«Πριν το πέναλτι στον τελικό, ένιωσα σαν να πηγαίνω Λίβερπουλ-Αθήνα με τα πόδια!»

Το λιμάνι του Λίβερπουλ απέχει πλέον αρκετά και οι πινακίδες δείχνουν ότι πλησιάζουμε στο Κίρκμπι, μια περιοχή με ξεχωριστή σημειολογική σημασία για το Μέρσεϊσαϊντ. Ο Κώστας Τσιμίκας είχε επιστρέψει από το Λονδίνο αργά το προηγούμενο βράδυ, μετά τη νίκη της Λίβερπουλ με 2-1 επί της Γουέστ Χαμ. Η ομάδα έχει ρεπό, αλλά το AXA Τraining Centre, το οποίο αντικατέστησε το θρυλικό Μέλγουντ, είναι ανοιχτό για να μας υποδεχθεί και ο Tsimi, αφού μας οδηγεί στην τοποθεσία που έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη ζωή του, αναλαμβάνει να μας δείξει τα κατατόπια. Η διαδρομή έχει μουσική υπόκρουση τις ρίμες του Bloody Hawk και στο ρεφρέν επαναλαμβάνεται ένας στίχος, που θαρρείς και έχει γραφτεί για αυτήν ακριβώς τη στιγμή: «Πρέπει να πιστέψεις στο όνειρό σου, πρέπει να πιστέψεις στο όνειρό σου…».

To beat χαμηλώνει, οι πόρτες ανοίγουν και αριστερά από την μεγάλη υποδοχή της μίας εκ των δύο εισόδων του προπονητικού κέντρου, δεσπόζει ένα μήνυμα σε πανό τοιχογραφίας που και πάλι μοιάζει απόλυτα ταιριαστό: “Liverpool was made for me & I was made for Liverpool”. Το προπονητικό κέντρο άνοιξε τις πύλες του τον Νοέμβριο του 2020, καθώς το Μέλγουντ έμοιαζε πια στενό για να χωρέσει το οικοδόμημα των Ρεντς και τις εξειδικευμένες ομάδες που εργάζονται καθημερινά σ’ αυτό. Συν τοις άλλοις, στον Γιούργκεν Κλοπ δεν άρεσε καθόλου το γεγονός ότι η πρώτη ομάδα προπονούταν στο Μέλγουντ και οι υπόλοιπες ηλικιακές κατηγορίες στο Κίρκμπι. Έτσι, από τη στιγμή που το πρώτο δεν γινόταν να επεκταθεί, τα σχέδια έγιναν τριγύρω από την Academy. Και το αποτέλεσμα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. 

Πέραν των όσων περιμένει κανείς από ένα προπονητικό κέντρο ενός κλαμπ του επιπέδου της Λίβερπουλ, τα γήπεδα, τα γυμναστήρια, το set up των γραφείων (με ένα πάτημα κουμπιού τα τζάμια σκουραίνουν και  οι ομάδες απομονώνονται), το AXA training centre έχει κι άλλα. Γήπεδα τένις και πάντελ, μπιτς σόκερ και μπιτς βόλεϊ, ένα πλήρως εξοπλισμένο εστιατόριο και χώρο τραπεζαρίας με μπιλιάρδο, πισίνες, αίθουσα Τύπου, χώρους υποδοχής, ακόμα και το δικό του ψυγείο για τα κρέατα που συμπεριλαμβάνονται στο μενού. Και φυσικά, ένα τρόπαιο για κάθε τίτλο που έχει κατακτήσει η ομάδα. Να αντανακλά κάθε παίκτης τον εαυτό του στις προθήκες, να καταλαβαίνει το επίπεδο και της προσδοκίες, σε συνδυασμό με τα λόγια των προσωπικοτήτων που έχουν περάσει από τον σύλλογο και τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου. Η πρώτη ομάδα με την ακαδημία είναι πλέον μαζί, κάτι πολύ σημαντικό για την τεχνική ηγεσία του κλαμπ, με κοινό στρατηγείο και χώρους εργασίας για όλες τις ομάδες: Προπονητές, αναλυτές, γυμναστές, διατροφολόγους, φυσιοθεραπευτές, στελέχη, συντονιστές εκπαιδευτές και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του προσωπικού που κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες και τα χαμόγελα. Γιατί, όπως έλεγε ο τεράστιος Μπιλ Σάνκλι πριν ακόμα αναλάβει τη Λίβερπουλ, ένα χαρούμενο κλαμπ είναι και επιτυχημένο.

