«Στην ΑΕΚ είχαμε μια... αποθήκη για αποδυτήρια, αλλά δεν μας άγγιζαν αυτά τα προβλήματα»
Ο Παντελής Καπετάνος ξεφυλλίζει το βιβλίο της ζωής του στο Gazzetta
Ο Παντελής Καπετάνος γεννήθηκε για να παίζει μπάλα. Και τώρα, στα 39 του, θα έδινε μέχρι και το τελευταίο του ευρώ για να γίνει και πάλι παιδί. Να βρεθεί στην ηλικία που έκλεινε τα μάτια και σκέφτονταν τον εαυτό του μέσα στους αγωνιστικούς χώρους, σ' ένα Μουντιάλ, στο Champions League.
Το παιδί αυτό που όταν μεγάλωσε κατάφερε και υλοποίησε όλα του τα όνειρα. Επαιξε σε κορυφαίο επίπεδο, έγινε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες στην ιστορία της Στεάουα και της Κλουζ, προκάλεσε το θαυμασμό του Φέργκιουσον και έζησε μια ζωή που σήμερα πόσα και πόσα παιδιά ονειρεύονται.
Με τα όποια προβλήματα του παρουσιάστηκαν εκείνος ήταν έτοιμος να προσπεράσει και να περάσει στην επόμενη πίστα.
Όπως έκανε φεύγοντας από τον Ηρακλή, όπου άσκησε βέτο για να πάει στην ΑΕΚ και όχι στον ΠΑΟΚ όπως τον... διέταζαν να κάνει από την Γηραιό.
Όρθωσε το ανάστημά του όταν του είπαν ότι ο Δώνης δεν τον θέλει στην ΑΕΚ και άφησε ένα μεγάλο συμβόλαιο για να φύγει από την Ενωση, ενώ προερχόταν από απραξία λόγω τραυματισμού. Θα τον έλεγες τρελό. Κι ο ίδιος αυτό λέει. Όμως δεν μετανιώνει.
Το Gazzetta τον συνάντησε στην Πτολεμαΐδα, στην πόλη του, εκεί όπου μεγάλωσε και έχτισε τα όνειρό του. Φυσικά μίλησε για το «βάλε ένα γκολ κι ας πεθάνω», για τη φάση με τη Ν. Κορέα στο Μουντιάλ αλλά και τα όσα έζησε σε μια καριέρα που δεν μπορεί να πιστέψει μέχρι και σήμερα ότι έχει τελειώσει.
Πάντως, σε μια τεράστια καριέρα με σχεδόν 400 συμμετοχές κατάφερε να σκοράρει 103 φορές, έχοντας και 31 ασίστ.
«Δεν έχω χωνέψει ότι σταμάτησα τη μπάλα. Αν συνέχιζα θα τσαλάκωνα την εικόνα μου»
Πώς και σταμάτησες τόσο μικρός τη μπάλα;
«Η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να σταματήσω σε καμία περίπτωση. Δεν το έχω "χωνέψει" μέχρι και σήμερα. Δεν βγήκα να κάνω ούτε μία δήλωση ότι σταματάω το ποδόσφαιρο. Είχα πει ότι και μετά από ένα ή δύο χρόνια κάτι θα βρω και θα παίξω... Το συνειδητοποίησα τον τελευταίο χρόνο ότι τέλος το ποδόσφαιρο, όταν πήγα να παίξω με πιο νέους και είπα "τέλος". Όμως, σαν τον ποδοσφαιριστή δεν έχει. Και με την προπονητική που ασχοληθήκαμε με τον αδερφό μου στην Κοζάνη, θα το λέω συνέχεια: "Χίλια χρόνια ποδοσφαιριστής"».
Το λες αυτό λόγω του άγχους;
«Ο ποδοσφαιριστής δεν έχει να κάνει τίποτα. Το μόνο που πρέπει να κάνει είναι την προπόνησή του, την αποθεραπεία του... Δεν είναι εύκολο, είναι πολύ δύσκολη η ζωή του ποδοσφαιριστή, έχει πολλές θυσίες. Ο ποδοσφαιριστής όμως μετά την προπόνηση, θα πάει να ξεκουραστεί. Ο προπονητής έχει υποχρεώσεις πριν την προπόνηση, κατά τη διάρκεια αυτής και μετά απ' αυτήν. Είναι πολύ δύσκολη η δουλειά του προπονητή. Όμως, αυτή είναι η αγάπη μας για το ποδόσφαιρο, αυτό μάθαμε και μ' αυτό θα πορευτούμε».
Από τη στιγμή που είπες «σταματάω» μέχρι και τη στιγμή που το συνειδητοποίησες, πόσο δύσκολη ήταν η πάλη που γινόταν μέσα σου;
«Δεν μπορούσα να το χωνέψω. Ήλπιζα ότι κάπου θα πάω να παίξω. Μου είχε πει και κάποιος πιο παλιός: "Παίζε όσο μπορείς και σε όποια κατηγορία μπορείς". Θα πω και κάτι για πρώτη φορά: Έπρεπε να συνεχίσω και σε πιο χαμηλές κατηγορίες - εγώ σταμάτησα στη Super League. Είχα προτάσεις από τη Β' Εθνική και δύο χρόνια αφού σταμάτησα, αλλά δεν ήθελα να πάω. Δεν μ' άρεσε. Δεν μ' άρεσε όλο αυτό που γίνεται στις κατηγορίες αυτές. Δεν μ' αρέσουν και τα στοιχηματικά και δεν ήθελα να μπλεχτώ. Και γι' αυτό σταμάτησα και τόσο νωρίς».
Από την άλλη, όμως, μήπως είναι καλό που σταμάτησες ψηλά και δεν 'τσαλάκωσες' την εικόνα σου;
«Σίγουρα, αν συνέχιζα, θα τσαλάκωνα την εικόνα μου. Νομίζω ότι όμως τα απωθημένα που έχω τώρα δεν θα υπήρχαν. Μου έχει μείνει η πίκρα».
«Ως παίκτης δεν ήμουν διπλωμάτης και το πλήρωσα αυτό»
Επειδή θες να ασχοληθείς με την προπονητική, όμως, λογικά θα χρειαστεί να περάσεις απ' αυτές τις κατηγορίες που γίνονται όσα έχεις στο μυαλό σου και σε απέτρεψαν από το να παίξεις μπάλα εκεί. Πέρα από τα στοιχηματικά, μπορεί να σου πει κάποιος πρόεδρος να βάζεις έναν παίκτη γιατί έχει σχέσεις με τους γονείς του ας πούμε. Πώς θα αντιδράσεις σε κάτι τέτοιο;
«Να πω αλήθεια, όσο έπαιζα ποδόσφαιρο ήμουν κατά σε όλα αυτά. Δεν υποχωρούσα ποτέ. Και μάλιστα με τον Γιώργο Κασναφέρη που τον είχα στην Ξάνθη, μαλώναμε συχνά στις αρχές. Ερχεται, λοιπόν, με πιάνει και μου λέει: "Ρε μαλάκα, να είσαι διπλωμάτης". Ήμουν κάθετος. Τον Κασναφέρη στην αρχή δεν τον χώνευα αλλά μετά τον αγάπησα. Πλέον, έχω αναθεωρήσει σε πολλά. Κι αυτό που μου είπατε, το είδα εγώ από τον Μπεκάλι (ιδιοκτήτης της Στεάουα) στη Ρουμανία. Αυτός έπαιρνε τον προπονητή τηλέφωνο και έλεγε: "Θα βάλεις αυτούς, αυτούς και αυτούς"...».
Εσύ ήσουν σ' αυτή την 11άδα;
«Στην αρχή δεν ήμουν ποτέ. Εχω να σας πω ιστορίες για τον Μπεκάλι... Έπαιρνε τον προπονητή και εκείνος του έκανε τη δουλειά του. Ε, και του έβγαινε αυτό που έλεγε. Και μετά έβγαινε στην τηλεόραση και... όποιον πάρει ο χάρος. Δεν λογάριαζε τίποτα, τα ισοπέδωνε όλα. Στη Ρουμανία ό,τι ήταν να πουν, το έλεγαν. Δεν σκέφτονταν τίποτα».
Δηλαδή, ποια είναι η έκπτωση που θα είσαι διατεθειμένος να κάνεις;
«Να κάνω γιατί;»
«Με τον αδερφό μου ήμασταν κοντά στο να τα παρατήσουμε»
Πάμε να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά... Είμαστε εδώ στην περιοχή σου, πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια;
«Με μια μπάλα στο χέρι, όλη μέρα ήμασταν σε ένα γήπεδο. Με τον αδερφό μου μεγαλώσαμε μαζί, έχουμε και έναν χρόνο διαφορά, οπότε τα κάναμε όλα μαζί».
Οπτικά μοιάζετε κιόλας.
«Προχθές είχα πάει να δω ένα ματς στο Βόλο, έρχεται ο άλλος και μου λέει: "Που είσαι ρε Κώστα;". Αλλοι, όμως, μου λένε ότι δεν μοιάζουμε».
