Κασναφέρης στο Gazzetta: «Ήμουν Ολυμπιακός. Τί να πω ότι ήμουν; Ροζ Πάνθηρας;»

Κανένας στην οικογένειά του δεν είχε σχέση με το ποδόσφαιρο. Κανένας στο περιβάλλον του δεν ήταν Ολυμπιακός. Όλοι του οι φίλοι ΑΕΚτσήδες. Από αντίδραση έγινε Ολυμπιακός. Και το δήλωνε κι όταν έγινε διαιτητής. Δηλώνει εξτρεμιστής, αντιδραστικός και.... τρελός. Ετσι τον χαρακτήριζε και ο Γιάννης Κομπότης.

Στα 15 του έχασε τον πατέρα του σε αυτοκινητικό. Δεν το έβαλε κάτω. Βγήκε στο μεροκάματο, δουλεύοντας σε φούρνο και λαϊκές ενώ έκανε και ιδιαίτερα μαθήματα σε παιδιά. Του κόλλησε η λόξα για τη διαιτησία την οποία και υπηρέτησε με πάθος μέχρι να γίνει γενικός διευθυντής στην Ξάνθη. Ως παράγοντας υποβιβασμό δεν μετράει, έχοντας υπηρετήσει ομάδες όπως οι Λεβαδειακός, Ιωνικός, Απόλλων Σμύρνης και Λαμία.

Μέσω του Gazzetta ξεφυλλίζει το άλμπουμ της καριέρας του. Θυμάται το ματς για το οποίο του είπαν «δεν έχουμε δει χειρότερη διαιτησία». Μιλάει για την Τούμπα στην οποία έφαγε μέχρι και μουστάρδα από την Θύρα 4. Δεν μπορεί να θυμηθεί το πόσες τιμωρίες έτρωγε από την ΚΕΔ. Μίλησε για το Ολυμπιακός-Καλαμάτα 2-2, το Ηρακλής-Καλαμάτα 2-5 και το Καβάλα-Ολυμπιακός με το πέναλτι του Αλεξανδρή. Δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι πιέσεις πάντα υπήρχαν. Τι λέει για τα τηλεφωνήματα από παράγοντες, για το «σύστημα». Τα άσπρα παπούτσια σε τελικό Κυπέλλου, τα μαύρα κοντομάνικα και ιστορίες απίστευτης ποδοσφαιρικής τρέλας...

«Ήμουν χοντροάμπαλος, στα 15 μου έχασα τον πατέρα μου σε αυτοκινητικό»

Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια;

«Γεννήθηκα στη Νέα Ερυθραία. Στη Νέα Ερυθραία μεγάλωσα και στη Νέα Ερυθραία μένω. Εκεί είναι όλη μου η ζωή κι όλη μου η ενασχόληση. Στα 15 μου έχασα τον πατέρα μου, σ' ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Άρα στα 15 εγώ, τ' αδέρφια μου κι η μάνα μου βγήκαμε στη ζωή. Η μάνα μου, η κυρά Γεωργία ήταν μάνα και πατέρας και μας στήριζε, ήταν αυτή που ήταν δίπλα μας σε όλα. Και ό,τι έκανα σ' αυτήν τη ζωή το χρωστάω σ' αυτήν. Δεν το συζητάμε καν αυτό.

Μπάλα έπαιζα αλλά ήμουν χοντροάμπαλος. Ήμουν ένα παιδί που προσπαθούσε να παίξει μπάλα στον Πανερυθραϊκό. Συνήθως ήμουν ο 12ος παίκτης, ο πιο χοντρούλης που του έλεγαν: "έλα να συμπληρώσουμε". Μπάλα δική μου δεν είχα και το γήπεδο ήταν μακριά από το σπίτι μου.

Όσο ζούσε ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου, μας κυνηγούσε να πάμε στο γήπεδο του Πανερυθραϊκού. Η Ερυθραία τότε ήταν χωριό και περνούσαμε μέσα από τα χωράφια για να πάμε. Έτσι, άλλαξα προορισμό για την Κηφισιά, στο γήπεδο του Ελπιδοφόρου, γιατί στην περιοχή έμενε ένας ξάδερφός μου και ήταν το πιο κοντινό μέρος στο σπίτι. Περνούσα έναν δρόμο μόνο. Αυτή η μετακίνηση στον Ελπιδοφόρο σημάδεψε την ποδοσφαιρική μου καριέρα. Ήμουν κάτι μεταξύ παίκτη και παράγοντα».

Πόσο χρονών ήσασταν παράγοντας;

«Ήμουν 16,17,18... ψευτοπαράγοντας. Ήμουν εκεί γύρω, γύρω. Μαζί με τον Γιώργο Σαντοριναίο και κάποιους άλλους ακόμα ρίξαμε τα μπετά και φτιάξαμε τα αποδυτήρια. Μου άρεσε, είχα τρέλα από τότε. Ο Γιώργος ο Τζινιέρης ο μέχρι πρότινος ασφαλιστής μου, ήταν τότε παράγοντας και έκανε και τον διαιτητή. Οπότε εμένα με έβαζαν στα διπλά σαν επόπτη. "Γιώργο παίξε επόπτης να βοηθήσεις", μου έλεγε κι έτσι ξεκίνησα την διαιτησία δειλά δειλά.

Στα 18 μου λέει ο Τζινιέρης: "Ρε 'συ δεν γίνεσαι διαιτητής"; Τότε, ήταν στην Αθλητική Ηχώ ο Τσακασιάνος. Διαβάζαμε την Αθλητική Ηχώ. Σας πάω... Προ Χριστού. Γίνεται μια Σχολή Διαιτησίας στην Αθήνα, στη Διπύλου και κατεβαίνω στο κέντρο. Πάω στον Σύνδεσμο Διαιτητών, με τον Μανώλη Πλατόπουλο, τον τότε πρόεδρο του Συνδέσμου Διαιτητών και βγάλαμε τη σχολή μια φουρνιά καλών διαιτητών. Ο Φινοκαλιώτης, ο Παπαπέτρου, ο Βασιλάκης, ο Αρώνης, ο Βελιώδης, ο Γερμανάκος... Μια φουρνιά που αργότερα έπαιξε στην Α' Εθνική».

Για ποια χρονιά μιλάμε;

«Έγινα διαιτητής το 1985, άρα πάμε 37 χρόνια πίσω. Ταυτόχρονα είχα δώσει και εξετάσεις και πέρασα στην Ξάνθη ως Πολιτικός Μηχανικός. Δεν μου άρεσε όμως. Πήγα με τη μάνα και την αδερφή μου, κάτσαμε λίγο. Φτάσαμε με το ΚΤΕΛ στις 5 το πρωί, μέσα στην παγωνιά. Λέω στη μάνα μου: "Πως θα ζήσω εγώ εδώ πάνω". Και έδωσα ξανά εξετάσεις και πέρασα στην Αθήνα. Ρωτούσε η μάνα μου στο φροντιστήριο "πώς τα πάει ο Γιώργος"; Και της έλεγαν: «Αυτός το μυαλό του το έχει μόνο στη σφυρίχτρα και όχι στο διάβασμα». Παρόλα αυτά πέρασα το 1986 στο Πολυτεχνείο. Δυστυχώς, όμως δεν είχα το μυαλό να τελειώσω τη σχολή. Πέρασα τα 55 από τα 75 μαθήματα, είχα τρέλα όμως μόνο με τη διαιτησία και το ποδόσφαιρο. Τα χρόνια ήταν φτωχικά και έκανα πολλές δουλειές».

Οι δουλειές σε φούρνο, λαϊκές, ιδιαίτερα σε παιδιά και η διαιτησία στο μπάσκετ

Τι δουλειές κάνατε;

«Ό,τι θες. Δούλεψα σε φούρνο, σε λαϊκές μαζί με τον Ανδρέα Αρώνη, έκανα ιδιαίτερα στα παιδάκια. Μαθηματικά, φυσική και χημεία ήμουν πολύ καλός. Εκανα προπονήσεις και Σαββατοκύριακα είχα αγώνες. Σχολή πήγαινα ίσα ίσα για να περνάω σαν υποχρέωση. Όσο δεν παρακολουθείς κάτι, σ' αφήνει. Ελεγα "άστο θα το δώσω του χρόνου" και κάποια στιγμή όλο αυτό εκφυλίστηκε και δεν το τελείωσα. Καλώς ή κακώς δεν το τελείωσα».

Και...

«Πριν με ρωτήσεις κάτι άλλο, να σας πω ότι παράλληλα, εκείνη την εποχή ήμουν διαιτητής και στο μπάσκετ. Μου άρεσε πολύ το μπάσκετ. Ήταν μια σχολή στον Πειραιά, στην οποία πήγα με τον Σάκη Βελιώδη. Τότε ήταν οι Ρήγας, Δουβής και Μάνος... Δώσαμε κάτι εξετάσεις στα γήπεδα του Περαμαϊκού. Η διαιτησία στο μπάσκετ ήταν πολύ πιο ωραία. Τελείωνες τα μαθήματα και τις εξετάσεις και μετά για να περάσεις σε έβαζαν να σφυρίξεις στο τουρνουά του Περαμαϊκού, στα παιδάκια. Ερχονταν αυτές οι μεγάλες μορφές και μας αξιολογούσαν. Ήθελαν να δουν αν πετυχαίνουμε καμία φάση. Ξεκίνησα λοιπόν και σφύριξα για 2-3 χρόνια. Ήμουν με τον Ζαβλανό, με τον Νικόλα είμαι φίλος και σήμερα. Απλά, κάποια χρόνια μετά δεν μπόρεσα... Και ποδόσφαιρο και μπάσκετ, ταυτόχρονα δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη δεν μπορούσα».

Στο μπάσκετ μέχρι ποιο επίπεδο φτάσατε;

«Μέχρι Α' τοπικό. Στην αρχή ήταν βόλεμα γιατί είχε χαρτζιλίκι από το μπάσκετ, χαρτζιλίκι από το ποδόσφαιρο και χαρτζιλίκι από τα ιδιαίτερα. Η τσέπη ήταν πάντα γεμάτη, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει πείνα για να βγάλω στη σχολή. Κάποια στιγμή δεν προλάβαινα να τα κάνω όλα και επέλεξα μόνο το ποδόσφαιρο. Με κέρδισε η ασπρόμαυρη μπάλα αντί της πορτοκαλί».

Αρχικά, μπήκατε στους πίνακες διαιτησίας της Αθήνας;

«Ξεκίνησα στης Αθήνας και μετά καλώς ή κακώς τα πρώτα χρόνια, επειδή ήμουν μαμούνι, έκανα παρέα με τη χρυσή φουρνιά των Ψυχομάνη, Ρήγα, Βοργιά, Δημόπουλου, Αχιλλέα Στογιάννη που με βοήθησε πολύ και έβαλε πλάτη στην εξέλιξή μου. Του χρωστάω πάρα πολύ. Όλοι αυτοί ήταν κορυφαίες σφυρίχτρες σε Α' και Β' Εθνική κι εγώ ήμουν ο μικρός της παρέας. Αυτοί ήταν 31,32,37 ετών κι εγώ ήμουν 18. Όμως, κόλλησα μαζί τους. Ο Πλατόπουλος, καλή του ώρα, θυμάμαι ότι μόλις είχαμε τελειώσει τη σχολή και περιμέναμε να βγουν τα αποτελέσματα, έψαχναν έναν διαιτητή. "Ρε μικρέ πας εσύ να παίξεις;", μου είπε ο Πλατόπουλος. Εμενα Ν. Ερυθραία και το ματς ήταν στη Λυκόβρυση. Και έτσι πήγα. Δεν είχα στολή, δεν είχα κάρτες, δεν είχα σφυρίχτρα. Εφυγα στις εννιά το βράδυ από το σύνδεσμο και πήγα στο ματς με μία φόρμα. Ξύπνησα το άλλο πρωί και πήγα στο βιβλιοπωλείο να πάρω χαρτονάκια για να τα κόψω και να τα βάψω κίτρινα και κόκκινα. Πήγα και πήρα και μια σφυρίχτρα. Αυτό το κλικ του έκανε του Πλατόπουλου και με παρακολούθησε. Ύστερα από δύο χρόνια, ήμουν πια 20 ετών, με βάζει να παίξω Α' τοπικό ενώ ήμουν διαιτητής Β' τοπικού. Ήταν το ματς Γαλάτσι-Αθηναΐδα 0-1. Τοπικό με 2.000 κόσμο. Όλοι ρωτούσαν "ποιος είναι αυτός ο Κασναφέρης που ο Πλατόπουλος τον έκανε διαιτητή". Δεν κοιμήθηκα φυσικά το βράδυ του Σαββάτου και την Κυριακή το πρωί πήγα σ' ένα εκκλησάκι στην Αγία Παρασκευή εδώ στην Κηφισιά, άναψα το κεράκι μου και πήγα το παιχνίδι πάρα πολύ καλά. Όλοι έλεγαν "διαιτητάρα" κι έτσι ξεκίνησε να "παίζει" το όνομά μου στην Αθήνα».

