Νάπολι... Σαν ηφαίστειο που ξυπνά

Η ζωή στις παλιές πολυκατοικίες της Νάπολη είναι φθηνή κι ο κόσμος ζει σε παγωμένα κτίρια που μοιάζουν κολλημένα το ένα με το άλλο, κτίρια ψηλά, με θέα τον ουρανό και τον Βεζούβιο, με μπαλκόνια και ταράτσες όπου οι φοιτητές και οι πιο ηλικιωμένοι περνούν τον χρόνο τους αγναντεύοντας την πόλη, καπνίζοντας και συζητώντας. Τις κουβέντες μονοπωλεί η αιώνια αγάπη, η καψούρα που δε σταμάτησε ούτε στιγμή να αγγίζει τα όρια της τρέλας, αυτή που πέρασε από γενιά σε γενιά, η Νάπολι. Οι πατεράδες, οι θείοι, οι παππούδες νοσταλγούν την ομαδάρα του Μαραντόνα, του Καρέκα, του Αλεμάο, εκείνο το σύνολο του Αλμπέρτο Μπιγκόν που… ξερνούσε φωτιά και λάβα. Η νέα γενιά ακούει, ονειρεύεται πως το έδαφος θα αρχίσει να σείεται ξανά, πως ο «Βεζούβιος» θα εκραγεί. Κι όμως, έπειτα από 33 χρόνια η Νάπολη, η πόλη του Ντιέγκο Μαραντόνα ζει στιγμές που είχε λησμονήσει.

Ο «Θεός» είδε από εκεί ψηλά τον Σπαλέτι να σχεδιάζει, τον Οσιμέν και τον Κβαρατσχέλια να… δοκιμάζουν τα παπούτσια του και ο ναός «Ντιέγκο Μαραντόνα» να μετατρέπεται σε χώρο θαυμάτων. Το Gazzetta τιμά τον άθλο της Νάπολι, δεν ξεχνά τον άνθρωπο που έβαλε ψηλά την ομάδα στον ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό χάρτη, θυμάται το τελευταίο πρωτάθλημα και κάνει άλμα από το 1990 στο 2023 και στην αρμάδα του Λουτσιάνο Σπαλέτι. Ένα μεγάλο αφιέρωμα για το σύλλογο που με το… πνεύμα του Βεζούβιου ξερνά λάβα!

Νάπολη: Η πόλη του Ντιέγκο Μαραντόνα

Η Νάπολη δεν είναι ένα κανονικό μέρος. Παράλογα όμορφη, αλλά και τρομακτική. Πραγματικά, φιλόξενη. Οι Ναπολιτάνοι σε υποδέχονται με ανοιχτές αγκάλες και ανοιχτές καρδιές. Είναι ένα μέρος που βρίσκεται σχεδόν υπό έλεγχο επειδή είναι εκτός ελέγχου. Μια καυτή πόλη στην καυτή σκιά ενός καυτού ηφαιστείου. Μια μεγάλη γουλιά γεμάτη αχιβάδες, Καμόρα και Καθολικισμό. Δεισιδαιμονίες, μιούζικαλ και σκούτερ. Και ο Μαραντόνα. Η Νάπολη έγινε πιο λαμπερή με τον Ντιέγκο!

Σε μία πόλη όπου το επαναστατικό κλίμα, η τύχη και το ποδόσφαιρο πρωταγωνιστούν παντού, από τα καμένα σοκάκια έως τους λόφους, ο Ντιέγκο ανυψώθηκε σε επίπεδο Θεού.

Τέτοιο το επαναστατικό του πνεύμα σε κοινωνικό, ψυχολογικό και σωματικό επίπεδο, που 33 χρόνια μετά το πρώτο πρωτάθλημα της Νάπολι, η αύρα του εξακολουθεί να αφήνει πνοές ελπίδας σε στενούς δρόμους, έξω από μπαρ και γύρω από τα εργαστήρια ξυλουργών.

Εδώ, ο Μαραντόνα σήμαινε πολύ περισσότερα από τον καλύτερο ποδοσφαιριστή στον κόσμο. Θεός. Επαναστάτης. Βασιλιάς. Ζώο. Άγιος. Αμαρτωλός. Αδελφός. Νικητής. Και το πιο σημαντικό, ήταν ένας από αυτούς. Ο Ντιέγκο Μαραντόνα πάντρεψε τα αλώνια με τα σαλόνια και απορρόφησε τη Νάπολη όπως τον απορρόφησε κι εκείνη.

Η Νάπολη που μάζευε τα κομμάτια της…

Σε καθαρά ποδοσφαιρικούς όρους ο Μαραντόνα αναγέννησε τη Νάπολι. Η ομάδα δεν είχε πάρει ποτέ πρωτάθλημα πριν πάει εκεί ο Αργεντίνος. Η πόλη όμως πριν τον Μαραντόνα είχε άλλη αντιμετώπιση. Για τον Ντιέγκο η Νάπολη δεν ήταν μία ακόμα πόλη. Ήταν κάτι το ξεχωριστό. Η πόλη αυτή ήταν σαν να μίλησε στη ψυχή του. Στην καρδιά του. Ο Ντιεγκίτο δέθηκε με την πόλη και η Νάπολη έκανε το ίδιο μαζί του. «Θέλω να γίνω το πρότυπο για τα φτωχά παιδιά στη Νάπολη γιατί μου θυμίζουν εμένα όταν ήμουν στο Μπουένος Άϊρες», είχε πει. Οι πόλεις μπορεί να ήταν διαφορετικές όμως ο δρόμος θα είναι πάντα δρόμος και για τον Μαραντόνα ήταν αυτό που ήθελε.

Όταν ο Ντιέγκο πήγε στη Νάπολι το 1984 η πόλη μάζευε ακόμα τα... κομμάτια της. Προσπαθούσε να ανακάμψει από τον σεισμό που την είχε 'χτυπήσει' τέσσερα χρόνια πριν. Τα χρήματα που δόθηκαν από το κράτος δεν αξιοποιήθηκαν σωστά. Για την ακρίβεια παρότι δόθηκαν τρισεκατομμύρια λιρέτες για την ενίσχυση έγινε κακοδιαχείριση. Τα χρήματα έπεσαν σε λάθος χέρια. Ο Μαραντόνα έδωσε ελπίδα. Έδωσε στον κόσμο κάτι να πιστεύει. Η προσωπικότητά του ήταν ισχυρή και έντονη. Ήταν δημοφιλής, ήταν απέναντι στο σύστημα. Ένας επαναστάτης που δεν δίστασε να πει στον Πάπα να λιώσει τα χρυσά ταβάνια στο Βατικανό, να τα πουλήσει και να δώσει τα χρήματα στους ανθρώπους που υποφέρουν.

