Αρτούρο Βιδάλ: Ο «μαχητής» των γηπέδων που κέρδισε τρόπαια και καρδιές!

Οι κόποι του ωστόσο τελικά δεν άργησαν να ανταμειφθούν. Μετά την πρώτη του διετία στην Κόλο Κόλο ως επαγγελματίας ακολούθησε το ταξίδι πέρα από τον Ατλαντικό για τη Γερμανία και τη Μπάγερν Λεβερκούζεν το 2007.

Οι εντυπωσιακές εμφανίσεις του κατά την τετραετία που αγωνίστηκε στη Bundesliga κατόπιν κινητοποίησαν τους κορυφαίους συλλόγους της Ευρώπης, με τη Γιουβέντους τελικά να κερδίζει τη μάχη για την υπογραφή του και να τον αποκτά το καλοκαίρι του 2011 για το ποσό των 10,5 εκατομμυρίων ευρώ. Στο πρόσωπό του άλλωστε η Γηραιά Κυρία είχε διακρίνει έναν «μαχητή» των γηπέδων, έναν χαφ με επιθετικές αρετές που παράλληλα θα μπορούσε να της προσφέρει τρεξίματα και μπόλικο πάθος κατά την παρουσία του στην Ιταλία. 

Το μόνο που έμενε πλέον για τον Χιλιανό ήταν να κερδίσει και την εμπιστοσύνη του νεότευκτου τότε «Allianz Stadium», με τον νεαρό χαφ να μην απογοητεύει. Μόλις έξι λεπτά αφότου φόρεσε για πρώτη φορά την ασπρόμαυρη ριγωτή σε επίσημο αγώνα, ο Βιδάλ άνοιξε λογαριασμό με το νέο του κλαμπ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος απέναντι στην Πάρμα, παρέχοντας ένα πρώτο δείγμα για το τι θα ακολουθούσε... Χάρη στη συνέπεια που επέδειξε καθ'όλη τη διάρκεια της παρθενικής του σεζόν στην Ιταλία, ο Χιλιανός κατάφερε να πάρει μια θέση βασικού στη μεσαία γραμμή που είχε διαμορφώσει ο Αντόνιο Κόντε, με τους Αντρέα Πίρλο και Κλαούντιο Μαρκίζιο να συμπληρώνουν μια εντυπωσιακή τριπλέτα. 

Μερικά κρίσιμα γκολ απέναντι σε Νάπολι και Ρόμα σφράγισαν μια θετική πρώτη σεζόν για τον Βιδάλ στο Τορίνο, με τον πρώην μέσο της Λεβερκούζεν στο φινάλε να πανηγυρίζει ένα αήττητο πρωτάθλημα με τα χρώματα της Γιουβέντους. Καθώς ο καιρός περνούσε μάλιστα, ο Βιδάλ άρχισε να χαλυβδώνει όλο και περισσότερο τη θέση τους στις καρδιές των τιφόζι. Με την αύρα πλέον ενός πολέμαρχου, ενός μαχητή με πλήρη αυτοπεποίθηση στις ικανότητές του, ο εκρηκτικός Χιλιανός αποτελούσε έναν εκ των κορυφαίων της Γηραιάς Κυρίας που τα επόμενα χρόνια θα σάρωνε την Ιταλία. 

