«Θέλω να παραμείνω η Βούλα της Ελλάδας»
Αυθεντική. Είναι ο επιθετικός προσδιορισμός που την χαρακτηρίζει, δεν αλλοιώθηκε στον στίβο των χρόνων κι ας πέρασαν 29 από τότε. Ίσως γιατί κουβαλά καντάρια (γλυκιάς) τρέλας, αυτήν αγαπήσαμε στον χαρακτήρα της παράλληλα με την ευθύτητα του λόγου της. Αυτό που θέλει να σου πει, θα σου το πει ο κόσμος να χαλάσει. Κάποτε ήταν μονοκόμματη, σαν το περιβόητο «για την Ελλάδα ρε γαμώτο» που εκατομμύρια άκουσαν, λίγοι κατάλαβαν. Τότε όμως στο κουλουάρ έτρεχε μόνη της, με τη υποστήριξη μιας χούφτας ανθρώπων που την πίστεψαν. Αυτή και οι μύες της που της προκαλούσαν αισθήματα ντροπής, νιώθοντας απώλεια θηλυκότητας. Τώρα, ως αντιπεριφερειάρχης Μακεδονίας, τρέχει διαισθανόμενη μεγαλύτερο βάρος στην πλάτη. Για μας βέβαια, θα είναι πάντα η Βούλα, από το Παρασκευούλα. Καλοσυνάτη, χαμογελαστή, εργάτρια, αρκεί να μην σου ρίξει αυτό το δολοφονικό βλέμμα που προσδίδει εκνευρισμό ή μάλλον, θυμό. Εκεί, έμπλεξες.
Στη Θεσσαλονίκη έχουμε αρκετές εκφράσεις. Η λεγάμενη είναι «τσαμπουκαλού». Πολυσχιδής προσωπικότητα. Μετά τη συμμετοχή της σε δύο θεατρικές παραστάσεις, πρόσφατα έκανε και την «Σουλτάνα την κομμώτρια από τη Θεσσαλονίκη» στη «Μουρμούρα». Τα γυρίσματα ήταν απολαυστικά, πιο διασκεδαστικά από εκείνη τη βραδιά στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης όταν ο Μάριος Φραγκούλης την κάλεσε να ερμηνεύσουν μαζί, Μίκη Θεοδωράκη. «Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ» κι ας είναι από τα αγαπημένα της. «Ιεροσυλία», σκέφτηκε. «Άστο Μάριε γιατί θα διώξουμε τον κόσμο από το Μέγαρο», είπε αλλά το έκανε η αθεόφοβη.
Αυτή είναι η Βούλα Πατουλίδου και ο ψυχισμός της. Τον εκφράζει. Μεγάλο προσόν για έναν άνθρωπο. «Σε όποιον αρέσουμε», που τραγούδησε και η υπέροχη Δήμητρα Γαλάνη. Έτσι είπε και στη Βαρκελώνη προκαλώντας Χαλασμό Κυρίου. Μια καυτή καλοκαιρινή βραδιά του Αυγούστου (1992). Άρπαξε το σχοινί και ανέβηκε στην κορυφή του Ολύμπου. «Τώρα το ανεκπλήρωτό όνειρό μου είναι να πέσω με αλεξίπτωτο. Τα χρόνια πέρασαν, έχω ενδοιασμούς αλλά το βλέπω και φαντάζομαι ότι είναι τέλειο», εκμυστηρεύτηκε. Μην έχετε αμφιβολία, θα το κάνει.
Λατρεύει την κίνηση, τη δράση και τη δραστηριότητα. Να τη «βιδώσεις» σ’ έναν καναπέ, θα έχει στην τσέπη ένα γαλλικό κλειδί για να απεγκλωβιστεί. «Δεν είμαι άνθρωπος του ύπνου. Κοιμάμαι πέντε, μάξιμουμ έξι ώρες. Αν κάποια στιγμή τύχει να γίνουν επτά, είμαι ευτυχισμένη. Ζήτημα διατροφής δεν υπήρξε ποτέ υπό την έννοια ότι ανέκαθεν δεν μου άρεσαν οι λιπαρές τροφές, καθαρά με γευστικά κριτήρια. Πάντα ήθελα την καθαρή γεύση, το απλό φαγητό με τη σαλάτα μου, το τυράκι μου», είπε σχηματίζοντας την ένωση της πολυτέλειας με την απλότητα.
«Η γυμναστική παραμένει κομμάτι της καθημερινότητάς μου, δεν την εγκαταλείπω ακόμη κι αν επιστρέψω στις 11 το βράδυ στο σπίτι. Ανεβαίνω στον διάδρομο, παράλληλα θα συζητάω με τους συνεργάτες μου οι οποίοι ακούν αυτόν τον αέρινο θόρυβο του διαδρόμου. Θα αποφύγω να τρέξω γιατί έχω καταστρέψει τα γόνατά μου, έκανα δύο χειρουργεία και γενικώς δεν θα υπερβάλλω. Ξέρω τις δυνάμεις μου και κυρίως τις αντοχές του σώματός μου».