Ο Κώστας Τσιμίκας κινείται στο χώρο και η γλώσσα του σώματός του δείχνει την άνεση και την οικειότητα. Είναι πια στην τρίτη του σεζόν στους Reds, ο κόσμος τον αγαπά και ο δεσμός του με τον οργανισμό Λίβερπουλ είναι πολύ ισχυρός. Παράλληλα, όμως, παραμένει ένα παιδί που πατά γερά τα πόδια του στο έδαφος, ένας ποδοσφαιριστής που δεν ξεχνά από που ξεκίνησε, τις δυσκολίες που πέρασε και πασχίζει καθημερινά για να γίνει καλύτερος, ένας άνθρωπος (το τόνισε επανειλημμένα στην κουβέντα μας), που νοιάζεται για τις ψυχές που υπάρχουν τριγύρω του, τους συνανθρώπους του και τα ζώα. Η αγάπη για τα σκυλιά του, τον Μάουι, τη Φουέρτε (που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του) και την Άλμα, είναι μοναδική και η πρωτοβουλία που πήρε για τη σειρά ρούχων του, καθώς και η συνεργασία με το GiANT Heart της novibet, ως πρεσβευτής κοινωνικής ευθύνης, δείχνουν ότι δεν ζει σε φούσκα.

Περισσότερα, στα όσα λέει ο ίδιος στο Gazzetta…

Έχεις πει ότι ο Ντάργουιν Νούνιες είναι μια μηχανή των γκολ. Μετά από τους πρώτους μήνες συνύπαρξής σας, είναι ο παίκτης στον οποίο η Λίβερπουλ μπορεί να στηριχθεί για την κορυφή της επίθεσης; 

«Αν δουλέψει, πρώτα αυτός με την ομάδα και μετά η ομάδα με αυτόν και τον πιστέψει, ναι. Γιατί είναι δύσκολο για έναν ποδοσφαιριστή που έρχεται από την Ουρουγουάη και δεν μιλάει καθόλου αγγλικά, δεν ξέρει ούτε λέξη, να έρθει σε μια αγγλική ομάδα και να παίξει. Αλλά ο Ντάργουιν, μέχρι τώρα που μιλάμε, έχει 15 γκολ και 5 ασίστ νομίζω, οπότε σίγουρα η ομάδα, αν δουλέψει μαζί του και του δείξει τα πλάνα και πώς πρέπει να είναι στον αγωνιστικό χώρο, μπορεί να στηριχθεί πάνω του».

Έχουν ωραίο mentality οι Ουρουγουανοί ποδοσφαιριστές, έχουν αυτό το Garra Charrua. Είναι μαχητές.

«Ναι, ναι. Είναι οι τρελοί της υπόθεσης! Ειδικά αν είναι και strikers, είναι ακόμα πιο ενθουσιώδεις».

«Πιο δύσκολος αντίπαλος; Ο εαυτός μου!»

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει και -για σένα- ο κορυφαίος αριστερός μπακ;

«Να σου πω την αλήθεια, από ό,τι έχω καταλάβει ο πιο δύσκολος αντίπαλος είμαι εγώ, ο εαυτός μου. Δηλαδή κάποιες φορές όταν δεν είμαι καλά, φταίω εγώ που με πέρασε ο άλλος. Με όποιον έχω παίξει που είναι στο top level, όταν είμαι καλά, πάντα ήξερα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με περάσει, να μου κάνει ντρίμπλα ή να μου βάλει γκολ. Όταν δεν ήμουν καλά ή δεν πατούσα καλά ή δεν είχα ξυπνήσει καλά, όλοι αυτοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο, πάντα μπορούσα να μην είμαι καλός μέχρι και με τον χειρότερο ποδοσφαιριστή. Όσον αφορά την άλλη ερώτηση, πιστεύω ο κορυφαίος αριστερός μπακ για μένα ήταν ο Μαρσέλο. Τον έβλεπα από μικρό παιδί, ο τρόπος που έπαιρνε την μπάλα, τα skills του, είναι κάτι που δεν έχω εγώ τόσο πολύ. Γενικά θα έλεγα ο Μαρσέλο έχει αυτή τη βραζιλιάνικη ευφυΐα και θα επέλεγα αυτόν».

