«Μου ζήτησαν επιταγή για διαιτητή, με "έσφαξε" και του έφερα το τραπέζι στο κεφάλι»
Γιάννης Καρράς: Ο ιστορικός πρόεδρος των Προοδευτική και ΑΕΚ ξετυλίγει, στο Gazzetta, το βιβλίο της ζωής του με ανέκδοτες ιστορίες!
- «Είναι τιμή και χαρά μου που ήρθες να μου πάρεις αυτήν τη συνέντευξη»
- «Δεν είναι συνέντευξη αυτό. Θα είναι αφιέρωμα για όσα έχετε ζήσει μέσα από εσάς...».
- «Ωχ Παναγία μου» (γέλια).
Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα ταξίδι στο χρόνο με τον Γιάννη Καρρά. Τον άνθρωπο που τα έχει ζήσει όλα σε μια ζωή που δεν είναι για όλους. Μια μαγική διαδρομή από τον Κορυδαλλό, τη Νίκαια και τα μηχανουργεία του Πειραιά μέχρι τα σαλόνια. Την Προοδευτική (του), την ΑΕΚ, το κεφάλαιο της άλλοτε συνεργασίας και φιλίας με τον Δημήτρη Μελισσανίδη.
Το καράτε που έμαθε λόγω... ποδοσφαίρου. Τα ντου στους διαιτητές, η «γέφυρα της αγάπης», όπως αποκαλεί χαριτολογώντας τη στενή φυσούνα στο γήπεδο της "Πρόο". Η κάθοδος κι η άνοδος.
Ο Γιάννης Καρράς, ένας πρόεδρος μια άλλης εποχής. Ενας άνθρωπος που τα έχει ζήσει όλα - εντός κι εκτός γηπέδων - είναι εδώ. Στο Gazzetta. Στη μοναδική συνέντευξη που έχει παραχωρήσει εδώ και χρόνια όπου δεν διστάζει να παραδεχτεί πως "έχω δώσει επιταγή για διαιτητή, τότε ήταν της μόδας".
Η ιστορία της ζωής του μέσα από τα δικά του χείλη.
«Τα σημερινά παιδιά είναι πιο εύστροφα, αλλά αν δουν ένα τζιτζίκι να πετάει παίρνουν δρόμο και φεύγουν»
Θα ήθελα να πιάσουμε το νήμα της ζωής σας από την αρχή.
«Ο πατέρας μου γεννήθηκε στη Μυτιλήνη, Ανατολίτης. Και η μητέρα μου είχε καταγωγή από την Κωνσταντινούπολη. Οπότε είμαι Ανατολίτης κι εγώ, έτσι αισθάνομαι. Γεννήθηκα στην Κοκκινιά σε μια εποχή με τεράστια φτώχεια. Το καλοκαίρι, όταν τελείωνε το σχολείο, φορούσαμε ένα μαύρο σωβρακάκι, ξυπόλυτοι... Φεύγαμε από το σπίτι μας το πρωί και γυρνούσαμε το βράδυ. Δεν μας ένοιαζε τίποτα. Σε χωματόδρομους γεννηθήκαμε, υπήρχε μεγάλη ανέχεια. Όμως, ήταν ευτυχισμένα χρόνια! Όχι επειδή ήμασταν παιδιά, τα παιδικά χρόνια είναι όμορφα, αλλά γιατί υπήρχε η συμπόνια των ανθρώπων κι η αγάπη - κάτι που δυστυχώς έχει πάψει να υπάρχει. Είμαι πολύ χαρούμενος που μεγάλωσα σ' αυτό το περιβάλλον, γιατί ένιωσα τη ζωή από τα χαμηλά. Εζησα την πραγματικότητα.
Τα σημερινά παιδιά πλεονεκτούν σε πολλά: Είναι πιο εύστροφα, πιο έξυπνα, αλλά αν δουν ένα τζιτζίκι να πετάει παίρνουν δρόμο και φεύγουν. Δεν έχουν καμία σχέση με τη γη. Δεν είναι καθόλου γήινοι, πρέπει να έχουν γεννηθεί στο διάστημα.
Εμείς, μεγαλώνοντας ως αγόρια που ήμασταν, κυνηγούσαμε πουλιά με τη σφεντόνα, να κλέψουμε κάνα νεράντζι από καμία αυλή, να πάρουμε τίποτα μούρα - δεν είχαμε κάτι άλλο να φάμε. Σοκολάτα τρώγαμε 2-3 φορές το χρόνο, κάνα κουραμπιέ τα Χριστούγεννα. Παίζαμε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ήταν η εποχή που είχαν τα βγει τα τόπια, γιατί μπάλα πέτσινη πού να βρεις! Στη γειτονιά μας, στη Χαλκηδόνα, υπήρχε ένα άνοιγμα προς το καφενείο Άντζελα, αλλά ήταν κατηφορικό. Εκεί παίζαμε. Στρίβαμε το νόμισμα και ο τυχερός πάντα επέλεγε να είναι αρχικά από κάτω και στο δεύτερο ημίχρονο να έχει την κατηφόρα με το μέρος του για να κερδίσει. Εκεί μεγάλωσα και είμαι ευτυχισμένος γιατί έζησα πολύ καλά χρόνια».
Οι γονείς σας με τι ασχολούνταν;
«Ο πατέρας μου ήρθε από το χωριό, ήταν ένα πολύ εργατικό άτομο και αρκετά έξυπνο. Εγινε μηχανικός, σπούδασε στον Προμηθέα.
Το πρώτο του μηχανουργείο το έκανε στον Πειραιά, στην οδό Κάστορος. Ήταν νοικοκύρης, εξέχον άτομο της περιοχής και επιτυχημένο. Μέχρι τώρα μόνο καλά λόγια έχω ακούσει γι' αυτόν. Να σας δείξω και μια φωτογραφία... Οδός Κάστορος στον Πειραιά. Εγώ είμαι εδώ 7 ετών με το ξαδερφάκι μου στη μουτζούρα».
Ήσασταν κι ένα παιδί που πήρατε μια παιδεία από το σπίτι, σωστά;
«Ο πατέρας μου μού έδωσε όλα τα φόντα για να διακριθώ και να σπουδάσω. Εφυγα από την Κοκκινιά, μιλώντας ελάχιστα εγγλέζικα, για να πάω να σπουδάσω ναυπηγός στη βόρεια Αγγλία. Και τα κατάφερα».
Σε ποια πόλη στην Αγγλία;
«Στο Νιούκαστλ».
Στηρίζετε και την ομάδα;
«Πάντα. Και το Σάντερλαντ, γιατί ξεκίνησα από εκεί, έκανα τα προκαταρκτικά του πανεπιστημίου εκεί. Είμαι τυχερός που μου έδωσε τη δυνατότητα να σπουδάσω ο πατέρας μου. Μπήκα στη ζωή εκπαιδευμένος, δεν θα περάσεις εύκολα στη ζωή σου κι αν δεν είσαι μαθημένος - γονατίζεις. Πολλοί γονάτισαν».
«Μέσα στην Κοκκινιά πώς να ζήσουν οι άνθρωποι;»
Γεννηθήκατε και στην μεταπολεμική περίοδο της χώρας.
«Ναι, βέβαια, μετά τον εμφύλιο, όπου η Αθήνα ειδικά είχε τεράστιες απώλειες από την πείνα, διότι στα χωριά ό,τι και να γινόταν υπήρχε το λάδι, το χόρτο, τα ζώα... Κάτι βόλευαν. Μπορούσαν να επιζήσουν πιο εύκολα σχετικά. Μέσα στην Κοκκινιά και μέσα στην Αθήνα, στον Πειραιά πώς να ζήσουν οι άνθρωποι;».
Σας είχε πει τίποτα ο μπαμπάς σας από τον πόλεμο;
«Πολλά είναι αυτά που μου είχε πει, γιατί στο σόι μου και από τη μία πλευρά και από την άλλη υπήρχαν απώλειες. Αυτά όσο μεγαλώνεις προσπαθείς να τα σβήνεις από τη μνήμη σου. Υπάρχουν πράγματα που δεν μπορείς να τα συγκεράσεις. Είχα έναν θείο, έναν Άγιο άνθρωπο, που πέρασε στη Μακρόνησο όλη του τη ζωή. Βγήκε στο βουνό, στο αντάρτικο. Ο θείος μου ο Μάρκος ήταν "μαθητής του Χριστού". Αυτός ήταν ένας από τους λίγους πραγματικούς Χριστιανούς που έχω γνωρίσει. Όλοι Χριστιανοί είμαστε, αλλά έχουμε και τα ελαττώματά μας, τις αδυναμίες μας».
Αδέρφια έχετε;
«Ναι, μια αδερφή κι έναν αδερφό. Εγώ ήμουν το μεσαίο παιδί της οικογένειας. Ο αδερφός μου είναι 10 χρόνια πιο μικρός, Προοδευτικάνος κι αυτός».
Από τη γειτονιά της Νίκαιας, οι σπουδές κι η μπάλα στην Αγγλία
Μπάλα παίξατε;
«Ναι, μετά τη γειτονιά, έφυγα στα 18 μου. Σχολείο πήγα στου Παπαϊωάννου. Τότε, το πρώτο γυμνάσιο του Πειραιά ήταν πολύ καλό σχολείο και για να πας εκεί έπρεπε να ήσουν πολύ καλός μαθητής. Εμείς, τον περισσότερό μας χρόνο τον περνούσαμε στους δρόμους, οπότε δεν μπορούσαμε να ήμασταν πολύ καλοί μαθητές. Καλός μαθητής έγινα μετά, όταν πήγα στην Αγγλία. Με έστειλε ο πατέρας μου και μου είπε "πήγαινε". Ήταν σαν να σε βάζουν σε έναν πύραυλο και να σου λένε: "Πήγαινε στο φεγγάρι". Ετσι ένιωσα, ήταν πολύ δύσκολα, για μάθω τη γλώσσα και να σπουδάσω. Μπάλα άρχισα να παίζω στην Αγγλία...».
