Φετφατζίδης: «Πικράθηκα με τον τρόπο που έφυγα από τον Ολυμπιακό»

Μεγάλωσε με μια μπάλα στα πόδια. Οι θυσίες του μπαμπά του για να τον πηγαίνει στις προπονήσεις... έπιασαν τόπο. Ένα παιδί που από μικρό κατάλαβε ότι ο Θεός τον είχε προικίσει μ' ένα ξεχωριστό ταλέντο στα πόδια. Κι αυτό ήταν: Το ποδόσφαιρο ήταν το μόνο που ήθελε να κάνει. Κι αυτό έκανε.

Από τα Σούρμενα στην Ακαδημία του Παναθηναϊκού και στη συνέχεια ο Ολυμπιακός. Για να πάει εκεί χρειάστηκε να του τάξει ο μπαμπάς του ένα PlayStation κι ένα ποδήλατο. Δεν τα πήρε ποτέ, αλλά πήγε στου Ρέντη και τότε άρχισε το... παραμύθι που όλα τα παιδιά όταν κλείνουν τα μάτια τους ονειρεύονται να ζήσουν.

Σήμερα καταλαβαίνει ότι τα «Μέσι» που έγραφαν οι δημοσιογράφοι ήταν μ@λ@κιες. Στη συνέντευξη της ζωής του στον Ολυμπιακό, στο Gazzetta που τον συνάντησε στη Λευκωσία στο πλαίσιο της επέκτασης στην Κύπρο του κορυφαίου αθλητικού site, ανοίγει την καρδιά του και μιλάει για πρώτη φορά για τα όσα έζησε στο Λιμάνι.

Ο λόγος που έφυγε την πρώτη φορά για τη Τζένοα, ο λόγος που επέστρεψε στους ερυθρόλευκους, απορρίπτοντας την προοπτική της ΑΕΚ κι ο λόγος που τελικά δεν τον είδαμε τον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς.

Με απόλυτη ειλικρίνεια, χωρίς να διστάζει να απαντήσει σ' ό,τι τον ρωτήσαμε ο Γιάννης Φετφατζίδης, θυμάται το γκολ με τη Μαρσέιγ - πώς ήταν δυνατόν να το ξεχάσει -, τα ματς στο Μουντιάλ το μικρό παράπονο για τη μη χρησιμοποίησή του στο ματς με την Κόστα Ρίκα, ο Σκίμπε που δεν τον πήρε ούτε ένα τηλέφωνο κι η φάση με την ΑΕΚ που έβλεπε στον ύπνο του και στη συνέχεια ήρθε η άδικη και βιαστική απόφαση να φύγει για τον Άρη. Η αναγέννησή του στην ομάδα της Θεσσαλονίκης κι η Σαουδική Αραβία που που του προσέφερε αγωνιστική πληρότητα και αρκετά - αρκετά χρήματα ώστε να εξασφαλίσει το καλύτερο δυνατόν μέλλον στην οικογένειά του.

Ενα μέλλον που αυτήν τη στιγμή ονειρεύεται να τον βρει με τίτλους φορώντας τη φανέλα του ΑΠΟΕΛ. Ο λόγος που είπε το «ναι» στη «μεγαλύτερη ομάδα της Κύπρου, όπως μας λέει κι οι εγκαταστάσεις στην ομάδα που του θυμίζουν αυτές του Ολυμπιακού.

«Ήθελα να παίζω μπάλα με τους φίλους μου, ο μπαμπάς μου μού έταξε ένα PlayStation κι ένα ποδήλατο για να πάω στον Ολυμπιακό»

Θα ήθελα να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια.

«Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε μια ωραία γειτονιά. Οκ, επειδή είναι η γειτονιά μου, είναι σίγουρα για μένα ωραία, αλλά και αντικειμενικά τα Σούρμενα, στο Ελληνικό, είναι μια όμορφη περιοχή».

Εχουν και ομάδα τα Σούρμενα.

«Ναι και έχω παίξει και εγώ εκεί ως μικρός μου ήμουν, 5-6 ετών, επειδή ο πατέρας μου έπαιζε μπάλα και του άρεσε πολύ».

Τι θέση έπαιζε;

«Αριστερός μπακ. Ήταν "σκύλος", δάγκωνε απ' όσα μου λένε. Εκείνος μ' έβαλε από μικρό να δοκιμάσω αν μου αρέσει».

Πότε κατάλαβες ότι δεν ήσουν το παιδί της Ακαδημίας αλλά ότι είναι να πας για το παραπάνω βήμα;

«Στα 6,7,8 μου άρχισα να το καταλαβαίνω γιατί έκανα τη διαφορά με τη μπάλα. Ήταν σχετικά νωρίς, αλλά νομίζω ότι σε γενικές γραμμές όλα τα παιδιά όσο περνούν τα χρόνια καταλαβαίνουν το αν κάνουν ή δεν κάνουν. Αν έχεις ξεκινήσει από τα 5, ε, στα 10 θα έχεις δει το πόσο παίζεις ή όχι».

Προπονητές ποιους είχες; Θυμάσαι;

«Μέχρι τα 12 που πήγα στον Ολυμπιακό άλλαξα κάμποσους προπονητές. Στις 3-4 ομάδες που είχα αλλάξει είχαν περάσει μερικοί προπονητές. Και έναν χρόνο ήμουν στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Ήταν η χρονιά που είχαν διαλυθεί οι Ακαδημίες του Παναθηναϊκού. Το λέω γιατί είναι γνωστό, το ξέρει ο κόσμος. Θυμάμαι λίγα ονόματα προπονητών. Ο Νταής ας πούμε ήταν στην Βουλιαγμένη όπως κι ο συγχωρεμένος ο Βασιλειάδης.

Το να πάω στον Παναθηναϊκό, έγινε μέσω ενός φίλου μου, δεν ήταν και δύσκολο τότε γιατί όταν είσαι 9-10 ετών, γενικά το να πας σε μια ομάδα να κάνεις προπονήσεις δεν απαιτεί κάποια άλλη διαδικασία. Με έπαιρνε ο φίλος μου και πηγαίναμε να κάνουμε προπόνηση. Όμως, από τα Σούρμενα το να πας στον Ολυμπιακό, εκεί έπρεπε να γίνει κάτι, να με δουν, να μιλήσει κάποιος, να ακουστεί το όνομά μου».

Κι ο Ολυμπιακός τότε δεν είχε το δίκτυο Ακαδημιών που έχει σήμερα.

«Φυσικά, δεν ήταν οι εποχές που είναι σήμερα. Ήταν πολύ πιο δύσκολα τότε. Και υπήρχε ένας άνθρωπος, που έπαιζε στην πρώτη ομάδα. Ο Αρσένης, ο οποίος έπαιζε στην πρώτη ομάδα στα Σούρμενα. Εκείνος με είχε δει που έκανα τα δικά μου, που τους περνούσα όλους... Ήταν και παλιός παίκτης του Ολυμπιακού αν δεν κάνω λάθος. Κάτι ήταν και είχε σχέσεις με την ομάδα. Κανόνισαν να παίξουμε ένα φιλικό, εκεί έκανα παπάδες κι έτσι με πήραν. Πήραν τηλέφωνο τον προπονητή μου στα Σούρμενα κι εκείνος πήρε τον πατέρα μου. Το θυμάμαι, ήμουν 11-12 ετών κι εγώ έλεγα "μπαμπά δεν πάω στον Ολυμπιακό". Ο πατέρας μου ήξερε τι εστί Ολυμπιακός και τι σημαίνει να είσαι μωρό και να παίζεις σ' αυτόν το σύλλογο. Εγώ έλεγα "όχι, δεν πάω μπαμπά. Δεν θέλω". Αυτό το έλεγα όμως γιατί όταν είσαι μικρός το μόνο που θες είναι να είσαι με τους φίλους σου και να είσαι καλά. Ο πατέρας μου ήταν στο "πάμε, πάμε, πάμε" κι εγώ στο "όχι, όχι, όχι". Μου υποσχέθηκε δύο δώρα κι έτσι τελικά πήγα. Κι εννοείται ότι είχε δίκιο ο μπαμπάς μου. Με κάποιον τρόπο θα το καταλάβαινα ότι αυτό ήταν το σωστό».

Αδέρφια έχεις;

«Ναι, μια αδερφή, δύο χρόνια μεγαλύτερη».

Άρα ο μπαμπάς σου ήθελε να δει σε σένα τον επαγγελματία που δεν κατάφερε να γίνει ο ίδιος;

«Δεν ξέρω αν ήθελε να με δει στο επαγγελματικό επίπεδο. Σίγουρα όμως το αγαπούσε πολύ και είδε ότι το έχω. Πάντα ήταν δίπλα μου, με βοηθούσε. Δεν πεινούσαμε ως οικογένεια, αλλά δεν είναι ότι ήμασταν και τόσο άνετοι. Το γούσταρε πολύ όμως. Γυρνούσε στις 14.00 από τη δουλειά, με έπαιρνε και πηγαίναμε για προπόνηση στην Παιανία, που η απόσταση αυτή είναι 1,5 ώρα με την κίνηση που είχε εκείνη την ώρα. Δηλαδή, ποτέ δεν θα μου έλεγε "όχι"».

Τι δουλειά έκανε ο μπαμπάς;

«Ηλεκτρολόγος στον Ράδιο Κορασίδη. Γυρνούσε στα σπίτια. Ήταν από πίσω μου πάντα».

Το σχολείο τι ρόλο είχε στη ζωή σου;

«Δεν ήμουν σκράπας, αλλά δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα. Περνούσα τις τάξεις, έδωσα και τις Πανελλήνιές μου. Φυσικά δεν τα πήγα καλά, δεν είχα διαβάσει, γιατί είχα ρίξει το βάρος μου στη μπάλα. Ήμουν στην Ακαδημία του Ολυμπιακού και είχα ρίξει το βάρος μου εκεί. Και πρόσεξε, σε ηλικία 15-16 ετών, ακόμα κι αν είσαι πολύ καλός, δεν είναι τίποτα σίγουρο. Το αντρικό επίπεδο είναι τελείως διαφορετικό. Το ότι μπορεί να κάνεις πλάκα στα 16 σου δεν σημαίνει ότι το ίδιο θα συμβαίνει κι όταν πας στην πρώτη ομάδα, οπότε ήταν κάτι που δεν το ξέραμε αλλά το πίστευα πολύ».