Και με τον αδερφό σου τί κάνατε;
Όταν παίρναμε καινούργια παπούτσια, μπαίναμε στο γήπεδο και νύχτα να ήταν για να τα δοκιμάσουμε. Είχαμε ξεκινήσει από μια ακαδημία στην Πτολεμαΐδα, όπου και είχαμε την απόλυτη στήριξη του πατέρα μας γιατί ήμασταν έτοιμοι να τα παρατήσουμε. Μέναμε σ' ένα χωριό, στην Ερμακιά, 20 χιλιόμετρα μακριά. Φεύγαμε 7 το πρωί, πηγαίναμε στο γυμνάσιο, μετά αγγλικά, μετά προπόνηση και στις 8 το βράδυ επιστρέφαμε σπίτι. Αυτό γινόταν συνέχεια, κάποια στιγμή δεν αντέξαμε. Ο πατέρας μου είχε ένα παλιό αυτοκίνητο και μας βοηθούσε μέσα στα κρύα. Ο χειμώνας τότε ήταν βαρύς, τώρα δεν έχει τίποτα. Ευτυχώς, ο πατέρας μας κράτησε και μας βγήκε σε καλό. Μετά ήρθαμε στην Κοζάνη στη Γ' Εθνική, τα χρόνια τότε ήταν καλά».
Οι γονείς σου τί έκαναν;
«Ο πατέρας μου ήταν στη ΔΕΗ, η μητέρα μου οικιακά».
Εσύ ή ο αδερφός σου βρεθήκατε κοντά στο να τα παρατήσετε;
Ναι, όταν ήμασταν στην Ακαδημία, βλέπαμε όλα τα παιδιά να βγαίνουν έξω. Εμείς ήμασταν σπίτι - προπόνηση - σπίτι. Ήμασταν στο χωριό και κάπως χαρήκαμε τα παιδικά μας χρόνια. Μετά, όταν πήγαιναν άλλοι διακοπές, εμείς πηγαίναμε σε τουρνουά. Τότε, η Ακαδημία μας πήγαινε σε πολλά τουρνουά του Παναγούλια».
Τον γνώρισες;
«Ναι».να χειρουργεία στην καριέρα μου»
Τι θυμάσαι απ' αυτόν;
«Το στιλ του. Πάντα ήταν με το καπελάκι του και τη βερμούδα του.
Τα τουρνουά του ήταν ανταγωνιστικά με πολλές ομάδες. Ωραία ήταν. Μετά την Ακαδημία, πήγαμε στην Κοζάνη, στη Γ' Εθνική. Δύσκολος όμιλος με 20 ομάδες και τα ματς ήταν και Τετάρτες και τα ταξίδια μεγάλα. Είχε Αθήνα, Λαμία... Από εκεί ξεκίνησαν κι οι τραυματισμοί μου. Από την Κοζάνη με ακολουθούν, έκανα 9 χειρουργεία στην καριέρα μου».
Στην ΑΕΚ είχες έναν μεγάλο τραυματισμό σωστά;
«Ναι, εκεί ήταν, επί Φερέρ. Ναι μεν μου το έλυσε, αλλά... θα τα πούμε... Από την Κοζάνη πήγα στον Ηρακλή του Γιοβάνοβιτς».
Στην Κοζάνη έκανες το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο;
«Εγώ πήγα στην ομάδα ως Ερασιτέχνης στα 15 μου. Τότε η Κοζάνη ανήκε στο Δήμο, η ομάδα είχε χρήματα και είχε πολύ καλά ονόματα όπως ο Μαρτσέλο από την ΑΕΚ. Για έξι μήνες ήμουν ερασιτέχνης και δούλεψα πάρα πολύ. Εγινα τον Δεκέμβριο επαγγελματίας και πήρα αρκετά ματς στη Γ' Εθνική. Την επόμενη σεζόν αγωνίστηκα πολύ, έκανα και το πρώτο μου χειρουργείο. Η αποκατάσταση δεν ήταν καλή και χρειάστηκε να ξαναμπώ χειρουργείο. Πιτσιρικάς ήμουν. Το καλό ήταν ότι εγώ δεν τα παρατούσα.
Να πούμε επίσης ότι ο Ερασιτέχνης τότε δεν είναι δικαίωμα να παίξει στην πρώτη ομάδα. Ο ημιεπαγγελματίας έπαιζε. Ο Ερασιτέχνης τότε έπαιρνε 35.000 δραχμές, δηλαδή 100 ευρώ το μήνα κι ο ημιεπαγγελματίας έπαιρνε 80.000 δραχμές».
Είχες προβλήματα με κάποιον προπονητή τότε;
«Όχι γιατί ήμουν πολύ της προπόνησης εγώ. Μου άρεσε πολύ η προπόνηση, μου άρεσε πιο πολύ και από τον αγώνα και μάλλον αυτό άρεσε και στους προπονητές».
«Στον Ηρακλή, έβγαινε ο Μαχλάς για να μπω εγώ κι ο κόσμος έβριζε. Γιατί;»
Στον Ηρακλή πώς πήγες;
«Κάναμε ένα φιλικό με τον Ηρακλή. Προπονητής στον Ηρακλή ήταν ο Αναστασιάδης, ομάδα με Στολτίδη, Ντεμπά, Κυριαζή... Είχαμε κάνει ένα φιλικό στο Καυτανζόγλειο και από εκεί μεταπήδησα στον Ηρακλή, εκεί με είδαν. Το καλοκαίρι εκείνο όμως άλλαξαν προπονητή με τον Μυτιληναίο. Ο Γιοβάνοβιτς με πήρε στην αποστολή από την πρώτη στιγμή - πήγα καλά στην προετοιμασία, έβαλα γκολ και με πήρε στην αποστολή της πρώτης ομάδας».
Θυμάσαι αν σου είπε κάτι;
«Όλο "μικρέ" με έλεγε. "Μικρέ έτσι σε θέλω, μικρέ συνέχισε", μου φώναζε. Εγώ πήγα εκεί από τη Γ' κατηγορία, σήμερα πολύ δύσκολα τα παιδιά θα φτάσουν εκεί από τις χαμηλές κατηγορίες. Ίσως να φτάσουν, αλλά δύσκολα θα παραμείνουν. Εγώ πήγα, μου άρεσε πολύ, τα πήγα καλά στην προετοιμασία και μπορώ να πω ότι ήμουν το πουλέν του. Μετά τον αποκλεισμό που είχαμε από την Ανόρθωση τον έδιωξαν, μετά έφυγε κι ο Μυτιληναίος και τα πράγματα στον Ηρακλή δεν ήταν και τόσο καλά. Τη δεύτερη σεζόν, ως πιτσιρικάς, έζησα τη χρονιά που την τελευταία αγωνιστική χάσαμε την είσοδό μας στο Κύπελλο UEFA από τον Άρη. Με «Χ2» μπαίναμε εμείς στο UEFA. Μπαίνω στο ημίχρονο και στο 93' ο Μαλλούς βάζει γκολ και πήγε στο UEFA ο Άρης. Την άλλη μέρα πήγαν στην προπόνηση οπαδοί. Αυτά γίνονται, ειδικά στη Θεσσαλονίκη. Εγώ έβγαινα και τους είδα να μου λένε "μικρέ μόνο εσύ". Την άλλη χρονιά στην ομάδα οι Μίετσελ, Μαχλάς... Παίκτες με μεγάλα συμβόλαια και δεν έπαιζα πολύ. Με είχε πάρει από κάτω. Ήταν κι ο Νίκος, ο οποίος ήταν μεγάλο όνομα. Τεράστιος παίκτης και χαρακτήρας. Όταν ο Νίκος έβγαινε για να μπω εγώ, αντί ο κόσμος να χαρεί δυσανασχετούσε και πολύ μάλιστα. Εκεί με πήρε από κάτω. Με πείραξε αυτό, δεν ήταν καλή η χρονιά μου. Στην ουσία ήταν σαν να έχασα μία χρονιά. Από εκεί και πέρα υπήρχε μουρμούρα, ο Ηρακλής ήταν στις πρώτες ομάδες με κόσμο. Τότε δεν ήταν εύκολο να παίξουν νέα παιδιά. Όλοι ήθελαν 'ονόματα'. Δεν μπορέσαμε να το αντιστρέψουμε αυτό το κλίμα. Μου ήταν δύσκολο, υπήρχε απογοήτευση. Εκεί που έμπαινα στο γήπεδο και δεν καταλάβαινα τίποτα, με πήρε από κάτω η αλήθεια είναι. Με βασάνιζε ένα "γιατί". Ελεγα: "Παίζει ο Νίκος, μπαίνουμε εμείς και μας κράζουν, μας βρίζουν". Αυτό όμως το είχε ο Ηρακλής. Υπήρχαν μεμονωμένα άτομα που μας έβριζαν».
«Από τον Ηρακλή μου είχαν πει: "Ή ΠΑΟΚ ή σου κόβουμε τη μπάλα"»
Ξέφυγαν ποτέ τα πράγματα; Υπήρξαν απειλές;
«Όχι. Απλά με πείραξε η αλλαγή αυτή. Πήγα με χειροκροτήματα και έφυγα με γιουχαΐσματα. Μετά έφυγα και για την ΑΕΚ, που δεν έγινε και με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό δεν το έχω πει και πουθενά. Εγώ μικρός υποστήριζα τον ΠΑΟΚ. Όταν έφυγα από τον Ηρακλή, ήθελα να πάω στον ΠΑΟΚ. Και από τον Ηρακλή μου έλεγαν: "Ή θα πας στον ΠΑΟΚ ή θα σου σταματήσουμε το ποδόσφαιρο"».
