Οι… σοκαρισμένοι αντίπαλοι υποκλίνονται στο μεγαλείο της Ελλάδας του 2004

Ο Ραούλ Μπράβο ήταν βασικός σε όλα τα παιχνίδια της Ισπανίας στο Euro 2004. Εκεί δηλαδή, που όπως παραδέχθηκε στο Gazzetta και ο Ισπανός πρώην αμυντικός της Ρεάλ Μαδρίτης, του Ολυμπιακού και του Άρη, πήγε με το χρίσμα του φαβορί για τον όμιλο, αλλά δεν κατάφερε να προκριθεί. Αντιμετώπισε για 90 λεπτά την ομάδα του Ότο Ρεχάγκελ και θυμάται ακόμα τη σκληράδα και τον χαρακτήρα της, τον τρόπο που έβρισκε λύσεις απέναντι σε κάθε αντίπαλο.

 Ο Ραούλ Μπράβο θυμήθηκε τους «γαλανόλευκους» πρωταγωνιστές του Euro, στάθηκε στην ικανότητα και τη μεγάλη θέληση που έβγαλαν στην Πορτογαλία, τόνισε πως είναι λάθος να μιλάμε για φαβορί σ’ αυτές τις διοργανώσεις και υποστήριξε πως ακόμα και σήμερα, που τα πράγματα έχουν γίνει πιο δύσκολα, το ποδόσφαιρο πάντα μπορεί να προσφέρει στιγμές ιστορίας, όπως αυτή της Εθνικής το 2004.

Tι θυμάσαι από το αντάμωμα της Ισπανίας με την Ελλάδα στο Euro 2004; 

«Έχουν περάσει 20 χρόνια, δεν είναι εύκολο να θυμηθώ και πολλά. Θυμάμαι ότι εμείς ξεκινήσαμε το Εuro με μια νίκη απέναντι στη Ρωσία και όλοι θεωρούσαν ότι θα καταφέρουμε να προκριθούμε. Πριν το ματς με την Ελλάδα υπήρχε μια αίσθηση στον κόσμο ότι το έργο μας θα είναι εύκολο, για την ακρίβεια υπήρχε αυτή η αίσθηση πριν την έναρξη του τουρνουά, ότι δεν θα δυσκολευτούμε να περάσουμε ως πρώτοι. Τελικά, η Πορτογαλία με την Ελλάδα που ήταν στον όμιλό μας ήταν και οι ομάδες που έπαιξαν στον τελικό!». 

Τι ήταν αυτό που οδήγησε την Ελλάδα στην κατάκτηση; 

«Ήταν μια ομάδα που στην πράξη μπορούσε να διαψεύσει τους πάντες. Μια ομάδα συμπαγής, σκληρή, αυτό νομίζω ότι ήταν το βασικό της χαρακτηριστικό. Ήξερε πολύ καλά πώς να αντιμετωπίσει τους αντιπάλους και να χτυπήσει στο αδύνατο σημείο τους. Και επίσης, είχε ποδοσφαιριστές σε πολύ καλή κατάσταση, μια φουρνιά με ικανότητα, με μεγάλη θέληση και πίστη στις δυνάμεις τους. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τον Χαριστέα που σκόραρε στον τελικό και που έβρισκε τον τρόπο να γίνεται επικίνδυνος μέσα στην περιοχή».

Μόνο τον Χαριστέα θυμάσαι; 

«Όχι, όχι. Έχω καλή μνήμη! Θυμάμαι τον Καραγκούνη και τον Μπασινά, πολύ δυνατοί μέσοι. Θυμάμαι τον Γιαννακόπουλο που έπαιξε στην Μπόλτον. Θυμάμαι επίσης τον Βρύζα και τον Νικοπολίδη, ο οποίος ήταν ένας εξαιρετικός τερματοφύλακας». 

Θεωρείς ότι πλέον, όπως έχει εξελιχθεί το ποδόσφαιρο, μπορούμε να ξαναέχουμε μια «Ελλάδα του 2004»; 

«Νομίζω ότι όποιες και να είναι εξελίξεις στο ποδόσφαιρο, πάντα μια ομάδα μπορεί να πετύχει κάτι τόσο ιστορικό όπως η κατάκτηση του Euro 2004 από την Ελλάδα. Ας πούμε η Πορτογαλία το 2016 δεν ήταν σε καμία περίπτωση φαβορί, κι όμως κατάφερε να φτάσει μέχρι το τρόπαιο. Βλέπουμε ομάδες που έχουν πολύ καλή γενιά ποδοσφαιριστών, κάνουν νίκες απέναντι σε μεγάλους αντιπάλους, αλλά δεν έχουν φτάσει σε μια κατάκτηση, όπως το Βέλγιο. Γενικά παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο, η φουρνιά των παικτών, να είναι ανταγωνιστικοί και γρήγοροι, να πιστέψουν στην ομάδα και άλλα». 