Ήσουν και μικρός, οπότε έλεγες ότι ακόμα κι αν δεν βγει, θα βρω τι θα κάνω.

«Ναι, έλεγα ότι θα τον βρω το δρόμο μου, δεν θα πάω χαμένος».

Ο μπαμπάς τελικά τι δώρα σου έταξε για να πας στην Ακαδημία του Ολυμπιακού;

«Ενα PlayStation κι ένα ποδήλατο. Οι γονείς μου δεν με άφηναν να τριγυρνάω με ποδήλατα. Φοβόντουσαν πολύ. Εννοείται ότι τελικά δεν πήρα αυτά τα δύο δώρα, κάτι άλλο μου πήρε, αλλά όχι αυτά!».

«Ο Καραταΐδης μού είπε να κάνω θεραπεία για την ανάπτυξή μου»

Ακαδημία Ολυμπιακού λοιπόν. Ξέρουν τι ταλέντο έχουν στα χέρια τους. Τι είναι αυτό που συναντάς εκεί;

«Ήταν 6-7 χρόνια που περάσαμε καλά. Ήμουν και εγώ καλά, με γούσταραν όλοι, ήμουν καλός. Εκανα όνομα στις Ακαδημίες. Ο σκοπός τους και το πλάνο τους ήταν να προωθήσουν ένα παιδί από τις Ακαδημίες τους, με βοήθησαν πολύ με μια θεραπεία για την ανάπτυξή μου. Ετσι πήρα 7-8 πόντους μέσα σ' ένα καλοκαίρι. Θα αργούσα να πάρω το ύψος που έχω σήμερα, ίσως να το έφτανα στα 20-21 μου. Κι η αλήθεια είναι πως το ύψος παίζει κάποιο ρόλο. Όχι το σημαντικότερο, αλλά παίζει ρόλο. Αν είσαι 1,5 μέτρο στο υψηλότερο επίπεδο που είναι ο Ολυμπιακός θα είναι δύσκολο να πας να κοντραριστείς, να φύγεις στα βήματα των αντιπάλων. Θέλει, λοιπόν, να έχεις κάποιο ύψος. Δεν είναι εύκολο για να παίξεις σε υψηλό επίπεδο. Στα 17-18, που αν είσαι καλός πηγαίνεις στην πρώτη ομάδα, εγώ έπρεπε να πάρω 7-8 πόντους ακόμα. Και σ' έναν Ολυμπιακό με τρομερούς παίκτες!

Στον Ολυμπιακό, λοιπόν, ξεκίνησα με τον Νίκο Νεντίδη που τον αγαπάω και με αγαπά πάρα πολύ, μετά είχα τον Σίνισα Γκόγκιτς. Κι ο Σίνισα με βοήθησε πολύ, με τεχνικό διευθυντή στις Ακαδημίες τον Κυριάκο Καραταΐδη, ο οποίος ήταν κι αυτός που μου είπε: "θα κάνεις αυτές τις ενέσεις". Δεν ξέρω αν ήταν δική του πρωτοβουλία αλλά αυτός μου το ανακοίνωσε. Και μετά είχα τον Αλέκο Αλεξανδρή. Αυτά τα τρία πρόσωπα ήταν καταλυτικά για την πορεία μου. Ο Αλεξανδρής ήταν και στο τελευταίο στάδιο πριν την πρώτη ομάδα, οπότε ήταν περισσότερο καταλυτικός. Ήταν αυτός που θα μιλούσε για τα συμβόλαια. Τον είχα στην Κ19 και το επόμενό μου βήμα ήταν η πρώτη ομάδα, δεν είχα κάτι άλλο. Με στήριζε πολύ, με ανέβαζε πολύ και έβγαλα τον καλύτερό μου εαυτό με τον Αλεξανδρή. Αυτό θέλει κι ο προπονητής, να παίρνει το καλύτερο από τον παίκτη του. Το κατάφερνε μ' εμένα αυτό, αλλά όχι μόνο μ' εμένα. Στην ομάδα ήταν ο Σκούρτης που έβαζε 20 γκολ, οι Σταμόγιαννος, Βαλεριάνος, Νικλητσιώτης, Σοϊλέδης, Κοτσαρίδης...

Υπήρχε ταλέντο και υπάρχει ταλέντο στην Ελλάδα γενικά. Πηγαίναμε στα τουρνουά στο εξωτερικό και νικούσαμε ομάδες όπως οι Πόρτο, Γιουβέντους, Μάντσεστερ. Βγαίναμε καλύτεροι παίκτες, είχαμε τους καλύτερους σκόρερ. Ο Αλέκος μάς βοήθησε πολύ. Κι ο Σίνισα βοήθησε κι ο Νεντίδης αλλά ήμασταν μικρότεροι».

Σ' αυτό το διάστημα της εξέλιξής σου, ένιωθες ότι είσαι το ξεχωριστό ταλέντο της Ακαδημίας;

«Ναι, το ένιωθα όλα τα χρόνια μπορώ να πω, αλλά ήταν 1-2 χρόνια που άρχισα να αμφιβάλλω. Ηρθε ένας προπονητής που δεν με χρησιμοποιούσε πολύ στην Κ19 και είπα "τι γίνεται;". Ήμουν 17-18 ετών και στην Κ19 είχαν φέρει παιδιά από την επαρχία όπως οι Νικλητσιώτης, Κοτσαρίδης, Σταμόγιαννος. Εκεί, λοιπόν, ο Γιάννης Χριστόπουλος δεν με χρησιμοποιούσε παρότι ήμουν το καλύτερο όνομα της Ακαδημίας. Ήμουν 17 ετών, σ' ένα κομβικό σημείο της καριέρας μου γιατί μετά πας στο επόμενο επίπεδο. Υπήρχε μια αμφιβολία αλλά πέρασε αυτό. Επαιξα λίγο, έφυγε κι ο προπονητής, ήρθε ο Αλέκος και πήγαν καλά τα πράγματα».

«Εβγαιναν κι έλεγαν "o Ελληνας Μέσι" κι αυτές τις μ@λ@κίες...»

Πόσο σημαντικό είναι να παραμείνεις ταπεινός για να μην πάρουν τα μυαλά σου αέρα;

«Ναι, είναι πολύ σημαντικό, αλλά θεωρώ ότι πρέπει την ταπεινότητα να τη βγάζεις στο γήπεδο. Δεν είναι σωστό να μπαίνεις στο γήπεδο και να λες "δεν σας βλέπω". Εκτός γηπέδου, αν κάνεις και 5-6 ανοησίες στα 16 σου, όταν μέσα στο γήπεδο είσαι αυτός που πρέπει, εγώ δεν το βλέπω ως πρόβλημα. Η ταπεινότητα πρέπει να υπάρχει μέσα στο γήπεδο. Αν δεν γίνεται αυτό, ο χαρακτήρας σου είναι αυτός που θα κάνει να σε αποκαλούν κάπως. Αυτό είναι προσωπικό ζήτημα, αλλά όσον αφορά στο ποδόσφαιρο, η ταπεινότητα παίζει ρόλο μέσα στο γήπεδο».

Εσύ ένιωσες να ξεφεύγεις; Να πεις στον εαυτό σου «τι γίνεται εδώ»;

«Την εποχή που έπαιζα στον Ολυμπιακό, στα 19-20 μου και έβγαιναν κι έλεγαν: "Ο Ελληνας Μέσι" κι αυτές τις μ@λ@κιες, ενώ τότε δεν το καταλάβαινα, τώρα συνειδητοποιώντας το και ωριμάζοντας λέω ότι μπορεί να με ενόχλησε. Δεν είναι όμως κι εφικτό να κρατηθείς στα 19 σου απόλυτα στα πόδια σου. Είναι φυσιολογικό να ξεφύγεις. Η τηλεόραση δείχνει εσένα, στις αθλητικές εκπομπές μιλάνε για σένα, το ίδιο γίνεται και σε μη αθλητικές εκπομπές, στις εφημερίδες... Από την άλλη, θα μου πεις: "Είναι ένα παιδί 20 ετών παίζει καλά, γράφουμε". Οκ, θα μπορούσατε να γράψετε μόνο στο κομμάτι του τώρα και πιο μετρημένα. Δείχνει καλά στοιχεία, δείχνει ότι μπορεί να πάει ψηλά και τέλος. Δηλαδή θα γράψουν για μένα ότι με κοιτάζει η Μπαρτσελόνα και θα βγω στο δρόμο να πω: "Ρε μ@λ@κες δεν σας βλέπω, με κοιτάζει η Μπαρτσελόνα". Όσο να 'ναι, δεν γίνεται, λίγο θα τρελαθείς. Αν γράψουν ότι σε θέλει η Μπαρτσελόνα, δεν γίνεται να μην τρελαθεί το μυαλό σου έστω και λίγο».

Ποιες ομάδες γράφονταν για εσένα;

«Γενικότερα υπήρξαν υπερβολές. Εγραφαν για διάφορες ομάδες, αλλά έμπρακτο ενδιαφέρον υπήρχε από την Αουγκσμπουργκ και την Ράγιο Βαγιεκάνο του Μανόλο Χιμένεθ».

Στην Ελλάδα έχουμε ανάγκη να υπερβάλουμε;

«Ναι, ναι... Και βλέπουμε ότι δεν αλλάζει».

«Μου έδειξε εμπιστοσύνη ο Μαρινάκης, με εκείνον κάνω το πρώτο μου βαρύ συμβόλαιο»

Λοιπόν, πας στην πρώτη ομάδα. Προπονητής ο Ζίκο;

«Τότε ήταν μια περίεργη φάση για την ομάδα, με προπονητή τον Ζίκο. Ελειπαν κάποια παιδιά από την πρώτη ομάδα και έτυχε να πρέπει να πάω εγώ. Ήθελαν εμένα και άλλους δύο, που κάναμε τη διαφορά στην Ακαδημία. Επαιξα τρία ματς με τον Ζίκο, όπου δεν έδειξα και πολλά πράγματα εκτός από την τεχνική μου κατάρτιση. Το καλοκαίρι που ήρθα μου είπαν ότι θα πάω στην προετοιμασία με την πρώτη ομάδα. Λίνεν στην αρχή και Ερνέστο Βαλβέρδε μετά».

Οριακά προλαβαίνεις διοίκηση Κόκκαλη...

«Στο τέλο! Και έρχεται ο Μαρινάκης μετά, ο οποίος έφερε και τον Βαλβέρδε».