Εσύ δεν ήθελες να πας;
«Τα πράγματα στον ΠΑΟΚ τότε δεν ήταν καλά, δεν υπήρχαν χρήματα και ήταν μια μεταβατική περίοδος. Προπονητής ήταν ο Κωστίκος. Ήταν πολύ δύσκολες οι καταστάσεις. Πρόεδρος ήταν ο Γούμενος και είχαμε βρεθεί στα γραφεία. Με την ΑΕΚ όμως είχαμε μιλήσει και τα είχαμε βρει σε όλα. Από τον Ηρακλή όμως μου έλεγαν: "Θα πας στον ΠΑΟΚ". Δεν ήξερα τι ήθελαν να κάνουν. Στη διοίκηση ήταν ο Σπανουδάκης με κάποιους άλλους. Με απειλούσαν κιόλας. Εγώ ήθελα να φύγω από τη Θεσσαλονίκη. Τότε στην ΑΕΚ μου άρεσαν πολύ τα πράγματα και αγωνιστικά και διοικητικά. Ήταν ο Νικολαΐδης, ο Ίβιτς, προπονητής ο Σάντος. Από τη στιγμή που έλεγε ο Σάντος "Ναι τον θέλω"... Μέχρι κι ο Κωστίκος στον ΠΑΟΚ μου είχε πει: "Παντελή σε θέλω, μου αρέσεις, αλλά εδώ ποιος θα σε πληρώσει;". Ευτυχώς ο άνθρωπος μου μίλησε πολύ ειλικρινά. Και έτσι πήγαμε στην Αθήνα για την ΑΕΚ».
Μήπως ο ΠΑΟΚ έδινε πιο πολλά χρήματα στον Ηρακλή για εσένα;
«Εγώ κατάλαβα ότι είχαν σχέσεις. Δεν ξέρω τι ακριβώς και ήθελαν να κάνουν ένα deal. Μου έλεγαν εμένα: "Πες μας πόσα θες". Τί "πόσα θες;", αφού δεν υπήρχε τίποτα... Ήταν από τις χειρότερες οικονομικά περιόδους του ΠΑΟΚ».
Ήταν τότε που ο Σαλπιγγίδης έφυγε με μεταγραφή στον Παναθηναϊκό για να φέρει λεφτά στο σύλλογο και τα άκουσε.
«Αναίτια τελείως. Το παιδί τα ακούει μέχρι και σήμερα. Καλό πήγε να κάνει».
«Βγήκα σε μία εκπομπή και είπα: "Ο κύκλος μου τελείωσε, πάω στην ΑΕΚ"»
Και πώς τα κατάφερες και πέρασε το δικό σου;
«Βγήκα σε μια εκπομπή και είπα ότι ασκώ βέτο. Είπα ότι ο κύκλος μου στον Ηρακλή έκλεισε και θα πάω στην ΑΕΚ. Για ΠΑΟΚ δεν το ήξερε κανένας. Με τιμούσε ότι με ήθελε ο ΠΑΟΚ, αλλά τότε τα πράγματα στην ΑΕΚ ήταν πολύ καλά».
Αλλη ομάδα στην Αθήνα σε ήθελε;
«Την πρώτη μου χρονιά στον Ηρακλή ακούστηκε κάτι για Ολυμπιακό, αλλά μετά τίποτα επίσημο. Η αλήθεια είναι ότι όταν πήγα στον Ηρακλή, ήθελα να πάω στο εξωτερικό. Υπήρξαν κάποιες προοπτικές, αλλά όσο ήμουν πιτσιρικάς το μυαλό μου ήταν στις προπονήσεις και σε τίποτα άλλο».
Μετά τη δήλωση αυτή τι έγινε;
«Ο κόσμος του Ηρακλή πίεσε να φύγω. "Να φύγει τώρα", έλεγαν. Αυτό ήταν ένα τέχνασμα δικό μου για να πιέσω και να φύγω. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο. Τον Δεκέμβριο έγινε και έφυγα».
«Το πρώτο μου ματς με την ΑΕΚ ήταν κόντρα στον Ηρακλή. Δεν με έβριζε ο κόσμος»
Η ΑΕΚ πλήρωσε για να σε πάρει;
«Βέβαια πλήρωσε και μάλιστα για να φύγω χάρισα και χρήματα. Μου είπαν να υπογράψω ότι δεν μου οφείλουν τίποτα. Αν δεν κάνω λάθος η ΑΕΚ πλήρωσε κάπου στις 400.000 ευρώ. Και το πρώτο μου ματς ήταν Ηρακλής-ΑΕΚ 4-0. Εμένα δεν με έβριζαν, έπαιζε κι ο αδερφός μου στον Ηρακλή. Ήταν κι ο Ηρακλής επί Κωφίδη... Μπήκαν τα πιτσιρίκια και πραγματικά η ομάδα αυτή πήγε πολύ καλά, η ομάδα τερμάτισε 4η».
Είχες παίξει;
«Μπήκα αλλαγή. Τα συναισθήματα μου ήταν να μπούμε να νικήσουμε, αλλά το ντεμπούτο μου ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να γίνει. Είχε γίνει πολύ γρήγορα το 4-0. Ό,τι έκαναν τα παιδιά του Ηρακλή έπιανε. Ο αδερφός μου μού δείχνει κάτι videos που είχε δώσει δύο ασίστ στον Επαλέ "πάρε βάλε"».
Μετά το ματς σού έκανε πλάκα ο αδερφός σου;
«Ε, αργότερα με ρώτησε: "Δεν ήρθατε για το παιχνίδι;"».
«Ο Ίβιτς με γούσταρε, αυτός με πήρε στην ΑΕΚ»
Και πας στην ΑΕΚ του Σάντος, του Ντέμη. Πώς θυμάσαι εκείνες τις μέρες, έχοντας πάει σε ομάδα με στόχο το πρωτάθλημα;
«Ήταν εντελώς διαφορετικές οι καταστάσεις. Εμείς από την επαρχία είμαστε πιο ντόμπροι, πιο αγνοί. Όταν κατέβηκα στην Αθήνα, βρέθηκα και σε μια ομάδα με τεράστιο όνομα. Ήταν ο Ντέμης, ο Ίλια Ίβιτς που με πήγε στην ΑΕΚ, με πίστευε και με γούσταρε πάρα πολύ».
«Στους Θρακομακεδόνες αντί για αποδυτήρια είχαμε μια αποθήκη. Τραγικό...»
Μάνατζερ ποιον είχες;
«Τον Δημήτρη Καρύδα, αλλά ποτέ δεν είχαμε υπογράψει κάτι. Μέχρι και το τέλος της συνεργασίας μας ήμασταν στα λόγια. Στην ΑΕΚ πήγα Δεκέμβριο, στις προπονήσεις πήγαινα καλά κι ο Σάντος με έβαλε σε πολλά ματς. Επαιξα σχεδόν σε όλα τα ματς αν δεν κάνω λάθος. Είχαμε τερματίσει και στη 2η θέση και βγήκαμε στο Champions League. Τελευταία αγωνιστική βγήκαμε δεύτεροι μ' ένα "Χ" που πήραμε. Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα είχε ονόματα, αλλά οι συνθήκες στις οποίες δούλευε στους Θρακομακεδόνες με είχαν απογοητεύσει πάρα πολύ. Δεν νοείται ομάδα τέτοιου επιπέδου, με τέτοια ονόματα στο ρόστερ της και να κάνει προπόνηση στους Θρακομακεδόνες. Τραγικό. Όμως, αυτό περνούσε σε δεύτερη μοίρα γιατί στόχος ήταν οι νίκες».
Δηλαδή, πώς ήταν οι εγκαταστάσεις στους Θρακομακεδόνες;
«Χάλια. Για αποδυτήρια είχαμε μια αποθήκη, που το χειμώνα έπρεπε να μπεις να κάνεις ένα μπάνιο και να φύγεις. Κρυώναμε, υπήρχαν σπασμένα τζάμια. Πραγματικά δεν ήταν ούτε για τοπικό αυτά τα αποδυτήρια. Και απ' αυτά τα αποδυτήρια πέρασαν παίκτες όπως Ριβάλντο, Αρουαμπαρένα, Λυμπερόπουλος, Ζήκος... Και ποιος δεν πέρασε».
Είπατε στη διοίκηση να κάνει κάτι;
«Όχι. Κι αυτό είναι το καλό, δεν μας έπιαναν αυτά τα προβλήματα. Υπήρχαν και πολλοί τραυματισμοί από το γήπεδο. Το χειμώνα γινόταν βούρκος αλλά τα προσπερνούσαμε αυτά τα προβλήματα. Στόχος ήταν η δεύτερη θέση και μετά το καλοκαίρι να μπούμε στους ομίλους. Η ΑΕΚ τώρα έχει κάνει πράγματα στις εγκαταστάσεις, που αν τα είχαμε τότε θα είχαμε κάνει ίσως και περισσότερα. Θα σας πω ένα πράγμα: Τότε μπαίναμε να κάνουμε αποθεραπεία σε κάδους. Αυτούς τους πράσινους κάδους. Ζεστό - κρύο σε πράσινους κάδους. Απίστευτο για μια ομάδα όπως είναι η ΑΕΚ».
