Το πρώτο μου γήπεδο μπάσκετ

Ατελείωτο μπάσκετ σε Πατήσια και Ριζούπολη

Δημήτρης Κωνσταντινίδης

Η πρώτη μου μπασκέτα δεν ήξερα... ακριβώς τι ήταν. Αλήθεια! Στο δημοτικό σχολείο που πήγαινα στην Κυψέλη, είχαμε έναν στύλο μέσα στο μέση του προαυλίου και είχε από ένα ταμπλό σε κάθε πλευρά. Αν δεν με απατά η μνήμη μου, ήταν ξύλινο. Δεν θυμάμαι να το είχαμε χρησιμοποιήσει για κάτι το οποίο - αργότερα - μάθαμε ότι το λένε μπάσκετ.

Ποδόσφαιρο στα στενάκια και στην Αλεπότρυπα και... άγιος ο Θεός! Στα 12 μου (το 1978 χοντρικά) έπρεπε να μετακομίσουμε στο τέρμα Πατησίων, στην Αγία Βαρβάρα και να μπω στον υπέροχο κόσμο της καλαθόσφαιρας. Οπότε, θυμάμαι τις αγαπημένες μου μπασκέτες στο άλσος Προμπονά με τα ηρωικά (αίμα και άμμος!) μονά στο διάλειμμα, των οποίων ο συμπαίκτης ή αντίπαλος Γιώργος Μητσικώστας - μετά έγινε διάσημος και «φουσκώναμε» κι εμείς που τον γνωρίζαμε - μας έκανε πλάκες και μιμήσεις.

Όπως και τις ομηρικές μάχες τις Δευτέρες, αλλά κυρίως τις Τετάρτες και Παρασκευές, στα ανοιχτά της Λεοντείου, μέχρι να πέσει το σκοτάδι και να μη βλέπουμε την... τύφλα μας. Ήταν τότε, που, αν τύχαινε να μπεις στο κλειστό του Σπόρτιγκ, ήταν σαν να έμπαινες στον Παράδεισο και έμενες έκθαμβος και μόνο που έβλεπες παρκέ και στέγη! Αυτές οι μπασκέτες σε Πατήσια και Ριζούπολη με έκαναν να λατρέψω το μπάσκετ, να κολλήσω, να διαλύσω τα πόδια μου και να είμαι πάντα ερωτευμένος μαζί του.

Περιμένοντας με αγωνία τα ανακαινισμένα γηπεδάκια της ΓΑΔΑ

Γιώργος Μυλωνάς

Το φθινόπωρο του 1994 γράφτηκα για πρώτη φορά μπάσκετ. Βέβαια, το «γράφτηκα» είναι λίγο σχετικό, αφού δεν γράφτηκα σε κάποια ομάδα, αλλά στον κύριο Κώστα - έναν γυμναστή με ειδίκευση στο μπάσκετ - ο οποίος παρέδιδε μαθήματα καλαθοσφαίρισης, στο πλαίσιο κάποιου προγράμματος του Δήμου Αθηναίων, στα γηπεδάκια της ΓΑΔΑ, δίπλα στο Μετρό Αμπελοκήπων.

Ίσως είχα πιάσει μπάλα με «σπυριά» και πριν γραφτώ στον κύριο Κώστα, ωστόσο τότε έμαθα πώς να μην κάνω βήματα, πώς να μην κάνω διπλή ντρίμπλα και πώς να κάνω τα πρώτα μου lay ups. Οι προπονήσεις γίνονταν Σάββατο και Κυριακή πρωί, ωστόσο σύντομα κατέληξα να ξημεροβραδιάζομαι στα γηπεδάκια της ΓΑΔΑ, αφού εκείνη την περίοδο ήταν στα ντουζένια του ο Ρέτζι Μίλερ και είχα πειστεί πως με μπόλικη προπόνηση θα του έμοιαζα!

Τα γηπεδάκια, όπως ήταν φυσικό, δεν ήταν ανοιχτά όλη μέρα, ωστόσο είχαμε ανοίξει την προβλεπόμενη τρύπα στο σύρμα, ώστε να μπορούμε να μπαίνουμε ανά πάσα στιγμή για να παίξουμε ένα μονάκι ή ένα ρολόι.

Έχω να βρεθώ χρόνια στα γηπεδάκια της ΓΑΔΑ. Το Σαββατοκύριακο (23 και 24/7) θα επιστρέψω, για να παρακολουθήσω από κοντά το 1ο τουρνουά 2on2 Streetball – Bring Your Bro στην Ελλάδα και για να δω αν... μπαλώθηκε η τρύπα στο σύρμα!

