βοηθήσω τον κάθε αθλητή και τον κάθε ποδοσφαιριστή να αποφύγει τους σοβαρούς τραυματισμούς και να βελτιώσει την αθλητική του απόδοση.
Όλα αυτά τα παιδιά, αν προσέξετε την στατιστική, κάποια στιγμή παθαίνουν σοβαρούς τραυματισμούς από τους λεγόμενους "προπονητές", την ανυπαρξία της υποδομής του σώματος του κάθε παιδιού και την έλλειψη γνώσης που έχουν στις ανάγκες ενός παιδιού-αθλητή κατά την ανάπτυξή του.
Για εμένα, λοιπόν, το πρότζεκτ που θα μπορούσε να με εξιτάρει είναι μία ακαδημία πρότυπο, η οποία θα είχε ένα πρωτόκολλο για να μπεις σ' αυτήν. Το παιδί, εκτός από 5 προπονήσεις την εβδομάδα, μπορεί να έχει και τις παροχές της αποκατάστασης, της σωστής ενδυνάμωσης κι όλων αυτών των παραγόντων που θα το κρατήσουν υγιές και κάποια στιγμή να υπάρχει συνέχεια στην ομάδα, να μπορεί να μπαίνει αυτό το παιδί και να δείχνει την αξία του. Σας το ξαναλέω: Όπως είναι δομημένο αυτήν τη στιγμή το ποδόσφαιρο θα αργήσουμε πάρα πολύ να ξαναδούμε ταλέντα. Δεν μπορεί να λειτουργήσει έτσι το σύστημα. Σε όλα τα παιδιά, έρχεται κάποια στιγμή ένας πολύ σοβαρός τραυματισμός και τα διώχνει από το ποδόσφαιρο. Ενας τραυματισμός, τον οποίο θα μπορούσαν 100% να τον έχουν αποφύγει. Όμως πώς να τον αποφύγει το κάθε παιδί αυτόν τον τραυματισμό, όταν έρχεται ο "Χ"¨προπονητής και του λές "τετρακέφαλος" και σου λέει "είσαι και φαίνεσαι". Καταλάβατε; Δεν υπάρχει αυτό.
Κάποια στιγμή ο προπονησιολόγος του Μέσι είχε πει: "η αθλητική διάρκεια ενός ποδοσφαιριστή δεν εξαρτάται από τον όγκο της προπόνησης αλλά από την ποιότητα της αποκατάστασης". Κι εδώ υπάρχουν παιδιά 14-15 ετών, που κάνουν 5 προπονήσεις την εβδομάδα και παίζουν κι ένα ματς και δεν ξέρουν τι θα πει μάλαξη, παγοθεραπεία, παροχέτευση του γαλακτικού οξέος. Δεν ξέρουν τίποτα. Κι αυτά τα παιδιά λένε ότι είναι ποδοσφαιριστές. Εγώ είπα ότι αν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο ποδοσφαιριστής, είχε τον Γιώργο Παπανδρέου μ' αυτές τις ιδιότητες που έχω σήμερα να τον κουράρει, θα έπαιζα Champions League και Εθνική ομάδα. Θα ήμουν ένα 30% πάνω. Όλα αυτά τα παιδιά, επαγγελματίες ή ερασιτέχνες, παίζουν με το 60-65% των δυνατοτήτων που θα μπορούσαν να έχουν.
Όσον αφορά στη δεύτερη ερώτηση, τότε στη συνέντευξη Τύπου, είχα πει στους γονείς: "Τώρα ξέρετε, σας τα λέω, δεν έχετε το άλλοθι ότι δεν ξέρετε". Να μάθετε αν αυτός που προπονεί το παιδί σας έχει βγει από τη Γυμναστική Ακαδημία, αν έχει δίπλωμα, αν έχει τελειώσει Πανεπιστήμιο. Όταν θα πάτε στο γιατρό ή στον δικηγόρο, δεν θα πάτε σε κάποιον που έκανε 10 μέρες σεμινάρια για να σας εκπροσωπήσει στη δίκη. Γιατί πάτε σ' έναν δικηγόρο και δεν πάτε σ' έναν παπατζή; Πώς δηλαδή, την άθληση, την υγεία και την εξέλιξη του παιδιού σου την εμπιστεύεσαι σε κάποιον που δεν έχει καμία απολύτως γνώση; Κι αυτή είναι η πλειοψηφία. Οι περισσότεροι σοβαροί προπονητές, οι οποίοι έχουν βγει από πανεπιστήμιο, έχουν φύγει από το χώρο».
«Κακός άνθρωπος και μιζαδόρος ο Κοκότοβιτς»
Για να επιστρέψουμε στην καριέρα σου, μετά τον Χαραυγιακό, ήρθε η Καλαμάτα. Τι θυμάσαι από εκεί;
«Επαιξα δύο χρόνια στην Καλαμάτα και επιτρέψτε μου να σας πω ότι δεν θυμάμαι τίποτα ωραίο. Ήταν μια τραυματική εμπειρία γιατί με το που πήγα εκεί είχα, για πρώτη φορά στη ζωή μου, 3-4 μαζεμένους τραυματισμούς. Εχασα τη μισή χρονιά. Μετά ήρθε ένας άνθρωπος εκεί ως προπονητής που αποτελεί ντροπή του ποδοσφαίρου. Ντροπή, αίσχος και δυσωδία. Ντράγκαν Κοκότοβιτς: Αυτόν θα έπρεπε η ποδοσφαιρική αστυνομία να τον έχει συλλάβει και να τον έχει φυλακή. Ενας απίστευτα κακός άνθρωπος, ένας μιζαδόρος. Τι να σας πω, πρωτόγνωρες εμπειρίες. Αρκεί να σας πω ότι δεν με έβαζε να παίζω επειδή δεν του έδινα αυτό που ήθελε. Ποτέ δεν έδωσα μία δραχμή για να παίξω, αλλά αυτός είχε ταρίφα.
Ποτέ δεν με έβαζε να παίζω ούτε στο διπλό. Προτιμούσε να βάζει τον μασέρ αλλά να μην παίζω εγώ. Και σ' ένα φιλικό, επειδή τραυματίστηκε ένας παίκτης, χωρίς να το ψιλιαστώ μπαίνω μέσα και σε μία φάση που πατάω για να πάρω κεφαλιά έρχεται ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής, μου κάνει τάκλιν για να τραυματιστώ και να μου κόψει τη μπάλα. Ήταν στημένο, αυτός το έκανε. Δεν θα ξεχάσω μέσα στα αποδυτήρια της Καλαμάτας, που έχω φύγει από τη θέση μου τρέχοντας για να τον σκοτώσω. Εχει κάνει τάκλιν ο Μαυρέας, με 'χει πιάσει ο Μήρτσος, με 'χουν πιάσει τρία άτομα για να μην τον σκοτώσω. Δεν θέλω να το θυμάμαι, δεν τιμά κανέναν, αλλά συνέβησαν κι αυτά».
Για την Καλαμάτα θα ήθελες να πεις κάτι άλλο;
«Φοβερός κόσμος, μεγάλη αγάπη για την ομάδα και τότε ο Παπαδόπουλος, ο πρόεδρος, έδωσε πάρα πολλά λεφτά, είχε όνειρα αλλά είχε τη μοίρα εκείνων που μπαίνουν στο ποδόσφαιρο και τους τρώνε τα παράσιτα.
Μετά έφυγα για την Καβάλα. Ο Θεός με βοήθησε και ήρθα εδώ, αναστήθηκα ποδοσφαιρικά και έκανα 2,5 υπέροχες χρονιές. Με στιγμάτισε η πόλη, την αγάπησα. Μετά, στον Πανηλειακό, ήμουν επιλογή του συγχωρεμένου του Κυράστα...».