Παρέα με ποιον έκανες;
«Με τον Παναγιώτη Λαγό που μέναμε πολύ κοντά, με τον Κυριακίδη τον Ηλία, τον Γεωργέα, τον Αλεξόπουλο. Μετά την προπόνηση θα πηγαίναμε για έναν καφέ. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν πολύ κλειστός και δεν μπορούσα να ανοιχτώ εύκολα στον άλλον. Πήγαινα μέχρι έναν καφέ, δύσκολα θα 'δενόμουν' με κάποιον».
Πού έμενες;
«Βόρεια, στο Χαλάνδρι».
Σου άρεσε η Αθήνα; Πώς τη θυμάσαι;
«Μ' άρεσε. Εγώ ήμουν σπίτι - προπόνηση, προπόνηση - σπίτι. Μία βόλτα με τη γυναίκα, δεν ήμουν πολύ του έξω. Μετά ήρθε κι ο Γιάννης, το πρώτο μας παιδί. Ήταν ήσυχα τα πράγματα. Δεν έμπλεξα με την Αθήνα. Στο κέντρο κατέβηκα δύο φορές! Δεν μπορώ τη φασαρία. Γι' αυτό στην επαρχία είμαστε καλά. Όπου θες να πας, πας εύκολα και γρήγορα. Εχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Αυτό είναι πολύ σημαντικό μ' όλα αυτά που γίνονται τώρα». χθες θυμάμαι το γκολ στην Χαρτς»
Το ματς που ξεχωρίζεις με την ΑΕΚ;
«Σίγουρα το γκολ μέσα στη Χαρτς - το θυμάμαι σαν χθες. Ωραίο, δυνατό ματς μέσα στη Σκωτία. Εκεί που χάναμε και λέγαμε 'πάμε να γυρίσουμε το ματς στην Αθήνα', έρχεται μια σέντρα από το πουθενά και στέλνω μια κεφαλιά στο παράθυρο. Εκεί άλλαξαν όλα κατευθείαν. Νικήσαμε και στην Αθήνα εύκολα και μπήκαμε στους ομίλους. Για μένα ήταν κορυφαία στιγμή η παρουσία μας στους ομίλους του Champions League».
Τί σου είπαν μετά το γκολ αυτό;
«Πραγματικά, όλοι κι ο Ντέμης κι ο Ίβιτς ήταν πολύ χαρούμενοι. Τα λεφτά ήταν καλά τότε. Νιώθαμε την πίεση ότι η ομάδα πρέπει να μπει στους ομίλους. Θα ήταν αποτυχία αν δεν έμπαινε. Είχαν κατέβει όλοι στα αποδυτήρια και έβλεπες τη χαρά. Και στο αεροδρόμιο ήρθαν κάποιοι φίλαθλοι που ήταν πιο κοντά στην ομάδα και μια εβδομάδα μετά πήραμε και την πρόκριση».
«Δεν μπορούσα ούτε να βήξω χωρίς να πονάω. Από την ΑΕΚ δεν έκανε κανείς τίποτα»
Και η πιο δυσάρεστη στιγμή σου στην ΑΕΚ;
«Όταν είχαν τον τραυματισμό μου και δεν έκανε κανείς τίποτα από την ομάδα. Η ΑΕΚ είχε ένα προπονητικό τιμ με πολλά άτομα, ένα ιατρικό τιμ και πάλι με πολλά άτομα και δεν ήθελε κανείς να βγαίνει προς τα έξω τίποτα κακό. Εγώ για πολύ καιρό δεν μπορούσα να κάνω προπονήσεις λόγω των κοιλιακών μου. Δεν μπορούσα ούτε να κοιμηθώ ούτε να μπω και να βγω από το αμάξι. Για τέτοιο πόνο μιλάμε! Εσφιγγα τα δόντια μέχρι τη στιγμή που πήγα μόνος μου στον Φερέρ. Πήγα, τον έπιασα και του είπα: "Θέλω να πάω στη Γερμανία να με δει ένας γιατρός, δεν μπορώ άλλο. Θέλω να πάω με δικά μου έξοδα". Ο Φερέρ εκεί με βοήθησε. Πήγα στο Μόναχο, λοιπόν, με είδε η γιατρός και μου είπε ότι θα χρειαστεί χειρουργείο. Εγώ πονούσα πιο πολύ από δεξιά. Μου είπε όμως ότι αν πονούσα και από την άλλη πλευρά θα έπρεπε να κάνω κι άλλο. Όντως, έγινε η επέμβαση και σε 15 μέρες μπήκα για προπόνηση. Εμένα μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι δεν θα γίνω καλά ποτέ ξανά. Δεν μπορούσα να βήξω και να φτερνιστώ.
Εγώ είχα κάνει την πρώτη μου επέμβαση στον Ηρακλή. Μου είχαν βάλει ένα δίχτυ, το οποίο μάλλον δεν είχε πιάσει καλά και αυτό τα μπλόκαρε όλα. Λοιπόν, μετά την επέμβαση μπήκα για προπόνηση, δεν πονούσα αλλά κάτι με ενοχλούσε από την άλλη πλευρά. Εναν μήνα μετά έκανα κι άλλη επέμβαση και έγινα καλά. Όταν έγινα καλά, πριν τα play offs, προπονητής ήταν ο Κωστένογλου. Ήμουν καλά, αλλά είχε προαποφασίσει το τί θα γίνει και δεν μου έδωσαν ούτε ένα ματς.
«Δεν με ήθελε ο Δώνης, έφυγα έχοντας συμβόλαιο 250.000 ευρώ»
Το καλοκαίρι μετά ήρθε ο Δώνης στην ΑΕΚ, στη δεύτερή μου χρονιά. Με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ήμουν 3η-4η επιλογή. Για εμένα ήταν ρίσκο η απόφαση που πήρα. "Δεν με θέλει ο Δώνης; Φεύγω", είπα. Ο πατέρας μου όταν το άκουσε μου είπε: "Ρε συ, είσαι τρελός; Πού θα πας; Για 9 μήνες ήσουν τραυματίας". Το σκέφτομαι τώρα και λέω "τι έκανα...". Πήγα και έλυσα το συμβόλαιό μου χωρίς να έχω τίποτα στα χέρια μου, αλλά ήμουν καλά. Ενιωθα καλά. Είχα συμβόλαιο 240.000 ευρώ. Και το τελευταίο χρόνο 250.000 ευρώ. Ελυσα το συμβόλαιο όντας σε απραξία. Ήμουν διακοπές στην Κρήτη και είπα: "Ερχομαι να λύσω το συμβόλαιο". Ήθελα εξωτερικό. Είχα προτάσεις από Ελλάδα, δεν θέλω να πω ποιες ομάδες ήταν. Ήθελα να εξαντλήσω όλες τις πιθανότητες να πάω έξω, όπου κι αν ήταν. Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, γιατί ειδικά σε έναν επιθετικό κοιτούν τις συμμετοχές και τα γκολ. Εγώ δεν είχα τίποτα. Ε, πήρε τελικά ο μάνατζερ μου και μου είπε: "Εχω πρόταση για την Στεάουα Βουκουρεστίου. Θες;". Εννοείται ότι ήθελα. Είχα παρακολουθήσει την ομάδα, ήξερα την πορεία της και πήγαμε εκεί. Εμένα με είχε δει ο Αντριάν Ιλιε, ένας παλιός παίκτης της Βαλένθια. Αυτός με είχε δει από τον Ηρακλή και του άρεσαν οι κινήσεις μου. Με το που πήγα, υπέγραψα, έφαγα και μπήκα στο λεωφορείο για να πάω με την ομάδα στην προετοιμασία. Δεν ήξερα όμως τον Μπεκάλι».
«Ο Μπεκάλι μας τα έχωνε και μετά έπεφτε με το κοστούμι στα βρώμικα πατώματα για να μας δείξει πώς έκανε τάκλιν ο αμυντικός»
Τα λεφτά ήταν κοντά σ' αυτά που θα έπαιρνες αν έμενες στην ΑΕΚ;
«Ήταν περισσότερα αλλά τότε δεν έβλεπα τα λεφτά. Η πρώτη εικόνα μ 'άρεσε. Μπήκα κατευθείαν στο πούλμαν και έφυγα για Αυστρία. Το πρώτο μου τρίμηνο εκεί ήταν δύσκολο αλλά πέρασα πολύ καλά».
Πώς θυμάσαι την πρώτη επαφή με τον Μπεκάλι;
«Η πρώτη μου επαφή με τον Μπεκάλι ήταν εκείνη την ημέρα. Εβλεπα τον Μπεκάλι στην τηλεόραση αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα.
Τον έβλεπα να κουνάει τα χέρια και να μιλάει έντονα. Εγώ μιλούσα με τον Ανγκεσάλα, που ήταν ο πρόεδρος. Πολύ έξυνπος άνθρωπος. Ο Μπεκάλι ήταν ο μεγαλομέτοχος. Ξαφνικά εκεί που ήμασταν στο λεωφορείο σταματάμε σ' ένα παλάτι. "Πάμε στον πατρόν (πατέρας)". Μπαίνουμε μέσα και βλέπουμε ένα τεράστιο τραπέζι, ο Μπεκάλι ήταν πάρα πολύ της θρησκείας. Το τραπέζι ήταν ας πούμε σαν αυτό το Μυστικού Δείπνου.