«Στη γειτονιά ήμασταν Ολυμπιακοί, η πρώτη φανέλα που μου έβαλαν ήταν της ΑΕΚ. Πώς έγινα Προοδευτική;»
Η Προοδευτική είχε προκύψει;
«Ναι, εκεί στη γειτονιά οι πιο πολλοί ήμασταν Ολυμπιακοί, γιατί ήταν η πιο κοντινή μεγάλη ομάδα της περιοχής. Η πρώτη φανέλα που μου έβαλαν ήταν της ΑΕΚ, όμως. Ο θείος μου ήταν ΑΕΚτσής, αλλά πού να πηγαίναμε για να δούμε μπάλα; Στη Φιλαδέλφεια; Κάποτε έμαθα ότι υπήρχε και μια ομάδα, η Προοδευτική».
«Στον Λιάσκο δεν του είχαν πει ότι έπρεπε να νικήσει ο Ολυμπιακός»
Πιο κοντά στο πατρικό σας όμως είναι ο Ιωνικός.
«Ναι, αλλά ο Ιωνικός είναι ο "εχθρός", ποτέ δεν θα γίνουμε φίλοι. Πώς έγινα Προοδευτική; Στα τοπικά πρωταθλήματα ήταν ένα ματς Ολυμπιακός-Προοδευτική. Η Προοδευτική τότε ήταν η κορούλα του Ολυμπιακού, δάνειζε και έπαιρνε παίκτες. Τότε, έβαλαν έναν πιτσιρικά, Λιάσκο τον έλεγαν, που δούλευε στην ψαραγορά. Δεν του είχαν πει ότι έπρεπε να νικήσει ο Ολυμπιακός και έβαλε γκολ. Ε, και κυνηγούσαν να τον δείρουν! Αυτό δεν μου άρεσε και από εκεί ξεκίνησα και έγινα Προοδευτική. (γέλια)
Εχω ζήσει στην Προοδευτική... Ο πατέρας μου ήταν κάποτε και πρόεδρος στο Δ.Σ. Ακολουθούσα την ομάδα με το λεωφορείο».
Η Προοδευτική, για ομάδα γειτονιάς, τι το ξεχωριστό έχει για εσάς;
«Κατ' αρχάς μόνο και μόνο από το όνομα "Προοδευτική Νεολαία", είναι αριστερή ομάδα. Λόγω φτώχειας δεν μπορούσες να ήσουν κάτι άλλο πέρα από αριστερός. Εκ των πραγμάτων γινόσουν αριστερός. Μην κοιτάς που σήμερα οι πλούσιοι γίνονται αριστεροί για να διαφέρουν από τους άλλους. Τότε υπήρχε μια σύμπνοια μεταξύ των ανθρώπων, ήμασταν δεμένοι. Κι η εξέδρα τότε έπαιζε μπάλα. Και το χρώμα είναι όμορφο, είναι το χρώμα της Κωνσταντινούπολης».
«Εβαλα θερμόμετρο και κατάλαβα ότι Προοδευτική και Ιωνικός δεν μπορούν να ενωθούν ποτέ»
Πώς θυμάστε τις κόντρες με τον Ιωνικό;
«Να σου πω... Εκ των πραγμάτων, εμείς είμαστε πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη και του Ιωνικού είναι οι πρόσφυγες από την Ιωνία. Όσοι είναι πολύ κοντά υπάρχει και αντιπαλότητα.
Υπήρχε αντιπαράθεση από το θέμα των μεταγραφών ακόμα - ακόμα. Εβγαινε ένας παίκτης, όπως ο Στέλιος Βογιατζής ας πούμε... Ποιος θα τον πάρει; Υπήρχε ανταγωνισμός και δημιουργήθηκε ένα μίσος (γέλια). Ιωνικός και Προοδευτική δεν πρόκειται ποτέ να αγκαλιαστούν».
Σκεφτήκατε ποτέ, μαζί με τον συγχωρεμένο τον κ. Κανελλάκη, να ενώσετε αυτές τις δύο δυνάμεις;
«Ναι, ναι...Επρεπε να ενώσουμε δυνάμεις. Πάντα μου περνούσε από το μυαλό η σκέψη: "Είναι σωστό να ενωθούμε με τον Ιωνικό;".
Από τη στιγμή που απέναντί μας υπήρχε ο Ολυμπιακός, το αντίπαλο δέος έπρεπε κι αυτό να είναι εξίσου δυνατό και από οικονομικής άποψης αλλά και από φιλάθλους. Κακά τα ψέματα, ο θάνατος του Ιωνικού, της Προοδευτικής, του Εθνικού, είναι ο Ολυμπιακός. Δεν ήθελε καμία απ' αυτές τις ομάδες να σηκώσει κεφάλι. Οπότε μόνο που το σκέφτηκα 1-2 φορές και έβαλα θερμόμετρο στον κόσμο, είπα "τελείωσε".
Υπάρχει μια ελπίδα στην Προοδευτική να μεγαλώσει περισσότερο, που δεν την έχει ο Ιωνικός: Ο Άνω Κορυδαλλός. Αν φύγουν οι φυλακές και εκμεταλλευτούν το χώρο για να κάνουν γήπεδο, τότε θα ενδιαφερθούν επιχειρηματίες να βάλουν χρήματα και θα υπάρξει και πάλι ένα όνειρο, μια προοπτική. Τώρα όποιος μπει μέσα πρέπει να είναι αιμοδότης και ξέρω πολύ καλά πώς είναι μόνο να δίνεις».
«Εφυγα από τη ζούγκλα της Νίκαιας και πήγα στην Αγγλία»
Θα γυρίσουμε και πάλι στην Προοδευτική. Λέγαμε για τα χρόνια στην Αγγλία, όμως. Πώς ήταν εκεί τα πράγματα;
«Εκεί πέρα έμεινα επτά χρόνια, τελείωσα ναυπηγός και μετά και μηχανολόγος».
Πώς ήταν τότε η ζωή εκεί;
«Εκείνη την εποχή, η Αγγλία ήταν δυναστεία. Τώρα έχει μικρύνει πάρα πολύ. Αυτό που διδάχτηκα ήταν ότι έπρεπε να είσαι τυπικός στη ζωή σου. Πήραμε πολλά μαθήματα για το πώς πρέπει να σέβεσαι τα δικαιώματα του άλλου. Εδώ έπρεπε να επιβιώσουμε και κοιτούσαμε πώς θα πατήσει ο ένας πάνω στον άλλον. Τότε, στην Ελλάδα για να έχεις βόλους, έπρεπε να παίξεις ξύλο, γιατί αλλιώς σου πατούσαν το χέρι και σου έπαιρναν τους βόλους. Εφυγα λοιπόν απ' αυτό το περιβάλλον και πήγα κάπου όπου σέβονταν τα πάντα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μη σου πουν "ευχαριστώ" και "συγγνώμη" για το οτιδήποτε. Τότε, σπρώχναμε για να περάσουμε. Εφυγα από τη ζούγκλα της Νίκαιας και πήγα στην Αγγλία κι αυτό με βοήθησε πάρα πολύ στο να εξελιχθώ ως χαρακτήρας. Εμαθα να σέβομαι τον άλλο πάρα πολύ και προσπάθησα στη ζωή μου να μην αδικήσω ποτέ κανέναν».
« Ό,τι σημαντικότερο έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω κάνει ως μηχανικός και επισκευαστής πλοίων»
Όταν γυρίσατε στην Ελλάδα, τι κάνατε;
«Τότε στην Ελλάδα υπήρχαν 2-3 ναυπηγοί. Ενώ η Ελλάδα είναι ναυτική δύναμη και υπάρχουν πολλοί δυνατοί εφοπλιστές, οι ναυπηγοί ήταν λίγοι. Ενας ξάδερφός μου είχε τελειώσει τις σπουδές και ήταν ενεργός και όταν ολοκλήρωσα τις σπουδές μου, ήμασταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Από εκεί και πέρα άνοιξε μια προοπτική για μένα και με τη δύναμη του πατέρα μου. Με βοήθησε όμως ότι είχα μπει στη μουντζούρα από παιδάκι - δεν ήξερα μόνο τη θεωρία αλλά και την πράξη. Ό,τι σημαντικότερο έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω κάνει ως μηχανικός και επισκευαστής πλοίων».
«Εχουμε επισκευάσει πλοίο του Νιάρχου, του Ωνάση, του Λαιμού, του Λάτση...»
Το μυστικό για να ανταπεξέλθει τότε κάποιος σ' αυτήν τη δουλειά ποιο ήταν;
«Η δουλειά κι η εκτίμηση για τον εφοπλιστή που σου έφερνε το πλοίο του. Εκτιμούσαμε πάρα πολύ τον εφοπλιστή που σε εμπιστευόταν».
Εσείς με ποιους εφοπλιστές είχατε συνεργαστεί;
«Με πάρα πολλούς.... Εχουμε επισκευάσει πλοίο του Νιάρχου, του Ωνάση, του Λαιμού, του Λάτση... Όλων! Εχουμε πάρει συγχαρητήρια από πολλούς οργανισμούς του εξωτερικού για δουλειές που έχουμε κάνει. Ενα καράβι που στην Ιαπωνία μπορεί να ήθελε έναν μήνα, εμείς σε επτά μέρες είχαμε κάνει τη δουλειά στη δεξαμενή. Πολλές φορές μας είχαν αναφέρει ως τα "Θαύματα του Περάματος". Η τέχνη της επισκευής ξεκίνησε στο Πέραμα».
Καταλαβαίνω ότι είχατε και τεράστιο αριθμό προσωπικού.
«Το Πέραμα το κατέστρεψαν οι συνδικαλισμοί, για να λέμε και την πραγματικότητα. Καλός ο αριστερισμός κι ο κομμουνισμός. Αλλά μια ζωή πόνταραν στη διχόνοια, μια ζωή υποτίθεται ότι "πίναμε το αίμα του εργάτη". Συγγνώμη που θα το πω, αλλά πλέον κάτι τέτοιο είναι παρωχημένο. Υπάρχει το προϊόν αλλά δεν υπάρχει το εργοστάσιο».
