«Πριν το πέναλτι στον τελικό, ένιωσα σαν να πηγαίνω Λίβερπουλ-Αθήνα με τα πόδια!»


Κώστας Τσιμίκας... εμπιστευτικό! Το Gazzetta ταξίδεψε στο Μέρσεϊσαϊντ, πέρασε τις πύλες του AXA training centre της Λίβερπουλ και κάθισε απέναντι στον Greek Scouser, για μια ξεχωριστή συνέντευξη.

Τι σημαίνει Λίβερπουλ;

Αποστολή στο Λίβερπουλ: Θάνος Σαρρής - Βασίλης Τσίγκας

Τι μπορείς να καταλάβεις από Λίβερπουλ, μέσα σε μιάμιση μέρα; Αναρωτιόμουν συνεχώς, χαζεύοντας τα λιβάδια στη διαδρομή από το Μάντσεστερ προς την πόλη των Κόκκινων. Κι όταν το δρομολόγιο αντιστράφηκε, είχαμε ήδη αποθηκευμένες βαθιά στο σκληρό δίσκο των ποδοσφαιρικών αναμνήσεων, τρεις ιστορίες που εξηγούσαν πολλά. Η πρώτη, έχει πρωταγωνίστρια μια ηλικιωμένη κυρία, που καθόταν δίπλα μας στην Concert Square, για το ματς της Λίβερπουλ με τη Γουέστ Χαμ. Κοπανούσε το χέρι της σε κάθε ευκαιρία, μονολογούσε, ζούσε στο ρυθμό του παιχνιδιού, μιλούσε στους διπλανούς της και συζητούσε κάθε φάση. Κι όταν ήρθε το ημίχρονο, γύρισε και μου έδειξε το μενταγιόν της. «Το έφτιαξα από χρυσάφι στο Ντουμπάι, όπου δούλευα για χρόνια πριν συνταξιοδοτηθώ και επιστρέψω εδώ. Είναι τα αρχικά του Μοχάμεντ Σαλάχ».

Η δεύτερη, έχει πρωταγωνιστή έναν τύπο που γιόρταζε τα 55α γενέθλιά του, με μια ντουζίνα ανθρώπους από την οικογένεια και τους φίλους του, παρέα με ένα μπαλόνι της Λίβερπουλ. Όταν είδε μπροστά του τον Κώστα Τσιμίκα, το πρόσωπο του έλαμψε με σπάνιο τρόπο, ήταν η ευτυχία προσωποποιημένη. Το καλύτερο δώρο γενεθλίων, είπε κάποιος από την παρέα, όταν σηκώθηκε τρεκλίζοντας, με το πρόσωπο κατακόκκινο, για να απαθανατίσει την τυχαία, για εκείνον μοιραία, συνάντηση. Η τρίτη, αφορά μια εργαζόμενη στον ίδιο χώρο. Ντράπηκε να ζητήσει η ίδια φωτογραφία με τον Τσιμίκα και έστειλε μια συνάδελφό, η οποία, για να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την οικογενειακή της λατρεία για τη Λίβερπουλ, μας εξήγησε πως πήρε, κατόπιν επιμονής του πατέρα της, ένα δεύτερο όνομα: Τον συνδυασμό των μικρών ονομάτων της 11άδας της Λίβερπουλ σε μια από τις πολλές χρονιές του ένδοξου παρελθόντος. Την έλεγαν, δηλαδή, Κέιτ-ΚένιΊανΜπρουςΆλανΡόνι και πάει λέγοντας. 

Eίναι μόνο λίγες από τις εκατομμύρια ιστορίες, που σε κάνουν να καταλαβαίνεις τι σημαίνει Λίβερπουλ, να αισθανθείς έστω και λίγο την ξεχωριστή αύρα του κλαμπ. Και σ' αυτόν τον οργανισμό, ένα παιδί από τις Σέρρες βρήκε την ξεχωριστή του θέση. Ένα παιδί που δεν σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται και να πιστεύει στις δυνάμεις του, που πάλεψε την αμφισβήτηση με έξτρα δουλειά και έφτασε να γίνει σύνθημα στα χείλη του ξακουστού Kop, να παίξει στην Premier League, να ταξιδέψει στον τελικό του Champions League, καθώς και να μεγαλώσει την τροπαιοθήκη των Reds με ένα δικό του πέναλτι στον τελικό του FA Cup. Στιγμές, δηλαδή, που ονειρευόταν από όταν κλοτσούσε την μπάλα παιδί, με μια πιπίλα στο στόμα. Το Gazzetta, με την υποστήριξη της novibet, ταξίδεψε στο μεγάλο λιμάνι των ποδοσφαιρικών ονείρων για να τις ακούσει από τον ίδιο.

Πρέπει να πιστέψεις στο όνειρο σου…

Το λιμάνι του Λίβερπουλ απέχει πλέον αρκετά και οι πινακίδες δείχνουν ότι πλησιάζουμε στο Κίρκμπι, μια περιοχή με ξεχωριστή σημειολογική σημασία για το Μέρσεϊσαϊντ. Ο Κώστας Τσιμίκας είχε επιστρέψει από το Λονδίνο αργά το προηγούμενο βράδυ, μετά τη νίκη της Λίβερπουλ με 2-1 επί της Γουέστ Χαμ. Η ομάδα έχει ρεπό, αλλά το AXA Τraining Centre, το οποίο αντικατέστησε το θρυλικό Μέλγουντ, είναι ανοιχτό για να μας υποδεχθεί και ο Tsimi, αφού μας οδηγεί στην τοποθεσία που έχει συνδεθεί άρρηκτα με τη ζωή του, αναλαμβάνει να μας δείξει τα κατατόπια. Η διαδρομή έχει μουσική υπόκρουση τις ρίμες του Bloody Hawk και στο ρεφρέν επαναλαμβάνεται ένας στίχος, που θαρρείς και έχει γραφτεί για αυτήν ακριβώς τη στιγμή: «Πρέπει να πιστέψεις στο όνειρό σου, πρέπει να πιστέψεις στο όνειρό σου…».

To beat χαμηλώνει, οι πόρτες ανοίγουν και αριστερά από την μεγάλη υποδοχή της μίας εκ των δύο εισόδων του προπονητικού κέντρου, δεσπόζει ένα μήνυμα σε πανό τοιχογραφίας που και πάλι μοιάζει απόλυτα ταιριαστό: “Liverpool was made for me & I was made for Liverpool”. Το προπονητικό κέντρο άνοιξε τις πύλες του τον Νοέμβριο του 2020, καθώς το Μέλγουντ έμοιαζε πια στενό για να χωρέσει το οικοδόμημα των Ρεντς και τις εξειδικευμένες ομάδες που εργάζονται καθημερινά σ’ αυτό. Συν τοις άλλοις, στον Γιούργκεν Κλοπ δεν άρεσε καθόλου το γεγονός ότι η πρώτη ομάδα προπονούταν στο Μέλγουντ και οι υπόλοιπες ηλικιακές κατηγορίες στο Κίρκμπι. Έτσι, από τη στιγμή που το πρώτο δεν γινόταν να επεκταθεί, τα σχέδια έγιναν τριγύρω από την Academy. Και το αποτέλεσμα σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. 

Πέραν των όσων περιμένει κανείς από ένα προπονητικό κέντρο ενός κλαμπ του επιπέδου της Λίβερπουλ, τα γήπεδα, τα γυμναστήρια, το set up των γραφείων (με ένα πάτημα κουμπιού τα τζάμια σκουραίνουν και  οι ομάδες απομονώνονται), το AXA training centre έχει κι άλλα. Γήπεδα τένις και πάντελ, μπιτς σόκερ και μπιτς βόλεϊ, ένα πλήρως εξοπλισμένο εστιατόριο και χώρο τραπεζαρίας με μπιλιάρδο, πισίνες, αίθουσα Τύπου, χώρους υποδοχής, ακόμα και το δικό του ψυγείο για τα κρέατα που συμπεριλαμβάνονται στο μενού. Και φυσικά, ένα τρόπαιο για κάθε τίτλο που έχει κατακτήσει η ομάδα. Να αντανακλά κάθε παίκτης τον εαυτό του στις προθήκες, να καταλαβαίνει το επίπεδο και της προσδοκίες, σε συνδυασμό με τα λόγια των προσωπικοτήτων που έχουν περάσει από τον σύλλογο και τις εκδηλώσεις λατρείας του κόσμου. Η πρώτη ομάδα με την ακαδημία είναι πλέον μαζί, κάτι πολύ σημαντικό για την τεχνική ηγεσία του κλαμπ, με κοινό στρατηγείο και χώρους εργασίας για όλες τις ομάδες: Προπονητές, αναλυτές, γυμναστές, διατροφολόγους, φυσιοθεραπευτές, στελέχη, συντονιστές εκπαιδευτές και όλα τα υπόλοιπα κομμάτια του προσωπικού που κρύβεται πίσω από τις επιτυχίες και τα χαμόγελα. Γιατί, όπως έλεγε ο τεράστιος Μπιλ Σάνκλι πριν ακόμα αναλάβει τη Λίβερπουλ, ένα χαρούμενο κλαμπ είναι και επιτυχημένο.