Γιώργο, πριν πάμε στον Πανηλειακό, να σταθούμε λίγο στο ότι στην πρώτη σου σεζόν στην Α' Εθνική έβαλες 14 γκολ. Τρομερό!
«Ναι, 14 γκολ χωρίς πέναλτι. Μάλιστα, ήταν η χρονιά που ήμουν υποψήφιος για τις κλήσεις στην Εθνική. Ο προπονητής ήταν μεταξύ εμένα και του Βρύζα, αλλά εντάξει ο Ζήσης τότε έπαιζε στον ΠΑΟΚ, είχε βάλει 8-9 γκολ και είχε μια βαρύτητα το όνομά του. Η επιλογή δεν ήταν άδικη, αλλά είναι όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας».
Στην Καβάλα με ποιο όνομα συνεργάστηκες καλύτερα; Ενα από τα ονόματα που έρχεται στο μυαλό είναι ο Λέσεκ Πις.
«Ο Λέσεκ Πις ήταν ένα διαμάντι, ένας ποδοσφαιριστής, ο οποίος ήταν καλλιτέχνης εντός γηπέδων κι ένας κύριος εκτός γηπέδων. Πρώτη μέρα που ήρθε ο Λέσεκ στην προπόνηση, ο κύριος Παράσχος μάς είπε να πάμε στα αποδυτήρια, αλλά κράτησε τον Λέσεκ να εκτελέσει μερικά φάουλ στους τερματοφύλακες. Λες και μας κράτησε όλους ένα χέρι, λες και ήμασταν συνεννοημένοι. Γυρίσαμε από τα αποδυτήρια και καθίσαμε όλοι κάτω.
Ξεκινάει ο Λέσεκ, Αργυρίου ο τερματοφύλακας. Πρώτο παράθυρο, δεύτερο παράθυρο, τρίτο δοκάρι και μέσα. Στο 4ο ο Αργυρίου βγάζει τα γάντια και φεύγει λέγοντας: "Αντε πνιγείτε ρε, που θα μου χαλάσει αυτός τη ψυχολογία". Απίστευτος! Εκείνη τη χρονιά είχα συμπαίκτες που ήταν φοβεροί παίκτες. Σίμοβιτς, Μίτεφ, Σουκιασάν στην εθνική Αρμενίας, είχα τον Καλλιμάνη, τον Πεγκλή, τον Βακιρτζή. Ονόματα με μεγάλο βάρος. Και προπονητής ο Παράσχος, δεν το συζητάω. Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει τίποτα χωρίς αυτόν. Μας είχε κάνει οικογένεια, ήταν πάρα πολύ δίκαιος άνθρωπος. Ό,τι και να έκανε, ήξερες ότι το έκανε με καλό σκοπό. Ακόμα κι αν δεν σε έβαζε, ήξερες ότι το έκανε για το καλό σου. Ήξερε να χειριστεί τον παίκτη. Όταν έβαλα τρία γκολ στον Ηρακλή δεν μου είπε "μπράβο", αλλά μου είπε "κανόνισε να πάρουν τα μυαλά σου αέρα τώρα". Στην άσχημη ήταν εκεί, όταν δεν έπαιζα ήταν εκεί. Στην προπόνηση της Δευτέρας, όταν δεν ήμουν βασικός στο ματς, ήταν εκεί. Όλοι αυτοί οι προπονητές που υπάρχουν αυτήν τη στιγμή σ' όλες τις κατηγορίες είναι οι ίδιοι που είναι υπεύθυνοι για την κατάντια του ποδοσφαίρου. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι είναι άμοιρος ευθυνών. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα, απ' όπου το υπηρέτησα το ποδόσφαιρο. Αυτή τη στιγμή το ποδόσφαιρο έχουν καταφέρει να το απαξιώσουν με τεράστια προσπάθεια. Δεν θα σας πω για την Πολιτεία, δεν θα σας πω για την ΕΠΟ. Εκεί είναι.... τι να πω; Πήγε πρόεδρος ο Ζαγοράκης και σε τέσσερις μήνες έφυγε. Δεν άντεξε, γιατί το ποδόσφαιρο είναι σε λάθος χέρια και σκοπίμως θα παραμείνει σ' αυτά, γιατί το ποδόσφαιρο για τον Ελληνα ήταν φάρμακο».
Η πλάκα με το ραδιόφωνο στο Citroen Xanthia και το «ο Παπανδρέου έφαγε το αρνί ωμό»
Γιώργο, πριν κλείσουμε το κεφάλαιο «Καβάλα», μπορείς να θυμηθείς κάποιο ωραίο περιστατικό; Κάποιες πλάκες που κάνατε;
«Εγώ μέσα στα αποδυτήρια είχα έναν πιτσιρίκο που ήταν από χωριό. Ήμασταν με τον Πεγκλή και πήγαμε το παιδάκι στο σπίτι του. Μπαίνει ο μικρός μέσα στο αυτοκίνητό μου ψαρωμένος. Τότε είχα ένα Citroen Xanthia, που ήταν το πρώτο που είχε πληκτρολόγιο για το ραδιόφωνο στο τιμόνι. Πατούσα αλλάζει σταθμό, κοιτούσε παραξενεμένος. Μετά αλλάζω την ένταση. Κλείνω το μάτι στον Πεγκλή, άλλο πειραχτήρι κι αυτό. Του λέει: "Παναγιώτη το ράδιο του Παπανδρέου λειτουργεί με το στόμα, ό,τι του πει κάνει". Λέει ο μικρός: "πάψε ρε". Μου κάνει ο Πεγκλής, Γιώργο πες. Λέω εγώ "άλλαξε σταθμό", πατάω κι αλλάζει. Μέχρι να το πάμε σπίτι, το είχαμε τρελάνει το παιδάκι. Κατεβαίνοντας για να πάει σπίτι του, του λέει ο Πεγκλής: "Πού πας ρε; Το χαιρέτησες το ράδιο;". Γυρίζει στο ράδιο, του λέει "καληνύχτα και ευχαριστώ". Εχουμε πέσει και έχουμε τρελαθεί.
Θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό. Εχω πουλήσει ένα αυτοκίνητο που είχα στον υπεύθυνο ιματισμού της ομάδας. Εχω κρατήσει το ένα κλειδί που είχα και κάθε φορά που το πάρκαρε, πήγαινα και το πάρκαρα 50-60 μέτρα πιο εκεί. Κρυβόμασταν και τον βλέπαμε να κοιτάζει δεξιά κι αριστερά. Μία μέρα του το είχαμε κρύψει πίσω από το γήπεδο. Απίστευτα γεγονότα. Εγώ έκανα ντουζ πάντα με κρύο νερό και άφηνα τη βρύση ανοιχτή για να πάει ο επόμενος και να παγώσει. Ξέρετε τί γίνεται; Το ποδόσφαιρο ήταν η ζωή μας, έπρεπε να περνάμε καλά.
Θυμάμαι απίστευτα περιστατικά... Ακόμα και στην Καλαμάτα είχαμε έναν που ήταν πολύ κοντός. Εξαιρετικός πλακατζής και τα 'θελε ο οργανισμός του, προκαλούσε. Μία μέρα του λέω "ρε 'συ, σε ψάχνει η νηπιαγωγός του γιου σου. Μία φορά πήγες το γιο σου και κάθε φορά το ρωτάει που είναι το δίδυμο αδερφάκι σου; Γιατί δεν έρχεται κι αυτό;".