«Στο Αγία Ελεούσα-Πεύκη μού είπαν ότι δεν έχουν δει χειρότερη διαιτησία»

Διαιτητάρα μόνο έλεγαν ή έπεφτε και μπινελίκι;

«Εντάξει το μπινελίκι είναι μπινελίκι. Δεν το αποφεύγεις αυτό. Ετσι, λοιπόν, δύο μήνες μετά με βάζει ο Πλατόπουλος να παίξω Κυριακή πρωί Αγία Ελεούσα-Πεύκη. Τότε η Αγία Ελεούσα είχε 2.000 κόσμο, με διοίκηση Νικολαΐδη, στα νταμάρια πάνω. Δύσκολη έδρα. Φύγαμε μετά από δύο μέρες. Βροχή... Είχαν έρθει να με δουν όλοι: Ο Ψυχομάνης, ο Δημόπουλος, ο Ρήγας και στην πορεία του χρόνου μου είπαν ότι ήταν η χειρότερη διαιτησία που έχουν δει. Από το άγχος; Χέστηκα πάνω μου. Ετσι για κάποιο διάστημα έμεινα πίσω. Όμως ήμουν πεισματάρης και σφουγγάρι. Εκανα παρέα μ' αυτούς τους κολοσσούς και μάθαινα πολλά. Ήταν αλλιώς οι συνθήκες. Κάναμε προπόνηση κάθε μέρα στην Καλογρέζα, μετά τον σύνδεσμο κάθε Δευτέρα πηγαίναμε σε ταβέρνες, είχε ανάλυση φάσεων. Και μέσα απ' αυτό εμείς οι νεότεροι μαθαίναμε και έρχονταν οι παλαιότεροι και μας έβλεπαν. Μέσα από τη συναναστροφή αυτή κερδίζαμε γνωριμίες, εμπειρίες, γνώσεις. Όλο αυτό μας βοηθούσε στην εξέλιξή μας. Αυτό συνέβαινε μέχρι την εποχή που σταμάτησα εγώ τη διαιτησία. Μετά διέλυσαν οι σύνδεσμοι και πήγαν στις Ενώσεις. Αυτό συνέβη γύρω στο 2010. Έτσι ξεκίνησε η πορεία μου στη διαιτησία».

«Αν με πίεζες όχι σποράκι δεν έπαιρνες, αλλά είχε ξυρισματάκι»

Αυτό το ματς Αγία Ελεούσα - Πεύκη το θυμάστε, δηλαδή...

«Ε, σκέψου ότι εκεί που πας καλά και κάνεις όνειρα, τρως την σφαλιάρα σου και προσγειώνεσαι απότομα στην πραγματικότητα. Όμως το ξαναλέω: Δεν το έβαλα ποτέ κάτω κι ο Πλατόπουλος ήταν πάντα δίπλα μου. Φανταστείτε ότι πήγαμε και καταγγείλαμε τότε μια δωροδοκία. Με πήρε κάποιος παλιός διαιτητής τηλέφωνο, βράδυ Παρασκευής να βρεθούμε. Πήρα τον Πλατόπουλο, τον ενημέρωσα και πήγαμε μαζί στην Αστυνομία για να κάνουμε καταγγελία. Ήρθε η Αστυνομία το Σάββατο τους συνέλαβε, πήγαν στο κρατητήριο και πέρασαν Δικαστήριο. Τώρα, εκ των υστέρων θεωρώ ότι θα το χειριζόμουν τελείως διαφορετικά το θέμα. Απλά τότε πίστευα ότι θα φτιάξω την κοινωνία».

Ναι, αλλά έτσι δεν πρέπει να γίνεται;

«Ναι, τότε ήμουν ένα παιδάκι 21-22 ετών που ήθελε να φτιάξει τον κόσμο. Είχα άγνοια κινδύνου και ευτυχώς δεν το πλήρωσα, μου βγήκαν όλα σε καλό. Κι όλοι αυτοί οι διαιτητές με τους οποίους έκανα παρέα, μου φούντωναν τη φλόγα μέσα μου. Ήμουν ικανός να πάω να βάλω φωτιά σε ένα γήπεδο και να φύγω. Όσο με ζόριζες τόσο αντιδρούσα εκδικητικά, δεν θα έπαιρνες τίποτα. Αν με πήγαινες καλά, ΟΚ, κάτι θα λάμβανες, αυτό που λέμε την θετική προδιάθεση, το «σποράκι». Αν με πίεζες δεν υπήρχε καμία περίπτωση όχι για σποράκι, αλλά είχε ξυρισματάκι».

Ποιο ήταν το ματς που ήρθε μετά για να ξαναπάρετε τα πάνω σας;

«Εκείνη την εποχή, επειδή υπήρχε η διάθεση να στηρίξουν νέους διαιτητές έπαιξα αρκετά ματς. Έπαιξα Δ' Εθνική, οι βαθμολογίες μου ήταν καλές και δούλευα πολύ στις προπονήσεις. Ήμουν ένα παιδί που δεν του χάρισε κανείς τίποτα. Δούλεψα πολύ και είχα μια φυσιολογική άνοδο σε μια εποχή που υπήρχε η διάθεση να βγάλουν νέα παιδιά. Ήμουν από τους λίγους μικρούς που ξεπετάχτηκαν και μέχρι τη Β' Εθνική ήταν όλα ρόδινα».

Το πρώτο σας επαγγελματικό παιχνίδι στη Γ' Εθνική άρα και επαγγελματικό και το πρώτο στην Α' Εθνική;

«Δεν μπορώ να θυμηθώ το πρώτο στη Γ' Εθνική, αλλά το πρώτο ματς στην Α' Εθνική είναι κι αυτό που σε σημαδεύει. Ήταν το Ολυμπιακός-Καλαμάτα 2-2 το 1996. Δύσκολο παιχνίδι».

«Το 1995 πήραν τηλέφωνο και είπαν: "Αυτόν τον Ολυμπιακάκια θα βάλετε στους πίνακες της Α' Εθνικής;"»

Στην πρώτη χρονιά Κόκκαλη;

«Στην πρώτη χρονιά Κόκκαλη. Εκτός συστήματος ο Κασναφέρης».

Ήθελα να σας ρωτήσω γι' αυτό. Εχετε χαρακτηριστεί ως «άνθρωπος του συστήματος». Οι Παναθηναϊκοί έχουν πάρει κι ένα ματς Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός με τον Παπαδόπουλο...

«Κοιτάξτε, στον κόσμο αρέσει πολύ να σαλαμοποιεί πράγματα και καταστάσεις. Αυτή τη συνέντευξη την κάνουμε τώρα μου είμαι 55. Αν κάνουμε κι άλλη όταν θα είμαι 75 ετών, θα μπορώ να σου πω κι άλλα, πιο πιπεράτα. Καλά να είμαστε να την κάνουμε, αν δεν έχουμε πάθει άνοια ή αλτσχάιμερ. Οι παρενέργειες τότε θα είναι πολύ πιο μικρές. Η πρώτη φορά που πήγα να ανέβω στους πίνακες ήταν το 1995 επί πράσινης κυριαρχίας. Και ενώ ήμουν στο 'και πέντε' να μπω στους πίνακες, ένα διαιτητής συνάδελφος πήγε και είπε: "Καλά αυτόν τον Ολυμπιακάκια θα ανεβάσετε"; Ήμουν πάνω από το τηλέφωνο και περίμενα να μπω στους πίνακες της Α' Εθνικής και επειδή κάποιος ρουφιανάκος πήγε και είπε αυτό, δεν συνέβη».

«Ως Ολυμπιακός είχα δει περισσότερα ματς στην Σκεπαστή παρά στο Καραϊσκάκης»

Ήσασταν Ολυμπιακός;

«Ναι, πιτσιρικάς ήμουν Ολυμπιακός. Αν δεν συμπαθείς μια ομάδα, δεν έχεις σχέση με το ποδόσφαιρο. Τί να πω ότι είμαι; Ροζ Πάνθηρας; Δεν μπορείς να είσαι στο ποδόσφαιρο και να μην είσαι κάτι... Και Ολυμπιακός έγινα συγκυριακά. Ο πατέρας μου δούλευε στο εργοστάσιο της ΙΟΝ στην Πειραιώς. Ο συγχωρεμένος ήταν άσχετος με το ποδόσφαιρο, η οικογένειά μου πάλι άσχετη με το ποδόσφαιρο. Μόνο εγώ ασχολήθηκα. Πώς; Οι καταστάσεις τα έφεραν έτσι. Ο Θεός ξέρει. Δίπλα στο σπίτι μου, ήταν ο κυρ Στέλιος κι ο κυρ Ανδρέας που ήταν φόλα ΑΕΚ. Οι φίλοι μου ήταν επίσης ΑΕΚ. Με πίεζαν όλοι να γίνω ΑΕΚ. Χωρίς καμία σκέψη είπα: "Όχι θα γίνω Ολυμπιακός". Ήμουν Ολυμπιακός και τα πιο πολλά ματς που είχα δει ήταν μέσα στη Σκεπαστή, γιατί όλοι μου οι φίλοι ήταν ΑΕΚ. Ενα παιδί 14-16 ετών για να πάει στο Καραϊσκάκης με το τρένο ήθελε 7 μέρες. Άδεια από το σπίτι ούτε για αστείο. Δεν το συζητάμε. Ήμουν Ολυμπιακός γιατί είπα ότι θα είμαι Ολυμπιακός. Για αντίδραση σε αυτούς που με πίεζαν, και λόγω του τόπου εργασίας του πατέρα μου στον Πειραιά έγινα Ολυμπιακός.

«Μετά τη Β΄ Εθνική χρειάζονταν και λίγο... σπροξιματάκι»

Το 1995 δεν μπαίνω στην Α' Εθνική. Το 1996 καταφέρνω και μπαίνω χωρίς ποδοσφαιρική παρέμβαση, με εξωποδοσφαιρική φιλική στήριξη. Γιατί μέχρι τη Β' Εθνική μπορούσες να φτάσεις. Μετά χρειάζονταν και λίγο σπρωξιματάκι …. Οπότε, δεν είχα καμία εξάρτηση. Δηλαδή μπήκα με την διαιτητική μου ικανότητα και την καλή κουβέντα κάποιου φίλου που δεν είχε καμία σχέση με το ποδόσφαιρο.

Ετσι, το 1996 μπήκα στην Α' Εθνική και γι' αυτό το λόγο στο πρώτο μου ματς Ολυμπιακός-Καλαμάτα, στο ντεμπούτο μου, στο όνειρο κάθε νέου διαιτητή, περιμένω να έρθει το ματς 3-0 και γίνεται ένα ματς 2-2. Η Καλαμάτα εκείνη τη μέρα έχει "πνίξει" τον Ολυμπιακό, και παρότι ο παρατηρητής μου έχει βάλει καλή βαθμολογία, με τιμωρεί η ΚΕΔ για 15 μέρες επειδή δεν είχα δώσει ένα πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού. Και ο Ολυμπιακός με δικηγόρο τον Γκαγκάτση έκανε έφεση επειδή έφαγα μικρή ποινή. Ετσι έμεινα εκτός δύο μήνες και ήμουν έτοιμος να σταματήσω τη διαιτησία!

Ο κουμπάρος μου ο Μιχάλης ο Κρεούζης που ήταν μέσα στη διαιτησία και μέσα στα πράγματα, πήρε τηλέφωνο τον συγχωρεμένο τον Γιώργο Δέδε. Πήγα στο γραφείο του στην ΕΠΑΕ. "Εσύ είσαι ο Κασναφέρης; Θα ξαναπαίξεις μη στεναχωριέσαι", μου λέει. Όντως, επιστρέφω και παίζω Ηρακλής-Καλαμάτα 2-5. Άλλους τρεις μήνες έξω ο Κασναφέρης.

Και φτάνουμε στο τρίτο ματς τον Γενάρη για να παίξω στο Καβάλα-Ολυμπιακός. Πήγε να κάνει "κηδεία" η Καβάλα. Είναι το ματς που βουτάει ο Αλεξανδρής στο 88' και το έδωσα πέναλτι. Ετσι το είδα. Ήμουν ένα παιδί με όνειρα να κάνω καριέρα και ήδη στα πρώτα μου δύο ματς έχω μείνει εκτός δύο μήνες και τρεις μήνες. Από την ψυχολογική πίεση να πάω καλά, να ξαναπαίξω, την πάτησα! Μακάρι να είχα το VAR.

Στην πολύχρονη καριέρα μου 3-4 φάσεις με έχουν στιγματίσει. Αν είχα το VAR θα είχα καθαρίσει κι αυτές τις φάσεις και επειδή είχα και την ευφυϊα θα σφύριζα ως τα 75 μου. Τους έφερνα βόλτα όλους και μπορούσα να διαχειριστώ ένα παιχνίδι.

Γιατί το να εφαρμόζεις το πνεύμα του κανονισμού, αν είσαι λίγο έξυπνος είναι σημαντικό. Ετσι, μετά το ματς με την Καβάλα μένω άλλους τρεις μήνες έξω. Εκεί ευνόησα τον Ολυμπιακό. Ήταν η εποχή της παντοκρατορίας του Ολυμπιακού και έτσι έγινε ο "Κασναφέρης ο Ολυμπιακάκιας". Σωστά τιμωρήθηκα εκεί. Και σωστά άκουσα τα σχολιανά μου γιατί όταν είσαι δημόσιο πρόσωπο και κάνεις ένα τόσο μεγάλο λάθος, θα την πληρώσεις. Απλώς υπάρχουν κάποιες άλλες λεπτομέρειες κουτσομπολίστικες τις οποίες θα πούμε στην επόμενη συνέντευξη, στα 75 μου. Ετσι με λίγα λόγια ξεκίνησε η πορεία μέχρι την Α' Εθνική».

«Όταν είδα τον Βαρδινογιάννη στο φουαγιέ του ΟΑΚΑ, άλλαξα επτά πάμπερς»

Και καθιερωθήκατε στην Α' Εθνική και γίνατε και διεθνής.

«Ήμουν 12 χρόνια στην Α' Εθνική και 10 χρόνια διεθνής με παιχνίδια στο Champions League. Εγώ προσπάθησα μέσα στο ποδόσφαιρο και μέσα στην διαμορφωθείσα κατάσταση να ισορροπήσω με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες υπήρχαν. Και όποιος μου πει ότι σε οποιαδήποτε δουλειά δεν τον έχουν πάρει τηλέφωνο να του πουν κάτι, δεν θα ισχύει, θα είναι ο Άγιος των Αγίων. Μη μου πεις ότι εσένα ποτέ δεν σε πήραν τηλέφωνο να γράψεις κάτι ή να στρογγυλοποιήσεις κάτι. Δεν ζούμε σ' έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Έτσι κι εγώ προσπάθησα να ισορροπήσω με όσο το δυνατόν μικρότερες απώλειες, βάζοντας τα δικά μου όρια και το δικό μου οχυρό γύρω από τον εαυτό μου.