Μπάσκετ - Σαραβάκος, σημειώσατε «1»

Γιώργος Κούβαρης

Πρέπει να γυρίσω το χρόνο πολύ πίσω, στο μακρινό 1988. Τότε, που όλη η Ελλάδα ζούσε την «παράνοια» που είχε αφήσει η κατάκτηση του Eurobasket από την Εθνική Ελλάδας έναν χρόνο νωρίτερα. Τότε, που όλοι οι πιτσιρικάδες της γενιάς μου κοιμόντουσαν και ξυπνούσαν με μια μπάλα μπάσκετ αγκαλιά και έβλεπαν στα όνειρα τους να κάνουν σπασίματα μέσης, όπως ο Νίκος Γκάλης ή να ευστοχούν σε τρίποντα, όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης και ο Φάνης Χριστοδούλου.

Λίγο πολύ, κάπως έτσι μπήκε το μπάσκετ και στο δικό μου DNA. Ναι, μεν, άκουγα και παρακολουθούσα, αλλά εκείνα τα χρόνια ο Σαραβάκος με είχε βγάλει στις αλάνες, για να παίζω ποδόσφαιρο, όπως, άλλωστε, και τα περισσότερα παιδιά της εποχής μου. Ασχέτως αν δεν έβρισκα την (ποδοσφαιρική) μπάλα ούτε με τα... τσαρούχια. Την προσπάθειά μου, πάντως, την έκανα. Αυτό μετράει!

Ίσως και για αυτό, σε συνδυασμό πάντα με τα όσα είχαν προηγηθεί στο Eurobasket, αγκάλιασα μία και καλή την πορτοκαλί μπάλα. Τα πρώτα πρώτα σουτ έγιναν κατά τη διάρκεια των θερινών διακοπών το καλοκαίρι του '87 στο ανοικτό που υπήρχε ακριβώς κάτω από το εξοχικό μου στη Νότιο Εύβοια. Εκεί κατάλαβα ότι το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να παίζω μπάσκετ από το πρωί έως το βράδυ. Και αυτή η αγάπη που είχε δημιουργηθεί εξελίχθηκε τον αμέσως επόμενο χειμώνα στην Αθήνα και πιο συγκεκριμένα στην Τούφα Χαλανδρίου.

Το γηπεδάκι στη διασταύρωση Ολύμπου και Μεταμορφώσεως, όπως και το γηπεδακι στην οδό Ιωαννίνων, ήταν αυτά όπου ο Φ.Ο.Τ. (Φιλαθλητικός Όμιλος Τούφας Χαλανδρίου), δηλαδή η ομάδα που πρωτοεπαιξα, κάνοντας τα πρώτα μπασκετικά μου βήματα, πραγματοποίησε εκείνη τη περίοδο προπονήσεις.

Όπως καταλαβαίνετε, δεν έχασα χρόνο και αμέσως γράφτηκα στην ομάδα της τότε γειτονιάς μου. Σε ηλικία 11 ετών έμαθα σε αυτά τα γήπεδα τα βασικά του μπάσκετ, εκεί έκανα τα πρώτα μου σουτ, εκεί υπάρχουν οι πρώτες μπασκετικές αναμνήσεις της ζωής μου.

Όταν κάναμε προπονήσεις με την ομάδα η χαρά ήταν διάχυτη, γιατί τοποθετούσαν και τα διχτάκια, τα οποία τόσο πολύ μας έλειπαν! Όλες τις άλλες μέρες και ώρες προσπαθούσαμε να βρούμε στόχο υπό το βλέμμα (όπως θα δείτε και στην φωτογραφία) των... Slayer. (Ναι, είμαι αυτός μέσα στον κύκλο πριν από μία προπόνηση κάπου την άνοιξη του 1988!).

Στης Φιλαδέλφειας τα μέρη

Γιάννης Σταυρουλάκης

Δυο γήπεδα μπάσκετ, το ένα μικρότερο με πιο χαμηλές μπασκέτες, πάνω στη Δεκελείας και δίπλα στο Άλσος της Νέα Φιλαδέλφειας, στην είσοδο του Κένταυρου που λέγαμε παλιά...

Το πρώτο γήπεδο, το κανονικό είναι αυτό που συναντάς με το που μπαίνεις στον χώρο, ακριβώς μπροστά στη στάση του θρυλικού Β8 (νυν 609), με το καλύτερο στεφάνι και διχτάκι. Εκεί ακριβώς παλεύαμε πιτσιρικάδες να βρούμε μια θέση να χωρέσουμε κι εμείς. Με το που λήξει το ματς ρωτάς «τελειώσατε;», όμως, πολλές φορές δεν παίρνεις καν απάντηση αφού η ρεβάνς... εννοείται!