Ο,τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις με την ψυχή σου
Ποια καθημερινότητα είναι δυσκολότερη; Του πολιτικού ή του αθλητή; Και να θέλεις, είναι αδύνατο να αποφύγεις τη βιτρίνα.
Πολιτικός δεν είμαι και δεν ξέρω αν θα γίνω ποτέ. Η αλήθεια είναι ότι, από τη βιτρίνα δεν ξεφεύγεις είτε ασχολείσαι με τα κοινά όπως κάνω στα τελευταία χρόνια είτε αν είσαι πρωταθλητής. Αν είσαι πρωταθλητής και μείνεις εκτός βιτρίνας κάτι κακό έχει συμβεί. Ένας σοβαρός τραυματισμός κι εκεί τα πράγματα είναι τρις χειρότερα. Κυρίως όμως, όλα είναι θέμα υπευθυνότητας και συνείδησης. Ό,τι κάνεις, πρέπει να το κάνεις με την ψυχή σου μέσα από την ανάληψη ευθύνης, συγκεκριμένων δράσεων και με συγκεκριμένο τρόπο.
Πάντα είσαι εκτεθειμένος. Αν πάρεις μερικούς σταυρούς και εκλεγείς και μετά ησυχάσεις σημαίνει ότι δεν ήσουν ο κατάλληλος για τη θέση. Έχω μείνει και εκτός αλλά πάντα νιώθω σαν εργάτης. Αν είναι καλό ή καλό δεν το γνωρίζω, θα το κρίνουν οι άλλοι. Εργάτης με πολύ συγκεκριμένο τρόπο διαδρομών, διαδικασιών, μιας καθαρότητας λόγου, αλλά πώς να το πω… Θέλεις να καθαρίσεις τον δρόμο, δεν είναι θέμα της αρμοδιότητας σου, αλλά πρέπει να καθαριστεί. Τέλος. Πρέπει να βρεις τον τρόπο, τη συνεργασία κι ας μην είναι δική σου δουλειά. Γιατί θεωρώ ότι αν βαφτίζουμε “πολιτικό” τον οποιοδήποτε ασχολείται με τα κοινά, αυτός πρέπει να είναι ο ρόλος του. Η πόρτα να μην κλείνει ποτέ. Ξέρεις πόσες φορές έχουμε ακούσει προβλήματα, παράπονα και αγωνίες ανθρώπων που δεν άπτονται της δικής μας αρμοδιότητας; Εσύ ξέρεις όμως ότι θα επικοινωνήσεις με τον αρμόδιο ο οποίος θα σε ακούσει και θα λύσει το πρόβλημα. Αν κάτι δεν συμπεριλαμβάνεται στις άμεσες ευθύνες σου δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να ακούσεις και πολύ περισσότερο να προσπαθήσεις να το λύσεις αφού αναγνωρίζεις το πρόβλημα. Δεν κρύβεσαι από πουθενά.
Σύμφωνοι, αλλά αναλαμβάνοντας (σε κάποιες περιπτώσεις) περισσότερα πράγματα από αυτά που αντέχει η ευθύνη και η πλάτη σου, αυτό εμπεριέχει κόστος…
Πράγματι. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις στις οποίες είπα "συγνώμη παιδιά, προσπάθησα αλλά δεν το έκανα". Αναρωτιέμαι πολλές φορές με συναδέλφους που λένε “ναι, ναι” αλλά είναι όχι. Πες το χριστιανέ μου. Και το “όχι” είναι μια απάντηση. Μπορεί κι άλλοι να έχουν τον ίδιο τρόπο λειτουργίας με μένα. Δεν θέλω να κοροϊδεύω κάποιον και ειδικά τα νέα παιδιά για τα οποία επιμένω ότι πρέπει να είναι ενεργοί πολίτες. Για το τραγούδι του Βασίλη (Παπακωνσταντίνου) "φοβάμαι γι’ αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα".
Μου τηλεφώνησε κάποια στιγμή μια φίλη, της πήραν το δίπλωμα και τις πινακίδες γιατί πάρκαρε το αυτοκίνητό της σε διάβαση αναπήρων. Της είπα, ότι δεν μπορούσα να τη βοηθήσω. Να τηλεφωνήσω να πω τί; Ό,τι ένας άνθρωπος είχε μόνο μια διάβαση για να κινηθεί και το έκλεισε; Αν λοιπόν νοιάζεσαι θα πρέπει να προσέχεις, να σκέφτεσαι και τον άλλον. Δεν θα σε ψηφίσουν την επόμενη φορά αλλά είναι το κόστος της επιλογής.