Μέχρι να ανέβω στην Α' Εθνική δεν καταλάβαινα τη μάνα μου. Με κοιτούσες στραβά και σε είχα καθαρίσει. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι είναι κάτι διαφορετικό η Α' Εθνική. Και σας είπα τρία ματς που έφαγα τρία χαστούκια, στο ξεκίνημα της καριέρας μου. Μετά απ' αυτά όμως προσπάθησα να ισορροπήσω πάνω σ' αυτήν τη βάρκα που λέγεται επαγγελματικό ποδόσφαιρο, γιατί αντιλαμβάνεσαι ότι τα όνειρα απέχουν από την πραγματικότητα, η οποία είναι σκληρή και πρέπει να αποφασίσεις ή να πας σπιτάκι σου ή να κολυμπήσεις μέσα σ' αυτήν την κοινωνία που ζούμε.

«Ηθικοπλαστικά μαθήματα δεν δέχομαι από κανέναν. Όλοι οι μεγάλοι έχουν ασκήσει εξωθεσμική επιρροή»

Και επειδή μετά από αυτήν την συνέντευξη διάφοροι θα αρχίσουν να λένε τα δικά τους.... Ηθικοπλαστικά μαθήματα δεν δέχομαι από κανέναν, γιατί έξω από το χορό όλοι κάνουν τα κοκόρια. Κανένας δεν ενδιαφέρεται για την διαιτησία και επειδή έχω ζήσει όλους τους μεγάλους αυτοί θέλουν να έχουν υπό την επιρροή τους το ποδόσφαιρο, μα ΟΛΟΙ. Και όταν δεν μπορούν, βγάζουν διαγγέλματα για το 50-50. Όταν μπορούν να έχουν μια εξωθεσμική παρέμβαση τότε αυτό το ξεχνούν. Τα άλλα που διαλαλούν καθημερινά ότι κόπτονται για το καλό του ποδοσφαίρου είναι για γέλια διότι κατά καιρούς ΟΛΟΙ οι μεγάλοι έχουν ασκήσει μια εξωθεσμική επιρροή στην διοίκηση του Ελληνικού Ποδοσφαίρου και για το μόνο που φρόντιζαν είναι να γίνονται πιο δυνατοί, αλλά για το προϊόν δεν φρόντισαν να βελτιώσουν τίποτα.

Θυμήθηκα ένα περιστατικό ερχόμενος εδώ και ήθελα να σας το πω. Το 1998, σε ένα σεμινάριο διαιτησίας με τον Βουράκη αρχιδιαιτητή καλεσμένος είναι ο Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο οποίος Γιώργος Βαρδινογιάννης είναι από τις μορφές του ελληνικού ποδοσφαίρου και έχει γράψει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τη δική του ιστορία. Για μένα είναι δέος. Δεν μπορώ να μην πω ότι δεν είναι δέος κι ο Κόκκαλης κι ο Βαρδινογιάννης. Μπορεί να μην είναι σήμερα στο ποδόσφαιρο, αλλά εμείς μ' αυτούς μεγαλώσουμε και πορευτήκαμε και δεν μπορώ να μην έχω σεβασμό στις προσωπικότητές τους. Στο φουαγιέ λοιπόν έχει μπουφέ. Τρώμε ένα σνακ και πίνουμε ένα κρασάκι... Ε, πως τα φέρνει η τύχη και έρχομαι τετ α τετ με τον Βαρδινογιάννη. Καταλαβαίνεις... Είμαι ήδη ο δακτυλοδεικτούμενος ως "το παιδί του συστήματος". Δεν μπορούσα να κρυφτώ, ούτε να κάνω ντρίμπλα. Ετσι, του λέω: "Γεια σας κύριε Πρόεδρε". "Γεια σας", μου λέει. "Είμαι ο Γιώργος Κασναφέρης", του λέω. "Ο Ολυμπιακάκιας;", με ρωτάει. Μόλις μου το είπε αυτό άλλαξα επτά πάμπερς. Και εκεί γυρίζει και μου λέει: "Να μην ντρέπεσαι για ό,τι είσαι και καλά κάνεις και το λες. Αρκεί όμως μέσα στο γήπεδο να σφυρίζεις ό,τι βλέπεις". Όταν μου το είπε αυτό ένιωσα... Όχι απλά ανακούφιση. Διότι όπως σας είπα όλοι κάτι είναι. Αν διοικούσα το ποδόσφαιρο ή τη διαιτησία και ρωτούσα έναν διαιτητή τι ομάδα είναι και μου έλεγε "Κάτω Ραχούλα", θα τον έστελνα σπίτι του. Δεν γίνεται να είσαι στο ποδόσφαιρο και να μην συμπαθείς κάποια ομάδα ή να το παίζεις Κινέζος και να είσαι Εθνική Ελλάδας. Τότε πήγαινε σπίτι σου και κάνε τον διαιτητή στην 25^η Μαρτίου, στους τσολιάδες στην παρέλαση.

Ύστερα από 40 χρόνια ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΤΙΠΟΤΑ, έχει εκφυλιστεί όλο αυτό. Το απομυθοποιείς όλο αυτό. Τώρα είμαι Ορφέας Ξάνθης, η ομάδα του "αδερφού" μου του Μπάμπη Χατζημεστή, Ασκληπιός Επιδαύρου που είναι η ομάδα του χωριού μου, Πανερυθραϊκός και Χολαργός που είναι εκεί ο φίλος μου ο Κυριάκος Γεωργιάδης. Από τους "μεγάλους" τι να είμαι πια... Όταν είσαι όμως 18-20 ετών και μπαίνεις στο ποδόσφαιρο κάτι είσαι και πρέπει να έχεις την τόλμη να το πεις».

Η 100% διαιτησία υπέρ του Παναθηναϊκού, τα σπόρια στον "νεκρό" ΠΑΟΚ και το «φοράς μαύρα, χάνεις 3-0 και φεύγεις» στον ΟΦΗ

Το πρώτο ντέρμπι που σφυρίξατε πώς το θυμάστε;

«Κατ' αρχάς ήμουν επαναστάτης. Η διαιτησία εκείνη την εποχή είχε πολλές αγκυλώσεις. Αν θυμάστε ήμουν ο διαιτητής ο οποίος έσπασε την εντοπιότητα. Ενώ είχαμε κάνει μία συμφωνία να μην ισχύει η εντοπιότητα για τους διεθνείς διαιτητές, δυστυχώς, για κάποιους λόγους κάποιοι άλλαξαν γνώμη. Εγώ ήθελα να παίζω δύσκολα παιχνίδια. Να καθιερωθώ, να κάνω καριέρα. Το να παίζω Ιωνικός-Απόλλων, δύο ομάδες στις οποίες δούλεψα πρόσφατα, δεν με ικανοποιούσε. Το έπαιξα μία, δύο, τρεις... Είσαι καλός διαιτητής; Εχεις τα άντερα; Θα παίξεις Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚ-Άρης.... Βρήκα μία φόρμουλα και επειδή είχα ένα εξοχικό στην Επίδαυρο, πήρα μεταγραφή στο σύνδεσμο Αργολίδας για να μπορώ να παίξω τα δύσκολα παιχνίδια. Να παίξω Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός-ΑΕΚ... ΉΘελα να δω αν υπάρχω. To έκανα αυτό για 1-1,5 χρόνο. Μετά έπεσαν τα τηλέφωνα και βρήκαν τον τρόπο να με γυρίσουν στην Αθήνα. Μετά από καιρό και πολλές δικές μου παρεμβάσεις ακύρωσαν την εντοπιότητα.

Το πρώτο ντέρμπι είναι από τα παιχνίδια που δεν τα ξεχνάς ποτέ. Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός σφύριξα τέσσερα χρόνια μετά, λόγω της τρέλας της κατάστασης. Σκέψου ότι μπορούσες να παίξεις την Προοδευτική και όχι το Αιγάλεω, ομάδες που τις χωρίζει ένας δρόμος. Κατάφερα και καταφέραμε όμως ύστερα από πολλές φωνές να το αλλάξουμε αυτό. Ήμουν εξτρεμιστής.

Να σας πω άλλη ιστορία. Σ' ένα Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός έχει βγει εντολή από την ΚΕΔ να φορέσουμε όλοι μακρυμάνικο και φοράω κοντομάνικο. Είχα τρέλα να φοράω χειμώνα - καλοκαίρι κοντομάνικο μαύρο. Δεν υπήρχε περίπτωση, ήταν η στολή μου! Τι ήμασταν στα σώματα ασφαλείας και είχαμε στολή εξόδου; Οπότε μας λέει ο συγχωρεμένος ο Γερμανάκος κι η ΚΕΔ 'μακρυμάνικα'. Ο Κασναφέρης έσκασε στο ματς με κοντομάνικο. Άριστη η διαιτησία μου, αλλά έφαγα έναν μήνα ποινή λόγω κοντομάνικου.

Εχω ιστορίες να σας λέω... Επτά μέρες θα μιλάμε. Να σου πει ο Παντελής Μυριοκεφαλιτάκης άλλη ιστορία. Πάω να παίξω στον ΟΦΗ και με ρωτάει ο Παντελής: "Γιώργο τι θα φορέσετε"; Του λέω "μαύρα". Μου απαντάει "μαύρα φοράμε εμείς". Του λέω "κανένα πρόβλημα, φοράς μαύρα, χάνεις 3-0 και φεύγεις". Μου λέει: "Μα είσαι κουζουλός μωρέ"; Του απάντησα: "Κουζουλός, ξεκουζουλός, μαύρα φοράει ο Κασναφέρης. Αν θες να παίξεις θα αλλάξεις φανέλα, αλλιώς χάνεις το ματς". Τεράστια προσωπικότητα ο Παντελής, έχω απόλυτο σεβασμό στο πρόσωπό του. Αυτοί ήταν παράγοντες και άντρες.

Να σας πω κι άλλη ιστορία. Ήμουν από τους πρώτους διαιτητές που είχαν χορηγία με αθλητική μάρκα. Παραμονές του τελικού Κυπέλλου Ολυμπιακός - Άρης, μου είπαν να πάω να διαλέξω παπούτσια. Είδα κάτι ωραία άσπρα ΝΙΚΕ. Λέω στον υπεύθυνο της ΝΙΚΕ, τον Μάρκο τον Λαγό, αυτά θέλω. "Τρελός είσαι; Υποτίθεται ότι οι διαιτητές φοράνε μόνο μαύρα", μου λέει. Λέω "θα τους τρελάνω όλους". Και σκάω μύτη στον τελικό με ολόμαυρη στολή και άσπρο παπούτσι. Τρελάθηκαν όλοι. Τελειώνει το ματς, τα πήγα μια χαρά. Μετά πάμε με τον Γερμανάκο να φάμε κάπου, τσακωθήκαμε και με εισήγηση του κολλητού μου του Ψυχομάνη την άλλη μέρα τρώω 40 μέρες τιμωρία. Τις είχα τις ποινές για πλάκα. Όμως, εντάξει, το γούσταρα. Ήταν ωραίες φάσεις αυτές».

Για το κάνατε αυτό όμως; Για να προκαλείτε;

«Όχι μωρέ. Ήμουν λίγο αντιδραστικός και όσο μου πήγαινες κόντρα τόσο τρελαινόμουν. Ηθελα να τους τσιτώνω λιγάκι. Αντί να ασχοληθούμε με σοβαρά θέματα, ασχολούνταν με αυτές τις χαζομάρες. Τί θα μου έκαναν; Θα μου έβαζαν τιμωρία και μετά πάλι θα έπαιζα. Αφού δεν υπήρχαν και πολλοί. Στην Τούμπα τί τους έκανα! Εχω παίξει την Πέμπτη στην Ευρώπη, δεν θυμάμαι ποιο είναι το ματς. Στην Μπριζ με κάποιον... Σάββατο παίζω Παναθηναϊκός-Ξάνθη κι ο Παναθηναϊκός στο ημίχρονο είναι πολύ καλός. Γίνεται ένα σπρώξιμο στον Σαλπιγγίδη σε ένα κόρνερ, απ' αυτά που γίνονται αλλά δεν μου φάνηκε πέναλτι και δεν το δίνουμε. Μέσα στο γήπεδο δεν το ζήτησε κανένας. Διαιτητής όμως, εγώ, ο "Ολυμπιακάκιας". Πάμε στο ημίχρονο και έρχεται ο Μήτσου και μου λέει: "Κύριε Κασναφέρη ήταν πέναλτι". Ήταν απ' αυτά τα πέναλτι που το είδαν από την τηλεόραση και το κατάλαβαν πέντε λεπτά μετά.

Λέω στους επόπτες: "Μ@λ@κες σπρώξτε Παναθηναϊκό γιατί θα τιμωρηθούμε". Στο δεύτερο ημίχρονο παίζουμε 100% Παναθηναϊκό. Η Ξάνθη δεν υπήρχε στο γήπεδο, είχε κρεμαστεί από τα δοκάρια. Το ματς λήγει 0-0. Ερχεται ο παρατηρητής μέσα στα αποδυτήρια, ο Μανώλης ο Γιανναδάκης, όλα καλά. "Μία φασούλα χάθηκε μόνο, απ' αυτά που γίνονται... Ολα καλά", μας λέει. Δέκα μέρες μετά με παίρνει ένας δημοσιογράφος και μου λέει "τιμωρήθηκες". Τρελάθηκα. Πήγα πάνω στην ΚΕΔ και τους λέω "θα παραιτηθώ". Μου είπαν "όχι, μην λες βλακείες κλπ". Και έτσι έμεινα 40 μέρες έξω.