Όταν στη διοίκηση της Γιουβέντους μεταφέρθηκε πως η Μπαρτσελόνα θέλει να παραχωρήσει τον Μαραντόνα ο τότε πρόεδρος, Τζιαμπέρο Μπονιπέτρι, ευχαρίστησε για την πληροφορία, αλλά αρνήθηκε να κλείσει τον παίκτη. Ηθελε άλλου στιλ παίκτες. Η «Μεγάλη Κυρία» δεν ήθελε τους... απείθαρχους. Άλλωστε η Γιουβέντους είχε ήδη τον Μισέλ Πλατινί που ταίριαζε με τα όσα πρέσβευε η οικογένεια Ανιέλι. Οι Τζιάνι και Ουμπέρτο Ανιέλι από την πλευρά τους θα έκαναν μία εξαίρεση για τον Μαραντόνα, όπως είχαν κάνει με τον Ομάρ Σιβόρι αλλά ο Μπονιπέρτι δεν το δέχθηκε. Ο Μαραντόνα επέλεξε τη Νάπολι και αυτομάτως έδωσε αξία στην πόλη. Έδειξε πως αξίζει. Πως ήταν κάτι το μοναδικό και το ξεχωριστό. Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου ήθελε να παίξει για τη Νάπολι. Δεν ήταν μικρό πράγμα αυτό.

Δεν ενδιέφερε τον Μαραντόνα πως η Νάπολι είχε αποφύγει τον υποβιβασμό για μόλις έναν βαθμό δύο μήνες πριν την άφιξή του. Οι Ναπολιτάνοι δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ναι, 70.000 φίλαθλοι πήγαν στο Σαν Πάολο για να δουν τον Μαραντόνα να βγαίνει και να κάνει τα κόλπα του με μία φόρμα Puma. Οι Ναπολιτάνοι ήταν εκστασιασμένοι και τραγουδούσαν «Oh mama mama mama, Oh mama mama mama, Sai perchè mi batte il Corazon, Ho visto Maradona, Ho visto Maradona, Oh mama inamorato sono... Μαμά, μαμά, μαμά, Μαμά, μαμά, μαμά, Ξέρεις γιατί χτυπά η καρδιά μου; Είδα τον Μαραντόνα, είδα τον Μαραντόνα, Μαμά είμαι ερωτευμένος»!

Oh mama mama mama, Oh mama mama mama, Sai perchè mi batte il Corazon, Ho visto Maradona, Ho visto Maradona, Oh mama inamorato so'

Αυτά τα λόγια τα τραγουδούν μέχρι και σήμερα. Είναι η ιστορία ενός οπαδού στο στάδιο που έπρεπε να πει στη μητέρα του το τι βίωσε. «Sai perchè mi batte il Corazon». Δηλαδή «Ξέρεις γιατί χτυπά η καρδιά μου». Ο παλμός ανεβαίνει. Το ίδιο και η αδρεναλίνη. Η καρδιά χτυπάει όλο και πιο δυνατά και γρήγορα. «Ho visto Maradona, oh mama inamorato sono». Δηλαδή: «Είδα τον Μαραντόνα, είδα τον Μαραντόνα, μαμά είμαι ερωτευμένος». Επειδή αντίκρισαν τον Μαραντόνα, ένιωσαν έτσι, ακόμα τον ονειρεύονται. Ο Μαραντόνα στη Νάπολη είναι παντού. Ο Ντιέγκο είναι μια θεϊκή μορφή στην πόλη. Τον νιώθεις παντού. Είναι κάτι που δεν θα σβήσει ποτέ.

Η αγάπη για τον Μαραντόνα δεν έχει όρια στην πόλη αυτή. Το πρώτο παιχνίδι του στη Βερόνα ανέδειξε τη μοναδικότητα των Ναπολιτάνων και το τι είχαν… υποφέρει. Ο ίδιος ο Μαραντόνα έδειξε ευαισθησία για όσα βίωνε η πόλη και όρθωσε ανάστημα. Η Νάπολη είχε περάσει δύσκολα και τη δεκαετία του 1970. Ο Ντιέγκο ήταν σκληρός για όσους ήθελε να βγάζει άλλη εικόνα όμως στην πραγματικότητα ήταν ευαίσθητος.

Ο «Πιμπίτο» στη Νάπολη ορκίστηκε πως θα γίνει η... εκδίκηση της πόλης απέναντι σε όλους. Ότι θα έδειχνε σε όλους το πως έπρεπε να σέβονται την ομάδα και την πόλη. Ο Λουίτζι Ντε Μαγκίστρις ως δήμαρχος της είπε πως ο Ντιέγκο ένωσε την πόλη με τους Ναπολιτάνους. Στη Νάπολη τον αντιμετώπισαν ως τη ιδιοφυΐα που άλλαξε τα πάντα. Ο Μαραντόνα έδειξε τη δύναμη της πόλης σε όλον τον κόσμο. Η ανθρωπιά που έδειξε κέρδισε τον κόσμο.

Ο Μαραντόνα την κορυφαία εμφάνισή του την έκανε σε ένα φιλικό ματς 15 χλμ. έξω από τη Νάπολη σε ένα χωριό με το όνομα Ακέρα. Είχε μάθει για έναν συμπαίκτη του, τον Πιέτρο Πουζόνε, που είχε χάσει τον δρόμο του. Ο γιος του Πουζόνε είχε μία σπάνια ασθένεια και είχε ανάγκη από χειρουργείο. Όμως η οικογένεια δεν είχε τη δυνατότητα σε οικονομικό επίπεδο να καλύψει τέτοιο κόστος και ο Πουζόνε ζήτησε τη συνδρομή της Νάπολι. Ζήτησε εάν μπορούσε να γίνει ένα παιχνίδι επίδειξης στο χωριό του για αυτόν τον σκοπό.

Η Νάπολι είχε δισταγμούς. Ήταν η πρώτη σεζόν του Μαραντόνα και η ομάδα δεν πήγαινε καλά. Εάν έχανε με την Τορίνο θα έμπαινε στη ζώνη υποβιβασμού. Η προοπτική ο σταρ της ομάδας να τραυματιστεί σε ένα τέτοιο παιχνίδι προκαλούσε προβλήματα. Μεταφέρθηκε στον Πουζόνε πως το αίτημά του δεν μπορεί να γίνει δεκτό.

Ίσως να γινόταν μία άλλη φορά. Ο Μαραντόνα όμως είχε άλλη άποψη. Είπε στον Πουζόνε πως έπρεπε αυτό το ματς να γίνει για το παιδί του και ας κάνουν ότι θέλουν οι άλλοι. Ο Ντιέγκο ανέλαβε τα έξοδα και εμφανίστηκε στο γήπεδο με την ομάδα. Έκανε ζέσταμα σε ένα τοπικό πάρκο και μετά παρουσιάστηκε μες στις λάσπες στο γήπεδο. Οι συνθήκες δεν τον απέτρεψαν από το κάνει το σόου του. Στο χωριό Ακέρα έβαλε ένα γκολ παρόμοιο με αυτό που είχε βάλει στο στάδιο Ατζέκα το 1986. Για την οικογένεια Πουζόνε αυτό το γκολ σήμαινε τα πάντα.