Με τον Κόκκαλη είχες ποτέ κάποια επαφή;

«Μόνο σ' ένα meeting τον είχα δει, μπορεί και να μην με ήξερε καν τότε».

Άρα με Μαρινάκη κάνεις το πρώτο σου καλό συμβόλαιο;

«Όχι επαγγελματικό, αλλά το πρώτο μου βαρύ συμβόλαιο έγινε επί Μαρινάκη».

Σου έδειξε εμπιστοσύνη ο Μαρινάκης;

«Μου έδειξε. Είχα αρχίσει να παίζω με Βαλβέρδε, με έβαλε με τον Ηρακλή, την Κέρκυρα... Πήγα καλά. Με φώναξε ο Μαρινάκης και μου είπε: "Είσαι περιουσιακό στοιχείο της ομάδας, σε θέλουμε". Κι έτσι έγινε».

Από Λίνεν θυμάσαι κάτι;

«Θυμάμαι πολύ λίγα πράγματα. Ήμασταν 7 παιδιά από τη δεύτερη ομάδα, αλλά ήρθε ο αποκλεισμός στην Ευρώπη, από τη Μακάμπι και... τέλος. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο».

Εσύ ήσουν στο Ισραήλ;

«Ημουν στο Ισραήλ, αλλά εκτός αποστολής».

«Ήμουν 19 ετών, στον κόσμο μου και δεν ένιωθα το "πρέπει να το γυρίσουμε"»

Εκείνο το διάστημα, ένιωσες την πίεση του «πρέπει να το γυρίσουμε»;

«Μετά το ταξίδι αυτό, μας την έπεσαν στο αεροδρόμιο σκόρπιοι 10-20 οπαδοί. Όχι σοβαρά πράγματα. Εγώ εκείνη την περίοδο δεν σκέφτηκα "να γυρίσουμε την κατάσταση", γιατί ήμουν στην πάρα πολύ αρχή μου. Δεν καταλάβαινα τι γινόταν. Ελεγα ότι είναι ακόμη αρχή του καλοκαιριού, ότι έχουμε μπροστά μας έναν χρόνο. Μετά με τον Βαλβέρδε, στα μέσα της σεζόν, που ήμασταν πέντε βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό, λέγαμε ότι δεν πάμε καλά κι ότι πρέπει να πάμε πρώτοι. Ο Ολυμπιακός συνηθίζει να είναι πρώτος.

Το καλοκαίρι με τη Μακάμπι και πιο πριν στα play-offs με τον Ζίκο που είχα παίξει τα 20λεπτα μου, πάλι δεν ένιωσα αυτήν την πίεση του "να το γυρίσω". Ήμουν 19 χρονών, στον κόσμο μου. Κοιτούσα λίγο εμένα, στο πώς θα πάρω όσα περισσότερα λεπτά συμμετοχής ήταν δυνατόν. Ούτε περίμενα ότι τη νέα σεζόν θα έπαιζα βασικός. Είχα στο μυαλό μου ότι θα πήγαινα στην προετοιμασία, θα έκανα τις προπονήσεις μου κι αν ήμουν καλός, μπορεί να έπαιζα ως αλλαγή. Οπότε με τον Βαλβέρδε έπαιξα και στην πρεμιέρα».

Από τον Ζίκο πήρες τίποτα;

«Πέντε προπονήσεις έκανα, δεν πρόλαβα να τον ζήσω. Δεν θυμάμαι αν μου μίλησε κιόλας. Αν τον ζούσα πιο πολύ θα σου έλεγα, θα στο τεκμηρίωνα».

«Βλέπω να με 'χει βασικό ο Βαλβέρδε και παθαίνω... εγκεφαλικά»

Ο Βαλβέρδε έρχεται σε μια εποχή που τον περιμένει όλος ο κόσμος του Ολυμπιακού...

«Ναι, γιατί στην προηγούμενη θητεία του είχε κάνει... παπάδες με 5άρες σε Μπενφίκα - Χέρτα».

Τι βλέπεις να αλλάζει στην καθημερινότητα της ομάδας;

«Εγώ άκουσα "Βαλβέρδε" και είπα κατευθείαν ότι θα έρθει ένας μεγάλος προπονητής να μας βοηθήσει. Ψυχολογικά κάθε αλλαγή προπονητή αλλάζει την ομάδα. Με τον ερχομό του κατάλαβα ότι με... βλέπει. Δεν περίμενα ποτέ όμως να ξεκινήσω στο πρώτο ματς. Και ξαφνικά είδα το όνομά μου στους βασικούς στο ξενοδοχείο. Συνήθως αν είσαι 19-20 ετών στο λέει ο προπονητής. "Γιάννη παίζεις σήμερα - αύριο", στο λένε για να είσαι προετοιμασμένος. Και βλέπω ξαφνικά "Φετφατζίδης δεξιά". Και παθαίνω εγκεφαλικά. Εκεί είπα "είμαι 20 ετών και ξεκινάς βασικός, πας καλά". Επαιξα με τον Ηρακλή, πήγα καλά και αυτή ήταν η αρχή. Κύλισαν μετά τα πράγματα. Κατάλαβα ότι ο Βαλβέρδε ξεχώρισε σε μένα προφανώς κάτι καλό».

Πώς θυμάσαι την προσμονή γι' αυτό το ματς;

«Καταλαβαίνω τι λες... Φαντάσου ότι αυτό δεν ήταν το ντεμπούτο μου, έχω ήδη παίξει τρία ματς. Το πρώτο μου ματς ήταν ένα 20λεπτο με τον Ατρόμητο, που δεν ήμουν καλός. Με τον Ζίκο είχα παίξει βασικός με τον Ηρακλή. Όμως αυτό με τον Ηρακλή, με τον Βαλβέρδε, έπρεπε να δείξω πράγματα. Εγραφαν στο "ΦΩΣ" και στον "Πρωταθλητή" πράγματα για εμένα, ο κόσμος διάβαζε και περίμενε. Δόξα τω Θεώ μπήκα μέσα στο ματς και έκανα αυτά που ήθελα να κάνω. Εμεινα απόλυτα ικανοποιημένος. Επαθα σοκ όταν είδα το όνομά μου στη βασική 11άδα, είχα λίγο άγχος... Ο ποδοσφαιριστής μέχρι να έρθει η στιγμή να τελειώσει την καριέρα του θεωρώ ότι έχει άγχος. Μέχρι κι ο Μέσι πιστεύω ότι έχει άγχος. Όχι για να δείξει ποιος είναι, για τον ίδιο».

Στα αποδυτήρια πώς ήταν;

«Αβραάμ, Τοροσίδης, Πάντελιτς, Ιμπαγάσα, Ριέρα, Ρόμενταλ, ο Μιραλάς... Ήταν αυτό το δυνατό καλοκαίρι του Μαρινάκη. Ήταν όλοι καλά παιδιά, μας βοηθούσαν. Συνήθως τα προβλήματα έρχονται μετά. Οχι όταν είσαι 19-20 ετών, ήταν όλα καλά. Υπήρχε καλό κλίμα, με Βαλβέρδε ήμασταν ευχαριστημένοι από τις προπονήσεις και τους αγώνες. Υπήρξε μια περίοδος που ήμασταν 5 βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό, αλλά στο τέλος το πήραμε το πρωτάθλημα».

«Σημαντικό το πρώτο πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό γιατί είχα και συμμετοχή. Δεν είναι λίγο για ένα παιδί 19-20 ετών»

Πώς θυμάσαι το πρώτο σου πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό;

«Ήταν σημαντικό γιατί ήταν το πρώτο μου, είχα και συμμετοχή. Την προηγούμενη χρονιά που είχα παίξει τα τρία ματς βγήκαμε τέταρτοι. Οπότε, σε μια σεζόν που έχεις σημαντική συμμετοχή να παίρνεις και το πρωτάθλημα, δεν είναι λίγο για ένα παιδί 19-20 ετών».

Και είσαι τόσο μικρός και έχεις πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό.

«Ναι, δεν είναι λίγο. Σίγουρa κι άλλοι θα υπήρχαν, αλλά όπως και να το δεις δεν είναι μικρό πράγμα».

Για 'σένα έγραφαν για Άρσεναλ, Ίντερ...

«Είπαμε, δημοσιεύματα υπάρχουν γενικά πολλά για πολλούς. Το θέμα είναι να συνεχίσεις και να πας. Αν δεν έχεις τα στοιχεία και γράφουν ό,τι να 'ναι... Τέλος πάντων. Το σημαντικό είναι να έχεις συμμετοχή στα πρωταθλήματα. Εγώ δεν είχα τη συμμετοχή του σημαντικού παίκτη, να μην βγαίνω από την 11άδα. Δεν ήμουν σε πολλά ματς βασικός, ήμουν της αλλαγής. Ημουν και μικρός, αλλά θεωρώ ότι θα μπορούσα να έχω κάποια επιπλέον ματς ως βασικός στον Ολυμπιακό».

«Ο Ζαρντίμ δεν με πίστεψε, γούσταρα με Μίτσελ»

Γιατί δεν έγινε αυτό; Εφυγε ο Βαλβέρδε και ο επόμενος προπονητής δεν σου έδωσε τις κατάλληλες ευκαιρίες;

«Ο Ζαρντίμ ήταν ο επόμενος του Βαλβέρδε κι ένας που δεν με πίστεψε. Η πρώτη μου χρονιά ήταν καλή, δεν μου άρεσε που έφυγε ο Βαλβέρδε, γιατί με ήξερε, με έβλεπε, με έβαλε και ταίριαζα και στη νοοτροπία του. Με τον Ζαρντίμ μπήκα στην άκρη. Αλλη φιλοσοφία. Ήθελε την ομάδα πιο aggressive, με ήθελε αριστερά εμένα. Δεν μπορούσα να παίζω εκεί, είχα μάθει να παίζω δεξιά. Είχε βάλει κάτι ασκήσεις να κάνουμε με κάτι διαγώνια σουτ. Εμένα δεν με βόλευε και έβλεπε ότι δεν μπορούσα να ταιριάξω σ' αυτό που ήθελε. Δεν με χρησιμοποίησε όσο θα ήθελε και δεν μπορώ να πω το πόσο θα έπρεπε. Ο κάθε προπονητής έχει τα δικά του πιστεύω, έχει τους παίκτες που πιστεύει, αλλά μπορείς να πεις ότι επειδή ήμουν περιουσιακό στοιχείο του Ολυμπιακού, θα μπορούσε να με χρησιμοποιήσει περισσότερο».