Πώς ήταν να συνεργάζεστε με εφοπλιστές - τέρατα;
«Τι να συζητάμε. Αυτά τα ονόματα πρέπει να προσκυνάς και να αντιγράφεις».
Υπάρχει κάποια ιστορία που θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας, με Ωνάση ή Λάτση;
«Θυμάμαι τον Λάτση όταν είχε έρθει στο γραφείο του πατέρα μου όταν πρωτοξεκινούσε και ήθελε να πετύχει καλή δουλειά με λίγα λεφτά. Ήταν πανέξυπνος και στα ξεκινήματά του ο άνθρωπος.
Στο τέλος αφού έγινε η δουλειά του, είπε στον πατέρα του: "Ρε Δημητράκη, φτιάξε μου λίγο την τιμή. Μεθαύριο τα παιδιά σου και τα παιδιά μου θα συνεργάζονται". Ήταν πανέξυπνοι άνθρωποι και γι' αυτό επιβίωσαν.
Με τον Ωνάση δεν είχα άμεση επαφή, αλλά είχα με τους ανθρώπους του. Κάποια στιγμή είχα πάει στο Μονακό για να κλείσω τιμολόγια. Εκεί συνάντησα τον πιλότό του, τον Παύλο Ιωαννίδη, ο οποίος έγινε διευθυντής του. Ο ένας προσπαθούσε να περάσει τα συμφέροντά του στον άλλο. Πήγα να του κάνω κάτι ελληνικές κουτοπονηριές και με καθήλωσε με ευγένεια και μεγαλοσύνη. Παραδέχτηκα μέσα μου - κάτι που δεν το κάνεις εύκολα όταν είσαι νέος - ότι αυτός ήταν πιο έξυπνος από εμένα. Εξαιρετικός άνθρωπος, δεν θα τον ξεχάσω ποτέ. Πιλότος ήταν, αλλά δεν έχει σημασία. Κατάφερε και έγινε το Νο1 άτομο του Ωνάση. Και το άξιζε ο άνθρωπος».
Μια δουλειά που δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Θυμάμαι μια δουλειά που είχε να κάνει με ένα στραβωμένο πηδάλιο σε καράβι του Ωνάση. Το καράβι ήθελαν να το πάνε στην Ιαπωνία, που θα έκαναν 25 μέρες και εμείς το κάναμε μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα. Ο Ωνάσης το πέρασε τότε σε όλα τα Μέσα της εποχής. Τεράστια επιτυχία, είχε γίνει πανευρωπαϊκός ντόρος».
Πόσα άτομα ήταν τότε στο δυναμικό σας;
«Είχαμε φτάσει τους 450 μόνιμους. Είχαμε ταυτόχρονα υπό κατασκευή 12 βαπόρια - ήταν τεράστιο το νούμερο. Γενικά το Πέραμα, όχι μόνο εμείς, έκανε θαύματα».
Η επισκευαστική σας εταιρία, σήμερα υπάρχει;
«Ναι, υπάρχει με άλλη ονομασία».
«Ο πατέρας μου ήταν ΜΟΝΟ Προοδευτική. Στα 35 μου πήρα την ομάδα στα χέρια μου»
Ενώ επιχειρηματικά ήσασταν πολύ δυνατός, το ποδόσφαιρο πώς μπήκε στη ζωή σας; Γιατί ασχοληθήκατε με έναν χώρο που ξέρατε ότι δεν θα είχατε οικονομικό όφελος;
«Γιατί με έβαλε ο πατέρας μου μου από μικρό. Ο πατέρας μου ήταν ΜΟΝΟ Προοδευτική. Όταν γύρισα από την Αγγλία, δεν ήταν ο πατέρας μου στο Συμβούλιο της ομάδας και περίπου στα 28 μου μπήκα εγώ και στα 35 μου πήρα την ομάδα στα χέρια μου».
Πολύ νέος και νομίζω δύσκολη εποχή.
«Πολύ δύσκολα, πήρα την ομάδα στη Γ' Εθνική. Πήρα τον Κυράστα, ανεβήκαμε στη Β' Εθνική και μετά από λίγα χρόνια ανεβάσαμε την ομάδα στην Α' Εθνική, ύστερα από 28-30 χρόνια, με την άνοδο στη Δράμα. Ανέβηκε η Προοδευτική στη Β' Εθνική, στο ΟΑΚΑ γεμίσαμε πόσο κόσμο, στο 0-0 με τον Ηλυσιακό! Κερδίσαμε την άνοδο στα πέναλτι».
Πώς είναι, λοιπόν, να αναλαμβάνετε την ομάδα που υποστηρίζετε από παιδάκι κι η τελευταία καλή εποχή της ομάδας να είναι η «Προοδευτική του Καρρά»;
«Εντάξει... Κάποτε θα έρθει πάλι κάποιος που θα αγαπάει την ομάδα και θα έχει την οικονομική δυνατότητα να ξοδέψει. Δεν υπάρχει πιθανότητα να μπεις σε ομάδα και να μην βγάλεις από την τσέπη σου - αν και δεν ξέρω αν με τα στοιχήματα που παίζουν τα φέρνουν βόλτα. Εγώ αιμορράγησα πάρα πολύ».
«Το να πηδήξεις από τη βάρκα είναι το εύκολο»
Για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Ήσασταν στην Προοδευτική, μετά ΑΕΚ και μετά πάλι Προοδευτική.
«Ήμουν στην Προοδευτική, είχα απομακρυνθεί για ένα διάστημα, επειδή είχα τραβήξει πάρα πολλά. Ήμουν στην ΑΕΚ τρία χρόνια, αλλά ήταν μια εποχή που ένιωσα ότι πρέπει να βοηθήσω την Προοδευτική. Ετσι γύρισα. Πίκρα».
Πίκρα που γυρίσατε;
«Βέβαια, γιατί αναλαμβάνεις ένα φορτίο μόνος σου, πέρασα και ένα δύσκολο οικονομικά διάστημα».
Ισχύει δηλαδή αυτό που έχω ακούσει ότι ο Καρράς πριν την ΑΕΚ δεν είχε σχέση μ' αυτόν μετά την ΑΕΚ;
«Ναι, φυσικά, αφού έκλεισαν οι δουλειές, τα ναυπηγεία, τα πάντα».
Παρ' όλα αυτά βρήκατε τον τρόπο να ανεβάσετε την ομάδα. Ο Σούλης Παπαδόπουλος μάς μίλησε στο Gazzetta για το πώς τον εμπνεύσατε να μείνει και να παλέψει στην ομάδα. Τι είδατε και μείνατε;
«Τίποτα! Απλά, δεν έχω μάθει να εγκαταλείπω το όνειρό μου. Εχω μεγαλώσει στα δύσκολα και μ' αρέσει να παλεύω στα δύσκολα και να πετυχαίνω. Το να πηδήξεις από τη βάρκα είναι το εύκολο, το να μείνεις μέσα και να φτάσεις μ' αυτήν τη βάρκα εκεί που θες είναι το δύσκολο».
«Είχε υπεροψία ο Κόβης, ψυχάρα ο Κυράστας. Δεν μου άρεσε που ο Αλέφαντος τα έχωνε σε ανθρώπους που τον βοήθησαν»
Και ανεβήκατε καγηγορία τελικά, με τον Κόβη προπονητή. Τι άνθρωπος ήταν;
«Κύριος. Δύσκολος χαρακτήρας, δεν γινόσουν εύκολα φίλος μαζί του. Είχε μια υπεροψία επειδή είχε παίξει στον Παναθηναϊκό, αλλά ήταν κύριος».
Ο Κυράστας;
«Άλλο παιδί, άλλο παιδί... Γιατί εκτός από προπονητής μου, ήμασταν και πάρα πολύ φίλοι».
Τι ξεχωρίσατε σ' αυτόν;
«Την ψυχάρα του. Και εκεί ταιριάζαμε. Και οι δύο μουντάραμε, μας άρεσε να παλεύουμε. Κρίμα που έφυγε το παλικάρι τόσο νωρίς. Ψυχούλα, παλικάρι, αδερφός».
Θυμάστε κάτι ωραίο με τον Γιάννη Κυράστα;
«Ενα και δύο... Θυμάμαι που όταν έφυγε - εγώ δεν ήθελα να φύγει - όπου εκείνος είχε δει την προοπτική να ανεβάσει τον Πανηλειακό. Εχω μια σημαία με κάποια λόγια του πάνω για τη συνεργασία που είχαμε. Και ένα άλλο που θυμάμαι... Είχαμε σφάξει στην αρχή της χρονιάς έναν κόκορα μέσα στο γήπεδο, για να σπάσουν τα "μάγια". Το ήθελε ο Γιάννης και το κάναμε».
Κι ο Αλέφαντος είχε κάτι τέτοια.
«Ε, δύσκολος άνθρωπος και δεν μου άρεσε που... έχωνε σε ανθρώπους που τον βοηθούσαν και μέσα στην ομάδα. Θα σου πω δυο γρήγορα περιστατικά μ' αυτόν, όταν η ομάδα ήταν στην Α' Εθνική:
Το πρώτο είναι το εξής: Τότε, φέρναμε παίκτες από το εξωτερικό για να τους δοκιμάσουμε. Κλείσαμε ένα φιλικό στο παλιό αεροδρόμιο κοντά, για να δούμε τους καινούργιους παίκτες που φέραμε. Βλέπαμε όλοι μας την κάθε πάσα και το κάθε άγγιγμα που έκανε ο κάθε παίκτης. Ύστερα από κάνα τεταρτάκι, του λέω: "Νίκο, το νούμερο 8 μου φαίνεται καλός". Μου απάντησε: "Ελα ρε πρόεδρε, ακόμη δεν τον είδαμε, τον κάναμε και καλό". Αυτός ο παίκτης όσο περνούσε η ώρα έδειχνε... Εγώ όμως δεν έβγαζα μιλιά. Τόση ώρα κοιταζόμασταν χωρίς να μιλάμε ώσπου μου είπε: "Πρόεδρε κλείσε τον 8". Αυτός ο παίκτης ήταν ο Μακόρ. Ο Αλέφαντος δεν δεχόταν με τίποτα τη γνώμη του άλλου, τα ήξερε όλα. Πίστευε ότι ήταν αυτός και κανένας άλλος.
