«Ο Μελισσανίδης μού είπε να βγάλω δίπλωμα για παπάκι και θα το έκανε αυτοκινήτου»

«Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός. Ερχόταν από τα ταξίδια 1-2 χρόνια μετά και δεν τον θέλαμε» 

Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;

Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι ανέμελα. Προέρχομαι από μια οικογένεια με 6 παιδιά, τέσσερα αγόρια και δύο κορίτσια. Ο πατέρας μου δούλευε ως ναυτικός, σε ελληνικά καράβια. Ερχόταν σπίτι ύστερα από 1-2 χρόνια. Στο πρώτο του ταξίδι έφυγε και γύρισε τρία χρόνια μετά - εγώ ήμουν ακόμη μικρός τότε. Ετσι, μεγαλώσαμε με τη μάνα μου. Ερχόταν σπίτι ο πατέρας μου και δεν τον θέλαμε, δεν του μιλούσαμε. Η σχέση μας ήταν προβληματάκι, με πείραζε. Όταν μεταναστεύσαμε στην Ολλανδία ήμουν 16 ετών. Τότε αρχίσαμε να ζούμε όλοι μαζί. Μέχρι τότε δεν είχαμε στενές σχέσεις. Μας έλεγε και κάποια πράγματα που τα θεωρούσαμε άδικα. Εγώ ήμουν μέσα στον αθλητισμό, δεν ξενυχτούσα, δεν πήγαινα στα μπαρ, δεν έπινα. Ήμουν μόνο σχολείο, σπίτι και προπόνηση, οπότε δεν ήθελα να με μαλώνει, γιατί δεν το έβρισκα σωστό. Το θεωρούσα άδικο.

Τέλος πάντων... Στο Κάπο Βέρντε παίζαμε μπάλα όλη μέρα μπάλα στο δρόμο, στις γειτονιές με τους φίλους μου. Εμαθα να παίζω μπάλα στις αλάνες.

Πολύ ωραία χρόνια! Παίζαμε, παίζαμε... Ξεχνούσα να πάω σπίτι μου να φάω. Η μάνα μου με φώναζε και πολλές φορές έτρωγα ξύλο. Ήμουν πολύ αδύνατος και με φώναζαν "οδοντογλυφίδα".

Στα 16 μου πήγα στην Καστίγιο που έπαιζε κι ο Λίμα. Με τον Λίμα δεν ήμασταν συγγενείς, είχαν γράψει ότι είναι θείος μου αλλά είναι λάθος. Μετά την Ελλάδα γνωριστήκαμε και γίναμε κουμπάροι. Ο Λίμα ήταν μεγάλη φίρμα στο Κάπο Βέρντε, αθληταράς.

Σε θέματα φυσικής κατάστασης μπορώ να πω ότι ήταν καλύτερος και από μένα, πήρε πρωτάθλημα με αυτήν την ομάδα. Ήταν ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής και έφυγε φίρμα από τη χώρα μας. Εγώ στα 16 μου ξεκίνησα να παίζω. Τότε είχε πάει κι ο αδερφός μου και έτσι πήγα μαζί του κι εγώ. Εκείνος ήταν άμπαλος, εγώ έπαιξα στην πρώτη ομάδα. Ήμουν καλό ταλεντάκι.

Άρα στα 16 έκανες και το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο;

Όχι επαγγελματικό, ερασιτέχνης ήμουν. Τότε δεν υπήρχαν ακαδημίες. Πήγαινες να δοκιμαστείς και αν ήσουν καλός θα έπαιζες αλλιώς συνέχιζες να παίζεις στη γειτονιά σου. Το πρωτάθλημά μας ήταν δυνατό, υπήρχε ανταγωνισμός και εγώ ήμουν μόλις 16 ετών. Κάποιος από την ομάδα είχε πάει στη μάνα μου για να υπογράψει ώστε να μπορώ να παίζω. Ήμουν ανήλικος. "Δεν υπογράφω, είναι μικρός. Θα του σπάσουν τα πόδια", είπε η μάνα μου. Ετσι, είπε ο αδερφός μου "θα υπογράψω εγώ". Και μ' αυτόν τον τρόπο έπαιξα... Με την, ας πούμε, πλαστογραφία του αδερφού μου.

Και εκεί που είχες μπει σε μία ομάδα, έπρεπε να μετακομίσεις για την Ολλανδία;

Ναι... Ο πατέρας μου είχε κανονίσει να φύγουμε για Ολλανδία - πίστευε ότι θα είχαμε ένα καλύτερο μέλλον.

Πού μένατε;

Στο Ρότερνταμ. Πήγαμε εκεί το 1981. Δεν ήξερα καν αν θα μπορούσα να παίξω επαγγελματικά, απλά ήξερα ότι μπορώ να παίξω μπάλα. Φτάνοντας στην Ολλανδία το μόνο ματς που είχα δει στην τηλεόραση ήταν ένα ματς της Ρωσίας για το Euro, σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση που ήταν σε μια βιτρίνα. Το σήμα ερχόταν και έφευγε. Όταν πήγα στην Ολλανδία, άρχισα να βλέπω ποδόσφαιρο στην τηλεόραση. Εκεί μου μπήκε η ιδέα να παίξω.