«Αν δεν αρέσω θα πάω σπίτι μου, αλλά χαρακτήρα δεν θα αλλάξω»
Υπάρχει ο φόβος αλλοίωσης του χαρακτήρα; Της ευθύτητας λόγου που σας χαρακτηρίζει;
Η ευθύτητα έχει κόστος. Όλοι σκέφτονται το κόστος, αλλά δεν θέλω να αλλοιωθεί ο χαρακτήρας μου. Θέλω να πιστεύω, στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μου, ότι έχω μια συνέπεια λόγων και έργων. Όλ’ αυτά τα χρόνια που είμαι πιο γνωστή λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων προσπαθώ να διατηρήσω την ίδια συμπεριφορά. Δεν γίνεται να αρέσεις σε όλους, αλλά αυτή είμαι. Αν δεν αρέσω, πάω σπίτι μου.
Διακρίνετε κάποια στοιχεία που δεν είχε ο χαρακτήρας σας και τα απέκτησε;
Γίνεσαι πιο καχύποπτος. Σε σχολιάζουν κάποιες φορές γιατί σε βλέπουν και νιώθουν ότι πρέπει να πουν μια κακία. Ο καθένας θα εκφράσει την αγωνία του με τον τρόπο του ο οποίος σε κάποιες περιπτώσεις εμπεριέχει θυμό. Κι εγώ έχω κάνει την παρανομία μου ως οδηγός. Την πρώτη φορά με καθύβρισαν, τη δεύτερη είπα “συγνώμη λάθος” πριν με βρίσουν. Η ανθρώπινη συμπεριφορά μου έδωσε ένα άλλοθι, ένα συγχωροχάρτι. Θα την κάνεις την πατάτα σου.
Νιώθετε αγκυλώσεις; Δηλαδή, να μην εκφράζετε στο 100% αυτό που λέει η ψυχή σας;
Ναι. Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι θες να πεις περισσότερα αλλά θα είμαι εγώ η πιο έξυπνη απ’ όλους και για να ξεμπροστιάσω ποιους; Εκεί θέλει άλλον τρόπο γιατί πρέπει να προχωρήσεις, να δημιουργήσεις και να φέρεις αποτελέσματα. Χτυπώντας με την μπουνιά σου τον τοίχο θα σπάσεις το χέρι σου. Κι ας έχεις δίκιο.
«Η εξουσία φθείρει αλλά να βάλουμε κι ένα ίσον»
Είναι μερικοί άνθρωποι που τους φωνάζουν με τα μικρά τους. Είναι η Βούλα (Πατουλίδου), είναι ο Φάνης (Χριστοδούλου). Αυτό το «η Βούλα των Ελλήνων» διατρέχει κίνδυνο;
Θα εξαρτηθεί από μένα. Αν αλλάξω τον τρόπο… Ξέρεις είναι σοφή η έκφραση "βγήκε η ψείρα στον γιακά”. Αν δεν υπηρετείς μια θέση και νομίσεις ότι έχεις κάτσει λίγο πιο ψηλά και από την κορυφή του Ολύμπου έχεις πρόβλημα. Εγώ εκεί βρέθηκα, ανέβηκα χωρίς βοήθεια και ενίσχυση, αλλά υποστηριζόμενη από συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Νιώθω ότι τότε δεν αλλοιώθηκε ο χαρακτήρας μου, θα χαλάσω τώρα; Η εξουσία φθείρει αλλά στη φθορά να βάλουμε κι ένα ίσον. Σε κάνει πιο καχύποπτο; Πιο αλαζονικό; Αλλάζει τον χαρακτήρα σου; Σίγουρα μένουν κάποια αγκαθάκια, όλα όμως εξαρτώνται από το γιατί κάνεις, ό,τι κάνεις. Ακόμη κι ένας αθλητής, όταν πετυχαίνει μια μεγάλη διάκριση, τον πλησιάζεις και του λες συγχαρητήρια και σου απαντάει μ’ ένα ευχαριστώ και αναρωτιέσαι, “καλά ρε φίλε μέχρι προχθές μοιραζόμασταν την ίδια πετσέτα, την ίδια αγωνία και ξαφνικά ένα κρύο… ευχαριστώ”. Είναι θέμα χαρακτήρα, αυτό ισχύει και τώρα στη θέση που βρίσκομαι. Το ίδιο συμβαίνει και στα κοινά. Επειδή υπογράφεις, προκαλείς δράσεις και την πραγματοποίηση έργων, θέλει προσοχή.
