Έλενα Κουντουρά

Στίβος

What if … Αν δεν είχα σταματήσει τον πρωταθλητισμό, η ζωή μου θα είχε εξελιχθεί πολύ διαφορετικά. Δεν θα είχα σίγουρα την πολυετή διεθνή καριέρα στην παγκόσμια βιομηχανία της μόδας, ούτε ενδεχομένως τους ανοικτούς ορίζοντες που απέκτησα από πολύ νωρίς, ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο  και γνωρίζοντας διεθνείς προσωπικότητες μέσα από τις επαγγελματικές μου συνεργασίες. Ίσως και να μην είχα ασχοληθεί με τα κοινά και την πολιτική, όπου αγωνίζομαι με  όλες μου τις δυνάμεις τα τελευταία είκοσι χρόνια για να προσφέρω στην πατρίδα μας.      

Το άθλημα μου ήταν τα 100 μέτρα με εμπόδια και το άλμα εις ύψος. Η  πρόκληση για μένα ήταν ότι ήταν τεχνικά αγωνίσματα, που όμως ταίριαζαν απόλυτα  στο σωματότυπό μου. Τα αγάπησα και τα δύο, παρόλο που είναι τελείως διαφορετικά και είχαν το καθένα ιδιαίτερες απαιτήσεις. Μου πρόσφεραν πολύ μεγάλες συγκινήσεις και υπέροχες εμπειρίες.

Όλα ξεκίνησαν όταν για πρώτη φορά ως παιδί είδα στην τηλεόραση το πανελλήνιο πρωτάθλημα στίβου και συγκεκριμένα τα 400 μέτρα με εμπόδια ανδρών όπου συναγωνίζονταν ο Γιώργος Παρής και ο Σταύρος Τζωρτζής. Μαγεύτηκα. Από τότε δεν έχανα καμία μετάδοση πανελληνίου πρωταθλήματος και ζήτησα από τους γονείς μου να με γράψουν στον εθνικό γυμναστικό σύλλογο, που ήταν κοντά στο σπίτι μου. Παθιάστηκα τόσο πολύ που από τη στιγμή που ξεκίνησα τις προπονήσεις στην ηλικία των 15 ετών, ο στίβος έγινε η ζωή μου όλη.

Η αθλήτρια πρότυπο για μένα ήταν εκείνη την εποχή η Ιταλίδα πρωταθλήτρια του στίβου και Ολυμπιονίκης στο άλμα εις ύψος Σάρα Σιμεόνι. Ήταν η  πρώτη γυναίκα που κατάφερε να υπερπηδήσει τα δύο μέτρα και κατέρριψε δύο φορές το παγκόσμιο ρεκόρ στο αγώνισμα.

Σταμάτησα τον πρωταθλητισμό μετά από έναν τραυματισμό, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου  στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών,  στη Σχολή φυσικής  αγωγής ΤΕΦΑΑ, εξαιτίας της πλήρους αδιαφορίας των παραγόντων της Εθνικής Ομάδας Στίβου  και  της  Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού για τους πρωταθλητές φοιτητές. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τότε οι αθλητές και αθλήτριες που σπούδαζαν παραμένουν τα ίδια μέχρι και σήμερα, και οι παθογένειες αυτές δεν έχουν εξαλειφθεί.

Η πιο δύσκολη στιγμή στην αθλητική μου καριέρα ήταν όταν μετά από τον τραυματισμό μου,  αποφάσισα να εγκαταλείψω τον πρωταθλητισμό και το  όνειρό μου, που ήταν η συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που είναι μέχρι σήμερα μία ανεκπλήρωτη επιθυμία.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα απολύτως τίποτα. Ο  πρωταθλητισμός ήταν για μένα φιλοσοφία και  στάση ζωής, και άξιζε όλες τις θυσίες που έκανα. Αφοσιώθηκα σε πολύωρες και σκληρές προπονήσεις, βάζοντας κάθε φορά νέους στόχους. Αργότερα, στο  στίβο της ζωής, αφού είχα αποκτήσει  πλέον όλα τα εφόδια και τη  νοοτροπία του πρωταθλητή, με σκληρή δουλειά, με προσήλωση και με ήθος συνέχισα να αγωνίζομαι και να σημειώνω πρόοδο και επιτυχία σε όλους τους χώρους, με τους οποίους ασχολήθηκα: στον πρωταθλητισμό, στη διεθνή  μου καριέρα στη μόδα, στις εκδόσεις, στον εθελοντισμό,  στο κοινωνικό μου έργο και  στην πολιτική. Με το ίδιο πάθος αγωνίστηκα ως Υπουργός Τουρισμού για να καταστήσω την Ελλάδα παγκόσμια πρωταθλήτρια στον τουρισμό  και σήμερα από τη θέση μου στην Ευρωβουλή εργάζομαι σκληρά προς όφελος της πατρίδας μας.