Ο Κώστας Τσιμίκας κινείται στο χώρο και η γλώσσα του σώματός του δείχνει την άνεση και την οικειότητα. Είναι πια στην τρίτη του σεζόν στους Reds, ο κόσμος τον αγαπά και ο δεσμός του με τον οργανισμό Λίβερπουλ είναι πολύ ισχυρός. Παράλληλα, όμως, παραμένει ένα παιδί που πατά γερά τα πόδια του στο έδαφος, ένας ποδοσφαιριστής που δεν ξεχνά από που ξεκίνησε, τις δυσκολίες που πέρασε και πασχίζει καθημερινά για να γίνει καλύτερος, ένας άνθρωπος (το τόνισε επανειλημμένα στην κουβέντα μας), που νοιάζεται για τις ψυχές που υπάρχουν τριγύρω του, τους συνανθρώπους του και τα ζώα. Η αγάπη για τα σκυλιά του, τον Μάουι, τη Φουέρτε (που δεν βρίσκεται πια στη ζωή, αλλά είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του) και την Άλμα, είναι μοναδική και η πρωτοβουλία που πήρε για τη σειρά ρούχων του, καθώς και η συνεργασία με το GiANT Heart της novibet, ως πρεσβευτής κοινωνικής ευθύνης, δείχνουν ότι δεν ζει σε φούσκα.

Περισσότερα, στα όσα λέει ο ίδιος στο Gazzetta

«Ο μικρός Κώστας δεν θα το πίστευε…»

Κώστα σε ευχαριστούμε που μας υποδέχθηκες και μας ξενάγησες σε αυτό το αριστούργημα. Νομίζω ότι μόνο και μόνο το ότι κάνεις προπόνηση εδώ, κάθε μέρα, σου δίνει την όρεξη να έρχεσαι και να ξανάερχεσαι...

«Είναι απίστευτη εμπειρία το να κάνεις κάθε μέρα προπόνηση εδώ. Με αυτούς τους ποδοσφαιριστές, με αυτές τις εγκαταστάσεις. Είναι απίστευτο. Χαίρομαι και εγώ πολύ που είστε εδώ σήμερα μαζί μου».

Τι θα έλεγε το παιδί από τον Λευκώνα Σερρών, που κλοτσούσε το τόπι εκεί, αν του έλεγαν ότι θα πάει στη Λίβερπουλ και θα παίζει μπάλα στην Premier League;

«Ε, δεν θα το πίστευε. Είναι πολύ δύσκολο να το πιστέψει ένα παιδί, όπως εγώ, όταν ξεκίνησα 14 ετών, ότι μια μέρα θα παίξει στη Λίβερπουλ. Το είχα ως όνειρο κι εγώ, ότι κάποια στιγμή θα παίξω σε μια μεγάλη ομάδα, όμως το ότι θα συμβεί πραγματικά, δεν περνούσε καν από το μυαλό μου. Αλλά αυτό είναι, όταν βάζεις κάποιους στόχους, με πολύ σκληρή δουλειά και αφοσίωση, μπορείς να καταφέρεις τα πάντα». 

Οι γονείς σου ήθελαν να παίξεις ποδόσφαιρο ή ήταν από τους γονείς που έλεγαν καλύτερα κάτι άλλο, σπουδές, και τα λοιπά;

«Όχι, όχι, δεν το έλεγαν αυτό. Ο πατέρας μου -και η μαμά μου- το ήξεραν ότι με το σχολείο δεν ήμουν καλός. Ήμουν λίγο... αλλεργικός με το σχολείο, οπότε ο πατέρας μου πάντα έλεγε στη μαμά μου να είναι πάντα δίπλα μας. Γιατί ο πατέρας μου δουλεύει έξι μήνες στο νησί (σ.σ Σκιάθο). Οπότε, σε μια ηλικία, όταν τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν, είπε στη μαμά μου να σταματήσει τη δουλειά και να είναι δίπλα μας. Να μας πηγαίνει προπονήσεις, να μας φέρνει. Τα παράτησε όλα η μητέρα μου και ήταν αφοσιωμένη σε αυτό: Να πηγαίνουμε προπόνηση, να βλέπει αν χρειαζόμαστε κάτι, να είναι πάντα δίπλα μας...»

«Έπαιζα μπάλα με την πιπίλα στο στόμα!»

Είναι αλήθεια ότι στο σπίτι είχατε μια αγάπη για τη Λίβερπουλ από τότε;

«Ναι, ο αδερφός μου από μικρό παιδί ήταν Λίβερπουλ. Γενικά, ο πατέρας μου και ο αδερφός μου είναι μεγάλοι λάτρεις του ποδοσφαίρου. Ξεκινούν τα παιχνίδια από νωρίς και από το πρωί μέχρι το βράδυ βλέπουν όλα τα παιχνίδια. Από τις 12:00 το μεσημέρι μέχρι αργά. Οπότε, ναι, εφόσον ήρθα κι εγώ εδώ, για τον αδερφό μου ήταν κάτι πολύ μεγάλο. Ο πατέρας μου πιστεύω άρχισε να γίνεται πιο πολύ Λίβερπουλ όταν άρχισα να παίζω, παρακολουθούσε πιο πολύ την ομάδα».

Και ποιο ήταν το σημείο που στο δικό σου το μυαλό ξεκαθάρισε ότι η υπόλοιπη ζωή σου θα περιστρέφεται γύρω από την μπάλα; Ότι "αυτό θα κάνω, θα γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής";

«Κοίταξε, από ό,τι θυμάμαι το ήθελα αυτό από όταν ήμουν μικρός. Έπαιζα όλη μέρα εκεί στη γειτονιά, στη Θεσσαλονίκη που μέναμε. Παίζαμε μπάλα με τα παιδιά της ηλικίας μου που έμεναν στα δίπλα σπίτια και με τον αδερφό μου, όλη μέρα. Και θυμάμαι τη στιγμή που η μαμά μου πήγε να γράψει τον αδερφό μου στην ακαδημία, νομίζω αυτός ήταν πέντε ετών και εγώ τριών. Και ήθελα και εγώ να πάω. Η μαμά μου ρώτησε εκεί τον προπονητή αν με δέχεται. Αυτός απάντησε ότι "είναι πολύ μικρός, αλλά εφόσον είναι αδέρφια θα τον δεχτώ". Και θυμάμαι τη μητέρα μου να λέει, ότι αν και τριών, είχα την πιπίλα στο στόμα και πήγαινα με την πιπίλα και έπαιζα μπάλα μαζί με τον αδερφό μου! Οπότε, πιστεύω από μικρό παιδί ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής»».

«Διάλεξα τον Ολυμπιακό, γιατί αισθάνθηκα κάτι δυνατό γι’ αυτόν»

Θυμάσαι τη στιγμή που έμαθες για το ενδιαφέρον του Ολυμπιακού;

«Ναι, θυμάμαι. Είναι πολύ χαραγμένο στο μυαλό μου. Ήταν καλοκαιράκι, σκεφτόμουν τι θα κάνω με τη ζωή μου. Είχα φάει κάτι φρίκες και αναρωτιόμουν τι θα κάνω, σκεφτόμουν να πάω να πιάσω δουλειά. Στο τέλος είχαν έρθει ο Ολυμπιακός με τον ΠΑΟΚ και είχαν κοντραριστεί για το ποιος θα με πάρει. Αλλά η θέλησή μου ήταν αυτή που μου έδειξε τον δρόμο. Διάλεξα τον Ολυμπιακό καθαρά βάσει συναισθημάτων, γιατί εκείνη τη στιγμή ένιωθα κάτι πολύ δυνατό γι' αυτήν την ομάδα. Ήθελα να πάω, πάντα πίστευα ότι θα μπορούσα να παίξω σε ένα τόσο μεγάλο κλαμπ και γι' αυτό επέλεξα τον Ολυμπιακό».