Αυτές οι ενέργειες συζητήθηκαν περισσότερο από κάθε τι άλλο. Ο Μαραντόνα έγινε αγαπητός στους συμπαίκτες του κι έπειτα πήρε το περιβραχιόνιο της Νάπολι. Όταν έγινε αρχηγός είπε στους νεαρούς παίκτες ότι θα πάρουν μέρος από τα χρήματα του μπόνους του. Υπήρχαν ποδοσφαιριστές που με αυτά τα λεφτά θα μπορούσαν να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο. Ο Σαλβαρότε Καρμάντο ήταν ένας εμβληματικός μασέρ του συλλόγου. Θυμάται μία μέρα που ο Μαραντόνα του είπε πως πρέπει να κάνουν μία λίστα για να αγοράσει δώρα για τους συμπαίκτες του, τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους.

Τι ήταν όμως ο Μαραντόνα για τη Νάπολη;

«Ο Μαραντόνα είχε όλα τα χαρακτηριστικά που αντιπροσωπεύουν οι Ναπολιτάνοι μέσα τους. Ήταν αναρχικός, επαναστάτης. Δεν έχει την τάξη που έχουν στο Τορίνο, στη Γιουβέντους. Δεν είχε συνοχή, ήταν απρόβλεπτος, γεμάτος δηλαδή χαρακτηριστικά με τα οποία συνδέονται οι Ναπολιτάνοι».

Ο Ντιέγκο «ήταν επαναστάτης και ιδιοφυΐα. Στους Ναπολιτάνους αρέσει να κάνουν πράγματα ενάντια στους κανόνες, και ο Μαραντόνα έδειξε στον κόσμο ότι μπορείς να κερδίσεις με αυτά τα ναπολιτάνικα χαρακτηριστικά. Μας έδωσε μια κοινωνική λύτρωση ενάντια στον αλαζονικό Βορρά, ενάντια στον πλούσιο Βορρά. Μας έδωσε μια εκδίκηση. Έδωσε στους ανθρώπους έναν τρόπο να είναι περήφανοι για τα χαρακτηριστικά της ύπαρξής τους».

«Ας δω τη Νάπολη και ας πεθάνω» ήταν το μότο του για την πόλη. Ο Μαραντόνα το να βλέπει τη Νάπολη τον έκανε να νιώθει πιο ζωντανός από ποτέ. Όποιος δεν έχει πάει στην πόλη δεν ξέρει το τι χάνει και φυσικά όταν η Νάπολι πήρε το πρωτάθλημα Ιταλίας με τον Μαραντόνα όλα αυτά πέρασαν στην ιστορία. Οι νέες γενιές δεν θα δουν ποτέ τον Μαραντόνα να παίζει στη κορύφωσή του. Όμως ο Ντιέγκο δεν χάνεται. Ο Ντιέγκο είναι παντού. Αυτή είναι η Μαραντονάπολη όπου ζεις τη ζωή. Εκεί όπου όπως λέει το τραγούδι Live is Life!

To νόμισμα του… τίτλου! Όταν ο Αλεμάο βρέθηκε στο νοσοκομείο

Οι φράσεις και τα πρωτοσέλιδα της εποχής, μιλούν από μόνα τους μπροστά σε αυτό που συνέβη στο πρωτάθλημα του 1989/90. Η Νάπολι του Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν όντως από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της χώρας και κατάφερε να φτάσει στο Σκουντέτο για τελευταία φορά μέχρι σήμερα και δεύτερη στην ιστορία της. Όμως δίπλα από τον συγκεκριμένο τίτλο υπάρχει μέχρι και τώρα η ρετσινιά του «το μικρό νόμισμα του Αλεμάο».

«Είμαι πληγωμένος, αλλά μέσα μου. Νιώθω προσβεβλημένος. Ποτέ δεν σκέφτηκα να κάνω ψέματα για να αλλάξω την ισοπαλία σε νίκη για την ομάδα μου. Δεν είμαι ψεύτης, δεν προσποιούμαι. Στον Μπέργκαμο είδα… τον άλλο κόσμο. Από τις κερκίδες έπεφταν στο γήπεδο κέρματα, πάρα πολλά πραγματικά. Αν τα είχα μαζέψει, θα είχα γίνει πολύ πλούσιος», ήταν η απάντηση του Αλεμάο μετά τα όσα έγιναν τη βραδιά που η Νάπολι αντιμετώπιζε την Αταλάντα. Όμως ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

Η Μίλαν ήταν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα με τη Νάπολι σε απόσταση βολής και στην 31ο αγωνιστική (τρεις στροφές πριν το τέλος), οι «παρτενοπέι» φιλοξενούνται από την Αταλάντα και οι «ροσονέρι» από την Μπολόνια. Το 0-0 για την παρέα του Μαραντόνα παρέμεινε μέχρι το 75ο λεπτό, όταν θα έρθει η... αφετηρία για μία από τις μεγαλύτερες υποθέσεις του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Ένα νόμισμα που αντιστοιχεί στο σημερινό πεντάλεπτο και βάρος μόλις 8 γραμμαρίων, έπεσε στο κεφάλι του Αλεμάο από τους οπαδούς της Αταλάντα.

Ο φυσικοθεραπευτής της Νάπολι, Σαλβατόρε Κομάντο μπήκε στον αγωνιστικό χώρο και έτρεξε πάνω στον Βραζιλιάνο ποδοσφαιριστή, δείχνοντας ανήσυχος για το αντικείμενο που σταμάτησε στο κεφάλι του.

Ο Τζόλα πήρε τη θέση του στον αγωνιστικό χώρο και ο ίδιος έφυγε για το... νοσοκομείο με τον πρόεδρο της ομάδας, Κοράντο Φερλαϊνο να δηλώνει πώς ο ποδοσφαιριστής δεν τον... αναγνώρισε όταν τον επισκέφτηκε στο νοσοκομείο λόγω της διάσεισης. Η υπόθεση οδηγήθηκε στα δικαστήρια, εκεί όπου υπήρξαν αρκετές μαρτυρίες που να ανέφεραν ότι ο Κομάντο φέρεται να είπε στον Αλεμάο να μείνει κάτω την στιγμή που του πίεζε το βαμβάκι στο κεφάλι, χωρίς να χάσει το άσπρο του χρώμα ωστόσο.

Η υπόθεση απασχόλησε όλη την Ευρώπη καθώς από την συγκεκριμένη απόφαση, κρινόταν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα. Εν τέλει η Νάπολι δικαιώθηκε και πήρε τη νίκη στα χαρτιά με 2-0, την ίδια στιγμή που η Μίλαν αναδείχθηκε ισόπαλη κόντρα στην Μπολόνια και έτσι οι δύο ομάδες βρέθηκαν στην κορυφή του βαθμολογικού πίνακα.

Η «αυτοκτονία» της Μίλαν κόντρα στην Ελλάς Βερόνα (2-1) και το απόλυτο της Νάπολι μέχρι το φινάλε, χάρισε τον τίτλο στους «παρτενοπέι», ο οποίος ήταν και ο τελευταίος μέχρι και σήμερα. Φυσικά η συγκεκριμένη ιστορία είναι μέχρι και σήμερα ως μία από τις μία πολυσυζητημένες στην Ιταλία, με τους περισσότερους να την αναφέρουν ως… σκάνδαλο για τον τρόπο που ήρθε ο τίτλος στη Νάπολι.