Είπες τη λέξη φαβορί. Τελικά σας κόστισε ότι είχατε αυτό το χρίσμα στο Euro 2004; Γενικά, κοστίζει να κουβαλάς σε μια διοργάνωση όπως το Euro τον τίτλο του φαβορί; 

«Νομίζω ότι είναι λάθος να πιστέψεις ότι είσαι φαβορί, ακόμα κι αν υπάρχουν κάποιοι που το υποστηρίζουν. Στο ποδόσφαιρο τίποτα δεν είναι εύκολο, στην ουσία δεν υπάρχουν φαβορί κι αυτό μας το έχει αποδείξει πολλές φορές η ιστορία, όπως και το 2004».

Ήταν 20 Ιουνίου του 2004 και ο Κιριτσένκο μόλις στο 2ο λεπτό του αγώνα ανοίγει το σκορ. Το ξεκίνημα δεν ήταν το αναμενόμενο για την Εθνική μας και έγινε ακόμη χειρότερο μόλις στο 17', όταν ο Μπουλίκιν έκανε δύο τα τέρματα των Ρώσων. Η αποκλεισμένη Ρωσία έκανε ό,τι ήθελε μέχρι το «ξύπνημα» των διεθνών. Τρεις ευκαιρίες από Μπασινά, Κατσουράνη και Χαριστέα. Όλα έδειχναν πως πηγαίναμε στα αποδυτήρια με δύο γκολ στην πλάτη. Μέχρι που εμφανίστηκε ο Βρύζας ως από μηχανής Θεός και με άψογο πλασέ από ασίστ του Παπαδόπουλου και διαμόρφωσε το 2-1. 

Στο ντέρμπι της Ιβηρικής  που εξελισσόταν την ίδια ώρα ανάμεσα στην Πορτογαλία και την Ισπανία, οι οικοδεσπότες προηγούνταν 1-0 (σκορ που έμεινε μέχρι το φινάλε). Η Ελλάδα ήθελε στην χειρότερη περίπτωση να χάσει με ένα γκολ διαφορά, όπως και συνέβη. Η ομάδα του Ρεχάγκελ γνώρισε την ήττα, ωστόσο προκρίθηκε, καθώς στην ισοβαθμία με την Ισπανία, είχε καλύτερη επίθεση με 4 τέρματα ενεργητικό. Ο σκόρερ των Ρώσων, Ντμίτρι Μπουλίκιν μίλησε στο Gazzetta γι αυτά τα απίθανα που έκανε η Ελλάδα και όχι η ομάδα του...

Όταν είδες τον όμιλο, πίστευες ότι θα περνούσε η Ελλάδα;

«Πίστευα ότι η Πορτογαλία και η Ισπανία θα περνούσαν. Η μία ήταν η διοργανώτρια και η άλλη μία δυνατή ομάδα οπότε θεωρούσα ότι αυτές θα περνούσαν. Εμείς θα παλεύαμε για την 3η θέση. Αυτή η σκέψη έμεινε και κατά τη διάρκεια του αγώνα μας, γιατί με ένα ακόμα γκολ δικό μας, η Ελλάδα θα πήγαινε στο... σπίτι μαζί μας. Αλλά δεν σκοράραμε και η Ελλάδα προκρίθηκε. Ήταν η πρώτη τυχερή στιγμή της Ελλάδας».

