Πάντελιτς στο Gazzetta: «Γιατί να μην είναι ο Ολυμπιακός στον τελικό του Europa League;»

Ξέρει να αγαπάει δυνατά, παθιάζεται με τα κόκκινα και δε σηκώνει μύγα στο σπάθι του... «Δίνω τη ζωή μου, αλλά δεν αφήνω το σερβικό ποδόσφαιρο στα χταπόδια της μαφίας» είχε πει μετά τη «μάχη» για την παραμονή στον προεδρικό θώκο της Ομοσπονδίας της χώρας του. Μια ιστορία που άφησε πληγές, αλλά τον έκανε πιο δυνατό. Όμως, έτσι έμαθε μέσα στα γήπεδα... Επεφτε, αλλά σηκωνόταν πιο δυνατός, έτοιμος να πανηγυρίσει. To «crazy Marko» τον συνόδευσε παντού κι αυτή η «γλυκιά» του τρέλα τον κράτησε ψηλά, τον έκανε γνωστό σε όλη την Ευρώπη.

Στο bistro που διατηρεί ο Πάντελιτς, σε κεντρικό σημείο του Βελιγραδίου (Beogradska 4), έγινε η συνάντηση με το gazzetta.gr. Λέγεται «Café Marko». Εκεί υπάρχουν χρυσά παπούτσια. Τα φόρεσε κι αυτά σε αυτό το μοναδικό ταξίδι που έκανε στην καριέρα του. Πήρε πολλές αποφάσεις, γι' άλλες μετάνιωσε, γι' άλλες επέμεινε, μα στο τέλος της διαδρομής μόνο χαρούμενος αισθάνεται γι αυτά που έζησε.

Αγύριστο κεφάλι; Μάλλον κεφάλι από σίδερο… Όπως και στον αγωνιστικό χώρο που δεν πιανόταν στο ψηλό παιχνίδι. Αν θα γυρνούσε τον χρόνο πίσω, ίσως δεν άφηνε τόσο διάστημα μακριά από τα γήπεδα, ίσως να περίμενε μια δεύτερη ευκαιρία από την Παρί. Αν πάντως συνέβαινε αυτό, ίσως να μη συναντούσε τη δεύτερη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική του αγάπη, τον Ολυμπιακό. Λατρεύει τον Πειραιά, τους «Ερυθρόλευκους», γι' αυτό θέλει να τους δει και σ' έναν ευρωπαϊκό τελικό.
Σε αυτή τη συνέντευξη παρουσιάστηκε χωρίς τα μακριά μαλλιά, έδειχνε νεότερος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα επιστρέψει στο λιμάνι με το «9» στην πλάτη. Από άλλο πόστο, όμως, σίγουρα θα έβαζε τις πινελιές του για την εκτόξευση! O Mάρκο Πάντελιτς άφησε το πακέτο στο τραπέζι και άρχισε τις αποκαλύψεις…

«Άφησα μακρύ μαλλί στον 4ο μήνα της εγκυμοσύνης της γυναίκας μου»

Πώς θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια; Είχες μακρύ μαλλί από μικρός;

Όχι, όχι… Το άφησα όταν ήρθα στον Ερυθρό Αστέρα, τη δεύτερη φορά. Τότε ξεκίνησα να αφήνω τα μαλλιά μου. Γιατί το έκανα έτσι; Η γυναίκα μου ήταν έγκυος και μου είπε, στον 4ο μήνα, πως δεν νιώθει καλά… Ήταν 20 ετών. Μου έλεγε πως είμαι έτσι, με το σώμα μου, αυτά που πιάνουν τις γυναίκες και της είπα: Τι θες να κάνω; Θες να αφήσω τα μαλλιά μου; Και έτσι ξεκίνησα να τα αφήνω. Και τα άφησα να μακρύνουν.

Με τη γυναίκα σου δηλαδή είστε από μικροί μαζί…

Τώρα κλείνουμε 20 χρόνια μαζί. Εμείς βλέπαμε τους γονείς μας που ήταν τόσα χρόνια μαζί και «βαδίσαμε» έτσι. Τώρα είναι διαφορετικά με τα νέα παιδιά, έχουν πολλά νεύρα. Δεν είναι εύκολο να κρατήσεις την οικογένεια, να είναι όλοι μαζί. Για μένα προσωπικά, αυτό που κρατάει την οικογένεια είναι η υπομονή. Και πρέπει να έχει και η γυναίκα και ο άντρας. Στην αρχή, η αγάπη είναι «μπροστά» απ΄όλα, αλλά μετά νιώθεις και σεβασμό, μια άλλου είδους αγάπη. Όταν παντρεύεσαι δεν μπορείς να ξέρεις πως θα εξελιχθεί, μετά από 1 χρόνο, έξι μήνες ή μετά από 10 χρόνια. Είστε μαζί και κάνετε τα πάντα μισά-μισά. Για μένα αυτό κρατάει μια οικογένεια, σεβασμός και υπομονή.

Πόσο δύσκολα ήταν για τη γυναίκα σου αλλά και για τα παιδιά, όλα αυτά τα χρόνια που άλλαζες χώρες για να αγωνιστείς;

Το «ευχαριστώ» πάει στη γυναίκα μου, γιατί ήταν πάντα μαζί μου και ότι κι αν έκανα με στήριζε. Δεν είχε ψάξει για την καριέρα της. Πάντα ήταν στήριγμα σε μένα και αυτό δείχνει μεγάλο σεβασμό. Όλο αυτό βέβαια δεν γίνεται χωρίς αγάπη.

«Είχα πρόταση πέντε φορές πιο μεγάλη απ' αυτήν του Ολυμπιακού. Είπα "δεν πάω"»

Πολλές φορές βλέπουμε για έναν παίκτη που θέλει μια ομάδα ότι “η γυναίκα του στέκεται εμπόδιο”. Εσένα σου είπε ποτέ να μην πας σε κάποια ομάδα;

Όχι ποτέ. Υπήρχε ένα θέμα, λίγο πριν έρθω στον Ολυμπιακό… Είχε έρθει ο ατζέντης μου για μια ομάδα και του είχα πει εγώ πως δεν πάω. Η πρόταση ήταν 5 φορές πιο μεγάλη.

Ποια ήταν η ομάδα, θες νας μας πεις;

Όχι δεν θέλω να πω.

Ελληνική;

Όχι, ευρωπαϊκή ομάδα. Εγώ λοιπόν είχα πάει στην πισίνα και ο ατζέντης μου πήγε στη γυναίκα μου και της είπε “πες του να πάει εκεί, μόνο εσύ μπορείς να τον επηρεάσεις”. Η γυναίκα μου του απάντησε, “συγγνώμη, ξέρεις τον Μάρκο; Από τη στιγμή που είπε όχι είναι όχι. Ότι και να του δώσεις είναι όχι. Άμα πει ναι, θα πάει και με λιγότερα (χρήματα)”. Η γυναίκα μου με ξέρει πολύ καλά. Από κει και πέρα, σταμάτησε (ο ατζέντης) και εγώ του είπα “πάω στον Ολυμπιακό”. Έτσι έκανα και όταν τελείωσα την καριέρα μου.

Όταν υπέγραφα στον Ολυμπιακό είχα πει κάτι στον Μαρινάκη, που πήγαμε για φαγητό το βράδυ. Ο Ολυμπιακός τότε είχε 37 πρωταθλήματα και τρία αστέρια στη φανέλα. Του είχα πει, λοιπόν: «Πρόεδρε, μέχρι να βάλουμε το τέταρτο αστέρι στη φανέλα, εγώ θα είμαι στον Ολυμπιακό». Μου λέει, «εντάξει, αυτό σε πόσα χρόνια μπορεί να γίνει;». Του λέω «σε τρία χρόνια που θα είμαι εδώ». Και μου απαντάει «εντάξει, αν το πάρουμε στα τρία χρόνια τότε θα έχεις άλλα τρία χρόνια συμβόλαιο». Του είπα, «όχι, όταν πάρουμε το τέταρτο αστέρι φεύγω». Και ξέρετε όλοι την σχέση μου με τον Ολυμπιακό και με τον πρόεδρο.

Πήραμε το 4ο αστέρι στην τρίτη μου χρονιά, δεν έπαιξα όμως πολύ την τελευταία σεζόν και είπα φεύγω. Είχε προτάσεις από ομάδες με καλά λεφτά, αλλά δεν ήθελα να συνεχίσω. Είχα πει θα σταματήσω και σταμάτησα.

