Ιστορίες από της Φιλαδέλφειας τα μέρη

  • Η ΑΕΚ επιστρέφει μετά από 19 χρόνια στη φυσική της έδρα και οι Ανδρέας Σταματιάδης, Κώστας Νεστορίδης, Θωμάς Μαύρος, Ηλίας Ατματσίδης και Χάρης Κοπιτσής εξιστορούν στο Gazzetta την πιο δυνατή τους ανάμνηση από τη Νέα Φιλαδέλφεια.

Η ΑΕΚ από τον Μάιο του 2003 όταν και κατεδαφίστηκε το «Νίκος Γκούμας» έμεινε χωρίς σπίτι. Ξεριζώθηκε από τα πατρογονικά εδάφη της Νέας Φιλαδέλφειας. Τα 19 χρόνια και οι πέντε μήνες που πέρασαν μέχρι σήμερα ήταν υπερβολικό διάστημα για να το αντέξει ένας σύλλογος δίχως την παραδοσιακή του έδρα. Η Ένωση υπέφερε, αλλά πάλεψε κόντρα σε όλους και σε όλα για να επιστρέψει στα ιερά χώματα της Νέας Φιλαδέλφειας. Στη δική της γειτονιά. Και τα κατάφερε. Το γήπεδο έγινε και είναι ένα παλάτι! Το στολίδι της ΑΕΚ! Εκεί όπου οι παλιοί θα θυμηθούν τις ιστορίες τους, εκεί όπου οι νέοι -που δεν το πρόλαβαν- θα αντιληφθούν το μεγαλείο της ΑΕΚ. Τα δάκρυα που θα κυλήσουν από τα μάτια των Ενωσιτών που γνώρισαν και ερωτεύτηκαν την ΑΕΚ και τα ιδανικά της σε αυτό το γήπεδο θα είναι συγκίνησης. Για όσα έζησαν εκεί και για τα αγαπημένα τους πρόσωπα, τα οποία έφυγαν και δεν πρόλαβαν να δουν τα τείχη του νέου γηπέδου να ορθώνονται επιβλητικά.

Η OPAP Arena είναι πλέον γεγονός και ανοίγει τις πύλες της για τα εγκαίνια και για το πρώτο επίσημο παιχνίδι. Ένα Κέντρο Αθλητισμού, Μνήμης και Πολιτισμού καθώς εκτός από έδρα της ΑΕΚ, το νέο γήπεδο θα αγκαλιάζει όλη την Ιστορία του Προσφυγικού Ελληνισμού και όλο τον πόνο των ανθρώπων που εκδιώχθηκαν από τις πατρίδες τους. Από αυτούς γεννήθηκε η ιδέα της ΑΕΚ και στη συνέχεια το γήπεδο της. Εκεί όπου πανηγύρισε όλα της τα πρωταθλήματα πριν έρθει το τελευταίο του 2018, εκεί όπου έζησε μεγάλες στιγμές σε εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ενόψει της μεγάλης επιστροφής της ΑΕΚ στη φυσική της έδρα, πέντε παίκτες που τίμησαν την κιτρινόμαυρη φανέλα παρέθεσαν στο Gazzetta τη δική τους ξεχωριστή ιστορία από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο πιστός στρατιώτης Ανδρέας Σταματιάδης, ο τεράστιος Κώστας Νεστορίδης, ο μύθος Θωμάς Μαύρος, αλλά και δύο ποδοσφαιριστές της τελευταίας περιόδου του «Νίκος Γκούμας» που ξεχώρισαν με την παρουσία τους, οι Ηλίας Ατματσίδης και Χάρης Κοπιτσής ανέσυραν από τη μνήμη τους την πιο δυνατή στιγμή που έζησαν ως παίκτες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ο λόγος σε αυτούς λοιπόν...

Ανδρέας Σταματιάδης

Ανδρέας Σταματιάδης. Ένας πιστός στρατιώτης της ΑΕΚ. Πρωτοφόρεσε τη φανέλα με τον Δικέφαλο στο στήθος το 1950 και δεν έβαλε χρώματα άλλης ομάδας ως το 1969 που κρέμασε τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια κατακτώντας δύο Πρωταθλήματα (το 1963 και το 1968) και τρία Κύπελλα Ελλάδας (το 1954, το 1964 και το 1966).