Στον Ολυμπιακό πέρασες όλα τα στάδια. Όλες τις ηλικιακές κατηγορίες, τους δανεισμούς μέχρι και την καταξίωση. Ποιο πρόσωπο θεωρείς ότι ήταν αυτό που συντέλεσε περισσότερο στην εξέλιξή σου; Ή πρόσωπα, αν προτιμάς.

«Όλοι αυτοί που με είδαν, από όταν έπαιζα στον Πανσερραϊκό, στο τμήμα scouting του Ολυμπιακού. Ο κύριος Γεωργάτος, ο κύριος Αμανατίδης, ο κύριος Κοκκολάκης και όλοι. Τους ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί αν δεν ήταν αυτοί δεν θα βρισκόμουν εδώ. Αλλά πιστεύω ότι και με τα δικά μου πόδια, με τη δική μου ποδοσφαιρική ευφυΐα και δουλειά τα κατάφερα. Γιατί κάθε μέρα, είτε είμαι στο προπονητικό κέντρο είτε στο σπίτι, προσπαθώ να βελτιώνομαι ως ποδοσφαιριστής. Αλλά αν δεν ήταν αυτοί οι άνθρωποι δεν θα ήμουν εδώ που βρίσκομαι σήμερα».

«Στεναχωρήθηκα όταν έφυγα από τον Ολυμπιακό, αλλά έγινα άντρας»

Πήρες το χρίσμα από τον Μάρκο Σίλβα, καθιερώθηκες με τον Πέντρο Μαρτίνς. Τι θυμάσαι από τους δύο Πορτογάλους προπονητές; Πόσο σε βοήθησαν ώστε να προετοιμαστείς για το επίπεδο που βρίσκεσαι σήμερα;

«Με τον Σίλβα δεν είχα προλάβει να αγωνιστώ πολύ. Είχα παίξει γύρω στα 10 παιχνίδια, αλλά ήμουν πολύ μικρός ηλικιακά. Από τότε άρχισα να καταλαβαίνω, όμως, ότι μπορώ. Ότι κάτι υπάρχει σε μένα και μπορώ να τα καταφέρω σε αυτό το επίπεδο. Μετά, την επόμενη χρονιά ήμουν με τον Μπέντο που δεν με έβαζε, δεν ήμουν στα πλάνα του. Εκεί, να πω την αλήθεια, αν και μικρός, είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ που θα έφευγα από τον Ολυμπιακό. Σίγουρα δεν το έβαλα κάτω. Παρόλα αυτά είχα πάει δανεικός στη Δανία, όπου εκείνο το μισό της χρονιάς δεν είχε καν φως τη μέρα. Ήταν μόνο σκοτάδι. Νομίζω μόνο μια ή δύο ώρες υπήρχε φως. Και εκεί πιστεύω, όλο αυτό, μαζί με την Ολλανδία που πήγα την επόμενη χρονιά δανεικός ξανά, με βοήθησε να γίνω άντρας. Να περάσω από το παιδάκι που ήμουν, στο να γίνω άντρας πολύ γρήγορα. Αλλά ήμουν αποφασισμένος, είχα πολλούς στόχους ως ποδοσφαιριστής. Επίσης, πιστεύω πολύ στον εαυτό μου. Δεν μπορείς να μου πεις ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι, αυτό δεν το χωράει ο νους μου. Και πιστεύω ότι αυτός είναι ένας μεγάλος συντελεστής για το ότι έχω φτάσει εδώ που έχω φτάσει».

Πριν από μερικά χρόνια, δύο βετεράνοι του Ολυμπιακού, ο Νίκος Τσιαντάκης με τον Κυριάκο Καραταΐδη, συζητούσαν για σένα σε σύγκριση με τον Γεωργάτο. Εσένα, που θεωρούσουν και "εκλεκτός" του Γεωργάτου, σε άγχωνε γενικώς αυτό, ότι θα έφτανες να σε συγκρίνουν ποδοσφαιρικά με τον Γρηγόρη ή λειτούργησε θετικά υπέρ σου;

«Λειτούργησε θετικά πιστεύω, γιατί ο Γρηγόρης με βοήθησε πολύ στα χρόνια που ήμουν στον Ολυμπιακό. Μου έδειξε πώς θα μπορώ να παίζω στη θέση του αριστερού μπακ, γιατί όταν πήγα στον Ολυμπιακό η θέση μου ήταν αριστερός winger. Μου έδειξε τι πρέπει να κάνω, πώς παίζεται η θέση, τα τακτικά κομμάτια. Όχι, δεν έβαλα τον εαυτό μου σε σύγκριση με αυτόν. Ίσα-ίσα, αυτός ήταν ένας διαφορετικός παίκτης, σε άλλες χρονιές. Δεν μπορείς να πεις κάτι για την ποδοσφαιρική του ευφυΐα, γι' αυτά που έκανε».

Και αυτό που είπες είναι ένα λάθος που γίνεται συχνά, το να συγκρίνονται ποδοσφαιριστές από διαφορετικές γενιές. Γιατί, με τα χρόνια να περνάνε, το ποδόσφαιρο είναι τελείως διαφορετικό.

«Σίγουρα, δεν μπορείς να συγκρίνεις. Το ποδόσφαιρο εξελίσσεται. Παλιά, αν θυμάσαι, έπαιζαν κάποιοι που ήταν εντελώς ατάλαντοι, μόνο έτρεχαν. Ήταν μόνο δύναμη. Τώρα είναι τεχνική. Αλλάζει το ποδόσφαιρο. Εμένα, λοιπόν, δεν με πίεζε ποτέ. Εγώ ήθελα να διασχίσω το δικό μου μονοπάτι, τον δικό μου δρόμο. Καλώς ή κακώς κρατάω τα θετικά του Γρηγόρη, δεν κρατάω το ότι κάποιοι προσπαθούσαν να με συγκρίνουν με αυτόν. Κρατάω τα θετικά του ως άνθρωπος, τι μου έδειξε, τι μου έμαθε και τον ευχαριστώ γι' αυτό».

Αν έπρεπε να επιλέξεις ένα highlight από την πορεία σου στον Ολυμπιακό, είναι αυτό η πρόκριση επί της Άρσεναλ;

«Η πρόκριση στην Άρσεναλ είναι σίγουρα, όπως και τα πρωταθλήματα που πήραμε, όλα τα παιχνίδια... Ήμουν πολύ χαρούμενος στον Ολυμπιακό, γιατί πρώτα απ΄ όλα έπαιζα, με αγαπούσε ο κόσμος, είχα τους φίλους μου εκεί που παίζαμε μαζί για χρόνια. Οπότε ήμουν πολύ ικανοποιημένος».

«Είμαι 100% Έλληνας σκάουζερ!»

Και μαθαίνεις μια μέρα ότι σε θέλει η Λίβερπουλ. Αυτό πώς το βίωσες;

«Να σου πω την αλήθεια, επειδή είμαι σαν άνθρωπος έτσι, δεν άλλαξα στον ποδοσφαιρικό τομέα. Ήμουν το ίδιο, όπως και πριν. Το γεγονός ότι ήρθε η Λίβερπουλ για εμένα ήταν κάτι πολύ σημαντικό, γιατί άρχισα να βλέπω ότι οι κόποι μου ανταμείβονται. Και σίγουρα το μέγεθος αυτό είναι πολύ μεγάλο, ως ομάδα, αλλά πίστευα ότι είμαι σε ένα πολύ καλό επίπεδο και αν ήθελα να έρθω εδώ, πρέπει να συνεχίσω τη δουλειά. Από την αρχή που άρχισαν να συζητούν για μένα ότι "ναι σε θέλουμε" μέχρι να έρθω εδώ, πέρασαν 8-9 μήνες. Οπότε ήταν μεγάλο challenge για μένα να είμαι συγκεντρωμένος 100% σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε προπόνηση, να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου πάντα για να γίνει το όνειρό μου πραγματικότητα, αυτό που είχα από μικρό παιδί. Να παίξω σε μια μεγάλη ομάδα του εξωτερικού».