«Στη Φένενοορντ, μου έλεγαν ότι θα παίξουμε φιλικό με τον Άγιαξ του Κρόιφ και εγώ έλεγα ότι έχω σχολείο»

Η ομάδα που υποστήριζες μικρός;

Μπενφίκα. Το Κάπο Βέρντε είναι πορτογαλική αποικία. Τα ματς τα ακούγαμε από το ράδιο. Μέχρι σήμερα μου αρέσει να βάζω ραδιόφωνο και να βλέπω το ματς στην τηλεόραση. Είναι ωραίο το πως μεταδίδουν οι Βραζιλιάνοι. Ο ρυθμός τους κι η έντασή τους είναι πολύ ωραία. Εβλεπα Φέγενοορντ, Αϊντχόφεν, Άγιαξ... Εγώ πίστευα ότι για να γίνεις επαγγελματίας πρέπει να κάνεις καλύτερα πράγματα απ' ότι ο Μαραντόνα, ότι πρέπει να βάζεις τη μπάλα καλάθι από το κέντρο του γηπέδου. Όταν όμως τους είδα να παίζουν κατάλαβα ότι μπορούσα και 'γω. Όταν πάτησα το πόδι μου στην Ολλανδία ήμουν πιο αργός και από την καθυστέρηση.

Σε ποια ομάδα πήγες;

Σε καμία ομάδα δεν πήγα. Τότε υπήρχαν ομάδες που συμμετείχαν σε πρωτάθλημα όπου ήταν μόνο παιδιά από το Κάπο Βέρντε. Εγώ είμαι από το Σάο Βισέντε και πήγα σε μια ομάδα απ' αυτές. Ήθελα μόνο να παίζω, να αθλούμαι. Ήταν η χειρότερη ομάδα του πρωταθλήματος, εγώ με τον αδερφό μου ήμασταν οι καλύτεροι παίκτες. Υπήρχαν και δυνατές ομάδες όμως. Έβλεπες καλούς παίκτες, χοντρούς, λεπτούς... Εγώ έκανα προπονήσεις μόνος μου, έτρεχα στο δρόμο, γιατί ήθελα να δυναμώσω. Μεγαλώνοντας δυνάμωνα. Με είδαν και μου είπαν να πάω σε μια ομάδα κοντά στο σπίτι μου. Πήγα και στη συνέχεια έκανα αίτηση να πάω στην Ακαδημία της Φέγενοορντ. Πήγα, με δοκίμασαν και ξαφνικά βρέθηκα στην Β' ομάδα. Και δεν έγινα επαγγελματίας στην Φέγενοορντ γιατί δεν είχα ιδέα από το τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας. Δεν είχα ιδέα, δεν υπήρχε κάποιος να μου εξηγήσει. Επρεπε να πάρω δύο λεωφορεία και το τραμ. Χρειαζόμουν 1-1,5 ώρες να πάω κι άλλο τόσο να γυρίσω. Ήταν πολύ δύσκολα. Ήταν σαν να έμενες στο Μενίδι και να έπρεπε να πας στη Γλυφάδα κάθε μέρα. Και ταυτόχρονα πήγαινα και σχολείο. Ξυπνούσα 7 το πρωί και επέστρεφα σπίτι μου 10-11 το βράδυ.

Ήσουν καλός μαθητής;

Όχι, καθόλου. Πέρα από τη γυμναστή μου άρεσε ένα μάθημα που κάναμε υδραυλικά. Κάναμε εργασίες και ήθελα να ασχοληθώ μ' αυτό. Εκανα συνέχεια προπόνηση, πήγαινα σ΄ έναν χώρο που είχαμε φτιάξει με έναν φίλο μου: Είχαμε βάλει ποδήλατο και βάρη. Εγώ δεν το έκανα αυτό γιατί ήθελα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Ήθελα να είμαι αθλητής, μου άρεσε. Και μου άρεσε κι ο στίβος. Αν μου έλεγε κάποιος: "Πήγαινε να τρέξεις 400 μέτρα", θα πήγαινα και θα παρατούσα τη μπάλα. Ναι μεν μου άρεσε το ποδόσφαιρο αλλά δεν τρελαινόμουν. Δεν ήξερα τι πρέπει να κάνω.