Το άγγιγμα του Μίδα, το χρυσό οικοδόμημα

Το περασμένο καλοκαίρι έφερε πολλά ερωτηματικά αλλά και αρκετή... γκρίνια από τους οπαδούς της Νάπολι προς τη διοίκηση. Ίσως και να είχαν δίκιο αν κάποιος αντιληφθεί ότι η ομάδα άφησε τόσο τον Μέρτενς όσο και τον Ινσίνιε να αποχωρήσουν ως ελεύθεροι παρότι ήταν οι «θρύλοι» της ομάδας, την ίδια στιγμή που πουλήθηκε ο Καλιντού Κουλιμπαλί, ο Φάμπιαν Ρούιθ και ο Αρκάντιους Μίλικ.

Και αν όλα αυτά ήταν αφορμή για... αρνητικά σχόλια, οι μεταγραφές φούντωσαν ακόμα περισσότερο τις «κακές γλώσσες». Αποκτήθηκε ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια για τα εξτρέμ (δεν τον γνώριζε κανείς τότε), για διάδοχος του Κουλιμπαλί ο Νοτιοκορεάτης Μιν Κιμ, ο Ματίας Ολιβέιρα για ακραίος μπακ και οι Ανγκισά και Ντομπελέ για τη μεσαία γραμμή, με αμφότερους να μην έχουν θετική παρουσία στις ομάδες τους. Τέλος, αποκτήθηκαν και ο Τζιακόμο Ρασπαντόρι με τον Τζιοβάνι Σιμεόνε για την επίθεση.

Άπαντες είναι από τα βασικά μέλη και τους κυριότερους λόγους της μεγάλης επιτυχίας της Νάπολι στη σεζόν και αυτό μεταφράζεται μέσα από τους αριθμούς τους. Έχουμε και λέμε...

Κβίτσα Κβαρατχκέλια: 38 συμμετοχές, 14 γκολ, 16 ασίστ

Μιν Κιμ: 42 συμμετοχές, 2 γκολ, 2 ασίστ

Ματίας Ολιβέιρα: 35 συμμετοχές, 2 γκολ, 4 ασίστ

Φρανκ Ανγκισά: 40 συμμετοχές, 3 γκολ, 7 ασίστ

Τζιοβάνι Σιμεόνε: 28 συμμετοχές, 8 γκολ

Τανγκί Nτομπελέ: 39 συμμετοχές, 2 γκολ, 1 ασίστ

Τζιάκομο Ρασπαντόρι: 30 συμμετοχές, 6 γκολ, 3 ασίστ

Αμφότεροι έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι για να έρθει αυτό το τρόπαιο στην «πόλη του Μαραντόνα». Πιο πρόσφατο παράδειγμα το buzzer-beater του Ρασπαντόρι κόντρα στη Γιουβέντους στο Τορίνο, όπου σε συνδυασμό με την ήττα της Λάτσιο, έφερε τη Νάπολι αγκαλιά με το πρωτάθλημα.

Λουτσιάνο Σπαλέτι, όταν η δημιουργία περνά σε άλλα επίπεδα

Του χρόνου θα ολοκληρώσει 30 χρόνια προπονητικής καριέρας (!) καθώς ξεκίνησε από την Έμπολι το 1994 έχοντας στην πλάτη του μόλις δέκα χρόνια ποδοσφαιρικής πορείας δίχως να κάνει κάτι το αξιόλογο. Ήταν μόλις 35 ετών όταν έκανε το ντεμπούτο του ως κόουτς και είχε ως μεγάλο του όνειρο να φτάσει στην κορυφή της Ιταλίας και να κατακτήσει το σκουντέτο. Τελικά χρειάστηκε να φτάσει στα 64 του χρόνια (!) για να το καταφέρει και ντυμένος στα προπονητικά της Νάπολι.

Πανηγύρισε οτιδήποτε άλλο να προσθέσει στη συλλόγη του... Δύο κύπελλα και ένα Σουπερ Καπ Ιταλίας, δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο και ένα σούπερ καπ Ρωσίας αλλά όχι το τρόπαιο της Serie A. Ήταν στην τεχνική ηγεσία της Σαμπντόρια, της Βενέτσια και της Ουντινέζε πριν κάνει το μεγάλο βήμα στη Ρόμα όπου έμεινε για τέσσερα χρόνια. Ακολούθησε η Ζενίτ πριν επιστρέψει στην Ιταλία για τους «τζιαλορόσι» και το καλοκαίρι του 2017, καταλήξει στην Ίντερ.

Η εμπιστοσύνη της ομάδας του Μιλάνο χάθηκε όταν ο Σπαλέτι δεν κατάφερε να οδηγήσει το κλαμπ στην κορυφή της Ιταλίας. Αυτή που του χάρισε απλόχερα η Νάπολι με τον Μανωλά στο ρόστερ τότε, το καλοκαίρι του 2021. Η ευκαιρία του έμπειρου κόουτς ήταν μπροστά στα χέρια του για να μπει (επιτέλους) στην ελίτ. Εκεί που του άρμοζε αλλά δεν είχε καταφέρει ποτέ να το κάνει ένα πρωτάθλημα.

Μετά την απόλυση από την Ίντερ, έμεινε για δύο χρόνια στην αφάνεια, με τους περισσότερους να θεωρούν πώς η καριέρα του φτάνει στη δύση της. Και όμως, η Νάπολι δεν έγινε απλώς μία... συνέχεια αλλά η αναγκαία «λάμψη» του στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Πλέον το όνομά του φιγουράρει ανάμεσα σε αυτά της ελίτ των προπονητών και δεν θα είναι απίθανο να έρθει μία πρόταση από μεγάλο κλαμπ καθώς ο ίδιος έφτασε στο Σκουντέτο που είχε τόσο ανάγκη για την καριέρα του.

Κβαραντόνα: Υπάρχει τελικά διάδοχος; Όταν πλησιάζεις το τέλειο…

Στο Κομπουλέτι και στη Μαύρη Θάλασσα η τοπική ομάδα ποδοσφαίρου μετέχει στη Β' κατηγορία και φέρει την ονομασία Σουκούρα, παίζοντας στο γήπεδο της Τσέλε Αρίνα. Το γήπεδο έχει πάρει το όνομά του από τον Ρεβάζ Τσελεμπάτζε, μία σημαντική προσωπικότητα αυτής της πόλης στη Γεωργία. Υπήρξε μέλος της ιστορικής Ντιναμό Τιφλίδας, που πήρε το Πρωτάθλημα της Σοβιετικής Ένωσης το 1978.

Το Τσέλε ήταν το υποκοριστικό ή προσωνύμιο του Τσελεμπάτζε, που ήταν τρομερά ποιοτικός και θεωρήθηκε ο κορυφαίος παίκτης της εποχής του (για τη Γεωργία). Ορισμένοι τον είχαν παρομοιάσει ακόμα και με τον Πελέ, τον παίκτη που η γενιά του θεωρούσε τον καλύτερο παίκτη όλων των εποχών.