Ε 'σκάει μύτη' ο Μπεκάλι, πάντα ήταν στην πένα. Ποτέ δεν τον έβλεπες χύμα ντυμένο. Η πρώτη μου επαφή μαζί του ήταν εκεί. Βγήκε, μιλούσε, χαβαλές με τα παιδιά... Στην Ελλάδα, δεν υπήρχε διάλογος με τον πρόεδρο. Τελειώνει την κουβέντα, μας βγάζει κι ένα πακέτο ως πριμ. Ήρθε κι ο γενικός αρχηγός μού έδωσε 1.000 ευρώ ως πριμ στην προετοιμασία. Εγώ του βγάζω το καπέλο, την αγαπάει την ομάδα. Και με όλα αυτά που περνάει τώρα...».
Τί περνάει τώρα;
«Με το όνομα της ομάδας. Εχει γίνει μπέρδεμα. Ο στρατός ήθελε να τον πληρώσει ο Μπεκάλι για να πάρει το όνομα. Εκείνος δεν ήθελε να τους δώσει λεφτά. Η Στεάουα ήταν του στρατού, η Ντιναμό της Αστυνομίας. Ο Μπεκάλι δεν είχε ανάγκη τα λεφτά, αλλά το έκανε από εγωισμό. Πλέον η ονομασία είναι FCSB (FC Steaua Bucureşti). Δεν μ' αρέσει αυτό που έχει γίνει».
Ηταν ακραίος ο Μπεκάλι; Eχουμε διαβάσει ότι έχει απειλήσει και παίκτες.
«Τους παίκτες δεν τους έχει απειλήσει ποτέ. Δεν ήθελε να νικάμε 1-0 ή 2-0. Ήθελε 5-0... γεια σας. Εμπαινε στα αποδυτήρια. Ξεκινούσε να μας τα χώνει για κάνα 5λεπτο και μετά ήταν πιο χαλαρός. Με το κουστούμι του μέσα στα βρώμικα αποδυτήρια έκανε αναπαράσταση το λάθος που είχε κάνει ο στόπερ. Εκανε τάκλιν για να μας δείξει... Θυμάμαι τότε που ήταν φυλακή. Είχαν βάλει φυλακή 11 άτομα και μεταξύ αυτών ήταν κι ο Μπεκάλι. Για φοροδιαφυγή αν δεν κάνω λάθος. Μιλάμε για αδικήματα που εδώ στην Ελλάδα θα έπρεπε να είναι όλοι μέσα. Μπήκε φυλακή για τρία χρόνια και κάποιοι άλλοι για έξι χρόνια. Όταν ήταν να βγει από τη φυλακή, εμείς είχαμε ψυχολόγους δύο κοπέλες. Ερχονταν και μας έκαναν ψυχοθεραπεία. Εκεί που κάναμε τη θεραπεία, μπαίνει μέσα ο Μπεκάλι. Η ομάδα νικούσε 1-0, 2-0... Αυτές οι κοπέλες μας ένωσαν ως γκρουπ. Ε, μπαίνει ο Μπεκάλι μέσα και φώναζε: "Τι μαλακίες είναι αυτές, εγώ σας πληρώνω για να παίζετε". Ε, μετά από τα νεύρα, είχε χαμόγελα. Αγαπούσε πολύ την ομάδα».
«Ο Μπεκάλι έβγαινε στην αρχή και έλεγε ότι βάζω γκολ μόνο με το κεφάλι. Μετά έλεγε ότι είμαι ο καλύτερός του επιθετικός»
Το «αντίο» σου στην Στεάουα;
«Το αντίο μου; Θα σας πω την ιστορία μου με τον Μπεκάλι στην αρχή. Όταν πήγα εγώ στην Στεάουα, είχαν φέρει έναν επιθετικό 1.200.000 - 1.500.000 ευρώ. Είχαν πληρώσει τόσα χρήματα ενώ εγώ πήγα ελεύθερος. Eνας Ισπανός, Αρθούρο λέγεται. Καλός παίκτης, καλό παιδί αλλά δεν του έβγαινε τίποτα. Εβγαινε στο 85' έμπαινα εγώ και έβαζα γκολ. Την πρώτη μου χρονιά στη Ρουμανία έβαλα 11-12 γκολ και τα 7-8 ήταν από το 80' και μετά. Εβγαινε ο Μπεκάλι στην τηλεόραση και έλεγε: "Ο Καπετάνος δεν μπορεί, μόνο με το κεφάλι βάζει γκολ".
Εγώ δεν καταλάβαινα τι έλεγε κι αυτό εν μέρει μου έκανε καλό. Οι άλλοι που τον άκουγαν γελούσαν. Τους έβριζε, τους έκραζε και δεν έλεγαν τίποτα. Τον ήξεραν. Εμενα με πείραζε και δεν ήθελα να μαθαίνω τίποτα. Από τα ελληνικά Μέσα μάθαινα τι έλεγε. Λίγο καιρό μετά παίζουμε μέσα στη Ντιναμό. Είχε φύγει ο προπονητής, ο Λάκατους και ήρθε ο Μουντεάνου, ο οποίος με έβαλε βασικό. Βάζω γκολ και κάνω το 0-1 με το κεφάλι. Από εκεί ξεκίνησε ο Μπεκάλι να λέει: "Εχω τον καλύτερο επιθετικό". Και μετά έρχεται το ματς με τη Νάπολι, όπου πραγματικά δεν μπορώ να το ξεχάσω... Είναι για το Europa League και νικάμε τη Νάπολι των Καβάνι, Χάμσικ, Λαβέτσι 3-0 στο 25', με το τρίτο γκολ δικό μου. Και γίνεται μια μεγάλη πάσα, κάνω αντίθετη κίνηση και όπως πάω να την πάρω στο χώρο, κάνω να περάσω τον αμυντικό από πάνω, ο διαιτητής σφυρίζει, ο αντίπαλος πέφτει κάτω και εγώ νόμιζα ότι έχει δώσει οφσάιντ. Ερχεται και μου δείχνει κόκκινη. Τρελάθηκα! Στο 94' γίνεται 3-3 από 3-0. Από εκεί γυρνάει το μυαλό του Μπεκάλι. "Τέλος ο Καπετάνος", είπε. Πήρα το γενικό αρχηγό, ένα πολύ καλό παιδί και του είπα να πάμε στο CAS. Νόμιζαν ότι είχα δώσει αγκωνιά στον αντίπαλο. Δεν υπήρχε λόγος να κάνω κάτι τέτοιο. Πήραμε το αεροπλάνο, πήγαμε εκεί για δύο μέρες. Λες και κάναμε δικαστήριο. Εξήγησα ότι δεν είχα πρόθεση. Μου είπαν όμως ότι φαίνεται ότι τον χτύπησα και επειδή την προηγούμενη χρονιά είχα πάρει και κόκκινη που έπρεπε να την πάρω, θεώρησαν το συμβάν υποτροπή. Μου έριξαν τέσσερις αγωνιστικές και πρόστιμο. Εκεί ξεκίνησε μια ψιλοκόντρα με τον Μπεκάλι. Εγώ ήμουν κάθετος, δεν υπολόγιζα τίποτα.
Ο Μπεκάλι έβγαινε και έλεγε ότι θα μου διακόψει το συμβόλαιο. Εγώ έλεγα ότι θέλω τα λεφτά μου και να φύγω. Τότε είχα προτάσεις, είχε έρθει κι η Φράιμπουργκ και ομάδες από την Championship και από Ισπανία. Υπήρχαν 7-8 μάνατζερ που μου έστελναν προτάσεις. Είχα όμως θέμα στο γόνατο, η αρθροσκόπηση που είχα κάνει δεν πήγε καλά. Τελείωνε η μεταγραφική περίοδος και δεν έβρισκα ομάδα. Η Ανόρθωση μου έδινε καλά λεφτά αλλά δεν ήθελα να πάω. Και από την Κλουζ μου έστειλαν το συμβόλαιο. Περίμεναν μόνο την υπογραφή μου. Μου έδωσαν ακόμα καλύτερο συμβόλαιο από την Στεάουα. Υπέγραψα στο Κλουζ, αν και δεν ήθελα να πάω. Η Στεάουα όπου κι αν έπαιζε υπήρχαν 1.000 άτομα και μας περίμεναν. Μ' αγάπησαν στη Στεάουα - ακόμη και τώρα όταν πηγαίνω με αγαπούν. Το Κλουζ ήταν η ανερχόμενη δύναμη κι έτσι πήγα εκεί. Η πόλη είναι πάρα πολύ ωραία, σαν την Πάτρα είναι. Οι άνθρωποι καταπληκτικοί και εκεί πέρασα τα καλύτερά μου χρόνια. Στην αρχή όμως δεν έπαιξα, με είχε πιάσει το γόνατό μου. Για τρεις μήνες είχα πάει στο Οπόρτο για αποκατάσταση, πληρωμένα όλα από την ομάδα. Εγινα καλά. Στην Κλουζ αναγνώρισαν την αξία μου.