Ο Ζαρντίμ έφυγε ενώ η ομάδα νικούσε.

«Η ομάδα νικούσε και στην Ευρώπη κάναμε νίκες με Μονπελιέ...».

Τι έγινε και έφυγε;

«Αυτό που άκουγα ήταν ότι δεν ικανοποιούσε η ομάδα μ' αυτό που έβγαζε μέσα στο γήπεδο, παρόλες τις νίκες που είχε».

Η ομάδα σοκάρεται με κάτι τέτοιο;

«Δεν μπορώ να σου απαντήσω σ' αυτό, γιατί εγώ 19-20 ετών είχα το μυαλό μου στο πώς θα εξελιχθώ. Ίσως άλλα παιδιά σήμερα να τα βλέπουν αυτά. Με τον Ζίκο επειδή χάναμε καταλάβαινα κάποια πράγματα. Με τον Ζαρντίμ, όμως, κερδίζαμε τα ματς, στη φυγή του δεν σοκαριστήκαμε ιδιαίτερα - οκ νικούσε και έφυγε...».

Ήταν ψυχρός;

«Απ' όσο θυμάμαι δεν ήταν και πολύ κοντά με τους παίκτες και δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκαν που έφυγε. Βέβαια, ο άνθρωπος είναι τοπ προπονητής. Στον Ολυμπιακό ξεκινούσε, δεν ήταν τότε αυτός που έγινε μετά. Η ομάδα γενικά ήταν κάπως με τον τρόπο παιχνιδιού, δεν είχε ο Ολυμπιακός πολλή κατοχή μπάλας και αυτός κάπως φαινόταν. Τον ενδιέφερε να κάνει νίκη με 1-0 κι ο κόσμος του Ολυμπιακού κι οι ποδοσφαιριστές ήταν συνηθισμένοι αλλιώς».

Νομίζω ότι ο κόσμος γι' αυτό σε περίμενε κι εσένα. Επειδή είχες επιθετικές αρετές.

«Ναι, αυτό το "πάμε" μου άρεσε, το ένας μ' έναν, η ντρίμπλα, το σουτ, η πάσα».

Κι έρχεται ο Μίτσελ, ο οποίος είναι πιο χαλαρός;

«Ναι, όπως τα λες. Μας είδε τους μικρούς... Μου άρεσε ως προπονητής, τη γουστάρω την ισπανική φιλοσοφία, όπως κι οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές. Με ξαναέβαλε μέσα στην ομάδα, αλλά κι αυτός έφυγε αργότερα».

Πήρατε το πρωτάθλημα και πάλι.

«Ναι το πήραμε, αλλά εγώ δεν είχα ιδιαίτερη συμμετοχή. Ήταν κάπως περίεργη η δεύτερή μου σεζόν στον Ολυμπιακό. Η ομάδα τότε δεν είχε προβλήματα και οι άλλες ομάδες δεν ήταν τόσο δυνατές όσο είναι σήμερα.

Τελειώνει η χρονιά με Μίτσελ, γυρνάμε στην προετοιμασία είμαι κάπου στα 22 και έχω χρόνο μπροστά μου. Βλέπω ότι με υπολογίζει ο Μίτσελ, πάω καλά στα φιλικά. Ξεκινάμε στο πρωτάθλημα με την Καλλονή, με βάζει αλλαγή, τα πηγαίνω καλά και μου λέει ότι στο επόμενο θα είμαι βασικός. Ξεκινάω καλά τον τρίτο χρόνο. Δίνω το "παρών" και λέω "είμαι εδώ". Με τον Ατρόμητο είμαι πάλι βασικός και μετά υπήρχε το ενδιαφέρον από τη Τζένοα και έφυγα. Είδαμε ότι τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα θέλαμε κι έτσι έγινε η μεταγραφή».

«Εφερα πρόταση 4.5-5 εκατ. ευρώ και λέω "τι γίνεται εδώ;". Δεν έφυγα γεμάτος από τον Ολυμπιακό»

Εσύ ήθελες;

«Ναι και εγώ αλλά κι η ομάδα. Ήταν κοινή η απόφαση, γιατί είδαμε ότι κάπου το πράγμα δεν κυλούσε όπως το 'χαμε σχεδιάσει».

Εφερες και χρήματα στην ομάδα.

«Εννοείται! Ναι, ναι... Ήμουν ο πρώτος που έφυγε με τόσα χρήματα. Πριν από μένα ο Καστίγιο έφυγε με πολλά λεφτά, 15 εκατ. ευρώ με Κόκκαλη. Με Μαρινάκη, ήμουν ο πρώτος. Αφού βλέπαμε τα χρήματα και λέγαμε: "Καλά ρε 4,5-5 εκατομμύρια; Άστο!". Το επόμενο καλοκαίρι, είχαν έρθει Σάμαρης, Μανωλάς, Βάις, Μήτρογλου και το επόμενο καλοκαίρι όλοι έφυγαν με πολλά λεφτά. Και το ποδόσφαιρο έτσι είναι. Αν κάνεις 5 καλά ματς, τα εξαργυρώνεις».

Από τον Ολυμπιακό πώς φεύγεις;

«Δεν έφυγα γεμάτος, παρότι πήγαινα σε ένα τοπ πρωτάθλημα και μια καλή ομάδα. Δεν έδειξα όσα πραγματικά μπορούσα να προσφέρω και γι' αυτό δεν έφυγα γεμάτος. Αυτός ήταν κι ο λόγος που γύρισα μετά στον Ολυμπιακό».

«Θα ήθελα στα 19-20 μου να είμαι ο Γιάννης του Άρη»

Ο Ολυμπιακός μετά τον Τζόρτζεβιτς, ως εξτρέμ, είχε τον Γκαλέτι, αλλά δεν είχε σε χρόνια τη διάρκεια του Τζόλε. Σκέφτηκες μέσα σου ότι θα ήθελες να είσαι ο επόμενος «ηγέτης»;

«Ναι, μπορεί... Βέβαια, το ονειρεύτηκα. Γι' αυτό και έφυγα χωρίς να είμαι απόλυτα ικανοποιημένος».

Εκανες την αυτοκριτική σου;

«Ναι, πάντα το κάνω αυτό και ποτέ δεν φταίει μόνο ο ένας. Δεν μπορείς να ρίξεις την ευθύνη μόνο σ' έναν».

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, πώς θα ήθελες να είναι ο Γιάννης;

«Θα ήθελα στα 20 μου να ήμουν ο παίκτης που είδατε με τον Άρη. Κατάλαβες; Να είμαι πιο έτοιμος, πιο ώριμος. Να μην φοβάμαι. Αλλά αν καταφέρεις και βγάλεις αυτήν την ωριμότητα στα 20 σου, τότε είσαι ο Μπαπέ. Αυτοί οι παίκτες, οι τοπ επιπέδου 20χρονοι, είναι κάτι το διαφορετικό. Αν εγώ στα 20 μου έπαιζα όπως έπαιζα στον Άρη, θα ήμουν ένας παίκτης που θα μπορούσα να πάω στη Λεβερκούζεν και να μην κουνιέμαι από την 11άδα. Είναι μια καλή ερώτηση για να σου απαντήσω ότι θα ήθελα να είμαι πνευματικά πιο έτοιμος. Να μπορώ να λέω "στ' @αρχιδι@ μου ό,τι και να λέγεται, ό,τι κι αν ακούγεται και θα είμαι αυτός που θα έπρεπε". Δεν μπορούσα να το κάνω όμως, ρε φίλε. Δεν είχα την ίδια προσωπικότητα και την ίδια καριέρα. Στον Άρη πήγα, έχοντας παίξει Serie A ήδη. Είχα αυτοπεποίθηση και μπορούσα να πω "εδώ θα είμαι ο καλύτερος παίκτης". Είχα πάει στην Αλ Αχλί. Πολύ καλό επίπεδο, δύσκολο επίπεδο και ήμουν βασικός και αναντικατάστατος. Θα τα πούμε για την Αλ Αχλί, περίμενε... Στον Άρη, μπορούσα να το πω αυτό. Είχα παίξεις Champions League, είχα πάει στο Μουντιάλ. Ο Αρης έχει πίεση αλλά όχι την ίδια με τον Ολυμπιακό. Στον Άρη είχα καλύτερα κοντρόλ γιατί ήμουν καλύτερα πνευματικά. Είχα καλή τεχνική και έλεγα "ποιος θα μου την πάρει τη μπάλα και γιατί;". Στον Ολυμπιακό υπήρχαν φάσεις που έχανα τη μπάλα και δεν επιτρεπόταν αυτό. Κι αυτό όχι γιατί δεν είχα την τεχνική, αλλά από νευρικότητα».

«Μετά τη φάση στο ντέρμπι με την ΑΕΚ, με διέλυσαν. Με διέλυσαν!»

Το πιο άδικο που άκουσες; Κι αν μπήκες ποτέ στη διαδικασία να απαντήσεις;

«Εγώ ποτέ... Δεν είναι ότι δεν με ενδιαφέρει, αν είναι κάτι άδικο με ενοχλεί. "Είναι μέτριος, δεν σκοράρει", έγραψαν ας πούμε. Ναι είμαι μέτριος, αλλά όταν σε κριτικάρει ένας άγνωστος το δέχεσαι. Εχασα το γκολ αυτό με την ΑΕΚ και εκεί με διέλυσαν. Με διέλυσαν ρε φίλε! Τα καταλαβαίνω όλα όμως. Είναι ντέρμπι, τελευταία φάση, κάνω το γκολ και εκεί θα ξέφευγα, μπορεί να ακουμπήσω στο ότι δίνω τη νίκη σε ένα ντέρμπι. Και με το δικό μου στοιχείο, με τη δική μου τεχνική, με πλασέ στην κίνηση. Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου. Μ' αυτόν τον τρόπο θα έλεγα στον εαυτό μου κυρίως: "Γύρισα και είμαι εδώ", γιατί και στην επιστροφή μου πάλι δεν ήμουν βασικός, με τον Μάρτινς προπονητή».

Αυτήν τη φάση την είδες πάλι σε replay;

«Την έβλεπα στον ύπνο μου, έκλεινα τα μάτια μου και την έβλεπα. Όλο αυτό μου το προκάλεσε κι ο ντόρος που είχε γίνει. Ξέρω ότι είναι σημαντική ευκαιρία και για μένα και για τον κόσμο και να πάρουμε το ματς».