Μας έχει δώσει η ομάδα από ένα αρνί η ομάδα να το ψήσουμε το Πάσχα. Τότε λέει στην προπόνηση: "Παιδιά, ο Παπανδρέου πηγαίνοντας για το χωριό του δεν άντεξε, σταμάτησε και το έφαγε ωμό". Λέω "ναι, έχεις δίκιο, αλλά πες μου σε παρακαλώ... είσαι ο μοναδικός άνθρωπος που σούβλισες αρνί όρθιος όλη την ώρα, γιατί δεν έφτανες". Αυτά τα κάναμε με ανθρώπους που ήμασταν μαζί όλη την ώρα αγκαλιά, μοιραζόμασταν τα ίδια προβλήματα. Αυτό είναι το δέσιμο του ποδοσφαίρου, οι καταστάσεις που βιώνεις και πως σε σημαδεύουν ως άνθρωπο. Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κοροϊδέψεις.
Ο Νίκος Γκουλής είχε έρθει κάποια στιγμή στην Καβάλα και μας είχε πει: "Ρε, δεν θέλω λόγια, χόρτο, θέλω να σας δω στο χόρτο. Με τα λόγια όλοι παίζετε στην Μπαρτσελόνα". Αυτό είναι.
Στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να κοροϊδέψεις. Αντε να το κάνεις μία φορά, θα σε... σπρώξουν δεύτερη φορά, θα σε βοηθούσαν τρίτη φορά. Ο χρόνος όμως θα σε ξεγυμνώσει».
«Στον Πανηλειακό ήμουν επιλογή του Κυράστα. Στην Καβάλα ήμασταν μια οικογένεια»
Από την Καβάλα, τελικά, γιατί έφυγες;
«Εφυγα γιατί η προσφορά που μου έκανε η ομάδα κι ο τρόπος που λειτουργούσε η ομάδα δεν με τιμούσαν. Ήρθε κι ένας άνθρωπος, ο οποίος μου είπε ότι δεν μπορούσαν να δώσουν τα χρήματα που ζητούσα. Κατ' εμέ ήταν δικαιολογία, δεν ξέρω γιατί. Ήρθε μια προσφορά από τον Πανηλειακό, ήμουν επιλογή του Κυράστα και όπως καταλαβαίνετε ήταν ένα δέλεαρ. Και από τη στιγμή που στην Καβάλα δεν με ήθελαν νομίζω ήταν μια καλή επιλογή».
Θυμάσαι από το πρώτο σου πέρασμα στην Καβάλα κάποιο άλλο ωραίο περιστατικό, όπως αυτό στα αποδυτήρια με τον Ηρακλή που είπες: "μάγκες, εδώ είμαι, έχω και τρίτο γκολ";
«Ήταν τη δεύτερη χρονιά, όταν παίξαμε με την Παναχαϊκή στο γήπεδό μας. Μας είχαν όλοι καταδικασμένους, νικήσαμε 4-0 και σωθήκαμε. Εβαλα το 4ο γκολ μπαίνοντας από τον πάγκο. Ήταν ένα πανηγύρι, ήμασταν μια αγκαλιά και τραγουδούσαμε. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία, γιατί μας είχαν όλοι για πεσμένους και εμείς σώσαμε την ομάδα. Είχαμε πολλές καλές στιγμές σαν οικογένεια. Όλοι μαζί διασκεδάζαμε, όλοι μαζί τρώγαμε, με τις οικογένειές μας. Ήταν μια πολύ καλή οικογένεια αυτό που βιώσαμε στην Καβάλα».
«Μπάμπης Τεννές: Άλλο "διαμάντι", μεγάλη κατάντια που βίωσα μαζί του μισή σεζόν»
Και μετά ο Πανηλειακός του Κυράστα. Πώς σε βελτίωσε; Τι σου έλεγε;
«Ο Κυράστας ήταν ένας πολύ σοβαρός άνθρωπος, πολύ καλός προπονητής και για την εποχή του καινοτόμος. Ζητούσε πολλά από μένα, μου ήλεγχε συχνά το βάρος. Μια φορά στην προετοιμασία, έρχεται να μου ελέγξει το βάρος και με βρίσκει με παραπάνω κιλά. Του λέω: "Ρε συ κόουτς έχω πιει πάρα πολύ νερό από το βράδυ που κοιμηθήκαμε, απ' αυτό είναι". Γυρίζει στο βοηθό του και λέει: "Γράψε σε παρακαλώ, ο Παπανδρέου έχει πολλά κιλά γιατί πίνει μεταλλικό νερό". Εγινε σύνθημα στην ομάδα. Ανθρωπος με χαμηλό προφίλ, είχαμε πολύ καλές στιγμές μεταξύ μας, έφυγε στη συνέχεια για τον Παναθηναϊκό κάνοντας το άλμα.
Στη συνέχεια ήρθε στον Πανηλειακό ένας άνθρωπος ο οποίος εξακολουθεί να είναι προπονητής και έχω κάκιστη γνώμη: Μπάμπης Τεννές. Άλλο "διαμάντι" της προπονητικής, κακός άνθρωπος. Δεν ήθελε να βλέπει να κάνει παρέα ο ένας με τον άλλον στην ομάδα, έβλεπε παντού εφιάλτες, πάρα πολλά κόμπλεξ. Τι να σας πω; Ήταν μεγάλη κατάντια ότι βίωσα μαζί του μισή χρονιά».
Συνεργάστηκες μαζί του σε τουλάχιστον 18 ματς.
«Ναι, δεν ήταν ντόμπρος, δεν σου έλεγε ποτέ κάτι για να σε βοηθήσει. Δεν καταλάβαινες αν αυτό που σου έλεγε ήταν για να σε βοηθήσει ή για να σε παγιδεύσει. Φυσικά, μετά κατάλαβα ότι ήταν για να σε παγιδεύσει. Κι αυτός λειτουργούσε διαφορετικά κι αυτός είχε τις υποχρεώσεις του απέναντι σε κάποιους που έπρεπε να καλύψει. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, αυτοί έχουν μείνει. Και κούτσου κούτσου βρίσκει. Το σύστημα είναι υποχρεωμένο να βοηθάει τα παιδιά του».
«Ο Τεννές με τις διασυνδέσεις του φρόντισε να μου κλείσει την πόρτα. Ο Κοκότοβιτς σού είχε βάλει τιμοκατάλογο»
Γιώργο, ενώ ήσουν στην Α΄Εθνική, μετά επέλεξες να πας στην Β'.
«Δεν επέλεξα. Γι' αυτό σας λέω ότι αυτός ο κύριος που ανέφερα προηγουμένως (σ.σ. Μπάμπης Τεννές), είχε φροντίσει με τις διασυνδέσεις του να μου κλείσει την πόρτα».
Γιατί όμως είχε μαζί σου αυτήν την κόντρα;
«Δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω. Φανταστείτε ότι μετά το ματς με τον Ολυμπιακό που με χτύπησε ο Ανατολάκης κι ενώ είχα το πόδι στο γύψο με έπεισε ότι ντε και καλά πρέπει να παίξω. Παίζαμε με την ΑΕΚ που είχε Μανωλά και Καλιτζάκη στόπερ. Και να οι θεραπείες και να τα "σε θέλω". Λέω "τι έγινε ρε; Τόση αγάπη;". Του έλεγα ότι δεν μπορούσα, τελικά με έβαλε μέσα να παίξω. Στο πρώτο μαρκάρισμα του Καλιτζάκη έφυγα. Πήγα να με δει ο γιατρός στην Αθήνα και εκείνος έλεγε στους παίκτες: "Είδατε; Ο Παπανδρέου σκέφτεται την πάρτη του. Παίζαμε με την ΑΕΚ και επειδή το ματς ήταν τηλεοπτικό, με πίεσε να παίξει ενώ δεν ήταν έτοιμος". Κάποια στιγμή τελειώνει η χρονιά και μου λέει: "Δεν είσαι δική μου επιλογή και επειδή θέλω να φέρω δικούς μου θέλω να φύγεις".
