Ανοίγοντας τα συρτάρια
της ζωής του Μπρούνο Τσιρίλο 

Πάμε ξανά πίσω να μιλήσουμε για το δεύτερο πέρασμά σου από την Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ, από το 2009 έως το 2012.

Και το πέρασμα μου του ΠΑΟΚ ήταν πάρα πολύ όμορφο. Ήρθα στην Ελλάδα ξανά, γνώριζα το πρωτάθλημα και την ημέρα που με πήρε ο Φερνάντο Σάντος τηλέφωνο δεν το σκέφτηκα ούτε δευτερόλεπτο για να πω κατευθείαν το ναι.

Με αγκάλιασαν και οι φίλοι του ΠΑΟΚ γιατί κατάλαβαν πολύ γρήγορα τον Μπρούνο.

Ξέρετε εμείς από τη νότια Ιταλία, έχουμε παρόμοιο χαρακτήρα με εσάς τους Έλληνες.

Παθιαζόμαστε, τα δίνουμε όλα για την ομάδα και πιστεύω ότι αυτό είναι το πιο σημαντικό για τους οπαδούς, σε βλέπουν να τα δίνεις όλα για τη φανέλα.  Πέρασα τρία χρόνια υπέροχα στη Θεσσαλονίκη, όπου επίσης είχαμε φτιάξει μία πολύ σπουδαία ομάδα με Γκαρσία, Κοντρέρας, Ίβιτς, Μουσλίμοβιτς, Βιερίνια, Λίνο.

Από εκεί με ποιους έκανες παρέα;

Πολύ παρέα κάναμε με τον Πάμπλο Γκαρσία, ήμασταν ίδιοι σαν παίκτες κι αυτός ήταν ίσως και πιο άγριος από μένα! Όμως έξω από το γήπεδο είναι κι αυτός άλλος άνθρωπος, φοβερό παιδί. Ήμασταν ο ένας το alter ego του άλλου. 

Κι εσύ άγριος ήσουν πάντως! 

Μόνο μέσα στο γήπεδο! Μόλις τελείωνε ο αγώνας, καμία σχέση. Δεν έχω αρπαχτεί ποτέ με κανέναν. Ποτέ δεν εκνευρίστηκα με κάποιον τόσο πολύ που να θέλω να πούμε δυο κουβέντες και εκτός γηπέδου.

Μέσα στον αγωνιστικό χώρο ήμουν killer γιατί έτσι πρέπει.

Όμως ποτέ δεν ήμουν βρώμικος, ποτέ δεν έχω χτυπήσει κανέναν. 

Ένιωθες ότι σε φοβόντουσαν οι αντίπαλοι; 

Δεν ξέρω αν με φοβόντουσαν, σίγουρα όμως όλοι ήξεραν ότι θα ήταν μία δύσκολη μέρα για αυτούς! Δεν μπορούσα με τίποτα να χάνω, ήταν η ζωή μου, η δουλειά μου και αυτό μάλλον φαινόταν στο βλέμμα μου. Αν έχανα κανένα ματς μπορεί να μη μιλιόμουν για τρεις-τέσσερις μέρες. 

Και πώς είχε περάσει το προφίλ του bad guy; 

Μπορεί λόγω παρουσιαστικού να με θεωρούσαν bad guy, το τατουάζ το ξυρισμένο κεφάλι, δεν ξέρω. Αν όμως ρωτούσε οποιοσδήποτε όλα τα παιδιά που με ήξεραν έξω από το γήπεδο θα τους απαντούσαν ότι ο Μπρούνο που βρίσκεται μέσα στο γήπεδο δεν έχει καμία σχέση με τον Μπρούνο εκτός γηπέδου! Μου άρεσαν τα πολύ ήρεμα πράγματα, να βγούμε για φαγητό και λοιπά. Οκ, κάποια φορά έχω πάει και σε μπουζούκια όταν ήταν ιδιαίτερη περίσταση. Ήμουν επαγγελματίας από την αρχή έως το τέλος.

Στον ΠΑΟΚ έζησες και την υπόθεση Μπερέτα, του Ιταλού προπονητή που ήλθε για ένα μήνα το καλοκαίρι και απολύθηκε! Το περίμενες; 

Όχι με τίποτα! Ο Μπερέτα... (γελάει). Αυτό ήταν το πιο τρελό που μου είχε τύχει πόσα χρόνια έπαιξα στην Ελλάδα.