Αυτό το γκολ το έχασες από το μεγάλο «θέλω» σου να σκοράρεις;

«Ναι, ξεκάθαρα».

Θέλω να σταθούμε στον ανθρώπινο παράγοντα πιο πολύ, ότι πριν βρίσεις τον παίκτη πρέπει να σκεφτεί ο κόσμος τι μπορεί να έχει μέσα του ο παίκτης;

«Αυτό είναι το ένα κομμάτι, αλλά από την άλλη γι' αυτό είσαι ποδοσφαιριστής και παίρνεις 200.000, 300.000, 500.000, 1.000.000 ευρώ. Γι' αυτές τις φάσεις κι αυτές τις στιγμές. Δηλαδή αν εγώ είμαι άρρωστος και μπαίνω στο γήπεδο με 37.5 πυρετό, θα σκεφτείς "ο Φέτφα έχει πυρετό"; Όχι! Και 'γω το ίδιο θα σκεφτόμουν, από τη στιγμή που μπαίνεις στο γήπεδο και παίζεις. Φυσικά υπάρχει το "δεν την βρήκα καλά", το "δεν είμαι τόσο καλός όσο νομίζετε", τελικά όλα υπάρχουν».

Αυτή τη φάση για να την ξεπεράσεις...

«... ε, όπως ξέρουμε, ο χρόνος είναι γιατρός. Σε 2-3 εβδομάδες το ξεπερνάς, αλλά ακόμη τα θυμάμαι. Αν υπάρχει κάτι που μετανιώνω στο ποδόσφαιρο, αυτή είναι μια φάση που την σκέφτομαι και σήμερα και δεν μ' αρέσει».

«Δεν ήθελα να αποχωρήσω δανεικός, ήταν βιαστική και άδικη η απόφαση. Πικράθηκα με το πώς έφυγα»

Αντιλαμβάνομαι ότι ο Μαρινάκης σε γούσταρε. Μετά τη φάση αυτή σε στήριξε;

«Μου μίλησε ο άνθρωπος, αλλά θεωρώ ότι ο τρόπος με τον οποίο έφυγα από τον Ολυμπιακό δεν ήταν σωστός, επειδή έχασα αυτήν την ευκαιρία. Μετά έπαιξα με τη Μίλαν, σκόραρα με την Λαμία, που περίμεναν πώς και πώς να σκοράρω. Συνέχισα. Κι ο Μαρτίνς με έβαλε ξανά... Εντάξει, στην τελική μπορείς να πεις ότι δεν είναι και μια φάση που τη χάνεις σε κενή εστία. Που και σε κενή εστία να το χάσεις, δεν σημαίνει ότι θα σε πετάξουν από τον ποδοσφαιρικό χάρτη. Και δεν ήμουν και τυχαία στον Ολυμπιακό. Με τον Μαρινάκη, από την αρχή που ήρθε, επειδή ήμουν και από τους μικρούς, με είχε από κοντά, μου έλεγε "θα σε βοηθήσω σε ό,τι θες" και θεωρώ κάπως άδικη και βιαστική αυτήν την απόφαση. Δεν ήθελα να αποχωρήσω τον Γενάρη δανεικός. Προφανώς! Ήθελα να συνεχίσω, να παίξω μπάλα και να δείξω ποιος είμαι».

Παίζοντας στον Ολυμπιακό, έγινες Ολυμπιακός;

«Δεν μπορώ να το πω. Πικράθηκα με το πώς έφυγα. Ημουν και μικρός, δέθηκα με τον Ολυμπιακό αλλά κάπως μου έχει κάτσει το πώς έφυγα. Πικράθηκα».

Το λες αυτό επειδή ήθελες να καθιερωθείς στη δεύτερη θητεία σου;

«Ναι ακριβώς. Ήθελα να πετύχω όσα δεν κατάφερα στην πρώτη μου παρουσία στην ομάδα. Και στην επιστροφή μου στον Ολυμπιακό είχα πρόταση από την ΑΕΚ και δεν πήγα, επέλεξα τον Ολυμπιακό γιατί ήθελα αυτό το πράγμα».

«Αν έχανα αυτή τη φάση ως παίκτης της ΑΕΚ, δεν θα μου έλεγαν "φεύγεις δανεικός"»

Αγωνιστικά σου ταίριαζε η ΑΕΚ, θεωρώ.

«Πολλοί μου το έχουν πει αυτό. Και 'γω το πιστεύω. Αν πούμε ότι επίσης μετανιώνω για μία από τις επιλογές μου, μία είναι αυτή όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αν πήγαιναν αλλιώς τα πράγματα δεν θα το έλεγα αυτό σήμερα. Όμως, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, θα ήταν αλλιώς. Αν έχανα με την ΑΕΚ μια τέτοια ευκαιρία όπως αυτή που έχασα με τον Ολυμπιακό, πιστεύεις ότι θα μου έλεγαν τον Ιανουάριο "φεύγεις δανεικός"; Δεν νομίζω».

Αρα μίλησες με τον Μελισσανίδη και του είπες «όχι»;

«Είχα μιλήσει με τον Νίκο Λυμπερόπουλο και του είπα ότι υπάρχει ενδιαφέρον από τον Ολυμπιακό και θέλω να γυρίσω. Ο Νίκος το κατάλαβε γιατί είναι τρομερό παιδί. Ο Μελισσανίδης δεν μιλούσε κατ' ιδίαν με τον μάνατζερ μου, ούτε με εμένα. Ήξερα όμως ότι με γούσταρε, ίσως και λόγω της ποντιακής μας καταγωγής».

Κλείνουμε το κεφάλαιο «Ολυμπιακός»;

«Νομίζω ναι...».

«Δεν πήγα στον Παναθηναϊκό του Γιοβάνοβιτς γιατί δεν με άφησε η Αλ Κορ»

Είχες την ευκαιρία να παίξεις σε άλλη ομάδα στην Ελλάδα;

«Ε, από τον Παναθηναϊκό και την ΑΕΚ υπήρχε πάντα ενδιαφέρον. Με την ΑΕΚ ήμουν πιο κοντά απ' όλους και με τον Παναθηναϊκό υπήρχε μεγάλο ενδιαφέρον αλλά ως εκεί».

Με τον Παναθηναϊκό πότε;

«Πολύ πρόσφατα, με τον Γιοβάνοβιτς, πριν από δύο χρόνια. Ψιλοείπαμε ότι αν λύσω το συμβόλαιό μου με τον Αλ Κορ, θα μιλούσαμε για να συμφωνήσουμε ή για τον Γενάρη ή για το καλοκαίρι. Δεν θυμάμαι πολύ καλά. Όμως, από την Αλ Κορ δεν με άφησαν να φύγω».

Θα πήγαινες στον Παναθηναϊκό;

«Ναι, εννοείται ότι θα πήγαινα! Ήμουν στην Αλ Κορ και το επίπεδο στο Κατάρ δεν είναι καλό. Ήθελα να φύγω από την Αλ Κορ από την πρώτη μέρα που πήγα αλλά τα λεφτά ήταν πολύ καλά. Αυτά που έβλεπα ποδοσφαιρικά και οργανωτικά όμως με έκαναν να θέλω να φύγω από τις πρώτες 20 ώρες μου εκεί. Καμία σχέση η Σαουδική Αραβία με το Κατάρ. Και στη Σαουδική Αραβία που πήγα από τη Serie A είπα "πού ήρθα;", αλλά εκεί μπαίναμε στο γήπεδο και τους νικούσαμε όλους. Είχα μαζί μου και 10 καλούς παίκτες. Στο Κατάρ ήμουν με ερασιτέχνες. Βέβαια ήμουν και σε μικρή ομάδα. Αν ήμουν στην Αλ Γκαράφα ή την Αλ Ντουχαΐλ, θα ήμουν και εκεί καλά. Οι μικρές ομάδες στο Κατάρ είναι για γέλια».

«Στην Τζένοα έλεγα: "μπορείς κι εδώ". Από το να μιλάει ο μάνατζερ μου με τη Μίλαν, δανεικός στην Κιέβο»

Στην Τζένοα που πηγαίνεις, τι αντικρίζεις;

«Τότε δεν συνειδητοποίησα τι γινόταν. Σήμερα όμως που το βλέπω, το να παίζει κάποιος στη Serie A είναι μεγάλο πράγμα. Εκεί έπαιζα, έμπαινα μέσα και έκανα τα δικά μου. Και έλεγα: "κοίτα, μπορείς κι εδώ, δεν έχεις πρόβλημα". Ο στόχος μου ήταν να πάω και σε μεγαλύτερη ομάδα της Serie A. Πήρα το μάνατζερ μου την πρώτη μέρα και του λέω: "Γιάννη (Ευαγγελόπουλος), πάω πολύ καλά". Ήμουν πολύ καλά στην Τζένοα, έπαιξα 35 ματς αλλά βασικός σε 12-13. Το σημαντικό ήταν ότι πήγα σε ένα top πρωτάθλημα, όχι σ' ένα ενδιάμεσο όπως είναι το βελγικό ή το ολλανδικό. Τα περιμένεις και λίγο δύσκολα. Εγώ, όμως, τα πήγα πολύ καλά αν και εκεί πάλι δεν μπορώ να καταλάβω τι έγινε και έφυγα. Τον πρώτο χρόνο πήγα πολύ καλά, οι οπαδοί γούσταραν, είχαν πουληθεί όλες οι φανέλες μου. Ξεκινάει η δεύτερη σεζόν και ήμουν πολύ κ@υλWμ3noS. Υπήρχε ενδιαφέρον από άλλες ομάδες, είχαν πάρει τηλέφωνα τεχνικοί διευθυντές από τη Νάπολι και τη Μίλαν και στόχος μου ήταν αυτός: Είμαι 23 και δίνει η Τζένοα για εμένα 5 εκατ. ευρώ. Οπότε το πλάνο ήταν να πάω εκεί, να παίξω καλά και στη συνέχεια να βρεθώ στις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Ήμουν στα καλύτερά μου. Γυρίζω το καλοκαίρι από το Μουντιάλ, έπαιξα σε δύο ματς αν και θεωρώ ότι θα μπορούσα να παίξω περισσότερο. Με την Κόστα Ρίκα, που ήταν και με 10 παίκτες και είχαν κουραστεί στο τέλος, πιστεύω ότι θα μπορούσα να βοηθήσω. Ερχεται το καλοκαίρι λοιπόν και μου λέει ο μάνατζερ μου: "Μιλάει η Μίλαν με τη Τζένοα". Εκείνο το καλοκαίρι είχα και κάτι πόνους, έκανα εξετάσεις οι οποίες έδειξαν κοιλιακούς - προσαγωγούς. Υπήρχε η επιλογή να κάνω χειρουργείο το καλοκαίρι στη Γερμανία. Σε 20 μέρες είσαι πίσω. Αυτήν την επέμβαση την έκανε μία Γερμανίδα, η Μούσεβεκ. "Το κάνεις, δεν το ξέρει κανένας και γυρνάς", μου είπε ο Γιάννης αλλά τελικά εγώ δεν το έκανα γιατί ήθελα να το ξέρουν. Πήγα συντηρητικά σ' αυτόν τον τραυματισμό κάτι που αποδείχθηκε λάθος, γιατί έμεινα εκτός 2,5-3 μήνες.