Ούτε καν η φυγή του Κόντε πίσω στο 2014 δεν ήταν ικανή να αλλάξει τη μοίρα του στο Τορίνο. Μπορεί μεν το σύστημα να άλλαξε με τον Μασιμιλιάνο Αλέγκρι στον πάγκο, όμως η αξία του Βιδάλ στο αρχικό σχήμα της Γιουβέντους παρέμεινε ακέραιη. Πολλές φορές μάλιστα ο Χιλιανός είχε την ευκαιρία να εμπλουτίσει το αγωνιστικό του πρόσωπο, καθώς από παραδοσιακός box-to-box μέσος σε αρκετές περιπτώσεις είχε τον ρόλο επιτελικού χαφ στο γήπεδο σε σύστημα 4-3-1-2. Υπό την καθοδήγηση του Αλέγκρι μάλιστα, ο Βιδάλ βρέθηκε μια ανάσα από την κατάκτηση του σπουδαιότερου διασυλλογικού τροπαίου όταν ηττήθηκε στον τελικό του Champions League από τη Μπαρτσελόνα με 3-1 πίσω στο 2015. Ακόμα και χωρίς το ευρωπαϊκό στο παλμαρέ του ωστόσο, ο Χιλιανός τελικά έφυγε από το Τορίνο γεμάτος τίτλους, μεταξύ των οποίων τέσσερα πρωταθλήματα Ιταλίας αλλά κι ένα Κύπελλο.

Κάθε όμορφο ταξίδι ωστόσο κάποτε φτάνει στο τέλος του, με την περίπτωση της Γιουβέντους και του Βιδάλ να μην αποτελεί εξαίρεση. Έχοντας πλέον γιγαντώσει το status του στην ευρωπαϊκή ελίτ, η Μπάγερν αποφάσισε να τον αρπάξει μέσα από τα χέρια των Ιταλών το καλοκαίρι του 2015 και τελικά τον έκανε δικό της αντί ενός ποσού που μαζί με τα μπόνους άγγιζε τα 40 εκατομμύρια ευρώ! 

Στο Μόναχο άλλωστε δεν είχαν καμία αμφιβολία για τις δυνατότητές του, αφού γνώριζαν πως ο Χιλιανός πρόκειται για την επιτομή του ολοκληρωμένου μέσου. Ίσως ο ίδιος μάλιστα να το έχει θέσει καλύτερα από τον καθένα: «Πολλοί προσπαθούν να μιμηθούν το στυλ μου, αλλά θέλω να πω ένα πράγμα: Είμαι ο καλύτερος αμυντικός χαφ στον κόσμο. Κανείς δεν αμύνεται τόσο καλά όσο εγώ, σκοράροντας ταυτόχρονα και τόσα γκολ» τόνιζε πίσω στο 2014 και τα επιτεύγματά του στον αγωνιστικό χώρο επιβεβαίωναν σε μεγάλο βαθμό τους ισχυρισμούς του.

Πέρα άλλωστε από το επιδερμικό προφίλ του σκληρού τύπου με τα τατουάζ και τα ιδιότροπα κουρέματα, ο Βιδάλ διέθετε πολλές περισσότερες αρετές στο οπλοστάσιό του. Οι κινήσεις του μεταξύ των γραμμών - που τελειοποίησε υπό την καθοδήγηση του Γκουαρδιόλα - καθώς και τα κλεψίματα μπάλας τον ανέδειξαν ως ένα πολύτιμο γρανάζι στην ακούραστη μηχανή της Μπάγερν, η οποία χαρακτηρίστηκε από αδιάκοπη ένταση στο παιχνίδι της. Κι όπου... ένταση, μπορείτε άφοβα να προσθέσετε δίπλα το όνομα του Χιλιανού. Παράλληλα βέβαια ο Βιδάλ στο Μόναχο δεν φοβόταν να προσφέρει και την απαραίτητη σκληράδα στο γήπεδο, αποτελώντας μια πραγματική απειλή για κάθε αντίπαλο. 

Ενδεικτικά και μόνο τις πρώτες του δυο σεζόν στη Γερμανία έκανε τα περισσότερα φάουλ, ενώ δέχθηκε τις περισσότερες κάρτες από οποιονδήποτε άλλον συμπαίκτη του στην «Allianz Arena». Αν συνδυάσουμε αυτά τα χαρακτηριστικά και με το γεγονός πως αποτελούσε πυλώνα στο παιχνίδι κυκλοφορίας με 107 επαφές ανά αγώνα και 88% ποσοστό επιτυχίας, τότε μιλάμε πράγματι για την επιτομή του ολοκληρωμένου χαφ. Κι όλα αυτά ενώ η σχέση του με τα αντίπαλα δίχτυα παρέμενε ακέραιη, με τον ίδιο τη σεζόν 2017-2018 να αναδεικνύεται ως ο τρίτος κορυφαίος σκόρερ της ομάδας με εννιά γκολ πίσω μόνο από τους Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι και Άριεν Ρόμπεν!