Ακόμα και σήμερα παραμένουν τα γήπεδα που έχουν την περισσότερη ζωή στα Φιλαδέλφεια (που λένε οι… παλιοί Φιλαδελφειώτες), τις καθημερινές και τα Σαββατοκύριακα, ενώ το καλοκαίρι γίνεται το έλα-να-δεις! Τα τελευταία 2-3 χρόνια, μάλιστα, ο χώρος «γέμισε» με το τρομερό graffiti του Μάικλ Τζόρνταν, που πάτησε πάνω στο παλαιότερο, στο μικρό κτίριο των Προσκόπων, που βρίσκεται δίπλα από το μικρό γήπεδο.

Είναι τα δυο γήπεδα που βλέπω κάθε μέρα κατεβαίνοντας στην Πλατεία Πατριάρχου, που περνώ με το αυτοκίνητο κάποιο απόγευμα και βλέπω τα ίδια πρόσωπα κάθε φορά, που λέω από μέσα μου «θα έλθω κάποια στιγμή, θα έλθω σε κάποιο ρεπό»...
Αλλά συνήθως καταλήγω αλλού…

Όταν με έψαχνε η μάνα μου μετά το σχολείο

Νίκος Καρφής

Μεγαλώνοντας στον... παράδεισο του Καρπενησίου, εκείνα τα χρόνια ήταν τα πιο ωραία. Τότε, που πήγαινα δημοτικό και μόλις τέλειωνα το σχολείο, έμενα στον χώρο για να παίξω ποδόσφαιρο και μπάσκετ με τους φίλους μου.

Ακόμα θυμάμαι να με ψάχνει η μάνα μου, γιατί πολλές φορές γύριζα σπίτι απόγευμα ή και βράδυ!

Μπορεί το ποδόσφαιρο να ήταν πιο πάνω από το μπάσκετ στις προτιμήσεις μας μετά το τέλος των μαθημάτων, ωστόσο αρκετές φορές παίζαμε μονάκια και... 31 μαζί με τους υπόλοιπους «τρελούς», που ξεχνούσαν να γυρίσουν σπίτι τους. Στο τσιμεντένιο, λοιπόν, γηπεδάκι του 3ου δημοτικού σχολείου στο Καρπενήσι, έχω περάσει πολύ όμορφες στιγμές και με χτυπημένα γόνατα, γιατί από τότε βουτούσαμε σε κάθε μπάλα και οι μάχες ήταν... επικές.

Εκείνες τις ωραίες εποχές, που τα παιδιά ήταν στις αλάνες, στα γήπεδα, στις παιδικές χαρές από τη στιγμή που τελείωναν το σχολείο μέχρι το βράδυ και όχι συνέχεια μπροστά στο κινητό τους, στο laptop, στον υπολογιστή και γενικά μπροστά από μια οθόνη.

Τα ανέμελα, λοιπόν, εκείνα χρόνια στον... Ξηριά, όπως λεγόταν η περιοχή που βρισκόταν το δημοτικό σχολείο και τα τσιμεντένια και χωμάτινα γήπεδα του (είχε χώμα και ένα μονόζυγο, το οποίο το κάναμε τέρμα και παίζαμε ποδόσφαιρο), είναι εκ των πιο γλυκών αναμνήσεων της ζωής μου, αφού πλέον τώρα το κτίριο και οι εγκαταστάσεις του έχουν εκσυγχρονιστεί και υπάρχουν όλες οι ανέσεις για τα παιδιά (ζηλεύω λιγάκι).

Το μπάσκετ και τα μονάκια του, το ξύλο, τους τσακωμούς, τις χαρές, τους πανηγυρισμούς και όλες τις ξεχωριστές στιγμές στο γήπεδο αυτό με τον Βαγγέλη, τον Λάμπρο, τον Κώστα, τον Χάρη, τον Γιώργο, τον Βασίλη, τον Δημήτρη (ας με συγχωρήσουν οι υπόλοιποι που ξεχνάω) είναι δύσκολο να τις ξεχάσω. Αυτά τα χρόνια της αθωότητας, της ανεμελιάς, του έρωτα με τον αθλητισμό.

Όλη μέρα ποδόσφαιρο και μπάσκετ στο τσιμέντο, γιατί έτσι ήταν πιο ωραία, πιο αληθινά και είχε περισσότερη πλάκα. Μπορεί να πέρασαν πολλά χρόνια από τότε, αλλά δεν γίνεται να ξεχάσεις τον τόπο που έβαλες το πρώτο σου καλάθι!