Φανταστείτε ότι μια εφημερίδα του Ρότερνταμ είχε γράψει ότι η Φέγενοορντ δίνει συμβόλαιο σε έναν παίκτη από το Κάπο Βέρντε και δεν ήξερα τίποτα, το έμαθα μετά. Αυτοί πίστευαν ότι δεν ενδιαφερόμουν. Μου έλεγαν: "Ελεγα αύριο έχουμε φιλικό στις 14.00 με τον Άγιαξ του Κρόιφ". Και εγώ τους έλεγα: "Μίστερ δεν μπορώ να έρθω, έχω σχολείο". Είχαν πάθει πλάκα. "Παίζουμε με τον Κρόιφ, τον Γκούλιτ, τον Φαν Μπάστεν", μου έλεγαν. Φοβόμουν μη με μαλώσει ο πατέρας μου, δεν πήγα. Δεν ήθελα να νομίζει ότι έκανα κοπάνες. Δεν ήταν ότι θα με δείρει, αλλά δεν ήθελα τη γκρίνια. Αν του του έλεγα μπορεί και να χαιρόταν, του άρεσε το ποδόσφαιρο, ήταν φανατικός Μπενφίκα. Η Φέγενοορντ είναι από τις καλύτερες ομάδες της Ολλανδίας, αλλά τότε δεν σκεφτόμουν ότι αυτοί έχουν κάτι δει σε μένα, ήμουν καλός. Εκανα προπονήσεις με παιδιά που έπαιξαν αργότερα στην πρώτη ομάδα. Ο ένας ήταν ο Μάριο Μπιν κι ο άλλος ήταν ένας πιο νέος και μιλήσουμε πολύ. Με έπαιρνε με το αμάξι του και πηγαίναμε μαζί στις προπονήσεις. Μου έλεγε: "Μην είσαι μαλάκας, πήγαινε να ζητήσεις συμβόλαιο. Είσαι καλύτερος απ' όλους μας". Δεν ήξεραν να μιλάω ολλανδικά, τι να πω. Ετσι έφυγε η ευκαιρία αυτή, μου είπαν ότι έπρεπε να φύγω. Ετσι πήγα στην άλλη ομάδα του Ρότερνταμ την Εξέλσιορ. Ομάδα Β' εθνικής, μικρομεσαία. Εκεί είχα έναν προπονητή που δουλεύαμε μόνο με μπάλα. Επαιζα φοβερά, αλλά δεν μου έδινε σημασία. Εβαζαν κάτι άλλους, κάτι άμπαλους. Ο ένας έπαιζε επειδή ο μπαμπάς του ήταν στη διοίκηση και έτσι έφυγα. Εκεί, ο μπαμπάς μου τρελάθηκε. Ε, μετά πήγα και έπαιζα με τους συμπατριώτες μου πάλι από το Κάπο Βέρντε. Τότε άρχισα να απογοητεύομαι. Ήμουν 18 ετών. Τότε ένας ξάδερφος μου μου είπε έλα στην Πορτογαλία να δοκιμαστείς.

Η Οδύσσεια μέχρι να έρθει στην Ελλάδα κι οι συνεχόμενες απορρίψεις που δεν τον λύγισαν

Με τον μπαμπά τότε οι σχέσεις είχαν αρχίσει να φτιάχνουν;

Ναι τα πηγαίναμε καλύτερα αλλά δεν μου έδινε και πολλή σημασία. Του άρεσε να παίζω μπάλα, αλλά δεν ήξερε ο άνθρωπος να με καθοδηγήσει. Μια ζωή μέσα στα καράβια ήταν, δεν μπορούσε να με βοηθήσει.

Ετσι, εμφανίστηκε ο ξάδερφός μου ο οποίος με κάλεσε στην Πορτογαλία. Πήγα για να δοκιμαστώ στην Μπελενένσες. Εκεί προπονητής ήταν ο πατέρας του Μουρίνιο, ο Φέλιξ Μουρίνιο. Δεν με έβαζαν να ντυθώ καν στα αποδυτήρια. Εγώ τους έβλεπα να παίζουν και είπε στον ξάδερφό μου: "Ρε τι γίνεται εδώ, δεν με βάζουν καν να με δουν". Μου είπαν να πάω την άλλη μέρα. Πήγα και πάλι δεν με έβαζε στην αρχή. Τελικά, έπαιξα μισή ώρα. Δεν τους έβλεπα καν. Ήμουν καλύτερός τους. Μου είπαν να πάω πάλι την επόμενη μέρα. Εγώ είχα τσαντιστεί και είπα στον ξάδερφό μου: "Να πάνε να γαμηθούν, δεν έρχομαι". Εκατσα κάνα μήνα στην Πορτογαλία με τα ξαδέρφια μου και επέστρεψα στην Ολλανδία.