Η δική μου ξεχωριστή αθλητική στιγμή ήταν όταν σε ηλικία μόλις 16 ετών έλαβα μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Στίβου Γυναικών και Ανδρών  και κατέκτησα το χρυσό μετάλλιο, ως η πιο μικρή σε ηλικία αθλήτρια που συμμετείχε στην κούρσα των 100 μέτρων με εμπόδια, επιτυγχάνοντας πανελλήνια νίκη γυναικών και παράλληλα  πανελλήνιο ρεκόρ νεανίδων.

Ο αθλητισμός σήμερα στη ζωή μου υπάρχει στην καρδιά μου στην ψυχή μου. Παρακολουθώ τους αθλητές και τις αθλήτριες σε όλα τα αγωνίσματα διότι γνωρίζω καλά τις θυσίες και τον προσωπικό τους αγώνα για να καταφέρουν να διακριθούν με τις   επιδόσεις τους, να κατακτήσουν μία θέση στο βάθρο και να τιμήσουν την πατρίδα μας. Και σε κάθε επιτυχία τους, νιώθουμε όλοι εμείς οι  Έλληνες υπερήφανοι.

Αυτό που κέρδισα από τον αθλητισμό είναι ότι ολοκληρώθηκα ως προσωπικότητα, απέκτησα πειθαρχία, έμαθα να βάζω στόχους στη ζωή μου, να προχωρώ μπροστά με την αρχή του «ευ αγωνίζεσθαι»  και  να προσπαθώ να ξεπεράσω πάντα τον εαυτό μου. Έμαθα όταν πέφτω να σηκώνομαι και να προσπαθώ ξανά. Όλα αυτά ήταν μαθήματα ζωής, με τα οποία πορεύτηκα σε όλη μου την προσωπική και επαγγελματική διαδρομή  και με έκαναν καλύτερο άνθρωπο.

Ο αθλητισμός των γυναικών σήμερα έχει εξελιχθεί πολύ. Οι Ελληνίδες πρωταθλήτριες ξεχωρίζουν με το ταλέντο τους και την αγωνιστικότητά τους, επιτυγχάνοντας  σπουδαίες επιδόσεις  και  διεθνείς διακρίσεις στις παγκόσμιες και ολυμπιακές διοργανώσεις. Υπάρχουν επίσης εξαιρετικοί προπονητές που βρίσκονται δίπλα τους σε κάθε βήμα, παρόλο που στις περισσότερες περιπτώσεις, ακόμη και μέχρι σήμερα, η Πολιτεία δεν παρέχει στις αθλήτριες και στους αθλητές μας τη στήριξη που πραγματικά χρειάζονται και αξίζουν.

Η κορυφαία αθλητική στιγμή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Άτλαντα το 1996, στην  επέτειο των 100 ετών από τους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, όταν η Νίκη Μπακογιάννη κατέρριψε τρεις φορές το πανελλήνιο ρεκόρ στο άλμα εις ύψος  και κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο με 2.03 μέτρα.  Η συγκίνησή μου ήταν απερίγραπτη. Ζούσα την κάθε στιγμή, παρακολουθώντας αυτόν τον μεγάλο αγώνα και πανηγύρισα με δάκρυα χαράς  τη διάκριση που πέτυχε αυτή η σπουδαία αθλήτρια, με απίστευτη δύναμη ψυχής.

Νίκη Κάρτσωνα

Ρυθμική Γυμναστική

Το άθλημα μου, που αγάπησα και με αγάπησε, είναι η ρυθμική γυμναστική. Με εντυπωσίαζε αυτή η αθόρυβη τελειότητα στις κινήσεις...

Όλα ξεκίνησαν όταν στην πολυκατοικία που μέναμε τότε, είδα ένα κορίτσι με πόση ευκολία έφερνε το πόδι της στο κεφάλι της και τότε είπα αυτό θέλω να κάνω και εγώ. Τόσο απλά.