«Αυτά που λέγαμε για πλάκα μικροί, έγιναν πραγματικότητα»

Πώς είναι η εμπειρία ενός τελικού Champions League; Έχεις πάει κάπου που είναι απατηλό όνειρο για τους περισσότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

«Είναι κάτι πολύ μεγάλο, νομίζω πάντα όταν παίζαμε μικροί με τον αδερφό μου στην αλάνα λέγαμε ότι παίζουμε τελικό Champions League, ότι όλα τα παιχνίδια τότε ήταν Champions League. Από τότε μέχρι πέρυσι, που ήρθε αυτή η ευκαιρία και ήμουν στον τελικό, περνάνε τα πράγματα από το μυαλό σου τόσο γρήγορα και σκέφτεσαι ότι αυτό που τότε που το έλεγες για πλάκα, τώρα έχει γίνει πραγματικότητα».

Συγκινητικό να το σκέφτεσαι αυτό, έτσι;

«Ναι, είναι πολύ συγκινητικό. Μακάρι να ξαναπάω, να σηκώσω την κούπα, γιατί στο τελευταίο παιχνίδι που χάσαμε με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήμασταν πάρα πολύ άτυχοι. Πίστευα ότι μπορούσαμε, γιατί παίξαμε πάρα πολύ καλά, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέραμε».

Ποια μεγάλη προσωπικότητα της Λίβερπουλ θα ήθελες να έχεις γνωρίσει;

«Όταν είχα έρθει, η μεγαλύτερη προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω ήταν ο Στίβεν Τζέραρντ. Αλλά μετά από έναν χρόνο τον είχα δει τυχαία σε μια καφετέρια σε ένα χωριό που έμενα, οπότε αυτόν που ήθελα τον γνώρισα και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό».

«Βοηθάω ό,τι έχει ζωή και ψυχή, τα ζώα σου δίνουν μαθήματα»

Θέλω να πάμε σε ένα άλλο θέμα. Το 20% από τη σειρά ρούχων που έχεις λανσάρει, θα πάει σε ένα ίδρυμα που βοηθάει οικογένειες στο Μέρσεϊσαϊντ, με ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο. Πώς πήρες αυτή την απόφαση;

«Μου άρεσε σαν ιδέα. Πήρα αυτή την απόφαση γιατί, ως άνθρωπος κι εγώ -πάνω από όλα είμαι άνθρωπος-, θέλω να βοηθάω τους συνανθρώπους μου που το έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι αυτοί, με τέτοιου είδους παθήσεις, το έχουν περισσότερη ανάγκη από εμένα. Θέλω όσο μπορώ να βοηθάω. Είτε καρκινοπαθείς ανθρώπους, είτε shelters που έχουν σκυλιά ή άλλα ζώα σε μια δύσκολη κατάσταση και χαροπαλεύουν. Θέλω να βοηθάω τον κόσμο γύρω μου και τα ζώα.

Για εμένα το πιο σημαντικό είναι ότι πρόκειται για ζωές που θέλουν βοήθεια κι αν δεν το κάνω εγώ ή εμείς που παίζουμε μπάλα, δόξα τω Θεώ, και έχουμε κάποια προνόμια παραπάνω, τότε δεν θα το κάνει κανείς. Εκεί στις Σέρρες, από όπου είμαι, μαθαίνω ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα με τα ζώα, οπότε προσπαθώ να βοηθάω με τη σειρά μου και τα ζωάκια. Βοηθάω ο,τι έχει ζωή, ό,τι έχει ψυχή γιατί αυτά τα ζωάκια δεν τους δίνεις τίποτα και σου δίνουν μόνο αγάπη, δεν έχουν κάτι άλλο να σου δώσουν. Οπότε κι από αυτό παίρνεις μεγάλα μαθήματα ζωής, ότι υπάρχει μόνο αγάπη αν θέλεις να τα καταφέρεις».