«Ας μην ξεχνάμε ότι οι Γεωργιανοί είχαν δεξιότητες», είχε πει πρόσφατα ο Γιούρι Σεμίν στην ναπολιτάνικη εφημερίδα Il Mattino. «Στις ημέρες της ΕΣΣΔ, της ενωμένης Ρωσίας, τους αποκαλούσαν 'Βραζιλιάνους της Σοβιετικής Ένωσης'». Παρά την ηλικία του δεν έπαψε ποτέ να ενδιαφέρεται έντονα για τη Λίγκα της Γεωργίας.

Ο Σεμίν είχε μάθει για ένα άλλο ταλέντο από τη Γεωργία μέσω της θητείας του στη Λοκομοτίβ. Αυτό συνέβη κάποια χρόνια πριν όταν ήταν έφηβος και έπαιζε στο Ρουστάβι, όχι μακριά από τα σύνορα με το Αζερμπαϊτζάν και την Αρμενία. Το όνομά του σημαίνει στα γεωργιανά «αναμμένο κάρβουνο» και σύντομα το ταλέντο του ήταν τέτοιο που κανείς δεν προλάβαινε να τον... αγγίξει στο γήπεδο με τις κινήσεις του.

Ο Κβίτσα Κβαρατσχέλια ήταν τόσο ταλαντούχος που η 2η κατηγορία δεν τον χωρούσε. Όσοι παρακολουθούσαν τα στοιχεία των παικτών ήδη πίστευαν πως τεχνικά το παιδί αυτό έσπαγε τα κοντέρ έχοντας κατά μέσο όρο πάνω από 10 ντρίμπλες ανά αγώνα. Για τη γεωργιανο-βραζιλιάνικη παράδοση ήταν σαν να είχε βρει η Ντιναμό τον «Κβαρίντσα». Ο Σεμίν μπήκε... σφήνα στα σχέδια που υπήρξαν για να πάρει τον παίκτη στη Λοκομοτίβ: «Προσωπικά τον παρακολουθώ από τα 15 του χρόνια. Εξακολουθεί και καταφέρνει να με εκπλήσσει κάθε φορά».

Ο «προστατευόμενος» του τώρα έχει κάνει άνω - κάτω τη Serie A και η φήμη του πέρασε από τους πρώτους μήνες τα ιταλικά σύνορα. Ο Κβαρατσχέλια έχει ήδη εξελιχθεί σε αποκάλυψη για τη Νάπολι. Είχε στις δύο πρώτες εμφανίσεις του τρία γκολ: μία κεφαλιά, ένα σουτ με το δεξί πόδι και ένα με το αριστερό. Είχε το πιο παραγωγικό ξεκίνημα για παίκτη στην ιστορία της Νάπολι. Κατάφερε να σκοράρει σε open play περισσότερα γκολ απ' όσα είχε βάλει ο Ινσίνιε όλη τη σεζόν πέρυσι.

Ο Σεμίν περίμενε πως με τα γκολ του θα έπαιρνε το προσωνύμιο «Κβαρέκα» από τον Καρέκα. Να έχει έτσι το βραζιλιάνικο στοιχείο που παραπέμπει στη μαγική επιθετική γραμμή με Μαραντόνα, Τζορντάνο και Καρέκα που είχε η Νάπολι τη δεκαετία του 1980.

Οι νέες γενιές ίσως να επέλεγαν το «Κβάνι» επειδή ο Κβαρατσχέλια ήθελε να πάρει την παλιά φανέλα με το 7 του Καβάνι. Ο Κριστιάνο Ρονάλντο πάντως ήταν το είδωλό του όταν ήταν μικρός. Όμως το «7» ανήκε αλλού και ο Γεωργιανός έπρεπε να συμβιβαστεί με το «77».

Όμως η Νάπολη είναι μία πόλη που δεν έχει μάθει στα ημίμετρα. Είναι το μέρος που η μοτσαρέλα τρώγεται σα... μήλο και ο πατέρας πηγαίνει στο σπίτι «ποτισμένος» στο ρούμι. Έτσι θα ήταν ο «Κβαραντόνα» ακόμα πριν καν παίξει με τα «Μπλε».

Ίσως επειδή τραγούδησε το «Live is Life» των Opus, το τραγούδι που «ταξίδεψε» στα πέρα του κόσμου μετά τη ρουτίνα της περίφημης προθέρμανσης του Μαραντόνα, που έκανε τα «κόλπα» του πριν από τον ημιτελικό του Κυπέλλου UEFA με τη Μπάγερν Μονάχου το 1989. Ίσως, γιατί ανάγκασε τους Ναπολιτάνους να πρέπει να λένε το δύσκολο όνομά του.

«Ξέρω ότι ο Μαραντόνα σημαίνει τα πάντα για τη Νάπολη και είναι τα πάντα», είχε πει ο ίδιος. «Είναι μία μεγάλη ευθύνη όταν αναφέρεται το όνομά σου στην ίδια πρόταση με τον Μαραντόνα. Δεν μπορώ να πλησιάσω τον Μαραντόνα ή να φτάσω στο επίπεδό του, αλλά θα τα δώσω όλα για να γίνω ένας μεγάλος παίκτης γι' αυτόν τον σύλλογο. Προφανώς και μου αρέσει το παρατσούκλι. Αυτό το προσωνύμιο».

Όλη η προσοχή που έπαιρνε έφτασε σε σημεία υπερβολής. Ο ίδιος υποσχέθηκε στον εαυτό του να κάνει ότι χρειάζεται ποδοσφαιρικά και να μην ασχολείται με τις όποιες συγκρίσεις. Ο Γεωργιανός διεθνής εξτρέμ ερχόταν στη θέση του αρχηγού Ινσίνιε και τροπαιούχου στο Euro 2020. Ο Ναπολιτάνος Ινσίνιε που πήρε στην ομάδα του Τορόντο ως ο 2ος σκόρερ όλων των εποχών για τη Νάπολι.

«Υπάρχει ακόμη πάρα πολλή πίεση πάνω του», τόνιζε ο Λουτσιάνο Σπαλέτι, μετά το 4-0 με τη Μόντσα, όπου έβαλε 2 γκολ. «Ήταν πολύ πιεσμένος πριν από το παιχνίδι. Μόλις απαλλαγεί από αυτή την πίεση και αρχίσει να είναι πιο ήρεμος και σίγουρος τότε θα δείτε το τι παίκτης είναι. Ήδη αυτά που κάνει είναι αρκετά αλλά μπορεί να κάνει περισσότερα». Ο Σπαλέτι είχε πει τα ίδια για τον Μοχάμεντ Σαλάχ όταν τον είχε στη Ρόμα και κοιτάξτε μετά την πορεία του Αιγύπτιου. Στο αμυντικό και τακτικό κομμάτι χρειάζεται ακόμα δουλειά αλλά δημιουργικά και επιθετικά είναι παίκτης υψηλού επιπέδου.