Η Ολυμπιονίκης Βούλα Πατουλίδου ή η αντιπεριφερειάρχης;
Διαχρονικά ο τίτλος του Ολυμπιονίκη θα είναι ο πιο ισχυρός. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν θα φύγει αυτή η γενιά - στην οποία είμαι κι εγώ – η οποία το έζησε πολύ έντονα κι έχει χαραγμένες εικόνες στο μυαλό της. Ακόμη με συναντούν και μου λένε ‘ξέρεις πού ήμουν εκείνη τη στιγμή;’ Και μοιραστήκαμε μια χαρά. Πάντα εκείνες οι στιγμές θα είναι ένα χιλιοστό μπροστά απ’ ότι άλλο κι αν κάνω στην πορεία της ζωής μου. Ο κοινός παρονομαστής όλων είναι η αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο. Είτε μιλάμε για Ολυμπιακούς Αγώνες είτε για την καθημερινότητα των κοινών. Δεν ξέρω τι θα κάνω ως αντιπεριφερειάρχης, δεν θα είμαι και εφ’ όρου ζωής, αλλά ο τίτλος του Ολυμπιονίκη δεν φεύγει.
«Κάποιοι πρέπει να ντρέπονται για το κλάμα του Ιακωβίδη»
Τελικά, είναι ήρωας ο Έλληνας Ολυμπιονίκης; Προσωπικά ένιωσα ντροπή βλέποντας έναν γίγαντα, τον Ιακωβίδη, να κλαίει στην τηλεόραση για τις συνθήκες προετοιμασίας του.
Ήξερα τι γίνεται και ντρέπομαι για ορισμένους ανθρώπους που γλείφουν αυτούς που δεν πρέπει. Γι’ αυτούς ντρέπομαι όχι για τον Ιακωβίδη. Γιατί εκεί που λες ότι έχουμε μπει σ’ ένα λούκι έχοντας διορθώσει ορισμένα πράγματα βλέπεις αυτό το κλάμα και λες, αυτός ο άνθρωπος δεν θα έπρεπε να κλάψει αλλά να είχε αγκαλιαστεί πολύ νωρίτερα και να στηριχθεί η προσπάθειά του. Ντρέπομαι γι’ αυτούς που βγήκαν ετεροχρονισμένα - γιατί δεν θα μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά - για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Αυτή η στιγμή ήταν σαν ένα flash back στις δεκαετίας των ’80 και ’90 όπου το διαχρονικό ρεπορτάζ ήταν η αδιαφορία για τις συνθήκες άθλησης.
Η δική μου γενιά είχε από τίποτε έως ελάχιστα. Δυστυχώς βρισκόμαστε ακόμη μακριά από τη σωστή νοοτροπία, τον πρέποντα τρόπο αντιμετώπισης ενός αθλητή τον οποίον τον θέλουν πρωταγωνιστή και μαχητή στον αγώνα κι εκτός αγώνα, τον θέλουν πρόβατο. Δεν γίνεται. Ή θα είναι μαχητής ή πρόβατο. Κι αν είσαι πρόβατο δεν θα φτάσεις ποτέ σε μια διάκριση, πράγμα που σημαίνει ότι αυτός ο άνθρωπος είναι εξαρτώμενος από τους παράγοντες. Θέλουμε να κάνουμε μια έρευνα για την ποιότητα των παραγόντων που έχουμε; Γιατί χρήματα στον αθλητισμό έχουν περάσει και μάλιστα ήταν απίστευτα πολλά. Κάποια έπιασαν τόπο αλλά αυτά είναι ψίχουλα σε σχέση με αυτά που ξοδεύτηκαν. Υπάρχουν πρόεδροι ομοσπονδιών που έχουν έξι εκατομμύρια στην άκρη. Ψάχτηκε κανείς; Εγώ θυμάμαι το 1992 κάναμε κατάληψη των γραφείων του ΣΕΓΑΣ, τότε επί Μολυβά για έναν λόγο. Γιατί έπαιρναν δισεκατομμύρια (δραχμές) για τον κλασικό αθλητισμό εξαιτίας των αθλητών και οι αθλητές ήταν απλήρωτοι. Πλήρωναν τις δεξιώσεις, τα ξενοδοχεία, τα ταξίδια των παραγόντων , τα πάντα εκτός των αθλητών γιατί οι αθλητές ήταν στην 5η κλίμακα πληρωμών. Ίσως γιατί οι άλλοι θα έκαναν κατάσχεση. Στις διοργανώσεις ήταν περισσότεροι παράγοντες απ’ ότι αθλητές. Κάποια στιγμή τελειώνουν τα χρήματα, γι’ αυτό χρειάζεται νοικοκύρεμα.
«Το “για την Ελλάδα ρε γαμώτο” ήταν έκφραση αγανάκτησης»
Κι έτσι βγήκε αυτό το βροντόφωνο «για την Ελλάδα ρε γαμώτο»;
Και γι’ αυτό. Ήταν μια αγανάκτηση, ένας λυγμός και μια προσευχή. Ένα “άι σιχτίρ" σε σας που δεν κοιτάτε τη χώρα μου αλλά και σε σας, τους δικούς μας, που δεν πιστεύατε σε μένα και σε άλλα παιδιά. Ελάτε εδώ γιατί αυτή η μικρή χώρα, η Ελλάδα, που έχει γεννήσει θαύματα είναι πάλι είναι εδώ.