Αναφέρθηκες και στα ζώα. Γνωρίσαμε τα σκυλιά σου, που είναι φανταστικά, έχεις μιλήσει και στον Κλοπ γι’ αυτά. Πώς ξεκίνησε αυτή η αγάπη;

«Πάντα είχα αγάπη για τα ζώα, αν και όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου στο σπίτι δεν είχαν σκυλιά. Αλλά πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι όταν παίξω ποδόσφαιρο, θα ήθελα να έχω σκυλί ή σκυλιά στο σπίτι μου. Αυτό έγινε πολύ νωρίς, καθώς στα 15 μου έφυγα από το σπίτι μου στις Σέρρες. Μετά, όταν άρχισα να βγάζω τα δικά μου χρήματα, να συντηρούμαι μόνος μου και να μπορώ να συντηρήσω και σκυλί, είπα "γιατί όχι;" Και τότε πήρα το πρώτο μου σκυλί».

Τι κάνει ο Κώστας Τσιμίκας όταν δεν έχει προπόνηση ή αγώνα; Πώς είναι η ζωή στο Λίβερπουλ;

«Η ζωή στο Λίβερπουλ μου αρέσει πάρα πολύ. Και ο καιρός, δεν είναι αυτό που λένε. Εντάξει, είναι λίγο μουντός, αλλά για ποδόσφαιρο πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος καιρός: Ούτε ζέστη ούτε κρύο της περισσότερες μέρες. Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω βόλτες με τα σκυλιά μου στα πάρκα, να παίζω μαζί τους. Επίσης να βλέπω ταινίες, να μαγειρεύω. Αυτά...»

«Η χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν, ταυτόχρονα, η καλύτερη»

Στα Social Media κάνεις θραύση, αλλά κρατώντας το μέτρο. Έχουμε δει ωστόσο άλλες περιπτώσεις που δεν το κατάφεραν αυτό. Τελικά, είναι ευχή ή κατάρα τα Social Media για έναν ποδοσφαιριστή;

«Αναλόγως. Αν έχεις μέτρο είναι ευχή, αν δεν έχεις είναι κατάρα. Μπορούν να σε καταστρέψουν σε δευτερόλεπτα. Εγώ προσπαθώ να μην ανεβάζω την προσωπική μου ζωή, γιατί δεν πέφτει λόγος σε κανέναν το τι κάνω στο σπίτι μου και με ποιον είμαι. Το μόνο που προσπαθώ κάποιες φορές να ανεβάζω είναι οι χαρές με το ποδόσφαιρο, μετά από κάποιο παιχνίδι. Οπότε, πιστεύω ότι κρατάω το μέτρο σε αυτό».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου;

«Νομίζω ήταν και η χειρότερη και η καλύτερη, όταν ένιωσα αυτή την απογοήτευση από τον Μπέντο, το "δεν σε θέλω". Σε ηλικία 20 ετών, να φύγω να πάω κάπου μακριά, τόσο μακριά από τους γονείς μου για πρώτη φορά. Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά όπως είπα και πριν τα “θέλω” μου ήταν πολύ υψηλά, οπότε αυτό με πείσμωσε και γι' αυτό είπα ότι ήταν και το καλύτερο. Πήγα εκεί, βρήκα τον εαυτό μου, έγινα άντρας και μετά από ένα σημείο κατάλαβα τι μπορώ να γίνω και τι μπορώ να κάνω στο ποδόσφαιρο».

«Πρέπει να είσαι καλά με τον εαυτό σου»

Σημαντικό, γιατί είναι ένας νευραλγικός τομέας αυτή η διαχείριση των πραγμάτων, όπως και η ψυχική υγεία γενικότερα. Γιατί πολύς κόσμος μπορεί να νομίζει "α, είναι ποδοσφαιριστές τα έχουν όλα λυμένα, δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα". Δεν είναι έτσι, είδαμε πρόσφατα και τον αρχηγό της Εθνικής, τον Τάσο Μπακασέτα, που μίλησε ανοιχτά για το θέμα που είχε αντιμετωπίσει με την κατάθλιψη. Νομίζω ότι δεν είναι πολύ μακρινή η απόσταση από το να "σπάσεις" μέχρι το να πεισμώσεις.

