Ποιος
Παναθηναϊκός
και ποια
Γιουβέντους;
Μόνο
Ολυμπιακός!
Χωρίς καμία αμφιβολία, ο Λουτσιάνο Γκαλέτι είναι από τους καλύτερους ξένους παίκτες που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα. Δέθηκε τόσο πολύ με τον Ολυμπιακό και τον κόσμο της ομάδας, προσαρμόστηκε στην κουλτούρα της χώρας που λάτρεψε στην πορεία και εν τέλει λατρεύτηκε όσο ελάχιστοι.
Με αφορμή την τελευταία επίσκεψή του στη χώρα μας, το Gazzetta τον συνάντησε στην Καστέλλα, λίγα μέτρα από τα γραφεία της ΠΑΕ Ολυμπιακός.
Από τις απαντήσεις του και τα λόγια του καταλαβαίνεις εύκολα ότι δεν πουλάει οπαδιλίκι. Αγάπησε πραγματικά αυτήν την ομάδα. Αρνήθηκε τη Γιουβέντους εξάλλου για να μείνει στο Λιμάνι. Εναν χρόνο πριν προκύψουν οι «ερυθρόλευκοι», αρνήθηκε την προοπτική του Παναθηναϊκού.
Πώς θα ήταν η καριέρα η εξέλιξη της καριέρας του αν δεν είχε προκύψει το πρόβλημα στον νεφρό; Ουδείς το ξέρει. Αυτό που ο ίδιος μάς είπε με το χέρι στην καρδιά είναι πως θα ήθελε να κλείσει την καριέρα του με την ερυθρόλευκη φανέλα.
Τουλάχιστον, είχε την επιλογή να κλείσει το κεφάλαιο «ποδοσφαιριστής» ακούγοντας τον κόσμο του Ολυμπιακού να τραγουδά ρυθμικά το όνομά του. Κατάφερε να να κάνει την δει την κόρη του να τον δει ως παίκτη έστω για μία φορά.
Ο Λουτσιάνο Γκαλέτι στο Gazzetta, στη συνέντευξη της ζωής του για τον Λεμονή και τον... Μίκι που του έφερε από το Παρίσι, τον Νικοπολίδη που τον έχει δει να τρελαίνεται δύο φορές, τον Καμπιάσο, τον Μαρινάκη, τον Κόκκαλη και όλα τ' αστέρια με τα οποία συνεργάστηκε. Από την κουβέντα δεν λείπει κι ο Μαραντόνα ο οποίος όταν τον είχε συναντήσει 18 ετών σ' ένα καφέ είχε προβλέψει ότι θα γίνει καλύτερος από τον πατέρα του.
Ευχαριστούμε θερμά την ΠΑΕ Ολυμπιακός στο αίτημά μας να προσφέρει μια υπογεγραμμένη φανέλας της ομάδας.
Πώς είναι η ζωή σου; Τί κάνεις τώρα;
«Τώρα πλέον παίζω μπάλα καμία φορά με τους φίλους μου αλλά για πολύ λίγο. Επαγγελματικά ασχολούμαι με την εκπροσώπηση παικτών, έχω ιδρύσει την «7 Group» στην Αργεντινή, μου αρέσει πολύ αυτή η δουλειά γιατί ταξιδεύω και συναναστρέφομαι με ανθρώπους του ποδοσφαίρου. Αυτός είναι ένας τρόπος ώστε να παραμείνω στο χώρο του ποδοσφαίρου, που είναι η ζωή μου».
Πώς νιώθεις κάθε φορά που επιστρέφεις στην Ελλάδα;
«Πάντα με γοητεύει το να γυρίζω στην Ελλάδα, η οικογένειά μου είναι ερωτευμένη μ' αυτήν τη χώρα όπως κι εγώ. Με το που προσγειώνομαι στο αεροδρόμιο είναι ένα πολύ ιδιαίτερο συναίσθημα για εμένα. Εχω φίλους εδώ, ο κόσμος με βλέπει στο δρόμο και με σταματά για ένα αυτόγραφο ή μια φωτογραφία. Εδώ είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος. Στην αρχή, όταν είχα φύγει από την Ισπανία για την Ελλάδα, δεν ήταν εύκολα για εμένα λόγω της γλώσσας και της ζωής στην καθημερινότητα αλλά δεν αργήσαμε να λατρέψουμε την Ελλάδα - ερχόμαστε εδώ και για διακοπές. Πάντα είμαι ανοιχτός στο να δουλέψω στην Ελλάδα, γιατί όπως είπα, μου αρέσει αυτός ο τόπος και πάντα συμβουλεύω τους ποδοσφαιριστές να έρχονται στο πρωτάθλημά σας»
Οι κόρες σου έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα;
«Η μεγάλη μου κόρη, η Παουλίνα γεννήθηκε στην Αργεντινή. Η μικρή, το 2010, στην Αθήνα».
Ποιες είναι οι πιο δυνατές σας αναμνήσεις από την Ελλάδα;
«Εζησα τις πιο έντονες στιγμές της καριέρας μου στην Ελλάδα. Ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Από την πρώτη στιγμή που μου είπαν για τον Ολυμπιακό δεν αμφέβαλα, ήταν μια πολύ σημαντική απόφαση για εμένα που μου βγήκε σε καλό».
«Γιατί αρνήθηκα τον Παναθηναϊκό του φίλου μου Εκι Γκονσάλες»
Όταν ενημερώθηκες για την πρόταση του Ολυμπιακού, είχες άλλες επιλογές;
«Εναν χρόνο πριν έρθω στον Ολυμπιακό, είχα πρόταση από τον Παναθηναϊκό. Με πήρε τηλέφωνο ο Έκι Γκονσάλες που είναι φίλος μου, παίζαμε μαζί στις μικτές ομάδες της Αργεντινής και μου είπε να έρθω να παίξω μαζί του στον Παναθηναϊκό - του απάντησα ότι δεν ήθελα να πάω τότε στην ομάδα του. Την επόμενη χρονιά με κάλεσαν από τον Ολυμπιακό και δεν το σκέφτηκαν καν. Ενιωσα ότι ήταν μια πολύ καλή προοπτική για εμένα».