Υπήρξαν περιπτώσεις που έχασε αντιπάλους του και σχετικά εύκολα. Παίκτες όπως ο ακραίος μπακ της Βερόνα, Νταβίντε Φαραόνι, που τον πέρασε πολύ εύκολα πριν βγάλει μπαλιά για γκολ. Ο Γεωργιανός όμως έχει αυτό το τρομερά απρόβλεπτο στοιχείο που φοβίζει κάθε αντίπαλο. Ναι, ο Ινσίνιε δεν είναι εύκολος για καμία άμυνα, όμως ο Κβαρατσχέλια είναι ένας μεσοεπιθετικός που πολύ δύσκολα μπορεί να τον «διαβάσει» μία άμυνα ή ο αντίπαλος προπονητής.

Ο Γεωργιανός είναι τόσο δύσκολο να... αποκρυπτογραφηθεί αγωνιστικά όσο δύσκολο είναι να διαβαστεί ή να προφερθεί το όνομά του. Και η μεγάλη δυσκολία να γραφτεί και να προφερθεί στα Asomtavruli, Nuskhuri και Mkhedruli, τα τρία συστήματα γραφής που χρησιμοποιήθηκαν για να προκύψει η γεωργιανή γλώσσα. Και είναι βέβαια και οι συνεργασίες που βγάζει με τον αριστερό μπακ Μάριο Ρούι. Μπορεί να σκοράρει με άλμα, με σουτ, ή να ντριμπλάρει και να αλλάξει πόδι.

Ο Τζιουντόλι ως αθλητικός διευθυντής έχει κάνει σπουδαία δουλειά στη Νάπολι. Έχει φτιάξει ένα πολύ καλό ρόστερ και έχει κάνει την ομάδα ξανά έναν άκρως ελκυστικό προορισμό. Το γήπεδο «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα» έγινε ξανά ο παράδεισος των ντριμπλέρ και των σκληροτράχηλων χαφ όμως ο ΝΝτομπελέ, αλλά και των φορ με τη διαφορετική σωματοδομή όπως του Οσιμέν ή με παίκτες σαν τον χαρισματικό Μεξικανό Λοζάνο και τον φορ Τζιοβάνι Σιμεόνε, που πήρε τα χαρίσματα και τις ποδοσφαιρικές τακτικές του πατέρα του, Ντιέγκο.

Είναι μια συναρπαστική ομάδα που μπορεί να κάνει τα πάντα στο γήπεδο. Και κάθε φορά που ο Γεωργιανός αγγίζει τη μπάλα οι συζητήσεις για το ταλέντο του και την επόμενη μεταγραφή του φουντώνουν.

Η απόφαση της FIFA σχετικά με τους ξένους παίκτες στους ρωσικούς συλλόγους και η εισβολή στην Ουκρανία τον είχε οδηγήσει πίσω στην πατρίδα του αφήνοντας τη Ρουμπίν Καζάν. Ορισμένοι θεώρησαν ρίσκο να το να δώσει η Νάπολι 10 εκατ. ευρώ, ωστόσο η αξία του 21χρονου στον αγωνιστικό χώρο είναι τέτοια που αυτά τα χρήματα μάλλον είναι λίγα.

Ο Κβαρατσχέλια δεν έχει ένα γήπεδο με το όνομά του στη Νάπολη ή στο Κομπουλέτι. Στο τέλος της σεζόν, ο «Κβάρα» κατάφερε να αλλάξει τα δεδομένα του scouting, αλλά και να υπενθυμίσει πως στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο υπάρχουν παντού σπουδαίοι παίκτες. Και αυτό το στοιχείο συνεχίζει να είναι μια από τις διαχρονικές ομορφιές αυτού του αθλήματος.

Οσιμέν-Κβαρατσχέλια, το δίδυμο που επισκίασε τους Καβάνι-Χάμσικ και Ινσίνιε-Μέρτενς

Η τρίτη ιστορική δυάδα της Νάπολι στον 21ο αιώνα, τα κατάφερε... Όπως κάθε παραμύθι, έτσι και αυτό της Νάπολι, υπάρχει ένας κεντρικός ήρωας, όμως σε αυτό, είναι δύο οι πρωταγωνιστές και ακούν στο όνομα Κβαρατσχέλια και Οσιμέν. Πρόκειται για δύο περιπτώσεις που έχουν προσφέρει στα μέγιστα στην επιθετική λειτουργία της ομάδας, αφού ο πρώτος μετράει 12 γκολ και 8 ασίστ στο πρωτάθλημα και ο δεύτερος 21 γκολ με 5 ασίστ. Δηλαδή έχουν άμεση επιρροή στα 46 από 67 γκολ (!).

Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που η Νάπολι έχει δύο πρόσωπα στο προσκήνιο μέσα στον 21ο αιώνα. Συγκεκριμένα η δυάδα Κβαρατσχέλια-Οσιμέν είναι η τρίτη για τους «παρτενοπέι» που κάνει τη διαφορά τόσο στην Ιταλία όσο και στην Ευρώπη αλλά θα είναι η πρώτη που θα της φέρει το Σκουντέτο στο σπίτι.

Η αρχή έγινε τη σεζόν 2010/11 όταν βρέθηκαν στο ίδιο ρόστερ ο Μάρεκ Χάμσικ και ο Έντισον Καβάνι. Δύο ποδοσφαιριστές που αποτέλεσαν τον φόβο και τον τρόμο των αντίπαλων αμυντικών, κάνοντας γεμάτη σεζόν με 11 γκολ και 8 ασίστ ο πρώτος και 26 γκολ και 5 ασίστ ο δεύτερος, με τον ιταλικό σύλλογο να τερματίζει στην τρίτη θέση. Την επόμενη χρονιά οι δύο ποδοσφαιριστές παρέμειναν στο ρόστερ και ο Σλοβάκος βρήκε επτά φορές δίχτυα σε αντίθεση με τον Ουρουγουανό φορ, που πέτυχε 23 γκολ (!) και την ομάδα να ολοκληρώνει την πορεία της στην 5η θέση.

Και πάμε στην επόμενη δυάδα που έγραψε ιστορία για τις επιδόσεις και μιλάμε για τους Μέρτενς και Ινσίνιε τη σεζόν 2016/17. Η επιρροή που είχαν εκείνη τη χρονιά οι δύο εξτρέμ ήταν από τις μεγαλύτερες στην Ευρώπη, αφού ο Βέλγος μέτρησε 28 γκολ και 9 ασίστ σε 35 παιχνίδια πρωταθλήματος ενώ ο Ιταλός είχε 18 γκολ και 8 ασίστ σε 37 αγώνες, δηλαδή ήταν μέσα στα 63 από τα συνολικά 94 τέρματα που πέτυχε σε εκείνη τη σεζόν η Νάπολι, όμως η ομάδα τερμάτισε στην 3η θέση (!).

Αναλυτικά οι ιστορικές δυάδες της Νάπολι:

2010/11: Καβάνι 26 γκολ - 5 ασίστ / Χάμσικ 11 γκολ - 8 ασίστ

2016/17: Μέρτενς 28 γκολ - 9 ασίστ / Ινσίνιε 18 γκολ - 8 ασίστ

2022/23: Κβαρατσχέλια 12 γκολ - 8 ασίστ / Οσιμέν 21 γκολ - 5 ασίστ.