«Μετά το γκολ με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Φέργκιουσον είπε: "Είναι καλός αυτός ο σέντερ φορ"»
Με πλήρωσαν έξι μήνες παρόλο που ήξεραν ότι δεν θα παίξω. Πήραμε το πρωτάθλημα, μπήκαμε στους ομίλους του Champions League με πολλά ματς και γκολ δικά μου. Εβαλα και το γκολ στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Είχαμε πέντε σερί νίκες στο Champions League. Στη Ρουμανία, τα χρήματα που έπαιρνε η ομάδα στα έδινε και εσένα. Και αν αργούσαν οι παίκτες, ορμούσαν, ένιωθαν άσχημα από την ομάδα.
Μετά το ματς με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ο Φέργκιουσον είχε πει - όχι σε εμένα - "αυτός ο σέντερ φορ είναι καλός". Τώρα καταλαβαίνω το προσόν που είχα, την κίνηση. Τότε δεν το καταλάβαινα. Είναι έμφυτο. Τώρα καταλαβαίνω τι είναι αυτό που είχα. Και ύστερα από 2,5 χρόνια επιστρέφω στην Στεάουα, παρόλο που έφυγα με προβλήματα με τον Μπεκάλι. Τότε ήταν να πάω στη Σταντάρ Λιέγης, προπονητής ήταν ένας Ρουμάνος και με ήθελε εκεί. Όμως, εγώ ήθελα να γυρίσω στη Στεάουα, τα πράγματα τότε ήταν πολύ καλά. Η ομάδα ήταν πάλι στο Champions League. Επαιξα τέσσερις χρονιές Champions League. Πήραμε πρωτάθλημα πάλι και μετά είπα ότι θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα. Τα παιδιά μεγάλωναν και με είχε πιάσει κακώς το άγχος να πάνε σχολείο στην Ελλάδα τα παιδιά».
«Στη Ρουμανία με εκτίμησαν περισσότερο απ' ότι στην Ελλάδα»
Η γυναίκα σου ήθελε να γυρίσετε;
«Όχι. Ακόμη και τώρα μου λέει να πάμε να ζήσουμε εκεί. Περάσαμε καλά και μας συμπεριφέρθηκαν πολύ καλά».
Θεωρείς στην καριέρα σου σε εκτίμησαν περισσότερο στη Ρουμανία απ' ότι στην Ελλάδα; Βλέπουμε ότι λησμονείς περισσότερο τα χρόνια σου εκεί.
«Ναι, ναι... Εκεί, ο κόσμος σέβεται κάποια πράγματα. Ποτέ δεν σε γιούχαραν, δεν σε περίμεναν έξω από το γήπεδο. Χάναμε ματς από τη Ντινάμο αλλά δεν σε περίμενε κανένας. Ξέρεις, πριν πάει κάποιος θα σκέφτεται: "Πού πάω τώρα, θα είναι υποανάπτυκτοι εκεί". Όμως δεν ισχύει, καμία σχέση».
Στη Ρουμανία συνέβη κάτι κακό που θυμάσαι;
«Κακό όχι. Δεν κινδυνέψαμε. Μόνο καλά συνέβησαν. Όπου πήγαινα με είχαν στις κουτσομπολίστικες εφημερίδες. Οι παπαράτσι ήταν πολλοί και με έβλεπαν σε πάρκα με την οικογένεια. Πάντα ήμουν στο επίκεντρο της show biz, αλλά όχι για κάτι κακό. Και τώρα όταν πηγαίνω στη χώρα με βλέπουν στα σύνορα και λένε το όνομά μου».
«Γύρισα Ελλάδα γιατί με άγχωνε που θα πάνε σχολείο τα παιδιά»
Παρόλο που η γυναίκα σου ήθελε να μείνετε εσύ γιατί ήθελες να γυρίσετε;
«Με άγχωνε το θέμα με τα παιδιά. Τα σχολεία... Είχε ελληνικό δημοτικό σχολείο όμως στη Ρουμανία. Το παιδί μου πήγε σε καταπληκτικό σχολείο στο Κλουζ. Θα ήθελα να τελειώσω την καριέρα μου εκεί. Είχα προτάσεις από Σταντάρ Λιέγης, από την Κίνα με τρελά λεφτά. Μου έδιναν μισό εκατομμύριο με το που έβαζα την υπογραφή μου. Αυτό έγινε όταν αποκλειστήκαμε με την Κλουζ από το Champions League και παίξαμε Europa League με την Ίντερ. Το χειμώνα έσκασε η πρόταση, αλλά δεν το σκέφτηκα και πολύ. Εβαλα την οικογένειά μου πάνω απ' όλα. Τα λεφτά ήταν πάρα πολλά, το συζήτησα με την οικογένειά μου. Το καλό με εμένα ήταν ότι όπου πήγα τα παιδιά μου κι η οικογένειά μου ήταν μαζί μου».
«Δεν με επηρέασε το "βάλε ένα γκολ κι ας πεθάνω"»
Αυτό το «βάλε ένα γκολ κι ας πεθάνω» σε επηρέασε; Ήταν άδικο; Γιατί δεν έχεις βάλει και λίγα γκολ στην καριέρα σου...
«Δεν με επηρέασε... Το 100ό μου γκολ το έβαλα στην Ξάνθη. Αυτό το σύνθημα το έβγαλαν σ' ένα ματς με τον Παναθηναϊκό. Εγώ τότε μπήκα σαν αλλαγή και ο κόσμος έβγαλε αυτό το σύνθημα. Δεν με επηρέασε όμως γιατί έφυγα γρήγορα από την Ελλάδα. Αν έμενα μπορεί και να με επηρέαζε. Ήμουν κρύος όμως. Πραγματικά δεν ένιωσα περίεργα. Εμένα το μόνο με ένοιαζε τότε ήταν να γίνω καλά γιατί είχα πρόβλημα».
Φαντάσου. Εσύ τότε είχες το θέμα με τους κοιλιακούς σου κι ο κόσμος έλεγε κι αυτό το σύνθημα.
«Γι' αυτό λέω ότι δεν πρέπει να ασχολείσαι καθόλου με τον κόσμο. Καθόλου, μα καθόλου. Εγώ και στα καλά μου και στα άσχημά μου ήμουν πάντα στη μέση. Ετσι είμαι και στη ζωή. Μπορεί να έρθει και η στραβή, πρέπει να είσαι πάντα χαμηλών τόνων».
Δεν σε θυμόμαστε να έχεις προκαλέσει κιόλας.
«Ναι, αλλά ξέρεις ο κόσμος είναι έτσι. Δεν εκτιμάει».
«Δεν ήθελα να μπλέξω με τη Β΄ Εθνική και γι' αυτό δεν έπαιξα ποτέ εκεί»
Τα λάθη που έχεις κάνει είναι τέτοια που έχουν επηρεάσει μόνο εσένα; Είναι κάποια για τα οποία έχεις μετανιώσει;
«Νομίζω ότι όλες μου οι επιλογές ήταν σωστές και στο κατάλληλο timing. Στον Ηρακλή έφυγα και μετά άρχισαν τα προβλήματα. Μετά πήγα στην ΑΕΚ στα καλά της χρόνια και όταν έφυγα ήρθε πολύ μεγάλη κατηφόρα. Παίκτες έχασαν λεφτά από την ΑΕΚ, κύριος ο Νικολαΐδης. Εγώ δεν έχασα ούτε ευρώ. Πήγα στην Στεάουα που ήταν στο πικ της, πάλι ψηλά. Εφυγα από την Στεάουα και μετά η ομάδα ήταν 3η-4η. Πήγα στο Κλουζ που ήταν πάλι στα πάνω του. Και μετά επέστρεψα στην Στεάουα που ανέβηκε πάλι. Πήγα στην Ξάνθη, που συμμετείχαμε στον τελικό Κυπέλλου. Και τέλος έπαιξα στη Βέροια, μόνο εκεί δεν μου άρεσε καθόλου η κατάσταση».
Β' κατηγορία δεν έπαιξες ποτέ.
«Δεν ήθελα να μπλέξω. Ήμουν καλά αγωνιστικά και σωματικά. Τι θα γινόταν παραπέρα δεν ξέρω και γι' αυτό σταμάτησα».
Στη Ρουμανία συνάντησες τον Χάτζι;
«Ναι... Αυτό που λένε ότι είναι ο Μαραντόνα για τα Βαλκάνια ισχύει.
Είχα έναν συμπαίκτη που έμεινε ανάπηρος και τώρα προσπαθεί να διοργανώνει ματς για να μαζεύονται χρήματα για αποκατάσταση. Σ' ένα απ' αυτά τα ματς έπαιξε ο Χάτζι και τον έβλεπες ότι και σ' αυτήν την ηλικία αυτά που έκανε ήταν απίστευτα. Φοβερές εμπειρίες».
«Εχω πάει σε τέσσερις τελικούς και δεν πήρα ούτε έναν»
Και παίρνεις την απόφαση να έρθεις στην Ελλάδα για την Ξάνθη.
