«Αφού ήταν όλα στημένα, από τον Βαρδινογιάννη, γιατί δεν πήρε ο Παναθηναϊκός 9/10 πρωταθλήματα;»

Πώς θυμάστε τα παιδικά σας χρόνια στην Πολωνία;

«Δεν ήταν όπως είναι τώρα που όλοι είναι στα κινητά. Εμείς ήμασταν όλη μέρα έξω, τρέχαμε, κάναμε ποδήλατο. Μόλις φεύγαμε από το σχολείο βάζαμε τους σάκους μας στο δρόμο για τέρματα. Η Πολωνία τότε ήταν κομμουνιστική αλλά ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα σε σχέση με άλλες χώρες που ήταν σ' αυτό το καθεστώς. Ο αθλητισμός στο σχολείο ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, κάθε μέρα είχαμε γυμναστική. Φορούσαμε όλοι τα ίδια ρούχα και κάναμε όλα τα σπορ: Ποδόσφαιρο, μπάσκετ, χάντμπολ και βόλεϊ. Στο βόλεϊ ήμουν πολύ καλός, έπαιζα διαγώνιος, είχα πολύ καλό άλμα. Με είχαν βάλει να διαλέξω ποδόσφαιρο ή βόλεϊ αλλά διάλεξα το ποδόσφαιρο. Γυμναστική, κωλοτούμπες... Τα κάναμε όλα, ήμασταν πολύ γυμνασμένοι».

Αδέρφια είχατε;

«Μία αδερφή πιο μεγάλη και μια άλλη που πέθανε πριν γεννηθώ εγώ».

Άρα ποδόσφαιρο παίζατε με τους φίλους...

«Ναι, στο μέρος που ζούσα είχαμε ένα γήπεδο με χόρτο μιας ομάδας που ήταν στο Α' τοπικό. Εκεί έπαιζα ως σέντερ φορ και έβαζα γκολ, ήμουν ο πρώτος σκόρερ στις ηλικίες αυτές - λόγω του ύψους μου έπαιζα, όμως, με παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας. Τα παιδιά με τα οποία έπαιζα ήταν 2-4 χρόνια μεγαλύτερά μου. Μια μέρα που έλειπε ο τερματοφύλακάς μας, μου ζήτησαν να κάτσω στο τέρμα γιατί ήμουν ο πιο μικρός. Πήγα αρκετά καλά και είχα την τύχη στην αντρική ομάδα να είναι προπονητής ένας παλιός τερματοφύλακας που έπαιξε και στη Β' κατηγορία της Πολωνίας. Αυτός είναι ο Χέντρικ Χάιντα και μέχρι τώρα κάνω ένα τουρνουά κάθε χρόνο για να τιμήσω τη μνήμη του».

Αυτός είναι ο άνθρωπος που... ξεκλείδωσε το ταλέντο σας;

«Ναι, ναι... Ακόμα κι όταν έπαιζα στον Παναθηναϊκό, όποτε πήγαινα στην Πολωνία έκανα ένα τουρνουά μαζί με τον πρόεδρο της ομάδας και γενικά βοηθάω όπως μπορώ. Πέρυσι είχαμε τα 100 χρόνια της ομάδας και ήρθαν κι άλλοι σύλλογοι για να γιορτάσουμε. Μ' αυτόν έκανα ατομικές προπονήσεις και στα 14 μου έπαιζα στο Α' τοπικό βασικός. Μέχρι τα 13,5 ήμουν επιθετικός και σε μισό χρόνο έγινα τερματοφύλακας».

Οι γονείς σας τι δουλειά έκαναν;

«Η μητέρα μου δεν δούλευε, ο πατέρας μου ήταν στα ορυκτά - δούλευε πολλά μέτρα κάτω από τη γη. Πολύ δύσκολη και επικίνδυνη δουλειά».

Ο μπαμπάς σας σάς παρότρυνε να ασχοληθείτε πιο πολύ με το σχολείο;

«Το Ταρνόφσκιε Γκούρι που γεννήθηκα ανήκει στην Σιλεσία, όπου εκεί οι μισοί κάτοικοι δουλεύουν είτε στα ορυκτά είτε στα εργοστάσια. Αυτή η περιοχή μέχρι σήμερα, παρότι έκλεισαν πολλές επιχειρήσεις, συντηρεί τον κόσμο απ' αυτές τις δουλειές».