 Έχουμε κάνει προετοιμασία γυρίζουμε πίσω και μαθαίνουμε ότι τον διώξανε. Εγώ πιστεύω ότι στην προετοιμασία ήταν νορμάλ τα πράγματα. Όταν έρχεται ένας Ιταλός προπονητής θέλει λίγο χρόνο για να προσαρμοστεί να φτιάξει τις σκέψεις του να εφαρμόσει το ποδόσφαιρο που θέλει δεν μπορεί μέσα σε 20 μέρες να τα έχει όλα έτοιμα. Χρειάζεται χρόνο. Στην προετοιμασία δεν πήγαμε καλά στα φιλικά και αποφάσισαν να τον διώξουν. Πιστεύω ότι κανένας ποδοσφαιριστής στον κόσμο δεν μπορεί να θεωρεί ότι αυτό είναι φυσιολογικό. 

Πάντως παρότι ταξίδεψες αρκετά, η ζωή σου θα είναι για πάντα συνδεδεμένη με την Ελλάδα. Εδώ είναι η οικογένειά σου, η σύζυγός σου και η κόρη σου Μαρία Ροζάρια.

Για μένα η λέξη οικογένεια είναι το πρώτο στη ζωή, το πιο σημαντικό πράγμα. Η κόρη μου είναι το πρώτο που σκέφτομαι όταν ανοίγω τα μάτια μου κάθε μέρα και το τελευταίο όταν τα κλείνω πριν κοιμηθώ. Ξέρει τι έκανε ο μπαμπάς της πριν από χρόνια και μερικές φορές θα δούμε βίντεο από τότε που έπαιζα ποδόσφαιρο. Ήταν πάρα πολύ μικρή όταν με είχε δει στο γήπεδο με τον ΠΑΟΚ ή με την ΑΕΚ στην Γ΄ Εθνική. Καταλαβαίνει τι σήμαινε το ποδόσφαιρο για μένα κυρίως όταν είμαστε έξω μαζί και με σταματάει κόσμος για να με χαιρετίσει. Πιστεύω είναι χαρούμενη. Τρελαίνεται να πηγαίνει στο Τρεκάσε κι είναι πολύ γιατί πάει σπανία και το βλέπει σαν διακοπές. Το μόνο που φαντάζομαι και ελπίζω σε 10 χρόνια από σήμερα είναι να έχει την υγεία της, θα είναι μία χαρά γιατί είναι απίστευτο κορίτσι.

Πρόσφατα το ποστάρισμά σου περί κατάθλιψης, προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον. Πώς αποφάσισες να βγεις μπροστά για ένα τόσο λεπτό προσωπικό θέμα;

Αυτό έγινε γιατί πιστεύω ότι δεν είναι κάτι που πρέπει να προσπαθείς να το κρύψεις.

Εγώ βγήκα μπροστά και το έκανα για να μπορώ να βοηθήσω οποιονδήποτε αντιμετωπίζει ένα παρόμοιο πρόβλημα.

Και πιστεύω το κατάφερα σε κάποιο βαθμό, γιατί από τότε έχω μιλήσει με πάρα πολύ κόσμο. Δεν ξέρω πόσοι με έχουν σταματήσει το δρόμο και μου έχουν δώσει συγχαρητήρια λέγοντάς μου ότι εδώ στην Ελλάδα το θέμα της κατάθλιψης είναι ταμπού. Είμαι υπερήφανος γιατί πιστεύω ότι έχω κάνει κάτι καλό.  

Ποια ήταν και πότε άρχισαν τα συμπτώματα της κατάθλιψης;

Το 2015 όταν σταμάτησα το ποδόσφαιρο, τέσσερις μήνες μετά ξεκίνησαν να μην μου αρέσουν τα πράγματα που έκανα στη ζωή. Ή μάλλον που δεν έκανα. Είχα συνηθίσει μία εντελώς διαφορετική ζωή και τώρα απλώς καθόμουν. Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσα να κάνω μετά από 22 χρόνια που παίζω μπάλα, σαν η ζωή μου τελείωνε. Διάφορες κακές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό και γενικά ήταν 2-3 χρόνια που το πέρασα αυτό. 

Πώς το ξεπέρασες; 

Πρώτα από όλα πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι είσαι εσύ και ο εαυτός σου, αυτό είναι το σημαντικό και μόνο έτσι μπορείς να το ξεπεράσεις. Με βοήθησε και ένας γιατρός ομοιοπαθητικός και θα ήθελα να τον ευχαριστήσω. Συνειδητοποίησα ότι ήταν απλά ένας φόβος. Μου έλειπε η αδρεναλίνη κάθε μέρα όταν σταματήσαμε, οι αγώνες, οι προπονήσεις, και αναρωτιόμουν τί κάνω τώρα. Ήταν μία πολύ μεγάλη εμπειρία για μένα και πέρασα δύσκολα. Τώρα είμαι μία χαρά, χαρούμενος που έχει περάσει αυτό και σήμερα μπορώ να δώσω κάποια συμβουλή σε όποιον αντιμετωπίζει κάτι παρόμοιο.

Το πιο σημαντικό, θα του έλεγα, είναι «never give up», ποτέ μην παραδίνεσαι.