«Ναι και ήμουν διστακτικός. Όταν πήγα προπονητής ήταν ο Τσιώλης και μετά ήρθε ο Λουτσέσκου. Ο αδερφός μου ήταν γνώστης της ελληνικής πραγματικότητας και μου είπε να πάω. Αυτό που συνάντησα ήταν πολύ καλό. Ωραίες εγκαταστάσεις, οργάνωση. Η ομάδα είχε πολλούς Έλληνες, καλά παιδιά και είχαμε δημιουργήσει ένα πολύ καλό σύνολο. Δεν ξεκινήσαμε καλά. Πριν έρθει ο Λουτσέσκου, με πήρε τηλέφωνο και του είπα να έρθει. Του εξήγησα ότι είχαμε καλούς παίκτες και πως αν ερχόταν θα φτιάχναμε κάτι καλό. Στη συνέχεια πρωταγωνιστήσαμε για δύο χρόνια».
Από τον τελικό του Κυπέλλου τί θυμάσαι;
«Δεν είχα παίξει βασικός. Ο Λουτσέσκου ήθελε να πάει στα τρεξίματα με τον Βασιλακάκη και να μπω στο δεύτερο μέρος εγώ. Η ομάδα είχε κάνει πολύ καλό πρώτο ημίχρονο, έπρεπε να είχαμε προηγηθεί. Αυτό δεν έγινε, μας πήρε λίγο από κάτω και απογοητευτήκαμε. Μπορούσαμε να έχουμε κάνει κάτι καλύτερο.
Εχω πάει σε τέσσερις τελικούς και δεν έχω πάρει ούτε έναν. ΑΕΚ-Ολυμπιακός στο Παγκρήτιο, Ξάνθη-Ολυμπιακός, στη Ρουμανία έχω πάει με την Στεάουα σε έναν τελικό Σούπερ Καπ κι έναν τελικό Κυπέλλου».
Τουλάχιστον πήρες πρωταθλήματα.
«Ναι, πήρα δύο πρωταθλήματα. Και μου έχουν πιστώσει κι ένα Κύπελλο. Είχα φύγει βέβαια και το πήρα το καλοκαίρι. Τον θέμα είναι να είσαι εκεί και να το απολαύσεις, όχι να στο πιστώσουν».
«Δεν βρήκα κάτι καλό για να συνεχίσω στη Βέροια»
Και ακολουθεί το φινάλε της καριέρας σου στη Βέροια.
«Ναι, με τη Βέροια ήρθα όσο πιο κοντά γινόταν στα μέρη μου. Δεν έχω να θυμηθώ κάτι καλό από τη Βέροια. Πήγα σε μια περίοδο που ήταν να αλλάξουν τα πράγματα αλλά αυτό δεν έγινε. Η ομάδα έπεσε και σταμάτησα. Δεν βρήκα κάτι καλό για να συνεχίσω».
«Πολύ δυνατός στη ψυχολογία ο Ρεχάγκελ»
Από τους προπονητές που συνεργάστηκες ποιος άλλος σου έχει μείνει;
«Ο Ρεχάγκελ ήταν πολύ δυνατός στη ψυχολογία των παικτών. Εβλεπα ότι κάναμε προθέρμανση που έκαναν πριν 20 χρόνια. Όμως, ένας προπονητής όσες γνώσεις και να έχει, αν δεν μπορεί να πειθαρχήσει δεν γίνεται τίποτα. Ο Ρεχάγκελ ήταν... Γερμανός.
Όταν έκανε πλάκα έκανε πλάκα κι όταν μιλούσε σοβαρά μιλούσε σοβαρά. Και γι' αυτό πήγε καλά η Εθνική. Ήταν κορυφαίος στο πώς να διαχειριστεί την ομάδα. Ήξερε πότε να είναι σοβαρός και πειθαρχημένος και πότε να κάνει πλάκα και χαβαλέ.
Θυμάμαι ένα περιστατικό στην Ελβετία λίγο πριν την Ν. Αφρική.
Κάναμε τη βόλτα μας και εκείνος περπατούσε μπροστά. Σε μία φάση σταματάει και μας φωνάζει ο Τοπαλίδης: "Ελάτε λίγο σας θέλει". Μας κάνει έναν κύκλο. Λέει: "Καραγκούνη έλα εδώ και πες μας τί είχε γίνει σε εκείνο το περιστατικό που είχε μπει στο δωμάτιο εκείνος...". Αρχίζει λέει ο Κάρα και πλακωθήκαμε όλοι στα γέλια».
Τί είχε γίνει σ' αυτό το περιστατικό;
«Ήταν ο Καραγκούνης στο δωμάτιο και κάτι του είχαν φέρει απέξω αλλά είχε γίνει ένα περιστατικό πολύ αστείο. Δεν το θυμάμαι ακριβώς. Είχαν λυθεί στα γέλια όλοι».
Κάτι άλλο που να θυμάσαι;
«Θυμάμαι πως όταν είχαμε στη Ν. Αφρική είχε γίνει ένα περιστατικό με τον Παπασταθόπουλο. Μας είπαν ότι δεν είχαν φτάσει δύο βαλίτσες. Η δικιά μου κι άλλη μία. Περιμένω δύο μέρες να έρθουν πράγματα. Και τελικά την τσάντα μου την είχε ο Παπασταθόπουλος δύο μέρες στο δωμάτιό του. Μου λέει: "Μάλλον η δικιά σου θα είναι"».
«Στα χρόνια μου, στα αποδυτήρια της ΑΕΚ δεν γινόταν χαβαλές. Φοβόσουν»
Από αποδυτήρια γενικά πλάκες θυμάσαι;
«Στα χρόνια μου στην ΑΕΚ δεν είχε χαβαλέ. Φοβόντουσαν! Βέβαια, ό,τι γινόταν τότε στα αποδυτήρια το διαβάζαμε στις εφημερίδες. Φοβόσουν να μιλήσεις και γι' αυτό ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Αν έλεγα κάτι στο δωμάτιο, μπορεί την άλλη μέρα να το έγραφαν οι εφημερίδες. Τί σε νοιάζει πού πήγα και τι έκανα; Στην ΑΕΚ εκείνη τη χρονική στιγμή υπήρχε αυτό».
Από Ριβάλντο τι θυμάσαι;
«Επαγγελματίας με όλη τη σημασία της λέξης, 100%.
Τον άνθρωπο αυτόν δεν τον άκουγες. Πολύ σοβαρός. Εκανε παρέα με τον Ράμος. Μόνο μ' αυτόν μιλούσε. Στα αποδυτήρια δεν μιλούσε, δεν τον άκουγες».
«Ο Γκέραρντ με είχε ψηλά, ο Μαρκαριάν δεν έκανε προπονήσεις στη βροχή»
Συνεργάστηκες και με Γκέραρντ...
«Ο Γκέραρντ με είχε ψηλά.... Όμως συνεργαστήκαμε όταν είχε έρθει ο Μαχλάς στον Ηρακλή, εκεί ήταν η αδικία για εμένα. Ήμουν καλά, "περνούσα μέσα από τείχους", που λέμε. Ο Γκέραρντ πάντα πήγαινε στα δωμάτια πριν από τα ματς. Σε όλα τα δωμάτια. Ήταν κύριος, απίστευτος. Μου έλεγε: "Παντέλης πας καλά, αλλά πρέπει να παίζει ο Μαχλάς". Δεν το είπε από κακία, αλλά όταν στο λέει ο Γκέραρντ αυτό... μαγκώνεσαι. Μας είχε δώσει κι ένα κρασί "Γκεραρντάκης"».
Μαρκαριάν...
«Με το που έπιανε βροχή μας έβγαζε από το γήπεδο, μας έβαζε στα αποδυτήρια και ήμασταν όλοι τρελαμένοι. Του είχε συμβεί ένα περιστατικό με μια αστραπή που είχε πέσει στο γήπεδο στην προπόνηση. Λέγαμε: "Είναι δυνατόν; Τώρα που γουστάρουμε να παίξουμε;"».
«Χαλάστηκα με Σάντος μετά το Μουντιάλ»
Ο Σάντος;
«Τον είχα ένα εξάμηνο στην ΑΕΚ. Με γούσταρε, με έβαζε. Η ομάδα ήταν στρωμένη, είχα παίξει κάποια ματς βασικός και κάποια αλλαγή. Όταν τελείωσε το Μουντιάλ και ήρθε ο Σάντος, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι δεν θα κληθώ γιατί θα καλέσει να δει κάποιους άλλους. Εκεί, κάπως χαλάστηκα γιατί πέρασε λίγος καιρός και μετά δεν με κάλεσε καθόλου. Εκεί με πείραξε. Κάλεσέ με να με δεις και αν δεν σου κάνω, εντάξει... Ο Ρεχάγκελ δεν καταλάβαινε από πίεση. Εμένα με πήρε από την Ρουμανία. Ο Ποπέσκου νομίζω του είπε: "Πάρ' τον με κλειστά μάτια". Ο Ρεχάγκελ με είχε δει στην Τουρκία, όπου κάναμε προετοιμασία με την Στεάουα. Με έβαλε να παίξω σ' ένα φιλικό με τη Σενεγάλη αν θυμάμαι καλά. Εγώ ήμουν πάντα ο παίκτης ομάδας κι αυτό του άρεσε στον Ρεχάγκελ. Γι' αυτό στην 25άδα για το Μουντιάλ είχε κόψει δύο και όχι εμένα. Θυμάμαι ότι πριν την επιλογή κάναμε βάρη και με πιάνει η μέση μου. Στην ουσία δεν μπορούσε να περπατήσω. Ήμουν με τον Χρήστο Καρβουνίδη συνέχεια. Με έδενε από πάνω μέχρι κάτω για να αντέξω. Παίζω στο τελευταίο φιλικό με την Παραγουάη και ήμουν βασικός. Επαιξα με ενέσεις, μέχρι και ενέσεις τοπικά έκανα. Εχω κάνει πολύ κακό στον οργανισμό μου, μακάρι να μη μου βγουν αργότερα. Και βγαίνει τελικά η αποστολή και είμαι μέσα. Στις φωτογραφίες εκείνες αν δείτε θα νομίζετε ότι είχα κοιλιά, αλλά ήταν από το tape».