«Όταν ήμουν στον Ηρακλή είχα πει: "μια μέρα θέλω να παίξω στον Ολυμπιακό»

Μάρκο, αυτό με τον Ολυμπιακό, το είχες από καιρό στο μυαλό σου; Είχες πει, εγώ μια μέρα θα παίξω στον Ολυμπιακό; Τι ήταν αυτό που σε είχε τραβήξει; Ήταν ο κόσμος; Είχαμε ακούσει πως στο ματς με την Χέρτα (4-1) είχες δει τη «θύρα 7» και είχες εντυπωσιαστεί…

Κοιτάξτε, να σας πω τώρα τι ήταν αυτό ακριβώς δεν μπορώ. Είναι κάτι που νιώθεις μέσα σου, στην καρδιά σου. Μπορεί να ήταν η μεγάλη αγάπη που έχω για τον Ερυθρό Αστέρα. Όλη μου η οικογένεια έχει ένα δέσιμο με τον Ερυθρό Αστέρα και όλο μου το περιβάλλον. Να ήταν αυτή η αδερφική σχέση που έχουμε μαζί. Όταν έπαιξα στον Ηρακλή μικρός, τον έβλεπα και έλεγα «μια μέρα θέλω να παίξω στον Ολυμπιακό». Να σας πω λοιπόν κάτι συγκεκριμένο δεν μπορώ. Είναι όλα αυτά μαζί.

Στα 30 μου, που είχα μια φανταστική χρονιά με τον Άγιαξ, αλλά δεν είχαμε συμφωνία για συμβόλαιο, γιατί άλλο είχαμε πει και άλλο έγινε. Δεν λέω, αυτοί ήθελαν να με κρατήσουν για 2 και 3 χρόνια, αλλά, αν όλα ήταν εντάξει, εμείς θέλαμε για 4 χρόνια. Τότε, αφού δεν είχαμε συμφωνία, είχα πει, “αν γίνεται να πάω στον Ολυμπιακό”. Τότε ήρθε μια πρώτη επαφή, που όμως δυσκόλεψε στα λεφτά και στο τέλος της μεταγραφικής περιόδου συμφωνήσαμε και υπογράψαμε.

«Για λίγο δεν υπέγραψα σε άλλη ομάδα. Αρχικά, με είχε κόψει ο Βαλβέρδε»

Πώς θυμάσαι την πρώτη επαφή με τον Ολυμπιακό; Το πρώτο τηλεφώνημα;

Έχουν περάσει πολλά χρόνια. Αρχικά, νομίζω με έχει κόψει ο Βαλβέρδε. Θυμάμαι όμως πως για λίγο δεν είχα υπογράψει σε άλλη ομάδα. Για λίγο… Λέω, «24 ώρες», γιατί η επαφή με τον Ολυμπιακό είχε χαθεί, ήταν πριν το Παγκόσμιο. Είχα πάει στο Παγκόσμιο, δεν τα είχαμε βρει στα λεφτά και προέκυψαν άλλες ομάδες. Ο Ολυμπιακός δεν ήταν στο πλάνο. Ήταν όλα τελειωμένα με την άλλη ομάδα, με τα λεφτά με όλα, λέω «δώστε μου 24 ώρες» για να πάω να υπογράψω, αλλά μέσα σε αυτή τη μέρα, με πήρε ο ατζέντης μου, είχε πάει στην Αθήνα και μου λέει «έχουμε και τον Ολυμπιακό». Του λέω «ξέχασέ τα όλα, πάω στον Ολυμπιακό». Μου λέει «μα τα λεφτά στην άλλη είναι πέντε φορές περισσότερα». Λέω «δεν με ενδιαφέρει, πάω στον Ολυμπιακό». Μου λέει «Μάρκο, στα τρία χρόνια ξέρεις πόση είναι η διαφορά;». Του λέω «δεν με πειράζει, εγώ θέλω να πάω εκεί» και έτσι και έγινε.

«Δεν κάνω πράγματα μόνο για τα λεφτά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο λεφτά, λεφτά, λεφτά »

Πέρα από αυτά που είπες πριν, τη σχέση με τον Ερυθρό Αστέρα, τον κόσμο κτλ. Ποια στοιχεία καθαρά επαγγελματικά διέκρινες στον Ολυμπιακό και είπες θέλω να παίξω εκεί; Ήταν η προοπτική του Champions League;

Δεν έπαιζε ο Ολυμπιακός στο Champions League όταν υπέγραψα. Ήταν και εκτός Ευρώπης όταν ήρθα εγώ. Εγώ είμαι άνθρωπος που δεν κάνω πράγματα μόνο για τα λεφτά. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο λεφτά, λεφτά, λεφτά… Αυτό σήμερα έχει χαθεί και οι άνθρωποι πάνε μόνο για τα λεφτά. Εντάξει, το καταλαβαίνω, αλλά για μένα το ποδόσφαιρο είναι να αφήσεις και «επαφή». Να αφήσεις το «στίγμα» σου. Να ξέρουν ποιος είσαι και τι είσαι. Δεν είναι μόνο το «να πάρουμε λεφτά». Εντάξει, παίρνεις λεφτά τώρα, αλλά ποια λεφτά θα σου εγγυηθούν ότι μια ζωή θα είσαι ήρεμος; Αν δεν πιστεύεις στον εαυτό σου και δεν ξέρεις μέσα στο κεφάλι σου τι θα κάνεις, θα χαθείς μέσα σε αυτά τα λεφτά. Και να αγοράσεις 10 διαμερίσματα… Εκτός αν σε βολεύει μόνο αυτό, αν αυτό για σένα είναι τύχη. Εντάξει κάντο. Για μένα η τύχη είναι να αφήσω «στίγμα» και να νιώθω καλά και να αφήσω κάτι στο ποδόσφαιρο. Δεν είναι μόνο να βλέπω τα λεφτά. Θέλω και γω να ζήσω καλά και η οικογένειά μου να έχει άνεση αλλά στο τέλος θέλω να νιώθω καλά. Και στον Ολυμπιακό και στον Άγιαξ και στη Χέρτα και στον Ερυθρό Αστέρα. Το ποδόσφαιρο μου έχει δώσει πολλά και εγώ δίνω στο ποδόσφαιρο πίσω.

Σε αυτό σε βοήθησε και η οικογένειά σου φανταζόμαστε, γιατί αν δεν έχεις αυτή την αγάπη δεν θα κάνεις και αυτό που θέλεις. Ποιος ήταν ο ρόλος της γυναίκας σου;

Εξαρτάται και από τον άνθρωπο. Αν έχεις βάλει τα πράγματα από την αρχή με τη γυναίκα σου, δεν μπορείς να τα αλλάζεις μετά. Σε μένα ήταν εξ αρχής έτσι. Και έτσι πορευτήκαμε μαζί. Μιλάμε για όλα, αλλά έτσι είναι και γενικότερα στη ζωή. Αν τώρα εμείς συμφωνήσουμε σε κάτι και βγεις εσύ έξω και μετά με πάρεις τηλέφωνο και μου λες, «ξέρεις να μην το κάνουμε έτσι και να το αλλάξουμε», για μένα δεν είσαι σοβαρός άνθρωπος. Δεν μπορούμε να μιλήσουμε δεύτερη φορά. Έτσι είμαι. Υπάρχουν άλλοι που τα κάνουν αλλιώς τα πράγματα.

«Η μικρή μου κόρη με ρώτησε: "μπαμπά γιατί δεν παίζεις άλλο;"»

Οι κόρες σου, σου είχαν πει ποτέ, «μπαμπά θα ήθελες να παίξεις σε αυτή την ομάδα»;.

Η κόρη μου η μικρή, μου έχει πει «μπαμπά γιατί δεν παίζεις άλλο ποδόσφαιρο;». Μόνο αυτό, γιατί ήθελε να με βλέπει στο γήπεδο. Η κόρη μου η μεγάλη με έχει προλάβει και με έχει δει να παίζω ποδόσφαιρο και ήταν μαζί μου, αλλά η μικρή θυμάται δεν θυμάται…

Γιατί ο Μάρκο έχει τέτοια αγάπη για τον Ερυθρό Αστέρα; Είναι απορία και των Σέρβων αυτό. Γιατί είναι μέσα στους λίγους παίκτες που έχουν βγάλει τέτοια αγάπη για τον Ερυθρό Αστέρα;

Εμείς μάθαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο στον δρόμο. Τώρα δεν υπάρχουν παιδιά να παίζουν στον δρόμο. Για μένα η μπάλα ήταν η ζωή μου όταν ήμουν μικρός. Είχαμε πάει στην Ιταλία για διακοπές και πήγαμε σε ένα μαγαζί με αθλητικά είδη και εγώ είχα βρει μια κόκκινη και άσπρη μπάλα. Μου είχε πει ο πατέρας μου: «Την πήρες αγκαλιά και δεν την άφηνες με τίποτα». Και την αγοράσαμε. Αυτή την μπάλα την είχα για πολλά χρόνια. Όπου κι αν πήγαινα, πήγαινα με την μπάλα μαζί. Έμαθα έξω με αυτή την μπάλα, με τα άλλα παιδιά. Στα 7, πήγα για πρώτη φορά στον Ερυθρό Αστέρα για να με δοκιμάσουν και είπαν ότι ήμουν πολύ μικρός. Τα selections πάνε από 11 ετών και πάνω. Πήγα ξανά την επόμενη χρονιά και μετά από 10 λεπτά μου είπαν: «φέρε δύο φωτογραφίες και χαρτί υπογεγραμμένο από γονέα». Και υπέγραψα για τον Ερυθρό Αστέρα. Η πρώτη μου αγάπη- και αυτό το ξέρει όλη μου η οικογένεια- ήταν για την μπάλα και τον Ερυθρό Αστέρα. Και εγώ την πρώτη αγάπη δεν την αφήνω ποτέ. Αυτή είναι πιο μεγάλη αγάπη από τη ζωή μου και τα gadget.