Γιατί είχατε πει ότι με το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης η Ελλάδα ξεπέρασε το κόμπλεξ της μικρής χώρας;
Μπορείς να ρωτήσεις τους συναδέλφους σου, τι έγινε εκείνη την ημέρα. Την ίδια στιγμή αγωνίζονταν τα θεριά, ο Λιούις, ο Πάουελ και ξαφνικά σταμάτησαν τα πάντα κι έπεσαν όλοι οι ξένοι δημοσιογράφοι επάνω στους Έλληνες δημοσιογράφους για να μάθουν ποια είμαι. Κι αυτή η χώρα ξαφνικά έγινε μεγάλη μέσω εκείνης της στιγμής. Ήταν μεγάλη η περηφάνια γιατί ένιωσα ότι ήμουν το γράσο σ’ αυτό το γρανάζι της μηχανής που έπρεπε να λειτουργήσει. Έτσι είπα το περιβόητο για “την Ελλάδα ρε γαμώτο”. Ήμουν η πρώτη γυναίκα που κατέκτησε χρυσό μετάλλιο σε αγώνα ταχύτητας, ένιωσα λες και ήμουν η Καλλιπάτειρα που είχε μπει κρυφά στον χώρο διεξαγωγής των Ολυμπιακών Αγώνων στην αρχαιότητα. Και ποιος θα το φανταζόταν για την Πατουλίδου που άρχισε τα εμπόδια σε ηλικία 21 ετών.
Σε επίπεδο επίδρασης ήταν όμοια με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Eurobasket ’87. Ο Κώστας Κεντέρης είχε πει ότι εκείνο το μετάλλιο του είχε δώσει φτερά.
Αντιλαμβάνομαι το μέγεθος της ευθύνης, γι’ αυτό έγραψα και το βιβλίο «Έκρηξη ψυχής» γιατί εμείς κάποια στιγμή θα φύγουμε αλλά έπρεπε να καταγραφεί αυτή η επίγευση της πίκρας του “δεν μπορείς” και η γλυκιά γεύση του “το κατάφερα”. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δικαίως ισχυρίστηκαν ότι στον κλασικό αθλητισμό, μια τόσο μεγάλη διάκριση, έχει πολύ υψηλό βαθμό δυσκολίας καθώς υπάρχουν διαφορές μεταξύ των αθλημάτων. Κάποια στιγμή μου είπαν κάτι βαρύ. Προ Πατουλίδου και μετά Πατουλίδου εποχή. Χαμογέλασα όταν το άκουσα, χάρηκα, ένιωσα λίγο ντροπή, ένιωσα κάπως….
«Δεν αποδέχεσαι εύκολα να σε κονταίνουν»
Εκεί νιώσατε τον κίνδυνο να παρεξηγηθείτε; Αν αποδεχθείτε αυτή την έκφραση μπορεί να χαρακτηριστείτε «ψώνιο».
Δεν το συζητώ, αλλά είναι όμορφο συναίσθημα αυτό της αναγνώρισης και της αποδοχής. Ακόμη και τα πιτσιρίκια που ανήκουν σε μεταγενέστερη γενιά, τα οποία είτε έχουν μάθει από τους γονείς τους ή έχουν δει, καθώς υπάρχει ο “ρουφιάνος” (σ. σ. social media) από τον οποίον δεν μπορείς να κρυφτείς, σε κοιτούν με δέος. Ξαφνικά νιώθεις ότι αγκαλιάζοντας ένα παιδί είναι σα να αγκαλιάζεις ολόκληρο τον κόσμο. Με ρώτησες για το “για την Ελλάδα ρε γαμώτο”. Δεν αποδέχεσαι εύκολα να σε κονταίνουν. Είναι δυσκολοχώνευτο. Αφήνει κατάλοιπα, σαν το κατακάθι του ελληνικού καφέ. Τρελαίνεσαι. Το ένιωσα και ήμουν τυχερή γιατί βρέθηκαν άνθρωποι στη διαδρομή μου και ειδικά ο Δημήτρης, ο άντρας μου, οι οποίοι καθάρισαν όλο αυτό το κατακάθι, πίστεψαν σε μένα και μου έδωσαν τη δυνατότητα να λάμψω. Δεν θα πω ποτέ σ’ ένα παιδί ότι δεν μπορεί, γιατί δεν γνωρίζω τις ψυχικές αντοχές του. Είναι προτιμότερο να γίνω το σκαλοπάτι πάνω στο οποίο μπορεί να πατήσει για να πετύχει.
Θέλει και λίγο τρέλα να βάζει κανείς τα κακεντρεχή σχόλια του καθενός και να κάνει το δικό του.