Δεν είχα τι να κάνω, ο πατέρας μου με μάλωνε γιατί είχα φύγει από την Εξέλσιορ. Ετσι, πήγα να παίξω πάλι με τους Κάπο Βερντιάνους και βρήκα και μια δουλειά, σε μια εταιρία που έβαζε τηλέφωνα σε γραφεία. Το αφεντικό μου είχε μια ομάδα και έπαιζα στην ομάδα του. Επαιζα εκεί και έβαζα γκολάρες. Εκεί ήταν ένας Ολλανδός που τρελαινόταν μαζί μου, ήταν ο μασέρ της ομάδας. Ήθελε να μου κάνει μασάζ συνέχεια. Εγώ τότε έπαιζα και σ' αυτήν την ομάδα και στην άλλη με τους συμπατριώτες μου. Μία μέρα ήταν στο σπίτι ένας κουμπάρος του πατέρα μου στο σπίτι μου. Παίζαμε ένα τουρνουά με τους Κάπο Βερντιάνους στο Ρότερνταμ, όπου συμμετείχαν πολλές ομάδες. Ο πατέρας μου δεν γούσταρε να πηγαίνω εκεί και πολλές φορές με έβαζε να βάφω το σπίτι ή να κάνω άλλες δουλειές για να μην πηγαίνω. Ε, τότε είπα στον κουμπάρο του να έρθει να μας δει. "Τι, εσείς παίζετε μπάλα;", μου είπε για να με πειράξει. Ήταν πλακατζής. Τελικά, πήρε τον πατέρα μου και ήρθαν να με δουν. Εγώ ήμουν πολύ γυμνασμένος, τους περνούσα όλους, έβαζα γκολάρες. Μετά το τουρνουά, ο κουμπάρος του πατέρα μου μού είπε: "Ρε, τι παικταράς είσαι εσύ, θες να πας στην Ελλάδα;". Αυτός ήταν με τον Λίμα και τον πήρε τηλέφωνο για να κανονίσει. "Εχω δει έναν παίκτη που είναι καλύτερος από τον Σαραβάκο και τον Αναστόπουλο". Ο Λίμα μου είπε ότι αν μπορούσε να στείλει πρόσκληση ο Πανιώνιος, θα πήγαινα να δοκιμαστώ. Ο Τόνι, ο οποίος έφερε τον Λίμα στην Ελλάδα, ήταν αυτός που μιλούσε με τον Σταματελάτο του Πανιώνιου. Είχε εντυπωσιαστεί από το ύψος μου και από το ότι είχα παίξει στην Φέγενοορντ. Ετσι, κανόνισε να έρθω Ελλάδα. Με είδε στο αεροδρόμιο, άρχισε να μου μιλάει και είχα σκάσει στα γέλια. Πήγα στην Νέα Σμύρνη, έπαιζα στα φιλικά, έβαζα 1-2 γκολ ανά φιλικό. Ο Λίμα ρώτησα αν θα με πάρουν αλλά δεν του έλεγαν. Ο Τόνι ήταν τσαντισμένος γιατί του είπαν ότι ήθελαν έναν έμπειρο επιθετικό και δεν υπήρχε θέση για άλλον ξένο. Ετσι, δεν πήγα. Μετά πήγα στα Γιάννενα. Όταν μου το πρότειναν να πάω είπα: "Ρε πούστη που να πάω, είναι μακριά". Εκεί ήταν ένας προπονητής που έβαζε την ομάδα μόνο να τρέχει. Εγώ ήμουν αθληταράς και τους γ@μούσ@ όλους. Εγινε ένα φιλικό για να με δουν. Εβαλα πέντε γκολ και στο δεύτερο ημίχρονο δεν έπαιξα τελικά. Στα Γιάννενα υπήρχε κι ένας δημοσιογράφος, Σακελλαρόπουλος νομίζω λεγόταν ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί μαζί μου. Με έβλεπε στις προπονήσεις να κάνω κόλπα με τη μπάλα, να βάζω γκολ... Τέλος πάντων, δεν με πήραν. Γύρισα στην Αθήνα, ο Τόνι με πήγε στον Αλαμάνο στον Απόλλωνα Σμύρνης, ο οποίος είπε ότι δεν ενδιαφερόταν. Μετά με πήγε στον Χάρρυ Κλυνν για να πάω στην Καλαμαριά. Με είδε και μου λέει: "Είσαι ποδοσφαιριστής εσύ"; Μου είπε να πάω να δοκιμαστώ κι αυτός, αλλά δεν πήγα. Αφού όπου πήγαιναν μου έλεγαν ότι είμαι "μούφα". Εγώ ήξερα όμως την αξία μου. "Δεν τους βλέπω, δεν με νοιάζει τι λένε. Απ' αυτούς που βλέπω είμαι καλύτερος", είπα στον Τόνι. Ετσι, του είπα: "Βρες μου ομάδα που να με θέλει αλλιώς πάω στην Ολλανδία". Και τελικά πήγα στην Ολλανδία. Εκεί, τσακώθηκα άσχημα με τον πατέρα μου, γιατί του είχαν πει ότι εγώ τριγυρνούσα στα καμπαρέ και ήμουν τεμπέλης. Εγώ κάθε μέρα πήγαινα στο Καλλιμάρμαρο και στο Παλαιό Φάληρο και έτρεχα μόνος μου με 40 βαθμούς. Κι οι συμπατριώτες μου έλεγαν όλα αυτά...

Εσύ πως μπόρεσες να μείνεις πνευματικά δυνατός με όλα αυτά που είχαν γίνει;

Ήταν δύσκολα. Εγώ όμως στη ζωή είμαι πάντα αισιόδοξος και πιστεύω στην δικαιοσύνη. Ταυτόχρονα, έλεγα ότι δεν μπορώ να περιμένω μόνο το ποδόσφαιρο. Στην Ολλανδία μπορούσα να παίζω μπάλα και να δουλεύω ταυτόχρονα. Υπήρχε μια ομάδα στη Γ' Εθνική που την είχε ένας συμπατριώτης μου και μου είχε πει να πάω να παίξω με καλά λεφτά και την ίδια ώρα θα δούλευα κιόλας. Ο Τόνι ήταν απογοητευμένος κι ο Νόνι Λίμα μου είχε πει ότι θα προσπαθούσε να με φέρει ξανά στην Ελλάδα. Πέρασαν 9 μήνες... Με φώναξε ο Τόνι και μου είπε ότι έχει ομάδα για να πάω. Εγώ τότε έκανα πολλά βάρη και είχα χάσει ταχύτητα, αλλά έκανα πολλή προπόνηση. Επαιζα και ερασιτεχνικά, δούλευα... Ήρθα, λοιπόν στην Ελλάδα και πάλι για ένα μήνα δεν είχα ομάδα. Συνέχιζα να κάνω πάλι μόνος μου προπονήσεις.