Τι πήγε λάθος με τη Ρωσία σε εκείνη τη διοργάνωση;

«Η ομάδα μας είχε ωραίο κλίμα και ατμόσφαιρα. Ωστόσο υπήρξαν κάποια προβλήματα μεταξύ των πιο παλιών παικτών και των προπονητών. Συγκεκριμένα υπήρξε θέμα με τον Μοστοβόι και του είπε ο προπονητής να φύγει και να επιστρέψει στη Μόσχα. Νομίζω ήταν μετά το πρώτο παιχνίδι και μετά από αυτό, η ατμόσφαιρα δεν ήταν τόσο καλή όπως πριν το EURO. Καταβάλαμε μεγάλη προσπάθεια για να φτάσουμε στη διοργάνωση αλλά μετά το πρώτο παιχνίδι, άρχισαν τα προβλήματα με τους παίκτες και τον προπονητή. Στο δεύτερο παιχνίδι παίξαμε καλά αλλά δεν ήμασταν στην καλή μας μέρα. Οπότε, κόντρα στην Ελλάδα παίξαμε για το γόητρο και τους οπαδούς μας».

Θυμάσαι καλά το παιχνίδι;

«Φυσικά θυμάμαι το παιχνίδι με την Ελλάδα, καθώς σκόραρα. Και τα ματς όπου έχεις βάλει γκολ δεν τα ξεχνάς ποτέ.  Καταλάβαμε καλά πως μπορεί μια ομάδα που δεν είναι φαβορί να κερδίσει μια μεγάλη διοργάνωση. Μια εξαιρετικά, πειθαρχημένη ομάδα που ήξερε πώς να πάρει αυτό που ήθελε». 

Τι ξεχώρισες στην Ελλάδα και ποιο ήταν το κλειδί για την κατάκτηση;

«Η Ελλάδα ήταν πολύ οργανωμένη ομάδα, με πλάνο και αρκετά δυνατή στο αμυντικό κομμάτι. Κράτησαν το μηδέν στα περισσότερα ματς, σκόραραν και είχαν και τη βοήθεια των οπαδών στο πλάι τους. Οπότε όλα αυτά ήταν αρκετά για να φτάσει στον τίτλο».

Ποιος ποδοσφαιριστής σου έκανε εντύπωση από την Ελλάδα;

«Ο Σεϊταρίδης μου άρεσε πολύ και είχε παίξει και μετέπειτα στη Ρωσία για την Ντιναμό Μόσχας. Τον σέβομαι πάρα πολύ όπως και όλη την ομάδα της Ελλάδας από τότε».

Το πίστευες ότι θα κατακτούσε η Ελλάδα το τρόπαιο;

«Μπορώ να σου πω ότι δεν το πίστευαν ούτε στην Ελλάδα, παρότι έπαιζαν αρκετά καλά. Η Πορτογαλία είχε τον Κριστιάνο και τον Φίγκο, μία εξαιρετική ομάδα όπως και άλλες χώρες είχαν αντίστοιχα εξαιρετικά ρόστερ, οπότε κανείς δεν περίμενε ότι η Ελλάδα θα κατάφερνε να βρεθεί στα ημιτελικά για παράδειγμα, όχι απλώς στον τελικό. Για την Ελλάδα ήταν μία υπέροχη ιστορία και με αρκετή τύχη. Θεωρώ πως όλοι θα θυμούνται αυτή τη στιγμή από την Ελλάδα. Από τους παίκτες έως τους οπαδούς που το έζησαν. Μέχρι και σήμερα είναι ακόμα πολύ χαρούμενοι για αυτή την επιτυχία».

Φανταζόσουν τη Ρωσία σε μία παρόμοια πορεία με την Ελλάδα;

«Η χώρα μας θεωρώ ότι δεν σκεφτόταν ημιτελικό ή τελικό, σαν την Ελλάδα. Θέλαμε απλώς να περάσουμε από τη φάση των ομίλων, οπότε ήμασταν με τους ίδιους στόχους με την Ελλάδα. Τελικά ήμασταν άτυχοι αλλά όταν αποκλειστήκαμε, καταλάβαμε πόσο τυχεροί ήμασταν που πήραμε μέρος σε αυτή τη διοργάνωση».

Η ιστορία είχε ήδη γραφτεί από τη στιγμή που η Ελλάδα πέρασε από τη φάση των ομίλων και βρέθηκε για πρώτη φορά στην ιστορία σε νοκ-άουτ τελικής φάσης μίας μεγάλης ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Όμως το... παραμύθι των Ελλήνων του Ρεχάγκελ δεν θα έβαζε την «τελεία» κόντρα Γαλλία, όσο και αν λίγοι ήταν εκείνοι που πίστευαν πως η ομάδα των αστέρων των «τρικολόρ» θα γίνει... θύμα της χώρα μας.