Γιατί δεν δέχτηκες την πρόταση του Παναθηναϊκού;
«Γιατί ένιωσα ότι δεν ήταν η σωστή στιγμή να φύγω από την Ισπανία. Ήμουν στην Ατλέτικο, αισθάνθηκα ότι δεν έπρεπε τότε να αλλάξω χώρα και να φύγω από τη La Liga. Από την άλλη, όταν με πήραν από τον Ολυμπιακό, ένιωσα το ακριβώς αντίθετο. Ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη ομάδα, έπαιζε Champions League, είχε τον Ντάρκο Κοβάσεβιτς, τον Ραούλ Μπράβο, τρομερούς ποδοσφαιριστές...».
Θυμάσαι λεπτομέρειες από την πρόταση του Παναθηναϊκού;
«Συνέβη όταν ήμουν στην προετοιμασία με την Ατλέτικο και δεν έδωσa ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αλλά και όταν ήρθε η πρόταση από τον Ολυμπιακό ήμουν ήμουν και πάλι σε φάση προετοιμασίας. Είπα στο μάνατζερ μου "βρες τα με τον Ολυμπιακό και πάμε". Στην αρχή η Ατλέτικο δεν ήταν θετική να με παραχωρήσει αλλά εγώ πίεσα την κατάσταση για να πάρω μεταγραφή στον Ολυμπιακό. Με είχαν φέρει στην Ελλάδα οι άνθρωποι της ομάδας για να μου δείξουν την πόλη και μαγεύτηκα αμέσως. Είχα έρθει με τον πατέρα μου και αμέσως κατάλαβα ότι το να πω "ναι" θα ήταν μια καλή απόφαση για εμένα».
Είχε κάνει εντύπωση ότι ήρθες στον Ολυμπιακό ενώ ήσουν σε πολύ καλή ηλικία - θα μπορούσες να συνεχίσεις στο εξωτερικό.
«Ήμουν στη Σαραγόσα τέσσερα χρόνια, μετά είχα ένα σημαντικό πέρασμα από την Ατλέτικο, μετά το επόμενο βήμα θα ήταν να παίξω στη Ρεάλ Μαδρίτης ή στην Μπαρτσελόνα. Από τη στιγμή που δεν είχα αυτή τη δυνατότητα, σκέφτηκα ότι ήθελα να αλλάξω χώρα και να δοκιμάσω σ' ένα άλλο πρωτάθλημα. Τότε εμφανίστηκε ο Ολυμπιακός, ο οποίος έπαιζε στο Champions League και είχε μεγάλους παίκτες στο ρόστερ του. Ήξερα για την Ελλάδα ότι έχει φανατικούς οπαδούς και θα περίμεναν πάρα πολλά από εμένα οι φίλοι του Ολυμπιακού και γι΄αυτό σε κάθε αγώνα έδινα τα πάντα για την ομάδα».
Τί σου άρεσε και τί όχι όταν ήρθες στην Ελλάδα;
«Όλα μου άρεσαν στην Ελλάδα, μοιάζει πολύ με την Αργεντινή. Οι άνθρωποι είναι πολύ φιλόξενοι, έχουν κοινά με τους συμπατριώτες μου. Οι οπαδοί είναι φανατικοί όπως και στην Αργεντινή, ήταν σαν να έπαιζα μπάλα στη χώρα μου. Ολοι στην Ελλάδα υποδέχτηκαν πολύ καλά τόσο εμένα όσο και την οικογένειά μου».
«Το 2009 είπα "όχι" στη Γιουβέντους, ήθελα μόνο Ολυμπιακό»
Όταν εμφανίστηκαν τα προβλήματα στην υγεία σου, ήταν να συνεχίσεις να παίζεις για τον Ολυμπιακό;
«Ναι. Το 2009 θυμάμαι ότι κάλεσαν στον Ολυμπιακό από τη Γιουβέντους για εμένα. Μετά με πήρε ο μάνατζερ μου και μου είπε ότι υπήρχε η δυνατότητα να πάω στη Γιουβέντους. Του απάντησα ότι δεν θέλω να πάω πουθενά, δεν μου έδινε κίνητρο να πάω στη Γιουβέντους, στον Ολυμπιακό τα είχα όλα».
Πώς είναι δυνατόν να μην ήθελες να πας στη Γιουβέντους;
«Εδώ τα είχα όλα, όπως σας είπα, ήμουν χαρούμενος και εγώ και η οικογένειά μου. Ο Ολυμπιακός έπαιζε Champions League, οι άνθρωποι με λάτρευαν και ένιωθα πολύ ωραία. Δεν είχα καμία ανάγκη να φύγω και να αλλάξω τη ζωή μου».
Τί θες να πεις σε εκείνους που θα διαβάσουν τη συνέντευξη και θα αναρωτηθούν ότι ως επαγγελματίας δεν γίνεται να αρνηθείς τη Γιουβέντους ενώ παίζεις στην Ελλάδα;
«Το καταλαβαίνω αλλά κι ο επαγγελματίας ποδοσφαιριστής έχει μια ζωή και μια οικογένεια πίσω του. Εμένα δεν θα με άλλαζαν τα χρήματα, ούτε θα με ενθουσίαζε η ζωή στην Ιταλία. Δυστυχώς, όμως, στην πορεία προέκυψε το πρόβλημα της υγείας μου και εξελίχθηκαν έτσι τα πράγματα. Θα ήθελα να παίζω για τον Ολυμπιακό και να μείνω εδώ για πάντα. Μ' αυτό το πρόβλημα της υγείας μου όμως, έπρεπε να επιστρέψω στην Αργεντινή. Είχα ανάγκη την οικογένειά μου και τους φίλους μου».
Το όνομά σου είναι έντονα συνδεδεμένο με το πρώτο διπλό του Ολυμπιακού στο Champions League.
«Ο πρώτος μου χρόνος ήταν εκθαμβωτικός. Είχαμε καλή ομάδα, καλό προπονητή, ο Λεμονής είναι μια φοβερή προσωπικότητα, έπαιρνε το καλύτερο από τον καθένα. Είναι φίλος. Είχε έμπειρους παίκτες, παίζαμε καλό ποδόσφαιρο και νικήσαμε στην Ιταλία και στη Γερμανία, ενώ κάναμε φοβερό ματς στην Ισπανία κόντρα στη Ρεάλ. Περάσαμε από τον όμιλο στους "16" κι οι οπαδοί λάτρευαν το πώς παίζαμε».