Του απάντησα: "Κανένα πρόβλημα, ούτε και δική μου επιλογή είναι να έχω εσένα προπονητή και 'γω θέλω να φύγω. Δεν χρειάζεται να έχουμε τίποτα στις εφημερίδες. Είμαι πρώτος σκόρερ, άστο να λύσουμε κοινή συναινέσει και να φύγω". Την άλλη μέρα διαβάζω στις εφημερίδες: "Δεν ταιριάζει στα πλάνα του Τεννέ ο Παπανδρέου".
Τον πήρα τηλέφωνο για να μου πει γιατί το έκανε αυτό. Τέλος πάντως, πάει αυτό. Μετά μου λέει ότι ήθελε να του φέρω πρόταση και 10 εκατ. δραχμές, ενώ είχα κλειστό τριετές με τον Πανηλειακό. Επαιξα τραυματίας, έπαιξα στόπερ, τερματοφύλακας, τραυματίας, βγήκα πρώτος σκόρερ και είχε να μου πει αυτό το πράγμα. Όχι, δεν το δέχτηκα. Του είπα: "Θα πάρω και 10 εκατ. και θα φύγω, αφού θες να βολέψεις τους δικούς σου". Εχει περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, μου έχει κλείσει παντού τις πόρτες και λέω ότι θα γυρίσω στον Πανηλειακό. Γυρίζω και στο ντουλάπι δεν υπάρχει καν το όνομά μου. Με καλεί στο γραφείο του και μου λέει: "Κύριε Παπανδρέου δεν ταιριάζουν οι φιλοσοφίες μας, θα φέρεις 10 εκατ. και θα φύγεις".
Του λέω: "Δεν θα γίνει αυτό". Αρχίζει να μου λέει ότι δεν θα με έπαιρνε στην προετοιμασία κι ότι θα μου έσπαγε τα νεύρα. Του είπα: "Τελείωσες; Θα μου... κάνεις αυτά". Ελα μου που εγώ είχα ένα μανητοφωνάκι και τον είχα καταγράψει... Πήρα τον μάνατζερ του, τον Σούκαρη και του είπα: "Κοίταξε να δεις τί θα παίζει αύριο ο Σπορ FM". Ύστερα από δύο ώρες ήμουν στην Αθήνα για να λήξω τη συνεργασία. Ο πρόεδρος, ο Σταυρόπουλος, δεν ήξερε τίποτα. "Φεύγεις"; Μου λέει... Σταυρόπουλος, ξέρετε για τι άνθρωπο μιλάμε; Αυτός ο άνθρωπος ήρθε στο ποδόσφαιρο και έδειξε τι σημαίνει να τηρείς τις υποχρεώσεις σου.
"Γιατί φεύγεις αγόρι μου;", μου λέει... Του απάντησα: "Πρόεδρε πλάκα μου κάνεις; Ο προπονητής μου είπε να λύσω το συμβόλαιο. Εγω δεν θα κρίνω έναν προπονητή από το αν με βάλει ή δεν με βάλει. Θα κρίνω έναν προπονητή από τον σεβασμό που σου έχει ως παίκτη κι ως άνθρωπο. Για μένα αυτοί οι δύο άνθρωποι (Τεννές, Κοκότοβιτς) είναι ό,τι πιο μελανό με το οποίο συνεργάστηκα.
Ο Κοκότοβιτς σου είχε βάλει τιμοκατάλογο. Ο Τεννές σου είπε "δεν είσαι δική μου επιλογή θέλω να φέρω δικούς μου. Έτσι λειτουργούν ακόμη. Τα πιο νέα παιδιά πρέπει να ξέρουν τι είναι το ποδόσφαιρο, αλλά για να το μάθουν θα πρέπει να τους το πει κάποιος που έπαιξε, όχι κάποιος που το διάβασε. Και να τους τα πει όλα. Αυτό είναι που πρέπει να μεταλαμπαδεύσει στα νέα παιδιά ο κάθε προπονητής - παιδαγωγός. Ότι παιδιά "τι είναι το ποδόσφαιρο; Είναι ο Ρονάλντο και τα instagram; Είναι το ποδόσφαιρο όπως στη δική μου εποχή; Όταν εγώ σε ηλικία 37-38 ετών στην Καβάλα, στη Γ' Εθνική, παρακαλούσα τα παιδιά να καθίσει ένας αριστερά, ένας δεξιά και ένας στο τέρμα για να μου κάνουν σέντρες; Η οι παίκτες που περίμεναν πότε θα τελειώσει η προπόνηση για να πάνε για καφέ; Ήθελαν να πάνε έξω στις καφετέριες, να περπατήσουν και να δείξουν ότι παίζουν στην Καβάλα. Θεμιτό. Αλλά πρέπει να το ξέρουν όλο το βιβλίο. Όχι από τη 18η σελίδα. Έχει κι άλλες σελίδες το ποδόσφαιρο».
Με τον Σταυρόπουλο αυτή ήταν η τελευταία σας επαφή;
«Εκείνη την περίοδο είχα πρόταση από αγγλική ομάδα για να πάω να δοκιμαστώ. Τη Νοτς Κάουντι. Δεν με αφήνει ο πρόεδρος γιατί του έχει πει ο Τεννές ότι αν φύγω εγώ, θα φύγει κι αυτός. Πείθω τον πρόεδρο και πάω να δοκιμαστώ. Αυτή η ιστορία έγινε Δεκέμβριο, όχι αργότερα όταν έγιναν όσα σας είπα με τον Τεννέ. Δεν ευόδωσε η προοπτική της Νοτς Κάουντι και μου σκάει πρόταση από τον Άρη, με προπονητή Παράσχο. Ενώ έκανα γυμναστική, κοιλιακούς, έρχεται από πάνω μου και μου λέει: "Πες στα φιλαράκια σου στον Άρη ότι δεν θα πας πουθενά, εδώ θα μείνεις". Φεύγω από τον Πανηλειακό με τις καλύτερες εντυπώσεις από τον πρόεδρο, από την ομάδα, από τους συμπαίκτες, αλλά με τις χειρότερες από τον προπονητή. Και πάω στον Εθνικό, ο οποίος μόλις είχε υποβιβαστεί με πρόεδρο τον Ψωμιάδη. Ω Χριστέ μου, ω Χριστέ μου. Έχουμε μπει στο ρεκόρ Γκίνες γιατί είμαστε η τελευταία ομάδα στη Β' Εθνική που έχουμε την καλύτερη επίθεση και τον πρώτο σκόρερ της κατηγορίας. Υπάρχει ποτέ αυτό; Τότε ο Εθνικός μπήκε στο ρεκόρ Γκίνες. Η ομάδα λειτουργούσε ερασιτεχνικά. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς λειτουργούσε. Κάνω προσφυγή ενώ είμαι πρώτος σκόρερ και φεύγω. Πηγαίνω στον Αθηναϊκό ο οποίος είχε στόχο την άνοδο. Με ήξεραν. Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μονόδρομος η απόφασή μου να πάω στον Αθηναϊκό. Ο Καλογιάννης ήταν εξωδιοικητικός παράγοντας του Αθηναϊκού και ταυτόχρονα ο πρόεδρος της επιτροπής που δικάζει τις προσφυγές. Ή λοιπόν υπογράφεις στον Αθηναϊκό ή χάνεις την προσφυγή από τον Ψωμιάδη. Αθάνατο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πηγαίνω στον Αθηναϊκό, βγαίνω πρώτος σκόρερ στη Β' Εθνική, ανεβαίνουμε. Είχα ένα μειονέκτημα ρε γαμώτο εγώ. Ζητούσα τα δεδουλευμένα μου. Την επόμενη χρονιά η ομάδα θα έπαιζε στην Α' Εθνική, αλλά κάνω το έγκλημα να πω "παιδιά πρέπει να πληρωθώ κιόλας". Έγκλημα. Τη 12η αγωνιστική παίζουμε με τον Ηρακλή στο γήπεδό μας. Νικάμε 2-0 κι εγώ είμαι δεύτερος σκόρερ στην Α' Εθνική μετά τον Λυμπερόπουλο. Μαθαίναμε ξαφνικά ότι η χορηγία του Μπατατούδη στην ομάδα σταματά. Αρχίζει η ελεύθερη πτώση του Αθηναϊκού. Ούτε λεφτά, ούτε παίζουμε για να νικήσουμε, ούτε τίποτα. Μια παρωδία. Από τον καημό μου σηκώθηκα κι έφυγα και πήγα στον Καναδά. Δεν ήθελα να ασχοληθώ ξανά με το ποδόσφαιρο. Πού να μου έλεγαν να πάω; Στην Καμπότζη; Θα πήγαινα. Είναι τραγικό. Όταν άλλαξα 13 ομάδες κι έκανα εννέα προσφυγές για να πάρω τα δεδουλευμένα μου... Που στις περισσότερες ομάδες ήμουν πρώτος σκόρερ».