Λέω "έτσι είστε κερατάδες; θα σας δείξω". Πάω να παίξω ένα ΠΑΟΚ-Λεβαδειακός. Είχα 4ο ένα παιδί από τη Λάρισα, τον Κουκουλωμένο. Ερχεται αυτός από την Λάρισα, εμείς είχαμε πάει Θεσσαλονίκη από την προηγούμενη. Εγώ είχα ήδη φτιάξει το σενάριο να τους κάνω χουνέρι. Περίμενα όμως να κερδίσει ο ΠΑΟΚ 3-0 να τελειώνει νωρίς το πανηγύρι. Στο πρώτο ημίχρονο η διαιτησία είναι 50-50. Στο δεύτερο άντε να δώσουμε κάνα σποράκι στον ΠΑΟΚ για να ξεμπερδεύουμε. Ο ΠΑΟΚ είναι νεκρός. Στον Κουκουλωμένο του είχα πει από πριν:" Σήμερα θα παίξεις". Στο 89' βάζει ο ΠΑΟΚ το γκολ και μόλις γίνεται το 1-0 του λέω του Κουκουλωμένου: "Μπαίνεις, βγαίνω". Μου λέει: "Και τι θα κάνω"; Του απάντησα: "Θα σφυρίζεις ό,τι σου λέω εγώ". Τελειώνει το ματς 1-0 και φεύγουμε. Τρελάθηκε όλο το σύστημα. Μου είπαν: "Γιατί βγήκες"; Τους είπα ότι "δεν μπορούσα, είχα ζάλη". Άλλες σαράντα μέρες τιμωρία».

Γιατί; Απαγορεύεται να γίνει αλλαγή ένας διαιτητής;

«Όχι, αλλά ήξεραν ότι τους κάνω πλάκα και επειδή τους πήγα κόντρα έφαγα άλλες σαράντα μέρες τιμωρία. Είχα τρέλα, ήταν ωραία αυτή η φάση».

«Ο Γεωργάτος με βοήθησε να ακυρώσω πέναλτι υπέρ του Ολυμπιακού σε ματς με την ΑΕΚ»

Βλέποντας έναν διαιτητή, όντας πλέον παράγοντας, θα καταλάβετε αν είναι «πιασμένος» ή αν έχει διάθεση να ευνοήσει μια ομάδα;

Κοιτάξτε: Η προδιάθεση του διαιτητή φαίνεται. Και που φαίνεται; Στα ψιλολόγια που λέμε. Και σήμερα που μιλάμε, βλέπεις τί γίνεται... Και δεν είναι απαραίτητο να είναι "μιλημένος". Είναι η πίεση που μπορεί να υπάρχει, είναι να έχει καλές σχέσεις με τον "μεγάλο" που έχει κάποια ΜΜΕ στην κατοχή του και κάποιους γνωστούς Υπουργούς και μπορούν να διαμορφώσουν μία κατάσταση. Ακόμη και σήμερα που μιλάμε, βλέποντας έναν διαιτητή μπορώ να καταλάβω την προδιάθεσή του. Οι σημερινοί διαιτητές είναι τυχεροί γιατί έχουν το VAR. Όμως πρέπει να γίνει σωστή χρήση του. Όπως χρειάζεσαι έξυπνο παίκτη κι έξυπνο παράγοντα, χρειάζεσαι κι έξυπνο διαιτητή. Ο διαιτητής θα πρέπει να διαβάσει μια φάση, να καταλάβει...

Γι' αυτό τότε είχαμε καλές διαιτησίες, πατούσαμε στα πόδια μας. Τί με ενδιέφερε; Να απονείμω δικαιοσύνη κι ας κάνω λάθος. Γι' αυτό τους έλεγα: "Μ@λ@κες, αν καταλάβουμε ότι σε μία φάση κάναμε λάθος σε ένα φάουλ, να κοιτάξουμε στην επόμενη φάση ο επόμενος να το μαζέψει". Δηλαδή έδωσες ένα φάουλ ή ο επόπτης σηκώνει για ένα φάουλ και καταλαβαίνω ότι δεν είναι. Θα κοιτάξω στην επόμενη φάση να το μαζέψω και να το σβήσω. Ποιος θα θυμηθεί ένα φάουλ παραπάνω; Αν μπει το γκολ όμως θα μας σταυρώσουν. Η εκπαίδευση των διαιτητών είναι πολυσύνθετη, πρέπει να απονείμεις δικαιοσύνη. Θα κάνεις και λάθος, αλλά φρόντισε το λάθος αυτό να μην κοστίσει. Θα μου πεις, "το λάθος το διορθώνεις με λάθος;", ε ρε φίλε αν είναι να απονείμω δικαιοσύνη ας κρατήσω κι ένα λεπτό παραπάνω καθυστερήσεις. Ας με σταυρώσουν για ένα λεπτό ή για ένα φάουλ παραπάνω. Αν όμως σου μπει γκολ, υπάρχει θέμα.

Θυμάμαι ένα άλλο περιστατικό: Ολυμπιακός-ΑΕΚ. Ο Γεωργάτος με βοήθησε να πάρω απόφαση πίσω. Πάνω στη φάση μου πέφτει η σφυρίχτρα. Στο σκύψιμο για να πάρω τη σφυρίχτρα βλέπω τον Ζιοβάνι να πέφτει κάτω και σφυρίζω πέναλτι. Εχω πει στους βοηθούς να έχουν το νου τους στις κάμερες. Από το συμφραζόμενα και από το ότι ο ένας ο βοηθός, ο Κώστας Δάλλας που του είχα και τεράστια εμπιστοσύνη μου κάνει νόημα ότι δεν είναι, καταλαβαίνω το λάθος. Επειδή είχα και πολύ καλές σχέσεις με τους παίκτες, ρωτάω τον Γεωργάτο: "Γκρέγκορ τί λες"; Και εκείνος μου είπε: "Κάσνα χλωμό". Με αυτό που μου είπε κατάλαβα ότι δεν είναι. Άρα παίρνω τη φάση πάνω μου και δίνω άουτ. Είναι από τις περιπτώσεις που λένε: "Καλά το πήρε πίσω"; Και τι να έκανα ρε φίλε; Να στηρίξω τη βλακεία που έκανα; Δεν είχα VAR τότε για να το λύσω εκεί. Εψαχνα το VAR μόνος μου μέσω των συνεργατών μου. Εμένα με ενδιέφερε στην πορεία να γινόταν το σωστό».

«Τον Ανατολάκη τον πηγαίνω σε ένα Ξάνθη-Ολυμπιακός... χειροπόδαρα από τα μπινελίκια»

Με ποιους παίκτες χαιρόσασταν να είστε στον αγωνιστικό χώρο;

«Το δυνατό μου σημείο ήταν η επικοινωνία με τους παίκτες. Με τους παίκτες είχα πολύ καλές σχέσεις. Επεφτε και μπινελίκι όμως, τους "άλλαζα τα φώτα". Και αυτοί όμως το ίδιο. Μια μέρα ήρθε ο Ανατολάκης να μου πει σε ένα ματς στην Ξάνθη και τον πιάνω μέσα στο ματς και τον πηγαίνω χειροπόδαρα. Να είναι καλά ο Γιώργαρος. Και να έχει κάτσει και να μη μιλάει και να του λένε μετά οι άλλοι στο αεροδρόμιο, Νικοπολίδης, Τζόρτζεβιτς, "Μίλα μωρή κότα τώρα" και να πεθαίνουμε στα γέλια.

Πάει μια άλλη φορά ο Τσιάρτας να μετρήσει τα βήματα στο τείχος για να μου δείξει ότι είναι πιο μικρή η απόσταση. Τότε τα είχαμε καλά. Και τη μετράω εγώ και τη βγάζω αντί για τα 11 στα 5 και του λέω "παίξε". Και χτυπήθηκε το φάουλ με το τείχος στα 5 μέτρα. Τρελάθηκε ο Τσιάρτας και ο δημοσιογράφος που μετέδιδε το παιχνίδι.

Να σας πω άλλο περιστατικό με τον Τεννέ, σ' ένα Άρης-ΠΑΟΚ. Είναι ο Χαραλάμπους στον Άρη και παίρνει κίτρινη κάρτα. Στο 45' πάει να κάνει τον κόκορα μέσα στο Χαριλάου και τον βουτάω από το λαιμό, τον πήρα και τον πήγα στην Κύπρο. Του λέω του Τεννέ, "στο δεύτερο ημίχρονο μην τον δω μέσα, θα τον αποβάλλω".

Στο 46' είναι μέσα. Ο Τεννές νόμιζε ότι του κάνω πλάκα. Του λέω: "Μπάμπη, ένα λεπτό έχεις, στο επόμενο τον βγάζεις". Και τον έβγαλε. Την επόμενη μέρα μας έβγαλαν σ' ένα ραδιόφωνο και είπε ο Χαραλάμπους: "Ο Κασναφέρης με έκανε αλλαγή". Του απάντησα: "Δεν είμαι προπονητής, είμαι διαιτητής. Αν είναι έτσι να πάω να πάρω τα λεφτά του κύριου Τεννέ". Ποτέ δεν έβγαλα ποδοσφαιριστή για ψύλλου πήδημα ή γιατί είχαμε μια λεκτική αντιπαράθεση. Προσπαθούσα να τους προστατεύσω και ήταν κι αυτοί άντρες, είχαμε καλή συνεργασία. Οι παίκτες που το ήξεραν έλεγαν: "Ελα ρε μ@λ@κ@ βούλωσε το πάμε να παίξουμε, άντε γ@μΗSoY"».

«Γι' αυτό τα περισσότερα ντέρμπι τα έβγαλα... άβρεχτα» και «γιατί μπορεί να πας προκατειλημμένος σε ματς»

Ο Καραγκούνης πως ήταν;

«Ήταν ωραίος. Είχε λίγο την κλάψα του, αλλά αν τον πήγαινες ωραία δεν είχε θέματα. Και με τον Καλλιτζάκη τα πήγαμε καλά και με τον Νικολαΐδη. Δύσκολος ο Νικολαΐδης, από τους πιο δύσκολους. Επειδή όμως διάβαζα πολύ και έβλεπα τα ματς, προσπαθούσα να είχα καλό κώδικα επικοινωνίας με τους παίκτες. Γι' αυτό και τα περισσότερα ντέρμπι τα έβγαλα... άβρεχτα. Ετρεχα πολύ, ήμουν κοντά στις φάσεις και είχα καλή επικοινωνία με τον παίκτη. Κι ο παίκτης καταλαβαίνει πότε θες να τον αδικήσεις και πότε όχι. Δεν είναι χαζοί. Ο παράγοντας μπορεί να κάνει την πολιτική του, ο παίκτης που ιδρώνει στο γήπεδο μαζί σου καταλαβαίνει αν θες να τον αδικήσεις ή αν έχεις κάνει λάθος ανθρώπινο όπως έκανε κι αυτός».

Υπήρχαν παιχνίδια που είχατε πάει προκατειλημμένος; Είτε γιατί υπήρχε κάποιου είδους πίεση ή για κάτι άλλο...

«Προκατειλημμένος μπορείς να πας για πολλούς λόγους. Είτε γιατί μια ομάδα σου έβγαλε ανακοίνωση και λες "τώρα ρε ποΥSτη θα σας δείξω" είτε γιατί κάποιος παράγοντας σου φέρθηκε άσχημα. Πιεσμένος μπορείς να πας γιατί σε έχουν ξεκατινιάσει οι εφημερίδες.

Για παράδειγμα πάω να παίξω ένα ματς ΠΑΟΚ-Άρης. Εγραφαν "ο Κασναφέρης που δουλεύει στον δημόσιο τομέα" και εγώ δούλευα στον ιδιωτικό και πήγαινα σε αποστολή αυτοκτονίας. Ξυπνάω το πρωί στην Εγνατία, διαβάζω αυτά και λέω "πού να παίξω εγώ τώρα"... Πιεσμένος μπορεί να είσαι γιατί σε έχουν πιέσει οι καταστάσεις. Κι όποιος λέει ότι δεν του έχει πέσει τηλεφώνημα, να το πει όταν πάει στον Άγιο Πέτρο και πάει να εξομολογηθεί, αλλά όχι σε εμάς. Πίεση υπάρχει και προσπαθείς να τη διαχειριστείς. Και το καλό μου είναι στα 140 ματς χοντρικά που έπαιξα, τα 2-3 είναι που έχουν μείνει σαν αρνητικά. Και για μένα αυτό είναι ένα πολύ μικρό ποσοστό.

Για μένα ήταν πολύ μεγάλη τιμή όταν ο Ντέμης Νικολαΐδης, στον τελικό Κυπέλλου στην Κρήτη στο Ολυμπιακός-ΑΕΚ, έκανε άρση εντοπιότητας και μπήκα στην κλήρωση εγώ κι ο Τεροβίτσας για το ποιος θα παίξει διαιτητής. Δηλαδή, ο Ντέμης δέχτηκε τον "Ολυμπιακάκια" να μπει στην κλήρωση για να είναι διαιτητής. Και για μένα αυτό ήταν τιμή. Υπάρχει η παραφιλολογία των ΜΜΕ και των νταραβερτζήδων και υπάρχουν και οι διαπροσωπικές σχέσεις που υπάρχουν και ξέρει ο καθένας που μπορεί να φτάσει ο Κασναφέρης και ποιος είναι».

Υπήρχε ματς που σφυρίξατε και είπατε: "πώς πάμε σπίτι μας";

«Υπήρξε ματς που σφύριξα και είπα: "ρε μ@λ@κ@ τί έδωσες εδώ". Και αυτό ήταν σε μικρομεσαία ματς... Γιατί όταν κάνεις ένα λάθος που δεν το έχεις σκεφτεί δεν το μετανιώνεις. Όταν όμως λες "κόκκινη" και δεν την δίνεις, "πέναλτι" και δεν το δίνεις και μετά το βράδυ το βλέπεις στην τηλεόραση, λες "αφού ρε μ@λ@κ@ το σκέφτηκες, γιατί δεν το έδωσες;".