Ο Πατσατζόγλου μας είχε πει στη συνέντευξή του στο Gazzetta ότι είχε το προαίσθημα της νίκης πριν την Βρέμη. Εσύ, θυμάσαι κάποια ιδιαίτερη ιστορία απ' αυτά τα ματς;
«Ήμασταν στη Ρώμη, για τον αγώνα με την Λάτσιο, ήρθε ο Ίβιτς και μου είπε ότι είναι πολύ σημαντικό να νικήσουμε. Εγώ του είπα "ηρέμησε, μην αγχώνεσαι θα νικήσουμε και θα βάλω γκολ". Και έτσι έγινε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον κόσμο που είχε κατακλύσει τις κερκίδες του Ολίμπικο. Ήταν μια εντυπωσιακή νίκη. Δεν θα ξεχάσω ποτέ και τον αγώνα με την Ρεάλ στη Μαδρίτη, είχαμε κάνει ματσάρα αλλά τελικά χάσαμε».
Ποια είναι η γνώμη σου για τον Σωκράτη Κόκκαλη;
«Πολύ καλή, δεν μίλησα πολλές φορές μαζί του αλλά πάντα είχα στο μυαλό μου ότι είναι μια πολύ σημαντική προσωπικότητα, ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος. Όταν προέκυψε η πρόταση από τη Γιουβέντους και εγώ είπα ότι θέλω να μείνω στον Ολυμπιακό, εκείνος μου είπε να επεκτείνω τη συνεργασία μου με την ομάδα. Το ανανεώσαμε και ήμουν πολύ χαρούμενος μ' αυτό».
Αν δεν κάνουμε λάθος, ο Κόκκαλης όταν κάποιος σπουδαίος παίκτης όπως κι ο Τζόρτζεβιτς είχε πρόταση από το εξωτερικό, τον καλούσε για να τον ανανεώσει.
«Ο Τζόρτζεβιτς ήταν τεράστιος ποδοσφαιριστής και στα αποδυτήρια και στο γήπεδο - είχε φοβερό αριστερό πόδι. Όμως, δεν ήταν μόνο αυτός. Είχαμε τον Ντάρκο, τον Πάτσα... Πολλοί καλοί παίκτες όλοι τους».
Μπορείς να συγκρίνεις αυτήν την ομάδα του Ολυμπιακού με τη Σαραγόσα ή την Ατλέτικο;
«Στη Σαραγόσα είχαμε τον Μιλίτο, τον Βίγια, τον Πόνσιο, τον Σάβιο, ήμασταν μια ομάδα με παίκτες 23-24 ετών, αλλά με τεράστια πείνα για να πετύχουμε. Είχαμε φτιάξει μια φοβερή ομάδα. Στον Ολυμπιακό επίσης είχαμε τεράστια ομάδα αλλά με πιο έμπειρους παίκτες. Με τη Σαραγόσα παίζαμε Europa League, όχι Champions League. Με εκείνη την ομάδα του Ολυμπιακού μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τον οποιοδήποτε. Όταν ήρθε η ώρα να παίξουμε με την Τσέλσι του Μουρίνιο είχαμε 2-3 τραυματίες και ας μην ξεχνάμε ότι τελικά κατέκτησε το Champions League. Ήταν πολύ δύσκολο. Εγώ δεν είχα παίξει όπως κι ο Λούα Λούα...».
Αν έπαιζες εσύ θα είχαν διαφορετική κατάληξη αυτά τα ματς;
«Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό. Μην ξεχνάτε όμως ότι στον Πειραιά η Τσέλσι δεν μπόρεσε να μας νικήσει και στο Λονδίνο είχαμε και το δοκάρι του Μπελούτσι».
Πότε κατάλαβες ότι αυτή η χώρα κι αυτή η ομάδα είναι τόσα σημαντικές για εσένα;
«Όταν ξεκίνησα να παίζω στο Καραϊσκάκης. Ήταν ένα φιλικό ματς, θυμάμαι πως μας υποδέχτηκε ο κόσμος. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτή η ομάδα είναι για εμένα. Και τώρα όταν περνάω έξω από το γήπεδο αυτό, νιώθω ότι είναι το μέρος μου. Μου αρέσει να βλέπω αγώνες του Ολυμπιακού».
Εχεις φύγει από τον Ολυμπιακό εδώ και πολλά χρόνια, αλλά όπως είδαμε κανείς δεν σε ξεχνά. Σε σταματούν για φωτογραφίες. Πώς είναι αυτό το αίσθημα;
«Είναι φανταστικά... Εδώ είναι το μοναδικό μέρος που μου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Από την Αργεντινή έφυγα όταν ήμουν 18 ετών. Και στη Σαραγόσα με αναγνωρίζουν, έμεινα τέσσερα χρόνια και κατέκτησα δύο τίτλους. Με σέβονται πολύ, αλλά αυτό που μου συμβαίνει εδώ δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα».
«Ηταν φανταστικό που κατάφερα να φέρω τον Καμπιάσο στον Ολυμπιακό»
Γιατί πιστεύεις ότι σ' αγαπάει τόσο ο κόσμος του Ολυμπιακού;
«Γιατί είμαι αυθεντικός, δεν είχα ποτέ προβλήματα με τις άλλες ομάδες. Οι οπαδοί όλων των ομάδων με σέβονται. Νιώθω πολύ ωραία από την αναγνώριση του κόσμου στην Ελλάδα».
Το γκολ που έβαλες με τη Σαραγόσα, κόντρα στη Ρεάλ Μαδρίτης, στον τελικό Κυπέλλου ήταν το καλύτερο στην καριέρα σου;
«Ήταν ένα από τα πιο σημαντικά που έβαλα ποτέ μου. Ήταν κόντρα στη Ρεάλ των "γκαλάκτικος", στον τελικό Κυπέλλου και σημάδεψε το τελευταίο τρόπαιο της ομάδας από τότε μέχρι και σήμερα».