Ήσασταν καλός μαθητής;

«Δεν καθόμουν να διαβάζω με τις ώρες αλλά ποτέ δεν είχα πρόβλημα με το σχολείο. Τελείωσα το σχολείο με ηρεμία και μετά σπούδασα σχετικά με τα ορυκτά».

«Ούτε που σκεφτόμουν ότι θα γινόμουν επαγγελματίας και τελικά είμαι στους 20 κορυφαίους παίκτες στην ιστορία της Γκόρνικ»

Πότε καταλάβατε ότι θα γίνετε επαγγελματίας;

«Ούτε καν, δεν το σκεφτόμουν αυτό. Με έβλεπαν κάποιες ομάδες, αλλά το τμήμα του σκάουτινγκ δεν ήταν στο επίπεδο που είναι σήμερα. Ήρθαν και με είδαν από την Γκόρνικ, την οποία υποστήριζα από μικρός, με ήθελαν για την Κ18 αλλά δεν πήγα τελικά. 

Στην Γκόρνικ, εν τέλει, πήγα αργότερα και αναδείχθηκα στους 20 καλύτερους ποδοσφαιριστές στην ιστορία της ομάδας. Υπάρχει και μια μεγάλη μου φωτογραφία στο στάδιο.

Tέλος πάντων, εγώ συμμετείχα στα σχολικά πρωταθλήματα στα οποία παίζαμε όλα τα αθλήματα. Στο ποδόσφαιροι φτάσαμε μέχρι τον τελικό με την Ρουχ Χόζουφ, ομάδα στην οποία ήταν ο Βαζέχα. Στον τελικό νικούσαμε 1-0. Και εκεί κατάλαβα ότι από τότε αν ήθελαν μπορούσαν να σε στήσουν. Τότε δεν τιμωρούσαν με κίτρινη και κόκκινη κάρτα αλλά με 2' και 5' λεπτά αποβολής. Ε, απέβαλε ο διαιτητής έναν δικό μας για 2' και όταν ένας άλλος του είπε: "τι κάνεις ρε μ@λ@κ@", έβγαλε κι αυτόν για 5'. Μετά έβγαλε κι άλλον έναν και με 8 παίκτες, σ' αυτό το διάστημα δεχτήκαμε δύο γκολ και τελικά χάσαμε 2-1».

Ο Βαζέχα ήταν αντίπαλός σας εκεί;

«Ήταν πιο μικρός έναν χρόνο και έπαιζε σ' άλλο σχολείο. Εκεί με είδαν οι άνθρωποι της Ρουχ Χορζόφ, που είναι πιο ιστορική ομάδα από την Γκόρνικ. Είχε τελειώσει το ματς και ήταν εκεί τα παιδιά από το σχολείο. Μπιρίτσες, κορίτσια... Καταλαβαίνεις τη φάση. Τους είπα: "Αν θέλετε, ξέρετε που θα με βρείτε". Δεν έδωσα πολλή βάση. Την άλλη μέρα όμως ήρθαν στο χωριό μου, μας πήραν στο αμάξι και μας είπαν: "Σε δύο μέρες να έρθετε οι δύο πρόεδροι για να κάνει δοκιμή ο Γιόζεφ". Η Ρουχ Χορζόφ ήταν πρωταθλήτρια τότε. Εκανα δοκιμή με την πρώτη ομάδα, όπου τερματοφύλακας ήταν ένας που είχε παίξει στο Μουντιάλ του 1978 με την Πολωνία. Είχα την τύχη να έχω και εκεί τρομερό προπονητή τερματοφυλάκων. Εκείνος είπε ότι με ήθελε ως τέταρτο κίπερ στην ομάδα, σε ηλικία 16 ετών.

Μετά την προπόνηση ήταν οι πρόεδροι σε μια μεγάλη αίθουσα, έβαλαν κονιάκ, τσούγκρισαν και συμφώνησαν για τη μεταγραφή μου. Τα λεφτά που πήρε η ομάδα του χωριού μου ήταν 80.000 ζλότι, τέσσερα κομπλέ σετ για εμφανίσεις, συν μπάλες. Μπάτζετ για 10 χρόνια εξασφάλισαν. Φανταστείτε ότι ο πατέρας μου που είχε μεγάλο μισθό έπαιρνε 2.500 ζλότι το μήνα. Με 5 ζλότι στην τσέπη και τι δεν έπαιρνες, βρε. Συμφώνησαν λοιπόν και πήγα στις προπονήσεις».