Θα σας πω ένα ματς ΑΕΚ-ΑΕΛ, ένα πέναλτι υπέρ της Λάρισας που είμαι πλάτη δεν το βλέπω, ο βοηθός δεν με βοηθάει και μου έχει περάσει η υπόνοια ότι μπορεί να είναι. Νίκησε η ΑΕΚ 1-0. Δεν είχα ξεκάθαρη εικόνα όμως. Είπα: "άστο να πάει στο διάολο", θα λένε ότι ο "βαλτός του συστήματος ήρθε να κυνηγήσει την ΑΕΚ". Δεν το δίνεις, αλλά το βράδυ το βλέπεις και λες "ρε μ@λ@κ@ ήταν". Η συμβουλή μου στους νέους διαιτητές είναι να δίνουν την πρώτη σκέψη. Η πρώτη σκέψη, είναι κι η πρώτη φωτογραφία κι η πρώτη φωτογραφία είναι και αφιλτράριστη. Άρα αυτό που πρωτοείδες, δώσ' το. Μετά μπερδεύεσαι, το ένστικτό σου συνήθως σε οδηγεί στο σωστό, η δεύτερη σκέψη στο λάθος».

Οι μουστάρδες από την Θύρα 4, το «μ@λ@κεS σήμερα θα μας γ@μΗSοΥν» και το «Λουτσιάνο σήκω δώσε μου το χέρι μη σε αποβάλω»

Για ποιο ματς πριν ξεκινήσει, είχατε τεράστια αγωνία; Αδημονούσατε να ξεκινήσει;

«Θα σας πω μια ωραία ιστορία, που μου ήρθε τώρα. Ματς που πήγα να παίξω και λέω "πάω και μπορεί να μην ξαναγυρίσω". Είναι ένα ματς ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 2-4, όπου έχω τιμωρηθεί 10-15 μέρες, με τον ΠΑΟΚ να διαμαρτύρεται και μετά την λήξη της τιμωρίας μου. Είναι ένα ματς ΠΑΟΚ-Άρης και είμαι αναπληρωματικός. Διαιτητής είναι ο Αγγελάκης - θεωρητικά Αρειανός. Βάζει κώλυμα την τελευταία στιγμή, λόγω πιέσεων και Παρασκευή απόγευμα γίνεται κλήρωση και βγαίνει ο Κασναφέρης διαιτητής. Επόπτες είχα τον Παπαδόπουλο και πιθανόν τον Σαραϊδάρη. Φαντάζεσαι 2 ημέρες τι γραφόταν και τι έλεγε ο κάθε πικραμένος. Είπα στους βοηθούς μου: "Μ@λ@κεS σήμερα θα μας γ@μΗSοΥν". Άρα αντί για 1,5 ώρα νωρίτερα πήγαμε στο γήπεδο 2 ώρες πιο νωρίς. Θα περάσουμε απ' όλο το γήπεδο, θα πάμε αργά αργά για να μας πλακώσουν στα μπινελίκια. Θα τους φτάσουμε στα όριά τους. Μόνο έτσι θα επιβιώσουμε. Να τους εξοντώσουμε πριν τον αγώνα". Πήγα ήρθα, πήγα ήρθα, έκατσα στη Θύρα 4 μισή ώρα. Μας πέταξαν μέχρι και μουστάρδες, μας άλλαξαν τα φώτα.

Ό,τι θες... Της Παναγιάς τα μάτια. Βγαίνουμε ξανά για ζέσταμα, πάλι στη Θύρα 4, μέχρι να ξεθυμάνουν. Ξεκινάει το ματς και δεν έχουν άλλο κουράγιο για να βρίζουν τον Κασναφέρη. Ξεκινάει το ματς και γίνεται μια παιχνιδάρα, άλλο πράγμα, ρεσιτάλ διαιτησίας. Μια συγγνώμη όμως να ζητήσω από όλους αυτούς που 2 μέρες μάς σταύρωσαν προκαταβολικά. Κάτσε ρε φίλε να παίξω, μην μου δημιουργείς τόσο άγχος, που τα πόδια μου είναι 200 κιλά και η σφυρίχτρα 400. Κι άν δεν πάω καλά, γράψε και πες ό,τι θες. Αλλά οι περισσότεροι είναι τσάμπα μάγκες. Πες - πες κάτι θα μείνει και εκδούλευση στους χορηγούς θα έχουν κάνει. Εάν δεν πάει καλά ο Κασναφέρης, λένε: "Εμείς τα λέγαμε". Εάν πάει καλά κάνουν τις κοτούλες. Λένε: "Ετυχε", "άμα θέλει είναι καλός διαιτητής". Τούμπα το μπιφτέκι. Ελάτε όμως και στη θέση του ερασιτέχνη διαιτητή, ο οποίος παλεύει ολομόναχος για να πετύχει.

Θα σας πω άλλο ματς στην Τούμπα. ΠΑΟΚ-Άρης 1-1 και στο 90' ο Λουτσιάνο βουτάει για πέναλτι. Εχει κότρινη κάρτα ο Λουτσιάνο... Ξέρετε ο Λουτσιάνο είναι και κοντοπούτανος, τακ τακ τσιμπάει τη μπάλα και πέφτει... Για να δώσεις πέναλτι στο 90' πρέπει να είναι ο ορισμός του πέναλτι. Να το σφυρίξει μόνος του ο Πρόεδρος της άλλης ομάδας. Μία Τούμπα να βράζει. Πάω από πάνω του και του λέω: "Λούτσι σήκω δώσε μου το χέρι αλλιώς σε γ@mHs@, σε απέβαλα". Για καλή μου τύχη σηκώνεται και με φιλάει και μου λέει: "Όχι Κάσνα μη με αποβάλεις". Οπότε βλέπεις μια Τούμπα που ήταν έτοιμη να μπουκάρει και να γ@μΗσει τον Κασναφέρη, ξαφνικά ηρέμησε. Να είναι καλά ο Λούτσι, συνεργαστήκαμε και μετά. Φανταστικός άνθρωπος. Αυτό είχε να κάνει με τις σχέσεις που χτίζεις με τον παίκτη, που ξέρει ότι δεν είναι πέναλτι, και τον σεβασμό που έχεις αποκτήσει. Ιδια περίπτωση είναι και με τον Μούτα σε παιχνίδι του Εθνικού.

Το πρώτο τηλεφώνημα από παράγοντα σε επαγγελματικό επίπεδο κι η υπερβολή του «αυτός είναι πιασμένος»

Το πρώτο τηλεφώνημα που δεχτήκατε από παράγοντα, σε επαγγελματικό επίπεδο;

«Ήταν στη Β' Εθνική από διαιτητή για να δω με συμπάθεια μια ομάδα. Και τότε πήρα τηλέφωνο δύο ανθρώπους: Ο ένας ήταν διαιτητής, του οποίου δεν θα πω το όνομα κι ο δεύτερος ήταν ένας παλιός δημοσιογράφος, που είχα σε τεράστια εκτίμηση. Ο Τάκης ο Χαραλαμπίδης, που ήταν και στα Νέα. Κορυφαίος δημοσιογράφος και άνθρωπος. Ο Τάκης μού είπε: "Πήγαινε και κάνε τη δουλειά σου κανονικά και μη μιλάς σε κανέναν". Στο ματς εκείνο, λοιπόν, αδίκησα την ομάδα λιγάκι, ευτυχώς ή δυστυχώς, που με είχε πάρει τηλέφωνο ο ενδιάμεσος. Και τελικά, στην πορεία γνωριστήκαμε με τον πρόεδρο και μου είπε: "Συγγνώμη που σε πήρε ο τάδε, ξέρεις πως είναι ο χώρος του ποδοσφαίρου" και γίναμε οι καλύτεροι φίλοι. Αυτά γίνονται παντού και στην Ευρώπη. Πάντα ο δυνατός είναι δυνατός. Η κοινωνία δεν είναι αγγελικά πλασμένη».

Το «είναι πιασμένος», «τα έχει πάρει» είναι υπερβολικό στην Ελλάδα ή οι διαιτητές έχουν δώσει τόσα δικαιώματα που καλώς λέγονται;

«Το "τα έχει πάρει" είναι η εύκολη καραμέλα. Ο διαιτητής έχει το ψώνιο του φύλλου αγώνα, να κάνει καριέρα. Η πίεση των παραγόντων ποια ήταν; "Θα σε βοηθήσουμε να ανέβεις, θα πούμε μια καλή κουβέντα και εσύ ρε παιδί μην είσαι αχάριστος". Ετσι γίνεται σ' όλους τους τομείς της ζωής. Στο στρατό πας και βάζεις μέσο για τη μετάθεση, για πρόσληψη σε δουλειά ρωτάς "έχεις κανέναν γνωστό". Δυστυχώς όλες οι επιλογές είναι υποκειμενικές και δεν υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια. Εδώ γυναίκα γνωρίζεις με προξενιό και λες στην προξενήτρα να πει δυο καλές κουβέντες. Και στην Ευρώπη δεν ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αυτή είναι η μορφή πίεσης, οι οικονομικές συναλλαγές είναι μηδενικές. Οι παρολιτζήδες είναι πολλοί. Οι αεριτζήδες δηλαδή, που λένε: "Ξέρω τον Κασναφέρη, τον Δαλαταριώφ που θα μιλήσω....". Ξέρω περιστατικά με ανθρώπους που δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου και έλεγαν ότι είναι φίλοι μου. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με τους διαιτητές, αλλά με παίκτες και παράγοντες. Μας αρέσει η παραφιλολογία. Δεν είναι το πρόβλημα όμως οι διαιτητές αλλά το ίδιο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ό,τι κοινωνία έχεις, ό,τι ποδόσφαιρο έχεις, τέτοια θα είναι κι η διαιτησία που θα έχεις. Δηλαδή έχουμε μια τέλεια κοινωνία και το πρόβλημα είναι ο διαιτητής; Μη τρελαθούμε. Δεν έχουμε παράγοντες, δεν έχουμε γήπεδα, δεν έχουμε υποδομές, δεν έχουμε πολιτεία να στηρίζει το ποδόσφαιρο και ψάχνουμε να "πυροβολήσουμε" τον διαιτητή».

Αρα λέτε ότι είναι το «εύκολο θύμα»;

«Το πιο εύκολο θύμα είναι, έχοντας δώσει κι αυτοί δικαιώματα και δυστυχώς εν έτει 2022 δεν έχουν καταφέρει να κάνουν έναν σύλλογο επαγγελματιών διαιτητών και να βγουν μπροστά με θέσεις, προτάσεις, δικαιώματα και υποχρεώσεις. Και 'γω τώρα από τη θέση που είμαι έρχομαι σε αντιπαράθεση με τους διαιτητές. Και εγώ φωνάζω και κάνω... Στο τέλος του αγώνα όμως, με ηρεμία όλα αυτά σβήνουν και κοιτάμε την επόμενη ημέρα. Εκτός εάν είναι κανένας "πονηρίδης" και πάει να με τρελάνει, γιατί είπαμε ότι το λάθος είναι μέσα στο παιχνίδι, θα το κάνεις, μη μου λες κινέζικα μετά, τουλάχιστον μην προσπαθείς να με κοροϊδέψεις».

A show poster of Kellar and 3 red devils

A poster of Kellar levitating an Indian princess

«Προσπάθησα να έχω όσο των δυνατόν λιγότερες απώλειες»

Εχετε πει «η ιστορία για 'μένα έγραψε ό,τι έγραψε, από 'δω και πέρα τι κάνουμε». Τί πιστεύετε ότι έχει γράψει τελικά η ιστορία; Ότι ο Κασναφέρης ήταν «Ολυμπιακάκιας»;

«Eτσι λένε κάποιοι. Εγώ θα σας πω ότι ήμουν ένας πάρα πολύ καλός διαιτητής. Εχουν περάσει και καλύτεροι από εμένα και πολύ καλύτεροι από εμένα, τεράστιες προσωπικότητες. Θεωρώ ότι τη δεδομένη χρονική περίοδο που αγωνίστηκα προσπάθησα να έχω τις όσο των δυνατών λιγότερες απώλειες. Αλλιώς θα είχα πάει άκλαφτος».

Όταν λένε «απώλειες», τί εννοείτε;

«Να μη διαφθείρεις τη ψυχή σου, να μην μπλέξεις σε ίντριγκες και άλλες καταστάσεις. Η επιρροή που προσπαθούν κάποιοι να επιβάλλουν υπάρχει και θα υπάρχει διαχρονικά. Προσπαθείς να την αποβάλεις με το πέρας των χρόνων, πατώντας γερά στο γήπεδο. Παίρνοντας λοιπόν όλα μου τα παιχνίδια, θα δείτε ότι απέδειξα ότι αυτές οι επιδράσεις ήταν ελάχιστες. Και χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που σας είπα πιο πάνω με τον Ντέμη Νικολαΐδη. Και στις σχέσεις μου με τους ανθρώπους ήμουν ντόμπρος. Δηλαδή, με τους παράγοντες της εποχής, Νίκο Κανελλάκη, Σπύρο Καλογιάννη, Πέτρο Θεοδωρίδη, που ήταν παράγοντες ντόμπροι. Κι όταν στους ανθρώπους μιλάς ειλικρινά, τότε το ποδόσφαιρο θα σε ανταμείψει. Οι παίκτες ήξεραν ποιος είναι ο Κασναφέρης και φάνηκε στην πορεία του χρόνου. Πάντα υπήρχαν κι οι κακές διαιτησίες και πάντα υπήρχε και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το τόσο γινόταν άλλο τόσο για να εξυπηρετηθούν και κάποιες άλλες καταστάσεις. "Το σύστημα, η διαιτησία, ο στημένος"... Τους βόλεψε κάποιους αυτό. Για κάποιους ήμουν καλός, για κάποιους κακός, για κάποιος μέτριος. Δεν θα κάτσω να απολογηθώ για κανέναν».