Εχεις συνυπάρξει με τρομερούς παίκτες όπως οι Ρικέλμε, Αϊμάρ, Αγουέρο, Καμπιάσο, Ζανέτι, Τόρες, Κοβάσεβιτς... Ποιος θεωρείς ότι είχε πραγματικά το κάτι ξεχωριστό και απολάμβανες να τον βλέπεις στις προπονήσεις;
«Είναι πολλοί... Ο Σαβιόλα, ο Αγουέρο, ο Ρικέλμε, αλλά οι Ρικέλμε κι ο Αϊμάρ στις προπονήσεις έκαναν απίστευτα πράγματα, έπαιζαν άλλο ποδόσφαιρο και είχα την τύχη να παίξω μαζί τους. Εβλεπα πράγματα που άλλοι δεν μπορούσαν να τα δουν. Ήταν απόλυτα προετοιμασμένοι και συγκεντρωμένοι και έκαναν πράγματα που ο αντίπαλος δεν τα περίμενε».
Όταν ήσουν στον Ολυμπιακό προσπάθησες να φέρεις κάποιο απ' αυτά τα ονόματα;
«Θα τους ήθελα όλους όπως τον Ρικέλμε και τον Αϊμάρ, αλλά έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες. Κι ο Ολυμπιακός όμως είχε παικταράδες...».
Η διοίκηση σού ζήτησε να μεσολαβήσεις για να έρθει κάποιος απ' αυτούς;
«Όσο έπαιζα εγώ όχι, αλλά όταν ήμουν σκάουτ της ομάδας μίλησα με τον Χουάν Λορένθο (σ.σ. πρώην αθλητικός διευθυντής του Ολυμπιακού) και με ρώτησε αν μπορούμε να φέρουμε κάποιον κεντρικό χαφ. Μίλησα με τον "Κούτσου" (Καμπιάσο), ο οποίος ήταν στην Ιταλία. Του είπα "έλα εδώ στην Ελλάδα, θα είσαι καλά όπως κι η οικογένειά σου" κι όντως έτσι κύλησαν τα πράγματα. Ήρθε στον Ολυμπιακό και έμεινε εδώ δύο χρόνια, πέρασε καλά και για εμένα όμως ήταν φανταστικό γιατί κατάφερα να φέρω έκανα φανταστικό παίκτη και φίλο στον Ολυμπιακό».
Ύστερα απ' αυτήν την τεράστια καριέρα τί είναι αυτό που θυμάσαι πιο έντονα;
«Τα πάντα... Θυμάμαι τις προπονήσεις, τις ημέρες πριν από τα μεγάλα ματς, τους αγώνες για το Champions League, καταστάσεις που ζεις μόνο όταν είσαι σ' αυτόν το χώρο. Η αδρεναλίνη πριν από τα σημαντικά ματς δεν συγκρίνεται με τίποτα».
«Τί μ@λ@κ@ς ήμουν που πήρα κόκκινη, αν δεν έβγαινα θα βάζαμε άλλα δύο γκολ στον τελικό με την ΑΕΚ»
Πώς θυμάσαι τον τελικό Κυπέλλου με την ΑΕΚ;
«Τί ματς! Είναι ένα από τα σημαντικότερα ματς της καριέρας μου, είχα βάλει και γκολ. Ενας τελικός που δεν τον θυμάμαι μόνο εγώ αλλά και χιλιάδες άνθρωποι. Το σκορ ήταν 4-4 και τελικά νικήσαμε 15-14 στα πέναλτι. Οι οπαδοί εξερράγησαν κι η κατάληξη αυτού του τελικού ήταν από τα καλύτερα επιτεύγματα της καριέρας μου».
Θυμάσαι κάποια ενδιαφέρουσα ιστορία από εκείνο το βράδυ;
«Ναι δεν ξεχνώ όταν ανεβήκαμε στο πούλμαν εκείνο το βράδυ. Θα σας πει κι ο Παναγιώτης (σ.σ. ο Παναγιώτης Φριντζάλας είναι ο κουμπάρος και συνεργάτης του Γκαλέτι στην Ελλάδα) κάτι πολύ ενδιαφέρον».
Παίρνοντας τη σκυτάλη, ο Παναγιώτης Φριντζάλας, ανέφερε:
«Είχαμε πάει στο γήπεδο με έναν φίλο από την Αργεντινή, την κοπέλα του Λέτο και τον μάνατζέρ του. Όταν μπήκε το γκολ της ΑΕΚ και έγινε το 3-2, άναψαν καπνογόνα και βεγγαλικά, έγινε χαμός. Τότε έβαλε τα κλάματα η κοπέλα του Λέτο και είπε να φύγουμε. Όταν είπαμε να φύγουμε, ο τελικός είχε διακοπεί, επειδή ήταν πεσμένος με ενοχλήσεις ο Ντάρμπισαϊρ. Τότε είπα του Γκασπάρ, του φίλου μου, να φύγουν εκείνοι και ότι εγώ θα έμενα. Ότι θα επέστρεφα με τρένο. Σαν να το ένιωσα ότι ο τελικός θα είχε φοβερή τροπή. Καθώς επέστρεφα στη θέση μου, μπαίνει το γκολ του Ολυμπιακού. Παίρνει κόκκινη ο Γκαλέτι, βγαίνει εκτός αγώνα. Με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: "Αν πάρουμε το Κύπελλο, κατέβα κάτω". Μετά την ολοκλήρωση των πέναλτι, κατέβηκα πράγματι κάτω στο γήπεδο και μου έδωσε τη φανέλα του. Μετά μπήκαμε και στα αποδυτήρια».
Είχες πάρει και την κόκκινη κάρτα.
«Τί μ@λ@κ@ς ήμουν! (γέλια). Δεν είχα δει ότι ο Κάκος μού είχε δείξει κίτρινη γιατί είχα σκύψει να φτιάξω τις κάλτσες μου. Είχα πλάτη τον διαιτητή και από τον πάγκο δεν μου το είπα κάποιος. Ετσι, όταν σκόραρα έβγαλα τη φανέλα στο γκολ και δέχτηκα δεύτερη κίτρινη. Ότι δεν το ήξερα φαίνεται και από την απορία μου. Αν δεν έπαιρνα κόκκινη και συνέχιζα να παίζω θα είχαμε βάλει άλλα δύο γκολ».