Εκείνα τα χρόνια στην ΑΕΚ με ποιον ταίριαξες πιο πολύ, με ποιον κάνατε πλάκες;

Ήμουν πολύ κολλητός με τον Φρανκ Κλόπα τον Αμερικάνο. Ο Φρανκ για να παίζει ήθελε να μένει δίπλα μου. Στο Μαρούσι.

Εγώ τον βοήθησα και άρχισε να παίζει στην ΑΕΚ. Τον είχα από κοντά, ήμασταν συνέχεια μαζί. Πηγαίναμε στο ξενοδοχείο και έκανε ζογκλερικά με ένα πορτοκάλι! Θυμάμαι που είχαμε πάει στη Ρόδο να παίξουμε με τον Ολυμπιακό γιατί είχαν πέσει τα φώτα στη Φιλαδέλφεια. Ο Φρανκ στο παιχνίδι αυτό πήρε την μπάλα, μου έδωσε την πάσα, πέρασα τον τερματοφύλακα και έβαλα γκολ. Ήταν καλός παίκτης και καλό παιδί. Είχα καλές σχέσεις με όλους. Ο Βάιος ο Καραγιάννης επίσης. Τον είχα δει πρώτη φορά στην προπόνηση, ταλιμπάν! Δεν πέρναγε κανένας! Κλωτσιές, μπουνιές! Στην ΑΕΚ είχαμε πολύ ωραία αποδυτήρια. Ο Οκόνσκι επίσης, τρελοκομείο. Μέναμε κοντά και πηγαίναμε μαζί στην προπόνηση. Παικταράς! Τσιγάρα, μπουζούκια. Έχω πάει μαζί του μπουζούκια και έχω πάθει σοκ. «Πάμε στην Άντζελα Δημητρίου» μου είχε πει. Πάμε και κατέβαζε κάτι μπουκάλια ουίσκι, είχε σηκωθεί στην πίστα και χόρευε! Τρελοκομείο! Αλλά μέσα στο γήπεδο, καντάρια μπάλα! Τον φώναζαν, ο Μαραντόνα των Βαλκανίων! Μίλαγε στην μπάλα, έβαζε φάουλ από 50 μέτρα. Ο καλύτερος ξένος στη Γερμανία είχε βγει, δεν ήταν τυχαίο. Έπαιρνε την μπάλα στην προετοιμασία και έκανε γκελάκια χωρίς να πέφτει η μπάλα κάτω, έβαζε στοιχήματα.

«Ο Μανωλάς δεν με ήθελε καθόλου»

Πες μας καμιά ιστορία με τον Μανωλά. Ισχύει ότι είχε πολύ άγχος πριν τα ματς;

Είχε άγχος ναι. Ο Μανωλάς όταν πήγα στην ΑΕΚ δεν μου μίλαγε καθόλου. Στην προετοιμασία έτρωγα κλωτσιές, σαν να με μισούσε. Κάναμε προετοιμασία, τους είχα τρελάνει όλους. Με έβαζε ο Μπάγεβιτς πίσω από τον σέντερ φορ τον Δημητριάδη. Είχα βάλει ένα σορό γκολ με μπαλάρα. Ο Μανωλάς όμως δεν μου μίλαγε καθόλου. Όταν γυρίσαμε Ελλάδα άρχισε να μου μιλάει και περνάει ένα εξάμηνο και μου λέει «πάμε να φάμε με τις γυναίκες μας». Του λέω: «Ρε Στέλιο, τότε με κοίταζες στραβά, μου έριχνες κλωτσιές. Είχες κάτι μαζί μου»;

Μου λέει: «Δεν σε ήθελα καθόλου. Φαινόταν λες και το έπαιζες φίρμα. Έλεγαν ότι ξενύχταγες και νόμιζα ότι ήσουν χαβαλές. Αλλά σε είδα ότι ήσουν δυνατός και γρήγορος στην προπόνηση». Του είπα: «Καλά ρε μ@@@κα, εσύ διάβαζες τις μα@@@ίες που γράφουν οι εφημερίδες; Που ξενυχτάω; Πάω να πιω κανένα ποτό καμιά φορά, μιλάω με κανά κορίτσι και πάω σπίτι. Ξυπνάω 7 το πρωί και πάω για προπόνηση. Άσε να γράφουν οι εφημερίδες, εγώ θέλω να είμαι την Κυριακή δυνατός και να τους νικάω όλους»!

Στη Νέα Φιλαδέλφεια με τη Σκεπαστή, άλλη φάση έτσι;

Απαπαπαπα! Έδινε μεγάλη δύναμη ο κόσμος.

Ποιο ντέρμπι σου έμεινε στο μυαλό σου ως παίκτης της ΑΕΚ;

Όταν κερδίζαμε τον Ολυμπιακό. Ειδικά το 1-3 στο ΟΑΚΑ για τα ημιτελικά του Κυπέλλου.