Και έγινες Greek Scouser. Ή Scouser who is Greek;

«(Γέλια) Τώρα το δεύτερο! Πριν, το πρώτο!».

Δηλαδή νιώθεις σκάουζερ, είσαι ένας Έλληνας δικός τους.

«Ναι, 100%!».

«Παίζουμε με ομάδα τρίτης κατηγορίας και το γήπεδο είναι γεμάτο»

Τι διαφορές έχουν σκάουζερς με τους υπόλοιπους στο Νησί; Βρίσκεις κοινά με τη δική μας κουλτούρα, στον τρόπο που ζουν το ποδόσφαιρο; Γιατί ο κόσμος που υποστηρίζει τη Λίβερπουλ, είναι μοναδικός, όλη η κοινωνία γύρω της.

«Σίγουρα, είναι αυτό που λέμε οι workers...».

Οι working class heroes…

«Ναι, αυτοί που το θέλουν πάρα πολύ. Βλέπεις ότι παίζουμε παιχνίδι με ομάδα τρίτης κατηγορίας στο Άνφιλντ και έχει 55.000 κόσμο, είναι γεμάτο. Και λες τώρα, πού είμαι; Με τρίτη κατηγορία παίζουμε, θα είναι γεμάτο το γήπεδο; Και όλοι ψάχνουν εισιτήρια για να έρθουν μέχρι και γι' αυτά τα παιχνίδια. Αυτό είναι, η αγάπη τους για την ομάδα, για τους παίκτες, όλα μετράνε. Κι αυτός ήταν ένας μεγάλος παράγοντας που με έκανε έναν σαν αυτούς».

Είσαι ένα παιδί που έχει κοινωνικές ανησυχίες. Νομίζω εκεί αποσκοπείς και με την είσοδό σου στο GiaNT Heart της novibet, στο να επιστρέψεις κάτι στην κοινωνία...

«Για εμένα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Να βοηθήσουμε την κοινωνία, να βοηθήσουμε ακόμα περισσότερο κόσμο. Όπως είπα και πριν μου αρέσει πάρα πολύ να βοηθάω τον κόσμο. Γι' αυτό με το GiaNT Heart και τη novibet κάνουμε μια πολύ μεγάλη προσπάθεια. Στόχος μας είναι να κάνουμε ακόμα περισσότερα πράγματα και να βοηθήσουμε ακόμα περισσότερους ανθρώπους, που το έχουν πραγματικά ανάγκη».

Η Λίβερπουλ και η ζωή στην Αγγλία πώς εξέλιξε τον άνθρωπο Κώστα, πέρα από τον ποδοσφαιριστή;

«Σίγουρα η ζωή μου μπήκε σε κάποια τριπάκια πιο σοβαρά με το ποδόσφαιρο. Πιο πριν είχα φύγει για έξι μήνες, αλλά ήξερα ότι θα γυρίσω πίσω, μετά έφυγα για έναν χρόνο, ήξερα πάλι ότι θα επιστρέψω. Αλλά όταν ήρθα στη Λίβερπουλ δεν ήξερα αν και πότε θα ξαναγυρίσω, τι θα κάνω. Οπότε νομίζω ότι με ωρίμασε, με έχει κάνει πιο άντρα πια. Βλέπω κάθε κατάσταση διαφορετικά. Θα κρατήσω ότι με έχει ωριμάσει σαν άνθρωπο, σαν ποδοσφαιριστή, βλέπω διαφορετικά τα πράγματα και είμαι πολύ χαρούμενος».

«Οι οπαδοί που τραγουδούν είναι το κίνητρό μου»

Πρώτα έγινες σύνθημα, μετά έγινες τραγούδι. Πώς βλέπεις τη σχέση σου με τον κόσμο  της Λίβερπουλ; Να πούμε ότι έχουμε δει κάποια δείγματα της σχέσης αυτής, σε αναγνωρίζουν παντού, ζητάνε φωτογραφίες. Νομίζω ότι έχουν έναν ωραίο δεσμό μαζί σου.

«Έχουμε περάσει και πολλά! Έχουμε περάσει την απόλυτη ευτυχία με τα κύπελλα που πήραμε, την περσινή χρονιά, έχουμε περάσει και δύο χρόνια πριν με τον κορωνοϊό, που η ομάδα δεν ήταν τόσο καλή και παλέψαμε για να μπούμε στους "4" και να πάμε στο Champions League. Έχουμε περάσει και καλά και κακά και νομίζω ότι αυτό δένει τους οπαδούς της ομάδας με εμένα. Υπάρχει αγάπη, βλέπουν κάτι σε μένα, βλέπουν ότι όταν μπαίνω στο γήπεδο τα δίνω όλα. Οπότε, αυτό είναι το κίνητρό μου, όταν βλέπω αυτούς τους οπαδούς να τραγουδούν το σύνθημά μου, μου δίνουν έξτρα κίνητρο και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο, πέραν του να μπεις μέσα και να δώσεις τα πάντα».

Αυτό το work rate που λένε εδώ στην Αγγλία, νομίζω ότι αξιολογείται πάρα πολύ από τον κόσμο, το εκτιμούν απεριόριστα. Και είναι κάτι που εσύ έχεις.

«Σίγουρα, σίγουρα. Πιο πολύ αυτό θέλουν. Να μπαίνεις μέσα, να ιδρώνεις τη φανέλα, να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό και να παλεύεις για την ομάδα».

«Υπάρχει ακόμα πολύς χώρος για να εξελιχθώ»

Έχεις πει το ότι να αγωνίζεσαι ως μπακ σε μια ομάδα του Κλοπ, είναι η πιο απαιτητική θέση. Θέλεις να μου το αναλύσεις λίγο αυτό; Με ενδιαφέρει πιο πολύ στο κομμάτι της προπόνησης και την τακτική, την κατανόηση, τη μη λεκτική επικοινωνία με τους υπόλοιπους ποδοσφαιριστές. Νομίζω ότι είναι τεράστιες οι απαιτήσεις.

«Ναι, έχει άλλο ρυθμό, άλλη ποιότητα σε παίκτες, που είναι λογικό. Να φανταστείτε στον Ολυμπιακό έκανα δέκα χιλιόμετρα τρέξιμο και εδώ κάνω 11.600-11.700, δηλαδή είναι ένα-ενάμισι χιλιόμετρο παραπάνω από ό,τι έκανα πριν. Γενικά, ό,τι πρέσινγκ γίνεται συμμετέχουν τα δύο full back, έτσι έχει μάθει η ομάδα να παίζει όλα αυτά τα χρόνια με τον Κλοπ, γι' αυτό έχω πει ότι είναι η πιο απαιτητική θέση».

Ξέρω ότι έχεις κουραστεί να σε ρωτάνε για τον Ρόμπερτσον και για τη συνύπαρξή σας, ξέρω ότι είναι πολύ υγιής ο ανταγωνισμός μεταξύ σας. Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν αυτό σου δίνει έξτρα κίνητρο στην προπόνηση για να είσαι κάθε μέρα εκεί και να παλεύεις.

«Σίγουρα. Νομίζω το μεγαλύτερο κίνητρο μού το δίνουν, όμως, τα "θέλω" μου. Θέλω συνεχώς να εξελίσσομαι, να παίζω όσο πιο πολύ μπορώ, να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και πιστεύω ότι όλα μαζί σε βοηθούν να εξελιχθείς, να γίνεις ένας πολύ καλύτερος ποδοσφαιριστής. Το νιώθω ότι έχω γίνει πάρα πολύ καλύτερος από όταν ήρθα. Μπορείς να αλλάξεις μέρα με τη μέρα, ίσως αυτό το κάτι το μικρό που θα δώσεις τη μία μέρα, την επόμενη να σε βοηθήσει. Οπότε, υπάρχει πάρα πολύς χώρος ακόμα για να εξελιχθώ και αυτό μου δίνει το έξτρα κίνητρο».

Με ποιον συμπαίκτη σου «βρίσκεστε» καλύτερα εντός αγωνιστικού χώρου και με ποιον εκτός;

«Εντός γηπέδου θα έλεγα ότι βρίσκομαι καλύτερα με τον Τιάγκο. Γιατί όλες τις φορές με καταλαβαίνει με την ποδοσφαιρική του νοημοσύνη και με τα χαρίσματα που έχει. Εκτός γηπέδου πάλι με τον Τιάγκο, καθώς και με τον Σαλάχ, γιατί τον πιο πολύ χρόνο είμαστε μαζί. Σε θέμα θέσης ο Σαλάχ είναι πολύ πιο μακριά από μένα, οπότε θα πω τον Σαλάχ!».