Το άλλο περιστατικό: Στρώσαμε την ομάδα, την προπονούσε, αλλά η ομάδα ήθελε ματς. Μου ζήτησε να του κλείσω κάνα φιλικό. Όλες οι ομάδες, όμως, δεν ήταν διαθέσιμες και τελικά βρήκα μια ομάδα στο Λεωνίδιο. Εκλεισα εγώ το ματς αλλά μία μέρα πριν το φιλικό μου είπε: "Πρόεδρε δεν κατεβαίνω, πάρε την ομάδα αν θες και πήγαινε εσύ". Αυτό μου το είπε γιατί φοβόταν να μην χάσει στο φιλικό. Το Λεωνίδιο το είχε ο Σαράντης και ήταν πολύ δυνατή ομάδα τότε».
Του είπα: "Νίκο εγώ θα πάω και εσύ μην έρθεις". Ετσι, πήρα παίκτες από τη Β' ομάδα και κάποιους που ήταν υπό δοκιμή. Δεν ήθελα να εκθέσω τους ανθρώπους που είχαν κόψει και εισιτήρια για το ματς. Ξεκίνησε το παιχνίδι, τρώμε ένα γκολ. Στο 20λεπτο τρώγαμε τρία! Η Προοδευτική έτρωγε από ομάδα Β' Εθνικής τρία γκολ. Πήρε τηλέφωνο ο Αλέφαντος τον Γιδάκο (γενικός αρχηγός) και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
Αλέφανος: "Πώς πάμε;".
Γιδάκος: "Κυρ Νίκο τρώμε τρία".
Αλέφαντος: "Τα έλεγα εγώ, δεν με άκουσε ο πρόεδρος, καλά τα έλεγα εγώ, 8 θα φάτε". Και το έκλεισε.
Πώς γυρίζει όμως το ματς... Κλείνουμε το ημίχρονο 3-1. Εκανα κάτι αλλαγές και γίνεται 3-3. Ο Αλέφαντος πήρε πάλι τηλέφωνο.
Αλέφαντος: "Πόσο είναι ρε Νικόλα;".
Γιδάκος: "Κυρ Νίκο, τι μάτι είναι αυτό που έχει ο Καρράς; 3-3 είμαστε".
Αλέφαντος: "Σώπα ρε, θα χάσετε".
Τελικά, νικήσαμε 6-3. Στο 5-3, πήρε πάλι ο Αλέφαντος με τον Γιδάκο να του λέει: "Κυρ Νίκο τέτοιο προπονητή σαν τον Καρρά δεν έχω ξαναδεί". Του έκλεισε το τηλέφωνο».(γέλια)
Θυμόμαστε τις νίκες της Προοδευτικής κόντρα σε όλους τους μεγάλους.
«Δεν υπάρχει ομάδα που δεν έχουμε νικήσει».
Υπάρχει όμως νίκη που πανηγυρίσατε περισσότερο;
«Κόντρα σε όλους τους μεγάλους. Είναι αλλιώς όταν τους νικάς αυτούς. Όταν νικήσαμε τον Ολυμπιακό, το 1-0 με τον Ζαΐμι, γιατί μας είχαν πάρει παίκτες όπως ο Τάτσης, ο Πάντος... Ήρθαν να μας νικήσουν εύκολα αλλά τους νικήσαμε. Και την ΑΕΚ είχαμε νικήσει και τον Παναθηναϊκό μέσα στη Λεωφόρο με τον ώμο του Πουλόπουλου».
Είχατε περάσει αυτήν τη δύσκολη φάση οικονομικά και βλέπατε την ομάδα σας να παίρνει τέτοιες νίκες. Πώς αισθανόσασταν;
«Είναι τεράστια η χαρά όταν μια μικρή ομάδα νικάει μια μεγάλη ομάδα. Είναι μεγαλύτερη η χαρά από το να κερδίσει ο Ολυμπιακός τον Παναθηναϊκό ή το αντίθετο. Όπως είναι και διαφορετικό να είσαι πρόεδρος της Προοδευτικής από το να είσαι πρόεδρος του Ολυμπιακού».
Κύριε Καρρά μού κάνει εντύπωση αυτό που μου λέτε διότι τότε σας έλεγαν «παράρτημα του Ολυμπιακού», επειδή πουλούσατε παίκτες σας εκεί κι όχι σε άλλες ομάδες. Δεν υπήρχε ποτέ η κατάλληλη πρόταση;
«Ναι».
Με τον Ζαΐμι, ας πούμε, δεν υπήρξε πρόταση από την ΑΕΚ; Γιατί δεν τον δώσατε;
«Με τον Ζαΐμι, έτυχε τότε η ΑΕΚ να μην έχει ισχυρή διοίκηση. Και από τη στιγμή που δεν υπήρχε δυνατή διοίκηση, έλεγαν "θα αγοράσουμε τόσο" και δεν έδιναν λεφτά.
Τα 400.000.000 δραχμές που είχατε ζητήσει από την ΑΕΚ για τον Ζαΐμι ισχύουν;
«Ναι, το είπα, γιατί ήξερα ότι δεν θα κάνουν κίνηση. Δεν ήρθαν ποτέ να μου πουν κάτι, να μου κάνουν αντιπρόταση. Με τον Μόρα ας πούμε νταηλίκι τα πήραμε τα λεφτά από την ΑΕΚ, τον Ζαΐμι πραγματικά τον ήθελαν αλλά στα λόγια όπως αποδείχτηκε».
Αγαπημένος παίκτης που είχατε στην Προοδευτική;
«Όλους τους αγάπησα. Ας πούμε ότι είχα μια καλύτερη σχέση με τον Γιαλελή και τον Γιάννη Αγγελόπουλο».
Μας είπε στο Gazzetta, ο Σούλης Παπαδόπουλος μια ιστορία με τον Αλέφαντο, όταν έβαζε τα μαγνητάκια στον πίνακα και τον Αγγελόπουλο τον είχε κάτω κάτω γιατί έλεγε «ο Αγγελόπουλος είναι του Καρρά». (γέλια)
«Αυτά τα ξέρουν οι παίκτες, ο Γιάννης ήταν ψυχάρα».
«Η χειρότερη περίοδος της καριέρας μου ήταν το διάστημα που συνεργάστηκα με τον Μελισσανίδη»
Να πάμε στο κεφάλαιο ΑΕΚ;
«Να πάμε, ναι».
Πριν πάμε εκεί, πρέπει να σας ρωτήσω πώς ξεκίνησε η σχέση σας με τον Μελισσανίδη, γιατί τότε όλοι σας είχαν ως το δίδυμο Καρράς-Μελισσανίδης.
«Μπορώ να πω μόνο ότι αυτό το διάστημα ήταν το χειρότερο που συνεργάστηκα μαζί του. Εγώ μια ζωή ήμουν ψυχάρα, δεν θέλω να φανώ μικρόψυχος ούτε μεμψίμοιρος. Γι' αυτό γύρισα σελίδα. Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο επί του θέματος. Ο κόσμος ξέρει.
Το μόνο που θα σου πω για το γήπεδο, που το έφτιαξε και μπράβο του, είναι το εξής: Τον συμβουλεύω ότι πρέπει να εφαρμόσει τη φράση του Χριστού: "Δωρεά λάβατε, δωρεά δώστε"».
«Εμείς, τότε, πληρώσαμε για να πάρουμε την ΑΕΚ. Μόνο εγώ μπήκα μέσα κοντά στα 400.000.000 δραχμές»
Στην ΑΕΚ πώς μπήκατε;
«Η ΑΕΚ εκείνη την εποχή, παικτικώς ήταν σε πολύ καλό φεγγάρι, αλλά οικονομικά δεν πήγαινε καθόλου καλά. Εψαχναν να βρουν επενδυτές για να τη σώσουν. Ε, μας βρήκαν, μιλήσαμε... Οι δουλειές πήγαιναν πάρα πολύ καλά, είχαμε την οικονομική δυνατότητα και είπαμε να ασχοληθούμε. Λόγω καταγωγής, είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια στην ΑΕΚ. Ήταν κι ο θείος μου "φόλα" ΑΕΚτσής, όπως σας είπα πιο πάνω. Επαιζε μπάλα κι αυτός, είχε κλωτσήσει μπάλα και στην ΑΕΚ.
Αμα έχεις το μικρόβιο κιόλας, που το είχα εγώ από την Προοδευτική, ε, όταν ακούς για την ΑΕΚ, θες να ασχοληθείς. Όχι ότι την πήραμε για να βγάλουμε λεφτά. Ειδικά εκείνη την εποχή, όταν ήσουν παράγοντας σε ομάδα, πάντα έβαζες από την τσέπη σου. Εμείς τότε την ΑΕΚ την πληρώσαμε για να την πάρουμε».
Αν κι η ομάδα έπαιζε τότε στην Ευρώπη, φαντάζομαι ότι τα έσοδα δεν έχουν σχέση μ' αυτά που δίνονται σήμερα.
«Τα έσοδα; Μπα... Εγώ, τουλάχιστον, μπήκα μέσα κάποια εκατομμύρια. Εμείς την πουλήσαμε την ομάδα στον Τροχανά 1-1,5 δισεκατομμύριο και παρόλο που κάναμε κάποια απόσβεση υπολογίζω ότι μπήκα μέσα μόνο εγώ 400.000.000 δραχμές».
Αρα εσείς προσωπικά ξοδέψατε για την ΑΕΚ πάνω από 1 δισ.
«Βέβαια, σίγουρα. Μα πήραμε τότε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε. Εδώ πήραμε το νούμερο 1 του Παναθηναϊκού, τον Σαραβάκο».