«Επαιξα 12 χρόνια και στα 140 ματς μου ψάχνουμε να βρούμε δύο κακά ματς»

Το «ο Κασναφέρης ήταν στημένος» που το ακούσατε πιο πολύ; Μπήκατε ποτέ στη διαδικασία να κάνετε μήνυση σε πρόσωπο, Μέσο, ή ΠΑΕ;

«Δύο άσχημα ματς ήταν το Καβάλα-Ολυμπιακός και το ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός. Στα 140 ματς ψάχνουμε αυτά τα δύο δηλαδή, τα οποία ήταν αρνητικά. Στα περισσότερα στην πορεία πήρα άριστη βαθμολογία. Ήταν φυσιολογικό μέσα απ' αυτήν την πορεία. Και ήμουν άτυχος που έπαιξα στην σταμπαρισμένη εποχή του Ολυμπιακού. Όταν ο Ολυμπιακός πήρε τις περισσότερες φορές δικαίως τα πρωταθλήματα ή κάποιες άλλες φορές μέσω άλλων διαδικασιών, όπως τότε με την υπόθεση "Βάλνερ", όλοι εμείς σταμπαριστήκαμε και αυτήν τη στάμπα δεν μπορείς να τη βγάλεις από πάνω σου. Και έπαιξα 12 χρόνια, φεύγοντας μόνος μου στα 41 μου. Θα μπορούσα μέχρι τα 45 να παίζω, αλλά τον τελευταίο χρόνο έφτασα να πηγαίνω στο γήπεδο και δεν μου έλεγε κάτι. Ελεγα: "Ωραία έπαιξες 12 χρόνια και τι έγινε"; Δεν ήταν επαγγελματική η διαιτησία, για να παίρνω 100.000 ευρώ το χρόνο όπως ο Γερμανός διαιτητής κι ο Γάλλος».

Κάποιοι λένε ότι είναι καλό ένας διαιτητής να είναι ανεξάρτητος επαγγελματικά.

«Αυτόνομος οικονομικά; Όταν ένας διαιτητής είναι δημόσιος υπάλληλος και παίρνει 1.000 ευρώ το μήνα, δεν μπορεί να κάνει τίποτα στη ζωή του. Εγώ ήμουν οι πρώτος που έκανε τη διαιτησία επαγγελματική όσον αφορά στη ζωή του. Είχα φτιάξει ένα γκρουπ διαιτητών και πληρώναμε γυμναστή, φυσικοθεραπευτή, εργομετρικές, βιταμίνες και συμπληρώματα για να κάνουμε το μεράκι μας. Άρα εγώ ως δημόσιος υπάλληλος τι να περιμένω; Να πάρω 1.500 ευρώ;

Εκείνη την εποχή, έπαιρνες χοντρικά άλλα 1.500 ευρώ το μήνα. Εγώ ήμουν και διεθνής και έπαιρνα παραπάνω, αλλιώς δεν είναι λεφτά αυτά».

Ήταν 1.500 ευρώ το μήνα ή το παιχνίδι;

«Το παιχνίδι, αλλά αν αφαιρέσεις το ποσοστό που πήγαινε στο σύνδεσμο (10%), τα φαγητά τα έξοδα και δεν έπαιζες κάθε εβδομάδα. Χοντρικά είχες 12 διαιτησίες το χρόνο, αφού ήμασταν 25-30 διαιτητές».

Σήμερα πόσες θα είχατε;

«Σήμερα είναι καλύτερα γιατί είναι και το VAR, είναι ο 4ος. Κάθε εβδομάδα έχεις λεφτά, αλλά δεν είναι καλό. Το καλό θα είναι να γίνει επαγγελματική η διαιτησία».

«Από το Champions League στο Προοδευτική-Εθνικής Αστέρας. Γ@μΗSε με»

Και είπατε «τέλος».

«Ναι, μπούκωσα. Επαιξα και Champions League και στην Ευρώπη δεν μπόρεσα να κάνω το βήμα παραπάνω για διάφορους λόγους που δεν είναι της παρούσης και είπα "φτάνει"».

Στην Ευρώπη ποιο είναι το πιο μεγάλο ματς που σφυρίξατε;

«Στο Μπερναμπέου. Ισπανία-Αγγλία 1-0, με 90.000 κόσμο. Φανταστικό ματς, φανταστική εμπειρία. Εχω παίξει Βαλένθια, Μπριζ και μετά ερχόσουν να παίξεις Προοδευτική-Εθνικό Αστέρας... ΓΑμΗSe με ρε φίλε. Η' σε άλλα γήπεδα και να σε παίρνουν το βράδυ οι μπράβοι και να σε απειλούν. Ωραίες ιστορίες αυτές, αλλά έκλεισε το κεφάλαιο αυτό. Προτίμησα να φύγω ενώ ήμουν ψηλά παρά να με διώξουν ύστερα από δύο χρόνια».

«Ο Πανόπουλος πήγε για κατούρημα και μόλις γύρισε υπέγραψα, κλείνοντας το κεφάλαιο "διαιτησία"»

Κλείνει το κεφάλαιο της διαιτησίας και ξεκινά αυτό του παράγοντα. Από τον Ξάνθη...

«Από την Ξάνθη του Πανόπουλου, ο οποίος Πανόπουλος είχε βγάλει και 1-2 ανακοινώσεις για μένα. Από εκείνες τις ωραίες ανακοινώσεις».

Κατ' αρχάς πότε γίνατε παράγοντας από τη μέρα που σταματήσατε τη διαιτησία;

«Κατευθείαν, έχω γράψει ιστορία. Μέσα στο χειμώνα, στην Ξάνθη με τον Πανόπουλο που έχουμε περάσει διάφορες διακυμάνσεις, καθόμαστε στο ξενοδοχείο Σαλέ για να φάμε κάτι μετά από κάποιο παιχνίδι. Εν τω μεταξύ εγώ έκανα ήδη τον παράγοντα στον Ακάδημο Αμαρουσίου στα 37-38 μου. Εκεί του είπα ότι θέλω να ασχοληθώ με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο σαν team manager. Και τον Απρίλιο χτύπησε το τηλέφωνό μου, ήταν ο Αρης ο Πιαλόγλου. Μου είπε ότι θέλει να μου μιλήσει ο Πανόπουλος.

Μου είπε να αναλάβω γενικός αρχηγός και να το σκεφτώ δύο μέρες. Το είπα στη γυναίκα μου. Το πεπρωμένων φυγείν αδύνατον. Δηλαδή, να επιστρέψω εκεί που πήγα φοιτητής και έφυγα σε δύο μέρες. Και έτσι λοιπόν, έγινε η πρόταση, τη φιλτράρω και επειδή ήθελα να φύγω από τη διαιτησία πάω σε Ψυχομάνη και Γκαγκάτση και τους λέω πριν από τον τελικό Κυπέλλου Ολυμπιακός-Άρης: "Σταματάω και παίζω τελευταίο παιχνίδι στον τελικό". Μου λένε: "Δεν παίζεις εσύ και δεν σταματάς". Τους λέω "εγώ θα παίξω και θα σταματήσω". Μιλάω με τις δύο ομάδες και ο Κασναφέρης βγαίνει κοινής αποδοχής κι έτσι στο Καυτανζόγλειο παίζω το τελευταίο μου παιχνίδι.

Την επόμενη μέρα έβγαλε ανακοίνωση η Ξάνθη ότι αναλαμβάνω team manager, ενώ είχε ήδη διαρρεύσει το θέμα. Όταν ύστερα από 15-20 μέρες ανέβηκα στην Αλεξανδρούπολη πήγα στο σπίτι του Πανόπουλου για να υπογράψω το συμφωνητικό. Έξυπνος ο Πανόπουλος, ήθελε να με αφήσει λίγο μόνο μου. Μου λέει: "Πάω λίγο τουαλέτα". Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιείς ότι τελειώνεις με ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή σου. Πήρα τηλέφωνο τη γυναίκα μου, δεν το σήκωσε. Ε, πόσο να κατουρήσει κι ο Πανόπουλος; Ύστερα από πέντε λεπτά επιστρέφει. Με ρωτάει "όλα εντάξει"; Του απαντάω "όλα εντάξει" και υπογράφω».

Ο Πανόπουλος ήθελε να σας αφήσει να το σκεφτείτε;

«Ήταν όλα συμφωνημένα και με την Ξάνθη και με την οικογένεια. Όμως καταλαβαίνεις ότι εκεί τελειώνει κάτι μεγάλο και αρχίζει κάτι άλλο. Να σκεφτείτε ότι το βράδυ στο ξενοδοχείο, το 'Καψής', μετά τον τελικό που ήμουν με την οικογένειά μου και είχα τις ανθοδέσμες και τις πλακέτες, έκλαψα μπροστά στη γυναίκα μου. Μία καριέρα από τα 18 μέχρι τα 41 τελείωσε. Ημουν βλαμμένος κανονικός με το ποδόσφαιρο. Μια παρένθεση: Θα ήθελα να ευχαριστήσω τις δυο γυναίκες της ζωής μου. Την γυναίκα μου Ελένη γιατί μου έχει σταθεί σ' όλες τις τρέλες που έχω αποφασίσει να κάνω. Είμαι πάντα μια εδώ και μια εκεί και στην κόρη μου την Μαριλένα που είναι σύμμαχός μου σε όλες μου τις αποφάσεις. Χωρίς αυτές τις δύο πολλά πράγματα στη ζωή μου θα ήταν διαφορετικά.

Λοιπόν, το βράδυ μετά την υπογραφή στην Ξάνθη δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Ευχαριστώ τον Πανόπουλο παρόλο που τον τελευταίο χρόνο δεν μιλάμε. Είναι ο ποδοσφαιρικός μου πατέρας και μου έδωσε τη δυνατότητα το χόμπι μου να το κάνω επάγγελμα. Για τόσα χρόνια η Ξάνθη ήταν το σπίτι μου, με εμπιστεύτηκε και μου έδειξε σε πολλά πράγματα πώς λειτουργεί το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Η Ξάνθη ήτα πρωτοπόρα για την εποχή στα γηπεδικά, στις εγκαταστάσεις, στα οργανωτικά, στον τρόπο λειτουργίας. Τεράστιο σχολείο. Μόνο ευγνωμοσύνη μπορώ να έχω γι' αυτόν τον άνθρωπο».

«"Ρε Κασναφέρη, δεν πας να γ@μΗθEis; Είσαι μικρός ακόμη για να μου πεις πως να γράψω μια ανακοίνωση"»

Ποια είναι η γνώμη σας γ' αυτόν;

«Είχε όραμα για το ποδόσφαιρο και την ομάδα. Αγάπησε πολύ την ομάδα, άσχετα αν κουράστηκε τα τελευταία χρόνια. Ήξερα και εγώ όταν έφυγα από την Ξάνθη ότι είχε κλείσει ο κύκλος του. Ήταν ντόμπρος. Άπειρα τα τηλεφωνήματα στη μία το βράδυ... Ήταν ωραίες οι στιγμές με τη σύνταξη των ανακοινώσεων. Αν καμιά φορά με έπαιρνε να μου τη διαβάσει και εγώ τον διόρθωνα, μου έλεγε: "Ρε Κασναφέρη δεν πας να γ@μΗθEis; Είσαι μικρός ακόμη για να μου πεις πως να γράψω μια ανακοίνωση". Αυτά είναι από τα ωραία. Είναι πολλά... Πήγαμε τελικό Κυπέλλου με τον Ολυμπιακό, έχοντας τον Λουτσέσκου στον πάγκο».

Ποιος ήταν ο λόγος που θα μπορούσατε να τσακωθείτε;

«Δεν υπήρχε κάποιος λόγος. Ήταν ντόμπρος, σε άκουγε και ξέρετε τα αφεντικά θέλουν να ακούν πάντα "ναι". Εγώ επειδή ήμουν μεταξύ του όχι και του όχι, τσακωνόμασταν, αλλά το πρωί με έπαιρνε τηλέφωνο και επειδή ήταν δίκαιος μου έλεγε: "Ρε μ@λ@κ@, αυτό πώς το είπες; Πώς θα το κάνουμε"; Είμαι ευγνώμων που συνεργάστηκα με τον Πανόπουλο, τον Πιαλόγλου, τον Επιτρόπου κι όλους τους ανθρώπους εκεί. Τους έχω σαν δεύτερη οικογένειά μου. Όπως κι η κόρη μου κι η γυναίκα μου».

«Ο Λουτσέσκου είναι αδερφός μου, από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες ο Παράσχος»

Πείτε μας για Λουτσέσκου.

«Εχουμε πάρει τον Τσιώλη προπονητή και αποφασίζουμε να πάμε σε αλλαγή. Ήμασταν μεταξύ του Ουζουνίδη και του Παράσχου. Ο Ουζουνιδης δεν ήθελε να ξαναρθεί και με τον Παράσχο κάπως δεν κολλούσε. Εγώ τον Λουτσέσκου δεν τον ήξερα και κάτσαμε να συζητήσουμε εγώ ο Παπαδημητρίου, και ο Πανόπουλος. Ο Παπαδημητρίου προτείνει τον Λουτσέσκου. Ερχεται ο Λουτσέσκου και έχω να σας πω ότι απ' αυτόν τον άνθρωπο έχω κερδίσει πάρα πολλά. Είναι σαν "αδερφός" μου. Οι σχέσεις μας πια είναι πέρα από το ποδόσφαιρο. Στη δύσκολή μου θα τον πάρω να μου πει τη γνώμη του, στη δύσκολή του θα με πάρει να μου ζητήσει τη γνώμη μου. Οπότε θεωρώ ότι είμαι ευγνώμων που τον γνώρισα ως προπονητή κι ως άνθρωπο. Ως άνθρωπο με άλλαξε στον τρόπο σκέψης, ως προπονητής πιστεύω ότι είναι πολυτέλεια για την Ελλάδα».