«Είπα στον Γκουαρδιόλα ότι εγώ θα έκανα χειρότερα!»

Μετά από εκείνο τον πολυσυζητημένο πανηγυρισμό μπροστά σου απέναντι στη Μάντσεστερ Σίτι, σου μίλησε ο Πεπ Γκουαρδιόλα;

«Ναι, μου είπε "συγγνώμη, δεν το έκανα για να σε προσβάλω, το έκανα επειδή βάλαμε ένα πολύ καλό γκολ". Και του είπα ότι εγώ θα έκανα χειρότερα πράγματα αν βάζαμε γκολ μπροστά σου, οπότε δεν υπάρχει θέμα».

Πριν σε ρωτήσω το οτιδήποτε για τον Κλοπ, θέλω να μου πεις για έναν άλλον άνθρωπο: Τον Μάικλ Έντουαρντς, ο οποίος δεν βρίσκεται πια στην ομάδα. Ήταν sporting director, έχει παίξει έναν κομβικό ρόλο στην οργάνωση του κλαμπ και νομίζω ήταν εκείνος που επέλεξε εσένα. Ποια είναι η γνώμη σου γι' αυτόν; Γιατί είναι ένας άνθρωπος που δεν εμφανιζόταν πουθενά...

«Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα. Έχει κάνει πάρα πολλές και σημαντικές αλλαγές στην ομάδα, πολύ σημαντικές μεταγραφές. Με έφερε κι εμένα εδώ και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Γιατί αν δεν υπήρχε αυτός ο άνθρωπος και όλο το τμήμα σκάουτινγκ της ομάδας, δεν θα ήμουν εδώ. Νομίζω, ότι αν δεν ήταν αυτός, η ομάδα δεν θα είχε φτάσει εδώ που βρίσκεται τώρα, με όλα αυτά τα τρόπαια που έχει κατακτήσει. Οπότε και εγώ με τη σειρά μου και η ομάδα τον υπερευχαριστούμε για όσα έκανε για όλους μας».

«Η πόρτα του Κλοπ είναι πάντα ανοιχτή»

Ποια λόγια ή συμβουλές του Γιούργκεν Κλοπ σού έχουν μείνει περισσότερο στο μυαλό αυτά τα χρόνια της συνεργασίας μαζί του; Είναι κάτι που ξεχωρίζεις, πέρα της καθημερινής τριβής μαζί του και της προπόνησης;

«Όλα! Οι τακτικές του, ο τρόπος που προσπαθεί να σε βοηθήσει. Το βασικό που μου έχει μείνει στο μυαλό εμένα είναι πως ό,τι χρειαστείς, είτε είναι θέμα ποδοσφαίρου είτε όχι, η πόρτα του είναι πάντα ανοιχτή. Να πας και να μιλήσεις μαζί του για ό,τι σε απασχολεί. Πάνω από όλα, εκτός από προπονητής είναι και άνθρωπος, οπότε αυτό νομίζω τα λέει όλα».

Αν βγάλουμε εκτός παιχνιδιού τον Κλοπ, ποιος θεωρείς ότι είναι ο προπονητής που σε έχει βοηθήσει περισσότερο στην καριέρα σου;

«Νομίζω ο Μαρτίνς. Τα πιο πολλά παιχνίδια τα έχω κάνει μαζί του, έπαιξα δύο χρόνια και με βοήθησε, με έβαζε να παίζω. Έδειχνα ότι μπορώ να παίζω, το έκανα πάρα πολύ καλά. Οπότε ναι, ο Μαρτίνς. Με  τον Σίλβα δεν συνυπήρξαμε τόσο πολύ, ήμασταν έναν χρόνο μαζί στην ομάδα, οπότε είχα παίξει λιγότερα παιχνίδια. Και μετά οι ομάδες μου, στις οποίες αγωνίστηκα στην Ολλανδία και τη Δανία, εκεί που έπαιζα όλα τα παιχνίδια. Και αυτοί οι προπονητές πιστεύω ότι με βοήθησαν».

Νομίζω ότι έκανες πολύ μεγάλο step up εκεί και σε άποψη νοοτροπίας, αγωνιστικής προσαρμογής κτλπ. Αυτό που είπες, σε σκλήρυνε, σε βοήθησε να μεγαλώσεις.

«Αυτό ακριβώς, ναι».

«Άρχισαν να ζαλίζομαι πριν το πέναλτι στον τελικό!»

Πάμε στον τελικό Κυπέλλου με την Τσέλσι. Πριν την κούπα, τη δική σου Κούπα, την κούπα του Tsimi που λένε και εδώ. Ποιες ήταν οι σκέψεις σου, τα συναισθήματα, όταν πήγες να χτυπήσεις το τελευταίο πέναλτι; Όταν ξέρεις ότι κρίνεται από αυτό ο τίτλος;

«Καθώς προχωρούσα για να πάω να πάρω την μπάλα και να χτυπήσω το πέναλτι, άρχισα να ζαλίζομαι! Και εκεί σε μια φάση μίλησα στον εαυτό μου και είπα "εντάξει, όλα καλά. Δεν έγινε και κάτι. Θα πρέπει να πας, να βάλεις το γκολ κι αν το βάλεις θα γίνεις ήρωας"».

Αλλιώς το πολύ-πολύ να έμενες στην ιστορία ως ο Ρομπέρτο Μπάτζιο της Λίβερπουλ...

«(Γέλια) Αυτό ακριβώς! Οπότε, να φανταστείτε αισθάνθηκα ότι ο δρόμος αυτός, από εκεί που ήμασταν όλοι οι παίκτες μέχρι το πέναλτι, ήταν ατελείωτος, αισθανόμουν λες και πήγα στην Αθήνα με τα πόδια από εδώ! Επομένως, για μένα ήταν η λύτρωση αυτό το πέναλτι, γιατί και στην καριέρα μου δεν έχω αναλάβει άλλη εκτέλεση, ήταν η πρώτη. Έδειξα έτσι ότι και στα πέναλτι μπορώ, πιστεύω ότι με λίγη δουλειά θα μπορούσα να βαράω και πέναλτι».

Τι σου είπαν οι συμπαίκτες σου μετά;

«Χάρηκαν, γιατί δεν το περίμεναν για μένα. Ήξεραν ότι ήταν και πολύ δύσκολο γιατί δεν είχα βαρέσει πέναλτι στη ζωή μου, αλλά και γιατί είχα μπει οκτώ λεπτά στην κανονική διάρκεια. Δεν είχα ρυθμό στο παιχνίδι. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενος και με την τύχη που είχα τότε σκόραρα το πέναλτι».

Η σοβαρότερη αιτία για τη φετινή πορεία, που δεν είναι ανάλογη των τελευταίων ετών, είναι οι τραυματισμοί; Είναι ότι κλείνει ένας κύκλος και πρέπει να ανοίξει ένας άλλος; Είναι οι αποχωρήσεις; Πού θα το εστίαζες εσύ;

«Δεν ξέρω, για να πω την αλήθεια όλα παίζουν ρόλο στο ποδόσφαιρο. Είχαμε πολλούς τραυματισμούς, δεν μας βοήθησαν και τα αποτελέσματα, μετά μας πήρε και λίγο η κάτω βόλτα. Οπότε πιστεύω και ευελπιστώ από τώρα μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος να έχουμε βρει την τέταρτη θέση που οδηγεί στο Champions League, γιατί όλοι οι ποδοσφαιριστές θέλουν να παίξουν στη μεγαλύτερη διοργάνωση. Για εμάς είναι πολύ σημαντικό αυτό».

Ο αντίκτυπος των data και της νευροεπιστήμης

Πόσο σημαντική είναι η χρήση των data στη λήψη αποφάσεων της Λίβερπουλ και γενικώς πώς σε έχει βοηθήσει εσένα ως ποδοσφαιριστή όλη αυτή η λεπτομέρεια στην ανάλυση και στα δεδομένα;

«Με έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Εδώ στην ομάδα τα κοιτάνε όλα. Από το πόσες φορές χτύπησες την μπάλα με το δεξί ή πόσες φορές με το αριστερό. Σίγουρα σε βοηθάει πάρα πολύ να εξελιχθείς ως ποδοσφαιριστής, πάνω από όλα. Κοιτάνε τα πάντα, πόσες ασίστς, πόσα recovery balls έχεις κάνει, γενικά είναι ωραίο να τα βλέπεις αυτά».