Αυτό που θυμούνται άνθρωποι του ποδοσφαίρου στη Σερβία, είναι όταν είχε παίξει ο Ερυθρός Αστέρας τελικό Κυπέλλου με την Σμεντέρεβο (2003-04, 31 συμμετοχές με 13 γκολ)- είναι το μόνο τρόπαιο που έχει η Σμεντέρεβο με δικό μου γκολ στο 112΄-. Πανηγυρίζω και κλαίω. Είναι όμως και η επαγγελματική πλευρά που έχεις. Τι εννοώ; Θα παίξουμε, η αγάπη μου θα είναι πάντα εκεί, αλλά αν είσαι καλύτερος κέρδισέ με. Αυτό είναι επαγγελματισμός και fair play. Ξέρετε, υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να κερδίζει η ομάδα τους και με άλλον τρόπο. Εγώ είμαι της άποψης: «παίζουμε 90 λεπτά, ποιος είναι καλύτερος; Αυτός; Ωραία να κερδίσει. Fair Play». Δεν υπάρχει στήριγμα, από δω και από κει. Και νομίζω πως αυτό είναι κάτι που όλοι οι αθλητές πρέπει να έχουν. Για μένα δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Μπορείς να αγαπάς την ομάδα, αλλά πάντα υπάρχει Fair Play. Πανηγυρίζεις ή όχι, δεν έχει σημασία. Να μην υπάρχει βοήθεια. Και έτσι πρέπει να είναι στο ποδόσφαιρο. Έτσι σκέφτομαι και έτσι νομίζω πως είναι το σωστό.

«Δεν υπάρχει περίπτωση να "βοηθήσω" την οποιαδήποτε ομάδα. Για μένα υπάρχει μόνο το Fair Play»

Είναι καλό ένας ποδοσφαιριστής που αγαπάει τόσο πολύ μια ομάδα να ασχολείται σε διοικητικό πόστο;

Εγώ αγαπάω την ομάδα μου και αυτή την αγάπη την κρατάω μέσα μου, αλλά για να «βοηθήσω» δεν υπάρχει περίπτωση. Μόνο Fair Play. Όπως είναι για τον Ερυθρό Αστέρα, έτσι είναι για όλες τις ομάδες. Ούτε ένας δεν μπορεί να πει το αντίθετο και ο κόσμος ξέρει.

Σε κοίταξαν όμως καχύποπτα;

Όχι δεν υπάρχει αυτό. Ξέρει όλος ο κόσμος και ο κόσμος της Παρτιζάν, πως σε μένα δεν υπάρχει αυτό. Με τίποτα δεν γίνεται να βοηθήσω εγώ τον έναν ή τον άλλον. Ό,τι κι αν κάνω, είναι στο πλαίσιο του Fair Play.

Για μένα να ξέρετε, το πιο δύσκολο παιχνίδι ήταν όταν έπαιξαν Ερυθρός Αστέρας- Ολυμπιακός (σ.σ. Το 2019 στους ομίλους του CL). Και στα δύο παιχνίδια ήμουν να… πεθάνω. Δεν ήμουν ούτε από δω ούτε από κει, δεν ήξερα με ποιον ήθελα να είμαι.

«Όταν έπαιζα για τον Ολυμπιακό ένα σημαντικό ματς ίδρωνα δύο μέρες πριν τον αγώνα»

Γενικότερα, είναι πιο δύσκολο να παίζεις στην ομάδα που υποστηρίζεις από μικρό παιδί; Είναι το συναισθηματικό βάρος μεγαλύτερο;

Για κάθε ομάδα έχεις σεβασμό, πρώτα απ΄όλα γιατί σε πληρώνει. Επαγγελματικά έτσι είναι. Πρέπει να έχεις σεβασμό για την ομάδα και τη φανέλα που φοράς. Το δεύτερο είναι, όταν είμαι σε μία ομάδα, να με ανδρώσει περισσότερο και να μου δώσει κίνητρα. Αυτά τα 90 λεπτά δίνεις ότι έχεις. Αλλά, (στον Ολυμπιακό και τον Ερυθρό Αστέρα) είναι σαν να παίζεις στην Εθνική ομάδα. Είναι κάτι… παραπάνω. Ανυπομονείς να ξεκινήσει το παιχνίδι. Ιδρώνεις δυο μέρες πιο πριν και λες «άντε να ξεκινήσει». Αν παίζεις κάποιο σημαντικό παιχνίδι, αυτή η μέρα δεν περνάει με τίποτα. Αυτή η ένταση σε σχέση με άλλες ομάδες είναι μεγαλύτερη. Αν είσαι σε κάποια άλλη επαγγελματική ομάδα, δίνεις ό,τι έχεις, δεν μπορείς να δίνεις λιγότερο από το 100%. Αλλά αυτή η ένταση που υπάρχει μια-δυο μέρες πριν και μετά το παιχνίδι, είναι μεγαλύτερη. Όπως όταν παίζεις με την Εθνική ομάδα.

Μπορεί βέβαια να είσαι σε μία ομάδα, να είναι όλα καλά ή να μην πηγαίνει κάτι καλά. Πιστεύω ότι είναι στον καθένα πως λειτουργεί. Στη δική του αγάπη με τον κόσμο, στη σχέση του με την ομάδα και στο πώς χτίστηκε αυτή. Ακόμα και τις φορές που δεν θα πάει καλά, ο κόσμος ξέρει ότι τα δίνεις όλα. Σε στηρίζει.

«Δεν υπάρχει άλλος παίκτης που κλήθηκε στην Εθνική ενώ έπαιζε σε "μικρή ομάδα"»

Υπάρχει ένα παιχνίδι που όταν κλείσεις τα μάτια σου, θα σου έρθει πρώτο στο μυαλό;

Για μένα είναι όταν έπαιξα στην Εθνική ομάδα.

Πως αντέδρασες στην πρώτη σου κλήση;

Ήταν όταν έπαιζα στη Σμεντέρεβο. Δεν υπάρχει άλλος παίκτης που να έχει κληθεί από μικρή ομάδα στην Εθνική. Για μένα είναι αυτό, όταν έπαιξα στην Εθνική. Μου έχει «κάτσει» και το Παγκόσμιο μέσα μου. Η αγάπη για την πατρίδα μου και που θα κάναμε κάτι μεγάλο.

Πως θυμάσαι τις μέρες στον Ηρακλή; (1995-1996); Πόσο ήσουν τοτε, 16-17 ετών;

Ήμουν 15.5 ετών.

Ο πατέρας σου είχε πιάσει δουλειά στη Θεσσαλονίκη;

Υπήρχε μια δουλειά μεταξύ Σερβίας και Θεσσαλονίκης, αλλά μετά έκατσα ακόμα ένα χρόνο μόνος μου και οι γονείς μου ο αδερφός μου γύρισαν στη Σερβία. Η συμφωνία είχε γίνει στο εμπορικό κέντρο του Θεοδωρίδη και υπογράψαμε στα γραφεία.

Ήταν το πρώτο σου επαγγελματικό συμβόλαιο αυτό;

Τώρα δεν θυμάμαι να σας πω. Δεν είχα παίξει πάντως με αυτό το συμβόλαιο. Το πρώτο συμβόλαιο που είχα κάνει ήταν με τον Κιλκισιακό, είχα δοθεί δανεικός. Έπαιξα πολύ καλά αλλά έβγαλα έναν τραυματισμό, κήλη, και έπρεπε να κάνω εγχείρηση, οπότε δεν έπαιξα τους τελευταίους τρεις μήνες.