Η αθλήτρια πρότυπο για μένα ήταν η Μαρία Αλεβίζου. Η 1η αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής στην Ελλάδα που μαζί με την Ελένη Μιχοπούλου κατάφεραν και πέτυχαν να κάνουν τη ρυθμική γνωστή στην Ελλάδα και αργότερα να έρθουν μεγάλες διακρίσεις στο εξωτερικό.

Σταμάτησα τον πρωταθλητισμό γιατί έτσι και αλλιώς η ρυθμική έχει ημερομηνία λήξης και το κορμί θέλει ξεκούραση, φροντίδα και αγάπη μετά από αρκετά χρόνια ατελείωτων προπονήσεων και αγώνων.

Οι πιο δύσκολες στιγμές στην αθλητική μου καριέρα ήταν όταν μερικές φορές το χρόνο που μου επέτρεπαν οι αθλητικές μου υποχρεώσεις από την εθνική ομάδα να κατέβω στην καλαμάτα και να δω την οικογένεια μου, η επιστροφή πάντα σε ένα ταξί ήταν δύσκολη και γεμάτη δάκρυα. Για ένα παιδί στην εφηβεία που αποχωρίζεται την αγκαλιά της οικογένειας του και που το θέλω του για το άθλημα που αγαπά είναι τόσο μεγάλο, υπήρξαν δύσκολες στιγμές σε όλη την πορεία μου στη ρυθμική γυμναστική. 

Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα έκανα ό, τι έκανα γιατί γι’ αυτό σήμερα είμαι εδώ που είμαι έχοντας πάρει τις εμπειρίες μου και τα μαθήματά μου. Το παρελθόν είναι παρελθόν. Το παρών έτσι και αλλιώς είναι μόνος χρόνος που ζούμε. 

Η δική μου ξεχωριστή αθλητική στιγμή ήταν η κατάκτηση της 3ης θέσης σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα με την εθνική ομάδα το 1992 ήταν η καλύτερη στιγμή σε μία ελληνική ομάδα που μόλις ξεκινούσε τις μεγάλες διακρίσεις σε διεθνείς αγώνες.

Ο αθλητισμός σήμερα στη ζωή μου είναι από την κερκίδα, παρακολουθώντας και θαυμάζοντας τον γιο μου, να παίζει μπάσκετ και να αγαπά κάτι τόσο πολύ.

Αυτό που κέρδισα από τον πρωταθλητισμό, χάνοντας παράλληλα κάποια άλλα, είναι ο σεβασμός αρχικά στους άλλους, η επιμονή και το πείσμα μου, η στοχοπροσήλωση και να μην τα παρατάω παρά μόνο όταν το αποφασίσω εγώ - Δύσκολη δηλαδή η περίπτωσή μου.

Ο αθλητισμός γυναικών σήμερα… Οι γυναίκες σήμερα στον αθλητισμό είναι δύναμη. Έτσι και αλλιώς πάντα πίστευα και πιστεύω πως οι γυναίκες μπορούν να καταφέρουν πολλά και το έχουμε αποδείξει τόσα και τόσα χρόνια.. Δεν χρειάζονται έτσι και αλλιώς πολλά λόγια. Οι επιτυχίες είναι εκεί και έχουν γράψει την ιστορία τους. 

Η κορυφαία αθλητική στιγμή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου από τον αθλητισμό που δεν θα φύγει από το μυαλό μου, δεν έχει να κάνει με επιτυχίες ή αποτυχίες. Δεν έχει να κάνει με τις ατελείωτες ώρες προπόνησης που κάναμε κάθε μέρα ή την πείνα για να είμαστε αδύνατες. Έχει να κάνει με ένα 13χρονο πεισματάρικο κορίτσι που άφησε το σπίτι του και έμεινε μόνο του στους ξενώνες του ολυμπιακού σταδίου τότε, για να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα. Να είναι μέλος της εθνικής ομάδας της ρυθμικης γυμναστικής. 

Ναταλία Δραγούμη

Βόλει

ΤΤο άθλημα μου ήταν η ενόργανη γυμναστική και έπειτα το βόλεϊ. Η ενόργανη γυμναστική ήταν το άθλημα που με έκανε να νιώσω αθλήτρια και από εκεί ξεκίνησαν όλα για μένα, από την ομάδα του ΖΑΟΝ.