Ένα εκ των φαβορί για την κατάκτηση (δύο χρόνια μετά έφτασαν στον τελικό του Μουντιάλ), το οποίο είχε τερματίσει στην 1η θέση του ομίλου με 7 βαθμούς κόντρα σε Αγγλία, Ελβετία και Κροατία.

Μπαρτέζ, Τουράμ, Λιζαραζού, Γκαλάς, Σιλβέστρ, Μακελελέ, Πιρές, Ντακούρ, Ζιντάν, Ανρί, Τρεζεγκέ. Όχι, δεν είναι η εικόνα από μία ομάδα που εμφανίστηκε σε διαφήμιση για τελικό Champions League, αλλά η εντεκάδα της Γαλλίας με την Ελλάδα, η οποία είχε κάνει ήδη τη δική της... υπέρβαση στους ομίλους.

Τελικά αυτή η επιτυχία δεν ήταν τίποτα μπροστά σε αυτό που συνέβη στο 65ο λεπτό. Η στιγμή που ο Ζαγοράκης... άδειασε τον Λιζαραζού, σήκωσε το κεφάλι από τα δεξιά και έστειλε την μπάλα συστημένη στο κεφάλι του Χαριστέα, ο οποίος νίκησε όποιον φορούσε μπλε φανέλα εκείνο το βράδυ και κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα του Μπαρτέζ για το 1-0.

Τη στιγμή που ακούγεται το τελευταίο σφύριγμα, ο Ζιντάν κοιτά αποσβολωμένος τον φωτεινό πίνακα και οι 6.000 οπαδοί της Ελλάδας στο «Ζοσέ Αλβαλάδε» ξεσπούν σε ένα μεγάλο... πάρτι για την πρόκριση στα ημιτελικά.

Ένα από τα βασικά στελέχη της Γαλλίας σε εκείνο το EURO, ήταν ο Ολιβιέ Ντακούρ, ο οποίος είχε αγωνιστεί και ως βασικός κόντρα στην Ελλάδα. Ο Γάλλος χάφ πραγματοποίησε μία σπουδαία καριέρα παίζοντας στα τρία από τα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης (Γαλλία, Ιταλία και Αγγλία).

Έπαιξε με Στρασβούργο, Ρόμα, Λιντς, Ίντερ, Λανς,  Έβερτον, Φούλαμ και Στάνταρ Λιέγης, ενώ με το εθνόσημο αγωνίστηκε σε 21 παιχνίδια και στο EURO 2004 έπαιξε βασικός με Κροατία, ως αλλαγή με την Αγγλία και στο αρχικό σχήμα με την Ελλάδα όπου μέτρησε 72 λεπτά συμμετοχής. Ο ίδιος μίλησε στο Gazzetta για το παιχνίδι με τη χώρα μας αλλά και τη σχέση του με τον Δέλλα.

Αρχικά, πιστεύατε ότι η Ελλάδα θα έφτανε στα προημιτελικά και θα παίζατε εναντίον της;

«Δεν το πιστεύαμε ότι θα έφτανε στα προημιτελικά. Ο Τραϊανός Δέλλας ήταν πολύ καλός μου φίλος, παίζαμε μαζί στη Ρόμα. Του είχα πει να πάρει πίσω τα εισιτήρια γιατί θα επέστρεφε σύντομα πίσω στην Ελλάδα (γέλια). Αστιευόμουν φυσικά. Και του έλεγα ότι θα κάνει διακοπές πριν από εμένα εκείνο το καλοκαίρι. Γελούσαμε πριν τη διοργάνωση μαζί με τον Κασάνο και τον Δέλλα. Του λέγαμε: "Τι θα πας κάνεις στο EURO; Θα έρθεις για... διακοπές για τρία παιχνίδια;". Όταν χάσαμε, ήρθε και με είδε και μου είπε "τώρα μπορείς να πας εσύ διακοπές, σου επιτρέπω" (γέλια)».

Πάμε στο παιχνίδι της Γαλλίας με την Ελλάδα. Πιστεύατε ως χώρα ότι θα φτάνατε στον τελικό του EURO 2004;

«Και βέβαια. Είχαμε αυτοπεποίθηση. Φαντάσου ότι όταν είδαμε την Ελλάδα να νικά την Πορτογαλία στην πρεμιέρα, σκεφτήκαμε απλά πως εμείς είμαστε καλύτεροι από την Πορτογαλία. Το ξέραμε ότι θα έχουμε δύσκολα παιχνίδια αλλά είχαμε τόση ποιότητα στο ρόστερ που θεωρούσαμε πως θα τους νικήσουμε όλους ενώ στο ποδόσφαιρο, ποτέ δεν ξέρεις».