Αν και στην τρίτη του σεζόν στο Μόναχο οι δυνάμεις του τελικά άρχισαν προοδευτικά να τον εγκαταλείπουν, ο Χιλιανός μπορεί να φουσκώνει με περηφάνια όταν ανακαλεί τις μέρες του στο Μόναχο, οι οποίες συνδυάστηκαν με την κατάκτηση τριών πρωταθλημάτων, ενός Κυπέλλου και δυο Super Cup Γερμανίας.

Ο κύκλος του τελικά στη Βαρκελώνη έκλεισε ύστερα από δυο χρόνια, με τον ίδιο να αποφασίζει πως είχε έρθει ο καιρός για ένα τελευταίο ταξίδι στην Ιταλία. Αυτή τη φορά ωστόσο όχι για την αγαπημένη του Γιουβέντους, αλλά για τη νέα Ίντερ που έχτιζε ο Αντόνιο Κόντε. Με τα αισθήματα θαυμασμού να είναι αμοιβαία από την κοινή τους θητεία στο Τορίνο, ο Ιταλός τεχνικός κάλεσε τον Χιλιανό στο Μιλάνο επί εποχής σκληρής ανυποληψίας. 

Γνωρίζοντας άλλωστε πως οι Νερατζούρι είχαν χρόνια να διεκδικήσουν μεγάλα τρόπαια, ο Κόντε ήθελε να σφυρηλατήσει τη νέα έκδοση των Νερατζούρι με την καρδιά ενός πολεμιστή και τη νοοτροπία νικητή. Στοιχεία δηλαδή που καθρεπτίζονταν στο βλέμμα του Αρτούρο Βιδάλ. Τελικά η διοίκηση της Ίντερ ικανοποίησε το αίτημα του έμπειρου τεχνικού και ολοκλήρωσε τη μεταγραφή του Χιλιανού για ένα ποσό που δεν ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο ευρώ. Και η αλήθεια είναι πως τελικά αποδείχθηκε μια προσθήκη - ορισμός του value for money.

Η χαμηλότερη ταχύτητα και ένταση του ιταλικού πρωταθλήματος δεν ξεγύμνωσε την... ηλικία του 33χρόνου τότε μέσου, ο οποίος είχε την ευκαιρία να ξεδιπλώσει με μεγαλύτερη συνέπεια τις αρετές του. Μπολιασμένος μάλιστα με χρόνια εμπειρίας από τα περάσματά του σε Serie A, Bundesliga και La Liga, ο Χιλιανός παρουσίασε μια ώριμη εκδοχή του εαυτού του που παρείχε αρκετή βοήθεια για το σύνολο του Κόντε. Το τέλος της χρονιάς τον βρήκε ξανά πρωταθλητή, με την Ίντερ να κατακτά τη Serie A έπειτα από έντεκα ολόκληρα χρόνια!

Η δεύτερη σεζόν του βέβαια στο Μιλάνο συνδυάστηκε από αρκετή γκρίνια, καθώς οι σχέσεις του με τη διοίκηση της Ίντερ δοκιμάστηκαν σε αρκετές περιπτώσεις. Όταν μάλιστα εξέφρασε την επιθυμία του να πάει στη Φλαμένγκο, οι Νερατζούρι αποφάσισαν πως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου και τελικά αποφάσισαν να χωρίσουν τους δρόμους πίσω στο καλοκαίρι του 2022.