«Σίγουρα δεν είναι μακρινή η απόσταση. Πρέπει να είσαι δυνατός, να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να μην σε ρίχνει. Εμένα γενικά σαν άνθρωπο δεν με ρίχνει τίποτα, ούτε το όταν δεν είμαι καλός στο γήπεδο. Ξέρω ότι το ποδόσφαιρο έχει γίνει τόσο γρήγορο με τους αγώνες και τις προπονήσεις, οπότε η επόμενη μέρα είναι μια νέα μέρα. Κανείς δεν θα θυμάται ένα παιχνίδι που έκανες λάθος. Όταν παίζεις Σάββατο και είσαι κακός, την Τετάρτη μπορείς να το αλλάξεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Οπότε, σε αυτό, αν κάποιος σε κρίνει, δεν πρέπει να σε παίρνει από κάτω».

Τι θεωρείς ότι πρέπει να βελτιώσεις στο παιχνίδι σου;

«Νομίζω πως όλα πρέπει να βελτιώνονται. Όπως είπα και πριν, το ποδόσφαιρο αλλάζει, έχει άλλες απαιτήσεις, πολύ υψηλές. Οπότε, αν θέλεις να μείνεις σε αυτό το επίπεδο, στην ελίτ των ομάδων, πρέπει να δουλεύεις καθημερινά σε όλα τα κομμάτια. Είτε αυτό είναι η δύναμη, είτε η τεχνική, είτε η αντοχή. Στα πάντα, πρέπει να είσαι εκεί, 100% αφοσιωμένος, να προσπαθείς και να μην σε παίρνει από κάτω».

«Είναι πολύ δύσκολο να τα δίνεις όλα και να μην παίζεις»

Εσύ νιώθεις έτσι; Ακόμα και όταν μένεις στον πάγκο για κάποια ματς δεν σε παίρνει από κάτω;

«Για εμένα είναι πολύ δύσκολο αυτό. Γιατί πολλές φορές έρχομαι εδώ χαρούμενος, γεμάτος, έτοιμος να δώσω τα πάντα. Βγαίνω στο γήπεδο, δίνω τα πάντα και στο τέλος δεν παίζω κι αυτό δεν είναι εύκολο. Το καταλαβαίνω, είμαστε 22 παίκτες, δεν γίνεται να παίξουμε όλοι. Είναι πολύ δύσκολο και ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει, γιατί ο κόσμος βλέπει μόνο πόσα χρήματα παίρνει ο ποδοσφαιριστής, τι ζωή κάνει και όλα αυτά. Για μένα αυτό είναι το πιο δύσκολο, κάποιες στιγμές πρέπει να συμβιβαστείς με κάποιες καταστάσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μειονεκτικά. Να αναρωτιέσαι "τι πρέπει να κάνω παραπάνω; Τι πρέπει να βελτιώσω; Δεν είμαι καλός;" Κι έτσι ξεκινούν όλα τα προβλήματα».

Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε άλλη αγγλική ομάδα; Σε ποιο πρωτάθλημα θα ήθελες να δοκιμάσεις τον εαυτό σου;

«Να πω την αλήθεια, δεν έχω σκεφτεί τον εαυτό μου με τα χρώματα μιας άλλης ομάδας, κυρίως στην Αγγλία. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για την ομάδα που αγωνίζομαι. Η Λίβερπουλ είναι η ομάδα που με έχει αναδείξει ποδοσφαιρικά. Οπότε, δεν το έχω σκεφτεί. Για άλλο πρωτάθλημα, σίγουρα θα ήθελα να παίξω στο ισπανικό, γιατί το παρακολουθώ από μικρός. Ή στο γερμανικό. Νομίζω ότι αυτά τα δύο για μένα είναι τα καλύτερα».

Πώς σκέφτεσαι το ποδοσφαιρικό σου μέλλον;

«Να κρατήσω το ίδιο επίπεδο με τώρα, να συνεχίσω να μεγαλώνω ποδοσφαιρικά, να έχω την υγεία μου, που είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς αυτή το ποδόσφαιρο είναι ένα τίποτα. Σκέφτομαι να μείνω στο top των ομάδων για όσο μπορώ, μέχρι να σταματήσω το ποδόσφαιρο».

Έχεις σκεφτεί ποτέ τη ζωή σου μετά το ποδόσφαιρο; Μίλησε πρόσφατα ο Ντέμης Νικολαΐδης γι' αυτό και είπε ότι πρόκειται για κάτι που δύσκολα αντιμετωπίζεται.