Και αυτό είναι κάτι πρέπει να το βάλουν όλοι στο μυαλό γιατί η ζωή δεν τελειώνει μετά το ποδόσφαιρο. Χρειάζεται να παλεύεις κάθε μέρα και σιγά-σιγά θα καθαρίσει το μυαλό.

Τα τελευταία χρόνια έχεις ξεκινήσει κάτι καινούριο, ανακαλύπτοντας νέα ταλέντα.

Τώρα ασχολούμαι με scouting νεαρών ποδοσφαιριστών αλλά και μεγαλύτερων. Είναι κάτι που ξεκινάω από το μηδέν, αλλά με ικανοποιεί γιατί βρίσκομαι μέσα στο ποδόσφαιρο και είναι σαν να μην το έχω αφήσει ποτέ.

Κάθε τόσο είμαι στα γήπεδα να βλέπω μικρά παιδιά, να νιώθω ξανά το όμορφο παιχνίδι αυτή τη φορά απ'έξω. Μου αρέσει πάρα πολύ ελπίζω όλα να πάνε καλά. 

Στην Ελλάδα υπάρχει ταλέντο; 

Υπάρχει, άλλά πρέπει να καθορίσουμε τις ηλικίες. Ταλέντο είσαι στα 15, 16, 17. Στα 18 ένα παιδί δεν είναι ταλέντο, είναι για να παίζει αντρικό ποδόσφαιρο. Σε αυτή την ηλικία εγώ έπαιζα Δ΄ και Γ΄ εθνική κατηγορία πριν πάω στη Ρετζίνα στην Β΄ και στη συνέχεια στη Serie A.  Άρα ένα παιδί που γίνεται 18 και διαθέτει το ταλέντο, πρέπει να παίζει σε αντρική πρώτη ομάδα. Ας παίζει και σε μικρότερη κατηγορία. Σίγουρα βέβαια η Β΄ και η Γ’ Εθνική δεν είναι ίδια στην Ελλάδα και την Ιταλία στη Γερμανία ή στην Ισπανία εκεί πιστεύω ότι το επίπεδο είναι πολύ πιο ψηλό και σίγουρα τα χρήματα είναι πιο καλά.

Δεν μπορώ να ξέρω με σιγουριά γιατί πολλά παιδιά τα οποία ξεκινούσαν την καριέρα τους και όλοι μιλούσαν για αυτά, έπεσαν στην πορεία και δεν μπόρεσαν να κάνουν κάτι. Μπορώ μόνο να μιλήσω για τον εαυτό μου. Ήθελα τόσο πολύ να φτάσω σε υψηλό επίπεδο που δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο. Για εμένα ήταν μόνο δουλειά σπίτι σπίτι δουλειά. Τώρα βέβαια τα πράγματα δεν είναι όπως πριν από 30 χρόνια. Εμείς δεν είχαμε ούτε κινητό τηλέφωνο ούτε PlayStation και ήμασταν συνέχεια έξω με μία μπάλα. Αυτή ήταν η διασκέδαση μας από το πρωί μέχρι το βράδυ. Τώρα αυτό έχει αλλάξει και μέσα στη ζωή των παιδιών υπάρχουν άλλα πράγματα. 

Εάν όμως κάποιο παιδί το θέλει τόσο πολύ να φτάσει σε κάποιο σημείο, θα φτάσει. Όλα λοιπόν εξαρτώνται από τη θέληση και το πάθος για δουλειά.

Κοιτάζοντας πίσω τη ζωή και την καριέρα σου, τι είναι αυτό που σου λείπει;

Ήθελα να έχω ένα πρωτάθλημα σε συλλογικό επίπεδο. Έπαιξα σε δύο μεγάλες ομάδες στην Ελλάδα και δεν πήρα τίτλο και αυτό μου έχει μείνει μεγάλο απωθημένο. Γιατί πιστεύω ότι το αξίζαμε και με την ΑΕΚ και με τον ΠΑΟΚ. Για έναν αθλητή αυτά μετράνε, τα λεφτά δεν είναι τίποτα. Το πιο σημαντικό για μένα είναι ότι όπου και να πάω παίρνω πολύ αγάπη από όλους.  

Τώρα που το βιβλίο μου ως ποδοσφαιριστής έχει κλείσει και κοιτάζω πίσω, βλέπω τι έχω αφήσει τι έχω δώσει στον κόσμο. Και το σημαντικότερο από όλα είναι η αγάπη που λαμβάνω. Με σταματάνε ακόμα και φίλοι του Ολυμπιακού του Παναθηναϊκού και με ρωτάνε γιατί δεν έπαιξες και με εμάς; Αυτό είναι το πιο όμορφο που μου συμβαίνει. Μου γεμίζει την καρδιά έχω αφήσει κάτι όμορφο πίσω μου. Άρα για μένα δεν είναι τα λεφτά.