Το 1996 που είχαμε την ομαδάρα μόλις είχα γυρίσει στην ΑΕΚ. Είναι και θέμα εγωισμού πάλι. Είχαν πάει να με βγάλουν άχρηστο στον Ολυμπιακό και τσαντίστηκα. Είχαν πάρει τον Ίβιτς, τον Γιουσκόβιακ, τον Γεκινί, τον Αλεξανδρή. Έλεγα «εγώ είμαι ο τελευταίος του χωριού; Θα δείτε». Δεν ήμουν ένας παίκτης της πλάκας. Ήμουν βασικός στον Ολυμπιακό. Ήθελα να αποδείξω γιατί ο Λίμπρεχτς που ήταν προπονητής, παρότι είχα πρόβλημα, έπαιξα πολύ μαζί του και έμαθα πολλά. Ήταν ο τρόπος του και πως λειτουργούσε. Σαν προπονητής όμως ήταν από τους καλύτερους, ακόμα καλύτερη προπόνηση και από τον Μπάγεβιτς με ένταση. Έμαθα πολλά πράγματα. Του είχα πει: «Δεν με θες, αλλά εγώ θα παίξω, δεν θα με αφήσεις στον πάγκο». Θα μπορούσα και να μη φύγω από τον Ολυμπιακό, αλλά μου είχε πει: «Την πρώτη δεν έπαιξες καλά, τη δεύτερη κάπως καλύτερα, την τρίτη καλά, θα πάρεις αυτά τα λεφτά». Του λέω «τι λες ρε, εσύ είσαι μάνατζερ και μου λες τι λεφτά θα πάρω;». Μου λέει ο Λούβαρης: «Πόσα λεφτά θέλεις;». Του λέω τόσα. Μου λέει: «Ντανιέλ δεν μπορώ τόσα, αυτή είναι η προσφορά. Αν θέλεις μένεις, αλλιώς...». Περίπου το ίδιο τότε με τον Γενεράκη. Ο Κόκκαλης ήταν στον Ολυμπιακό αλλά είχε βάλει αυτόν μπροστά. Του λέω: «Κύριε Λούβαρη δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να το συζητήσουμε». Και έφυγα ελεύθερος.

«Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε στον Ολυμπιακό, οι οπαδοί μου είχαν πει: "Εσύ τη γλιτώνεις για φέτος"»

Πως πέρασες στον Ολυμπιακό;

Σε μια ομάδα δεν είναι μόνο θέμα παικτών. Το μεγαλύτερο θέμα για να παίζεις καλό ποδόσφαιρο και να έχει καλό κλίμα στα αποδυτήρια είναι ο προπονητής. Αυτός είναι ο αρχηγός που δίνει κατευθύνσεις. Αν δεν μπορεί δεν κάνει. Γιατί με τον Μπάγεβιτς είχαμε καλό κλίμα; Γιατί έκανε κουμάντο. Εγώ ήμουν τίμιος και πειθαρχημένος, αλλά δεν ήταν όλοι έτσι. Κάποιους έπρεπε να τους διώξεις ή να τους έχεις σούζα. Ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε στον Ολυμπιακό, υπήρχε διχόνοια στην ομάδα, υπήρχε ζήλια, κακία, αν έχανες ήθελες να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Και αν κέρδιζες ήταν μια ανακούφιση και την επόμενη Κυριακή ξανά στο άγχος. Δεν ήσουν ήρεμος για να παίξεις μπάλα. Και με τον Μπλαχίν μετά δεν διαχειριζόταν το σύστημα. Αισθανόμασταν πίεση, ήμασταν καλοί παίκτες, μαζευόμασταν όλοι και λέγαμε ότι έπρεπε να παίξουμε γιατί θα μας γαμ@@@@ οι φίλαθλοι. Μεταξύ μας αποκτούσαμε δύναμη στα ντέρμπι, αλλά μετά παίζαμε με την Προοδευτική, φέρναμε ισοπαλία, πάλι γκρίνια. Ο προπονητής άλλαζε παίκτες, μια ο ένας μέσα, μια έξω και υπήρχε γκρίνια. Όλα τα χρόνια στον Ολυμπιακό έτσι ήταν. Έφυγε ο Μπλαχίν, ήρθε ο Πέτροβιτς. Καλός προπονητής αλλά χαμηλό προφίλ σαν άνθρωπος. Ήρθε ο Γεωργιάδης, ο καλύτερος Έλληνας προπονητής που είχα ποτέ. Τον είχα και στον Εθνικό και ήταν καλός άνθρωπος. Με θεωρούσε ανώτερο από όλους, μου έλεγε ότι δεν έβλεπα κανέναν. Έλεγε «σαν τον Μπατίστα δεν υπάρχει κανείς». Μετά ήρθε νομίζω ο Πολυχρονίου. Καλός άνθρωπος, αλλά όχι τόσο καλός ως προπονητής. Έμενα εκτός 18άδας. Έλεγα «τι κάνεις σε αυτή την ομάδα». Είχα χαλαστεί πολύ όταν πήγαινα στην προπόνηση. Με χάλαγε το κλίμα. Μετά έμπλεξα με τον Λίμπρεχτς, δεν με ήθελε και πολύ. Είχαμε τσακωθεί. Είχε γίνει χοντρό σκηνικό. Με άφηνε εκτός και μου έλεγε ότι έπαιρνα πολλά λεφτά και δεν δούλευα. Του είπα να μου δώσει άδεια να δω την οικογένειά μου στην Ολλανδία και να επιστρέψω με ήρεμο κεφάλι. Δεν με άφησε. Και του είπα κατάμουτρα: «Αϊ γ@@@@»! Παίρνω μια μέρα την μπάλα στην προπόνηση και δεν την έδινα σε κανένα. Έκανα ντρίμπλες συνέχεια.