«Οι γονείς μου νόμιζαν ότι είχα κλέψει τα πρώτα χρήματά μου από το ποδόσφαιρο»

Με τα πρώτα σας χρήματα τι κάνατε; Πώς τα αξιοποιήσατε;

«Τα πήρα και τα έβαλα στο τραπέζι, τα μέτρησαν οι γονείς μου και μου φώναξαν: "Ρε αγόρι μου, από που τα έκλεψες; Πού τα βρήκες; Θα μας πάνε φυλακή"». (γέλια)

Και ξεκινήσατε λοιπόν εκεί πιο επαγγελματικά...

«Ναι... Επαιρνα το λεωφορείο, πήγαινα στη Βίτουμ και από εκεί στο Χορζόφ. Εκανα κάθε μέρα απόσταση 2-2,5 ώρες για να πάω στην προπόνηση. Ανάμεσα στις προπονήσεις έμενα εκεί. Στην τρίτη προπόνηση της ίδιας μέρας είχαμε 400άρι τρέξιμο και άλματα, πλάγια, κάτω 7-8 φορές. Την άλλη μέρα με ξύπνησε η μάνα μου στις 7 παρά για να πάρω πρωινό και να φύγω για την προπόνηση. Το δωμάτιό μου ήταν στον πάνω όροφο - μέναμε σε μονοκατοικία - και δεν μπορούσα να κατέβω τις σκάλες από τον πόνο. Όπως σηκώθηκα, σαν τον "Φράνκεσταϊν", έκανα βήματα πίσω και έκατσα κάτω. Δε είχα μάθει σε τόσα άλματα, δεν μπορείτε να φανταστείτε πόνο. Δεν πήγα στην προπόνηση. Την επόμενη μέρα με ζήτησαν από την ομάδα. "Πού είναι ο Γιόζεφ;", ρώτησαν τη μάνα μου. Τους απάντησε: "Μου σκοτώνετε το παιδί, πάρτε πίσω τα λεφτά σας, δεν μπορεί να περπατήσει. Τι του κάνατε;".

Απάντησαν "Μη φοβάστε", και μετά ανέβαζαν σταδιακά την ένταση μ' έναν πολύ ωραίο βοηθό που είχαν. Μετά πήγαμε για προετοιμασία στο Ζακουπάνε... Πρωί βουνό, απόγευμα προπόνηση και βράδυ ποδοβόλεϊ. Ήμουν 4ος τερματοφύλακας και στη συνέχεια έγινα 3ος. Ήμασταν η πρωταθλήτρια ομάδα και ξεκινήσαμε νομίζω με 2 νίκες και 2 ισοπαλίες αλλά μετά κάναμε 9 σερί ήττες - λογικό να πάμε στις τελευταίες θέσεις. Η νίκη τότε μετρούσε 2 βαθμούς. Διώχνουν τον προπονητή, πήραν άλλον και πήγαμε στην έδρα της Βίσλα Κρακοβίας. Σ' εκείνο το ματς, όμως, δεν έκατσε στον πάγκο ο νέος προπονητής.