Μια μικρή παρένθεση εδώ: Όταν πήγα στη Τζένοα προπονητής ήταν ο Λιβεράνι, που με ήθελε. Δεύτερο - τρίτο ματς φεύγει. "Πω ρε ποΥStH μου", είπα. Ερχεται ο Γκασπερίνι. Γκασπερίναρος, top! Δύσκολα τα πράγματα, αλλά δεν με επηρέαζε αυτό. Με γούσταρε κι αυτός, με έβαζε. Φοβερός προπονητής. Είναι τρελός χαρακτήρας, τσακώθηκε με τον Πάπου Γκόμες, που ήταν ο καλύτερος παίκτης της Αταλάντα και πήγε τελικά στη Σεβίλλη».

Εσείς τσακωθήκατε ποτέ;

«Όχι. Εντάξει, είχαμε κάποιες αντιπαραθέσεις, αλλά εντάξει... Ήταν top προπονητής».

Για να επιστρέψουμε στον τραυματισμό. Τι γίνεται λοιπόν;

«Με άφησε εκτός 3 μήνες περίπου αυτό το θέμα, ενώ πήγαινα καλά κι η ομάδα αυτό το καλοκαίρι είχε Φάλκε, Λεστιέν, Περότι που πήγε στη Ρόμα μετά. Είχε έρθει ο Νιάνγκ. Είχε πολύ καλή ομάδα. Τελικά, πήγα να κάνω χειρουργείο, γιατί τρεις μήνες πονούσα. Γυρίζω σε 20 μέρες κύριος, αλλά η ομάδα ήταν 6η. Εκαναν παπάδες, οι εξτρέμ οργίαζαν. Σε 2-3 ματς με έβαζε αλλαγή. Ε, μια μέρα τον έπιασα και του λέω: "Γιατί δεν με βάζεις, ενώ με ξέρεις. Εχω καλή ψυχολογία, περιμένω την εκτόξευση". Μου είπε τα δικά του και στο επόμενο ματς με έβαλε "ψευτοεννιάρι", αλλά ήμουν μόνος μου μπροστά. Εβαλα δύο γκολ με τη Σασουόλο. Του μίλησα, με άκουσε και ήταν σημαντικότατο ότι με έβαλε. Μετά με έβαλε και στο επόμενο, δεν μπορούσε να μην με βάλει. Και τον Γενάρη έφεραν 10 παίκτες. "Πάμε καλά, είμαστε στην 6η θέση, τι κάνετε;"; Εκεί μου είπαν ότι "δεν πας καλά, έχεις γυρίσει από τραυματισμό και έχουμε επενδύσει πολλά χρήματα σε εσένα. Πρέπει να πας δανεικός". Εγώ δανεικός δεν ήθελα να πάω σε καμία περίπτωση. Μου είπαν για την Κιέβο, ότι με θέλουν πολύ, θα παίζεις βασικός, στόχος ήταν να πάω να παίξω βασικός σε 20 ματς. Εγώ επέμενα στο όχι και εκείνοι με το έτσι θέλω στην ουσία με οδήγησαν εκεί. Μου έφεραν τον προπονητή για να μου εξηγήσει ότι δεν θα με βάλει. "Είναι ο ένας είναι ο άλλος που να σε βάλω;", συνεννοημένοι 100% από πριν προπονητής και διοίκηση. Με τα πολλά πήγα εκεί. Με πήρε κι ο Μαράν, ο προπονητής της ομάδας και μου είπε ότι με θέλει για βασικό. Ε, 4 ματς στα 20 έπαιξα. Τέσσερις αλλαγές στα 20 ματς! Τρελάθηκα όπως μπορείς να καταλάβεις. Και το καλοκαίρι από το πουθενά δεν με υπολόγιζαν. Ενώ έκανα πολύ καλή χρονιά και τη δεύτερη σεζόν όποτε μπήκα, πολύ καλά. Και τελικά βρήκαμε τη λύση της Αλ Αχλί. Πλήρωσε 1.500.000 ευρώ την Τζένοα. Και με ήθελαν και το καλοκαίρι του Μουντιάλ. Εκεί θα με έδιναν 7.000.000 ευρώ πιστεύω».

«Δεν ήθελα να ακούω για Σαουδική Αραβία, αλλά ήταν πολλά τα λεφτά και θα έγραφα και αριθμούς»

Εκεί πιστεύεις ότι κάνεις πισωγύρισμα;

«Εννοείται ρε... Δεν ήθελα να ακούω. Ούτε ο Γιάννης, ο μάνατζερ μου, θέλει να ακούει αλλά ξέρει πως το οικονομικό είναι πολύ σημαντικό για τη ζωή μου. Ο μάνατζερ δεν είναι μόνο για να σου βρίσκει ομάδες και να παίζεις, αλλά να σε βοηθήσει και στη ζωή σου γενικότερα. Οπότε, καλώς τον άκουσα και δεν το μετανιώνω σήμερα. Ήταν πολλά τα λεφτά. Φαντάσου ότι στην αρχή με έπαιρνε και μου έλεγε: "Γιάννη τα λεφτά είναι αυτά". Ξανά και ξανά. Δεν ήθελα να ακούω, ρε φίλε, ήμουν 24 ετών και πριν λίγους μήνες μιλούσε με τη Μίλαν για εμένα.

Ακου όμως τη σκέφτηκα: Είμαι 24 ετών και ποτέ δεν είμαι βασικός, να παίζω όλα τα ματς και να είμαι σημαντικός. Και πολλά λεφτά θα πάρω, θα έχω το 10, δεν θα βγαίνω, θα γράψω συμμετοχές και γκολ. Θα κάνω αριθμούς. Εκανα τρία χρόνια συμβόλαιο, γυρίζω στα 26 μου και δεν είμαι καν μεγάλος. Είμαι μόλις 26 και επέστρεψα στον Ολυμπιακό. Η απόφασή μου σαφώς ξίνισε σε πολλούς και δεν τους κατηγορώ. Δεν το μετανιώνω, γιατί είναι πολύ σημαντικό το οικονομικό κομμάτι».

Εκεί τι συναντάς;

«Εναν τελείως διαφορετικό κόσμο, όπως είναι κάθε μουσουλμανική κοινωνία».

Εκεί είχες μαζί και τη σύζυγό σου;

«Στην αρχή όχι, στον τρίτο χρόνο ναι. Είχα την τύχη να είχα μαζί μου τον Αμίρη Κούρντι, ο μπαμπάς του είναι από τη Σαουδική Αραβία, λογίζεται ως ντόπιος. Τον πήρα τηλέφωνο και μου είπε: "Ελα, είμαστε μεγάλη ομάδα" - και είναι μεγάλη ομάδα. Στην Ασία υπάρχουν 5-6 ομάδες που είναι πολύ καλές. Η ομάδα έπαιζε και στο Ασιατικό Champions League. Με τον Αμίρη γνωριστήκαμε, ταιριάξαμε, περνούσαμε καλά. Θα μπορούσα να είμαι και με έναν Ελληνα που να μην ταίριαζα. Με βοήθησε πολύ ο Αμίρης και είναι πολύ σημαντικό να έχεις μαζί σου σε μια τέτοια χώρα κάποιον. Να μιλάς τη γλώσσα, να ακούς τη γλώσσα, να έχετε τα ίδια πιστεύω. Αλλη κουλτούρα, άλλο ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει τόσο επαγγελματισμός όσο στα πρωταθλήματα της Ιταλίας, της Ισπανίας ή της Αγγλίας. Είχαμε καλή ομάδα, καλούς παίκτες. Τους ενδιέφερε να κερδίσουμε τίτλους. Πέρασα καλά εκεί. Προπονητή στην αρχή είχαμε τον Προστ, ο οποίος ήταν στη Σάλκε. Και μετά είχα τον Ρεμπρόφ, τον οποίο λατρεύω! Με βοήθησε πολύ και μαζί του έκανα τρομερή χρονιά με 11 γκολ και 8 ασίστ. Αυτή ήταν η καλύτερή μου χρονιά. Πέρασα τέλεια αυτά τα τρία χρόνια και μη σου πω ότι το μετανιώνω που δεν έκατσα και τον τέταρτο χρόνο εκεί. Εκανα top όνομα, με ήθελε η Αλ Αΐν, η οποία είναι κορυφαία και με ήθελε όλα τα χρόνια που ήμουν εκεί. Τους έλεγα "όχι", γιατί ήθελα να γυρίσω στην Ευρώπη. Εκανα μια τριετία φοβερή, ήμουν πιο έτοιμος. Ρε παιδί μου πρέπει να αγωνιστείς για να δεις τι μπορείς να κάνεις. Και στην ήττα και στη νίκη και στα καλά και στα κακά πρέπει να είσαι εκεί. Εκεί έκανα 100 ματς, 20 γκολ, 30 ασίστ. Πήραμε πρωτάθλημα, που η ομάδα είχε να πάρει 40 χρόνια. Πήγα εγώ και το πήραμε. Όχι ότι ήμουν καταλυτικός, γιατί είχα 3 γκολ, αλλά είχα πολλές ασίστ και ήμουν βασικός. Βοήθησα με τον τρόπο μου. Την 2η και την 3η χρονιά έκανα περισσότερα πράγματα αλλά βγαίναμε δεύτεροι. Η ομάδα, όμως, έκανε πρωταθλητισμό και το επίπεδο είναι καλό.