Ωστόσο, στους 6-7 μήνες που έκατσα είχα βάλει 15 γκολ. Αν θυμάμαι καλά ήταν στη Β΄κατηγορία. Σε αυτούς τους μήνες που έπαιζα είμασταν 1οι-2οι συνεχώς και τους τελευταίους μήνες που δεν αγωνίστηκα πέσαμε στην Γ΄κατηγορία. Έτσι είναι η ζωή.

Μετά γύρισα στον Ηρακλή, ήρθε ο Μιτόσεβιτς προπονητής και ξεκίνησα να παίζω. Έβαλα 4 γκολ στο πρωτάθλημα στα 6 παιχνίδια και 2 έβαλα στο Κύπελλο, αλλά πάλι έβγαλα πρόβλημα με την κήλη, οπότε πήγα για εγχείρηση στο Βελιγράδι. Ήταν Νοέμβριος-Δεκέμβριος και αυτή ήταν η 2η εγχείρηση σε έναν χρόνο. Δεν μπορούσα να τελειώσω το πρωτάθλημα.

Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα για την προετοιμασία, είχε έρθει πρόταση από την Παρί Σεν Ζερμέν, πήγα εκεί για να με δοκιμάσουν και με κράτησαν.

«Η Παρί μπορούσε να αγοράσει όποιον ήθελε, αλλά πήρε εμένα»

Στην καλή Παρί Σεν Ζερμέν, στην καλή εποχή… Με Ραΐ, Λεονάρντο…

Ναι, ναι Ραΐ, Λεονάρντο, Μάρκο Σιμόνε, Πολ Λε Γκουέν, Πατρίς Λοκό, μεγάλη ομάδα.

Αλλά αυτοί είχαν πουλήσει τον Ανελκά και είχαν μόνο 22 ποδοσφαιριστές να έχουν επαγγελματικό συμβόλαιο. Εγώ ήμουν μέσα στους 22. Η Παρί μπορούσε να αγοράσει όποιον ήθελε, αλλά αγόρασε εμένα. Δηλαδή… αυτό τα λέει όλα για το ταλέντο, αλλά στη ζωή πρέπει να έχεις και τύχη. Σίγουρα, όταν σταμάτησα να παίζω από ηλικία 21 ετών ως τα 23,5, αυτό έχει αφήσει ένα στίγμα στην καριέρα μου. Αλλά αυτό δείχνει τι άνθρωπος είσαι. Όταν όλοι έλεγαν «αυτός τελείωσε έχει να παίξει μπάλα δυόμιση χρόνια», μία μέρα γύρισα και είπα «τώρα θα παίξω και θα παίξω σοβαρα». Λέγανε όλοι, «άστο, εσύ δεν μπορείς να παίξεις μπάλα» και γύρισα στην Όμπιλιτς έξι μήνες…

«Δεν ξέρω γιατί πήγα στη Θέλτα»

Θες να μας πεις γιατί σταμάτησες αυτό το διάστημα να παίζεις ποδόσφαιρο;

Πήγα στη Λωζάννη, έβαλα πολλά γκολ και είχα πρόταση από τη Γερμανία, την Ισπανία, τη Γαλλία… Δεν ξέρω γιατί πήγα στην Ισπανία, στη Θέλτα. Όταν έφτασα έλεγαν «α, ήρθε το αστέρι, το μεγάλο ταλέντο», μπλα, μπλα, μπλα. Στη Θέλτα τότε είχαν παίξει Μακελελέ, Σαλγκάδο, Κάρπιν, Μοστοβόι… αλλά εγώ δεν ήξερα και κανείς δεν μου είπε, ούτε ο ατζέντης, ούτε εκεί, πως μόνο έξι ξένοι μπορούν να είναι δηλωμένοι στο ρόστερ και στην Ομοσπονδία. Μόνο αυτοί θα μπορούσαν να παίζουν, δεν μπορούσε να μπει άλλος μέσα στη σεζόν. Δεν άλλαζε αυτό. Αν δεν είσαι μέσα στους έξι, είσαι έξω και δεν παίζεις έξι μήνες. Τρελάθηκα… Ήθελα να σπάσω το συμβόλαιο και μου έλεγαν δεν γίνεται να σπάσει. Πήγα έξι μήνες στην Στουρμ Γκρατς με τον Όσιμ, που έπαιξα και Champions League απέναντι στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ των Γιορκ, Κόουλ Μπέκαμ, απέναντι στην Ντιναμό Ζάγκρεμπ που ήταν ο Προσινέτσκι τότε και τη Μαρσέιγ του Ραβανέλι. Τελειώσαμε 3οι αλλά είχαμε θέματα πολλά…

«Με τα ψέματα που λένε οι ατζέντηδες είπα στα 21 μου "τέλος"»

Ήταν θέμα χρημάτων; Σου χρωστούσαν πολλά…

Το συμβόλαιό μου ήταν μεγάλο και δεν ήθελαν να το πληρώσουν και έφυγα πριν το τέλος της σεζόν, γύρισα Βελιγράδι και τότε σταμάτησα. Και με αυτά που έγιναν με την ομάδα, αλλά και με τους ατζέντηδες που λένε ψέματα, είπα «μέχρι εδώ».

Ο Όσιμ πρέπει να σε βοήθησε σε αυτό το κομμάτι. Πρέπει να σου είπε «ναι φύγε, σε καταλαβαίνω»…

Εγώ πάντα λέω πως αυτός ο άνθρωπος είναι μια ιστορία από μόνος του και το «ευχαριστώ» που του λέω είναι μεγάλο.

Είναι μεγάλο κεφάλαιο για τη Γιουγκοσλαβία; Είναι στους 10 ανθρώπους που βοήθησαν το ποδόσφαιρο στη Γιουγκοσλαβία;

Εγώ θα έλεγα στους 3.

Ποιοι είναι οι άλλοι 2;

Ο πρώτος είναι σίγουρα ο Μίλαν Μίλιανιτς. Και από τους άλλους δύο σίγουρα ο ένας είναι ο Όσιμ.

Όταν σταμάτησες το ποδόσφαιρο, που είπες ότι κουράστηκες από τα ψέματα των ατζέντηδων, σκέφτηκες «σταματάω οριστικά» ή «σταματάω για λίγο και βλέπουμε»;

Οριστικά. Είπα σταματάω οριστικά. Δεν έκανα προπόνηση, δεν έκανα τίποτα…

Τι έκανες αυτά τα δυόμιση χρόνια;

Δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα σαν εμένα στον κόσμο, παίκτης που να έχει σταματήσει για δύο-δυόμιση χρόνια και να έχει γυρίσει.

«Μου λέει ένας μια μέρα "τι ξέρεις εσύ από ποδόσφαιρο;". Εκεί μου γύρισε το μυαλό»

Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ξεκινήσεις το ποδόσφαιρο πάλι;

Ήμουν σε ένα παιχνίδι και το παρακολουθούσα και με ρώτησε ένας, τι λες, πόσο θα δώσουμε αυτόν τον παίκτη; Και του λέω, πόσα δίνουν; Αυτοί δίνουν 2,5-3 εκατομμύρια δολάρια και εμείς ζητάμε 5. Λέω, «δώστε τον για 3 και να τον βάλω εγώ στην πλάτη μου και να τον πάω εκεί». Και λέει ένας άλλος, «τι μιλάς εσύ; Που έχεις παίξει εσύ; Τι ξέρεις εσύ;».

Και σου γύρισε το μυαλό εκείνη τη στιγμή έτσι;

Μου γύρισε το μυαλό… Κατάλαβα ότι κανένας δεν θα με θυμάται σαν ποδοσφαιριστή. Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο και είπα στον φίλο μου. Γυρνάω στο ποδόσφαιρο. Μου λέει, άστο ρε. Του λέω γυρνάω, από αύριο ξεκινάω προπόνηση. Γύρισα στην Όμπιλιτς μόνο για προπόνηση. Είχα καλή σχέση, είχε έναν πολ καλό προπονητή τότε. Μου λένε «έλα μαζί μας στην προετοιμασία», λέω «θα έρθω». Είχα υπογράψει κιόλας, αλλά δεν έπαιξα στην Όμπιλιτς. Μπήκα σε 2-3 ματς ως αλλαγή… Δεν ήμουν ευχαριστημένος, πήγα και μίλησα με τον πρόεδρο, το λύσαμε και πήγα στην Σμεντέρεβο. Και έτσι κατακτήσαμε το Κύπελλο με τον Ερυθρό Αστέρα.