Έχω ατελείωτη τρέλα. Αισίως έφθασα στα 56, αλλά νιώθω μικρότερη, αυτή την εντολή δίνει η ψυχή μου. Αν δω και τους γονείς μου, μάλλον κληρονόμησα καντάρια τρέλας. Ο γιος μου, μου είχε πει το καλύτερο. “Ρε μαμά, θα γίνεις 90 χρονών κι ακόμη θα κατεβάζουμε τις κουρτίνες”.
«Μετά το χρυσό μετάλλιο στη Βαρκελώνη έκανα εννιά μήνες να περπατήσω»
Εν τω μεταξύ, συζητάμε τόση ώρα για τη Βαρκελώνη κι έχουμε αφήσει στην άκρη την Ατλάντα όπου βρεθήκατε στον τελικό του μήκους…
Αν δεν είχα “σπάσει" το πόδι μου στην Ατλάντα… ανάθεμα μ’ αυτούς τους τραυματισμούς γιατί με ταλαιπώρησαν πολύ. Είχε ξεκολλήσει ο δικέφαλος στον τελικό του μήκους, είχα μπανταρισμένο το πόδι και δυστυχώς στην Ατλάντα δεν ήταν οι γιατροί που είχα στη Βαρκελώνη. Γιατί στη Βαρκελώνη έκανα διπλή παυσίπονη ένεση για να τρέξω και μετά έκανα εννιά μήνες να περπατήσω. Γι’ αυτό σου λέω, καντάρια τρέλας. Είχα πρόβλημα στον δικέφαλο, είχε φύγει και ο μυς στον γλουτό που είναι μεγάλος.
Ευτυχώς είχα πάει τότε στον Αβερκίου και του είπα να μου κάνει μια διπλή παυσίπονη ένεση πριν τον ημιτελικό για να με κρατήσει μέχρι τις 8 που ήταν ο τελικός. Με κοίταξε στα μάτια και του είπα “μη βγάλεις άχνα”. Κατάλαβε την τρέλα μου. Δυστυχώς στην Ατλάντα δεν είχαμε τον Αβερκίου. Είχα πολύ δυνατό μυϊκό σύστημα κι όταν ερχόμουν σε εντάσεις υπήρχε κίνδυνος ρήξης.
Και επιστρέφοντας από τη Βαρκελώνη, ακούσατε και το περιβόητο «αν δεν είχε σκοντάψει η άλλη αθλήτρια»…
Ε, ναι. Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα. Έλα κέρδισε εσύ αν μπορείς. Έκανα τη διπλή παυσίπονη ένεση, δεν μπορούσα να περπατήσω και πήγα στη Γερμανία για να γίνω καλά γιατί εδώ μου έλεγαν ότι ο πόνος είναι ψυχολογικός. Και τους έλεγα ‘τι ψυχολογικός ρε παιδιά, δεν μπορώ να πατήσω το πόδι μου. Τόσο χαζή είμαι; Εργαλείο δουλειάς για μένα ήταν το κορμί μου, δεν ξέρω ποιο είναι το πρόβλημα;
«Η πλάτη μου ήταν γεμάτη καρούμπαλα και ντρεπόμουν η βλαμμένη»
Πώς είναι για μια γυναίκα να βάζει στην άκρη τη θηλυκότητά της χάριν του πρωταθλητισμού; Είχατε δηλώσει ότι είχατε φτάσει στο σημείο να ντρέπεστε για το κορμί σας.
Την αλήθεια είπα. Ντρεπόμουν για το κορμί μου γιατί είχα πολλούς μύες. Έχω κάτι φωτογραφίες στο σπίτι και τις βάζω κάτω-κάτω για να μην τις βλέπω. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς. Αυτό αποδείχθηκε τουλάχιστον προϊόντος του χρόνου. Η διαδρομή ήταν αυτή που έπρεπε γιατί τα χρόνια δεν μαζεύονταν διαφορετικά. Άλλοι ξεκίνησαν στα επτά κι εγώ στα 21. Έπρεπε να ξεπεράσω τα όρια εξάντλησης του οργανισμού μου, μέσα από την τρομερή απαιτητική και επίπονη προπόνηση, για να καλύψω αυτή τη μεγάλη απόσταση. Και τα εμπόδια είναι τεχνικό άθλημα. Άντε να γρασάρεις την άρθρωση της λεκάνης για να κάνεις το κατούρημα του σκύλου στο δεύτερο εμπόδιο.
Τώρα που το βλέπω, συνυπολογίζοντας και την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου, κακά τα ψέματα εκτιμώ περισσότερο αυτό που είχα. Λέω στον εαυτό μου… “βρε βλαμμένο που ντρεπόσουνα”, αλλά με κοιτούσαν και οι άλλοι. Έβαζα ένα εξώπλατο φουστάνι και η πλάτη ήταν γεμάτη καρούμπαλα. Λίπος μηδέν, άνετα έκανες ανατομία πάνω στην πλάτη μου. Κι έτσι τα απέφευγα όλα. Φορούσα τζιν και φόρμες.