«Εμείς τον Σαραβάκο τον πήραμε ελεύθερο. Ο Κόκκαλης έκανε πρόταση και πήρε τον Αλεξανδρή»
Για τον Σαραβάκο είχατε πει ότι θα τον παίρνατε μόνο αν τον άφηνε ελεύθερο ο Παναθηναϊκός. Τότε υπήρχε περισσότερο αυτός ο σεβασμός;
«Ναι, υπήρχε, ανεξάρτητα που τον Αλεξανδρή ενώ τον θέλαμε για να μείνει του έκανε πρόταση και τον πήρε ο Κόκκαλης στον Ολυμπιακό. Εμείς τον Σαραβάκο τον πήραμε όταν τον εγκατέλειψε ο Βαρδινογιάννης και τα έβγαλε τα λεφτά του ο άνθρωπος, κακά τα ψέματα, γιατί αυτός μας έβαλε στην Ευρώπη. Η ΑΕΚ μπορεί να είχε οικονομικά προβλήματα αλλά ήταν νοικοκυρεμένος σύλλογος, με καλό διοικητικό συμβούλιο. Ο Γενεράκης ήταν πρόεδρος και πιο πριν ήταν ο Γιδόπουλος, ο οποίος ήταν και γνώστης και καλό παιδί».
Μιλούσατε την ίδια γλώσσα;
«Όχι, η γλώσσα του Γιδόπουλου ήταν πιο... μπασμένη γιατί είχε κέντρα διασκέδασης και εγώ δεν ξέρω τι γλώσσα μιλάνε εκεί. Όμως κι εγώ δεν ήμουν πρωτόμπαρκος, ήμουν της πιάτσας παιδί».
«Πήραμε στην ΑΕΚ ό,τι καλύτερο υπήρχε, δεν συμβάδιζαν τα χνώτα μας με τον Μπάγεβιτς»
Ξεκινώντας στην ΑΕΚ, ποιο ήταν το πλάνο σας;
«Η αλήθεια είναι πως ό,τι κι αν έκανα δεν ήθελα να πηγαίνει στραβά. Ήθελα να πηγαίνει όσο καλύτερα γίνεται. Για την εποχή δεν ήμασταν και φειδωλοί στις αγορές που κάναμε. Η ομάδα έπαιζε ήδη ωραία μπάλα και εμείς καταφέραμε και το βελτιώσαμε. Η ομάδα έπαιξε ακόμα καλύτερο ποδόσφαιρο, γιατί κάναμε και δυνατές μεταγραφές. Ημασταν και τυχεροί γιατί πήραμε μια τέτοια ομάδα. Θα μπορούσαμε να είχαμε πάρει μια ομάδα που δεν θα ρόλαρε και δεν θα πήγαινε τόσο καλά. Τρία σερί πρωταθλήματα ήταν κάτι το φοβερό!».
Ο παίκτης που ήταν η μεγαλύτερή σας επιτυχία ήταν ο Σαραβάκος;
«Νομίζω ναι».
Υπήρχε κάποιος που παλέψατε να πάρετε και δεν τα καταφέρατε;
«Αν δεν κάνω λάθος, όχι γιατί και τον Μπατίστα τον πήραμε πίσω όπως κάναμε δικό μας και τον Μητρόπουλο από τον Ολυμπιακό. Ό,τι κυκλοφορούσε στην πιάτσα, στα τρία χρόνια που ήμασταν εμείς, το πήραμε. Κάναμε επένδυση».
Ο Μπάγεβιτς πώς ήταν; Νιώθατε και εσείς τότε πως είναι κάτι παραπάνω από ένα σύμβολο;
«Ο Μπάγεβιτς έχτισε και πρόσφερε πάρα πολλά για την ΑΕΚ, παρόλο που τα χνώτα μας δεν συμβάδιζαν τόσο πολύ. Το έργο του έδειξε ότι ήταν ικανότατος, αλλά το λάθος της ποδοσφαιρικής του ζωής ήταν όταν έφυγε. Γκρέμισε ό,τι είχε καταφέρει και έδωσε δικαιώματα. Και δεν είχε ανάγκη να δώσει δικαιώματα».
«Από την ΑΕΚ πήρα μεγάλες χαρές και έδωσα ό,τι μπορούσα να δώσω μέσα από την καρδιά μου»
Είχατε καλή σχέση με κάποιον;
«Δεν είχα την επαφή που είχα με τους παίκτες της Προοδευτικής, γιατί στην ΑΕΚ έπρεπε να κρατάς κάποια απόσταση. Υπήρχαν στην ομάδα παίκτες όπως ο Μανωλάς, ο οποίος ήταν αδαμάντινος χαρακτήρας. Εγώ είχα μια ιδιαίτερη συμπάθεια, χωρίς να έχω όμως πολλά - πολλά και συνέβαλα για να έρθει στην ΑΕΚ ο Κετσπάγια. Ο Σαβέφσκι ήταν πάρα πολύ καλός... Όλα τα παιδιά, ποδοσφαιρικά, ήταν μοναδικοί. Όλοι! Αν τους βάλεις δίπλα δίπλα ήταν όλοι ένας κι ένας.
Ακου να σου πω κάτι, όλες οι θύμησες που έχω βγαίνουν μέσα από την καρδιά. Όταν έχεις επιτυχία, αυτό σε κάνει να νιώθεις πολλή χαρά. Και από την ΑΕΚ πήρα μεγάλες χαρές και έδωσα ό,τι μπορούσα να δώσω μέσα από την καρδιά μου. Είναι τέτοιος κι ο χαρακτήρας μου. Ξαφνικά για χι-ψι λόγους έκλεισε η πόρτα της ΑΕΚ για εμένα.
Επειδή ποντάρω πάρα πολλά στη λεβεντιά της ψυχής του άλλου, όταν είδα ότι κάποιοι έσπρωχναν για να μπουν μπροστά, είπα "γεια σας, δεν μου κάνετε"».
«Εγώ αγαπάω αυτούς που με αγαπούν, επιδίωξα να μην συνεχίσω στην ΑΕΚ»
Την πόρτα της ΑΕΚ την κλείσατε, σας την έκλεισαν ή επιδιώξατε να την κλείσετε;
«Όχι, επεδίωξα να μην συνεχίσω».
Επαιξε ρόλο και το επαγγελματικό που υπήρχε μεταξύ σας τότε;
«Ακου, εγώ αγαπάω αυτούς που με αγαπάνε. Και το δείχνω. Αμα δω ότι υπάρχουν ίντριγκες και ατασθαλίες και γίνονται πίσω από την πλάτη μου διάφορα θέματα... Εκεί είπα "γεια σας". Από τον κόσμο όμως δεν έχω κανένα παράπονο, όλοι με αγάπησαν. Ειδικά στην Original αναγνώρισαν πιο πολύ από τον καθένα το έργο μου. Με τον Χατζηχρήστο είχα άριστες σχέσεις. Πολύ ΑΕΚτσής και μπορούσε να ελέγχει τον κόσμο. Συμβαδίσαμε πάρα πολύ καλά. Εξαιρετικές σχέσεις είχα και με τον Μπάμπη Καρανούτσο».
Θυμάστε κάτι ωραίο πριν από κάποιο ματς; Κάτι που να είπατε στους παίκτες;
«Η ΑΕΚ δυστυχώς δεν έχει τιμήσει αρκετά άτομα όσο θα έπρεπε. Δεν μοίρασε, δεν έδωσε πίσω την αγάπη που πήρε από κάποιους. Πρώτα απ' όλα, ο Πανταζής, ο Νίκος Στράτος, ο Γιδόπουλος... Όλους αυτούς τους έκαναν πέρα με τον τρόπο τους. Επιτρέπεται ο Μανωλάς να μην έχει μια θέση τιμητική κάπου; Απαγορεύεται αυτό».
«Στην Αγιά Σοφιά έχω πάει μία φορά. Είναι δυνατόν να μην κάλεσαν προέδρους όπως ο Γιδόπουλος;»
Εσείς στο γήπεδο έχετε πάει;
«Ναι, μία φορά, στο περσινό 2-0 με τον ΠΑΟΚ. Εν πάσει περιπτώσει, για να μην πω σουίτα, αλλά είναι δυνατόν να έγιναν εκδηλώσεις για το γήπεδο και να μην κάλεσαν προέδρους; Να μην κάλεσαν τον Γιδόπουλο; Είναι τρέλα!».
Να φανταστώ ότι για να λέτε κάτι τέτοιο, δεν σας κάλεσαν;
«Εμένα με κάλεσαν, αλλά πότε; Αύριο, ας πούμε είναι τα εγκαίνια και στις 12.00 μου ήρθε ένα sms. Ε, ποιος είμαι εγώ ρε μ@λ@κ@ να έρθω; Δεν θα τιμούσα τον εαυτό μου αν πήγαινα. Εχω κρυώσει πολύ».
«Εγώ μια ζωή έχω μάθει να σηκώνω ανθρώπους, δεν με σήκωσε κανείς»
Υπήρξε ποτέ μια σοβαρή προσέγγιση και από εσάς και από τον Μελισσανίδη για να έρθετε κοντά και πάλι;
«Όχι ποτέ. Εγώ μια ζωή έχω μάθει να σηκώνω ανθρώπους προς τα πάνω, δεν με έχει σηκώσει κανένας. Ό,τι έχω κάνει, το έχω καταφέρει με τις δυνατότητες που μου έχει δώσει η οικογένειά μου κι ο Θεός».
Για να επιστρέψω στην ερώτηση που σας έκανα και πήγαμε αλλού, θυμάστε κάτι ωραίο από τα αποδυτήρια της ΑΕΚ;
«Εκείνο που θυμάμαι και μου έχει μείνει έντονα στο κεφάλι μου είναι όταν παίζαμε στην Σκωτία, σε ματς για το αν θα μπαίναμε στους ομίλους του Champions League. Τότε ο Σαβέφσκι ήταν στα πολύ καλά του - όπως όλοι οι παίκτες που είχαμε όλοι οι παίκτες ήταν από το 8 μέχρι το 10 - τότε λοιπόν είχε πρόβλημα ο Σαβέφσκι και δεν μπορούσε να παίξει. Ο προπονητής τον κάλεσε και τον ρώτησε αν μπορεί να παίξει. Τότε ο φυσικοθεραπευτής μας, ο Πανταζής, είπε ότι θα του κάνει ένεση για να παίξει. Και τελικά, μπήκε και έπαιξε και έβαλε και το γκολ. Πολύ καλό παιδί, ήσυχος... τριαντάφυλλο».
