Μαρία Πολύζου
Οι περισσότεροι δεν λένε τη λέξη
καρκίνος, εγώ το είπα από την αρχή
Αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με λίγες λέξεις τη ζωή μου, θα έλεγα ότι η ζωή μου είναι ένας μαραθώνιος.
Ήμουν ένα παιδί, το οποίο κατάλαβα από πολύ νωρίς ότι ο μαραθώνιος είναι ο δρόμος μου. Ο μαραθώνιος, ο οποίος πραγματικά στην πορεία, μου έδειξε τα πάντα. Μου έδειξε το πώς να έχω πειθαρχία, το πώς να έχω υπομονή, το πώς να μπορώ να πειθαρχώ το μυαλό μου έτσι ώστε να ακολουθεί το σώμα. Πολύ σύντομα έκανα το πρώτο μου πανελλήνιο ρεκόρ (2:44.49), ήταν μια πραγματικά πολύ μεγάλη επίδοση για την εποχή (1988), ένα κορίτσι στα 18 του σχεδόν να σπάει το πανελλήνιο ρεκόρ. Σ’ αυτό που θέλω να μείνω, όμως, είναι ότι ουσιαστικά εμένα μου άρεσε να τρέχω, μου άρεσε η ελευθερία που δίνουν στο σώμα μου, στο πνεύμα μου και στην ψυχή μου τα αμέτρητα χιλιόμετρα που διανύω.
Έκανα πανελλήνιο ρεκόρ, πραγματικά το χάρηκα κι από εκεί και πέρα ακολούθησαν πολλοί αγώνες. Θα έλεγα, ότι όταν έτρεχα δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου ως μια σπουδαία αθλήτρια. Θεωρούσα, ότι ήμουν μια αθλήτρια της εποχής που τρέχει τον μαραθώνιο, κυρίως αγαπώ αυτό που κάνω και συνεχίζω να το αγαπώ, δίνω τον καλύτερό μου εαυτό και κάνω επιδόσεις. Αυτό, μέχρι εκεί.
Έχοντας μπροστά μου σπουδαία ονόματα της χώρας μας, όπως η Βούλα Πατουλίδου, ο Πύρρος Δήμας, η Νίκη Μπακογιάννη, η Νίκη Ξάνθου, ο Λάμπρος Παπακώστας, εγώ θεωρούσα ότι ακολουθώ, ότι εμπνέομαι από όλους αυτούς τους ανθρώπους. Από όλα τα αθλήματα: απ’ τον Σπύρο Γιαννιώτη. Όλοι αυτοί είναι οι άνθρωποι, οι οποίοι ο ένας σπρώχνει τον άλλον. Έτσι λοιπόν, μ’ έσπρωχναν και μένα προς τα πάνω, να καταφέρω κι εγώ κάτι στον μαραθώνιο. Όλα αυτά που κατάφερα να κάνω στον μαραθώνιο, έχοντας τελικά κλείσει την αθλητική μου καριέρα το 2004, δημιουργώντας 14 πανελλήνια ρεκόρ.
Αυτό που δεν σταμάτησα όμως ποτέ να κάνω, είναι να συνεχίσω να τρέχω. Όλα αυτά τα χρόνια έχω διανύσει 48 μαραθωνίους και παραπάνω από 280.000 χιλιόμετρα στη ζωή μου. Είναι απίστευτο, όταν κάνεις αυτή την καταγραφή χιλιομέτρων, δεν το πιστεύεις ότι ξεκινώντας τα πρώτα μου χιλιόμετρα στην Πάτρα κατέληξα και συνεχίζω να τρέχω τόσα χιλιόμετρα και το κοντέρ δεν έχει σταματήσει να γράφει.
Το 2019 διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού
Το 2019 όμως, ήρθε ένας νέος μαραθώνιος στην ζωή μου. Ενας μαραθώνιος πολύ μεγάλος. Ενας μαραθώνιος που αφορούσε τον μαραθώνιο της ζωής μου. Το 2019 διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού.
Η λέξη καρκίνος ακούστηκε στα αυτιά μου σαν κάτι που δεν αφορούσε εμένα. Όλα τα χρόνια, είχα μάθει στη ζωή μου να είμαι μέσα στους στίβους, να κάνω αθλητική ζωή, να μην πίνω, να μην καπνίζω, να κοιμάμαι νωρίς, να έχω καλή διατροφή. Ποτέ δεν περίμενα ότι ο καρκίνος θα με άγγιζε. Κι όχι μόνο με άγγιξε, με άγγιξε πάρα πάρα πολύ. Το 2019 λοιπόν διαγνώστηκα με καρκίνο του μαστού κι από εκεί και πέρα ξεκινάει ένας νέος μαραθώνιος.
Ένας μαραθώνιος, που τις δύο πρώτες εβδομάδες ήταν ένα σοκ για μένα. Ξυπνάς το πρωί κι αντί να πας για προπόνηση, αρχίζεις να τρέχεις σε νοσοκομεία, σε γιατρούς. Αρχίζεις να μην βλέπεις τι έκανες πριν, αρχίζεις να βλέπεις τι πρέπει να κάνεις τώρα. Άρχισα να πηγαίνω να κάνω εξετάσεις, να πηγαίνω να βλέπω γιατρούς, νοσοκομεία, μαγνητικές, τα πάντα για να δούμε τι συμβαίνει. Κάποια στιγμή καταλήγω στον δικό μου γιατρό, αυτόν που ένιωσα ότι μπορώ να προχωρήσω για να σώσω τη ζωή μου. Γιατί όταν ξεκινάς με τη λέξη καρκίνος, όταν δεν ξέρεις τι προέκταση φτάνει, έχεις ακούσει τόσα πολλά…
Η αλήθεια είναι οι περισσότεροι στη χώρα μας ακούν τη λέξη καρκίνος και είναι σαν να είναι ταμπού: δεν το λες δημόσια, δεν το λες ποτέ. Εγώ απεναντίας το είπα απ’ την αρχή. Όπως απ’ την αρχή έδινα τα μηνύματά μου που αφορούσαν τον μαραθώνιο, τις προσπάθειές μου και τώρα είπα «Έχω καρκίνο του μαστού. Πάμε να το διανύσουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Κατέληξα λοιπόν στον γιατρό μου, τον κ. Βασίλη Βενιζέλο. Είναι πολύ σημαντικό μία γυναίκα, η οποία νοσεί από καρκίνο, να βρει τον γιατρό που θα της δώσει την εμπιστοσύνη, που θα την οδηγήσει να προχωρήσει.