«Παπαδόπουλος της Καλαμάτας και Σταυρόπουλος του Πανηλειακού ήταν κύριοι»
Πώς το εξηγείς όλο αυτό;
«Εσείς τι νομίζετε; Ήταν ελάχιστες οι εξαιρέσεις, στους οποίους βάζω τον Παπαδόπουλο της Καλαμάτας και τον Σταυρόπουλο του Πανηλειακού. Ήταν κύριοι, ό,τι σου είχαν πει, το πλήρωσαν. Όλοι οι άλλοι που ανακατεύτηκαν, είτε δεν ήξεραν πού έμπλεκαν, είτε είχαν άλλα πράγματα στο μυαλό τους. "Σε έκανα ποδοσφαιριστή; Ήρθες εδώ και έκανες όνομα;". Βεβαίως, αλλά κι εγώ σου πρόσφερα. Αυτοί οι παράγοντες δεν καταλάβαιναν ότι δεν κάνουν χάρη στον ποδοσφαιριστή όταν παίζει. Είναι η δουλειά του. Αυτά που θέλει να πάρει, δεν κοιμήθηκε το βράδυ και τα ονειρεύτηκε. Τα υπέγραψε σε συμβόλαιο. Δεν θα σας μιλήσω για το τι συμβαίνει τώρα, που τα παιδιά στη Γ' Εθνική παίζουν ποδόσφαιρο για μια μακαρονάδα. Την οποία αν θα την πάρουν κι αυτή. Τότε που υποτίθεται υπήρχαν λεφτά και σας λέω ότι εγώ έκανα εννέα προσφυγές σε 13 ομάδες».
«Εχασα πολλά λεφτά. Πήγα στον Καναδά και εκείνη τη μέρα έγινε η επίθεση στους Δίδυμους Πύργους»
Λεφτά έχασες;
«Πολλά λεφτά. Από τον Αθηναϊκό, ο οποίος προτίμησε να διαλυθεί από το να μας πληρώσει. Έπρεπε να στραφούμε ποινικά εναντίον κάποιων ανθρώπων που είχε βάλει ο Καλογιάννης εν αγνοία τους για να γλιτώσει αυτός και να τρέχουμε άλλους ανθρώπους στα δικαστήρια. Δεν το κάναμε, φύγαμε. Έδωσα στους δικηγόρους 40.000-50.000 ευρώ σε όλη μου τη θητεία. Μετά πήγα στην Κύπρο. Και στις δύο ομάδες έκανα προσφυγή».
Να σε γυρίσουμε λίγο πίσω. Μας είπες πριν ότι πήγες στον Καναδά. Εκεί τι έκανες;
«Πήγα για να παίξω μπάλα, στη Μόντρεαλ Ίμπακτ, είχε Έλληνα πρόεδρο. Ήταν πολύ καλή ομάδα. Βγήκα πρώτος σκόρερ και πολυτιμότερος παίκτης της ομάδας. Είχα 12 γκολ και 8 ασίστ σε 16 παιχνίδια. Ετοιμάζομαι να υπογράψω πενταετές συμβόλαιο και την ώρα που υπογράφω το συμβόλαιο στο ξενοδοχείο του προέδρου, πέφτει το δεύτερο αεροπλάνο πάνω στους Δίδυμους Πύργους. Εκείνη την ώρα που υπογράφω γυρνάει ο πρόεδρος και λέει "μα πού πάει αυτό το αεροπλάνο; Γυρνάμε και βλέπουμε το δεύτερο αεροπλάνο να πέφτει πάνω στους Πύργους. Γίνεται η οικονομική καταστροφή. Σύμφωνα με τον κανονισμό, μια ομάδα για να συμμετείχε στο πρωτάθλημα θα έπρεπε να είχε βρει από την προηγούμενη χρονιά πέντε χορηγούς. Ο καθένας να έχει καταθέσει 1.000.000 δολάρια στην τράπεζα για να μπορεί να συμμετέχει. Λόγω της επίθεσης στους Πύργους, δεν βρέθηκαν χορηγοί και τρεις από τις ομάδες του πρωταθλήματος δεν δήλωσαν συμμετοχή. Αποφάσισαν τότε αυτοί που διοικούν το πρωτάθλημα ότι πρώτα θα βρουν ομάδα οι γηγενείς ποδοσφαιριστές αυτών των τριών ομάδων και μετά θα έκαναν μεταγραφή οι ξένοι. Δεν έγινε καμία μεταγραφή ξένου κι έφυγα».
Δηλαδή με όσα μας περιέγραψες βρισκόσουν κοντά στο τρομοκρατικό χτύπημα;
«Όχι, όχι. Από την τηλεόραση το βλέπαμε. Εγώ στον Καναδά ήμουν. Αυτό επηρέασε όλο τον κόσμο. Στο πρωτάθλημα συμμετείχαν και ομάδες από τον Καναδά».
«Είχα συμφωνήσει με ομάδα στο Μαϊάμι και η ομάδα έφυγε από το πρωτάθλημα. Μετά προέκυψε ο Εθνικός Αστέρας»
Ο Εθνικός Αστέρας πώς προέκυψε;
«Έμεινα 2-3 μήνες. Είχα χάσει τη μεταγραφική περίοδο. Νωρίτερα ξανάφυγα για την Αγγλία, για να δοκιμαστώ στη Γουόλσολ. Με το που φτάνω στο ξενοδοχείο, ο μάνατζερ που με έχει πάει στον Καναδά έχει πρόταση από το Μαϊάμι. Συμφωνούμε σε όλα και περιμένω μια ημερομηνία, να πάω για τις υπογραφές. Αν θυμάμαι καλά θα πήγαινα 13 Ιανουαρίου. Θα κάναμε και ένα φιλικό για τους ομογενείς, γιατί εκεί ήταν έντονο το ελληνικό στοιχείο. Παιδιά, μιλάμε για ένα γεγονός που με έχει στιγματίσει. Έχω πάει σε ένα ίντερνετ καφέ για να μάθω τα τελευταία νέα της ομάδας. Μιλούσα μαζί τους φυσικά, αλλά για να μην τους παίρνω συνέχεια, έμπαινα και διαδικτυακά να μάθω τι γίνεται με το κλαμπ. Τρεις μέρες πριν πετάξω φεύγει η ομάδα από το πρωτάθλημα. Νομίζω ότι κάτι έπαθα τότε. Ένα μικρό εγκεφαλικό, μια καρδιά, κάτι. Έκανα μια ώρα να συνέλθω. Έλεγα από μέσα μου "δεν με θέλει ρε γαμώτο". Στράφηκα πάλι προς τα εδώ. Ο Εθνικός Αστέρας προέκυψε τελείως συμπτωματικά. Δεν με έδεσε τίποτα με αυτή την ομάδα. Ούτε το περιβάλλον, ούτε οι ποδοσφαιριστές, ούτε ο προπονητής. Τραγική εμπειρία, Σπύρος Λιβαθηνός. Δεν υπάρχει στον προπονητικό χάρτη. Μετά ξεκινά ένα υπέροχο ταξίδι στην Κύπρο».