Είχες μιλήσει με κάποιον από τους Αργεντινούς της ΑΕΚ γι' αυτόν τον αγώνα;
«Συνάντησα τον Πελετιέρι στην Αργεντινή και μιλήσαμε γι' αυτόν τον τελικό. Ο Πελετιέρι είχε χάσει πέναλτι, ήταν στεναχωρημένος γι' αυτό, αλλά εγώ ήμουν πολύ χαρούμενος».
Μετά τον αγώνα, ήθελες να φιλήσεις τον Νικοπολίδη; Είχε πιάσει δύο πέναλτι και σκόραρε κιόλας στη διαδικασία.
«Ναι, ναι! Ήμουν εκτός αγώνα κι η διαδικασία των πέναλτι με είχε τρελάνει. Χάρη στον Νικοπολίδη τα καταφέραμε».
«Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί έφυγε ο Λεμονής»
Ποιος ήταν στον Ολυμπιακό ο καλύτερός σου συμπαίκτης - όχι μόνο ως παίκτης αλλά κι ως προσωπικότητα;
«Ο Νικοπολίδης ήταν ένα πολύ σοβαρό παιδί, αλλά εγώ τα πήγαινα καλά με όλους, όπως με τον Πατσατζόγλου, τον Αντζα, τον Ντάρκο, τον Τζόλε. Ήρθα πιο κοντά τους όταν άρχισα να μαθαίνω κι ελληνικά. Τότε άρχισαν να με σέβονται κι εκείνοι ακόμη περισσότερο, ήταν σημαντικοί άνθρωποι για εμένα».
Τελικά, κατάλαβες ποτέ γιατί έφυγε ο Λεμονής;
«Ποτέ δεν τον κατάλαβα! Δεν καταλάβαινα καλά και τα ελληνικά τότε και μου είχε προκαλέσει έκπληξη αυτή η εξέλιξη. Είχα μαζί του πολύ καλή σχέση. Θυμάμαι ότι ήθελα να πάω διακοπές στο Παρίσι. Του ζήτησα μια μέρα επιπλέον άδεια, γιατί ήθελα να δω και τους γονείς μου που είχαν πάει εκεί. Ο Λεμονής μου απάντησε: "Σε αφήνω αν μου φέρεις έναν λούτρινο Μίκι από την Disneyland". Όταν επέστρεψα του έφερα τον Μίκι που μου ζήτησε και το 2015, όταν είχα έρθει στην Ελλάδα και πήγα σπίτι του Τάκη για να φάμε, μου είπε "έλα εδώ να δεις". Μου έδειξε το κουκλάκι που του είχα φέρει, το είχε ακόμη».
Ισχύει ότι ο Κόκκαλης είχε κάνει παρατήρηση στον Μήτρογλου για τον πανηγυρισμό με τα πιστόλια;
«Θυμάμαι ότι τη σεζόν 2009-2010, μετά από ένα ματς όπου ο Κώστας είχε πανηγυρίσει με τα πιστόλια, ο πρόεδρος είχε έρθει στο Ρέντη. Μας είχε μαζέψει όλους και ρώτησε τον Μήτρογλου γιατί πανηγυρίζει έτσι. "Κοιτάξτε να νικήσουμε τον Παναθηναϊκό και εσύ άσε τα πιστόλια". Ο Κώστας σκόραρε δύο γκολ και γύρισε στην εξέδρα πανηγυρίζοντας πάλι με πιστόλια». (γέλια)
Ποιος ήταν ο παίκτης που έκανε τον περισσότερο χαβαλέ στα αποδυτήρια;
«Ο Τοροσίδης, ο Πάντος...».
«Πήγα να παραγγείλω αβγά και είπα τη λέξη @ρχιδι@»
Θυμάσαι καμιά ωραία ιστορία να μας πεις;
«Εχω πολύ κακή μνήμη. Μπορώ να σας πω κάτι όμως με εμένα. Όταν ήμουν στην Ελλάδα, τις πρώτες μέρες μου στον Ολυμπιακό, τρώγαμε σ' ένα εστιατόρια. Ήθελα να παραγγείλω αβγά και νόμιζα ότι τα αβγά λέγονται "@ρχιδι@". Λέω στην κοπέλα φέρτε μου ένα πιάτο @ρχιδι@". Εκείνη σοκαρίστηκε και αφού της εξήγησα τί εννοώ, μου είπε ότι κάνω λάθος και έτσι έμαθε πώς λέγονται τα αβγά.
Δεν θα ξεχάσω επίσης άλλη μια ιστορία. Την πρώτη μέρα που ήμουν στην Ελλάδα άκουγα στην τηλεόραση μια διαφήμιση που είχε τον ύμνο του Παναθηναϊκού. Μια μέρα λοιπόν, είμαστε στου Ρέντη και όπως τρώει η ομάδα, εγώ περπατούσα στο διάδρομο προς το τραπέζι και σφύριζα ρυθμικά τον ύμνο του Παναθηναϊκού, χωρίς να ξέρω τί είναι αυτό που τραγουδούσα. Είχαν γυρίσει όλοι και με κοιτούσαν καλά καλά...» (γέλια)
Ισχύει ότι ο Κόκκαλης πριν από τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό σας άφηνε έναν φάκελο για πριμ;
«Ναι, πριν από κάθε σημαντικό ματς υπήρχε πριμ. Νικήσαμε πολλά ντέρμπι. Εγώ προσωπικά πάντα νικούσα τον Παναθηναϊκό (1 νίκη - 4 ισοπαλίες το ρεκόρ του απέναντι στους πράσινους), αλλά αυτό με τα πριμ δεν συνέβαινε μόνο στην Ελλάδα. Το έζησα και στην Ισπανία».
Τα πριμ έδιναν επιπλέον κίνητρο για να αποδώσει ένας παίκτης;
«Όχι, για μένα ήταν το ίδιο. Είχα πάντα το ίδιο κίνητρο, αλλά σαφέστατα το πριμ ήταν πάντα κάτι το ιδιαίτερο. Όταν νικάς ένα ντέρμπι είναι πάντα ξεχωριστό. Όταν χάνεις δεν μιλάς για μία εβδομάδα, όταν νικάς βγαίνεις έξω, πας για καφέ, διασκεδάζεις».