Αλμπέρτο Μπιγκόν: Ο τελευταίος των Μοϊκανών μέχρι τον… Σπαλέτι

Eζησε αυτό που λίγοι μπορούν να φανταστούν! Προπονητής του Ντιέγκο Μαραντόνα, οδηγός στη μάχη για τον τίτλο! Ο Αλμπέρτο Μπιγκόν κατάφερε να συγκρατήσει τις ορμές του «θεού», μπόρεσε να κοουτσάρει άριστα μια ομάδα, να της δώσει την αυτοπεποίθηση που χρειαζόταν για να υπερκεράσει το εμπόδιο της μεγάλης Μίλαν, της επιβλητικής Γιουβέντους. Ο Ιταλός τεχνικός μίλησε στο Gazzetta για όλα, στάθηκε στο πρόσωπο της επιτυχίας του 2023, ενώ δεν ξέχασε τον… Θεό!

«Θα χρειαστώ 15 μέρες για να μπορέσω να περιγράψω όλες τις εμπειρίες μου. Εκείνος έλεγε ότι είμαι ο μεγάλος του αδερφός. Ο Μαραντόνα στηριζόταν πάνω μου και ήξερε ότι θέλω μόνο το καλό του. Και ήξερε ότι όλες οι αποφάσεις μου, ακόμα κι εκείνες που δυσκολευόταν να δεχτεί, τις επιτάσσει ο ρόλος μου. Εγώ ήμουν ο προπονητής και έπρεπε να συμπεριφέρομαι σε όλους το ίδιο. Δεν θα το έλεγα δύσκολο, μόνο αποτέλεσμα αισθήματος δικαιοσύνης και ισορροπίας. Το δύσκολο ήταν να προπονήσει κανείς τον Μαραντόνα σαν να ήταν ένας οποιοσδήποτε ποδοσφαιριστής. Αλλά δε μπορούσα να κάνω διαφορετικά».

Οσον αφορά το μυστικό της επιτυχίας της φετινής Νάπολι, ο Μπιγκόν σχολίασε: «Η ομάδα δουλεύει εξαιρετικά τα τελευταία χρόνια. Ξέρει ποιους παίκτες πρέπει να κρατήσει, ποιους να παραχωρήσει, σε ποιους να δώσει ηγετικό ρόλο και φυσικά ποιον να έχει προπονητή. Η Νάπολι είναι σαν τον Μίδα, ό,τι πιάνει τα τελευταία χρόνια γίνεται χρυσός. Ο Λουτσιάνο Σπαλέτι έχει μεγάλο μερίδιο επιτυχίας, έδωσε όραμα και ευκαιρίες σε νέα παιδιά, παρουσιάζει ένα σύστημα που δεν αφήνει περιθώρια στον αντίπαλο. Το πάθος αυτής της πόλης παρασύρει την ομάδα και το αποτέλεσμα είναι ιδανικό».

Ποιο είναι όμως το περιστατικό που δεν ξεχάσει ποτέ από την εποχή του Ντιέγκο Μαραντόνα; «Ένας καλός, γενναιόδωρος άνθρωπος. Μια μέρα φτάσαμε όλοι στο προπονητικό κέντρο, αλλά ήταν κλειστό γιατί ο φύλακας, που είχε τα κλειδιά όλης της εγκατάστασης, εμφανίστηκε με μερικές ώρες καθυστέρηση. Ο λόγος ήταν ότι είχε αυτό το Fiat 500 που είχε... πέθανε και έπρεπε να το πετάξει. Ο Ντιέγκο λοιπόν πήγε και του αγόρασε ένα καινούργιο αυτοκίνητο. Αυτός είναι ο άνθρωπος εκτός γηπέδου. Ενας άνθρωπος που βοηθούσε πολλούς, ένας άνθρωπος που έδινε παραστάσεις ακόμα και στις προπονήσεις».

Όταν τα γκολ της Νάπολι αποθεώνονται με… στυλ και τρέλα. O viral εκφωνητής του «Diego Armando Maradona» στο Gazzetta

Η ατμόσφαιρα στο «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα» είναι εκρηκτική και ο παλμός της εξέδρας έχει παίξει τον ρόλο στη φετινή πορεία της Νάπολι προς το σκουντέτο. Το πάθος είναι τεράστιο και ένας από τους ανθρώπους που το καλλιεργεί εκτός του αγωνιστικού χώρου, είναι ο Ντάνιελ Ντεσιμπέλ Μπελίνι.

Πρόκειται για έναν από τους πιο viral εκφωνητές γηπέδων αφού ο τρόπος που ανακοινώνει την εντεκάδα της ομάδας αλλά και τις στιγμές των γκολ είναι μοναδικός και πάντα ξεχωριστός. Ο στόχος του είναι να ξεσηκώσει το κοινό με τη φωνή του και όπως φαίνεται στα βίντεο, το καταφέρνει.

Πώς ξεκινήσατε την πορεία σας ως εκφωνητής στο γήπεδο;

«Ξεκίνησα τυχαία πριν από πολλά χρόνια αλλά δεν θυμάμαι πότε ακριβώς. Έπρεπε να αντικαταστήσω τον άνθρωπο που ήταν σε αυτή τη θέση για ένα ή δύο αγώνες αλλά τελικά έμεινε μόνιμα και είμαι μέχρι και σήμερα»

Πώς έτυχε να σας καλέσουν να το κάνετε;

«Δούλευα σε ένα ραδιόφωνο που ήταν το επίσημο ραδιόφωνο της Νάπολι και ο άνθρωπος που έπρεπε να πάει πριν από εμένα δεν εμφανίστηκε. Και κάπως έτσι, με λίγη τύχη, δεν υπήρξε κανείς έτοιμος να κάνει τη δουλειά και έτσι πήγα να την κάνω εγώ».

Θυμάστε το τελευταίο πρωτάθλημα;

«Γεννήθηκα στη χρυσή εποχή της Νάπολης του Μαραντόνα. Ήμουν μικρός σε ηλικία αλλά θυμάμαι καλά το πάθος που υπήρχε στην πόλη αλλά και το τι γινόταν στις νίκες».

Το ποδόσφαιρο πώς μπήκε στη ζωή σας; Είχατε φανταστεί να γίνετε εκφωνητής σε γήπεδο;

«Πάντα έπαιζα ποδόσφαιρο μόνο για πλάκα με φίλους, δεν έχω παίξει ποτέ σε υψηλά επίπεδα καθώς όταν ήμουν παιδί ονειρευόμουν και είχα πάθος να γίνω DJ. Οπότε το ποδόσφαιρο ήταν απλά το χόμπι μου. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ πριν πάρω τη δουλειά ότι θα μπορέσω να γίνω εκφωνητής του γηπέδου. Ήταν έκπληξη αλλά και μεγάλη συγκίνηση για μένα που το κατάφερα».

Όταν πήρατε τη δουλειά σε ποιον το είπατε πρώτα;

«Η αλήθεια είναι πως για πολύ καιρό, δεν είχα πει σε κανέναν ότι ήμουν εκεί και έκανα τη συγκεκριμένη δουλειά. Ο λόγος ήταν γιατί στην αρχή νόμιζα ότι απλά θα είμαι αντικαταστάτης αλλά τελικά έμεινα μόνιμα. Είναι ακόμα μαγικό».