Βγαίνει, λοιπόν, η 11άδα και λέει ο υπηρεσιακός προπονητής: "Μπροστά παίζει ο τάδε, στο κέντρο αυτοί, άμυνα αυτοί... τέρμα ο Γιόζεφ". Εγώ δεν το κατάλαβα. Με σκούντησαν και μου λένε, "ρε μ@λ@κ@ παίζεις", κάνω εγώ: "Παίζω; πάμε, πάμε". Γελάσαμε όλοι. Θυμάμαι ότι στο ζέσταμα είχα άγχος, έτρωγα κάτι γκολάκια, γελούσαν στην εξέδρα και άκουγα να λένε: "να σουτάρετε από μακριά". Ήμουν κι έτσι αδύνατος... Τελικά, έκανα ένα φανταστικό ματς, ήμασταν και μπροστά στο σκορ και τελικά στο 88' μας ισοφάρισαν. Κάθε Κυριακή είχαμε στην Πολωνία μια αθλητική εκπομπή, την οποία παρουσίαζε ο αντίστοιχος "Διακογιάννης" της χώρας. Και εκείνη την αγωνιστική είπε: "Βρήκαμε ένα μεγάλο ταλέντο". Μετά κάναμε ένα καλό σερί και δεν μπορούσε να με βγάλει ο προπονητής. Στη συνέχεια έπρεπε να πάω στην προεπιλογή της Εθνικής Νέων. Πήγαμε στην προετοιμασία από την οποία μείναμε 18 άτομα και πήραμε την πρόκριση στην τελική φάση της Γερμανίας το 1981. Εκεί, φτάσαμε στον τελικό, αλλά έλειπα από την ομάδα. Επέστρεψα και τέσσερις αγωνιστικές από τη λήξη του πρωταθλήματος ήμασταν τρίτοι από το τέλος κι οι δύο έπεφταν. Με βάζει σ' ένα εντός έδρας ματς όπου νικήσαμε και στα τελευταία δύο ματς πήγαμε στην έδρα του τελευταίου που επικρατήσαμε με 2-1 και μετά παίξαμε με τον προτελευταίο, με τον οποίο πήραμε ισοπαλία. Τελευταία αγωνιστική παίξαμε με την Βίτσεφ Λοτζ. Με "Χ" εμείς σωθήκαμε και εκείνοι πήραν το πρωτάθλημα. Από τότε οι φίλαθλοι της Ρουχ και της Βίτσεφ είναι αδελφοποιημένοι».

Είχε κανονιστεί να έρθει «Χ»;

«Δεν ξέρω, ήμουν νεαρός. Εγώ ποτέ δεν μπήκα σ' αυτά τα κόλπα. Εμεινα στην ομάδα πέντε χρόνια, ενδιάμεσα πήγα και στο Μουντιάλ Κ20 και πήραμε την 3η θέση».

Αυτές οι εμπειρίες...

«Δεν είχα τη βοήθεια που έχουν σήμερα τα πιο πολλά παιδιά. Ό,τι έκανα το έκανα από μόνος μου, οι γονείς μου είχαν άλλες δουλειές. Εγώ πήγαινα μόνος μου με το λεωφορείο, δεν υπήρχαν κινητά. Νύχτα, αλλάζοντας δύο λεωφορεία και περπατούσα 4 χιλιόμετρα για να πάω σπίτι μου. Αυτά όμως μπορούν να σε κάνουν πιο δυνατό».

«Είχε γίνει μεγάλη φασαρία όταν πήγα από την Γκόρνικ από την Ρουχ Χορζόφ»

H πρώτη σας επαφή με τον Βαζέχα πότε ήταν;

«Στην Ρουχ Χορζόφ. Εγώ ήμουν στην πρώτη ομάδα κι ο Χρήστος στην Κ19. Εκεί κάθε περιφέρεια είχε το δικό της πρωτάθλημα. Παρόλο που ήμουν στην πρώτη ομάδα, με έβαλαν να παίξω μ' αυτήν την ομάδα. Ο Χρήστος μπήκε το '83 στην πρώτη ομάδα και παίξαμε δύο χρόνια μαζί. Ήμασταν μαζί και στις εθνικές. Παίξαμε και 5 χρόνια αντίπαλοι, όταν πήγα στην Γκόρνικ. Ήταν να σαν να πηγαίνεις από τον Παναθηναϊκό στον Ολυμπιακό - μεγάλη φασαρία είχε γίνει».

Δηλαδή;

«Ήθελαν να με τιμωρήσουν για 3 χρόνια, αλλά τελικά με τιμώρησαν για 8 μήνες».