Όλα ξεκίνησαν όταν η αδερφή μου είχε ξεκινήσει βόλεϊ, στο Ζηρίνειο στάδιο στην Κηφισιά, και έμαθε πως θα ανοίξει τμήμα ενόργανης για μικρά κορίτσια. Τότε με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ, που ήμουν 6 ετών και με χαρά συμφώνησα. Και κόλλησα. Ήμουν γενικά ένα πολύ ζωηρό παιδί, αγοροκόριτσο θα έλεγα αλλά με θηλυκότητα και ήμουν αρκετά αθλητική, τα κατάφερνα στα αθλήματα. Μου άρεσε να σκαρφαλώνω, να τρέχω, έκανα ποδήλατο χωρίς χέρια, πατίνια, σκι θαλάσσης και οτιδήποτε τέτοιο. Ήμουν σκανταλιάρα. Όταν βρέθηκα στη γυμναστική ένιωσα κατευθείαν σα να βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον, σαν στο σπίτι μου. Οι ασύμμετροι ζυγοί ήταν το αγαπημένο μου όργανο και είχα μόνιμα μελανιές. Όταν είχα ψηλώσει πολύ για την ενόργανη, πήγα… δίπλα στο βόλεϊ ξανά στον ΖΑΟΝ Κηφισιάς. Έπειτα συνέχισα στην ομάδα των Βριλησσίων, που μας έκαναν προετοιμασία για την Α1 κατηγορία. Το βόλεϊ μου πήγαινε πάρα πολύ και το συνεχίζω ακόμα!

Η αθλήτρια πρότυπο για μένα ήταν η Νάντια Κομανέτσι. Τότε που ξεκίνησα ενόργανη εγώ τη θαυμάζαμε όλοι, ήταν η θεά μας.

Σταμάτησα τον πρωταθλητισμό όταν ξεκίνησα στη τη δουλειά μου. Όταν ήμουν 14 ετών σταμάτησα από την ενόργανη για να ψηλώσω, με την προοπτική να επανέλθω. Ήμουν ήδη μία από τις ψηλότερες αθλήτριες στην ενόργανη και όταν σταμάτησα πήρα απότομα πολύ ύψος. Όταν επέστρεψα ο προπονητής μου είπε πως είμαι πιο ψηλή ακόμη και από αυτόν και πως δεν με «χωράνε» πια οι ζυγοί και ούτε μπορεί να με βοηθήσει. Τότε μου πρότεινε να συνεχίσω την προπόνηση αλλά να μην είμαι στην αγωνιστική ομάδα όμως επειδή είμαι αρκετά ανταγωνιστική δεν το δέχτηκα και σταμάτησα. Και έπειτα, αφού έκανα για χρόνια πρωταθλητισμό στο βόλεϊ και έπειτα προσπάθησα να συνδυάσω το βόλεϊ με τις σπουδές μου στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου με τις προπονήσεις αλλά δεν γινόταν. Προσπάθησα να πηγαίνω τα Σαββατοκύριακα στους αγώνες των νεανίδων όμως μετά το θέατρο με απορρόφησε και τελικά σταμάτησα βόλεϊ.

Η πιο δύσκολη στιγμή στην αθλητική μου καριέρα ήταν όταν σε έναν αγώνα επίδειξης είχε έρθει ο πατέρας μου να με δει, για πρώτη φορά, και από το τρακ ξέχασα τη χορογραφία μου. Ήμουν στο ταπί, ξεκίνησα το πρόγραμμα και ξαφνικά «έπαθα σεντόνι», δεν θυμόμουν τι πρέπει να κάνω στη χορογραφία και ξεκίνησα τα φλικ-φλακ μέχρι που δεν μπορούσα να κάνω άλλα. Τότε, σταμάτησα μες τη μέση του ταπί και βάζω τα χέρια στο πρόσωπό μου και ξεκινάω να κλαίω. Ήταν τόσο το τρακ για τον μπαμπά μου, τον οποίο έχασα πρόσφατα.

Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζα τίποτα στην πορεία μου στον αθλητισμό. Η ενόργανη είναι η μεγάλη μου αγάπη, όταν βλέπω το άθλημα νιώθω πως μου λείπει, νοσταλγώ. Σίγουρα, πάντως, αν δεν ήμουν ηθοποιός θα ήμουν αθλήτρια. Δεν ξέρω αν θα ήμουν πρωταθλήτρια αλλά θα ήμουν αθλήτρια.