«Η γυναίκα μου με είχε σαν τον Μαραντόνα»
Όταν έμαθες ότι είσαι στην αποστολή, ποιον πήρες πρώτο;
«Ε, τη γυναίκα μου... Εκείνη με είχε σαν να ήμουν ο Μαραντόνα. "Περίμενες να μην είσαι;", μου είπε. Εγώ είχα άγχος. Ευτυχώς ήμουν μέσα και δεν συζητάω το πόση χαρά είχα. Και έβγαλαν ότι ήμουν ντοπέ όταν ήμουν στη Βέροια. Πολύ αργότερα. Δεν ήταν δυνατόν. Εγώ ούτε βιταμίνες δεν έπαιρνα, μόνο Voltaren έπαιρνα. Δε ήθελα τίποτα να παίρνω. Για το Μουντιάλ έκαναν ντόπινγκ σε όλους, δεν ήταν δυνατόν να είμαι. Απλά, τότε από τις ενέσεις για τη μέση βρήκαν αυτό το πράγμα».
Καλά και έσκασε τόσα χρόνια μετά;
«Κάτι χάκερ το έκαναν αυτό... Αυτές οι ενέσεις που έκανα έπρεπε να δηλωθούν. Υπέγραφα για να τις κάνω. Η διαδικασία αυτή είχε γίνει κανονικά και σε εμένα. Με είχαν πάρει και τηλέφωνο και με ρώτησαν και τους λέω: "Ρε πάτε καλά; Ποιο είναι το ντόπινγκ; Στην Ρουμανία, παίζαμε Champions League και μας έδιναν Tonotil που παίρνουν οι παππούδες"».
«Ήταν να μπω στο ματς με τη Νιγηρία και τελικά έγινε... μπέρδεμα»
Στο Μουντιάλ μόνο με την Κορέα έπαιξες;
«Ναι... Και εκεί ατυχία. Στο πρώτο ματς με τη Νιγηρία, που νικήσαμε, το ματς είναι 0-0. Πηγαίναμε πολύ καλά και στο ημίχρονο μου λέει ο Ρεχάγκελ: "Ετοιμάσου, μπαίνεις..."».
Είναι το μπέρδεμα με τον Γκέκα;
«Μπράβο! Εν τω μεταξύ τότε ήμουν πολύ καλά. Λέω: "Τώρα θα σκοράρω". Και εκεί που ήμουν έτοιμος να μπω, βλέπω να υπάρχει αναστάτωση. Ο Γκέκας κάνει μπάνιο, είναι με σαπουνάδες και κάτι έγινε, αν δεν κάνω λάθος κάποιος είχε τραυματιστεί και δεν έγινε η αλλαγή μου. Μετά βάλαμε το γκολ και πήραμε τη νίκη. Όμως ήμουν βέβαιος ότι αν έπαιζα για σκόραρα».
Πώς θυμάσαι την εμπειρία αυτή;
«Στο Μουντιάλ ήταν όλα καταπληκτικά. Αν ήταν στην Ευρώπη δεν θα μου άρεσε τόσο γιατί την έχουμε γυρίσει όλη».
Οι βουβουζέλες δεν σου έσπαγαν τα νεύρα;
«Αυτό ήταν το χειρότερο, ήταν πραγματικά πολύ άσχημο. Το μόνο που υπήρχε ήταν ένα βουητό. Δεν μπορούσες να μιλήσεις. Εν τω μεταξύ πήραμε και εμείς βουβουζέλες και δεν μπορούσαμε να τις χρησιμοποιήσουμε.
Λέγαμε: "Αυτοί πώς μπορούν"; Τις έχω ενθύμιο. Ήταν πολύ ωραία. Ακόμα και στο ξενοδοχείο έβλεπες σε κάθε όροφο να υπάρχει φύλακας έξω από κάθε δωμάτιο. Τους πηγαίναμε κέικ μετά το φαγητό κι οι άνθρωποι χαίρονταν πάρα πολύ».
Υπήρχε φόβος για να βγείτε έξω;
«Ναι. Και εμείς μέναμε στο Ντέρμπαν, μια παραθαλάσσια περιοχή. Οι δικοί μας έμεναν στο Γιοχάνεσμπουργκ. Δε βγαίναμε έξω, μόνο με το λεωφορείο πηγαίναμε προπόνηση - ξενοδοχείο. Τα γήπεδα θυμάμαι ότι ήταν με συνθετικό μαζί με χόρτο. Ωραία γήπεδα είχαν κάνει».
«Πιστέψαμε ότι θα πάρουμε την Κορέα όπως πήραμε το Euro»
Με την Κορέα δεν παίξαμε καλά, όμως.
«Όχι. Ο Ρεχάγκελ πίστευε ότι θα τους πάρουμε όπως πήραμε το Euro, βάζοντας ψηλούς. Δεν μπορούσαμε να τους κόψουμε με τίποτα. Εκαναν καταπληκτικό ματς, αλλά και εμείς ήμασταν χάλια. Νιώθαμε ότι δεν μπορούμε να στρίψουμε. Πήγαν χαμηλά τη μπάλα και μας νίκησαν».
Στη φάση εκεί που είχες εσύ τι συνέβη και δεν σκόραρες; Πολλοί λένε ότι ήταν εύκολο, αλλά δεν είναι έτσι.
«Ήταν υπό πίεση, ναι, πολλοί το θυμούνται. Λέω: "Ρε γαμώτο γιατί"; Ήταν ένα μέτρο από την περιοχή και το κάνω με το αριστερό. Εν τω μεταξύ πρόσφατα στο φαρμακείο στην Πτολεμαΐδα ήρθε ένας παππούς και μου είπε: "Βάλτο αυτό το γκολ!". Πού το θυμήθηκε...».
«Δίνω και το τελευταίο μου ευρώ για να γίνω παιδί ξανά»
Τί νοσταλγείς;
«Αυτό που λέω στο γιο μου. Αλλάζω τώρα τα πάντα. Ό,τι έχω κερδίσει, μέχρι το τελευταίο μου ευρώ για να πάω στην ηλικία του (σ.σ. εννοεί του γιου του). Εγώ πιστεύω ότι θα μπορούσα να κάνω περισσότερα πράγματα στο ποδόσφαιρο. Ήθελα να πάω στη Γερμανία και είναι κάτι που μου έχει μείνει».
Στη Φράιμπουργκ γιατί δεν πήγες;
«Ήμουν στην Στεάουα και δεν το επιδίωξα. Πίστεψα ότι θα μου έρθει ακόμα καλύτερη πρόταση. Παίξαμε φιλικό εκείνη τη χρονιά κι η ομάδα αυτή έκανε την καλύτερή της σεζόν. Κακώς πίστευα ότι θα βρω κάτι καλύτερο. Στη Γερμανία ακόμα και σε ομάδα που πέφτει να παίζεις είναι... τοπ. Το γερμανικό είναι το αγαπημένο μου πρωτάθλημα. Τί να κάνουμε όμως...».
Τώρα ως προπονητής τι ονειρεύεσαι;
«Είμαστε στη διαδικασία των διπλωμάτων. Είχαμε αναλάβει την ομάδα της Κοζάνης και προπονητικά και διοικητικά η αλήθεια είναι. Για 1,5 χρόνο κάναμε τα πάντα όλα, την βγάλαμε στη Γ' Εθνική. Δεν ήρθε να στηρίξει κανένας οικονομικά και ευτυχώς τώρα πήραν την ομάδα άνθρωποι με οικονομικές δυνατότητες. Eμείς δώσαμε το κίνητρο και τώρα έχει βρει το δρόμο της. Ο νομός Κοζάνης είναι μεγάλος. Είναι κρίμα να μην υπάρχει μια ομάδα στη Super League 1. Μακάρι οι άνθρωποι που έχουν αναλάβει τώρα να τα καταφέρουν».
Για σένα τί ονειρεύεσαι;
«Δεν θέλω να ονειρεύομαι. Θέλω να πάω στη Ρουμανία να προπονήσω. Τα πράγματα με τον κορονοϊό μας πήγαν λίγο πίσω, αλλά ελπίζω να επανέρθουμε στην κανονικότητα. Σχέδια δεν κάνω, γιατί στη ζωή δεν σου πάνε όλα όπως θες. Καλύτερα να ζεις το τώρα γιατί συμβαίνουν πολύ άσχημα πράγματα. Να είμαστε υγιείς κι όλα τ' άλλα θα τα βρούμε»
Ευχαριστούμε
την Citroen
για την παραχώρηση
του αυτοκινήτου
C3 Aircross SUV
Art direction / συνθέσεις:
Χρήστος Ζωίδης / Ευαγγελία Λώλου
Φωτογραφίες: Βασίλης Τσίγκας
Built with Shorthand