Γιατί;

«Ε, δεν ήθελε η Ρουχ να με πουλήσει, άλλες εποχές, τα συμβόλαια ήταν μεγάλα σε διάρκεια. Ήταν κι ο κομμουνισμός. Το όνειρό μου όμως ήταν να παίξω στην Γκόρνικ. Ήταν η ομάδα που υποστήριζα μικρός. Πηγαίναμε με ένα μικρό βανάκι στο γήπεδο για να βλέπουμε τα ματς. Καθόμασταν σε κάτι καρέκλες. Στο ίδιο σημείο είναι και το καινούργιο γήπεδο. Εκανα καλή επιλογή όμως γιατί πήραμε σ' αυτά τα πέντε χρόνια 4 πρωταθλήματα και τη μία φορά βγήκαμε δεύτεροι. Ήταν μια φανταστική περίοδος - είχαμε φανταστική ομάδα για τα πολωνικά δεδομένα».

Είχατε παίξει και αντίπαλος του Ολυμπιακού.

«Ναι, ναι...».

Ήταν η πρώτη σας επαφή με την Ελλάδα και τις ελληνικές ομάδες;

«Όχι, είχαμε έναν παίκτη τον Κριστόφ Μπάραν, ο οποίος είχε πάει στη Λάρισα κι έτσι είχαμε πάει και για προετοιμασία στην πόλη. Παίξαμε με Λάρισα, Τρίκαλα... Είχαμε πάει στα Μετέωρα».

Εσείς πώς χαλαρώνατε;

«Χαλαρώναμε με την κουβέντα, την κ@υλ@ντ@. Θυμάμαι μια φορά παίζαμε στο Λονδίνο σ'ένα τουρνουά με Σαμπντόρια και Αρσεναλ. Η Σαμπντόρια είχε τον Μπόσκοφ προπονητή, με παίκτες τους Βιάλι, Μαντσίνι, Κάτανετς, Λομπάρντο... Όλοι αυτοί ήταν στο σαλόνι. Όποιοι κάπνιζαν, κάπνιζαν μπροστά του. Τι να πεις στον Βιάλι; Να μην καπνίζει; Αυτός τον έβγαλε πρωταθλητή.

«Πήγαμε στον Δανιήλ και του είπαμε: "Κοίτα τι κάνουν κόουτς". Και μας απάντησε: "Δεν υπάρχουν αυτοί, τι είναι αυτοί;"»

Από τους προπονητές που είχατε ποιοι σας έχουν μείνει;

«Ο Ρότσα ωραίος χαρακτήρας, ο Δανιήλ πιο σοβαρός, γερμανικής σχολής, πειθαρχημένος, αλλά για μένα ο καλύτερος προπονητής ήταν ο Όσιμ. Μου άρεσε και ως προπονητής, είχε ένταση η προπόνηση μαζί του».

Θυμάστε κάτι προσωπικό μαζί του;

«Ναι, χάσαμε στον ΠΑΟΚ 3-1 με κάτι γκολ... με τη μπάλα να χτυπάει στον Καλλιτζάκη και να μπαίνει μέσα. Μετά παίζαμε με τον Άρη, σε ματς που ήρθε 1-1. Είχε πολύ κόσμο μπροστά μου και δέχτηκα ένα γκολ κάτω από τα πόδια.

Τότε ήταν που οι "καλοί" δημοσιογράφοι άρχισαν να γράφουν: "Τέλειωσαν τα ψωμιά των Πολωνών, ένας τα τρώει, ένας δεν σκοράρει". Τώρα, κάποιοι απ' αυτούς το παίζουν φίλοι. Εγώ δεν κρατάω κακίες όμως.

Με φώναξε, λοιπόν, ο Όσιμ και με ρώτησε για το πώς είμαι. Του απάντησα "είμαι μια χαρά". Μου είπε ότι έγραφαν πως θέλω ξεκούραση. Του εξήγησα ότι είμαι μια χαρά και φώναξε το συνεργάτη του, βγάζοντας τα νεύρα του για όσα έγραφαν. Από εκείνη στιγμή ξεκίνησε το σερί με τα 10 ματς χωρίς γκολ. Και πάμε στην Καλαμαριά. Εκεί φώναξαν τα κανάλια και είπα: "Τώρα που ήρθαν τα κανάλια θα σπάσει το ρεκόρ. Ε, το ματς ήρθε 2-2, με τον Όσιμ να βρίζει».

Γούρια είχατε;

«Εμπαινα πάντα με το αριστερό στον αγωνιστικό χώρο».