Στη συνέχεια κάθισε και στον πάγκο της Ένωσης ως βοηθός και ως υπηρεσιακός, αντικαθιστώντας τον Πούσκας, διατηρώντας την ΑΕΚ στην κορυφή και κατακτώντας τον τίτλο του 1979. Με τη βοήθεια του γιου του Κώστα, ο 87χρονος σήμερα Ανδρέας Σταματιάδης παρέθεσε στο Gazzetta τη δική του ξεχωριστή ιστορία από τη Νέα Φιλαδέλφεια ανασύροντας από τη μνήμη του όσα έγιναν πριν από 72 χρόνια όταν πήγε 15 χρονών για να δοκιμαστεί εκεί για χάρη της ΑΕΚ. Μια επίσκεψη που έμελλε να τον συνδέσει στη συνέχεια για πάντα με την Ένωση.

«Στην ΑΕΚ πήγα το 1950 όταν ήμουν 15 χρονών. Έμενα στα Πετράλωνα, σε μια προσφυγική γειτονιά. Ο πατέρας μου είχε έρθει το 1922 εκεί από την Αττάλεια και μέναμε σε ένα χαμόσπιτο με τη μητέρα μου που είχε καταγωγή από τη Μάνη. Μετά φτιάξαμε και το σπίτι. Εγώ ήμουν παπαδάκι στον Άγιο Ανδρέα. Μάλιστα τις Κυριακές με την ανοχή του πατέρα μου την κοπάναγα από το κατηχητικό και πήγαινα στο γήπεδο για να παίξω μπάλα. Έπαιζα σε μια τοπική ομάδα, τη Νέα Μελανδία. Ένα προσφυγικό σωματείο το οποίο προερχόταν από τη Μελανδία της Μικράς Ασίας. Από το λεγόμενο Καρατάσι. Εκεί με είδε η Σπάρτα Πετραλώνων και ήθελε να με πάρει. Έγραψαν το δελτίο μου, το οποίο πήγε στην ΕΠΟ, αλλά ακυρώθηκε διότι δεν είχε υπογράψει ο Γενικός Γραμματέας του συλλόγου».

«Έτσι δεν έγινε η μεταγραφή. Αλλά ο προπονητής της Σπάρτα, ο Σέλτσικας, που είχε περάσει και ως ποδοσφαιριστής από την ΑΕΚ, με πήρε από το χέρι 15 χρονών για να δοκιμαστώ στην ΑΕΚ. Πήγα λοιπόν στη Φιλαδέλφεια μαζί με τον Σέλτσικα και έφτασα από τη μεριά της εκκλησίας από τη Φωκών. Τότε υπήρχαν προπύλαια εκεί. Δεξιά από εκεί στη μοναδική κερκίδα που υπήρχε τότε, στην παλιά 3, πήγα στα αποδυτήρια που ήταν τρία καμαράκια για να αλλάξω. Δοκιμάστηκα στο γηπεδάκι το ξερό που ήταν πίσω από το πέταλο. Δεν χρειάστηκα να πάω δεύτερη φορά», ανέφερε αρχικά ο Σταματιάδης, προσθέτοντας:

«Από τότε κάθε μέρα μέχρι που πήρα αυτοκίνητο κάποια στιγμή μετά τα 20 μου, έφευγα από τα Πετράλωνα, έπαιρνα το τρένο και κατέβαινα στα Πευκάκια και στη συνέχεια με τα πόδια έφτανα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Από 15 ετών, χωρίς συνοδεία. Μάλιστα επειδή πήγαινα σχολείο στο πρώτο της Πλάκας, πήγαινα στη Φιλαδέλφεια κατευθείαν από εκεί. Με τα πόδια ως την Ομόνοια και μετά με λεωφορείο για τη Φιλαδέλφεια. Παράλληλα ήμουν και αθλητής στίβου. Είχα τρέξει πολλές φορές και για την ΑΕΚ. Τότε μάλιστα έκανα τα 100 μέτρα σε 11,1 δευτερόλεπτα με την μπάλα στα πόδια! Και στην Εθνική ομάδα στίβου ήταν προπονητής ο Σίμιτσεκ. Με παρακάλαγε να σταματήσω την μπάλα και να γίνω 100άρης. Κάτι που δεν συνέβη ποτέ. Πρόσφατα μετά από 72 χρόνια από την πρώτη φορά που πήγα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας, πήγα ξανά και είδα ένα δεύτερο νέο γήπεδο. Με έχει ευλογήσει ο Θεός να δω να γίνονται δύο γήπεδα της ΑΕΚ μέσα σε 72 χρόνια».