Ο Παντελής Καπετάνος στο Gazzetta είπε ότι είναι ο πιο ολοκληρωμένος κόουτς με τον οποίο συνεργάστηκε. Συμφωνείτε;

«Για τον Παντελή μπορεί να είναι. Και για μένα είναι, γιατί το πακέτο του είναι πολύ μεγάλο. Επικοινωνία, διάθεση, προπόνηση, διαχείριση. Να σας πω ότι πάμε σε συνάντηση με τον Πανόπουλο, ο Πανόπουλος ξεκινάει να λέει τα δικά του όντας στα κάγκελα και ο Λουτσέσκου- στον οποίο του είχα δώσει ανατροφοδότηση - έκανε τον Πανόπουλο αρνάκι και γυρίζει και μου λέει ο Πανόπουλος: "Ρε μ@λ@κ@ έχει δίκιο ο άνθρωπος που με μπριζώνεις"».

Πιστεύετε ότι το χάνει με τις δηλώσεις του;

«Εγώ του έχω πει την γνώμη μου σε αυτό το θέμα. Εχουμε διαφωνήσει σ' αυτό το κομμάτι, αλλά είναι κάτι δικό του και το υποστηρίζει. Είναι σαν αδερφός μου, γνώρισα την οικογένειά του, τον πατέρα του, τη γυναίκα του, τα παιδιά του. Είναι κάτι άλλο για μένα αυτός ο άνθρωπος. Όπως στην Ξάνθη γνώρισα και τον Παράσχο. Είναι δύο άνθρωποι που με έχουν σημαδέψει. Με τον Παράσχο όπου κι αν έχω δουλέψει είχαμε μόνο επιτυχίες. Απόλλωνα δύο φορές, Λεβαδειακό τον σώσαμε και βγήκαμε 7οι την άλλη χρονιά... Όπου έχουμε πάει μαζί έχουμε μόνο επιτυχίες.

Είναι ο δεύτερος άνθρωπος που θα τον πάρω να ζητήσω τη γνώμη του σε κάθε μου βήμα. Ο κυρ Γιώργος είναι από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες που έχουν περάσει από τη χώρα μας και δεν έχει μείνει χωρίς δουλειά όλα αυτά τα χρόνια. Είναι από τους καλύτερους Ελληνες προπονητές και φοβερός άνθρωπος. Δύο ανθρώπους βάζω τόσο ψηλά: Παράσχο και Λουτσέσκου. Μπορεί να αδικήσω τους νεότερους, τον Μάντζιο και τα άλλα παιδιά, αλλά μ' αυτούς έχω συνεργαστεί πιο πολύ. Είναι καταπληκτικός άνθρωπος και προπονητής ο Παράσχος. Ίσως όμως έχει αδικήσει τον εαυτό του γιατί είναι μονοκόμματος, δεν στρίβει και θα μπορούσε να κάνει περισσότερα πράγματα. Όμως πιθανόν κι αυτό να είναι το στοιχείο που τον έφερε εδώ που είναι σήμερα και τον καθιέρωσε. Και ξαναλέω όταν έχω μια πρόταση τον παίρνω τηλέφωνο και του λέω: "Κυρ Γιώργο τί λες"; Και θα μου πει τη γνώμη του. Η σχέση μας είναι παραπάνω από ποδοσφαιρική. Τώρα θα αρχίσουν οι παρατρεχάμενοι, μπορεί να λένε ότι παίζει ο ΠΑΟΚ με τη Λαμία και ο Κασναφέρης έχει σχέσεις με τον Λουτσέσκου... Τα έχω ζήσει κι αυτά. Εχω ζήσει κουτοπόνηρους ανθρώπους να λένε ότι ο Κασναφέρης θα πει την 11άδα στον Λουτσέσκου και τον Παράσχο. Ο κόσμος ασχολείται με μικρότητες».

«Υποβιασμό ακόμη δεν μετράω»

Μετά ήρθε ο Λεβαδειακός;

«Πήγα Λεβαδειακό με Παράσχο, όπου τη μία χρονιά παίζαμε Κυριακή-Τετάρτη, Κυριακή-Τετάρτη κι η ομάδα βγήκε 7η. Τη δεύτερη χρονιά φτάσαμε μέχρι την 5η θέση το Γενάρη, αλλά μετά έλειψε το κίνητρο και ο προσανατολισμός και η ομάδα απλά σώθηκε. Το καλοκαίρι εκείνο έφυγαν πολλοί παίκτες. Λισγάρας, Κόρμπος, Κυριακίδης... Ο Παράσχος έφυγε λίγο πιο πριν και μετά έφυγα εγώ. Ο Γιάννης Κομπότης είναι μια ξεχωριστή κατηγορία μόνος του, απίστευτος για παρέα, αγαπάει τον Λεβαδειακό. Μετά ήρθε η Ξάνθη πάλι και μετά ήρθε ο Απόλλων».

Εκεί έχουν υπάρξει προστριβές;

«Εχουν υπάρξει ένθεν κι ένθεν αλλά η ιστορία έχει γράψει ότι με τον Κασναφέρη τις δύο χρονιές συνεργασίας η ομάδα σώθηκε. Τύχη; Ικανότητα; Συγκυρία; Ό,τι επαναλαμβάνεται όμως δεν είναι τύχη. Και όταν έφυγε ο Κασναφέρης, την άλλη χρονιά η ομάδα έπεσε. Υποβιβασμό ακόμη δεν μετράω. Και φέτος αν στράβωνε με την Λαμία θα σταματούσα το ποδόσφαιρο, δεν το συζητάω».

Είχατε πει ότι αν πέφτατε θα σας πυροβολούσαν ελεύθεροι σκοπευτές.

«Ναι γιατί τους τελευταίες δύο μήνες βγήκα μπροστά. Εχω να κακό: Δεν κρύβομαι, βγαίνω μπροστά. Όταν αναλαμβάνω κάτι το πάω μέχρι τέλους και έχω ή φίλους ή εχθρούς. Οι φίλοι είναι λιγότεροι κι οι εχθροί περισσότεροι, γιατί όταν κάποιον τον ξεβολεύεις γίνεσαι εχθρός του. Κι αυτό συμβαίνει σε όλες τις ομάδες. Όταν πάω σε μια ομάδα πολλοί λένε: "Τι να μας πει μωρέ ο Κασναφέρης ο διαιτητής"; Στην πορεία δικαιώνομαι στα περισσότερα ευτυχώς ή δυστυχώς. Και η σωτηρία κρίθηκε σε ένα σουτ, σε ένα γκολ. Ο κάθε μεγαλομέτοχος είναι έξω από το κάδρο γιατί αυτοί που τον περιτριγυρίζουν θα έκραζαν εμένα, θα πήγαιναν σε εκείνον να γλείψουν για μεροκάματο. Άρα ποιος είναι μπροστά; Ο Φέστα κι ο Κασναφέρης. Αυτοί οι δύο πήγαν σαν διασώστες τον Μάρτιο χωρίς να υπολογίσουν τίποτα. Ο Φέστα έβαλε τη μούρη του στα σκατά για μια ομάδα που πήγαινε σε αυτόματο πιλότο σε πορεία προς τη Β' Εθνική».

Και σε μια περίεργη χρονιά για τον ίδιο, με την επιστροφή του στον Απόλλωνα.

«Ήταν λάθος που γύρισε στον Απόλλωνα. Είναι ένας καλός άνθρωπος, κύριος. Τώρα τον γνώρισα. Όλοι εμείς κάνουμε ένα λάθος: Πιστεύουμε ότι με τις καλές σχέσεις με τους παίκτες και τη δουλειά μας θα σώσουμε την κατάσταση. Ο Φέστα ήξερε όμως πως έχει διαμορφωθεί η κατάσταση και δεν έπρεπε να ξαναπάει στον Απόλλωνα για το δικό του καλό. Ηταν μια κακή επιλογή και την πλήρωσε».

Και εσείς όμως γυρίσατε στον Απόλλωνα.

«Εγώ όμως είμαι πιο σκληρόπετσος και εκ του αποτελέσματος επιβίωσα και η ομάδα σώθηκε εύκολα πέρυσι. Χάρη στον Παράσχο και στους παίκτες. Προς το τέλος είχαμε διαφωνίες και στο τέλος χωρίσαμε τα τσανάκια μας. Ο ένας πήγε στη Δύση κι ο άλλος στην Ανατολή».

«Τι θα πει ρε κακομοίρη "πληρώνω στην ώρα μου"; Εγώ δεν δουλεύω στην ώρα μου;»

Εχετε συνεργαστεί με ιδιοκτήτες που έχουν ιδιαιτερότητες.

Θα σας πω κάτι: Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι επαγγελματικό αλλά προεδρικό. Και δεν εξαιρείται κανένας. Θέλουν οι πρόεδροι να δουν για το γήπεδο, για το ρούχο, για τη βιταμίνη, για τον παίκτη. Θέλουν να έχουν άποψη για όλα, ενώ στις επιχειρήσεις τους έχουν τεχνοκράτες, στο ποδόσφαιρο οι περισσότεροι θέλουν να κάνουν τον πρόεδρο, τον προπονητή, τον διατροφολόγο, τον team manager και δεν το αφήνουν να εξελιχθεί. Αυτή ίσως να είναι μια από τις μεγαλύτερες παθογένειες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο εξωτερικό δεν ξέρεις τον πρόεδρο, αλλά τον τεχνικό διευθυντή. Υπάρχει περίπτωση να πάρει κανείς τον πρόεδρο της Ρεάλ Μαδρίτης να προτείνεις παίκτες, προπονητές ή γυμναστές; Σε καμία περίπτωση. Εδώ στην Ελλάδα, ο κάθε πρόεδρος είναι με ένα τηλέφωνο στο χέρι κι ο κάθε περαστικός θα τον πάρει και θα του προτείνει ό,τι θέλει. Είναι κακό αυτό που λέω γιατί απ' αυτούς ζω, αλλά να λέμε άλλα; Κι ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι δεν έχουμε καταλάβει την αξία του ποδοσφαιριστή. Όλοι στις περισσότερες ομάδες, τρέχουμε και παρακαλάμε τον ποδοσφαιριστή να υπογράψει κι όταν έρχεται στην ομάδα μας τον αντιμετωπίζουμε σαν απλό εργάτη. Κανείς δεν έχει καταλάβει πόσο σημαντική είναι διαμόρφωση παροχών για να νιώσει ο παίκτης ότι δουλεύει σ' ένα ασφαλές περιβάλλον.

Κι ένα άλλο που με τρελαίνει και να το γράψεις με κεφαλαία είναι όταν ακούω: "ΕΓΩ ΣΕ ΠΛΗΡΩΝΩ". Τι σημαίνει "εγώ πληρώνω;". Εγώ δηλαδή δεν εργάζομαι; Όταν κάναμε μια συμφωνία ήταν να δουλεύω εγώ και συ να πληρώνεις, όποτε θέλεις; Αυτό το παραμύθι που έχουμε "πληρώνω στην ώρα μου", πρέπει να σβήσει. Δηλαδή, εγώ δεν ξυπνάω κάθε πρωί να πάω στο γήπεδο στην ώρα μου; Δεν είμαι με ένα κινητό στο χέρι; Ο γυμναστής δεν είναι εκεί; Ο προπονητής δεν είναι εκεί; Εχουμε φτάσει στο σημείο στο ελληνικό ποδόσφαιρο να θεωρούμε επιτυχία όταν ο άλλος μας πληρώνει στην ώρα του. Λέει ο άλλος: "Δεν πήρα λεφτά από το στοίχημα και δεν μπορώ να σε πληρώσω, θα σε πληρώσω όταν τα πάρω". Και εμένα τι με νοιάζει ρε φίλε; Και το λέω για όλους για να μην παρεξηγηθώ. Τότε πως θέλεις να κάνεις τον πρόεδρο; Φτιάξε μια ομάδα με μικρότερο μπάτζετ, αλλά να είσαι ΟΚ. Το λέω τώρα γιατί είμαι στα τελειώματα. Είμαι τώρα στη Λαμία, θα είναι η τελευταία ομάδα που θα εργαστώ, και ο λόγος που συνεχίζω είναι να βοηθήσω στην αλλαγή του τρόπου λειτουργίας της ομάδας που θέλει ο Πανουργιάς Παπαϊωάννου».

Η χρονιά για τη Λαμία σώθηκε. Όμως, πριν τη Λαμία υπήρξε άλλο ένα επιτυχημένο στοίχημα τον Ιωνικό.

«Ήταν μια τεράστια πρόκληση ο Ιωνικός. Μέσα σε 20 μέρες χτίσαμε μια ομάδα ανταγωνιστική. Στην πορεία διαφωνήσαμε σε πολλά με τον Γιάννη Τσιριγώτη, αλλά η εμπιστοσύνη που μου έδειξαν αυτοί οι άνθρωποι το προηγούμενο καλοκαίρι ήταν τεράστια και εγώ τη γύρισα πίσω. Άρα λοιπόν αυτή η προσπάθεια που κάναμε με τον Δημήτρη Σπανό και τον Γιάννη Ξανθόπουλο για το χτίσιμο αυτής της ομάδας, με την στήριξη του Γιάννη και του Τάκη Τσιριγώτη, κατάφερε να φτιάξει ένα πολύ δυνατό team. Είπαμε ότι αν δεν θέλουμε να γίνουμε ασανσέρ πρέπει να βρούμε παιδιά με εμπειρία. Κι αυτά τα παιδιά καταφέραμε να τα κάνουμε οικογένεια κι η διοίκηση ήταν δίπλα μας, μας στήριξε. Ο Δημήτρης Σπανός το χειρίστηκε πολύ καλά και πρέπει να σταθώ στη στήριξη της διοίκησης στον Σπανό. Γιατί όταν η ομάδα έκανε κοιλιά κι όταν ο Σπανός το καλοκαίρι ήταν ερωτηματικό και για μένα, εκείνος δικαιωματικά στηρίχτηκε και απέδειξε ότι είναι ένας πολύ καλός προπονητής οδηγώντας την ομάδα σε μια εύκολη παραμονή. Ακόμα και εγώ που είπα "ωχ με τον Σπανό που θα πάμε", λέω ότι ο Σπανός δίκαια έμεινε και η ομάδα εμφάνισε αυτήν την εικόνα. Εχω να πω ένα μεγάλο μπράβο στον Σπανό, στους συνεργάτες του και στους παίκτες του».