«Λίγο πριν μάθω για το πρόβλημα στο νεφρό, έγραφαν ότι δεν αποδίδω καλά»
Μπορείς να θυμηθείς τις μέρες που έμαθες για το πρόβλημα της υγείας σου; Πότε κατάλαβες ότι το πρόβλημα στον νεφρό είναι τόσο σημαντικό;
«Μόλις είχα γυρίσει από διακοπές μίας εβδομάδας από την Αργεντινή και έπρεπε να υποβληθούμε όλοι σε εξετάσεις ρουτίνας, τις κάναμε κάθε τρεις μήνες. Ήταν Δεκέμβριος, πήγα μόνος μου στο νοσοκομείο για τις εξετάσεις και μετά μου τηλεφώνησε ο γιατρός όπου και μου είπε ότι τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά. Ετσι, έπρεπε να κάνω επαναληπτικές. Εκείνη την εβδομάδα είχαμε τρία ματς και είπα να περιμένουμε για να παίξω στα ματς και θα της έκανα αργότερα. Την επόμενη μέρα, όμως, πήγα στο νοσοκομείο και έμεινα μέσα για 15 μέρες. Ήταν πολύ σκληρό για μένα και σίγουρα κάτι που δεν περίμενα.
Θυμάμαι ότι το τελευταίο μου ματς με τον Ολυμπιακό ήταν την 10η Ιανουαρίου του 2010. Είχαμε προπονητή τον Κετσπάγια, δεν είχαμε ξεκινήσει καλά στο πρωτάθλημα και έγραφαν ότι δεν αποδίδω καλά, ότι δεν σκοράρω και δεν δίνω ασίστ. Σ' εκείνο το ματς όμως είχαμε νικήσει 2-1 και είχα βάλει το 2ο γκολ. Όταν ήμουν στο νοσοκομείο, μιλούσα με τον Παναγιώτη και με ρώτησε τί συμβαίνει. Ενιωθα ότι είχα κάποιο σοβαρό πρόβλημα και του είπα "μη στεναχωριέσαι, ακόμα κι αν δεν παίξω ξανά σου έχω αφιερώσει γκολ". Μου είχε ζητήσει ο Παναγιώτης να σκοράρω με την ΑΕΛ για να απαντήσω στις κριτικές. Το έκανα και του αφιέρωσα αυτό το γκολ.
Όταν πήγα να κάνω τις επαναληπτικές εξετάσεις, είχα πει στον προπονητή "πάω για μια ανάλυση εξετάσεων και θα γυρίσω να παίξω". Τελικά, δεν γύρισα ποτέ. Εμεινα στο νοσοκομείο 15 μέρες».
Ποιος σε ενημέρωσε ότι δεν θα ξαναπαίξεις;
«Ο γιατρός της ομάδας. Είχα μείνει εκτός τρεις μήνες, είχα χρόνο να καταλάβω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και πως το ενδεχόμενο να μην ξαναπαίξω ήταν αρκετά μεγάλο. Θυμάμαι ότι όταν με ενημέρωσαν ήμουν με τον πατέρα μου στην κλινική. Ήταν κάτι που το φανταζόμουν. Το ότι έπρεπε να φύγω από την Ελλάδα με πόνεσε πιο πολύ και από το ότι σταμάτησα να παίζω μπάλα. Μετά έπρεπε να βρω συμβατό δότη και τελικά ύστερα από δύο χρόνια ο άνθρωπος που μου χάρισε τον νεφρό του ήταν ο ίδιος ο πατέρας μου».
Πήγες ποτέ σε ψυχολόγο για να ξεπεράσεις εκείνο το πρόβλημα;
«Όχι, τίποτα... Πάντα ήμουν πολύ δυνατός πνευματικά, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα γυρνούσα να παίξω μπάλα και όταν έγινε το χειρουργείο, μίλησαν με τον γιατρό και μου είπε ότι αν πάνε όλα καλά με την επέμβαση θα μπορούσα να παίξω πάλι. Αυτό ήταν κάτι πολύ σπουδαίο για εμένα και τελικά γύρισα το 2013 για να παίξω στον ΟΦΗ. Ήξερα ότι δεν θα ήμουν στο ίδιο επίπεδο και τελικά τα έφερε έτσι η μοίρα ώστε να αποσυρθώ ύστερα από αγώνα στο Καραϊσκάκης απέναντι στον Ολυμπιακό».
Είναι αλήθεια ότι αυτό το πρόβλημα προκλήθηκε όταν ήσουν μικρός;
«Ναι, όταν ήμουν 17 ετών και βρισκόμασταν με την εθνική Αργεντινής στο Μεξικό είχα πάθει φαρυγγίτιδα και το μικρόβιο πήγε στους νεφρούς»
Όταν έπαιξες για πρώτη φορά μετά την επιστροφή σου, είχες κάποιον φόβο μέσα σου ότι κάτι μπορεί να πάει στραβά;
«Δεν είχα κανέναν απολύτως φόβο, ένιωθα πολύ καλά. Όταν γύρισα στο Καραϊσκάκης και είδα αυτήν την υποδοχή των οπαδών, που τραγουδούσαν το όνομά μου συγκινήθηκα υπερβολικά και ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι τότε έπρεπε να σταματήσω. Κάλεσα τον τότε πρόεδρο του ΟΦΗ, τον Πουλινάκη και του είπα "τέλος, δεν ξαναπαίζω". Το σεβάστηκε, δεν μου είπε τίποτα».
Το σύνθημα «Λουτσιάαααανο Γκαλέεεετι» το τραγουδάς;
«Είχα πάει μια φορά στις Σπέτσες και είχαμε πάει για φαγητό. Μετά πήγαμε για ποτό και στο μαγαζί άρχισαν να μου τραγουδάνε το σύνθημα... Πολύ ωραίο! Μου στέλνουν βίντεο όπου παίζεται το τραγούδι αυτό».
Αυτό που σου έρχεται πιο έντονα στο νου από εκείνο το ματς ποιο είναι;
«Ήταν πολύ έντονο ματς για εμένα γιατί η κόρη μου η Χουλιέτα δεν με είχε δει ποτέ να παίζω ζωντανά. Όταν γεννήθηκε, τον Απρίλιο του 2010, δεν έπαιζα. Είχα πάντα στο μυαλό μου να επιστρέψω στα γήπεδα για να με δει. Αυτό ήταν, τελικά, το μόνο ματς που με είδε η κόρη μου να αγωνίζομαι. Ήταν ο τέλειος τρόπος για να σταματήσω το ποδόσφαιρο»
Τί θυμάσαι από το εξάμηνό σου στον ΟΦΗ;
«Μου έδωσε τη δυνατότητα να ξαναπαίξω ποδόσφαιρο, ένιωσα το σεβασμό και των αντιπάλων και των οπαδών του ΟΦΗ».