«Στην Κύπρο βίωσα την απόλυτη ευτυχία. Ο κόσμος έβλεπε ότι είμαι αληθινός» και το ανέκδοτο με το κοινό του ΑΠΟΕΛ και την Δήμητρα Λιάνη
Κι εκεί έβαλες πολλά γκολ.
«Εκεί βίωσα την απόλυτη ευτυχία. Με αγάπησαν και τους αγάπησα πάρα πολύ. Πήγα σε μια ομάδα όπως ο Διγενής Μόρφου, μια ομάδα προσφυγική. Βίωσα πολύ έντονα συναισθήματα. Ήταν μια πολύ καλά οργανωμένη ομάδα, μ΄έναν πρόεδρο, ο οποίος τήρησε όλες του τις υποσχέσεις και βοήθησε την ομάδα μέχρι το τέλος της θητείας του. Αν δεν έχεις ζήσει με τους ανθρώπους που ξεριζώθηκαν, δεν έχεις ζήσει τίποτα. Δεν θα ξεχάσω ακριβώς στα συρματοπλέγματα να κάθεται ένας άνθρωπος και να κοιτάζει το σπίτι του απέναντι και να κλαίει. Να το κάνει αυτό κάθε μέρα. Δεν θα ξεχάσω το Όρος, τον Πενταδάχτυλο, που γράφουν οι άλλοι στα τούρκικα "ελάτε να τα πάρετε". Μια μόνιμη πρόκληση. Παίζω σε μια προσφυγική ομάδα, η οποία άλλες δύο φορές που έπαιξε στην Α' Εθνική, έπεσε από το πέμπτο παιχνίδι. Εκεί ήταν πραγματική οικογένεια.΄Εκεί ήταν ό,τι πιο δυνατό συναισθηματικά βίωσα στην ποδοσφαιρική μου καριέρα. Τσακώνονταν ποιος θα με πρωτοπάρει στο σπίτι του, να με φιλοξενήσει και να με ταΐσει.
Τσακώνονταν ποιος θα με πάει για καφέ. Για ένα μήνα δεν είχα πληρώσει τίποτα. Εγώ ανέβαινα ας πούμε στη Θεσσαλονίκη και τους έφερνα τα τρίγωνα. Πραγματικά ομάδα, γι' αυτό και σωθήκαμε. Η μοίρα, όπως θα έχετε καταλάβει, μου έπαιξε περίεργα παιχνίδια. Ένα από αυτά έγινε στην Κύπρο. Με τον Διγενή Μόρφου παίζουμε τρίτο παιχνίδι πριν από το τέλος στην έδρα του ΑΠΟΕΛ. Προπονητής του ο Λεμονής. Το ΑΠΟΕΛ με νίκη παίρνει πρωτάθλημα. Εμείς με νίκη σωζόμαστε. Το ΑΠΟΕΛ πρώτο, εμείς προτελευταίοι. Το σκορ 2-3. Και τα τρία γκολ εγώ. Μετά βγαίνει στην Κύπρο το ανέκδοτο: Το κοινό που έχει το ΑΠΟΕΛ με τη Δήμητρα Λιάνη. Τους απαύτωσε και τους δύο ο Παπανδρέου. Τελειώνει το πρωτάθλημα, σώζεται ο Διγενής, χάνει το πρωτάθλημα το ΑΠΟΕΛ και παραιτείται ο Λεμονής. Παίρνει το πρωτάθλημα η Ομόνοια. Εγώ έχω κλείσει στην Ομόνοια με φοβερό συμβόλαιο. Την τελευταία στιγμή αλλάζει ο προπονητής και η διοίκηση της Ομόνοιας και δεν παίρνω μεταγραφή. Μετά από μαραθώνιες διαπραγματεύσεις καταλήγω στο ΑΠΟΕΛ. Στην πρώτη προπόνηση έχει το γήπεδο 3.000 τρελούς ΑΠΟΕΛίστες και με παρουσιάζει έτσι ο πρόεδρος: "Αυτός είναι που μας στέρησε το περσινό πρωτάθλημα. Τον πήραμε για να μας το φέρει εφέτος"».
Ο κόσμος πώς σε υποδέχτηκε εκεί;
«Δεν είχα πρόβλημα. Ο κόσμος όπου κι αν πήγα με αγάπησε, γιατί έβλεπε ότι ήμουν αληθινός. Και στις δυνατότητές μου και στις αδυναμίες μου και στην καλή μου και στην άσχημή μου, εγώ ήμουν εκεί. Πολεμούσα και τιμούσα τη φανέλα που φορούσα».
Με το ΑΠΟΕΛ έπαιξες για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Τι θυμάσαι;
«Απίστευτη εμπειρία. Η πρώτη ομάδα που αντιμετωπίσαμε ήταν η Ντέρι Σίτι με γήπεδο κατηφορικό και γύρω γύρω στίβο για σκυλοδρομίες. Έβαλα εκεί το πρώτο μου γκολ».
«Μετά τη Μαγιόρκα είπα: "Τα παιδιά που έχουν παίξει Champions League πώς γυρίζουν να παίξουν στην Ελλάδα;"»
Και μετά η Μαγιόρκα του Σαμουέλ Ετό...
«Πράγματι. Είχα την ευκαιρία να αντιμετωπίσω τον Ετό. Έβαλα γκολ. Πήγαμε στο γήπεδο της Μαγιόρκα και χρειαζόταν αυτοκινητάκι του γκολφ για να γυρίσεις στα αποδυτήριά τους. 500 τετραγωνικά αποδυτήρια για τους φιλοξενούμενους. Λέω: "Αντε, εγώ πήγα μέχρι τον Καναδά, είδα κάποια πράγματα. Πήγα μέχρι τη Ντέρι Σίτι και τη Μαγιόρκα. Αυτά τα παιδιά που έπαιξαν Champions League, σε ομάδες του εξωτερικού πώς ξαναγύρισαν να παίξουν μπάλα στην Ελλάδα; Γιατί δεν έδεναν μια πέτρα στο λαιμό τους να πάνε να πνιγούν; Δεν μπορεί, είναι απίστευτα τα μεγέθη».
Πώς θυμάσαι τους αγώνες με τη Μαγιόρκα; Έτυχε να ανταλλάξεις κάποια κουβέντα με κάποιον; Μήπως ζήτησε τη φανέλα σου ο Ετό; (γέλια)
«Δεν του την έδινα (γέλια). Το 'παιζα δύσκολος».
Αλήθεια μας λες;
«Πλάκα μας κάνετε; Να μου ζητούσε τη φανέλα μου ο Ετό και να του έλεγα "δεν στη δίνω;"».
Ο Πέτρος Πασσαλής μάς είχε πει ότι ο Ρεδόνδο του ζήτησε τη φανέλα του κι εκείνος του αρνήθηκε...