Μετά το restart που έκανες, ποιο ήταν το κομβικό σημείο που απογειώθηκε η καριέρα σου;

Νομίζω στην Σμεντέρεβο. Πήγαμε καλά, βγήκαμε στην Ευρώπη, πήραμε το Κύπελλο, κλήθηκα στην Εθνική. Είμασταν μέσα στις πρώτες τρεις ομάδες στο πρωτάθλημα. Έπαιξα πάρα πολύ καλά, έβαλα και πολλά γκολ. Από κει και πέρα είχα και προτάσεις από το εξωτερικό αλλά δεν ήθελα να πάω. Όταν είπα θα γυρίσω, είχα πει, θα είμαι καλύτερος παίκτης στη Σερβία, θα είμαι καλύτερος σκόρερ και θα παίξω στην Εθνική ομάδα. Όλοι γελάγανε και λέω “εντάξει, θα δούμε” και σιγά-σιγά τα όνειρα μου τα πραγματοποίησα.

«Ο αποκλεισμός στο Μουντιάλ είναι ο μεγάλος μου πόνος»

Από το Μουντιάλ του 2010 τι θυμάσαι; Στιγμές μοναδικές, αν και με την Αυστραλία ήταν ψυχρολουσία (σ.σ. έχασε 2-1 η Σερβία αλλά αποκλείστηκαν και οι δύο).

Εντάξει ήταν ένα παράξενο παιχνίδι. Εμείς χρειαζόμασταν την ισοπαλία και η Αυστραλία τίποτα, ήταν ήδη μέσα στο αεροπλάνο της επιστροφής. Μας βάλανε δύο γκολ, αλλά εμείς συνεχίζαμε να παίζουμε με δύο επιθετικούς. Μπαίνω και εγώ. Υπήρχαν στιγμές, θυμάμαι δεν μας έδωσε πέναλτι σε καθαρό χέρι. Είχαμε ευκαιρίες δεν βάλαμε το δεύτερο γκολ (σ.σ. ο Πάντελιτς είχε μειώσει στο 84΄) και αποκλειστήκαμε. Αυτό είναι ο μεγάλος πόνος που έχω στην καρδιά μου.

Το έχεις ξαναδεί αυτό το ματς;

Ποτέ…

Τα βλέπεις γενικά τα παιχνίδια;

Καμιά φορά βλέπω, από τον Ολυμπιακό, τη Χέρτα, τον Ερυθρό Αστέρα, τον Άγιαξ… Από την Εθνική όμως δεν βλέπω. Ακόμα νιώθω αυτόν τον πόνο.

Υπάρχει ένα ματς που θα ξανάπαιζες; Θα ήταν αυτό με την Αυστραλία;

Σίγουρα. Αυτό, μόνο αυτό… Και στη ζωή μου αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, δεν θα ήταν τίποτα άλλο παρά μόνο αυτό. Τίποτα άλλο… Δεν είναι σωστό να ζητάς να αλλάξεις 10-20 πράγματα, αλλά μόνο ένα: Θα ήταν αυτό.

«Να μου πουν να κόψω τα μαλλιά μου; Δεν υπάρχει αυτό»

Πριν γίνεις ο «Πάντελιτς», ήσουν ένα παιδί που ήθελε να διακριθεί. Ετυχε να σου φερθούν άλλοι υποτιμητικά μέσα στα αποδυτήρια;

Στον Ηρακλή λίγο, αλλά από εκεί και πέρα τίποτα.

Με τον Στάνκοβιτς υπήρξε ποτέ τίποτα; Εχουμε ακούσει από τους Σέρβους να λένε ότι η συμπεριφορά του δεν ήταν πολύ καλή απέναντί σου όταν ήσουν μικρός.

Δεν καταλαβαίνω την ερώτηση. Βρεθήκαμε για πρώτη φορά όταν ακόμη ήμουν αρχηγός στην ομάδα Νέων του Ερυθρού Αστέρα και είχαμε πάει σε ένα τουρνουά στην Ιταλία. Είχε έρθει κι αυτός μαζί μας ως βοήθεια.

Από εκεί έχουμε δημιουργήσει μια πολύ δυνατή σχέση, είμαστε πάντα μαζί. Αυτός με πάντρεψε, υπάρχει μεγάλη αγάπη και σεβασμός μεταξύ μας. Κι αυτά θα υπάρχουν μέχρι το τέλος της ζωής μας.

Αν σου έλεγε ένας προπονητής να κουρέψεις τα μαλλιά σου, θα το έκανες αυτό;

Δεν υπάρχει αυτό. Κοιτάξτε, σήμερα δεν υπάρχουν προπονητές που να κοιτάζουν την εμφάνιση, παλιά ναι γινόταν. Και πάλι τότε θα άκουγες παρατηρήσεις στα 15 και στα 16, όχι όταν είσαι επαγγελματίας.

Υπήρχαν στιγμές που ήρθες σε κόντρα με κάποιον προπονητή; Συνεργάστηκες και με τόσους στην καριέρα σου.

Πολλές φορές, είναι σίγουρο αυτό. Υπάρχουν στιγμές που δεν είσαι εντάξει με όσα λέει ο προπονητής ή να μην είσαι αυτός που πρέπει να χτυπήσει πέναλτι και εσύ να πας να το εκτελέσεις. Είναι χίλια πράγματα... Μπορεί ένας προπονητής να παίζει με δύο επιθετικούς και να σε βάζει δεξιά. Γίνονται αυτά... Όμως, οφείλεις να τον ακούσεις είτε συμφωνείς είτε όχι.

Όμως, υπάρχει προπονητής που δεν θες να βλέπεις στα μάτια σου;

Να σας πω τώρα, 15 χρόνια μετά... Και εσύ μπορεί να μη θες να βλέπεις κάποιον.

«Τι νομίζετε; Οι μάνατζερ έρχονται σε 'σένα γιατί είσαι καλό παιδί;»

Να πάμε σ' ένα άλλο κεφάλαιο. Επειδή θα πέρασαν από τα χέρια σου πολλά χρήματα, τι συμβουλεύεις κάποιον παίκτη ώστε να διαχειριστεί σωστά την περιουσία του και να μην τη χάσει;

Δεν υπάρχει συνταγή σ' αυτό. Δεν μπορώ να πω τι να κάνει ο καθένας. Ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός. Για παράδειγμα, αν υπήρχαν 10 παίκτες, οι 9 δεν θα πήγαιναν στον Ολυμπιακό όπως εγώ. Κάθε πρωί που ξυπνάς επιλέγεις που θα πας να πιεις τον καφέ σου. Στο ένα θα κερδίσεις εκατομμύρια, στο άλλο θα πίνεις μόνο τον καφέ σου, στο τρίτο μπαρ θα πας ενώ σε έχουν βάλει στόχο να σου παίρνουν τα λεφτά.

Όλα είναι θέμα επιλογών. Για τον ποδοσφαιριστή είναι πολύ δύσκολο όλο αυτό, γιατί από τα 12 έχουν μάθει να παίζουν μόνο μπάλα και όλοι οι άλλοι τους βλέπουν ως στόχο, για να τους παίρνουν λεφτά. Ετσι, εξαρτάται από εσένα το ποιον θα έχεις φίλο, ποιον θα πιστέψεις και με ποιον θα δουλέψεις. Δεν ξέρεις ποτέ ποιος σε έχει βάλει στόχο. Όλοι έχουν κάνει λάθη στη ζωή. Να σας πω κάτι, όμως. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή που κάνεις κάτι καλό και βγάζεις κάποια χρήματα. Υπάρχουν και στιγμές που κάνεις μία δουλειά και τα χάνεις όλα. Εκεί βλέπεις τον κόσμο να τελειώνει. Από εκεί και πέρα μετράς τους ανθρώπους. Το θέμα δεν είναι να πέφτεις κάτω, αλλά το πόσες έχεις σηκωθεί. Και όσες φορές σηκώθηκες τόσο πιο δυνατός έγινες.

Εσύ είχες την ικανότητα να βλέπεις ποιοι σε προσεγγίζουν για τον άνθρωπο Πάντελιτς κι όχι για τον επαγγελματία Πάντελιτς;

Όλοι σε βλέπουν ως στόχο. Τί νομίζετε; Οι μάνατζερ έρχονται σε 'σένα γιατί είσαι καλό παιδί; Εχεις τους γονείς σου, τα αδέρφια σου, τη γυναίκα σου και όσους φίλους είχες από παιδί. Φίλε, όλα τα μετράς στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλα τ' άλλα έχουν να κάνουν με το συμφέρον.

Συμβουλεύεις τους παίκτες να μην έχουν στο μυαλό τους μόνο την μπάλα; Εσύ έχεις πάρει πτυχίο, αν δεν κάνουμε λάθος...

Εχω πτυχίο προπονητή και μπορώ να είμαι βοηθός αλλά και επαγγελματίας προπονητής, αρκεί να πάρω και το UEFA Pro. Αυτό όμως που μ' αρέσει και έχω πάρει και το πτυχίο μου είναι το Sports Management. Δηλαδή, μπορώ να είμαι μέσα σε μια ομάδα ή ομοσπονδία και να ασχολούμαι με τη διοίκηση και την οργάνωση. Ο καθένας όμως θα κάνει ό,τι θέλει, δεν μπορώ να πω σε κάποιον τί να κάνει. Μπορώ, όμως, να πω γιατί δεν είμαι προπονητής τώρα.