Από την στιγμή που έφτασα σ’ αυτό το επίπεδο, είπα: «Οι γιατροί θα κάνουν τη δουλειά τους κι εγώ τη δική μου». Αφού έκανα επέμβαση στο στήθος, τα πράγματα δεν πήγαν τόσο καλά, διότι έπρεπε να αφαιρεθούν 27 λεμφαδένες. Αυτό σημαίνει, ότι κάποιοι απ’ αυτούς τους λεμφαδένες ήταν ανοικτοί μέσα στο σώμα μου κι έπρεπε να ακολουθήσουν 16 χημειοθεραπείες, δυνατές χημειοθεραπείες, να ακολουθήσουν 32 ακτινοβολίες, ένα πακέτο που ουσιαστικά το πήρα ολόκληρο. Επέμβαση, χημειοθεραπείες, ακτινοβολίες, αλλά να συνεχίσω τον αγώνα μου γιατί τα επόμενα δέκα χρόνια της ζωής μου θα πρέπει να συνεχίσω τη θεραπεία μου, έτσι ώστε ο καρκίνος να μην επανέλθει, να συνεχίσω να παίρνω ένα χάπι, το οποίο δεν είναι απλό χαπάκι, είναι ένα δυνατό χάπι.
Η αλήθεια είναι, ότι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, όπως έτρεχα τον μαραθώνιο, διένυσα κι αυτή τη διαδρομή του μαραθωνίου της ζωής μου. Με χαμόγελο. Πήγαινα στο νοσοκομείο να κάνω τις χημειοθεραπείες μου, έτρεχα το πρωί, πήγαινα το πρωί στο στάδιο, γύρναγα σπίτι, μετά πήγαινα στο Metropolitan να κάνω τις χημειοθεραπείες μου, την επόμενη μέρα ξαναπήγαινα για προπόνηση με όλα τα προβλήματα που μπορεί να έχει η χημειοθεραπεία σε ένα σώμα, δεν είναι εύκολο.
Όλοι γνωρίζουμε τι κάνουν οι παρενέργειες της χημειοθεραπείας. Σταματούσα, έκανα εμετό, μου πέφταν τα μαλλιά, συνέχιζα, είχα όλη αυτή τη δυσφορία, τον πόνο στο σώμα. Εννοείται, ότι όταν κάνεις χημειοθεραπείες, το σώμα σου ολόκληρο καίγεται. Αυτό, όμως, που δεν κάηκε ποτέ, ήταν το μυαλό μου. Το μυαλό μου έλεγε: «Ωραία, έχεις περάσει τόσους μαραθωνίους, τώρα θα διανύσεις έναν νέο μαραθώνιο, θα μάθεις τι σημαίνει αυτός ο μαραθώνιος, ο μαραθώνιος της ζωής σου».
Πολλές φορές είχα υποστηρίξει γυναίκες με καρκίνο του μαστού, όταν πήγαινα στο «Άλμα Ζωής» κι έδινα την εκκίνηση και τους μιλούσα. Θυμάμαι, ότι τους είχα πει: «Τώρα, είμαι μία από σας. Τώρα διανύω αυτόν τον μαραθώνιο και θα τον τερματίσω με τις λιγότερες δυνατές απώλειες». Όταν αγαπάς τη ζωή, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις, δεν έχει σημασία τι περνάς μέσα σου. Θα το διανύσεις, θα το περάσεις, θα τελειώσει και θα προχωρήσεις. Αυτό είναι όλη η ιστορία.
Τον μαραθώνιο που μου έδωσε αυτή η ζωή, τον ευχαριστώ, διότι κατάλαβα για άλλη μία φορά από τι είμαστε πλασμένοι. Όταν κρατάς μόνο τα θετικά, αφήνεις τα αρνητικά. Υπάρχουν πολλές γυναίκες, οι οποίες υποφέρουν. Γυναίκες, οι οποίες, διανύοντας αυτή τη διαδρομή με τις χημειοθεραπείες περνούν κατάθλιψη, παίρνουν πολλά κιλά, μένουν σε μία λέξη: καρκίνος. Εγώ μόλις έφευγα από το νοσοκομείο, αυτή τη λέξη την ξεχνούσα. Δεν υπήρχαν φάρμακα, δεν υπήρχε τίποτα. Προχωρούσα στη ζωή μου. Πρόσεχα τη διατροφή μου, πρόσεχα το πώς κινούμουν μέσα στην ημέρα. Θυμάμαι, ότι έβλεπα ταινίες που μου έδιναν μόνο γέλιο, μόνο χαρά. Αφού με κοιτάζαν όλοι κι έλεγαν: «Γιατί χαίρεσαι τόσο πολύ;». Χαίρομαι, γιατί ξέρω ότι θα τερματίσω νικήτρια, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τερματίσω.
Δημοσιογραφική έρευνα: Κώστας Ευθυμιάδης
Φωτογραφία: Χρήστος Λώλος
Built with Shorthand