«(γέλια). Ρε παιδιά είναι ένας κόσμος μαγικός. Είδες τώρα; Τι βίωναν αυτοί οι ποδοσφαιριστές... Γιατί, είχε συνειδητοποιήσει μήπως ο Πασσαλής με ποιον έπαιζε; Τη μία έπαιζε εδώ με τον ΠΑΣ και την Καβάλα και την επομένη πήγαινε να παίξει με τη Ρεάλ. Είναι ένα υπέροχο ταξίδι για όποιον το 'χει κάνει. Σας ευχαριστώ και εσάς γιατί μέσα από την κουβέντα που κάνουμε τα ξαναζώ. Σκέφτομαι δηλαδή τώρα τον πανηγυρισμό μου κόντρα στη Μαγιόρκα, όταν προσπαθούσα να βγάλω τη μπλούζα. Αν δείτε τη φωτογραφία εκείνη τη στιγμή που είχα βάλει το γκολ, με σηκωμένη τη φανέλα, θα καταλάβετε γιατί έπαιζα μπάλα σε αυτό το επίπεδο ενώ δεν είχα τεχνική. Ήμουν σταυρόλεξο».
«Στο ματς με την Ντέρι κοιμηθήκαμε στο αεροδρόμιο. Ο πρόεδρος μού είπε να πάρω κοστούμι και εγώ του είπα να μας πάρει υπνόσακο»
Θυμάσαι καμιά άλλη ιστορία από το ΑΠΟΕΛ;
«Έφυγα με προσφυγή. Δεν μας πλήρωναν. Ήταν τραγική η οικονομική κατάσταση. Φανταστείτε ότι για να πάμε στην έδρα της Ντέρι Σίτι είχαμε αλλάξει τρία αεροπλάνα και ένα λεωφορείο για να μας βγουν φθηνά τα έξοδα. Κάποια στιγμή μου λέει ο πρόεδρος: "Άντε Παπανδρέου, θα παίξεις Ευρώπη. Να πας να πάρεις κοστούμι". Είχα κόντρα μαζί του. Πάντα είχα κόντρα γιατί του στέρησα το πρωτάθλημα και δεν το ξεπέρασε ποτέ. Του απάντησα τότε: "Όντως πρόεδρε, καλό το κοστούμι, αλλά με το ταξίδι που θα κάνουμε δεν μας παίρνεις και έναν υπνόσακο γιατί θα κοιμηθούμε στο αεροδρόμιο;". Κοιμόμασταν στο αεροδρόμιο παιδιά. Ο ΑΠΟΕΛ, που θα πήγαινε να παίξει ευρωπαϊκό παιχνίδι. Και μετά, φυσικά, ο ΑΠΟΕΛ μεγαλούργησε στο Champions League χωρίς αυτόν τον πρόεδρο».
Μετά το ΑΠΟΕΛ;
«Φεύγω και πάω να δοκιμαστώ σε ομάδα Β' Γερμανίας, στην Άλεν. Κάθομαι 13 μέρες, ο προπονητής με θέλει, συμφωνήσαμε και στα χρήματα. Ήμουν σε καταπληκτική κατάσταση. Μου είχαν πει: "Είσαι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής 35 ετών που έχουμε επιτρέψει να δοκιμαστεί". Εκεί λειτουργούν πολύ διαφορετικά. Μου είπαν μετά πως "για να δώσουμε το μπάτζετ του επιθετικού που έχουμε τώρα συν αυτό που θα δώσουμε σ' εσένα για να καλύψουμε τις απαιτήσεις σου, αυτός θα φύγει". Τη 13η ημέρα, όντως, ένας ποδοσφαιριστής, ονόματι Ραντ, παίρνει μεταγραφή για τη Ντούισμπουργκ. Πάω στα γραφεία να υπογράψω. Εκείνου του έκαναν εξετάσεις, του βρήκαν κομμένο χιαστό και τον επιστρέφουν πίσω. Ακυρώνεται η μεταγραφή του. Εμένα δεν μου δίνουν τα χρήματα που θέλω γιατί η εφορία ήταν μεγάλη. Ναυαγεί η μεταγραφή και υπογράφω τότε στη Δόξα Δράμας, με σκοπό να τελειώσω σιγά σιγά την καριέρα μου, κάπου κοντά στην Καβάλα. Ήταν πρόεδρος ένας Ορφανίδης, ο οποίος ήρθε από το πουθενά, είχε όρεξη, τρέλα και λεφτά. Νομίζω ότι τον έκλεβαν κι ενώ κοιμόταν. Κι εκεί προσφυγή, κι εκεί ταλαιπωρία. Όταν δεν μπορούσα να ξαναπαίξω στην Ελλάδα, επέστρεψα στην Κύπρο, στον Ολυμπιακό Λευκωσίας. Ήταν Α' Εθνική. Στην Κύπρο με λάτρεψαν. Φανταστείτε ότι πήγα στην Αγγλία και με αναγνώριζαν Κύπριοι στο δρόμο. Πήγα στον Ολυμπιακό Λευκωσίας, λοιπόν, αλλά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Πάλι οικονομικά προβλήματα, δεν ήταν και καλή ομάδα. Γύρισα στην Ελλάδα, στη Θράκη. Εκεί έγινε καλή προσπάθεια, αλλά τραυματίστηκα. Κι εκεί πάλι οικονομικά προβλήματα.
«Σκοτώθηκα με τον Ψωμιάδη, όταν είδα την πόλη της Καβάλας είπα "εδώ θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου"»
Ολοκλήρωσα την καριέρα μου στην Καβάλα, όταν πια είχα... σκοτωθεί με τον Ψωμιάδη. Στην Καβάλα έχω ένα ρεκόρ. Έχω παίξει στην Α', στη Β' και στη Γ' κι έχω βγει και τις τρεις φορές πρώτος σκόρερ της ομάδας. Δεν το 'χει κάνει άλλος παίκτης, τουλάχιστον της Καβάλας. Συνδυάστηκε αυτή η επιτυχία με την ομάδα της καρδιάς μου. Πέρασα από 13 ομάδες. Είναι σαν να είμαι ένας πολύτεκνος πατέρας. Να έχω 13 παιδιά. Όταν φοράς μια φανέλα, αυτός που σε έχει στην ομάδα του και σου δίνει κάποια χρήματα, σε ταΐζει. Το χέρι που σε ταΐζει, ποτέ δεν πρέπει να το δαγκώνεις. Εκτός αν αυτό που σε ταΐζει πάει μετά να σε χτυπήσει. Εγώ σεβόμουν τα χρήματα που έπαιρνα, τη φανέλα και την ιστορία κάθε ομάδας. Σεβόμουν και τον φίλαθλο που πλήρωνε για να έρθει να με δει. Τρέφω λοιπόν μια εκτίμηση για όλες τις ομάδες που άνοιξαν την αγκαλιά τους και με υποδέχτηκαν. Όμως, δεν μπορώ να μη σας πω για τη θέση που κατέχει στην καρδιά μου ο Διγενής Μόρφου, κυρίως για το συναισθηματικό κομμάτι, το προσφυγικό, το αδελφικό. Αυτό το σφίξιμο στην καρδιά που ένιωσα όταν αντίκρισα την Αμμόχωστο. Ένιωσα όμως και αγάπη στην πόλη της Καβάλας. Όταν πρωτοήρθα στην Καβάλα για να υπογράψω, με το που έκανα στροφή από τον παλιό δρόμο και την είδα την Καβάλα, σταμάτησα το αυτοκίνητο και είπα: "Εγώ εδώ θέλω να περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου". Έρωτας με την πρώτη ματιά. Από εδώ είναι και η γυναίκα μου».