Κώστας Νεστορίδης

Πέντε χρόνια μετά τον Σταματιάδη, το 1955 υπέγραφε στην ΑΕΚ ο Κώστας Νεστορίδης, προερχόμενος από τον Πανιώνιο.

Η μορφή του 92χρονου σήμερα μύθου της Ένωσης κοσμεί έναν από τους πυλώνες της OPAP Arena. Μέχρι το 1966 που φόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα ο θρυλικός Νέστορας αναδείχθηκε πέντε φορές πρώτος σκόρερ, κατακτώντας το Πρωτάθλημα του 1963 και το Κύπελλο Ελλάδας την αμέσως επόμενη χρονιά.

Με τη βοήθεια του γιου του Γιώργου, ο Κώστας Νεστορίδης παρέθεσε στο Gazzetta μία από τις ιστορίες που του έμειναν χαραγμένες στη μνήμη του από τη Νέα Φιλαδέλφεια. Και συγκεκριμένα ένα απόγευμα του Μαρτίου του 1963 στην πορεία για την κατάκτηση του τίτλου, όταν η ΑΕΚ βρέθηκε να χάνει με 0-3 από τον Απόλλωνα μέσα στην έδρα της. Με ηγέτη τον Νεστορίδη, όμως, η Ένωση μπόρεσε να πετύχει μια τρομερή ανατροπή.

«Παίζαμε με τον Απόλλωνα στα Φιλαδέλφεια. Θυμάμαι ότι ο Απόλλων είχε μπει πολύ δυνατά και ήδη από τα πρώτα λεπτά είχαμε βρεθεί να χάνουμε με 0-2! Ό,τι και να κάναμε δεν έπιανε. Ο Απόλλων με δύο ευκαιρίες είχε βάλει δύο γκολ. Σαν να μην έφτανε μάλιστα αυτό, τρώμε και τρίτο τέρμα. Εν τω  μεταξύ το γήπεδο είχε αρχίσει την γκρίνια. Ευτυχώς όμως στο τελευταίο λεπτό του πρώτου ημιχρόνου καταφέρνω και περνάω δύο αντιπάλους και μειώνω σε 1-3. Ο διαιτητής σφύριξε για το ημίχρονο και καθώς πηγαίνουμε στα αποδυτήρια ο κόσμος ήταν έξαλλος. Τότε σηκώνω το χέρι μου και τους λέω: "Περιμένετε έχει και δεύτερο ημίχρονο". Μπαίνω στο δεύτερο ημίχρονο και λέω από μέσα μου: "Τώρα θα σας δείξω". Και ξεκινάω και τους βάζω ένα, δύο, τρία γκολ και τελικά κερδίζουμε με 4-3! Όταν το παιχνίδι τελείωσε, οι θεατές ζητωκραύγαζαν και βγαίνοντας τους έκανα νόημα: "Δεν σας το είπα"...».

Θωμάς Μαύρος

Τη δεκαετία του 70' και του 80' το όνομα που έγινε σύνθημα στα χείλη των φίλων της ΑΕΚ ήταν εκείνο του τεράστιου Θωμά Μαύρου.

«Ποιος, ποιος, ποιος, ο Μαύρος ο Θεός», δονούσε τη Νέα Φιλαδέλφεια για τον αρχισκόρερ της Ένωσης που λατρεύτηκε στα πατρογονικά εδάφη της ομάδας.

Υπέγραψε στην ΑΕΚ από τον Πανιώνιο το 1976 και σημάδεψε τη χρυσή εποχή του Λουκά Μπάρλου στον σύλλογο, πανηγυρίζοντας με την κιτρινόμαυρη φανέλα το νταμπλ του 1978, το Πρωτάθλημα του 1979 και ένα ακόμα Κύπελλο το 1983.

Παρέμεινε στην Ένωση ως το 1987 και εκτός από τους τίτλους και τα πολλά γκολ που χάρισε στην ΑΕΚ, συνέδεσε το όνομά του και με τη μεγάλη πορεία της φοβερής ομάδας που έφτασε ως τα ημιτελικά του Κυπέλλου UEFA το 1977. Το βράδυ της επικής ανατροπής και πρόκρισης επί της ΚΠΡ δεν θα ξεχαστεί ποτέ και ο Μαύρος μιλώντας στο Gazzetta θυμήθηκε όσα εξελίχθηκαν σε εκείνο το παιχνίδι στης Φιλαδέλφειας τα μέρη...