Τι ξέρατε για την Ελλάδα πριν τον αγώνα; Περιμένατε ότι θα μένατε εκτός συνέχειας;

«Όλοι οι παίκτες έπαιζαν σε μεγάλες ομάδες. Ξέραμε τι θα αντιμετωπίσουμε αλλά δεν περιμέναμε ότι θα μας νικήσουν. Είχαμε τόση ποιότητα όπως σου είπα, που δεν είχαμε σκεφτεί το ενδεχόμενο να αποκλειστούμε. Ακόμα και όταν χάσαμε, στα αποδυτήρια δεν το πιστεύαμε ότι χάσαμε (γέλια). Ήταν τραυματικό! Δεν το είχαμε σκεφτεί ότι θα χάναμε! Δεν μας είχε περάσει από το μυαλό. Είχαμε μία από τις καλύτερες ομάδες της Γαλλίας στα χρονικά».

Ξεχωρίσατε κάποιον ποδοσφαιριστή της Ελλάδας;

«Κοίτα, θεωρώ πως όλοι οι παίκτες ήταν μία ομάδα. Δεν μπορώ να σου ξεχωρίσω κάποιον συγκεκριμένο. Ο Δέλλας ήταν περισσότερο στον πάγκο στη Ρόμα, όμως προετοιμαζόταν συνεχώς για το EURO. Το ίδιο γινόταν και με τον Καραγκούνη στην Ίντερ. Κάθε παίκτης θεωρώ πως δούλευε και ατομικά για εκείνη τη διοργάνωση. Να είναι έτοιμοι για το EURO και όπως είδες, έκαναν κάτι σπέσιαλ. Ο Δέλλας δεν σταμάτησε να δουλεύει ακόμα και όταν σταμάτησε η σεζόν».

Τι σκεφτήκατε μόλις σκόραρε ο Χαριστέας;

«Όταν σκόραρε ο Χαριστέας πάθαμε... σοκ. Γιατί είχαμε ευκαιρίες αλλά αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Είπαμε "ωχ". Μπορούσαμε να σκοράρουμε και εμείς αλλά δεν τα καταφέραμε. Στο πρώτο παιχνίδι κόντρα στην Αγγλία, χάναμε με 1-0 στα τελευταία λεπτά και ο Ζιντάν σκόραρε δύο γκολ και το γύρισε. Εκείνη τη στιγμή λοιπόν, παρά το σοκ, σκεφτόμασταν επίσης ότι έχουμε την ποιότητα να σκοράρουμε οποιαδήποτε στιγμή. Ήταν μεγάλη έκπληξη για εμάς όταν στο τελευταίο σφύριγμα δεν είχαμε καταφέρει να σκοράρουμε. Αν δεις όλα τα παιχνίδια της Ελλάδα, ήταν σχεδόν ίδια. Πολύ δυνατοί και οργανωμένοι στην άμυνα και μέσα από μερικές ευκαιρίες σκόραραν. Αυτό χρειάζεσαι στο ποδόσφαιρο και το έκαναν».

Τι είπατε με τον Δέλλα μετά το ματς;

«Δεν είπαμε κάτι γιατί πήγαμε με τον Χαριστέα για έλεγχο ντόπινγκ. Ο Δέλλας ήταν πολύ κοντινός μου άνθρωπος και συνηθίζαμε να πηγαίνουμε για φαγητό στη Ρώμη. Έξω από τα γήπεδα ήταν πραγματικά φίλος μου και πολύ καλός κιόλας. Όταν ήρθε να με δει μετά το ματς, ήμουν τόσο νευριασμένος αλλά μόλις τον είδα, πραγματικά χάρηκα για εκείνον. Το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο. Μετά από αυτό όμως, δεν ήθελα να ακούω για τους Έλληνες (γέλια). Ήταν ένα σοκ για εμένα. Ήταν πολύ δύσκολος αυτός ο αποκλεισμός».

Ποιο ήταν το... κλειδί;

«Είδα πώς έπαιζαν. Ο ένας για τον άλλον, δυνατοί στην άμυνα, οργανωμένοι. Όλοι έτρεχαν για όλους, το ποδόσφαιρο είναι η ομάδα και κανείς δεν ήταν από πάνω... πάλευαν για το εθνόσημο και για την ομάδα. Όλοι στην επίθεση, όλοι στην άμυνα».