«Με τον Μαρινάκη τα βρήκαμε σε δύο λεπτά, πρότεινα στον Τοροσίδη τον Σαρμιέντο»
Το τέλος σου με τον Ολυμπιακό ήταν καλό; Υπήρξε κάποια δικαστική διαμάχη;
«Είχα 3,5 χρόνια συμβόλαιο κι όταν προέκυψε το πρόβλημα ήμουν στην Αργεντινή. Μιλήσαμε με την ομάδα για να βρούμε τη λύση στο θέμα του συμβολαίου και σε δύο λεπτά που μιλήσαμε με τον Μαρινάκη τα βρήκαμε αμέσως. Το θέμα λύθηκε αμέσως. Ήταν μια διαδικασία που είχε προκύψει με την αλλαγή διοίκησης. Όμως, το ότι όλα ήταν καλά αποδείχτηκε και αργότερα όταν ο Μαρινάκης μού πρότεινα να δουλέψω ως σκάουτ του Ολυμπιακού στην Αργεντινή».
Εναν χρόνο κράτησε αυτή η συνεργασία;
«Όχι, ήταν για τρία χρόνια. Μετά συνέχισα να δουλεύω μόνος μου με τη δική μου εταιρεία. Μακάρι μία μέρα να επιστρέψω για τον Ολυμπιακό, αλλά αυτό θα το δούμε. Μ' αρέσει αυτό που κάνω τώρα, ταξιδεύω σε Ελλάδα, Ισπανία, Ιταλία...».
Αν έχεις κάποιο καλό ταλέντο θα το πεις πρώτα στον Ολυμπιακό;
«Ναι, είχα μιλήσει με τον Τοροσίδη για τον Σαρμιέντο, 18 ετών, ο οποίος πέρασε από τη Μάντσεστερ Σίτι και τώρα είναι στη Χιρόνα δανεικός. Ο κόουτς ήθελε πιο έμπειρους παίκτες και έτσι δεν προχώρησε αυτή η περίπτωση. Όμως, θα φέρω έναν παικταρά στον Ολυμπιακό».
Τα όνειρά σου σήμερα ποια είναι;
«Να είναι καλά η οικογένειά μου. Εχω πλέον μια ήρεμη ζωή».
Το πρόβλημα της υγείας σου άλλαξε τον τρόπο σκέψης σου;
«Όχι, πάντα ήμουν ένας ήρεμος άνθρωπος, υπεύθυνος».
Από τη σημερινή ομάδα σ' αρέσει κάποιος παίκτης;
«Ο Φατιγκά έχει καλά στοιχεία αλλά τον έχουμε δει μόνο σ' ένα ματς. Είναι γρήγορος, το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει και πλέον αγωνίζονται γρήγοροι παίκτες».
Τί θυμάσαι από τα παιδικά σου χρόνια όταν ήσουν στην Αργεντινή;
«Ο πατέρας μου ήταν ποδοσφαιριστής, έπαιξε στη Μπόκα, στη Ρίβερ, στο Μεξικό και ήθελα να γίνω σαν τον πατέρα μου. Το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν η μπάλα. Επαιζα συνέχεια με τον αδερφό μου».
Ο αδερφός σου δεν ασχολήθηκε επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο;
«Επαιζε μπάλα αλλά όχι επαγγελματικά, τώρα ζει στην Αργεντινή».
Ο πατέρας σου είναι το παν για εσένα;
«Ναι, ήταν καλύτερος παίκτης από εμένα. Καλύτερος σκόρερ, εγώ ίσως καλύτερα τεχνικά και πιο δυνατός».
Η μητέρα σου τι σου έλεγε όταν ήσουν μικρός κι εσύ ήθελες να παίζεις μόνο μπάλα;
«Να διαβάζω, να είμαι καλός μαθητής. Ότι αν διαβάζω και κάνω αυτά που πρέπει, θα παίζω και μπάλα».
Και τελικά, σπούδασες κάτι;
«Τελείωσα το σχολείο αλλά δεν πήγα στο Πανεπιστήμιο. Σε ηλικία 19 ετών πήγα στην Ιταλία».
Τώρα παίζει μπάλα και η μεγάλη σου κόρη έτσι;
«Ναι, είναι δεξί εξτρέμ κι εκείνη. Και αριστερά καμιά φορά για να συγκλίνει. Στην Εστουντιάντες».
Με ποιον από τους σπουδαίους παίκτες που συνεργάστηκες είχες καλή σχέση;
«Με τον Αγκουέρο. Τον είχα επισκεφθεί στη Βαρκελώνη προτού παρουσιαστεί το πρόβλημα με την υγεία του. Παίξαμε μαζί στην Ατλέτικο. Όταν ήρθε πρώτη φορά, έμεινε στο σπίτι μου δέκα μέρες. Πολύ καλό παιδί».
«Ο Μαραντόνα μού είχε πει όταν ήμουν 18 ετών ότι θα γίνω καλύτερος από τον πατέρα μου»
Τον Μαραντόνα τον γνώρισες;
«Τον είδα από κοντά 2-3 φορές. Κατ' αρχήν ο Ντιέγκο ήξερε όλους τους Αργεντινούς ποδοσφαιριστές. Όλους. Όταν ήμουν 18 ετών και βρισκόμουν με την εθνική, είχα βρεθεί σε μια καφετέρια, στην οποία βρισκόταν κι αυτός. Καθόταν απέναντί μου και είπα στο σερβιτόρο ότι θα ήθελα να τον χαιρετήσω και να τον γνωρίσω. Τότε ο σερβιτόρος μού είπε ότι κι εκείνος ήθελε να με γνωρίσει. Μου είπε ότι είμαι πολύ καλός παίκτης, γρήγορος, ότι γνωρίζει τον πατέρα μου κι ότι ξέρει πως ήταν ο μπαμπάς μου πολύ καλός και δυνατός παίκτης αλλά ότι εγώ θα γίνω καλύτερος απ' αυτόν».