Ποιο είναι το μυστικό στη δουλειά σας;

«Το μυστικό είναι να είσαι απλός. Πρέπει να παραμένω ήρεμος και να κάνω καλά τη δουλειά μου. Ακόμα κι αν μερικές φορές ο οπαδός που έχω μέσα μου και στην καρδιά μου, θέλει να βγει έξω, πρέπει να θυμάμαι ότι είμαι σε έναν πολύ σημαντικό ρόλο».

Πώς αισθάνεστε για το Σκουντέτο;

«Μοναδικά! Είναι κάτι μαγικό που ξεπερνά κάθε προσδοκία για εμένα. Ονειρευόμασταν από καιρό να κερδίσουμε το σκουντέτο και δεν υπάρχουν λόγια για τη χαρά που νιώθουμε».

Πώς το ζει η πόλη της Νάπολι;

«Ο κόσμος έχει τρελαθεί από χαρά. Στον δρόμο βλέπεις πολλές σημαίες και είναι μια μαγική στιγμή για την ομάδα και τους οπαδούς της. Έχουν περάσει πάνω από 30 χρόνια από τότε που αναπνεύσαμε έναν τέτοιο αέρα στην περιοχή».

Μανωλάς: «Αν ζήσεις από κοντά το πόσο αγαπούν τη Νάπολι, τότε θα το καταλάβεις»

Ο Κώστας Μανωλάς είναι ένας από τους Έλληνες ποδοσφαιριστές που έχουν φορέσει τη φανέλα της Νάπολι και μάλιστα έμεινε για 2,5 χρόνια στους «παρτενοπέι». Το καλοκαίρι του 2019 κόστισε 36 εκατ. ευρώ στον ιταλικό σύλλογο για να τον αποκτήσει από τη Ρόμα και ο άλλοτε στόπερ του Ολυμπιακού και της ΑΕΚ αναφέρθηκε στην παρουσία του εκεί μέσω της συνέντευξης στο Gazzetta και τον Θάνο Σαρρή.

Συνολικά μέτρησε 75 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις με απολογισμό τέσσερα γκολ και μία ασίστ ενώ κατέκτησε και το κύπελλο Ιταλίας. Μάλιστα εκεί είχε συνεργαστεί και με τον Λουτσιάνο Σπαλέτι, ο οποίος οδηγεί την Νάπολι στο Σκουντέτο.

Διαβάστε το απόσπασμα για τη Νάπολι:

Η άλλη ομάδα σου η Νάπολι, ετοιμάζεται να σηκώσει Πρωτάθλημα...

«Η Νάπολι διαθέτει για μένα πάρα πολύ καλούς παίκτες κι έχει για μένα τον καλύτερο προπονητή της Ιταλίας αυτή τη στιγμή, τον Λουτσιάνο Σπαλέτι. Σε οποιαδήποτε ομάδα και αν πάει δείχνει το στιλ του παιχνιδιού του, η ομάδα του παίζει πολύ καλό ποδόσφαιρο. Εύχομαι να πάρουν το πρωτάθλημα και να συνεχίσουν έτσι, γιατί και οι φίλαθλοι της Νάπολι έχουν πολλά χρόνια να πανηγυρίσουν τον τίτλο και είναι κάτι που πραγματικά αξίζουν. Αν ζήσεις από κοντά το πώς αγαπούν την ομάδα, τότε θα το καταλάβεις».

Την τρέλα που έχει η πόλη αυτή με τον Μαραντόνα πώς τη βίωσες;

«Την έζησα απόλυτα, ήμουν εκεί όταν πέθανε. Είχε μπει ο κόσμος μέσα, έβλεπες άτομα κάθε ηλικίας να κλαίνε. Ακόμα τον τιμούν, έχουν ένα μεγάλο χώρο με φωτογραφίες, κασκόλ, τα πάντα για τον Μαραντόνα. Και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ».

Ρενίκα: «Συγκινούμαι που βλέπω το φετινό Σκουντέτο, ποδοσφαιρικός θεός ο Μαραντόνα»

Είναι από τους ποδοσφαιριστές που έχουν γράψει ιστορία με τη Νάπολι αφού ήταν στη «χρυσή» ομάδα που κατέκτησε δύο πρωταθλήματα και ένα UEFA Cup. Ο λόγος για τον Αλεσάντρο Ρενίκα ο οποίος μίλησε στο Gazzetta για το... κλειδί στην κατάκτηση του Σκουντέτο από το σύνολο του Σπαλέτι αλλά και το μυστικό της ομάδας του 1990 που έφτασε μέχρι την κορυφή.

Αρχικά πείτε μου πώς νιώθετε που η Νάπολι είναι ξανά στην κορυφή της Ιταλίας;

«Είναι σίγουρα μεγάλη συγκίνηση για όλους εμάς γιατί ζήσαμε τη Νάπολι και ήμασταν και στο τελευταίο πρωτάθλημα το 1990»

Ποιο είναι το κλειδί για τη φετινή του πορεία της στο πρωτάθλημα;

«Θεωρώ πώς είναι το φανταστικό και απρόβλεπτο παιχνίδι της. Είναι κάτι το οποίο ξεχώρισε στα μάτια μου».

Μιλήστε μου για τη δική σας επιτυχία το 1990. Πώς ήταν το συναίσθημα του πρωταθλητή;

«Ήταν κάτι μαγικό για όλη την πόλη της Νάπολι και όχι μόνο για εμάς. Όλοι ζούσαν για αυτή την επιτυχία και είναι φανταστικό να κερδίζεις το πρωτάθλημα»

Τι θυμάστε από την ιστορία με τον Αλεμάο και το νόμισμα;

«Δεν θέλω να αναφέρω πολλά για αυτό. Θυμάμαι το δύσκολο παιχνίδι στο Μπέργκαμο και τη νίκη που εν τέλει πήραμε»

Από τον Μαραντόνα τι είναι αυτό που θυμάστε πιο έντονα;

«Ο μεγάλος Ντιέγκο... Τι να πεις για αυτόν τον άνθρωπος; Ένας πραγματικός Θεός του ποδοσφαίρου»

Τι θυμάστε πιο έντονα από εκείνη τη σεζόν;

«Σίγουρα το γκολ μου κόντρα στην Ουντινέζε με το οποίο νικήσαμε κιόλας (1-0). Ήταν μία πολύ κομβική νίκη αλλά θυμάμαι και τα όσα έγιναν με τη Φιορεντίνα, όπου χάναμε 2-0 και το γυρίσαμε σε 3-2. Ήταν απίστευτο ματς με τρομερό πάθος»

Που κρίθηκε το πρωτάθλημα της Νάπολι τότε;

«Είχαμε απίστευτο κλίμα στα αποδυτήρια. Ήμασταν τόσο δεμένοι μεταξύ μας και παίζαμε τόσο ο ένας για τον άλλον, που αυτό έβγαινε στο γήπεδο. Όποιος έμπαινε στο ματς, ήθελε να νικήσει για τον άλλον».

φωτογραφίες: Getty, twitter, instagram

art direction / γραφικά: Χρήστος Ζωίδης / Ευαγγελία Λώλου