Τρελάθηκε. Με έδιωξε σπίτι. Του είπα «με γεια και χαρά». Έφυγα για το σπίτι. Παίζαμε με τον Παναθηναϊκό για το Κύπελλο. Είχαμε κερδίσει 1-2 στο ΟΑΚΑ. Έπρεπε να χάσουμε 3-2 για να αποκλειστούμε. Ήμουν με τον Γκώνια και παίζαμε τένις στη Γλυφάδα και του έλεγα ότι ευχόμουν να χάσουμε. Χάνει ο Αλεξανδρής πέναλτι στο 2-2 και το τρώει ο Ολυμπιακός στο 92' γίνεται 2-3 και χάνει την πρόκριση. Είμαι στη Γλυφάδα με παίρνει ένας τηλέφωνο μου λέει το σκορ και λέω στον Τάκη. «Τάκη την Κυριακή είμαι βασικός»! Την Κυριακή ο Αλεξανδρής δηλώνει τραυματίας, ο Ίβιτς το ίδιο και παίζαμε με τον ΟΦΗ. Λέω τώρα θα γα@@@@@ τον Λίμπρεχτς. Έχω κάνει προπόνηση, είμαι προετοιμασμένος. Μου λέει ο Καραταΐδης: «Ντανιέλ, αν δεν κερδίσουμε θα μας γαμ@@@@ οι οπαδοί». Του λέω «τι άγχος έχεις να παίξεις με τον ΟΦΗ ρε μ@@@@». Πάμε στο Καραϊσκάκη βάζω δύο γκολ. Παίζουμε στη Νέα Σμύρνη με τον Πανιώνιο, βάζω γκολ, ξανά με την Καβάλα το ίδιο. Του έλεγα «έλα ρε Κούλη, μην έχεις άγχος. Θα σε βγάλω στο ΟΥΕΦΑ και θα φύγω μετά να παίζετε εσείς»!

Για πες μας για τα σκηνικά στο Ρέντη με τους οπαδούς εκείνη την εποχή...

Παίζουμε με Εδεσσαϊκό και φέρνουμε ισοπαλία. Πάμε στην προπόνηση και είναι οι φίλαθλοι στα κάγκελα. 5000 κόσμος. «Να πάτε να γαμ@@@@, δεν αξίζετε να παίζετε στον Ολυμπιακό». Μπαίνουν μέσα στο γήπεδο, έβριζαν μας κυνηγούσαν. Λέω σε έναν: «Ρε παιδιά, ένα παιχνίδι ήταν, τι να κάνουμε». Μου είπαν: «Μπατίστα εσύ το γλιτώνεις για φέτος, αλλά του χρόνου αν είσαι εδώ θα την πληρώσεις και εσύ». Μια χρονιά πριν έρθω εγώ είχε μπουκάρει ένας με πατερίτσες και κυνήγαγε. Άλλη φορά πέταγαν κάτι αυγά.

«Ο Αλέφαντος μού είχε πει ότι θα με διώξει από τον Ολυμπιακό και του είπα: "ε, διώξε με"»

Πες μας για Αλέφαντο καμιά ιστορία...

Εμένα με πήγαινε. Είχε τρέλα και με τον Χατζίδη. Ήμασταν στη Λάρισα, παίζουμε εκεί. Στο προηγούμενο παιχνίδι είχαμε φέρει 0-0 με τον Απόλλωνα, είχα ευκαιρίες και δοκάρι. Μου λέει «την Κυριακή ήσουν ο χειρότερος παίκτης, δεν μπορούσες να βάλεις ένα γκολ, έκανες όλο μαλ@@@ίες». «Εγώ ρε κυρ Νίκο; Τι λες; Εγώ και ο Καραπιάλης παίζαμε, οι καλύτεροι ήμασταν. Είχα δοκάρι, ατυχία, είχα ευκαιρίες». «Μη μου μιλάς εμένα έτσι. Θα σε διώξω από τον Ολυμπιακό», μου λέει. «Ε, διώξε με», του λέω. Φεύγω, πάω στο δωμάτιο. Ξαφνικά μετά από μισή ώρα παίζαμε με τον Μηνά. Χτυπάει την πόρτα, ο Αλέφαντος. «Ελάτε μέσα», λέει. «Μηνά όλα καλά; Μπατίστα θες να παίξεις»; «Ότι θες μίστερ, αν θες με βάζεις, αν θες όχι». Επειδή του πήγα κόντρα, λέω δεν θα με βάλει. Παίζω τελικά με τον Κρίστενσεν, βάζω ένα γκολ και είμαστε 0-2, και ερχόμαστε στο τέλος 2-2. «Παικταρά μου» μου λέει μετά το ματς «είδες, η κόντρα μας βγήκε σε καλό»! Ο Αλέφαντος είχε θέμα με τον Γκώνια. Δεν τον έβαζε με τίποτα. Ήμασταν καλά φιλαράκια με τον Τάκη. Όταν ήρθε στον Ολυμπιακό ο Τάκης, εμένα μου άρεσε να βοηθάω τα παιδιά να εγκλιματιστούν και να έχουν αυτοπεποίθηση. Άλλοι δεν ήταν έτσι γιατί πίστευαν ότι θα τους φάνε τη θέση. Εγώ δεν είχα πρόβλημα με κανένα. Στην ΑΕΚ μια φορά μου είχε πει ο συγχωρεμένος ο Τροχανάς τι παίκτες να πάρει στην ΑΕΚ. Του είχα πει να πάρει ένα σέντερ φορ της Λάρισας, πολύ καλό. Του είχα πει να τον πάρει γιατί έβαζε γκολ, ήταν πολύ γρήγορος. Του είχα πει να πάρει τον Ζήκο από την Ξάνθη.