Κι αν το γεγονός ότι η Ελλάδα άφησε έξω Ισπανία και Ρωσία στους ομίλους και τη Γαλλία των αστέρων στα προημιτελικά ήταν από μόνο του πολύ σημαντικό, η φαντασία των Ελλήνων οπαδών φαίνεται πως δεν είχε... αγγίξει αυτό που ερχόταν. Η Τσεχία με τη «χρυσή φουρνιά» της ήταν ο αντίπαλος για τα ημιτελικά του EURO 2004.

Από τη μία Πετρ Τσεχ, από την άλλη Νέντβεντ και Πομπόρσκι και στην κορυφή ο Μίλαν Μπάρος που by the way, τερμάτισε πρώτος σκόρερ με πέντε γκολ στη διοργάνωση. Οι Τσέχοι είχαν τερματίσει πρώτοι στον όμιλο τους με 3/3 κόντρα σε Ολλανδία, Γερμανία και Λετονία ενώ τα προημιτελικά «ισοπέδωσαν» τη Δανία με 3-0.

Η ομάδα του Μπρίκνερ είχε εξελιχθεί σε μία από εκείνες που συγκέντρωναν πολλές πιθανότητες να κατακτήσουν τον τίτλο και οι ίδιοι οι παίκτες έδειχναν και πίστευαν ότι μπορούν να προσφέρουν μία ιστορική στιγμή στη χώρα τους.

Μέχρι, ωστόσο, να πέσουν πάνω στην Ελλάδα των θαυμάτων. Την ομάδα που δεν θα σταματούσε σε τίποτα μέχρι να ανεβάσει το ελληνικό ποδόσφαιρο στην κορυφή της Ευρώπης. Ευκαιρίες στις ευκαιρίες, μάχες, χιλιόμετρα αλλά το 0-0 έμεινε από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.

Η έκρηξη συναισθημάτων ήρθε λίγο πριν ολοκληρωθεί το πρώτο μισό της παράτασης. Στο φινάλε του «ασημένιου γκολ», ο Τσιάρτας εκτέλεσε το κόρνερ από τα δεξιά, ο Δέλλας κινήθηκε στο πρώτο δοκάρι, πήρε μαζί του όποιον... βρήκε από τους αντιπάλους ποδοσφαιριστές και με κεφαλιά άφησε τον Τσεχ να κοιτά την μπάλα που αναπαύθηκε στα δίχτυα του.

Την ίδια στιγμή ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη. Η Ελλάδα στον τελικό, μία... ανάσα από το «τιμημένο».

Από τις μορφές που δεν θα ξεχάσουμε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, καθώς αποτέλεσε την έννοια του cult αμυντικού, είναι ο Τόμας Ουιφαλούσι. Έπαιξε βασικός με την Τσεχία κόντρα στην Ελλάδα και ήταν εκ των μόνιμων μελών της χώρας εκείνα τα χρόνια, αφού κατέγραψε 78 συμμετοχές με το εθνόσημο.

Παράλληλα, ο διεθνής στόπερ έγραψε ιστορία και σε συλλογικό επίπεδο καθώς μέτρησε πάνω από 100 συμμετοχές με τέσσερις διαφορετικές ομάδες όπως οι Φιορεντίνα, Ατλέτικο Μαδρίτης, Σίγκμα Ολομούτς και Αμβούργο ενώ έπαιξε και με τις Γαλατασαράι και Σπάρτα Πράγας.

Φυσικά, μέσα σε όλα αυτά, υπάρχει και η κατάκτηση του Europa League το 2010 με την Ατλέτικο Μαδρίτης, τα δύο πρωταθλήματα Τουρκίας αλλά και τα κύπελλα σε Γερμανία και Τσεχία. Όσον αφορά το ματς με την Ελλάδα; Ο ίδιος μίλησε στο Gazzetta και στάθηκε στο τι βοήθησε να έρθει το συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Όταν ακούτε για το παιχνίδι την Ελλάδα, τι σκέφτεστε πρώτα;

«Πάντα σκέφτομαι το πόσο μεγάλη ομάδα είχαμε και ήταν ευκαιρία να παίξουμε στον τελικό. Από εκείνο το ματς δεν θα ξεχάσω το γκολ που δεχθήκαμε και το γεγονός ότι δεν είχαμε χρόνο να... απαντήσουμε γιατί ήταν το "ασημένιο γκολ"».