Για τους Αργεντινούς τί συμβολίζει ο Μαραντόνα;
«Είναι ο Θεός μας. Για τον τρόπο που έπαιζε, για το ότι κατέκτησε Μουντιάλ με την Αργεντινή. Ήταν τρελός... Τον αγαπούν όλοι οι Αργεντίνοι, η απώλειά του ήταν σοκαριστική - όχι μόνο για την Αργεντινή αλλά για όλο τον κόσμο. Εμαθα για το θάνατό του από την τηλεόραση, στις ειδήσεις».
Θα μπορούσες να συγκρίνεις τον Μέσι με τον Μαραντόνα;
«Είναι κι οι δύο Αργεντίνοι! Εχουμε αυτήν τη τύχη, αν και τον Μαραντόνα τον είδα λίγο να παίζει. Με τον Μέσι ήμουν συμπαίκτης και προπονήθηκα μαζί του. Εκτός από καταπληκτικός ποδοσφαιριστής είναι και άνθρωπος χαμηλών τόνων όπως εγώ. Είναι οικογενειάρχης όπως κι εγώ. Μ' αρέσει πολύ ο χαρακτήρας του».
Ποιες είναι οι διαφορές των Βραζιλιάνων με τους Αργεντίνους παίκτες;
«Εμείς είμαστε ξεχωριστοί (γέλια). Δεν έχουν πρόβλημα οι λαοί μεταξύ τους. Με τον Ντουντού, τον Ντιόγκο να πηγαίναμε πολύ καλά, ήμασταν κοντά, δεν είχαμε κάποιο πρόβλημα. Όταν παίζει όμως Αργεντινή – Βραζιλία πάντα θέλουμε να νικάμε, είναι το μεγάλο ντέρμπι της Λ. Αμερικής».
Οι δύο φορές που... τρελάθηκε ο Νικοπολίδης και το επεισόδιο Λέτο-Βαλβέρδε
Μπορείς να μας πεις κάποια ιδιαίτερη ιστορία από την Τούμπα;
«Επαιξα εκεί μόνο μία φορά, όταν έκανε την καρατιά ο Νικοπολίδης. Τον έχω δει να τρελαίνεται μόλις δύο φορές: Η μία ήταν στην Τούμπα κι η άλλη στον τελικό Κυπέλλου, όταν πανηγύρισε μόλις σκόραρε στην εκτέλεση πέναλτι και πήραμε το Κύπελλο»
Ήταν μια περίοδος όπου υπήρχε ανταγωνισμός γενικά.
«Ναι, δεν ήταν μόνο ο ΠΑΟΚ δύσκολος. Η ΑΕΛ, ο Άρης, η ΑΕΚ, ο Παναθηναϊκός... μεγάλες ομάδες και ήταν δύσκολο. Ο Αστέρας Τρίπολης... Τώρα έχει πέσει το επίπεδο στο ελληνικό πρωτάθλημα».
Θυμάσαι το περιστατικό όπου ο Λέτο πέταξε τις μπάλες στον Βαλβέρδε;
«Ναι το θυμάμαι... Είχε τρελαθεί ο Λέτο. Ο Βαλβέρδε του είπε “φύγε, δεν σε θέλω στην προπόνηση”, για κάτι που έγινε, αλλά δεν θυμάμαι ακριβώς τί. Όπως έφευγε ο Λέτο, είχε κάτι μπάλες και όπως κλώτσησε μία, πήγε να χτυπήσει τον Βαλβέρδε».
Μπορείς να επιλέξεις τον καλύτερο προπονητή με τον οποίο συνεργάστηκες;
«Είχα μεγάλους προπονητές. Τον Βαλβέρδε, τον Μπιέλσα, τον Πέκερμαν... Θυμάμαι μια ιστορία με τον Βαλβέρδε. Ήθελε να παίζω 10άρι, πίσω από τον επιθετικό. Του λέω “μα κόουτς, εγώ μια ζωή παίζω δεξί εξτρέμ, αλλά τέλος πάντων ας παίξω εκεί”. Ε, τελικά, πήγα πίσω από τον επιθετικό αλλά όσο περνούσε η ώρα εγώ πήγαινα μόνο δεξιά. Ε, γύρισε ο Βαλβέρδε αγανακτισμένος και μου είπε “παίξε δεξιά!”.
Αλλη μία φορά, όταν ήμουν στο πάρκινγκ για να πάρω το αμάξι μου, εκείνη τη στιγμή είχε ξεπαρκάρει ο Βαλβέρδε και μόλις με βλέπει αρχίσει να μου τραγουδάει “Λουτσιάαααανο Γκαλέεεετι”. Πολλή πλάκα».
Ποια είναι η καλύτερη και ποια η χειρότερη στιγμή στη ζωή σου – όχι μόνο στην καριέρα σου;
«Είχα πολλές καλές στιγμές, όπως η γέννηση των παιδιών μου, όταν έπαιξα πρώτη φορά επαγγελματικά, όταν πήγα στο Καμπιονάτο, όταν παντρεύτηκα. Η χειρότερη ήταν όταν έμαθα ότι δεν θα μπορούσα να παίξω ξανά».
Θεωρείς ότι ανταποκρίθηκες καλύτερα στο ρόλο του παίκτη ή του πατέρα;
«Ελπίζω να είμαι καλύτερος πατέρας. Οι κόρες μου, πάντως, αυτό μου λένε. Τώρα που δεν έχω το ποδόσφαιρο στην καθημερινότητά μου, τις απολαμβάνω περισσότερο, τις πηγαινοφέρνω στο σχολείο – όσο ήμουν ποδοσφαιριστής αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Έλειπα πολλές ώρες από το σπίτι, Σαββατοκύριακα μαζί τους δεν υπήρχαν. Τώρα πια μου λένε “άντε δεν έχεις κανένα ταξίδι” (γέλια). Είμαι οικογενειάρχης, μου αρέσει να μένω σπίτι μου, πάντα έτσι ήμουν».
Art Direction: Χρήστος Ζωίδης
Φωτογραφίες: Χρήστος Λώλος
Built with Shorthand