Γιατί δεν είσαι;

Γιατί πιστεύω ότι μπορώ να βοηθήσω περισσότερο από το κομμάτι που σας είπα.

«Γιατί να παίζει σε τελικό η Ρέιντζερς κι όχι ο Ολυμπιακός;»

Εχεις σκεφτεί ότι μπορεί να επιστρέψεις στον Ολυμπιακό, σ' έναν πιο οργανωτικό ρόλο; Ο Μαρινάκης γενικότερα έχει στελεχώσει την ομάδα με παίκτες που έχουν γράψει ιστορία στο σύλλογο, όπως ο Ιμπαγάσα, ο Μοντέστο, ο Γκαλέτι που είναι σκάουτ...

«Θα σας πω ειλικρινά... Από το 2010 που ο Μαρινάκης είναι στον Ολυμπιακό, η ομάδα δεν έχει πρόβλημα στο να κατακτήσει το πρωτάθλημα. Στα 12 αυτά χρόνια έχει πάρει η ομάδα 10 πρωταθλήματα. Πήρε μία φορά ο ΠΑΟΚ κι άλλη μία η ΑΕΚ. Ο Μαρινάκης είναι ένας άνθρωπος που αγαπάει τόσο πολύ τον Ολυμπιακό και έχει βάλει τόσα χρήματα.

Είναι ένας από καλύτερους προέδρους στην ιστορία της ομάδας και μιλάω με μεγάλο σεβασμό προς το πρόσωπό του. Αν εγώ ήμουν μέσα στην ομάδα, δεν θα με ενδιέφερε το πρωτάθλημα. Θα ήταν φυσιολογικό ότι θα πάρουμε το πρωτάθλημα. Εμένα με ενδιαφέρει ο Ολυμπιακός να κάνει μεγάλα πράγματα στην Ευρώπη, δεν με ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Εμένα με ενδιαφέρει να παίξει στον τελικό του Europa League. Γιατί να παίζει η Ρέιντζερς κι όχι ο Ολυμπιακός; Δεν το καταλαβαίνω. Γιατί ο Ολυμπιακός με τόσα λεφτά, με τόση αγάπη και με τόση αγάπη, πάει και νικάει μέσα στο Λονδίνο και μου λέτε ότι αυτή η ομάδα δεν μπορεί να πάει σ' έναν ευρωπαϊκό τελικό; Εντάξει, δεν μπορεί να πάει στον τελικό του Champions League, το καταλαβαίνω. Όμως, αν πάει στον τελικό του Europa League, θα έρθει μία μέρα που θα πάει στους "8" και στους "4" του Champions League. Αν εγώ λοιπόν είμαι σε μία ομάδα, δεν μπορώ να συνεργάζομαι με ανθρώπους που δεν έχουν το ίδιο όραμα και τον ίδιο στόχο.

Αν είσαι αυτός όμως που θα μεταφέρεις το δικό σου όραμα;

Θα είναι μια μεγάλη αλλαγή. Για παράδειγμα, αν βλέπουμε το ελληνικό πρωτάθλημα σαν ένα τρένο, το πρώτο βαγόνι του τρένου είναι ο Ολυμπιακός. Από το 2010 μέχρι το 2022, είναι 12 χρόνια. Οταν ήμουν εγώ στην Ελλάδα, δύο ελληνικές ομάδες έπαιζαν στο Champions League, ο ένας στα προκριματικά. Δύο ομάδες έπαιζαν στο Europa League, ο ένας προκριματικά. Σήμερα μία ομάδα παίζει προκριματικά για ομίλους Champions League και τρεις ομάδες είναι στο Conference. Το ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ και 12 χρόνια πάει πίσω. Και δεν φταίει μόνο ο Ολυμπιακός, φταίνε όλοι γι' αυτό.

Και παιδιά, να σας πω και κάτι άλλο: Ένας ήταν ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Φτάνει πια με τους Ισπανούς και τους Πορτογάλους. Μέχρι πότε θα πηγαίνουμε μ' αυτό το στιλ παιχνιδιού; Δεν θέλω να βλέπω τον Ολυμπιακό να παίζει άμυνα, θέλω να παίζει μπροστά. Θα μου πεις "αυτούς τους παίκτες έχουμε". Ε, ας βάλει πιτσιρίκια. Πρέπει, να πάρουμε άλλο δρόμο και να πούμε ότι ο Ολυμπιακός θα παίζει επιθετικά με όποιον και να έχουμε αντίπαλο. Εντάξει, θα χάσουμε και κάποια ματς. Ετσι κι αλλιώς θα γίνει αυτό. Αν παίξουμε άμυνα και χάσουμε 1-0 ή 3-1 τί θα γίνει; Ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει άμυνα, άμυνα και άμυνα.

«Ο Γιοβάνοβιτς θα μείνει για 10 χρόνια στον Παναθηναϊκό»

Ο κόσμος όμως δεν έχει και την υπομονή για να βλέπει και την ομάδα του να χάσει. Ειδικά ο κόσμος του Ολυμπιακού είναι παθιασμένος με τη νίκη.

Παιδιά, σ' αυτά τα δώδεκα χρόνια παίξαμε μία φορά στους «16» του Europa League κι ο ΠΑΟΚ φέτος πήγε στους «8» του Conference. Άρα 12 χρόνια ο Ολυμπιακός στην Ευρώπη, αν και έχει πετύχει μεγάλες νίκες και προκρίσεις, δεν κάνει το βήμα παραπάνω. Κερδίζουμε το πρωτάθλημα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το πρωτάθλημα το παίρνει γιατί έχει ομαδάρα, αλλά στρίψε και λίγο δεξιά. Δεν μπορείς να πηγαίνεις όλο με την ίδια πορεία. Εγώ αν ήμουν στον Ολυμπιακό και δεν έπαιρνα το πρωτάθλημα θα έφευγα. Και σαν παίκτης και σαν παράγοντας. Μη με ρωτήσετε ποιον θα έπαιρνα προπονητή. Άστο, αυτό είναι κάτι δικό μου. Ξέρω ότι θα μου κάνατε αυτήν την ερώτηση, αλλά δεν θα σας πω.

Μπορώ να σας δώσω όμως ένα παράδειγμα: Εγώ θα έπαιρνα έναν προπονητή που θα είχε το ίδιο σκεπτικό με εμένα και θα ήμασταν 50-50 σε όλες τις επιλογές μαζί. Εγώ καταλαβαίνω το ποδόσφαιρο και ξέρω ποιος θα είναι ο προπονητής αυτός. Πρέπει να έχουμε τον προπονητή που θα μας κάνει να στρίψουμε δεξιά, που θα κάνουμε τον κόσμο να καταλάβει ότι θέλουμε να κερδίσουμε το παιχνίδι.

Θα σας δώσω άλλο ένα παράδειγμα: Για εμένα, ο Παναθηναϊκός που είναι ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ολυμπιακού, τα τελευταία χρόνια δεν υπάρχει. Εχει πάρει ένα Κύπελλο. Μεγάλη ομάδα και σκεφτείτε τι έχουν πάθει σ' αυτήν την ομάδα.

Και έρχεται ένας άνθρωπος και λέει: "θα πάρουμε τον Γιοβάνοβιτς". Αυτός που έφερε τον Γιοβάνοβιτς έκανε μεγάλο πράγμα για τον Παναθηναϊκό. Τόσα χρόνια στον Παναθηναϊκό βαρούσαν στον τοίχο. Ήρθε κάποιος και είπε: "Δεν πάει άλλο έτσι, πρέπει να στρίψουμε. Θα πάρουμε τον Γιοβάνοβιτς". Γιατί ο Γιοβάνοβιτς; Πρέπει να ξέρεις τη φιλοσοφία του. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι εκεί για τα λεφτά, πήγε γιατί είδε ότι μπορεί να αφήσει το στίγμα του. Πήγε για το project. Σας το λέω εγώ: Ο Γιοβάνοβιτς θα είναι στον Παναθηναϊκό για δέκα χρόνια και θα κάνει ξανά μεγάλη αυτήν την ομάδα. Το έχουμε δει το έργο του και στο ΑΠΟΕΛ.

Σκεφτείτε ότι στην πρώτη του χρονιά, επανέφερε τον Παναθηναϊκό στην Ευρώπη. Ο Γιοβάνοβιτς μάς νίκησε δύο φορές. Να δείτε τι θα κάνει φέτος. Του χρόνου ο Παναθηναϊκός θα παίξει καλύτερα και την τρίτη ακόμα καλύτερη. Κι ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει να πηγαίνει ευθεία...