Πιστεύατε ότι θα βρείτε την Ελλάδα στα ημιτελικά;

«Δεν θα το έλεγα, ειδικά στην αρχή. Αλλά κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης, απέδειξαν πώς άξιζαν να βρεθούν τόσο μακριά στο EURO και με ομαδικότητα αλλά και λίγη τύχη, τα κατάφεραν».

Ποιο παιχνίδι από εκείνη τη διοργάνωση θυμάστε πιο έντονα;

«Εκείνο με την Ολλανδία στους ομίλους γιατί θυμάμαι ότι χάναμε με 2-0, ο προπονητής έκανε κάποιες αλλαγές και καταφέραμε την ολική ανατροπή σε 3-2. Νικήσαμε μία από τις καλύτερες ομάδες της Ολλανδίας και κάναμε και το 3/3 στον όμιλο μας».

Τι γνωρίζατε για την Ελλάδα πριν το παιχνίδι;

«Είχαμε δει παιχνίδια της Ελλάδας και γνωρίζαμε ότι θα αμυνθεί σκληρά και με ομαδικότητα. Επίσης, ξέραμε ότι κάθε λάθος μας θα στοίχιζε και εμείς θα έπρεπε να εκμεταλλευτούμε την κάθε ευκαιρία μας στην επίθεση. Δεν είχαμε σκοράρει παρά τις τελικές προσπάθειες και έτσι η Ελλάδα έβαλε το "ασημένιο γκολ" και εκεί τελείωσαν όλα».

Τι θυμάσαι από τη στιγμή που σκοράρει ο Δέλλας;

«Πάθαμε σοκ... ήταν συγκλονιστικό για εμάς γιατί δεν είχαμε χρόνο να αντιδράσουμε. Σαν να... παγώσαμε εκείνη τη στιγμή».

Ποιον ποδοσφαιριστή ξεχώρισες;

«Θεωρώ για εμένα, όχι μόνο για το ματς με την Τσεχία αλλά και συνολικά στο τουρνουά, ο Δέλλας ήταν ένας πραγματικός ηγέτης. Όμως συνολικά η απόδοση της Ελλάδας ήταν εντυπωσιακή και αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ήταν μία ομάδα».

Ήταν ευκαιρία για την Τσεχία να πάρει ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο;

«Ναι γιατί το αξίζαμε να είμαστε στον τελικό. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για το Έθνος μας να κατακτήσει το τρόπαιο αλλά όλοι γνωρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο είναι έτσι».

«Απέμενε πλέον ένα βήμα: Νίκη στην πρεμιέρα, νίκη και στον τελικό! Τυχαίο; Φυσικά και όχι… Η Ελλάδα δυο φορές βρήκε την Πορτογαλία απέναντί της κι έκανε ιδανική αρχή και τέλειο φινάλε. Ο Κατσουράνης με τον Ζαγοράκη και τον Μπασινά εξάντλησαν Μανίσε, Κοστίνια και Ντέκο, ο Ρουί Κόστα δεν μπόρεσε ποτέ να διασπάσει αυτό το τείχος. Κριστιάνο και Φίγκο βρήκαν απέναντί τους δυο σούπερ μπακ (Φύσσα και Σεϊταρίδη) και η Εθνική ξανά από κόρνερ βρήκε με τον Χαριστέα το χρυσό γκολ. Όχι, δεν ήταν η Ελλάδα το ίδιο καλή όπως στα προηγούμενα ματς, αλλά σε έναν τελικό μετράει ΜΟΝΟ το αποτέλεσμα. Οι διεθνείς μας πέτυχαν κάτι που θα δοξάζεται αιώνια, οι Πορτογάλοι λύγισαν και χρειάστηκε να περιμένουν μια νέα γενιά παικτών για να κατακτήσουν το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Ο Ζόρζε Αντράντε μίλησε στο Gazzetta και θυμήθηκε τον απροσπέλαστο «Ζαγόρ» και τον πρωτεργάτη της επιτυχίας, Οτο Ρεχάγκελ». 