Τότε η ζωή ήταν μια προπόνηση;
Πολλές ώρες. Υποχρεωτικά υπήρχε ένα ρεπό. Αρχικά δεν καταλάβαινα την αξία του κι έλεγα ότι ήταν χαμένη μέρα. Κάθε Πέμπτη πηγαίναμε στο γυμναστήριο του Τζίμη του Σαμαρά στο Ντεπό. Κάναμε τη λεγόμενη παθητική προπόνηση η οποία αποσκοπούσε στη χαλάρωση του κορμιού μετά από το επίπονο πρόγραμμα των προπονήσεων. Δυσανασχετούσα γιατί θεωρούσα ότι έχανα ημέρα προπόνησης αλλά μετά από 1-2 χρόνια εκλιπαρούσα να έρθει εκείνο το απόγευμα της Πέμπτης για να χαλαρώσει το κορμί μου. Να πάρω μια ανάσα. Τα ρεπό ήταν συγκεκριμένα, ήταν κομμάτι ενός στοχευμένου τρόπου προετοιμασίας για να φτάσεις στον στόχο σου.
Ωραία. Πώς η Βούλα Πατουλίδου έφτασε στο σημείο να γίνει Ολυμπιονίκης και ταυτόχρονα να επιβιώνει δίχως τη χρηματοδότηση από τον αρμόδιο αθλητικό φορέα;
Να είναι καλά ο Δημήτρης. Χρειάστηκε να δουλέψω και μάλιστα πριν πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης έκανα κάποια πρωινά προγράμματα μαζικού αθλητισμού στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Είχα ευχαριστήσει τον τότε Δήμαρχο, Κωνσταντίνο Κοσμόπουλο. Κάναμε αερόμπικ στις οκτώ το πρωί και το κορμί μου δεν άνοιγε με τίποτε. Και πώς να άνοιγε μετά από ώρες προπόνησης; Δουλειά και πρωταθλητισμός δεν πάνε αντάμα. Ωστόσο, δεν γινόταν αλλιώς, ήταν θέμα επιβίωσης. Ακόμη και το εξειδικευμένο παπούτσι ήταν πανάκριβο. Μετά ήρθαν οι δωρεές.
Και η μετονομασία ενός πλοίου…
Ήταν ένα από τα πλοία του κ. Παναγόπουλου. Ο Δημήτρης Ανδριόπουλος ήταν ένας εκ των συνεργατών του και ήταν δική του ιδέα η μετονομασία των Super Fast. Είχαμε πάει μαζί με την Χάικε Ντρέξλερ στη Γερμανία γι’ αυτόν τον σκοπό.
«Δεν μου αρέσει ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά»
Σας προβληματίζει ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά; Δηλαδή μια προσωπικότητα σαν τη δική σας που έχετε μάθει στον αθλητισμό, στην εκγύμναση να βλέπει τώρα τα παιδιά να μην κινούνται;
Δεν μου αρέσει γιατί έχω μάθει διαφορετικά. Την ακινησία δεν τη χώνεψα ποτέ και μου είναι δύσκολο να την αποδεχτώ. Η τεχνολογία είναι εξαιρετική, ανοίγει άλλους ορίζοντες, αλλά αδυνατώ να συμβιβαστώ με τον βαθμό κυριαρχίας της λες και δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτή. Αναπνέουν, παίζουν, κοινωνικοποιούνται, φλερτάρουν και βγάζουν τα εσώψυχά τους μέσα από το κομπιούτερ και ξαφνικά όταν βρίσκονται δύο άνθρωποι, δεν έχουν να αλλάξουν μια κουβέντα. Δεν μου αρέσει. Δεν βλέπω τον ιδρώτα στο μέτωπο και τα κόκκινα μάγουλα. Ξέρεις, όταν το παιδάκι τρέχει, κοκκινίζουν τα μάγουλά του και λάμπουν τα μάτια του. Γι’ αυτό με προβληματίζει ο τρόπος που μεγαλώνουν τα παιδιά και επιμένω ότι ο αθλητισμός είναι τρομερή διέξοδος. Πρέπει να είναι προτεραιότητα γιατί συμβάλλει στην ψυχική υγεία. Γιατί τα κουσούρια θα βγουν πολύ αργότερα και θα είναι μη αναστρέψιμα.
Ακόμη και ο τρόπος άθλησης είναι πολύ συγκεκριμένος, περισσότερο προγραμματισμένος…
Πρέπει να ωθήσεις τα παιδιά, αλλά πρέπει να δούμε και τους κανόνες που ισχύουν σήμερα. Να κρίνουμε με τωρινά κριτήρια. Να τα πάρει ο μπαμπάς ή η μαμά από το χέρι και να τους πάνε. Μπορούνε; Προλαβαίνουν; Γι’ αυτό θα πρέπει να ξεκινήσουν όλα από το νηπιαγωγείο. Να βγουν έξω κι ας χτυπήσουν το γόνατο, ας μαυρίσουν τα ρούχα από το κύλισμα στο έδαφος. Δεν το βλέπουμε τώρα. Μέχρι και στο χωριό μου δεν το βλέπω. Συν τοις άλλοις, υπάρχει ένας φόβος του να βγεις έξω με τα ακραία περιστατικά βίας από ηλικίες 15 ετών.