«Η μεγαλύτερή μου στιγμή στη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν αναμφίβολα εκείνη η ανατροπή εις βάρος της ΚΠΡ μετά την ήττα με 3-0 στο Λονδίνο. Ήταν ένα παιχνίδι διεθνούς επιπέδου που ξεσήκωσε όλη την Ελλάδα και έκανε αίσθηση στο εξωτερικό. Ήταν πολύ δύσκολο να αλλάξει εκείνο το αποτέλεσμα και μπορώ να πω ότι ήταν η πιο ξεχωριστή στιγμή μέσα στη Νέα Φιλαδέλφεια σε όλη την παρουσία μου στην ΑΕΚ. Το ματς με την ΚΠΡ είχε οριστεί την Τετάρτη. Την Κυριακή παίζαμε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Σε εκείνο το ματς λοιπόν παθαίνω ένα βαρύ διάστρεμμα στο δεξί μου πόδι. Είχε πρηστεί πάρα πολύ και ήταν σχεδόν αδύνατο να αγωνιστώ με την ΚΠΡ. Αλλά η θέληση που είχα για να μπω να παίξω και ο Πανταζής που με βοήθησε πάρα πολύ με την κατάσταση του ποδιού μου με έκαναν να αγωνιστώ. Εκείνη τη μέρα του αγώνα θυμάμαι ότι είχα βγει μία ώρα πριν για να δοκιμάσω το πόδι μου και έπειτα πήγα στον Φάντροκ και του είπα “μπορώ να παίξω”. Είχα κάνει εν τω μεταξύ δύο ενέσεις για να τα καταφέρω. Τελικά έπαιξα και σκόραρα δύο γκολ, και τα δύο με αυτό το πόδι το δεξί, ενώ είχα και ένα δοκάρι», είπε για εκείνο το ανεπανάληπτο βράδυ ο Μαύρος, ο οποίος στάθηκε στη μεγάλη ώθηση που πήραν τόσο αυτός όσο και οι συμπαίκτες του από το κοινό στις εξέδρες της Φιλαδέλφειας:

«Πήραμε μια μεγάλη πρόκριση εκείνο το βράδυ στα ημιτελικά που σήκωσε όλη την Ελλάδα ψηλά και δόξασε πάρα πολύ την ΑΕΚ. Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου εκείνη τη νύχτα. Στη Νέα Φιλαδέλφεια 30.000 κόσμος, έτοιμοι να μπουν μέσα, έβλεπαν όρθιοι θυμάμαι την παράταση. Από αυτούς πήραμε μεγάλη δύναμη γιατί στην παράταση ήμασταν κουρασμένοι. Στο τέλος έχοντας πετύχει την ανατροπή και την πρόκριση μπήκανε μέσα και έγινε χαμός! Είναι εκπληκτικό πάντως ότι από το Λονδίνο ακόμα μετά το 3-0 όταν είχαμε μπει στο πούλμαν, όλοι μας είχαμε μια απίστευτη αισιοδοξία ότι θα μπορέσουμε να φτάσουμε στην ανατροπή. Είναι κάτι που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είχαμε μέσα μας αυτή τη φοβερή πίστη ότι θα τα καταφέρουμε. Και το πετύχαμε. Ήταν μια απερίγραπτη χαρά στη Νέα Φιλαδέλφεια εκείνο το βράδυ γιατί κάναμε όλους τους οπαδούς μας περήφανους και φυσικά τον Λουκά Μπάρλο. Ήταν μια απίστευτη βραδιά που στο τέλος της, παρά την κούρασή μας, είχαμε την ψυχή μας γαλήνια».

Ηλίας Ατματσίδης

Στην τελευταία δεκαετία του «Νίκος Γκούμας» πριν αυτό κατεδαφιστεί τον Μάιο του 2003, ένας από τους παίκτες που άφησαν το δικό τους στίγμα ήταν αναμφισβήτητα ο Ηλίας Ατματσίδης.

Υπέγραψε στην ΑΕΚ 23 χρονών από τους Πόντιους Βέροιας το 1992 και έμεινε δέκα χρόνια στην Ένωση με την οποία πανηγύρισε Πρωταθλήματα και Κύπελλα ζώντας μεγάλες στιγμές στη Νέα Φιλαδέλφεια.