«Δεν υπήρχε γήπεδο που πηγαίναμε και δεν παίζαμε ξύλο»
Σας αρέσουν οι ήσυχοι άνθρωποι; Γιατί ήσασταν παρορμητικός...
«Εγώ, το μόνο μου πρόβλημα που είχα ήταν ότι έπαιζα ξύλο συνέχεια». (γέλια)
Για πείτε μου γι' αυτό.
«Ε, όπως σου είπα, δεν υπήρχε γήπεδο που πηγαίναμε και δεν παίζαμε ξύλο. Για να έχεις το βόλο στα χέρια σου έπρεπε να μαλώσεις, αλλιώς σου πατούσαν το χέρι και στο έπαιρναν. Και επειδή έπαιζα ξύλο, μπήκα στο καράτε. Τουλάχιστον, για να μην τις τρώω (γέλια). Κάνω 40 χρόνια καράτε, έχω 4 νταν».
Πότε πλακωθήκατε για την ΑΕΚ;
«Με την ΑΕΚ ως πρόεδρος δεν με έπαιρνε να παίζω ξύλο, ήμουν σοβαρός. Με την Προοδευτική, επειδή ήμασταν ομάδα της γειτονιάς, ε, επιβαλλόταν να παίξεις ξύλο. Σ' όλα τα γήπεδα που πηγαίναμε παίζαμε μπουνιές. Σ' όλα! Ήταν και της μόδας».
«Εχω κατεβάσει το σορτσάκι διαιτητή»
Ποιο είναι το ματς που σας είχε βγάλει από τα ρούχα σας;
«Τα 'χω ξεχάσει κιόλας, μη νομίζεις... Ηταν ένα ματς, στο οποίο ο διαιτητής ήταν στημένος 100%. Οπότε, όταν έμπαινε προς τη φυσούνα στο γήπεδό μας, στη γέφυρα της ομορφιάς, του κατέβασα το σορτσάκι από την αγανάκτηση που είχα. Το έγραψε και στο φύλλο αγώνος: "Ο τάδε κι ο τάδε στην καταπακτή μού κατέβασαν το σορτσάκι"».
Με την ΑΕΚ; Δεν μπορεί και εκεί να μην κάνατε τα δικά σας.
«Στους διαιτητές. Ε, δεν υπήρχε περίπτωση... Αισθανόμασταν ότι πάντα μας αδικούσαν, λάθος μας».
Στην Ελλάδα, συνηθίζουμε να λέμε ότι όποιος παίρνει το πρωτάθλημα έχει και τη διαιτησία με το μέρος της.
«Την είχε».
Αυτό ίσχυε και για την ΑΕΚ τότε;
«Την πρώτη χρόνια δεν την είχαμε, την είχαν οι άλλοι. Τη δεύτερη χρονιά τα φέραμε στα ίσια. Δεν μας βοήθησαν, αλλά δεν μας αδίκησαν. Την πρώτη χρονιά μας αδίκησαν σε πολλά ματς».
Ενα ντέρμπι που θυμάστε πολύ έντονα ως πρόεδρος της ΑΕΚ;
«Θυμάμαι ματς που έκριναν τίτλους με τον Παναθηναϊκό, στη Βέροια που πήραμε το πρώτο μας πρωτάθλημα... Αυτά θυμάμαι, αλλά από την ΑΕΚ δεν έχω κρατήσει πολλά. Κρύωσα. Από την Προοδευτική ρώτα με ό,τι θες, τα θυμάμαι όλα. Δίνω και τη ψυχή μου σε αυτούς που μ' αγαπάνε. Από εκεί και πέρα τίποτα άλλο. Ανθρωποι που δεν έχουν τη λεβεντιά της ψυχής - και γράψ' το όπως στο λέω - δεν μου κάνουν».
«Ο Μελισσανίδης ήθελε να πουλήσουμε στον Τροχανά»
Ισχύει ότι ο Μελισσανίδης σάς έκανε πρόταση να πάρει την ομάδα μόνος του;
«Όχι, ίσα - ίσα. Εκείνος ήθελε να πουλήσουμε, εγώ δεν ήθελα. Στον Τροχανά εκείνος ήθελε να πουλήσουμε».
Πώς ήταν εκείνη η περίοδος;
«Κατάλαβα ότι οι συνθήκες ήταν τέτοιες που το όνειρο αυτό δεν θα προχωρούσε, θα έσβηνε. Και όπως κι έσβησε αργότερα. Δεν ήθελα να σβήσει στα χέρια μου. Είδατε, η ομάδα πήγε στη Γ' κατηγορία. Αν την αγαπούσαν την ομάδα θα την άφηναν να πέσει κατηγορία; Ασε με μωρέ... Γι' αυτό σου είπα: "γύρισε σελίδα". Με πληγώνει, με πονάει αυτό το κεφάλαιο. Ευτυχώς ο κόσμος ξέρει».
«Με κράτησαν η οικογένειά μου, τα σκυλιά μου και το καράτε»
Επειδή έχουν γραφτεί τόσα γι' αυτό το θέμα, θέλετε να πείτε κάτι για τα δικαστικά ζητήματα που είχαν προκύψει τότε;
«Δεν θέλω να πω τίποτα. Σας είπα και πιο πριν πως ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου, με κράτησε τόσο πολύ πίσω μ' όλα αυτά που μου δημιούργησε, που θέλω να γυρίσω σελίδα, με πονάει».
Εκείνη την περίοδο, λοιπόν, πόσο σημαντικό ήταν για εσάς που είχατε την οικογένειά σας στο πλευρό σας;
«Εγώ τότε κρατήθηκα από τρτέσσεραία πράγματα: Πρώτα απ' όλα από την αγάπη που μου έδωσε η οικογένειά μου, με στήριξαν και με κράτησαν στα δύσκολα. Η θρησκεία, το καράτε και τα σκυλιά μου. Εκεί βασίστηκα και από το ότι δεν είχα κάνει κακό σε άνθρωπο. Όπου και να γύρισα το μάτι μου ήμουν ευπρόσδεκτος - ο οποιοσδήποτε ήξερε ότι έχει να κάνει με έναν καθαρό άνθρωπο. Γι' αυτό και σηκώθηκα πάλι. Δεν είναι τυχαίο ότι έκανα δουλειές με τους κυρίους Μπάκο και Καϋμενάκη για παράδειγμα. Όποια πόρτα κι αν χτυπήσω για 'μένα είναι ανοιχτή. Η υστεροφημία για εμένα προσωπικά είναι πολύ σημαντικό πράγμα».
Μου αναφέρατε τους κυρίους Μπάκο και Καϋμενάκη συγκεκριμένα. Γιατί;
«Είναι εξαιρετικοί άνθρωποι. Από εκεί και πέρα, δεν χρειάζεται να πω εγώ, το τι έχουν καταφέρει επιχειρηματικά. Και μπράβο τους! Εγώ, τους σωστούς επιχειρηματίες ή εφοπλιστές, τους παραδέχομαι και χαίρομαι να πηγαίνουν καλά. Πολλοί όμως δεν είναι σωστοί παρότι μπορεί να πηγαίνουν καλά».
Και ως πρόεδροι είναι επιτυχημένοι. Εχουν μια ομάδα στη Super League, τόσα χρόνια.
«Εκεί, θα μπορούσαν να είχαν πετύχει περισσότερα, αν μπορούσαν να έχουν το χρόνο. Δεν έχουν χρόνο οι άνθρωποι να ασχολούνται τόσο πολύ μάλλον. Είναι τόσο έξυπνοι και έχουν τόση δύναμη, που αν είχαν το χρόνο που απαιτείται, θα έκαναν ακόμα περισσότερα. Για την Τρίπολη, δηλαδή, χωρίς να θέλω να μειώσω την περιοχή και την ομάδα, αυτοί οι άνθρωποι αν ασχοληθούν με μια ομάδα μεγάλη, θα την κάνουν μεγαλύτερη. Αυτή είναι η δύναμή τους. Απλά, χρειάζεται να υπάρχει και πολύς κόσμος στο πλευρό τους».
Απ' αυτήν τη διαδικασία που περάσατε, πόσο χρόνο χρειαστήκατε για να επιστρέψετε;
«Πέρασαν αρκετά χρόνια. Όμω, ήμουν καλά προπονημένος ώστε να μπορέσω να επανέλθω. Και δόξα τω Θεώ, με τη βοήθειά του και ότι δεν έχω αδικήσει ποτέ... επανήλθα».
«Όταν έπεσε η Προοδευτική από τη Β' στη Γ' έπρεπε να τρέξω για τη ζωή μου»
Ύστερα από πόσο καιρό επιστρέψατε στην Προοδευτική;
«Στην Προοδευτική ήμουν επί Κυράστα, όταν ήμουν και στην ΑΕΚ. Φεύγοντας από την ΑΕΚ διατήρησα την Προοδευτική... Φεύγοντας από την ΑΕΚ ξεκίνησαν και τα προβλήματα στις δουλειές μου. Εκεί, άρχισε η κατηφόρα».
Η Προοδευτική εκείνη την περίοδο, ήταν κι η διέξοδός σας;
«Ναι, με έβγαζε από τα πολύ σοβαρά προβλήματα που είχα επαγγελματικά. Εκείνη την εποχή ήρθε η ΑΕΚ στην έδρα μας, στον Κορυδαλλό και έχασε. Εβαλε δύο γκολ ο Ζαΐμι».