«Είχα... ερωτική σχέση με τον Ηρακλή, με τον Ολυμπιακό είπα ότι δεν ξαναπαίζω»
Εναντίον του Ηρακλή έβαλες τα περισσότερα γκολ της καριέρας σου.
«Με τον Ηρακλή είχα ερωτική σχέση. Ολοκληρώθηκε σ' εκείνο το παιχνίδι. Ποιο είναι το ειρωνικό... Ότι το πρώτο μου γκολ στην Α' Εθνική το έβαλα με το χέρι απέναντι στον Ηρακλή και το τελευταίο, πριν φύγω για τον Καναδά, το έβαλα με τα γεννητικά μου όργανα πάλι στον Ηρακλή. Δόθηκα ψυχή και σώματι. Κάναμε όρκους αιώνιας αγάπης. Φανταστείτε: Έπαιζα στον Πανηλειακό, σουτάρει ένας τη μπάλα, χτυπάει στο δοκάρι, εγώ κοιτάω αλλού, με βρίσκει στο κεφάλι και μπαίνει γκολ. Η μπάλα πήγαινε μόνη της μέσα».
Δεν έβαλες γκολ στον Ολυμπιακό όμως...
«Όχι, στον Ολυμπιακό δεν έβαλα».
Το 'χεις παράπονο;
«Κάποια στιγμή είπα: Εγώ εναντίον του Ολυμπιακού δεν ξαναπαίζω. Έπαιξα σε μια περίοδο που τον Ολυμπιακό τον είχαν πάρει αγκαζέ. Όπως έχει γίνει κατά καιρό και με άλλες ομάδες. Τότε για να πάρεις φάουλ εναντίον του Ολυμπιακού, έπρεπε να σου κάνουν εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς. Είχα έναν καημό απέναντι στον Ολυμπιακό, δεν έβαλα γκολ, αλλά δεν ήθελα και να ξαναπαίξω εναντίον του. Ήταν άνισος ο αγώνας».
«Όταν ήμουν στον Χαραυγιακό βρέθηκα κοντά στον Ολυμπιακό»
Βρέθηκες ποτέ κοντά σε μεταγραφή σε μεγάλη ομάδα στην Αθήνα;
«Πολλές φορές. Όταν ήμουν στον Χαραυγιακό... Έκανα κι εκεί προσφυγή παρεμπιπτόντως, μην ξεχνιόμαστε. Οι εννέα προσφυγές σε 13 ομάδες ήταν το καλύτερο στατιστικό της καριέρας μου (γέλια). Με παίρνει λοιπόν τηλέφωνο ο δικηγόρος μου και μου λέει: "Κερδίσαμε την προσφυγή 3-2. Έχω έρθει σε συμφωνία με τον Ολυμπιακό, έχω δώσει ραντεβού στις έξι το απόγευμα, για να πάω να υπογράψω στα γραφεία του. Αυτό το τηλέφωνο είχε γίνει το πρωί. Το μεσημέρι με παίρνει ο δικηγόρος και μου λέει: "Γιώργο, άλλαξε άποψη το ένα μέλος της επιτροπής και τη χάσαμε 3-2 την προσφυγή". Εγώ επικοινώνησα με τον Ολυμπιακό, από όπου μου είπαν ότι δεν ήθελαν να μπουν σε διαδικασία διαπραγμάτευσης με τον Σκοπελίτη. Χάλασε. Μετά, την πρώτη μου χρονιά στην Καβάλα που έβαλα 14 γκολ, υπήρξε ενδιαφέρον από την ΑΕΚ. Εγώ δεν το έμαθα ποτέ. Κρατήθηκε πολύ καλά μυστικό. Μετά από χρόνια πήγα στον Εθνικό. Εκεί ήμουν συμπαίκτης με τον Ντόμπος, που έπαιζε παλιά στην ΑΕΚ. Μου λέει: "Πού είσαι εσύ ρε; Εσένα σε περιμέναμε στη Γερμανία να έρθεις στην προετοιμασία. Είχαμε και τη φανέλα σου για τα φιλικά. Όλα ήταν έτοιμα". Συζήτησα μετά με κάποιους παράγοντες, οι οποίοι μου εκμυστηρεύτηκαν ότι επειδή τότε είχε φύγει ο Παράσχος, υπήρχαν αντιδράσεις. Μου είπαν ότι όντως με ζήτησε η ΑΕΚ και είχαν συμφωνήσει γύρω στα 100 - 150 εκατ. δραχμές. Μετά τις πιέσεις που δέχτηκαν, όπως μου είπαν, αύξησαν το ποσό με σκοπό να χαλάσει η μεταγραφή, να πάψει το ενδιαφέρον και να μη φύγω. Πολλά έγιναν. Ήμουν πάντα στο παρά πέντε ή στο και πέντε. Το timing μ' εμένα δεν ήταν ποτέ σωστό. Τι να πω... Δεν μετανιώνω όμως. Θεωρώ ότι σε αυτή τη ζωή ο καθένας παίρνει ό,τι του αξίζει».
«Θέλω όσο τίποτα να μυρίζω το χόρτο αλλά θεωρώ αδύνατον να επιστρέψω στο ποδόσφαιρο»
Όπως μας τα περιέγραψες, βέβαια, εσύ κάποιο λάθος δεν έκανες. Πάντα ήταν ίσως η τύχη που δεν άφηνε να ολοκληρωθεί κάτι που άξιζες.
«Επειδή έχω βαθιά πίστη στο Θεό, θεωρώ ότι όλα έγιναν για να με οδηγήσει ο Θεός με ασφάλεια σε αυτό που βιώνω τώρα. Τα εμπόδια που μας έρχονται στον δρόμο μας και τη δεδομένη στιγμή που έρχονται εμείς τα θεωρούμε κακοτυχία, είναι απλά καθοδήγηση. Όταν ζητάμε τη βοήθεια του Θεού, ο Θεός ξέρετε πώς θα μου δείξει το δρόμο; Δεν θα ανάψει μια σειρά από λαμπάκια και θα μου πει πήγαινε εκεί. θα μου τον δείξει βάζοντάς μου εμπόδια σε κάποιες επιλογές. Εγώ λοιπόν με αυτά που έγιναν θα μπορούσα να είχα μείνει στον Καναδά, θα μπορούσα να είχα μείνει εδώ ή στην Κύπρο. Ήρθα εδώ, ακολούθησαν κάποια πράγματα στην προσωπική μου ζωή, έμεινα στις ακαδημίες, τώρα έχω πάει σε έναν άλλο χώρο. Νομίζω ότι είμαι ευγνώμων για όλες αυτές τις τότε ατυχίες που μου συνέβησαν. Αυτές με οδήγησαν εδώ που είμαι τώρα».
Βλέπεις πιθανή την επιστροφή σου στο ποδόσφαιρο;
«Όταν πήρα την απόφαση σ' εκείνη τη συνέντευξη Τύπου να μην ασχοληθώ ξανά με το ποδόσφαιρο, έκανα και μια πρόβλεψη πως μόνο χειρότερα θα πηγαίνει. Θέλω όσο τίποτα στον κόσμο να γυρίσω στο ποδόσφαιρο, θέλω όσο τίποτα να μυρίζω το χόρτο, να μυρίζω τα αποδυτήρια, να νιώσω τον παλμό. Όμως οι προϋποθέσεις που θέτω για να γυρίσω το τοποθετούν στη σφαίρα του αδύνατου».
Ευχαριστούμε
την Citroen
για την παραχώρηση
του αυτοκινήτου
C3 Aircross SUV
Art direction:
Χρήστος Ζωίδης
Φωτογραφίες:
Βασίλης Τσίγκας
Built with Shorthand