Ο καλύτερος συμπαίκτης που είχες στον Ολυμπιακό;

Κοίτα, για μένα ο Γκώνιας ήταν πολύ μεγάλο ταλέντο. Για μεγάλο παικταρά μιλάμε. Όταν πήγε ο Γκώνιας στον Ολυμπιακό, όλοι οι παίκτες συζήτησαν τι παικτάρα είναι αυτός ο πιτσιρικάς. Τον ριμάξανε στις κλωτσιές, τραυματίστηκε στην προετοιμασία όταν θα έπαιζε βασικός. Με τον Πέτροβιτς τότε στα Τρία Πέντε Πηγάδια. Τον καταστρέψανε στην Ελλάδα τον Γκώνια, θα μπορούσε να παίξει μεγάλη μπάλα. Στην Ελλάδα ο παίκτης δεν εξελίσσεται. Ήταν και λίγο χαβαλές ο Τάκης. Του έλεγα να κάνει καμιά έξτρα προπόνηση και αυτός μου έλεγε: «Ντάνιελ η ζωή δεν είναι μόνο μπάλα». Όταν έφτασε 30 ήταν πλέον αργά και το έλεγε και μόνος του. Είχε έξυπνες μεταβιβάσεις, κάθετες πάσες, ήταν δυνατός, έτρεχε. Δεν έβλεπε και αυτός πολύ επαγγελματικά το ζήτημα. Έπρεπε να είσαι και πειθαρχημένος και γι' αυτό έδωσε λίγα στο ποδόσφαιρο.

Με Καραπιάλη, Προτάσοφ, Κρίστενσεν;

Ο Κρίστενσεν ήταν πολύ μεγάλος παίκτης και καλό παιδί. Τον φάγανε άδικα. Γρήγορος παίκτης, καλό σέντερ φορ. Μαλώσανε με τον Αλέφαντο σε ένα ματς στη Δράμα και τον έφαγε. Ο Προτάσοφ ήταν σοβαρό παιδί και καλός παίκτης. Ο Καραπιάλης ξέρουμε ποιος ήταν. Δεν πρόλαβα τον Τζόρτζεβιτς και τον Γιαννακόπουλο, ο Τζόρτζεβιτς ήταν μεγάλος παικταράς.

«Δεν περίμενα να γυρίσω στην ΑΕΚ, ο Μελισσανίδης μού είχε πει να μαλώσω με τον Αλέφαντο για να με διώξει»

Εσύ όταν πλέον ήταν σίγουρο ότι θα έφευγες από τον Ολυμπιακό είχες ήδη αποφασίσει να γυρίσεις στην ΑΕΚ;

Όχι. Πίστευα ότι δεν θα με θέλουν ποτέ ξανά στην ΑΕΚ επειδή είχα πάει στον Ολυμπιακό. Ο Τροχανάς είχε αναλάβει από τον Μελισσανίδη τότε.

Ο Μελισσανίδης όταν ήσουν στον Ολυμπιακό είχε κάνει κάποια κίνηση να σε πάρει στην ΑΕΚ;

Ναι με είχε πάρει τηλέφωνο. Αλλά είχα συμβόλαιο. Ήθελε να γυρίσω στην ΑΕΚ τότε που έπαιζε στο Champions League και εγώ ήθελα αλλά δεν μπορούσα να φύγω. Θα έπρεπε να γίνει μεταγραφή. Μου είχε πει: «Μάλωσε με τον Αλέφαντο θα σε διώξει αυτός». Και τότε έγινε εκείνο το σκηνικό στη Λάρισα!

Δεν είχα μαλώσει επίτηδες όμως. Δεν με έδιωχνε με τίποτα. Πιο πολύ με ήθελε μετά. Άλλους τους έδιωχνε. Οπότε δεν γινόταν να γίνει η μεταγραφή από τον Ολυμπιακό στην ΑΕΚ. Με είχε πάρει δυο τρεις φορές τηλέφωνο ο Μελισσανίδης, αλλά δεν μπορούσα. Τι να έκανα, να τα έβαζα με τον Κόκκαλη; Ήταν πολύ δύσκολο να γίνει έτσι κι αλλιώς η μεταγραφή στην Ελλάδα. Εγώ πίστευα αν έκανε πρόταση ότι μπορεί και να με έδιναν αν τα έβρισκαν στα χρήματα. Αλλά τέλος πάντων δεν γινόταν.