Ο Ατματσίδης με το γνωστό του πάθος και την αγάπη του για την ΑΕΚ αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες μορφές της τελευταίας εποχής του παλιού γηπέδου στη Νέα Φιλαδέλφεια. Εκεί όπου έκανε την πρώτη του εμφάνιση τον Αύγουστο του 1992 όταν πραγματοποίησε το ανεπίσημο ντεμπούτο του στο φιλικό με τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ. Εκείνη η μέρα θα μείνει αξέχαστη για πάντα στον ίδιο και θα κατέχει μια ιδιαίτερη θέση στις αναμνήσεις του από την παραδοσιακή γειτονιά της ΑΕΚ, όπως εξήγησε στο Gazzetta.

«Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ από τη Νέα Φιλαδέλφεια ήταν η πρώτη μου παρουσία εκεί όταν παίξαμε το φιλικό με τη Σέφιλντ Γουένσντεϊ το καλοκαίρι του 1992. Ήταν η μέρα που παρουσιάστηκα μπροστά στο κοινό της Νέας Φιλαδέλφειας, η οποία ήταν γεμάτη με 35.000 κόσμο. Θυμάμαι ότι ξαφνικά ο κόσμος άρχιζε να φωνάζει το όνομά μου! Ήμουν καινούργιο μέλος στην ομάδα και πραγματικά αυτό το γεγονός δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήταν μια μέρα αξέχαστη και η πιο ευχάριστη στιγμή που ένιωσα μέσα στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Φυσικά δεν θέλω να μιλήσω για τα πρωταθλήματα εκεί, αυτό είναι κάτι διαφορετικό. Σε εκείνο το ματς λοιπόν αγωνίστηκα βασικός σε όλο το 90λεπτο. Άγχος δεν μπορώ να πω ότι είχα. Ο κόσμος με αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή και ένιωσα πολύ οικεία. Βέβαια όταν μπαίνεις σε αυτές τις περιπτώσεις στον αγωνιστικό χώρο υπάρχει ένα μούδιασμα, ένα τρακ, τα οποία όμως ξεπεράστηκαν».

«Αυτή η στιγμή είναι χαραγμένη στο μυαλό μου, παίζοντας απέναντι σε μια Σέφιλντ Γουένσντεϊ πολύ δυνατή τότε με παίκτες όπως ο Κρις Γουόντλ», σχολίασε αρχικά ο νυν γενικός αρχηγός της ΑΕΚ Β' που στάθηκε και στη μεγάλη ώθηση που έδινε η καυτή έδρα της Νέας Φιλαδέλφειας: «Εκείνες οι εποχές ήταν ανεπανάληπτες γιατί ο κόσμος ήταν ο 12ος παίκτης μας. Υπήρχε μεγάλος ενθουσιασμός για τους τίτλους εκείνη την εποχή, για τις σπουδαίες εμφανίσεις της ομάδας, την οποία ο κόσμος τη στήριζε πάρα πολύ και υπήρχε καλό κλίμα.

Όλο αυτό βοηθούσε, με την αύρα του Ναού της Νέας Φιλαδέλφειας. Είναι κάτι ανεπανάληπτο. Μετά θυμάμαι ότι την επόμενη μέρα υπήρχαν πολλές εφημερίδες που με εκθείαζαν, αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης. Ήταν λίγο υπερβολικά. Τουλάχιστον τους δικαίωσα μετά».

Χάρης Κοπιτσής

Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 90' ένας ακόμα παίκτης που συνέδεσε το όνομά του με την ΑΕΚ της Νέας Φιλαδέλφειας ήταν και ο Χάρης Κοπιτσής.

Προερχόμενος από τον Πανιώνιο, υπέγραψε στην Ένωση το 1992 και πανηγύρισε με την κιτρινόμαυρη φανέλα δύο Πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ελλάδας μένοντας στην ομάδα ως το 2001. Όπως και για τον Ατματσίδη, έτσι και για τον Κοπιτσή, η πιο ξεχωριστή ανάμνηση από το γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας που του ήρθε στο μυαλό μιλώντας στο Gazzetta δεν ήταν άλλη από την πρώτη φορά που βρέθηκε στο «Νίκος Γκούμας». Όπως μας εξήγησε, ήταν την ημέρα που τον είχε καλέσει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς για να μιλήσουν και να υπογράψει στην ΑΕΚ, με τον ίδιο να πηγαίνει τρεις ώρες πριν εκεί προσευχόμενος όλα να πάνε καλά και να ολοκληρωθεί η μεταγραφή του στους κιτρινόμαυρους.