«Σίγουρα θα είναι δύσκολο, γιατί όπως είπα κάθε μέρα ερχόμαστε στο προπονητικό εδώ, έχουμε βρει μια ρουτίνα, όλα είναι τέλεια, τα έχεις στα πόδια σου. Νομίζω ότι είναι και στον άνθρωπο, το τι ασχολίες έχεις, με τι θέλεις να ασχοληθείς, το τι έχεις κάνει από τώρα για να το βρεις μετά. Είναι πολλά πράγματα και αν τα έχεις στρώσει από την αρχή είναι ένα καλό μαξιλάρι για το τι θα κάνεις μετά».

«Θα άλλαζα τη βία και τον ρατσισμό στο ελληνικό ποδόσφαιρο»

Τι θα άλλαζες από το ελληνικό ποδόσφαιρο; Αν είχες ένα μαγικό ραβδάκι και μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα, ποιο θα ήταν αυτό;

«Τη βία πιο πολύ, δεν χωράει η βία στα γήπεδα. Τον ρατσισμό, επίσης, θα ήταν από τα κύρια πράγματα που θα άλλαζα. Και νομίζω ότι ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο. Γιατί η ομάδα είναι απλά μια ομάδα και παίζουν 11 παίκτες, δεν γίνεται πάντα να παίζουν καλά».

Όπως συμβαίνει εδώ...

«Ναι! Βλέπεις ότι ο κόσμος συνεχίζει να σε αγαπάει και να σε στηρίζει, γιατί είσαι άνθρωπος κι εσύ, όπως είναι και αυτοί. Θέλεις στήριξη και για σένα, το ξέρουμε ότι για όλους τους φιλάθλους κάθε ομάδας είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι για τον ποδοσφαιριστή, που καθημερινά πηγαίνει και δίνει τα πάντα για την ομάδα. Είναι πιο μέσα από όλους και από όλα. Οπότε γι' αυτόν είναι διπλός ο κόπος».

«Η Εθνική είναι έτοιμη για μια μεγάλη διοργάνωση»

Είχε έρθει πρόσφατα εδώ ο Γκουστάβο Πογιέτ και είχε πει μάλιστα πόσο σημαντικό είναι για όλη την ομάδα το να παίζεις σε ένα κλαμπ όπως η Λίβερπουλ. Πώς βλέπεις αυτή τη φουρνιά της Εθνικής, με αυτόν τον προπονητή;

«Έχουμε ένα πολύ καλό σύνολο. Πολύ καλό κλίμα σαν ποδοσφαιριστές, με έναν πολύ καλό προπονητή. Συνέχεια μας βοηθάει, γίνεται πολύ καλή προπόνηση. Νομίζω ότι αυτό χρειαζόμαστε ως ποδοσφαιριστές, δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο. Θεωρώ ότι το έχουμε δείξει ήδη και μετά από αυτήν την κοιλιά που κάναμε, πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση. Όλα τα παιδιά ξέρω ότι το θέλουν πάρα πολύ, οπότε γιατί όχι; Στο χέρι μας είναι να δουλέψουμε σκληρά και να αγωνιστούμε για τη γαλανόλευκη φανέλα».

Μίλησες πριν για την προπόνηση και για το πόσο εδώ φροντίζουν για όλα, από τα πλάγιο άουτ μέχρι τα ατομικά σου data. Το προπονητικό είναι φανταστικό, πώς νιώθεις όταν έρχεσαι πρώτη φορά για προπόνηση σε ένα τέτοιο κλαμπ;

«Όταν πρωτοείχα έρθει εδώ, η ομάδα ήταν στο Μέλγουντ. Το είχα προλάβει. Οπότε στην αρχή, να πω την αλήθεια, δεν το πίστευα ότι είμαι εδώ, σε αυτήν την ομάδα. Αλλά όλα αυτά που σας είπα πριν, από τους ανθρώπους που δουλεύουν στον σύλλογο, μέχρι και τους σεφ, βλέπεις ότι ο καθένας είναι ίσος , σε βλέπουν σαν άνθρωπο εδώ. Από την πρώτη μέρα με αγκάλιασαν σφιχτά, με αγάπησαν, μου έδειξαν τον δρόμο, ό,τι θέλω είναι εδώ. Οπότε, για μένα ήταν ακόμα πιο εύκολο. Και είμαι και σαν χαρακτήρας έτσι που το εύκολο το κάνω ευκολότερο, οπότε ναι, δεν υπάρχει καλύτερο κλίμα σε ομάδα πιστεύω».