EURO 2004, το πρώτο πράγμα που σου έρχεται στο μυαλό;

«Ελλάδα! Ζαγοράκης, Ρεχάγκελ… Μετά θυμάμαι τη στεναχώρια για την απώλεια, Μας πλήγωσε αρκετά… Θα πω όμως πως ήταν ένα συναρπαστικό τουρνουά. Θυμάμαι το πρώτο σοκ και την ήττα από την Ελλάδα στο «Ντραγκάο». Η εικόνα που μου μένει είναι η… απώλεια του τίτλου».

Κάποιος μπορεί να πει πως η πρώτη ήττα ήταν κάτι τυχαίο, αλλά η δεύτερη απέδειξε κάτι… 

«Η Ελλάδα ήταν η καλύτερη. Η τακτική της ήταν καλύτερη από τη δική μας. Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο παιχνίδι. Είχαν ένα αμυντικό πλάνο που όλοι οι παίκτες υπηρετούσαν σωστά και κατάφεραν να ξεπερνούν κάθε εμπόδιο. Έφτασαν στον τελικό απόλυτα άξια. Κι αν στο πρώτο παιχνίδι η ήττα ξεχάστηκε γρήγορα, στον τελικό τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Είχαμε μπροστά μας τον αντίπαλο που μας  νίκησε στην πρεμιέρα. Μετά το γκολ απλά αισθανόμασταν πως θέλαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Δεν ήταν η μέρα μας, δεν είχαμε τύχη». 

Υπήρχαν δάκρυα μετά από τον χαμένο τελικό;

«Οι περισσότεροι έκλαψαν. Παίκτες όπως ο Ρούι Κόστα και ο Παουλέτα πονούσαν περισσότερο από τον Κριστιάνο, γιατί αυτοί δεν είχαν τον χρόνο να εκδικηθούν, να παλέψουν για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Ο Κριστιάνο ήταν νεαρός, τα δάκρυα αυτά τον πείσμωσαν και τελικά τα κατάφερε». 

Ποιον παίκτη δεν θα ξεχάσεις ποτέ από την ελληνική ομάδα;

«Σίγουρα η κεφαλιά του Χαριστέα θα μας… στοιχειώνει πάντα, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τον Ζαγοράκη. Επιβλητικός παίκτης, έκανε τα πάντα στη μεσαία γραμμή, όπου κοιτούσες θα τον έβρισκες. Πανέξυπνος παίκτης, εργατικός, ήταν ο κινητήριος μοχλός της Ελλάδας και ο στυλοβάτης της σε αυτή την απίθανη πορεία».

Τι θυμάσαι από τον τελικό;

«Ημουν σίγουρος πως θα κερδίσουμε. Μπήκαμε με αυτοπεποίθηση, αλλά βλέπαμε και τον αντίπαλο να μη λυγίζει από το άγχος. Ηταν μια σκληροτράχηλη ομάδα, με πλάνο, πειθαρχία μέσα στο γήπεδο. Δεν μπορούσες να βάλεις γκολ εύκολα σε αυτή την ομάδα. Όταν το δεχθήκαμε, θέλαμε, αλλά δεν μπορούσαμε. Η Ελλάδα είχε τεράστια αυτοπεποίθηση, εμείς αγχωθήκαμε, η πίεση έγινε μεγαλύτερη και δεν είχαμε… χρόνο. Θυμάμαι, πόσο είχα στεναχωρηθεί. Δεν ήμουν καλός, δεν πήραμε την κούπα και αυτό συνέβη μπροστά στους δικούς μας ανθρώπους. Αυτό μας πείραξε πολύ… Η Πορτογαλία είχε ταλέντο, ευτυχώς τα καταφέραμε…»

Τι θα άλλαζες αν γυρνούσες τον χρόνο πίσω;

«Το σκέφτομαι συχνά και λέω πως θα έπαιζα διαφορετικά, πως θα έβρισκα έναν τρόπο να είμαι καλύτερος. Δεν ξέρω, ίσως αν ήμασταν πιο επιθετικοί…Ομολογώ πως η Ελλάδα ήταν μια εξαιρετική ομάδα, δίκαια κατέκτησε τον τίτλο». 

Αλλαξες με κάποιον διεθνή Ελληνα τη φανέλα σου;

«Με τον… διαιτητή την άλλαξa, με τον Μερκ, έτσι για να μου θυμίζει μια μεγάλη άσχημη στιγμή της καριέρας μου. Να προσπαθώ να αλλάξω… Εχω όμως και τη φανέλα του τελικού (μας έδιναν δυο), οπότε έχω τις υπογραφές των συμπαικτών μου».