«Είναι πολλές οι στιγμές που μου έρχονται στο μυαλό. Αυτή με την οποία εντυπωσιάστηκα όμως ήταν εκείνη που είχα πριν ζήσω όλα όσα έζησα εκεί. Είναι μια προσωπική εμπειρία που είχα πριν καν γίνω παίκτης της ΑΕΚ. Με είχε φωνάξει ο Μπάγεβιτς για να με γνωρίσει και είχα πάει ώρες νωρίτερα από τον ενθουσιασμό μου. Περπάταγα μόνος μου στη Νέα Φιλαδέλφεια, στον αγωνιστικό χώρο και παρακάλαγα να γίνει το θαύμα και να έρθω και να παίξω σε αυτό το γήπεδο. Περπάταγα εκεί στα μάρμαρα που λέγαμε και δεν μπορούσα να το πιστέψω. Ήμουν μέσα στις σκέψεις και έκανα όνειρα. Προσευχόμουν να αγωνιστώ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μετά από δύο μέρες η ευχή μου πραγματοποιήθηκε», ανέφερε αρχικά ο Κοπιτσής, ο οποίος θυμάται ακόμα τα λόγια του Μπάγεβιτς σε εκείνη τη συνάντηση:

«Ο Μπάγεβιτς με είχε φωνάξει να είμαι εκεί στις 3 το μεσημέρι για να με δει και να με γνωρίσει. Εγώ είχα πάει από τις 12! Μπήκα, είδα το γραφείο του και τα αποδυτήρια. Εκείνη την ώρα η ομάδα δεν είχε προπόνηση και γι' αυτό με είχε φωνάξει τότε για να μην μαθευτεί κάτι. Συζητήσαμε και εκεί ουσιαστικά έκλεισε και η μεταγραφή μου. Θυμάμαι πως στην κουβέντα που είχαμε, κάτι που μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση, μου είπε πως “αν με το καλό έρθεις εδώ, εγώ δεν θα σε πιέσω για να φύγεις. Αν συμβεί αυτό θα γίνει από τα αποδυτήρια. Φτάνει να σεβαστείς την ομάδα”. Εννοούσε δηλαδή ότι τα πράγματα στα αποδυτήρια της ΑΕΚ ήταν σωστά και ότι ο ένας έδινε την ψυχή του για τον άλλο. Ήθελε δηλαδή να μου πει πως δεν πρόκειται να μου έκανε τίποτα αν εγώ σεβόμουν τους συμπαίκτες μου, την ΑΕΚ και τον κόσμο».

Φυσικά τόσο τα ντέρμπι, όσο και οι ξεχωριστές βραδιές αγώνων του Champions League κατέχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά του, όπως συμπλήρωσε: «Από εκεί και πέρα, δύο ήταν οι αγωνιστικές στιγμές που μου έχουν μείνει. Το πρώτο μου ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, όπου σκόραρα. Το γήπεδο ήταν τίγκα, υπήρχαν οπαδοί και των δύο ομάδων και ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν το είχα φανταστεί ότι θα έβαζα γκολ σε τέτοιο παιχνίδι στο γήπεδο της Νέας Φιλαδέλφειας. Και φυσικά εξωπραγματική στιγμή ήταν το πρώτο ματς στο Champions League εκεί με αντίπαλο τη Μίλαν. Βγαίνοντας από τη μικρή φυσούνα, με το γήπεδο κατάμεστο, τα συναισθήματα δεν περιγράφονται. Δεν υπάρχουν λόγια.

Λες και έτρεχα σε ένα μαγικό χαλί από τη χαρά μου, λες και δεν πάταγα στο γήπεδο. Ήταν τέτοια η βραδιά, ο αντίπαλος, ο κόσμος και η ενέργεια που υπήρχε, όπως επίσης και η ανυπομονησία που είχαμε με την ομάδα που διαθέταμε. Ήταν ένα εκρηκτικό μείγμα που σπάνια μπορεί να σου τύχει και εγώ ευτυχώς το έζησα. Φυσικά, όποια στιγμή κι αν έμπαινα στη Νέα Φιλαδέλφεια, είτε για παιχνίδι είτε για προπόνηση ήταν για μένα εξίσου σημαντικές, μένοντας ανεξίτηλες στη μνήμη μου».

Art direction:
Χρήστος Ζωίδης