Και επιστρέφουμε στο ερώτημά σας, αν εγώ θα έπαιρνα θέση στον Ολυμπιακό. Με εμένα δεν υπάρχει το «ευθεία» και το ξέρουν όλοι - κι ο Μαρινάκης. Με εμένα η ομάδα θα στρίψει δεξιά.

«Είναι σαν αδερφός μου ο Μαρινάκης»

Να πω επίσης συγχαρητήρια για τη Νότιγχαμ Φόρεστ, συγχαρητήρια για τα πρωταθλήματα στον Ολυμπιακό. Τον αγαπώ και τον σέβομαι τον Μαρινάκη, είναι σαν αδερφός μου και του εύχομαι ό,τι καλύτερο στη ζωή του. Όλοι ξέρετε τη σχέση μας, αγαπάμε κι οι δύο την ίδια ομάδα. Είναι ο καλύτερος πρόεδρος που μπορεί να έχει ο Ολυμπιακός. Όμως, φτάνει το ίδιο στιλ για 12 χρόνια.

Στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει 2-3 Έλληνες προπονητές, 3 Ισπανοί, 3 Πορτογάλοι και άλλος ένας που ήταν το μεγαλύτερο λάθος στην ιστορία του Ολυμπιακού. Έκατσε στην ομάδα για δύο μήνες.

Τον Χάσι λες;

Δεν μπορώ να το πω εγώ αυτό. Σκεφτείτε τι λάθος έγινε εδώ κι ο κόσμος δεν μπορεί να έχει υπομονή...

«Να στρίψουμε δεξιά»

Ναι, αλλά πως γίνεται να αλλάξει ένα μοντέλο που του έχει φέρει τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα;

Ναι, έχει πάρει τα 10 από τα 12 χρόνια. Το θέμα είναι η Ευρώπη. Εχουν γίνει καλές μεταγραφές, μεγάλες πωλήσεις. Στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Ολυμπιακός δεν συγκρίνεται με κανέναν, είναι 1.000 χιλιόμετρα μπροστά, με τους τίτλους και με όλα όσα έχει. Θα πρέπει να μετράμε πλέον το τι κάνει στην Ευρώπη.

Αυτό που λες φέτος το παραδέχτηκαν όλοι. Κι ο κόσμος έδειξε ότι δεν του άρεσε αυτό που έβλεπε.

Το ξέρω. Το θέμα δεν είναι αν έρθω ή δεν έρθω, αλλά αν έρθω να ξέρετε ότι θα στρίψουμε δεξιά.

Είπες για το πείραμα με τον Γιοβάνοβιτς, αλλά κι η ΑΕΚ έκανε με τον Μιλόγεβιτς και δεν πέτυχε.

Αυτός φταίει γιατί πήγε όπως πήγε και εκανε τη συμφωνία που έκανε. Παιδιά, εγώ δεν λέω ότι πρέπει να πάρετε Σέρβους, δεν είπα ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει Σέρβο προπονητή. Δεν με νοιάζει αυτό. Εμένα με ενδιαφέρει το πώς βλέπει ο προπονητής το ποδόσφαιρο. Αν ήμουν εγώ προπονητής θα έπαιζε αλλιώς η ομάδα. Θα ζητούσα άλλα πράγματα. Και όποιον και να είχα απέναντί μου, θα του ζητούσα να κάνει αυτό που θέλω, ακόμα και όνομα να ήταν.

Αυτήν τη στιγμή σ' αρέσει κάποιος παίκτης από την ομάδα του Ολυμπιακού;

Φίλε, δεν μιλάω για ονόματα. Δεν παίζει το όνομα. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο ο Μέσι, είναι κι ο Τσάβι κι ο Ινιέστα. Το ποδόσφαιρο... παίζει και το σήμα στη φανέλα. Ο Θρύλος παίζει. Μόνο έτσι μπορείς να κερδίζεις και να πηγαίνεις μπροστά.

Μιας και μιλάμε για Σέρβους προπονητές, ποια είναι η γνώμη σου για τον Ράσταβατς;

Δεν ξέρω φίλε... Εγώ έχω τη δική μου ζωή, δεν μπαίνω στη ζωή των άλλων.

Ποδοσφαιρικά ρωτάω τη γνώμη σου.

Και 'γω ποδοσφαιρικά απαντάω. Κι αυτός αν κάνει μια συμφωνία με μία ομάδα εγώ τι να πω; Δεν είμαι εκεί, δεν ξέρω τι έχει συμφωνήσει. Ο καθένας έχει μυαλό και κάνει αυτό που νομίζει καλύτερο. Εγώ σας λέω αυτό που νομίζω για μένα.

Σήμερα εγώ έχω προτάσεις αλλά δεν πηγαίνω γιατί δεν έχουμε την ίδια φιλοσοφία. Ας μείνουμε έτσι, να έχουμε μια καλή σχέση.

«Δεν είμαι ατζέντης ούτε σκάουτ»

Μάρκο, στο ενδεχόμενο που σου γίνει η πρόταση να συνεργαστείς με τον Ολυμπιακό ως σκάουτ της ομάδας στη Σερβία, θα σε ενδιέφερε;

Όχι, όχι. Δεν είμαι ούτε ατζέντης ούτε σκάουτ. Το δικό μου κομμάτι έχει να κάνει με στρατηγική, οργάνωση και φιλοσοφία. Σ' αυτήν τη φιλοσοφία όλοι είμαστε ένα: Από τις εξέδρες και τα αποδυτήρια μέχρι την ομάδα. Είμαστε όλοι το ίδιο, όλοι δουλεύουμε για το σήμα της ομάδας και για το στόχο μας. Κι αυτός είναι να πάμε καλά στην Ευρώπη. Κάθε χρόνο κι ένα βήμα. Εντάξει, θέλει και τύχη αλλά γενικά βλέπεις το στόχο και το όραμα. Το λέει και το σύνθημα της Θύρας 7: «Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό... Όταν πάρουμε και το ευρωπαϊκό». Το θέμα όμως δεν είναι το τραγούδι αλλά τι μπορούμε να κάνουμε για να το υποστηρίξουμε αυτό.

«Ο Ζαγοράκης μπορούσε να κάνει κάποια καλά πράγματα»

Στην Ελλάδα ανέλαβε πρόεδρος ο Ζαγοράκης αλλά δεν μπόρεσε να δείξει αυτά που ήθελε. Πιστεύεις ότι πρόεδρος ομοσπονδίας πρέπει να είναι ένας πρώην ποδοσφαιριστής ή ένας τεχνοκράτης;

Εγώ είχα την τύχη να πετύχω στην Ελλάδα τον Γκαγκάτση και τον Ζαγοράκη. Κι οι δύο είχαν καλές ιδέες και καλή φιλοσοφία. Σαν ποδοσφαιριστής, δυστυχώς, λυπάμαι για τον Ζαγοράκη, γιατί νομίζω ότι μπορούσε να κάνει κάποια καλά πράγματα. Δεν υπήρχε υπομονή και οι γύρω-γύρω άνθρωποι ίσως να μην ήταν ειλικρινείς μαζί του. Ο Ζαγοράκης είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού ποδοσφαίρου και το ελληνικό ποδόσφαιρο χάνει ένα τέτοιο όνομα. Πιστεύω ότι αυτός που θα πρέπει να είναι στην προεδρία θα είναι ένας που θα θέλουν όλοι, θα τον στηρίξουν και θα δουλεύουν όλοι μαζί για το ελληνικό ποδόσφαιρο (σ.σ: Η συνέντευξη έγινε πριν την εκλογή του Μπαλτάκου). Ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, η ΑΕΚ πρέπει να τον στηρίξουν για να πάει το ελληνικό ποδόσφαιρο μπροστά και για την Εθνική και για τις ομάδες γενικότερα. Για να γίνει αυτό θα πρέπει όμως να βρεθεί κάποιος που θα θέλουν όλοι οι «μεγάλοι». Δεν γίνεται να φταίνε πάντα οι διαιτητές και το παρασκήνιο. Καταλαβαίνω ότι στα ντέρμπι υπάρχει ένταση αλλά και εδώ θα πρέπει να υπάρχει fair play. Γιατί θα πρέπει να πας γήπεδο και να πεθάνεις; Γιατί δεν μπορούν να πάνε παιδιά στα ντέρμπι; Φτάνει, 2022 έχουμε! Θέλετε να μου πείτε ότι οπαδοί του Ολυμπιακού, του ΠΑΟΚ, της ΑΕΚ δεν θέλουν την Εθνική στο Μουντιάλ; Θέλουν. Και εδώ έχουμε το ίδιο πρόβλημα. Όμως, αν θες καλό αθλητισμό και ποδόσφαιρο πρέπει να συζητάς και να συζητάς...