Σ' αυτούς που με έκριναν για την επιλογή μου έχω να πω ότι το επίπεδο ήταν καλό, ήταν το επίπεδο της Ελλάδας. Η ομάδα μας εδώ θα έβγαινε 4η-5η. Ακόμα κι οι ντόπιοι είναι καλοί, το βλέπουμε από τα Μουντιάλ που πάνε, έχοντας να αντιμετωπίσουν Ιαπωνία και Αυστραλία, που είναι δυνάμεις. Και τελευταία πέρασαν για πλάκα πρώτοι. Ήμουν πιο έτοιμος από ποτέ και πίστευα ότι θα πάω καλά στον Ολυμπιακό.

Είχα έναν χρόνο συμβόλαιο ακόμη, αλλά έκανα προσφυγή για να φύγω. Ημουν απλήρωτος έξι μήνες, το οποίο δεν με πείραζε ιδιαίτερα, αλλά αφού ήθελα να την κάνω το βρήκα ως αφορμή. Ήμουν χωριστά και με τη σύζυγό μου, το οποίο ήταν πολύ σημαντικό. Στα 25 μου προς 26 ήμουν ελεύθερος για πρώτη φορά στην καριέρα μου.

Περίμενα αρχικά κάτι καλό από την Ευρώπη, ενώ πολύ γρήγορα είχαν έρθει οι ελληνικές ομάδες. Κάτι θα είχαμε και από Ευρώπη αν περιμέναμε. Δεν ξέρω αν ήταν από top πρωταθλήματα, αλλά από Βέλγιο, Ολλανδία πιστεύω θα είχαμε πρόταση».

«Ο Μαρτίνς μού είχε πει "ακούγονται διάφορα, αλλά είσαι εδώ μαζί μας" και την τελευταία μέρα των μεταγραφών μού είπαν να πάω δανεικός στον Άρη»

Γύρισες λοιπόν στον Ολυμπιακό. Εγινε ό,τι έγινε όπως είπαμε και πας στον Άρη...

«Δεν μου άρεσε καθόλου που ο Ολυμπιακός μού ζήτησε αυτό το πράγμα και την τελευταία μέρα των μεταγραφών. Δεν με είχαν προειδοποιήσει καν. Ο Μάρτινς μού έλεγε: "Ακούγονται διάφορα, αλλά είσαι εδώ μαζί μας, σε γουστάρω". Το μυαλό μου ήταν εκεί. Τελευταία μέρα των μεταγραφών μού είπαν ότι θα πάω δανεικός στον Άρη. Τρελάθηκα! "Σε μένα που είμαι παιδί της Ακαδημίας, επειδή έχασα αυτήν την ευκαιρία με την ΑΕΚ; Δεν είμαι τυχαίος, δεν είμαι και άσχετος. Μη με υπολογίζετε βασικό, αλλά ας είμαι εκεί. Γιατί να γίνει αυτό και μάλιστα την τελευταία μέρα των μεταγραφών;". Εγώ δανεικός δεν θα πήγαινα κι έτσι το έλυσα το συμβόλαιο και πήγα ελεύθερος. Από τον Ολυμπιακό μού είπαν για άλλες 2-3 ομάδες. Νομίζω ήταν κι η Νότιγχαμ και είπα "όχι". Κυριολεκτικά ήταν την τελευταία στιγμή η απόφασή μου να πάω στον Άρη. Μίλησα και με τον Καρυπίδη ο οποίος μου έδειξε πόσο με ήθελε.

Η ομάδα του Άρη ήταν πολύ καλή τότε, πήγαινε καλά, είχε Ματέο, Μπρούνο Γκάμα, Ντιγκινί... Οπότε τα βρίσκω λίγο δύσκολα και εκεί το πρώτο διάστημα. Ελεγα μέσα μου: "Δεν θα παίξω καθόλου;". Με Παντελίδη το εξάμηνο και Ενινγκ. Το συμβόλαιό μου ήταν μέχρι το καλοκαίρι. Το καλοκαίρι με πήρε ο Παντελίδης και μου είπε να μείνω στην ομάδα, ενώ είχα τηλεφώνημα και από τη Μακάμπι Χάιφα, την οποία βλέπουμε πόσο πολύ έχει δυναμώσει. Πολύ καλό επίπεδο, Champions League, αλλά τελικά προτίμησα τον Άρη.

"Εχω δει στα videos 100 εξτρέμ και κανένας δεν είναι καλύτερος από εσένα", μου είπε ο Παντελίδης. Ήθελα να του πω "τώρα μου το λες;". Δεν του το είπα όμως. Συζητήσαμε λίγο, του είπα τα δικά μου, μου είπε τα δικά του. Αποφάσισα να γυρίσω στον Άρη και είχε την εξέλιξη που περίμενα.

Στον Άρη έμεινα και γούσταρα μετά. Αν είσαι καλός, σ' αγαπάει ο κόσμος. Το δύσκολο είναι να σ' αγαπήσουν όταν δεν παίζεις. Αν δεν είσαι καλός, θα μπορούσε ο κόσμος να σου δώσει την ευκαιρία, να σου δώσει χρόνο. Όχι για πάντα, αλλά στα δύσκολα θες την στήριξη. Από τους προπονητές από τις διοικήσεις θες την στήριξη. Πάει καλά λοιπόν ο δεύτερος χρόνος στον Άρη και είμαι 2ος MVP πίσω από τον Λιβάι Γκαρσία. Εγώ πιστεύω ότι ήμουν εκείνη τη σεζόν ήμουν ο καλύτερος παίκτης στην Ελλάδα. Ήθελα αυτόν τον τίτλο. Από τον ΠΣΑΠΠ αν δεν κάνω λάθος καλύτερος Ελληνας ήταν ο Μασούρας, ήμουν στην καλύτερη 11άδα. Μπορείς να πεις ότι στα 3 χρόνια μπάλα στην Ελλάδα, στη μία ήμουν από τους καλύτερους. Η ηλικία μου τότε είναι 29-30 και υπάρχει ενδιαφέρον από τα Εμιράτα».

«Μετά τον Άρη είχα υπογράψει προσύμφωνο με την Αλ Αΐν που μου έδινε συμβολαιάρα, αλλά τελικά πήραν άλλον παίκτη που είχε μείνει ελεύθερος»

Πριν πας στην Αλ Κορ, κάποια άλλη ήταν ομάδα που σε ήθελε...

«Η Αλ Αΐν που με ήθελε πάντα. Μου πρόσφερε συμβολαιάρα, μεγαλύτερο και απ' αυτό που είχα στην Αλ Αχλί. Υπογράψαμε και προσύμφωνο. Η Αλ Αΐν είναι ομάδα - όνειρο στην Ασία και ήταν τα πάντα έτοιμα για να πάω εκεί, όμως, δεν απάντησαν σε κάτι τελευταίο που έπρεπε. Πέρασαν 3-4 μέρες και αρχίσαμε να προβληματιζόμαστε. Δεν εμφανίστηκαν και την 5η μέρα και διαβάσαμε ότι πήραν έναν παίκτη που είναι σήμερα συμπαίκτης μου στον ΑΠΟΕΛ, τον Γουίλσον Εντουάρντο, τον οποίο πήραν ελεύθερο από τη Μπράγκα. Ετσι, πήγα στην Αλ Κορ, πήρε κι ο Αρης λεφτά και κυριολεκτικά τους σώζω. Ήμασταν ομάδα για κλάματα και έσωσα την ομάδα, έβαλα 8 γκολ. Ομάδα που ήταν για γέλια, βάλαμε 15 γκολ συνολικά και τα 8 τα έβαλα εγώ, που το γκολ δεν το 'χω τόσο πολύ. Εκεί είπα ότι θα πάω σε top ομάδα! Εκεί αν είσαι καλός, μπορείς να παίξεις σε καλή ομάδα. Με ενοχλούσε που ήμασταν καφενεία και έχανα. Εχανα, έχανα.... Αν ήμουν στην Αλ Γκαράφα και κέρδιζα, δεν θα είχα πρόβλημα. Όλη η Μέση Ανατολή βλέπουν τη Σαουδική Αραβία. Εκανα και παπάδες... Τελικά, δεν πήγα πουθενά και έμεινα στην Αλ Κορ και δεύτερη σεζόν. Είχα συμβόλαιο τριών ετών, με όρο ότι αν πέσουμε θα φύγω. Πέσαμε και έφυγα αλλά έμεινα στο Κατάρ σε μια ομάδα, την Αλ Σαλίγια, μη σου πω ότι το επίπεδο εκεί ήταν χειρότερο απ' αυτό της Αλ Κορ... Ούτε εκεί ήταν καλά και δεν πέρασα καθόλου καλά. Περίεργο το κλίμα, δεν μου ταίριαξε καθόλου».

«Ολοι ξέρουμε ότι ο ΑΠΟΕΛ είναι η μεγαλύτερη ομάδα της Κύπρου. Ήρθα εδώ για το πρωτάθλημα και την Ευρώπη»

Πριν πεις το «ναι» στον ΑΠΟΕΛ, είχες άλλες προτάσεις;

«Όχι, είχα μόνο από την Κύπρο μέχρι εκείνη τι στιγμή. Από τον Αρη θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρα κάπως τα πράγματα. Όταν εμφανίστηκε ο ΑΠΟΕΛ, αποφάσισα να έρθω εδώ. Όλοι ξέρουμε ότι είναι η μεγαλύτερη ομάδα στην Κύπρο, με τίτλους, κόσμο και πάντα την πίεση για να κάνει πρωταθλητισμό».

Ποιο είναι το επίπεδο στην ομάδα, σε μια φάση που το κυπριακό πρωτάθλημα γενικότερα δυναμώνει;

«Η ομάδα διαθέτει ένα τρομερό προπονητικό κέντρο, οργανωτικά η ομάδα είναι πολύ καλή, έχεις αυτά που χρειάζεσαι. Μου θυμίζει Ολυμπιακό, γιατί ο Ολυμπιακός είναι από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη οργανωτικά.

Τώρα υπάρχει και μια νέα δύναμη, ο Άρης Λεμεσού, ομάδα με πολλά χρήματα και στόχους. Ο ΑΠΟΕΛ όμως είναι η μεγαλύτερη ομάδα, γνωρίζουν οι Ελληνες αυτήν την ομάδα και από τις πορείες στο Champions League».