Η δική μου ξεχωριστή αθλητική στιγμή ήταν όταν πηγαίναμε σε αγώνες εκτός έδρας με την ομάδα ενόργανης. Επειδή ήμασταν μικρά ήταν σαν όνειρο, σαν να πηγαίναμε συχνά πενθήμερες εκδρομές. Τότε δεν ταξιδεύαμε συχνά, ήταν πάρα πολύ ωραίο αυτό και οι στιγμές από τα ταξίδια μου έχουν μείνει. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν ήμασταν στην Αίγινα διακοπές και έπαιζα ένα μεικτό σε ένα γήπεδο, ένα μπλοκ καταπληκτικό που έκανα σε άνδρα αθλητή. Θυμάμαι επίσης και μία στιγμή στην ενόργανη, που δοκίμασα, σε επιδείξεις, να κάνω πρώτη φορά φλικ-φλακ στη δοκό ενώ δεν ήμουν έτοιμη να το κάνω. Το έκανα και… «σκοτώθηκα», ήταν πολύ προχωρημένο αλλά πείσμωσα και λέω «θα το δοκιμάσω».

Ο αθλητισμός σήμερα στη ζωή μου υπάρχει. Γύρισα ξανά στο βόλεϊ και εδώ και περισσότερα από 10 χρόνια κάνω προπονήσεις στο κλειστό προπονητήριο για beach volley στο ΟΑΚΑ. Κάνω προπονήσεις όλο τον χειμώνα στο beach volley κανονικά, έχω και πάρα πολύ καλή τεχνική. Δεν έχω τον χρόνο να κατεβαίνω σε τουρνουά, η δουλειά μου δεν μου το επιτρέπει, αλλά δεν είναι και κάτι που επιθυμώ. Εγώ θέλω να κάνω τις προπονήσεις μου, τις οποίες συνδυάζω και με πιλάτες, και έχω βρει τη γυμναστική που μου αρέσει. Μου έχει αφήσει πολλά καλά ο αθλητισμός, σκεφτείτε ακόμη μπορώ να περπατάω με τα χέρια… Βέβαια ακόμη δεν είμαι ευλύγιστη, δεν έχω καθόλου καλά ανοίγματα αλλά έχω πολύ καλό μυϊκό σύστημα.

Αυτό που κέρδισα από τον αθλητισμό είναι η εσωτερική πειθαρχία. Ο αθλητισμός είναι πάρα πολύ κοντά στο θέατρο στη νοοτροπία. Ας πούμε η συγκέντρωση που έχεις πριν τρέξεις για να κάνεις το άλμα σου στον ίππο, δεν απέχει καθόλου από τη συγκέντρωση που έχεις πριν δρασκελίσεις και βγεις από τα παρασκήνια στη σκηνή. Η ομαδικότητα επίσης. Την έννοια της μπάλας τη χρησιμοποιούμε πάρα πολύ σαν έννοια στη εκπαίδευση των ηθοποιών γιατί είναι «στέλνω κάτι», παρομοιάζουμε τη μπάλα με τον λόγο ότι σου στέλνω καλή πάσα για να την πιάσεις όπως στέλνω μία ωραία ατάκα κι εσύ πετάς την άλλη ατάκα πάρα πολύ καλά. Η εσωστρέφεια, η εξωστρέφεια, το πως εκφράζεσαι, οι φωνές που βγάζεις που έρχονται από το διάφραγμα και την ψυχή είναι τα ίδια και στο θέατρο. Ο τσαμπουκάς που βγαίνει, η συγκέντρωση, η αυτοπεποίθηση και φυσικά η πειθαρχία. Η ενόργανη είναι από μόνη της ένα άθλημα με θέαμα, δε απέχει από το χορό και το θέαμα και άρα την τέχνη.

Ο αθλητισμός των γυναικών σήμερα είναι υποβαθμισμένος. Ίσως αυτό δεν ισχύει σε όλα τα αθλήματα, αλλά στο βόλεϊ για παράδειγμα ισχύει. Το βόλεϊ για εμένα προσφέρει πολύ ωραίο θέμα και που είναι; Δεν είναι πουθενά.

Η κορυφαία αθλητική στιγμή που είναι χαραγμένη στο μυαλό μου είναι σίγουρα το απόλυτο 10 της Νάντια Κομανέτσι, με είχε στιγματίσει τότε. Αλλά πάρα πολύ έντονα θυμάμαι το χρυσό Ολυμπιακό της Φανής Χαλκιά, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, που το θυμάμαι τώρα και μου βγαίνει λυγμός. Ήμουν μέσα στο Ολυμπιακό στάδιο εκείνη την ημέρα και αυτή η στιγμή που τερμάτισε και σηκώθηκε όρθιο ολόκληρο το στάδιο ε... είναι αξέχαστη στιγμή.