«Με την Χέρτα χάσαμε το πρωτάθλημα και φύγαμε όλοι γιατί δεν θέλαμε να παίζουμε για τη 10η θέση»

Να γυρίσουμε λίγο πίσω στον ποδοσφαιριστή. Δεν αναφερθήκαμε στην Χέρτα, που έγραψες ιστορία εκεί. Η Χέρτα είναι στην καρδιά σου όπως ο Ολυμπιακός κι ο Ερυθρός Αστέρας;

Ναι. Κάθε ομάδα που έπαιξα τη νιώθω και την έχω στην καρδιά μου. Από το 2009 που έφυγα, έπεσε, γύρισε στην Α', έπεσε... γύρισε. Δεν είναι σε καλό δρόμο. Ξόδεψαν 500 εκατ. ευρώ αλλά το πλάνο δεν ήταν καλό. Πρέπει να στρίψουν δεξιά. Όσοι είναι εκεί βλέπουν τον εαυτό τους κι όχι το καλό της ομάδας. Μόνο η ομάδα έχει η σημασία. Εγώ λέω ότι η Χέρτα έχει τόσο μεγάλη δυναμική για να μπει στην 4άδα του γερμανικού πρωταθλήματος. Εμείς τότε παλεύαμε για το πρωτάθλημα. Παλεύαμε με την Μπάγερν και τελικά το πήρε η Βόλφσμπουργκ. Συγχαρητήρια.

Τελικά, φύγαμε εμείς... Νόμιζαν ότι έφταιγε ο προπονητής. Αλλαξαν τον προπονητή και φύγαμε και εμείς. Γιατί εμείς δεν θέλαμε να παίξουμε για τη 10η-15η θέση. Θέλαμε να παίζαμε για το πρωτάθλημα και το Champions League. Γι' αυτό και θα πρέπει να ξέρεις τον παίκτη που θα πάρεις. Δεν μπορείς να παίρνεις παίκτη επειδή τον είδες 1-2 φορές. Δεν γίνεται να μην ξέρεις αν είναι τρελός ή όχι.

Ο Ολυμπιακός πήρε τον Ντιόγκο. Ήταν ένας καλός παίκτης, πραγματικά καλός. Όμως, αν το έψαχναν περισσότερο θα έβλεπαν ότι κάτι δεν πάει καλά. Εγώ στην ομάδα μου θα πάρω κάποιον που θα είναι καλός για την ομάδα μου κι ας μην είναι το μεγαλύτερο ταλέντο. Θα ήθελα από τον παίκτη μου να δίνει και τη ζωή του στο γήπεδο.

«Υπήρχαν φορές που έβγαλα προπονητή έξω από τα αποδυτήρια»

Επειδή ήσουν ένας παίκτης που χαρακτηριστικό σου ήταν και το πάθος. Σου έχει... γυρίσει το μυαλό ποτέ μέσα στα αποδυτήρια με συμπαίκτες σου;

Πολλές φορές... Υπήρχαν φορές που έβγαλα έξω τον προπονητή και άλλους από τη διοίκηση.

Μπορείς να μας πεις ένα ωραίο περιστατικό από αποδυτήρια;

Υπήρχαν πολλά ωραία πράγματα... Κυρίως στο ημίχρονο μπορεί να χάναμε 1-2 γκολ, μπαίναμε στα αποδυτήρια μιλούσαμε μεταξύ μας και μετά γυρίζαμε το ματς.

Μπορείς να αναφερθείς σε ένα περιστατικό;

Εγώ δεν είμαι απ' αυτούς που τα λέει αυτά. Ό,τι έγινε έμεινε εκεί, δεν μ' αρέσει να τα λέω όσα χρόνια κι αν πέρασαν.

«Με τον Μέλμπερκ γινόταν πόλεμος όταν παίζαμε μπιλιάρδο»

Στον Ολυμπιακό με ποιους παίκτες έκανες παρέα;

Στον Ολυμπιακό ήμουν πιο πολύ με τους Αβραάμ, Τοροσίδη, Μανωλά, Μανιάτη... Πάντα έκανα πλάκα με τον Ραφίκ Τζιμπούρ και τον Τζαμέλ Αμπντούν. Μιλήσαμε πρόσφατα με τον Ραφίκ και τον Τζαμέλ. Κάναμε πλάκες. Είμαι ένας από τους λίγους με τους οποίους μιλούσα ο Μέλμπεργκ.

Εχουμε μάθει ότι ήταν κλειστός.

Με τους άλλους, με εμένα όχι. Παίζαμε μπιλιάρδο συνέχεια.

Ποιος κέρδιζε;

Ω, ήταν πόλεμος οι παρτίδες μας. Πολύ καλός άνθρωπος και μυαλό. Σωστός επαγγελματίας. Με τον Ιμπαγάσα επίσης ήμουν καλά. Ήξερα πέντε κουβέντες στα ισπανικά, αλλά πάντα μιλούσαμε. Είχαμε επαφή. Με τους Μοντεστό και Μιραλάς επίσης, τους βοήθησα να μπουν στο κλίμα.

«Με την Ντόρτμουντ έκανα ζέσταμα μία ώρα»

Όσα ονόματα μας είπες όλα είναι ένα κι ένα... Ήταν χαρακτηριστικό της ομάδας εκείνης ότι ήσασταν όλοι μεγάλες προσωπικότητες;

Ναι, έχετε δίκιο. Υπήρχαν παίκτες μεγάλοι αλλά και σεβασμός. Όλοι ήξεραν ποιος είναι ποιος. Όταν ο Πάντελιτς κάθεται στον πάγκο και δεν μιλάει, πρέπει όλοι να είναι έτσι. Πόσες φορές πήγε ο Μέλμπεργκ και είπε: «Γιατί δεν παίζει ο Μάρκο;». Δεν πειράζει. Φίλε, εγώ έβαλα τέσσερα γκολ στην Κέρκυρα, βάζω γκολ από εδώ και από εκεί, έχω βάλει επτά γκολ και με την Ντόρτμουντ έκανα ζέσταμα μία ώρα.

Από το 30' μέχρι το 90' και τελικά μπήκα στο 91' κι όλος ο κόσμος τραγουδούσε το όνομά μου. Και τι πρέπει να κάνω; Πάνω απ' όλα είναι ο σεβασμός στο σήμα.

Μιας και το ανέφερες, ένας παίκτης που μπαίνει στο 89', στο 90' τι να προλάβει να κάνει;

Φίλε έτσι είναι. Είσαι επαγγελματίας. Παίρνεις το μισθό σου; Σε έχουμε στην ομάδα; Τα έχεις όλα; Αφού μου είπε μία ώρα ζέσταμα, έκανα μία ώρα ζέσταμα. "Γρήγορα Μάρκο μπαίνεις", μου είπε ο βοηθός του. Εκανα ζέσταμα και ίδρωσα λες και έπαιζα. Και στο επόμενο ματς δεν μπήκα και στο επόμενο πάλι δεν μπήκα.

Το κουβαλάς αυτό στο επόμενο ματς;

Ναι, αλλά πρέπει να είσαι έξυπνος. Από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο όλοι πρέπει να έχουν τον ίδιο στόχο: Πρωτάθλημα και Ευρώπη.

«Ήμουν πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη, μπροστά από Μέσι και Ρονάλντο και έσπασα το πόδι μου μόνος μου...»

Εχεις κάποιο απωθημένο;

Ναι, λίγο... Ήμουν πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη κι έσπασα μόνος μου το πόδι μου στην προπόνηση.

Ήμουν μπροστά από Μέσι και Ρονάλντο. Ο Βαλβέρδε μου είπε "θα παίζεις σε κάθε ματς" και έγινε αυτό.

«Μόνο ο Θεός είναι πάνω από εμάς»

Εχεις περάσει τόσα. Πόσο δυνατός είσαι; Πώς το πάλεψες αυτό;

Εγώ πιστεύω ότι μόνο ο Θεός είναι πάνω απ' εμάς. Κι όλα όσα συμβαίνουν μας τα στέλνει ο Θεός για να δει πόσο δυνατοί είμαστε. Αν το βάλεις κάτω χάθηκες.

Είσαι ευχαριστημένος απ' όσα πέτυχες;

Ναι, είμαι. Και από την καριέρα μου και από την οικογένειά μου και από τους φίλους μου και από τη ζωή μου. Κι όταν σου έρχεται κάτι άδικο και δύσκολο, τότε πρέπει να καταλάβεις τί έχεις και πόσο ευτυχισμένος είσαι.