Με όσους έχω μιλήσει από την Προοδευτική, σκέκονται ιδιαίτερα στο κλίμα των αποδυτηρίων. Πώς θυμάστε εσείς αυτά τα αποδυτήρια;
«Τα έχω ζήσει πολύ έντονα. Τις πιο πολλές φορές έκανε προπόνηση η ομάδα, έκανα κι εγώ μαζί. Επαιρνα μέρος και στα διπλά! Είχα κάνει και στα ναυπηγεία μια ομάδα και έπαιρνα παίκτες από την ομάδα. Βγάλαμε την ομάδα μας πρωταθλήτρια. Μας έδειχνε η τηλεόραση, επί Παπανδρέου που ήθελε να προωθήσει τον συνδικαλισμό. Στα αποδυτήρια της Προοδευτικής έχω ζήσει... Τι να πρωτοθυμηθώ! Τον Καρούλια; Τον Κυράστα; Στην Προοδευτική ήταν δύσκολα, έπρεπε να πας με τα... νερά. Με τον Κυράστα στην αρχή δεν πηγαίναμε καλά, αλλά μετά έστρωσε... Και έδειξε πόσο άξιος ήταν μετά στον Παναθηναϊκό. Δυστυχώς έφυγε νωρίς».
Πώς καταφέρατε να φτιάξετε αυτήν την ομάδα με τόσες δυσκολίες;
«Η αγάπη μας κράτησε. Εκεί είχαμε μόνο έξοδα, την Προοδευτική την έχω πληρώσει σαν δύο ΑΕΚ! Πώς πλήρωνες παίκτες και προπονητές; Ε, φτάσαμε στο σημείο που δεν άντεχα άλλο, έφυγα, και η ομάδα έπεσε. Όταν πέσαμε από τη Β' στη Γ' έπρεπε να τρέξω για τη ζωή μου. Δεν είχα ούτε χρόνο ούτε χρήμα για την ομάδα».
Πόσα χρόνια ήσασταν στην Προοδευτική;
«Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, από παιδάκι».
«Εχω ρίξει καρατιά σε σιδερένια πόρτα για να μην χτυπήσω διαιτητή»
Όταν βγήκε κι η Προοδευτική από τη ζωή σας πώς νιώσατε;
«Είναι στιγμές που αναγκάζεσαι στη ζωή εκ των πραγμάτων να αλλάξεις. Και να θες δεν μπορείς».
Μπορείτε να θυμηθείτε κάποια άλλη... τρελή στιγμή μέσα από τα γήπεδα;
«Υπήρχε ένα ματς, που ήταν καραστημένος ο διαιτητής... Σ' ένα σφύριγμά του έφυγα από τον πάγκο και του μούνταρα. Μια άλλη φορά έριξα μια καρατιά στη σιδερένια πόρτα των διαιτητών για να μη χτυπήσω τον ρέφερι. Τι να σου λέω! Επρεπε όλα αυτά που έχω ζήσει να τα έχω μαγνητοφωνήσει τότε... Στιγμές απείρου κάλλους. Πού να τα πεις και ποιος να σε πιστέψει...».
Πώς είναι ένας τόσο ευγενής άνθρωπος, να μεταμορφώνεται σε κάτι άλλο;
«Εχω αυξημένη την ευαισθησία όσον αφορά στην αδικία. Καλώς ή κακώς, ως μικρή ομάδα, με αδικούσαν κι αυτό δεν μπορούσα να το αντέξω. Επρεπε να αντιδράσω και στη ζωή μου γενικά - ακόμα και στην οδήγηση - είμαι ήρεμος. Σπούδασα στην Αγγλία, που τότε ήταν ευγενείς άνθρωποι, σωστοί, άλλος λαός και πήρα κάποια στοιχεία απ' αυτήν την κουλτούρα. Να σκεφτείς πως όταν οδηγούσες στην Αγγλία και έβλεπες πεζό πάντα σταματούσες. Ε, όταν γύρισα στην Ελλάδα, κάποια στιγμή πήγα να το εφαρμόσω κι εδώ. Δεν περνούσε, νόμιζε ότι τον μειώνω. Δεν μπορώ να αντέξω την αδικία, δεν έχω αδικήσει ποτέ κανέναν στη ζωή μου. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μην αδικήσω κανέναν. Επίσης, δεν μπορούσα να μου επιβάλλουν οι άλλοι το δικό τους. Εχω εύκολη τη συγγνώμη, όταν έχω άδικο το λέω αμέσως, το λέω μέσα από τη ψυχή μου. Αλλά μην πας να μου το πάρεις νταηλίκι. Εκεί θα σφαχτούμε».
Η Προοδευτική τότε ήταν αντικείμενο για ανάλυση; Δηλαδή, είχε πρόεδρο τότε που περνούσε δύσκολη φάση...
«Μισό λεπτό, τα προβλήματα ήρθαν τα τελευταία 2-3 χρόνια. Γενικά, ήμασταν... κυριλάτοι. Στη Β' Εθνική είχαμε από τα ψηλά μπάτζετ, από τα μεγαλύτερα της κατηγορίας. Στην Α' Εθνική, όχι».
Είχατε και παίκτες που πολλοί εξ αυτών έκαναν μεταγραφές...
«Όλοι πήραν μεταγραφές... Κάποιοι στον Ολυμπιακό, ο Μόρας στην ΑΕΚ, ο Αφάς στον Ιωνικό. Ο καλύτερος από τους Σύριους ήταν ο Αλ Τζάχερ κι ο Παγιαζίτ ήταν παιχταράς, μοντέρνος φορ για την εποχή εκείνη».
Τους Σύριους παίκτες πού τους βρήκατε;
«Η Συρία τότε ήταν μια κλειστή χώρα, όπως και τώρα. Όμως έτυχε να έχω έναν φίλο, μέσω του οποίου μιλούσαμε με τον πρόεδρο της Ομοσπονδίας. Εγώ έβγαλα τους παίκτες από τη χώρα, πήρα όλους τους διεθνείς που υπήρχαν. Δεν είχαν φύγει από τη χώρα τότε και με τη βοήθεια του γαμπρού μου του Τσαλουχίδη, που ήταν τότε πρόεδρος στην ομάδα, τα καταφέραμε».
«Η Προοδευτική δεν πήρε λεφτά από μεταγραφές»
Λεφτά από τις μεταγραφές πήρατε;
«Τίποτα δεν πήραμε. Μόνο από τον Μόρα πήραμε κάποια χρήματα».
Ο Ολυμπιακός δεν αγόρασε παίκτες; Τότε σας είχαν κολλήσει ότι η Προοδευτική είναι ομάδα του Ολυμπιακού γι' αυτό και τους πουλάτε παίκτες.
«Πιο καλές σχέσεις μπορεί να είχαμε με τον Παναθηναϊκό παρά με τον Ολυμπιακό».
«Με τον Παναθηναϊκό στον Κορυδαλλό ήταν το μοναδικό ματς που δεν ήθελα να νικήσει η Προοδευτική»
Στη χρονιά που ο Παναθηναϊκός πήρε το πρωτάθλημα, το 2004, υπήρχαν παράπονα στον Κορυδαλλό ότι δεν αφήσατε τον κόσμο να κάτσει στη No Gate.
«Ναι, ισχύει. Είναι το μόνο ματς που δεν ήθελα να νικήσει η Προοδευτική, δεν ήθελα να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός».
Μου κάνει εντύπωση που ποτέ δεν πήρε λεφτά η ομάδα από μεταγραφές.
«Να το γράψεις ότι ποτέ δεν πήραμε ποτέ λεφτά από πώληση παίκτη. Μάλιστα, πήγαν να μας φάνε και τα λεφτά από τη μεταγραφή του Μόρα».
Από τα παιδιά που είχατε στην Προοδευτική, με ποιους καταλάβατε ότι θα ταιριάξετε;
«Μ' όλα! Κι ο Ανδράλας ήταν ένα πολύ καλό, γλυκό παιδί».
«Ο Θωμάς Μητρόπουλος έχει βοηθήσει τον Ολυμπιακό. Ο Βίκτωρας είναι πηγή γνώσεων»
Επιχειρηματικό και ποδοσφαιρικά έχετε ζήσει τεράστιες στιγμές. Εκτός από εφοπλιστές, έχετε ζήσει και πολλούς ιστορικούς προέδρους. Να ξεκινήσουμε από τον Κόκκαλη. Πώς ήταν εκείνος;
«Ο Κόκκαλης χρησιμοποιούσε τα πάντα προς όφελός του. Εριξε τις μικρομεσαίες ομάδες για χάρη του Ολυμπιακού. Μια φορά μας ζήτησε να κάνουμε κόμμα οι μικρές ομάδες για τα τηλεοπτικά και μετά πήγε και εξασφάλισε συμβόλαιο μόνος του, κρυφά».
Βαρδινογιάννης;
«Τον καπετάν Γιώργη δεν τον πρόλαβα ως πρόεδρο, αλλά είναι εξαιρετικός πρόεδρος. Ο Γιάννης ως πρόεδρος; Πιστεύω ότι οι Παναθηναϊκοί ακόμη χτυπάνε το κεφάλι τους που έφυγε από την ομάδα. Μιλάμε για οικογένεια με μεγάλο πρεστίζ. Ξεχωρίζει».
Μπατατούδης;
«Είχαμε φιλικές σχέσεις, όχι ποδοσφαιρικές. Καλό παιδί, ατύχησε κι αυτός».
Για τον Θωμά Μητρόπουλο τι γνώμη έχετε;
«Εχει βοηθήσει πολύ τον Ολυμπιακό και το ξέρουν κι οι Ολυμπιακοί. Είναι κοινό μυστικό. Εκείνος που ξεχώριζε για τις γνώσεις του ήταν ο Βίκτωρας και τον εκτιμώ ως άνθρωπο και γνώστη του ποδοσφαίρου. Δυστυχώς δεν έγινε ποτέ πρόεδρος της ΕΠΟ. Η ΕΠΟ πρέπει να ξεκινάει απ' αυτόν, αλλά λογικά επειδή είναι αδερφός του Θωμά, θα υπήρχε δυσκολία και θα χτυπούσε άσχημα. Αλλά ακόμα και τώρα, αν θέλουν να φτιάξουν το ποδόσφαιρο, πρέπει να τον εκμεταλλευτούν σωστά. Ο Βίκτωρας αποτελεί πηγή γνώσεων και δεν πρέπει να πάει χαμένος. Ποτέ δεν είναι αργά».