Ο τρόπος διοίκησης στον Ιωνικό είναι τόσο οικογενειακός όσο ακούμε;

«Είναι ένας ιδιόμορφος τρόπος διοίκησης, όπου η οικογένεια Τσιριγώτη έχει καθημερινή παρουσία. Δεν είναι εύκολο να το αποδεχτείς αρχικά, αλλά αυτή η συνταγή έχει πετύχει και από τη στιγμή που έχει πετύχει μόνο μπράβο μπορείς να πεις. Τίποτα άλλο. Στη συνέχεια αποφασίσαμε να χωρίσουμε τους δρόμους μας, αλλά οι σχέσεις μας παραμένουν άριστες. Θέλω να τους ευχαριστήσω ως ανθρώπους γιατί μου έδωσαν τη δυνατότητα να δουλέψω όπως εγώ ήθελα το προηγούμενο καλοκαίρι».

«Η Λαμία ήρθε ενώ είχα αποφασίσει να κάτσω και το καλοκαίρι να φύγω από το χώρο του ποδοσφαίρου»

Και στη Λαμία δεχτήκατε να δουλέψετε κόντρα σε όλα τα στοιχήματα.

«Ήταν μία τρέλα. Είχα αποφασίσει να ξεκουραστώ. Με τον Πανουργιά είχαμε κρατήσει μια καλή σχέση παρά τη βραχυπρόθεσμη συνεργασία που είχαμε. Αν έχετε παρατηρήσει σε όλες τις ομάδες πάω και δεύτερη φορά. Στην πρώτη μου θητεία είχαμε κάποιες αντιπαραθέσεις. Επρεπε να μείνει ή να φύγει ο Χάβος ή ο Κασναφέρης. Τελικά, έφυγε ο Κασναφέρης και βγήκε σε καλό, η ομάδα πήγε πολύ καλά. Σε όλες τις ομάδες πάω και δεύτερη φορά, ενώ όλοι με λένε αντιδραστικό. Ο Κομπότης έλεγε "ήρθε ο τρελός". Στην πορεία λένε όλοι ότι ο τρελός έχει κάπου δίκιο, ας τον πάρουμε πάλι.

Ενώ λοιπόν έχω αποφασίσει να κάτσω και το καλοκαίρι να φύγω από το χώρο, σκάει ένα τηλεφώνημα από τον Πανουργιά: "Ελα σε παρακαλώ πίσω, κάτι δεν πάει καλά στην ομάδα. Πρέπει να αλλάξω κάποια πράγματα". Μου είπαν και κάποιοι φίλοι "ο Πανουργιάς είναι φίλος, πήγαινε να βοηθήσεις" κι έτσι δέχτηκα. Πήραμε το ρίσκο».

Ο προπονητής είχε επιλεχθεί τότε;

«Κάτσαμε να μιλήσουμε, είπαμε ότι ο Γρηγορίου φεύγει γιατί κάτι πρέπει να αλλάξει στην ομάδα. Και εδώ είναι το οξύμωρο. Ο Πανουργιάς εισηγείται τον Φέστα, δεν θα πω αν είπα "ναι" ή "όχι"».

Πιστεύω είπατε «Παράσχο» εσείς.

«Εάν με ρωτούσες εκείνη τη στιγμή θα έλεγα Παράσχο. Δεν ξέρω αν θα ερχόταν ο Παράσχος, γιατί στον Ατρόμητο πρώτη φορά πήγε κάπου και δεν του βγήκε. Ετσι, ο Πανουργιάς με έβαλε να πείσω τον Φέστα να έρθει. Και εκεί είναι που τρελαίνομαι στην πορεία, γιατί στη ροή του χρόνου διαβάζω κάποια δημοσιεύματα να λένε ότι ενώ η ομάδα πάει προς το μπαράζ, ο Φέστα φεύγει κι ο μόνος που τον στηρίζει είναι ο Κασναφέρης. Δηλαδή, ρε μυρωδιάδες, άμπαλοι, η ομάδα πάει στα μπαράζ κι ο Κασναφέρης δεν θα στηρίξει τον προπονητή του; Και συνήθως το πρόβλημά μου με όλους τους προέδρους ποιο είναι; Ότι στηρίζω τους προπονητές. Μα αν ο τεχνικός διευθυντής κι ο team manager δεν στηρίξει τον συνεργάτη του, ποιον θα στηρίξει; Τον πρόεδρο; Οι πρόεδροι έχουν διώξει τον προπονητή που παίρνουν από την πρώτη μέρα, αυτό είναι δεδομένο».

Νομίζω ότι και στον Ιωνικό είχε γραφτεί ότι «ο Κασναφέρης θέλει τον Παράσχο».

«Κατ' αρχάς δεν έχουμε "παντρευτεί" με τον Παράσχο και στον Ιωνικό δεν τέθηκε ποτέ τέτοιο θέμα. Δεν πάμε αυτοκόλλητοι, δεν πάμε μαζί. Αν το φέρει η συγκυρία καλώς να συνεργαστούμε. Είμαστε δύο άνθρωποι που έχουμε συνεργαστεί, ξέρει ο ένας τα χνώτα του άλλου και συνεργαζόμαστε καλά».

«Στόχος της Ρεάλ ήταν να πάρει το Champions League και το πήρε. Στόχος της Λαμίας ήταν να σωθεί και σώθηκε»

Πάμε πάλι στη Λαμία.

«Ναι, έγινε το τηλεφώνημα του Πανουργιά, παίρνουμε τον Φέστα και πάμε στη Λαμία. Το περιτύλιγμα μας έλεγε ότι είναι κάποιοι καλοί παίκτες, κάποια καλά ονόματα και ότι εύκολα θα μπορέσουμε να τη συνεφέρουμε. Στην πορεία είδαμε όμως ότι κάτι δεν πήγε καλά όλη τη χρονιά. Μια ομάδα που είχε επτά συνεχόμενες ήττες, έπρεπε να αντιστρέψει αυτήν την πορεία. Άρα ο στόχος ήταν να πάμε στο μπαράζ και δεν ήταν και δεδομένο, γιατί ο Απόλλωνα ήταν στην ανιούσα και εμείς στην κατιούσα. Ο δεύτερος στόχος και λίγο πιο μακρινός ήταν μήπως και πιάσουμε τον Ατρόμητο. Δυστυχώς, ο συνδυασμός των αποτελεσμάτων δεν μας βόλεψαν στα play out. Σε εννιά ματς όμως αυτή η ομάδα πήρε 12 βαθμούς. Δεν είναι εύκολο όταν πηγαίνεις κάπου τέλη Μαρτίου και βρίσκεις ένα διαμορφωμένο ρόστερ, χωρίς να κάνεις μεταγραφές και έχοντας παίκτες όπως ήταν ήδη προπονημένοι. Εσύ προσπαθείς να πάρεις τα μέγιστα και να αλλάξεις. Εκαναν κάποιοι κριτική ότι η ομάδα δεν έπαιξε ελκυστικό ποδόσφαιρο. Δεκτό. Εμείς όμως δεν πήγαμε να το παίξουμε ωραίοι αλλά να σώσουμε την κατάσταση. Το πρώτο πράγμα που κοιτάξαμε ήταν να κρατήσουμε το μηδέν πίσω και να βάλουμε 1-1,5 γκολ μπροστά, γιατί ο μέσος όρος των γκολ μπροστά της ομάδας ήταν 0,7 γκολ/ματς και 1,4 γκολ/ματς πίσω.

Ο στόχος ήταν να μαζευτούμε αμυντικά κι ό,τι βάλουμε μπροστά. Αυτό μας βοήθησε στην Τρίπολη, στον Απόλλωνα και με τον Ατρόμητο. Πάμε στα ματς των μπαράζ. Είχαμε να αντιμετωπίσουμε μία ομάδα που χτίστηκε για να παίξει ποδόσφαιρο και να φτιάξει φάσεις. Η Βέροια έκανε 20 νίκες παίζοντας ποδόσφαιρο. Και εσύ ήσουν μια ομάδα που έπαιζε αντάρτικο, είχες γαλουχηθεί να κλέψεις τα αποτελέσματα. Και λένε "δεν έπαιξες καλό ποδόσφαιρο". Παίρνουμε το πρώτο ματς σε μια διαβολοβδομάδα. Νικήσαμε τη Βέροια 2-1 που η Βέροια ήταν καλύτερη από εμάς. Εμείς όμως νικήσαμε λόγω εμπειρία, λόγω προσωπικότητας κάποιων παιδιών, λόγω διαχείρισης του αγώνα, λόγω καλού κοουτσαρίσματος. Κι αντί να ήμασταν χαρούμενοι εκείνη την εβδομάδα, οι παρατρεχάμενοι δημιούργησαν ένα κλίμα του στιλ "δεν ήμασταν καλοί". Αυτό το πράγμα το εισπράττει ο ποδοσφαιριστής, ο προπονητής, ο Κασναφέρης. Και πάμε να παίξουμε το δεύτερο ματς μέσα στη Λαμία με το πιστόλι στον κρόταφο και γι' αυτό μίλησα για "ελεύθερους σκοπευτές". Σκέψου να σου σκάσει η βόμβα στα χέρια σου. Ούτε στον περιφερειακό δεν θα μπορούσες να βγεις για να φύγεις τρέχοντας από τη Λαμία. Άρα η Βέροια έχοντας χάσει στο πρώτο ματς, ήρθε χωρίς άγχος να μας βάλει ένα γκολ και να μας κλείσει το σπίτι. Στο ημίχρονο μιλήσαμε στα παιδιά αλλάξαμε την εικόνα και λειτούργησε αυτό. Άρα έχω να πω ένα μπράβο στον Φέστα και στους ποδοσφαιριστές. Όταν πήγαμε εκεί δεν είπαμε ότι θα κάνουμε την ομάδα Μπαρτσελόνα, είπαμε ότι θα την σώσουμε.

Και θα πω και κάτι εδώ που θα μείνει. Η Ρεάλ Μαδρίτης πέρασε τη Μάντσεστερ Σίτι. Η Σίτι για 85' τσαλαπάτησε τη Ρεάλ, δεν υπήρχε Ρεάλ. Από το 85' μέχρι το 115' έβαλε τρία γκολ όμως. Άρα ο Αντσελότι θα πρέπει να είναι αποτυχημένος και η Ρεάλ στεναχωρημένη. Η Λίβερπουλ στον τελικό την πάτησε τη Ρεάλ. Ετσι δεν είναι; Ο Αντσελότι θα πρέπει να είναι αποτυχημένος σαν τον Φέστα. Μη τρελαθούμε τελείως. Ο στόχος ήταν η Ρεάλ να πάρει το Champions League και το πήρε, με το ποδόσφαιρο που έπαιξε. Αυτό έγραψε η ιστορία. Ετσι έγραψε κι η ιστορία: Ο Φέστα κι οι παίκτες του έσωσαν την Λαμία. Μη τρελαθούμε. Και γι' αυτό είπα ότι ο Φέστα έβαλε τη μούρη του στα σκατά».

Η σεζόν 2022-2023 τί θα γράψει;

«Συνεχίζω στη Λαμία όπως ξέρετε και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι η τελευταία μου ομάδα. Για να φτάσει η Λαμία σ' αυτό το σημείο σημαίνει ότι έχει κάνει κάποια λάθη. Η αυτοκριτική μας έχει γίνει από τον μεγαλομέτοχο και απ' όλους. Θα μείνω λοιπόν για να βοηθήσω να αλλάξουν 5-10 πράγματα στο κομμάτι στελέχωσης, οργάνωσης, διοίκησης της ομάδας. Να γίνουν κάποια πράγματα πιο επαγγελματικά και να έχουμε μια πιο άνετη παραμονή. Πέρυσι, εκεί που η Λαμία πήγε να πέσει, συζητούσαν ότι η ομάδα πάει να βγει Ευρώπη. Ξαφνικά, σηκώθηκαν τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Μια ομάδα που τρία χρόνια τον Οκτώβριο-Νοέμβριο πάει να πέσει και σώζεται στο τέλος, ξαφνικά να πάει για Ευρώπη. Δεν γίνονται αυτά. Πρέπει να μπουν οι υποδομές, να τελειώσεις 2-3 χρονιές 7ος-10ος και φέτος να σωθούμε εύκολα, έτσι ώστε να μην γίνει ασανσέρ η ομάδα. Ο Παπαϊωάννου αγαπάει την ομάδα, βάζει λεφτά και έχει μάθει από τα λάθη του. Είναι ένας άνθρωπος που έχει όραμα και όρεξη για να εξελίξει την ομάδα. Με εμπιστεύεται και αυτό είναι πολύ σημαντικό για εμένα και θέλω να τον ευχαριστήσω θερμά. Είμαι υποχρεωμένος να του ανταποδώσω την εμπιστοσύνη στα μέγιστα, τόσο σ' αυτόν όσο και στους άμεσους συνεργάτες της ΠΑΕ. Με την στήριξη του κόσμου μπορούμε να κάνουμε την Λαμία μια πολύ ποιοτική ομάδα».

«Ήμουν Ολυμπιακός. Τι να πω ότι ήμουν; Ροζ Πάνθηρας;»