Τα μελετάς και μόνος σου;

«Ναι, τα ζητάω. Όταν παίζω, θέλω να μου πουν πόσο έχω τρέξει, πόσα χιλιόμετρα, πόσα high speed runs. Μου αρέσει, ασχολούμαι με αυτό. Και σίγουρα βοηθάει και εμένα και όλους τους ποδοσφαιριστές εδώ. Γιατί ό,τι χρειαστείς το έχεις, είτε είναι τα πλάγια άουτ είτε το πόσο επιτυχημένη είναι η μετάβασή σου, τι πρέπει να βελτιώσεις και τι όχι, σε βοηθάει πάρα πολύ».

Το κομμάτι του neuro11, των νευροεπιστημόνων που ήρθαν στην προετοιμασία και σας καλωδίωσαν και σας μέτρησαν; Αυτό είχε να κάνει με τις στημένες φάσεις, ωστόσο γενικότερα η νευροεπιστήμη ασχολείται με τη βελτίωση της διαδικασίας λήψης αποφάσεων γενικότερα (σ.σ εδώ μπορείτε να δείτε περισσότερα). Αυτό σας είχε βοηθήσει;

«Ναι, το κάνουμε μέχρι και τώρα. Τα παιδιά που το κάνουν έρχονται κάθε δύο εβδομάδες στο προπονητικό και μας βοηθάνε. Να σου πω την αλήθεια εμένα με βοήθησε πάρα πολύ, όσον αφορά τα κόρνερ που έκανα και τα φάουλ. Βελτίωσα τα χτυπήματά μου, βελτίωσα το πώς πρέπει να δημιουργώ μια ρουτίνα στο μυαλό μου, πόσο συγκεντρωμένος πρέπει να είμαι στην μπάλα πριν βαρέσω, πού θέλω να τη στείλω, τι φάλτσο να πάρει η μπάλα. Σε όλα αυτά με βοήθησαν πάρα πολύ».

Και γενικότερα νομίζω και στη σύνδεσή σου με τους υπόλοιπους παίκτες, με τις κινήσεις που κάνουν χωρίς την μπάλα. Όλο αυτό το κομμάτι δεν το επηρεάζει;

«Επηρεάζει πάρα πολύ, σίγουρα. Να βρουν το τάιμινγκ, να βρεις εσύ το τάιμινγκ, είναι πολλά που παίζουν ρόλο».

Ο Νούνιες και οι… τρελοί της υπόθεσης!

Έχεις πει ότι ο Ντάργουιν Νούνιες είναι μια μηχανή των γκολ. Μετά από τους πρώτους μήνες συνύπαρξής σας, είναι ο παίκτης στον οποίο η Λίβερπουλ μπορεί να στηριχθεί για την κορυφή της επίθεσης; 

«Αν δουλέψει, πρώτα αυτός με την ομάδα και μετά η ομάδα με αυτόν και τον πιστέψει, ναι. Γιατί είναι δύσκολο για έναν ποδοσφαιριστή που έρχεται από την Ουρουγουάη και δεν μιλάει καθόλου αγγλικά, δεν ξέρει ούτε λέξη, να έρθει σε μια αγγλική ομάδα και να παίξει. Αλλά ο Ντάργουιν, μέχρι τώρα που μιλάμε, έχει 15 γκολ και 5 ασίστ νομίζω, οπότε σίγουρα η ομάδα, αν δουλέψει μαζί του και του δείξει τα πλάνα και πώς πρέπει να είναι στον αγωνιστικό χώρο, μπορεί να στηριχθεί πάνω του».

Έχουν ωραίο mentality οι Ουρουγουανοί ποδοσφαιριστές, έχουν αυτό το Garra Charrua. Είναι μαχητές.

«Ναι, ναι. Είναι οι τρελοί της υπόθεσης! Ειδικά αν είναι και strikers, είναι ακόμα πιο ενθουσιώδεις».

«Πιο δύσκολος αντίπαλος; Ο εαυτός μου!»

Ποιος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος που έχεις αντιμετωπίσει και -για σένα- ο κορυφαίος αριστερός μπακ;

«Να σου πω την αλήθεια, από ό,τι έχω καταλάβει ο πιο δύσκολος αντίπαλος είμαι εγώ, ο εαυτός μου. Δηλαδή κάποιες φορές όταν δεν είμαι καλά, φταίω εγώ που με πέρασε ο άλλος. Με όποιον έχω παίξει που είναι στο top level, όταν είμαι καλά, πάντα ήξερα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να με περάσει, να μου κάνει ντρίμπλα ή να μου βάλει γκολ. Όταν δεν ήμουν καλά ή δεν πατούσα καλά ή δεν είχα ξυπνήσει καλά, όλοι αυτοί οι παράγοντες που παίζουν ρόλο, πάντα μπορούσα να μην είμαι καλός μέχρι και με τον χειρότερο ποδοσφαιριστή. Όσον αφορά την άλλη ερώτηση, πιστεύω ο κορυφαίος αριστερός μπακ για μένα ήταν ο Μαρσέλο. Τον έβλεπα από μικρό παιδί, ο τρόπος που έπαιρνε την μπάλα, τα skills του, είναι κάτι που δεν έχω εγώ τόσο πολύ. Γενικά θα έλεγα ο Μαρσέλο έχει αυτή τη βραζιλιάνικη ευφυΐα και θα επέλεγα αυτόν».

«Αυτά που λέγαμε για πλάκα μικροί, έγιναν πραγματικότητα»

Πώς είναι η εμπειρία ενός τελικού Champions League; Έχεις πάει κάπου που είναι απατηλό όνειρο για τους περισσότερους Έλληνες ποδοσφαιριστές.

«Είναι κάτι πολύ μεγάλο, νομίζω πάντα όταν παίζαμε μικροί με τον αδερφό μου στην αλάνα λέγαμε ότι παίζουμε τελικό Champions League, ότι όλα τα παιχνίδια τότε ήταν Champions League. Από τότε μέχρι πέρυσι, που ήρθε αυτή η ευκαιρία και ήμουν στον τελικό, περνάνε τα πράγματα από το μυαλό σου τόσο γρήγορα και σκέφτεσαι ότι αυτό που τότε που το έλεγες για πλάκα, τώρα έχει γίνει πραγματικότητα».

Συγκινητικό να το σκέφτεσαι αυτό, έτσι;

«Ναι, είναι πολύ συγκινητικό. Μακάρι να ξαναπάω, να σηκώσω την κούπα, γιατί στο τελευταίο παιχνίδι που χάσαμε με τη Ρεάλ Μαδρίτης ήμασταν πάρα πολύ άτυχοι. Πίστευα ότι μπορούσαμε, γιατί παίξαμε πάρα πολύ καλά, αλλά στο τέλος δεν τα καταφέραμε».

Ποια μεγάλη προσωπικότητα της Λίβερπουλ θα ήθελες να έχεις γνωρίσει;

«Όταν είχα έρθει, η μεγαλύτερη προσωπικότητα που θα ήθελα να γνωρίσω ήταν ο Στίβεν Τζέραρντ. Αλλά μετά από έναν χρόνο τον είχα δει τυχαία σε μια καφετέρια σε ένα χωριό που έμενα, οπότε αυτόν που ήθελα τον γνώρισα και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό».

«Βοηθάω ό,τι έχει ζωή και ψυχή, τα ζώα σου δίνουν μαθήματα»

Θέλω να πάμε σε ένα άλλο θέμα. Το 20% από τη σειρά ρούχων που έχεις λανσάρει, θα πάει σε ένα ίδρυμα που βοηθάει οικογένειες στο Μέρσεϊσαϊντ, με ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο. Πώς πήρες αυτή την απόφαση;

«Μου άρεσε σαν ιδέα. Πήρα αυτή την απόφαση γιατί, ως άνθρωπος κι εγώ -πάνω από όλα είμαι άνθρωπος-, θέλω να βοηθάω τους συνανθρώπους μου που το έχουν ανάγκη. Οι άνθρωποι αυτοί, με τέτοιου είδους παθήσεις, το έχουν περισσότερη ανάγκη από εμένα. Θέλω όσο μπορώ να βοηθάω. Είτε καρκινοπαθείς ανθρώπους, είτε shelters που έχουν σκυλιά ή άλλα ζώα σε μια δύσκολη κατάσταση και χαροπαλεύουν. Θέλω να βοηθάω τον κόσμο γύρω μου και τα ζώα.