Στόχος της ομάδας;

«Ε, το πρωτάθλημα! Θα είμαστε εκεί και θα το παλέψουμε ως το τέλος. Το πρωτάθλημα έχει εξελιχθεί πολύ, έρχονται καλοί παίκτες, με καλές καριέρες. Σε γενικές γραμμές κανένα πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας δεν είναι εύκολο. Αν δεν είναι Πακιστάν ή Ινδία, τα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα είναι δυνατά. Πρέπει να είσαι σκληρός για να παίζεις σ' αυτό το επίπεδο».

Είσαι μικρός ακόμη, μόλις στα 32 αλλά έχει αρχίσει να σκέφτεσαι το μετά;

«Ναι, μου αρέσει πάρα πολύ να γίνω προπονητής. Και πιστεύω ότι μπορώ να πάω καλά. Εχω δει πέντε πράγματα, θεωρώ ότι γνωρίζω πολλά πράγματα ποδοσφαιρικά και νομίζω ότι μπορώ να δώσω πράγματα σε ομάδες και παίκτες».

Τι στόχους έχεις;

«Ήρθα στον ΑΠΟΕΛ για να πάρω τίτλους. Είμαι εδώ για τα πρωταθλήματα και για να παίζω σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Η ομάδα συμμετείχε στο Conference, προσπαθήσαμε να μπούμε ομίλους. Στα 32-33 μου να παίξεις σε ευρωπαϊκούς ομίλους, δείχνεις ποιος είσαι. Μπορεί κάποιοι να λένε ότι έχω τελειώσει, αλλά έτσι δίνεις τις απαντήσεις σου. Γουστάρεις μ' αυτόν τον τρόπο! Αν πάρουμε το πρωτάθλημα θα παίξουμε στα προκριματικά για το Champions League. Οπότε αυτοί είναι οι στόχοι μου. Πέρα από την Εθνική που δεν μπορεί να είναι στόχος πλέον, αυτό που θέλω είναι να παίζω με τον ΑΠΟΕΛ και να πάρω πρωτάθλημα εδώ. Υπάρχει πίεση, δεν έχω τελειώσει. Δεν θα το πάω πέντε-έξι χρόνια, αλλά μια τριετία ακόμα την βλέπω».

«Ο Σκίμπε δεν με πήρε ούτε ένα τηλέφωνο»

Εθνική Ελλάδας. Τι σου έχει αφήσει μέσα σου;

«Και εκεί θα μπορούσα να έχω περισσότερες συμμετοχές. Υπήρχε αυτή η τριετία στη Σαουδική Αραβία που κακώς ο Σκίμπε δεν με έβλεπε. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που έπαιζαν στη Σαουδική Αραβία και πήγαιναν στις εθνικές τους ομάδες. Δεν είμαστε μια χώρα με την πολυτέλεια των παικτών όπως η Βραζιλία. Στη Σαουδική Αραβία, αν πας δεν σημαίνει ότι θα βάλεις 40 γκολ. Ο Μανέ, ο Ρονάλντο δεν βάζουν 80 γκολ ας πούμε... Ο Νεϊμάρ, ο Μάλκομ, ο Μιλίνκοβιτς-Σάβιτς, που στη Λάτσιο έκανε 10 γκολ το χρόνο, τώρα έχει δύο γκολ. Στη Σαουδική Αραβία τους ενδιαφέρει το ποδόσφαιρο, στο Κατάρ είναι στην εξέδρα 10 πληρωμένοι οπαδοί. Μα την Παναγία! Πλήρωναν τον κόσμο».

Νομίζω το είχαν γράψει αυτό και για το Μουντιάλ.

«Δεν ξέρω αν γινόταν αυτό στο Μουντιάλ, αλλά δεν το αποκλείω. Στο εγχώριο πρωτάθλημα πάντως, ήταν 10 πληρωμένοι. Στη Σαουδική Αραβία βγαίνεις έξω και δεν έχεις ηρεμία. Αν χάσεις βρίζουν. Στην Αλ Αχλί αν δεν νικούσες ερχόταν η διοίκηση και σου έλεγε "τι κάνετε ρε;"».

«Ελληνες» δηλαδή.

«Ναι, κανονικοί. Το θέλουμε κι αυτό όμως οι παίκτες. Στο Κατάρ μόνο χάναμε και κανείς δεν έλεγε τίποτα».

Για την Εθνική λέγαμε...

«Θα μπορούσα να έχω συμμετοχή με τον Σκίμπε και δεν με έβλεπε παρότι ήμουν ένας παίκτης που είχε πάει στο Μουντιάλ, με 29 συμμετοχές στην Εθνική. Πάρε με ένα τηλέφωνο ή κάλεσέ με μία φορά να με δεις. Δεν με πήρε ποτέ, δεν είμαι κάποιο παιδί που δεν είχε παίξει. Ήμουν ακόμα 25 χρονών, έγραφαν ότι πάω καλά, ότι παίζω και σκοράρω. Τα ήξερε δηλαδή.

Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν πολύ καλά για την Εθνική, αλλά τα τελευταία δύο χρόνια ανεβαίνουμε. Εχουμε παίκτες καλού επιπέδου, σε καλά πρωταθλήματα και μπορούμε να κοντράρουμε ομάδες υψηλού επιπέδου. Κι αυτό οφείλεται και στους προπονητές. Κι ο Σκίμπε έκανε καλά τη δουλειά του που φτάσαμε να παίζουμε προκριματικά με την Κροατία. Νομίζω και ο Φαν' τ Σχιπ και τώρα ο Πογέτ. Θέλουμε όμως να δούμε την ομάδα να πηγαίνει σε μια τελική φάση γιατί είχαμε συνηθίσει σ' αυτό».

Από τον Σάντος τι θυμάσαι;

«Όταν υπάρχουν οι Κατσουράνης και Καραγκούνης και τον σέβονται τόσο πολύ... Αυτοί οι δύο που είναι αυτοί που είναι, τον σέβονται και τον φοβούνται μπορώ να σου πω. Οπότε αυτό τα λέει όλα για το ποιος είναι ο Σάντος. Πολύ πειθαρχημένος και μας μετέφερε αυτήν την πειθαρχία και μέσα στο γήπεδο. Ξέραμε ότι είναι ένα κλειστό κλαμπ η Εθνική και δεν έρχονταν πολλοί παίκτες. Είχαμε πάρα πολλές ευχάριστες στιγμές με τον Σάντος. Δεν είναι τυχαίο που πήρε το ευρωπαϊκό με την Πορτογαλία».

Θα ήθελα να μου πεις, απ' όλα αυτά που έχεις ζήσει, αυτό που σου έχει μείνει μέχρι στιγμής, ποιο είναι αυτό που σου έρχεται πιο έντονα;

«Σε γενικές γραμμές λέω ότι είμαι σχετικά ευχαριστημένος, αλλά πάντα υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι θα μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω. Αυτό θα το σκέφτομαι πάντα. Λίγο πιο ψηλά. Αυτό θα το λέω... Στην Ιταλία το να μείνεις 10 χρόνια δεν είναι λίγο. Να παίξεις στο Champions League. Από την άλλη, όμως, έχω να λέω ότι έκανα κάποια πράγματα.

Με τους φίλους μου που ήμασταν, κλείναμε τα μάτια μας και σκεφτόμασταν να παίζουμε στο Champions League. Και τα κατάφερα».

«Αν σκόραρα σήμερα το γκολ με τη Μαρσέιγ, θα έλεγα περισσότερα στον εαυτό μου»

Λες για το Champions League και δεν έχουμε μιλήσει για το γκολ με τη Μαρσέιγ.

«Ναι, είναι ένα ωραίο γκολ, γιατί είναι ωραία και η πάσα. Ενα ωραίο τελείωμα. Ηταν μια περίοδος που δεν έπαιζα πολύ. Και τότε δεν είχα καταλάβει ότι με το γκολ αυτό έδωσα νίκη στην ομάδα μου σε επίπεδο Champions League. Αν το έκανα τώρα θα έλεγα πιο πολλά, θα το έβλεπα πιο εντυπωσιακό. Είναι ίσως το πιο σημαντικό γκολ της καριέρας μου. Και ωραίο και χάρισα και νίκη στην ομάδα!».

Αν σου ζητούσα να μου πεις τους καλύτερους συμπαίκτες που είχες;

«Να σου ξεχωρίσω τον Ιμπαγάσα για την ποδοσφαιρική του ευφυΐα, τον Μιραλάς, τον Ριέρα, τον Μέλμπεργκ. Μεγάλοι παίκτες! Οι Αβραάμ - Τοροσίδης εννοείται. Οι Κατσουράνης και Καραγκούνης... Εγώ είχα την τύχη στην Εθνική να είμαι με παίκτες υψηλού επιπέδου και προσωπικότητες που δεν υπήρχαν ξανά στην Ελλάδα. Μια ομάδα που ξεκινάει το 2004. Κατσουράνης, Καραγκούνης, Παπαδόπουλος Δημήτρης. Υπήρχαν και μεγάλοι παίκτες παλιότερα, όπως οι Καραπιάλης και Νικολαΐδης, αλλά λέω αυτούς που έχω ζήσει... Τζιλαρντίνο, Ματουζάλεμ, Περότι. Εχω συνυπάρξει με πολλούς σπουδαίους παίκτες. Και ως αντίπαλος έχω παίξει με Πίρλο, Κακά, Μίλαν, Ίντερ, Τζέκο... Εζησα πράγματα.

Κοίτα να δεις κάτι: Αλ Αχλί και Μπαρτσελόνα είχαν τον ίδιο χορηγό, την Qatar Airways και παίξαμε ένα φιλικό. Μπήκα στο δεύτερο ημίχρονο και στο πρώτο έπαιξαν οι Μέσι - Νεϊμάρ. Εχασα το να παίξω αντίπαλος του Μέσι, το ήθελα αυτό. Και μετά έπαιξα κόντρα στον Ρονάλντο και ήταν τραυματίας και δεν αγωνίστηκε. Θέμα τύχης είναι ότι δεν έπαιξα αντίπαλός τους».

Τώρα που τα σκέφτεσαι τι είναι αυτό που σου λείπει;

«Αυτό που σου είπα. Να μείνω στο υψηλότερο επίπεδο περισσότερο και να έχω περισσότερες συμμετοχές με την Εθνική».

Φωτογράφιση: Βασίλης Τσίγκας

Αrt direction/Design: Χρήστος Ζωίδης / Ευαγγελία Λώλου

Φωτογραφίες αρχείου: InTime, Eurokinissi