«Στη Θεσσαλονίκη φταίει το κακό το ριζικό μας»
Υπηρετώντας τη Θεσσαλονίκη, υπάρχει τεράστιο ζήτημα με τις ελλιπείς υποδομές. Διαχρονικά μας φταίει η Αθήνα, το εγωκεντρικό κράτος. Προφανώς έχει μια βάση αυτή η άποψη, είναι όμως ο λόγος που αυτή η πόλη μοιάζει να μην εξελίσσεται όσο θα έπρεπε στο πέρασμα των χρόνων;
Κανένας Αθηναίος δεν θα έρθει για να κάνει τις υποδομές στη πόλη. Έχουμε ανθρώπους αλλά μου είπε κάτι σωστό μία φίλη. “Σ’ αυτή την πόλη ο ένας δεν συζητάει με τον άλλον κι όταν το κάνουν θα μαλώσουν”. Γιατί εσύ και όχι εγώ, ή το άλλο που σκόνταψε η άλλη και δεν κέρδισες εσύ. Αυτή η μίρλα που μας ξεπερνά εδώ και χρόνια. Όταν κάποιος φύγει από μια θέση και ακούω να λέει το περιβόητο “εγώ ήμουνα", με τρελαίνει. Προσωπικά θέλω να ακούσω τι έκανε. Διότι, αν σ’ ενοχλούσε κάτι, ας το έλεγες έγκαιρα. Δεν θα σου πω για τη Μητροπολιτική Επιτροπή όπου εκεί μπήκε λίγο νερό στο αυλάκι με τη βιώσιμη αστική ανάπτυξη. Ένα πρόγραμμα 100.000.000 ευρώ, σε συνεργασία με οκτώ δήμους και δεν άνοιξε μύτη. Θα καθαριστεί το δυτικό παραλιακό μέτωπο, θα γίνει του Παύλου Μελά, θα γίνει το μεγαλύτερο μητροπολιτικό πάρκο και πάρκα σε γειτονιές σε όλους τους δήμους, παράλληλα της βοήθειας σε ευπαθείς ομάδες.
Αυτή η πόλη μαστίζεται από την εσωστρέφεια…
Ως πρόεδρος του οργανισμού τουριστικής προβολής, αν έγραφα απομνημονεύματα για τους τρόπους και τις συμπεριφορές υποτιθέμενων εκπροσώπων φορέων… Ποια Αθήνα μας ενοχλεί; Το κακό μας το ριζικό μας ενοχλεί. Όταν λες μια αλήθεια, την υπερασπίζεσαι μέχρι τέλους. Αν κάτι δεν σου αρέσει, εκφράζεις τη διαφωνία σου και καταθέτεις αντιπρόταση. Έτσι φτάσαμε να περιμένουμε ακόμη το Μετρό. Μακάρι να έχει γίνει μέχρι το 2023. Γιατί όταν είσαι ήξεις αφήξεις και ο κάθε πικραμένος που είτε διορίζεται είτε εκλέγεται θέλει να εκφράζει άποψη δίχως τη παραμικρή επιχειρηματολογία, με τη στάση του, ουσιαστικά, προκαλεί διχόνοια. Κι αυτή η διχόνοια στη Θεσσαλονίκη είναι διαχρονική. Κάποια στιγμή τόλμησα να πω για την εσωστρέφεια της πόλης, πετάχτηκε ένας και μου είπε “να φύγεις αν δεν σου αρέσει”. Να φύγει εσύ ρε φίλε γιατί εσύ είσαι εκ του ασφαλούς και κρίνεις κι εγώ προσπαθώ να διορθώσω κάποια πράγματα.
Έχουμε ένα μικρό πνεύμονα οξυγόνου, το Σέιχ Σου που έχει γεράσει και λέμε σε συνεργασία με το Δασαρχείο, την Πολιτική Προστασία και την Πυροσβεστική να μπει συγκεκριμένο σύστημα ανίχνευσης καπνού για να σώσουμε ό,τι υπάρχει. Μακάρι να μπούμε σε μια διαδικασία να φυτέψουμε τα δέντρα που πρέπει να είναι εκεί βάσει των εισηγήσεων των ειδικών και δεν θα μπούνε κλαίουσες και φοίνικες. Αν αντέχει ο φοίνικας, ας μπει, αλλά αυτό θα το αποφασίσουν οι ειδικοί.
Ευχαριστούμε θερμά το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης για την φιλοξενία
Φωτογραφίες: Ραφαήλ Γεωργιάδης/ eurokinissi
Built with Shorthand