Για εμένα το πιο σημαντικό είναι ότι πρόκειται για ζωές που θέλουν βοήθεια κι αν δεν το κάνω εγώ ή εμείς που παίζουμε μπάλα, δόξα τω Θεώ, και έχουμε κάποια προνόμια παραπάνω, τότε δεν θα το κάνει κανείς. Εκεί στις Σέρρες, από όπου είμαι, μαθαίνω ότι υπάρχουν πολλά προβλήματα με τα ζώα, οπότε προσπαθώ να βοηθάω με τη σειρά μου και τα ζωάκια. Βοηθάω ο,τι έχει ζωή, ό,τι έχει ψυχή γιατί αυτά τα ζωάκια δεν τους δίνεις τίποτα και σου δίνουν μόνο αγάπη, δεν έχουν κάτι άλλο να σου δώσουν. Οπότε κι από αυτό παίρνεις μεγάλα μαθήματα ζωής, ότι υπάρχει μόνο αγάπη αν θέλεις να τα καταφέρεις».

Αναφέρθηκες και στα ζώα. Γνωρίσαμε τα σκυλιά σου, που είναι φανταστικά, έχεις μιλήσει και στον Κλοπ γι’ αυτά. Πώς ξεκίνησε αυτή η αγάπη;

«Πάντα είχα αγάπη για τα ζώα, αν και όταν ήμουν μικρός, οι γονείς μου στο σπίτι δεν είχαν σκυλιά. Αλλά πάντα έλεγα στον εαυτό μου ότι όταν παίξω ποδόσφαιρο, θα ήθελα να έχω σκυλί ή σκυλιά στο σπίτι μου. Αυτό έγινε πολύ νωρίς, καθώς στα 15 μου έφυγα από το σπίτι μου στις Σέρρες. Μετά, όταν άρχισα να βγάζω τα δικά μου χρήματα, να συντηρούμαι μόνος μου και να μπορώ να συντηρήσω και σκυλί, είπα "γιατί όχι;" Και τότε πήρα το πρώτο μου σκυλί».

Τι κάνει ο Κώστας Τσιμίκας όταν δεν έχει προπόνηση ή αγώνα; Πώς είναι η ζωή στο Λίβερπουλ;

«Η ζωή στο Λίβερπουλ μου αρέσει πάρα πολύ. Και ο καιρός, δεν είναι αυτό που λένε. Εντάξει, είναι λίγο μουντός, αλλά για ποδόσφαιρο πιστεύω ότι είναι ο καλύτερος καιρός: Ούτε ζέστη ούτε κρύο της περισσότερες μέρες. Μου αρέσει πάρα πολύ να πηγαίνω βόλτες με τα σκυλιά μου στα πάρκα, να παίζω μαζί τους. Επίσης να βλέπω ταινίες, να μαγειρεύω. Αυτά...»

«Η χειρότερη στιγμή στην καριέρα μου ήταν, ταυτόχρονα, η καλύτερη»

Στα Social Media κάνεις θραύση, αλλά κρατώντας το μέτρο. Έχουμε δει ωστόσο άλλες περιπτώσεις που δεν το κατάφεραν αυτό. Τελικά, είναι ευχή ή κατάρα τα Social Media για έναν ποδοσφαιριστή;

«Αναλόγως. Αν έχεις μέτρο είναι ευχή, αν δεν έχεις είναι κατάρα. Μπορούν να σε καταστρέψουν σε δευτερόλεπτα. Εγώ προσπαθώ να μην ανεβάζω την προσωπική μου ζωή, γιατί δεν πέφτει λόγος σε κανέναν το τι κάνω στο σπίτι μου και με ποιον είμαι. Το μόνο που προσπαθώ κάποιες φορές να ανεβάζω είναι οι χαρές με το ποδόσφαιρο, μετά από κάποιο παιχνίδι. Οπότε, πιστεύω ότι κρατάω το μέτρο σε αυτό».

Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σου;

«Νομίζω ήταν και η χειρότερη και η καλύτερη, όταν ένιωσα αυτή την απογοήτευση από τον Μπέντο, το "δεν σε θέλω". Σε ηλικία 20 ετών, να φύγω να πάω κάπου μακριά, τόσο μακριά από τους γονείς μου για πρώτη φορά. Ήταν κάτι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά όπως είπα και πριν τα “θέλω” μου ήταν πολύ υψηλά, οπότε αυτό με πείσμωσε και γι' αυτό είπα ότι ήταν και το καλύτερο. Πήγα εκεί, βρήκα τον εαυτό μου, έγινα άντρας και μετά από ένα σημείο κατάλαβα τι μπορώ να γίνω και τι μπορώ να κάνω στο ποδόσφαιρο».

«Πρέπει να είσαι καλά με τον εαυτό σου»

Σημαντικό, γιατί είναι ένας νευραλγικός τομέας αυτή η διαχείριση των πραγμάτων, όπως και η ψυχική υγεία γενικότερα. Γιατί πολύς κόσμος μπορεί να νομίζει "α, είναι ποδοσφαιριστές τα έχουν όλα λυμένα, δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τίποτα". Δεν είναι έτσι, είδαμε πρόσφατα και τον αρχηγό της Εθνικής, τον Τάσο Μπακασέτα, που μίλησε ανοιχτά για το θέμα που είχε αντιμετωπίσει με την κατάθλιψη. Νομίζω ότι δεν είναι πολύ μακρινή η απόσταση από το να "σπάσεις" μέχρι το να πεισμώσεις.

«Σίγουρα δεν είναι μακρινή η απόσταση. Πρέπει να είσαι δυνατός, να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να μην σε ρίχνει. Εμένα γενικά σαν άνθρωπο δεν με ρίχνει τίποτα, ούτε το όταν δεν είμαι καλός στο γήπεδο. Ξέρω ότι το ποδόσφαιρο έχει γίνει τόσο γρήγορο με τους αγώνες και τις προπονήσεις, οπότε η επόμενη μέρα είναι μια νέα μέρα. Κανείς δεν θα θυμάται ένα παιχνίδι που έκανες λάθος. Όταν παίζεις Σάββατο και είσαι κακός, την Τετάρτη μπορείς να το αλλάξεις μέσα σε δευτερόλεπτα. Οπότε, σε αυτό, αν κάποιος σε κρίνει, δεν πρέπει να σε παίρνει από κάτω».

Τι θεωρείς ότι πρέπει να βελτιώσεις στο παιχνίδι σου;

«Νομίζω πως όλα πρέπει να βελτιώνονται. Όπως είπα και πριν, το ποδόσφαιρο αλλάζει, έχει άλλες απαιτήσεις, πολύ υψηλές. Οπότε, αν θέλεις να μείνεις σε αυτό το επίπεδο, στην ελίτ των ομάδων, πρέπει να δουλεύεις καθημερινά σε όλα τα κομμάτια. Είτε αυτό είναι η δύναμη, είτε η τεχνική, είτε η αντοχή. Στα πάντα, πρέπει να είσαι εκεί, 100% αφοσιωμένος, να προσπαθείς και να μην σε παίρνει από κάτω».

«Είναι πολύ δύσκολο να τα δίνεις όλα και να μην παίζεις»

Εσύ νιώθεις έτσι; Ακόμα και όταν μένεις στον πάγκο για κάποια ματς δεν σε παίρνει από κάτω;

«Για εμένα είναι πολύ δύσκολο αυτό. Γιατί πολλές φορές έρχομαι εδώ χαρούμενος, γεμάτος, έτοιμος να δώσω τα πάντα. Βγαίνω στο γήπεδο, δίνω τα πάντα και στο τέλος δεν παίζω κι αυτό δεν είναι εύκολο. Το καταλαβαίνω, είμαστε 22 παίκτες, δεν γίνεται να παίξουμε όλοι. Είναι πολύ δύσκολο και ο κόσμος δεν μπορεί να το καταλάβει, γιατί ο κόσμος βλέπει μόνο πόσα χρήματα παίρνει ο ποδοσφαιριστής, τι ζωή κάνει και όλα αυτά. Για μένα αυτό είναι το πιο δύσκολο, κάποιες στιγμές πρέπει να συμβιβαστείς με κάποιες καταστάσεις που σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μειονεκτικά. Να αναρωτιέσαι "τι πρέπει να κάνω παραπάνω; Τι πρέπει να βελτιώσω; Δεν είμαι καλός;" Κι έτσι ξεκινούν όλα τα προβλήματα».