«Ο Βλάχος είπε στον Γεωργαμλή να πάει να γ@&^$@εί γιατί δεν μπορούσε να μου βάλει γκολ χαμηλά»

Αλλες ωραίες ιστορίες;

«Ε, όταν θα γράψω το best seller μου... Αν γράψω αυτά που είδαν τα μάτια μου οι μισοί θα με αποθεώνουν κι οι άλλοι μισοί θα με βρίζουν. Είναι πολλές οι ιστορίες... Εμείς, είχαμε παίκτες που ήξεραν από καλαμπούρι. Και το καλό είναι ότι αυτοί που δεν έκαναν προπόνηση, έλεγαν: ¨Ρε μ@λ@κ@ τρέξε μη σε πλακώσω". Ο Βαγγέλης Βλάχος ήταν ωραίος, έκανε πολλή παρέα με τον "Κόκο" (Λύσανδρος Γεωργαμλής). Εκαναν σουτ κι εγώ πάντα έμενα μετά την προπόνηση με τον "Σάρο" (Σαραβάκος). Ο Γεωργαμλής είχε δυνατά κουντεπιέ, ο Βλάχος ήταν πιο τεχνίτης. Ε, του είπε: "Ρε μ@λ@κ@, χαμηλά τη μπάλα, στα ψηλά είναι καλός". Εγώ ήμουν καλός στα χαμηλά. Μου έριχνε ο Βαγγέλης χαμηλά και τα έπιασα όλα, με τον Βλάχο να του λέει: "Ρε Κόκο άντε γ@$$ου, στα χαμηλά είναι πιο καλός"».

«Πήγα στον Απόλλωνα Σμύρνης γιατί... το σπίτι μας ήταν στα τούβλα»

Όταν έκλεισε η καριέρα σας, υπήρξε κάτι που δεν ζήσατε;

«Όχι, όχι... Η βλακεία ήταν στο τέλος μόνο, που είχα προτάσεις από καλύτερες ομάδες, αλλά έμεινα στην Αθήνα. Αλλά τότε φτιάχναμε το σπίτι και μου είπε η σύζυγός μου: "Θα με αφήσεις τώρα που είμαστε στα τούβλα;". Κι έτσι πήγα στον Απόλλωνα. Θα μπορούσα να πάω και στον Ιωνικό του Κανελλάκη, με τον Μπρούστερ, αλλά ο "Καπετάνιος" μού ζήτησε να πάω στον Απόλλωνα και είπα "εντάξει". Είχα προτάσεις από ΠΑΟΚ, Ηρακλή... Στον Ηρακλή ήθελα να πάω, αλλά η γυναίκα μου με κράτησε εδώ.

Στον Αθηναϊκό πήγα σε μια εποχή που ήθελα να σταματήσω, αλλά ανέλαβε προπονητής ο Κόβης τον οποίο εκτιμώ πολύ. Στον Απόλλωνα πηγαίναμε για προπονήσεις στα Κιούρκα, στη Ριζούπολη, στο ΟΑΚΑ και τους ζητούσα να μέναμε για παραπάνω προπόνηση και μου έλεγαν: "Τρελός είσαι; Θα κάνουμε σουτ και σέντρες;". Ε, σε παρασέρνει η μιζέρια και λες "τέλος".

Στον Αθηναϊκό ήταν ένας μάνατζερ που έπρεπε να βάλει τους παίκτες του. Νικήσαμε τον Πανιώνιο 2-1 και μετά μου είπαν ότι έπρεπε να βάλει άλλους για να τους πουλήσουν. Το ίδιο έγινε και στον Απόλλωνα».

Η ζωή μετά τη μπάλα πώς ήταν;

«Εμένα μου αρέσουν οι Ακαδημίες, τα παιδιά και ίσως να είναι βλακεία μου που δεν έγινα προπονητής».

«Αυτοί που μου ζήτησαν βιογραφικό δεν ήξεραν από μπάλα, ίσως να ήξεραν βόλεϊ»

Η Ελλάδα είναι πατρίδα σας;

«Είναι λες και είμαι στην Πολωνία. Τα πρώτα χρόνια λες να μείνω δύο χρόνια, μετά όμως κοιτάς τα παιδιά. Τα παιδιά μου πήγαν στο Αμερικάνικο κολλέγιο, μετά έχεις αποκτήσει φίλους, έχεις τη ζωή σου κι αν περνάς καλά δεν φεύγεις.