Σαν λιμάνι της καρδιάς ή σαν άγκυρα του νου. Σαν ζεστή αγκαλιά και σαν σπίτι. Η Χιλή, η εθνική του ομάδα ήταν πάντα κάτι διαφορετικό για τον Βιδάλ. Άλλωστε, χωμένος στην κατακόκκινη φανέλα της έζησε ορισμένες από τις σπουδαιότερες στιγμές της καριέρας του, φροντίζοντας να ανεβάσει το ποδόσφαιρο της πατρίδας του σε ανεπανάληπτα ύψη. Απαλλαγμένος από τη διατήρηση των περίπλοκων ισορροπιών στους πιο ισχυρούς συλλόγους του πλανήτη, ο Αρτούρο σε διεθνές επίπεδο έπαιζε με έναν βασικό γνώμονα: την αγάπη για τη χώρα του.

Πάντα, από την πρώτη στιγμή, το παιχνίδι του ήταν συγκεκριμένο. Αστείρευτα τρεξίματα, μάχες, ποδοσφαιρικοί τσαμπουκάδες, δυνατά τάκλιν, κλεψίματα, πάθος, όλα αυτά μαζί με δόσεις υψηλής τεχνικής. Όμως στη Ρόχα, ήταν κάτι διαφορετικό αυτό που ξεχώριζε, αυτό που ερχόταν να προστεθεί στο μείγμα του, κάνοντάς τον σχεδόν ασυναγώνιστο εντός αυτού του πλαισίου. Το μπράτσο του συνήθως δεν τυλιγόταν από το περιβραχιόνιο, μα οι ώμοι του κουβαλούσαν την πίστη μιας ολόκληρης ομάδας, μιας ολόκληρης χώρας. Υπήρξε ένας πραγματικός ηγέτης για την εθνική του, έγινε ένα από τα σκαλιά τα οποία η Χιλή χρησιμοποίησε για να ανέβει σε νέες κορυφές, φροντίζοντας να βγάζει τη φλόγα από το δικό του στήθος και να τη «φυτεύει» στα στήθη των συμπαικτών του, εμπνέοντάς του και οδηγώντας τους στο να τρυπήσουν το ταβάνι τους.

Πυλώνας, κολώνα, απαραίτητο συστατικό στην πιο «χρυσή» εποχή της Χιλής. Με τη δική του λύσσα στη μεσαία γραμμή, με το δικό του πάθος, η εθνική του ομάδα μπόρεσε να δώσει σταθερά το «παρών» στα Μουντιάλ και να κάνει αυτό που δεν είχε κάνει ποτέ στην ιστορία της, όχι μια αλλά δύο φορές. Να φορέσει στο κεφάλι της το στέμμα της Νότιας Αμερικής. Ο Βιδάλ συνέβαλε τα μέγιστα στις διαδοχικές κατακτήσεις του Copa America το 2015 και το 2016, κατορθώνοντας να χαλυβδώσει το όνομά του στο πάνθεον της ποδοσφαιρικής ιστορίας της χώρας του. Αλλά ακόμα πιο σημαντικά, έγινε σύμβολο ελπίδας και μάχης για τους συμπατριώτες του, τους χάρισε στιγμές ανεπανάληπτες, στιγμές που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. 

Εκείνη η μακρόστενη λωρίδα γης στο δυτικό άκρο της Λατινικής Αμερικής νίκησε δύο διαδοχικές χρονιές την Αργεντινή του Μέσι σε τελικό. Και όλοι στην πατρίδα του, όταν ανακαλούν στη μνήμη τους αυτά τα δύο σπουδαία τρόπαια, είναι σίγουροι για ένα πράγμα: Χωρίς τον Βιδάλ η Χιλή δεν θα σκαρφάλωνε ποτέ στην κορυφή, χωρίς εκείνον οι καρδιές τους δεν θα γέμιζαν με αυτή τη μοναδική χαρά, χωρίς εκείνον τα όνειρα των παιδιών στα σοκάκια του Σαντιάγκο δεν θα φάνταζαν τόσο απτά. Και στο τέλος της ημέρας, όλα αυτά είναι ακόμα πιο πολύτιμα από τα δύο πιο ξεχωριστά μετάλλια του παλμαρέ του.