Θα έβλεπες τον εαυτό σου σε άλλη αγγλική ομάδα; Σε ποιο πρωτάθλημα θα ήθελες να δοκιμάσεις τον εαυτό σου;

«Να πω την αλήθεια, δεν έχω σκεφτεί τον εαυτό μου με τα χρώματα μιας άλλης ομάδας, κυρίως στην Αγγλία. Προσπαθώ να είμαι συγκεντρωμένος και να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό για την ομάδα που αγωνίζομαι. Η Λίβερπουλ είναι η ομάδα που με έχει αναδείξει ποδοσφαιρικά. Οπότε, δεν το έχω σκεφτεί. Για άλλο πρωτάθλημα, σίγουρα θα ήθελα να παίξω στο ισπανικό, γιατί το παρακολουθώ από μικρός. Ή στο γερμανικό. Νομίζω ότι αυτά τα δύο για μένα είναι τα καλύτερα».

Πώς σκέφτεσαι το ποδοσφαιρικό σου μέλλον;

«Να κρατήσω το ίδιο επίπεδο με τώρα, να συνεχίσω να μεγαλώνω ποδοσφαιρικά, να έχω την υγεία μου, που είναι το πιο σημαντικό, γιατί χωρίς αυτή το ποδόσφαιρο είναι ένα τίποτα. Σκέφτομαι να μείνω στο top των ομάδων για όσο μπορώ, μέχρι να σταματήσω το ποδόσφαιρο».

Έχεις σκεφτεί ποτέ τη ζωή σου μετά το ποδόσφαιρο; Μίλησε πρόσφατα ο Ντέμης Νικολαΐδης γι' αυτό και είπε ότι πρόκειται για κάτι που δύσκολα αντιμετωπίζεται.

«Σίγουρα θα είναι δύσκολο, γιατί όπως είπα κάθε μέρα ερχόμαστε στο προπονητικό εδώ, έχουμε βρει μια ρουτίνα, όλα είναι τέλεια, τα έχεις στα πόδια σου. Νομίζω ότι είναι και στον άνθρωπο, το τι ασχολίες έχεις, με τι θέλεις να ασχοληθείς, το τι έχεις κάνει από τώρα για να το βρεις μετά. Είναι πολλά πράγματα και αν τα έχεις στρώσει από την αρχή είναι ένα καλό μαξιλάρι για το τι θα κάνεις μετά».

«Θα άλλαζα τη βία και τον ρατσισμό στο ελληνικό ποδόσφαιρο»

Τι θα άλλαζες από το ελληνικό ποδόσφαιρο; Αν είχες ένα μαγικό ραβδάκι και μπορούσες να αλλάξεις ένα πράγμα, ποιο θα ήταν αυτό;

«Τη βία πιο πολύ, δεν χωράει η βία στα γήπεδα. Τον ρατσισμό, επίσης, θα ήταν από τα κύρια πράγματα που θα άλλαζα. Και νομίζω ότι ο κόσμος πρέπει να αρχίσει να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο. Γιατί η ομάδα είναι απλά μια ομάδα και παίζουν 11 παίκτες, δεν γίνεται πάντα να παίζουν καλά».

Όπως συμβαίνει εδώ...

«Ναι! Βλέπεις ότι ο κόσμος συνεχίζει να σε αγαπάει και να σε στηρίζει, γιατί είσαι άνθρωπος κι εσύ, όπως είναι και αυτοί. Θέλεις στήριξη και για σένα, το ξέρουμε ότι για όλους τους φιλάθλους κάθε ομάδας είναι πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να καταλάβουν πόσο δύσκολο είναι για τον ποδοσφαιριστή, που καθημερινά πηγαίνει και δίνει τα πάντα για την ομάδα. Είναι πιο μέσα από όλους και από όλα. Οπότε γι' αυτόν είναι διπλός ο κόπος».

«Η Εθνική είναι έτοιμη για μια μεγάλη διοργάνωση»

Είχε έρθει πρόσφατα εδώ ο Γκουστάβο Πογιέτ και είχε πει μάλιστα πόσο σημαντικό είναι για όλη την ομάδα το να παίζεις σε ένα κλαμπ όπως η Λίβερπουλ. Πώς βλέπεις αυτή τη φουρνιά της Εθνικής, με αυτόν τον προπονητή;

«Έχουμε ένα πολύ καλό σύνολο. Πολύ καλό κλίμα σαν ποδοσφαιριστές, με έναν πολύ καλό προπονητή. Συνέχεια μας βοηθάει, γίνεται πολύ καλή προπόνηση. Νομίζω ότι αυτό χρειαζόμαστε ως ποδοσφαιριστές, δεν χρειαζόμαστε κάτι άλλο. Θεωρώ ότι το έχουμε δείξει ήδη και μετά από αυτήν την κοιλιά που κάναμε, πιστεύω ότι είμαστε έτοιμοι να πάμε σε μια μεγάλη διοργάνωση. Όλα τα παιδιά ξέρω ότι το θέλουν πάρα πολύ, οπότε γιατί όχι; Στο χέρι μας είναι να δουλέψουμε σκληρά και να αγωνιστούμε για τη γαλανόλευκη φανέλα».

Μίλησες πριν για την προπόνηση και για το πόσο εδώ φροντίζουν για όλα, από τα πλάγιο άουτ μέχρι τα ατομικά σου data. Το προπονητικό είναι φανταστικό, πώς νιώθεις όταν έρχεσαι πρώτη φορά για προπόνηση σε ένα τέτοιο κλαμπ;

«Όταν πρωτοείχα έρθει εδώ, η ομάδα ήταν στο Μέλγουντ. Το είχα προλάβει. Οπότε στην αρχή, να πω την αλήθεια, δεν το πίστευα ότι είμαι εδώ, σε αυτήν την ομάδα. Αλλά όλα αυτά που σας είπα πριν, από τους ανθρώπους που δουλεύουν στον σύλλογο, μέχρι και τους σεφ, βλέπεις ότι ο καθένας είναι ίσος , σε βλέπουν σαν άνθρωπο εδώ. Από την πρώτη μέρα με αγκάλιασαν σφιχτά, με αγάπησαν, μου έδειξαν τον δρόμο, ό,τι θέλω είναι εδώ. Οπότε, για μένα ήταν ακόμα πιο εύκολο. Και είμαι και σαν χαρακτήρας έτσι που το εύκολο το κάνω ευκολότερο, οπότε ναι, δεν υπάρχει καλύτερο κλίμα σε ομάδα πιστεύω».

«Είναι καλό να ονειρεύεσαι»

Θα κλείσω όπως ξεκινήσαμε. Με τον Λευκώνα. Ο μικρός Κώστας από τον Λευκώνα τι θα έλεγε στον Τσίμι του Λίβερπουλ; Θα ήταν περήφανος...

«Σίγουρα θα ήταν περήφανος».

Για όλη τη διαδρομή, νομίζω. Όχι μόνο για τον προορισμό.

«Θα έλεγε ότι είναι καλό να ονειρεύεσαι. Ότι τα όνειρα από την πραγματικότητα είναι πολύ κοντά, όσο κι αν δεν το πιστεύεις. Το μόνο πράγμα που πρέπει να έχεις στο μυαλό σου είναι ότι πρέπει να κοιτάς μόνο τον στόχο, ό,τι κι αν γίνει δεξιά και αριστερά να μην δίνεις καμία σημασία. Εσύ είσαι φτιαγμένος γι' αυτό το πράγμα που θέλεις να κάνεις στη ζωή σου και άμα το πάρεις ειλικρινά απόφαση 100% και στρέψεις όλα τα φώτα σου πάνω, εκεί δεν υπάρχει καμία συζήτηση για να το καταφέρεις».

Ο ήχος δυναμώνει ξανά, αφήνοντας πίσω το AXA Training Centre. Και ο στίχος «χτυπάει» και πάλι: «Πρέπει να πιστεύεις στο όνειρό σου, πρέπει να πιστεύεις στο όνειρό σου…»

Φωτογραφίες / video: Βασίλης Τσίγκας

art direction / γραφικά: Χρήστος Ζωίδης / Ευαγγελία Λώλου