Εγώ κι η σύζυγός μου είμαστε τώρα στο σπίτι. Εχουμε και το σκυλάκι μας, τις δουλειές μας, εγώ είμαι στην εταιρία του κύριου Τάκη Παναγάκου, την Admiral. Ευχαριστώ πολύ και τον κ. Τάκη και το γιο του για όλα αυτά τα χρόνια. Η γυναίκα μου δουλεύει στο λογιστήριο της εταιρίας τους. Βρήκα στο δρόμο μου καλούς ανθρώπους που με βοήθησαν και τους βοήθησα. Μερικές φορές ο Παναθηναϊκός έπαιζε με άλλη μάρκα κι εγώ έπαιζα με τη φανέλα της Reus. Σε κάθε ματς ο Μαυροκουκουλάκης πλήρωνε πρόστιμο 10.000 ελβετικά φράγκα. Ο "Καπετάνιος" μού ζήτησε να τη βγάλω και εγώ του έλεγα: "Πρόεδρε είναι η τυχερή, θα πάμε στον τελικό μ' αυτήν". Μου έλεγε: "Αντε παίξε". Τώρα αυτή τη φανέλα την έχει ένας Παναθηναϊκός στο σπίτι του, ο Κώστας. Αυτός μαζεύει όλες τις φανέλες μου».

Ο Βάντσικ δεν έχει θέση στο ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο; Δεν θα μπορούσατε να είστε στον Παναθηναϊκό;

«Σας είπα ότι τα παλιά χρόνια ήταν να πάω στην ομάδα, αλλά μου ζήτησαν το βιογραφικό μου. Δεν ήξεραν πώς είναι η μπάλα αυτοί οι άνθρωποι. Ή ήμουν τόσο κακός ή δεν έκανα για μπάλα. Αν ήταν ο "Καπετάνιος" δεν θα ήμουν στον Παναθηναϊκό; Αυτοί όμως που ήταν τότε δεν ήξεραν από μπάλα... Ίσως γνώριζαν από βόλεϊ. Είχαμε συμφωνήσει σε όλα και ένας παράγοντας εκεί μού είπε: "Δεν μας φέρατε το βιογραφικό σας;". Ε, όπως ήμουν σηκώθηκα και έφυγα.

«Το μεγαλύτερο όπλο στη ζωή μου είναι η γυναίκα μου. Είμαστε μαζί 40 χρόνια, είναι ένας άγγελος»

Στη ζωή δεν μου χαρίστηκε τίποτα. Βρήκα στο δρόμο μου κάποιους ανθρώπους που με βοήθησαν πολύ και γι' αυτό κάνω και κάθε χρόνο στην Πολωνία αυτό το ματς προς τη μνήμη του πρώτου μου προπονητή. Το μεγαλύτερο όπλο στη ζωή μου είναι η γυναίκα μου. Είμαστε μαζί 40 χρόνια, είναι ένας άγγελος. Εμεινε μ' έναν ποδοσφαιριστή όπου έκανε συνεχώς ταξίδια και είχε να μεγαλώσει δύο μικρά παιδιά. Της βγάζω το καπέλο. Γύριζα στο σπίτι και πάντα είχα φαγητό, πάντα με ξεκούραζαν. 

Εχουμε δύο φανταστικές κόρες. Επέστρεφα στο σπίτι και το βράδυ ξαπλώναμε μαζί και μου έλεγαν τα νέα τους από το σχολείο. Καμιά φορά κοιμόμασταν και μαζί. Μερικές φορές όταν επέστρεφα από ταξίδια όπου χάναμε, έβλεπες τη ζεστή αγκαλιά της γυναίκας σου και των παιδιών σου και όλα τα νεύρα σού έφευγαν. Όπως και το άγχος και το στρες. Αυτό είναι το μυστικό. Τώρα είμαι και παππούς, έχω και δύο εγγόνια και ακόμη κάνουμε διαλόγους με τη σύζυγό μου. Αναρωτιέμαι αν είναι παράξενο ή καλό και νομίζω είναι καλό. Όταν περάσεις τις δυσκολίες με τον άνθρωπό σου, μετά όλα τα βλέπεις με άλλη ματιά».