Με τον Μαρινάκη σήμερα έτυχε να συνεργαστείτε;
«Με τον Βαγγέλη όχι ποτέ. Με τον μπαμπά του, τον Μιλτιάδη, επειδή είχε κι αυτός μηχανουργείο, ήταν γνωστός μου. Ήταν οι φίλοι οι πατεράδες μας, τον Μιλτιάδη τον είχα γνωρίσει. Με τον Βαγγέλη δεν έτυχε να γνωριστώ. Είναι το Α και το Ω για τον Ολυμπιακό και έχει πετύχει κάτι που δεν έχει πετύχει ποτέ κανένας. Πήγε στην Αγγλία και ανέβασε ομάδα από τη Β' κατηγορία στην Premier League. Ήταν μεγάλη επιτυχία αυτό και επειδή την ξέρω την Αγγλία κατάλαβα πόσο δύσκολο ήταν αυτό που πέτυχε και γι' αυτό του έστειλα και συγχαρητήρια».
Με τον Σαββίδη είχατε ποτέ κάποια σχέση;
«Ποτέ, αλλά τον ΠΑΟΚ τον αγαπώ πολύ όπως και τη Θεσσαλονίκη. Εχει ρίζες κι αυτός με την Κωνσταντινούπολη, όπως κι εγώ. Ο Σαββίδης έφερε αρκετά χρήματα στην Ελλάδα και τον ΠΑΟΚ».
Δεν γίνεται να μην σας ρωτήσω για τον κύριο Κανελλάκη.
«Παρόλο που ήμασταν αντίπαλοι, ποτέ δεν είχαμε αντιπαλότητα μεταξύ μας. Ηταν ένα γλυκύτατος άνθρωπος, θα μπορούσες να κάτσεις να κάνεις παρέα μαζί του. Συναλλαγές δεν κάναμε ποτέ μεταξύ μας».
Υπήρξαν παίκτες που πήγαν από την Προοδευτική στον Ιωνικό αλλά όχι το αντίθετο.
«Εντάξει, εμείς θέλαμε να τους βγάζουμε μόνοι μας».
Ο Ιωνικός αυτήν τη στιγμή είναι σε άλλη μοίρα από την Προοδευτική.
«Ναι, είναι μια κατηγορία πάνω απ' εμάς, αλλά το δικό μας σήμα είναι ο φοίνικας και θα ξαναγεννηθούμε. Δεν ξέρω πόσο σύντομα, αλλά θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες».
«Ήταν της μόδας να χρηματίζουμε διαιτητές»
Απ' όσες ιστορίες έχετε ζήσει στην Προοδευτική, αυτή που όταν κλείνετε τα μάτια σας έρχεται πρώτη στο μυαλό, ποια είναι;
«Η επιστροφή από τη Δράμα στο αεροδρόμιο. Όλο το αεροδρόμιο έγινε κόκκινο από τα καπνογόνα. Αυτή η εικόνα δεν θα μου φύγει ποτέ από το μυαλό, είχαμε χιλιάδες κόσμο! Μου 'χουν μείνει έντονα στη μνήμη φυσιογνωμίες. Μία απ' αυτές είναι ο Ντόμπρος, ο οποίος πέθανε πέρυσι. Δυστυχώς δεν κατάφερα να πάω στην κηδεία του».
Κύριε Γιάννη, εντάξει, διαιτητές έχετε τραμπουκίσει. Εχει επιχειρήσει να χρηματίσετε κιόλας;
«Αμέ... 100 φορές. Αφού ήταν της μόδας! Όταν έβγαιναν οι ορισμοί τρέχαμε να δούμε πώς θα τον επηρεάσουμε για να μην μας προλάβουν οι αντίπαλοι. Αφού αυτό ήταν - όχι συνηθισμένο - αλλά επιβεβλημένο.
Μια φορά παίζαμε ένα ματς και με πήρε ένας δικηγόρος τηλέφωνο για να μου πει: "Σε παίζει ο τάδε, τον ελέγχω απόλυτα. Θέλει τόσα σε επιταγή για να σε βοηθήσει. Εγγυητής είμαι εγώ". Εγραψα την επιταγή, την πήρε ο δικηγόρος και ήρθε ο διαιτητής να με παίξει... Και μου κάνει ένα "σφαγείο"... Τα είχε πάρει και από τους άλλους. Τελικά, το ματς ήρθε ισόπαλο. Τον τιμώρησε η μπάλα!. Αν για κάποιους αυτό θεωρείται έκπληξη, το μόνο που έχω να πω είναι: "ο αναμάρτητος υμών πρώτος τον λίθον βαλέτω". Ας βρεθεί κάποιος να μου μου πει ότι δεν έχει κάνει κάτι αντίστοιχο».
Μετά τον πλακώσατε;
«Μετά; (γέλια). Εγινε σόου, του κοπάνησα το τραπέζι στο κεφάλι. Γιατί όχι μόνο μας αδίκησε αλλά μας έστησε κιόλας! Τουλάχιστον, πήρα πίσω την επιταγή. Μετά από τόσα χρόνια και τα μυστικά της Αγγλίας βγαίνουν στη φόρα... Δεν θα το ξεχάσω αυτό».
Σε 11άδες κάνατε παρεμβάσεις;
«Ποτέ! Πάντα μιλούσα με τους προπονητές για τους παίκτες, αλλά ως εκεί. Δεν αισθανόμουν ότι ήταν τίμιο να βγει ένας παίκτης για να παίξει αυτός που ήθελα εγώ».
Υπήρξε παίκτης που να είχατε απωθημένο να πάρετε στην Προοδευτική;
«Ναι, είχα πολλά, αλλά τα πορτοφόλια μας στην Προοδευτική δεν έφταναν για έναν Σαραβάκο, ας πούμε στα καλά του. Όμως, από την Συρία φέραμε ό,τι καλύτερο υπήρχε. Και κάνει λάθος όποιος πιστεύει ότι τους πήραμε τσάμπα. Δώσαμε πολλά λεφτά».
Για ποιον είχατε δώσει μάχη για να πάρετε;
«Τον Στέλιο Βογιατζή. Για την εποχή του ήταν φίρμα. Πολλή τέχνη, δεν είχε ταχύτητα... Αλλά τι να το κάνεις, ήταν διαβήτης το πόδι του. Η Προοδευτική είχε πολύ καλούς παίκτες και γι' αυτό αυτή η ομάδα ήταν εκεί που ήταν. Σε μεγάλα γήπεδα δεν φέρναμε κακά αποτελέσματα. Όταν παίζαμε στο ΟΑΚΑ, κατ' ανάγκη, πήραμε πολύ καλά αποτελέσματα».
Αδικήθηκε η ομάδα με το «η Προοδευτική του Παπαδόπουλου παίζει αντιποδόσφαιρο»;
«Ελα μωρέ, η Προοδευτική σε σχέση με τις μεγάλες ομάδες είχε διαφορά. Εσύ πολεμούσες να μείνεις στην κατηγορία, τι έπρεπε να κάνεις; Να βάλεις τη μπάλα κάτω και να δείξεις ότι μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο; Αυτό το έκανες όταν έπαιζες με ισοδύναμες ομάδες. Και εκεί παίξαμε καλά. Με τους "μεγάλους" ψάχναμε την κόντρα και έτσι επιβιώσαμε. Τι θα πας να δείξεις; Ποδόσφαιρο σάλας κόντρα στους μεγάλους και σε διαιτησίες; Πώς θα παίρναμε αποτέλεσμα; Εμείς παλεύαμε. Στην ΑΕΚ παίξαμε μπάλα, γιατί ήμασταν μεγάλη ομάδα, πήραμε καλούς παίκτες, είχαμε γήπεδο δικό μας, κόσμο πολύ, την Original που ήταν δυνατό πακέτο. Η Προοδευτική είχε άλλες δυνατότητες».
Το ποδόσφαιρο, που το υπηρετήσατε τόσα χρόνια, τι σας αφήνει;
«Είναι ένα άθλημα που εκ των πραγμάτων το αγαπούσαμε γιατί ήταν το μοναδικό που μπορούσαμε να κάνουμε. Δεν είχαμε τα courts για να παίζουμε τένις ή τις πισίνες για να κάνουμε κολύμβηση. Το μυαλό μας ήταν κολλημένο στο κλωτσοσκούφι. Στο ποδόσφαιρο είμαι, προς το παρόν εκτός, με πολύ ωραίες αναμνήσεις. Δεν μετάνιωσα που ασχολήθηκα μ' αυτό παραγοντικά ή ως ποδοσφαιριστής».
Είπατε προς το παρόν. Τι εννοείτε;
«Ποτέ μη λες ποτέ στη ζωή».
Το μυαλό μου πάει ότι σας... καίει να γυρίσετε στην Προοδευτική, για μια ακόμα αποστολή.
«Όπως το τοποθέτησα δεν σε αδικώ, είναι λογικό το μυαλό σου να πηγαίνει εκεί. Ποτέ μη λες ποτέ. Είναι δύσκολο πάρα πολύ και λόγω και της βιολογίας, τα χρόνια περνούν...».
Κλείνοντας, θέλετε να πούμε κάτι άλλο;
«Όχι. Τι άλλο να πούμε; Από τη στιγμή που η κοινωνία άρχισε να θεωρεί ότι η ποΥStiA είναι μαγκιά, χάλασε ο κόσμος».
φωτογράφιση: Λάμπρος Στοιχειός
art direction / συνθέσεις: Χρήστος Ζωίδης / Ευαγγελία Λώλου
φωτογραφίες: Intime, αρχείο Γιάννη Καρρά
Built with Shorthand