Πύρρος Δήμας
Μια φέτα καρπούζι παραλίγο να
μου στερήσει το χρυσό στο Σίδνεϊ
Από πού να ξεκινήσω; Έχω τόσες ιστορίες. Ας πάμε… στο Σίδνεϊ.
Στην προετοιμασία για το Σίδνεϊ, ο Ιακώβου μάς είχε πάει στην Κύπρο. 102 μέρες. Ήμασταν στην Αθήνα, πήγαμε στην Κω, μετά Σάμο και ύστερα μας πήγε στην Κύπρο. Ήμασταν σε ένα χωριό τέρμα Θεού στο βουνό και γυμναζόμασταν σε ένα κλειστό γυμναστήριο σχολείου. Πάντα προετοιμαζόμασταν με 4-5 κιλά σωματικού βάρους παραπάνω. Το όριο ήταν 90 και εγώ ήμουν συνέχεια 90 κιλά.
Εκείνο το διάστημα έτρωγα μόνο σαλάτα και κρέας. Πώς μου ήρθε και ξεκίνησα κάθε βράδυ να παίρνω μια φέτα καρπούζι και να την τρώω σιγά σιγά μέχρι να πάω για ύπνο. Τι είναι το καρπούζι, λέω, νερό. Τρεις τέσσερις μέρες αφού ξεκίνησα την ιστορία με το καρπούζι, έρχεται ο Χρήστος να με ζυγίσει. 90.600. Μου λέει ο Χρήστος, τρως. Χρήστο, του λέω, δεν τρώω. Νερό, σαλάτα, κρέας, τίποτα άλλο. Μου λέει τρως, δεν μπορεί. Του λέω, Χρήστο δεν υπάρχει περίπτωση να τρώω και να κάνω κάτι άλλο εκτός προγράμματος.
Μετά από μια βδομάδα ζυγίζομαι. 91.200. Έχουμε ξεφύγει τελείως από το σχέδιο. Αυτό είναι πολύ κακό για έναν αθλητή που θα χάσει 6 κιλά παραπάνω από το σωματικό του βάρος (σ.σ. μέχρι τον αγώνα). Εγώ είχα και το κακό ότι πήγαινα στους αγώνες ένα κιλό πιο κάτω από την κατηγορία μου για να είμαι πιο ελαφρύς από τους άλλους. Για μένα λοιπόν, σήμαινε ότι στον αγώνα θα ήμουν 8+ κιλά κάτω. Ένας αθλητής πολύ δύσκολα αντεπεξέρχεται με αυτά τα κιλά. Τέλος πάντων, μου βάζει πάλι χέρι ο Χρήστος, μου λέει δεν γίνεται, δεν πάμε καλά, αυτό που κάνεις είναι έγκλημα.
Οι σάουνες ήταν πολύ οργανωμένες, ήταν 15 σάουνες στη σειρά, με διάφορες θερμοκρασίες. Ξεκινούσαν από 40 βαθμούς κι έφταναν στους 120. Έμπαινα στη σάουνα με τους 40, έβγαινα για κρύο ντους. Έμπαινα στους 50, έβγαινα για κρύο ντους κ.ο.κ. Έκανα όλη τη γύρα μέχρι τους 120 και μετά τυλιγόμουν με κουβέρτες και πετσέτες και καθόμουν σε ένα δωμάτιο, ίδρωνα όσο ίδρωνα, και μετά ξανά τα ίδια. Έκανα τρεις φορές αυτούς τους γύρους κι έφυγα από εκεί 86.400. Έχασα 1.600 από τη σάουνα.
Μου ηρθε η μυρωδιά από τα McDonald's και ζαλίστηκα
Το καλό είναι ότι με τη σάουνα ταρακουνήθηκε ο μεταβολισμός, έπαθε σοκ ο οργανισμός και ξεκίνησε να χάνει. Όταν βγήκα από τη σάουνα στην international zone, μου ήρθε η μυρωδιά από τα McDonald’s και ζαλίστηκα. Ευτυχώς είχε μια κολόνα εκεί και πιάστηκα, γιατί είδα όλο τον ουρανό να γυρνάει γύρω γύρω. Παίρνω το φυσικοθεραπευτή, του λέω παίρνω το λεωφορείο, σε παρακαλώ βγες στη στάση κοντά στο κτίριό μας να με περιμένεις, γιατί έπαθα αυτό κι αυτό, ζαλίστηκα.
Έφτασα τελικά στο δωμάτιο, όλα καλά και ήπια μια βιταμίνη C με λίγο νερό και άλατα. Θυμάμαι ότι είχα πάρει τότε δύο καλοριφέρ, τα είχα βάλει στην πρίζα στο δωμάτιό μου, είχα δύο παπλώματα, είχα ντυθεί με φόρμες και κοιμήθηκα, γιατί λίγο πολύ εξαντλήθηκα στη σάουνα. Κοιμήθηκα και ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί 84.800, έχασα δηλαδή πάρα πολλά στον ύπνο μου. Η κατηγορία μου ήταν τα 85. Ήπια έναν μικρό καφέ το πρωί και λέω μέχρι τις 14.00 που είναι η ζύγιση, ας ξαπλώσω για να πάω λίγο πιο κάτω, να είμαι πιο ελαφρύς από τους άλλους. Τελικά ζυγίστηκα 84.150, ο Γερμανός 84.300 και ο Γεωργιανός 84.800. Σηκώσαμε τα ίδια κιλά και οι τρεις, και έτσι πήρα το χρυσό μετάλλιο.
Όλη αυτή η ταλαιπωρία δεν περιγράφεται. Έφταιγα, ταλαιπωρήθηκα μόνος μου. Δεν ήταν η πρώτη φορά για μένα, αλλά άλλο να είσαι σε έναν αγώνα άνευ σημασίας κι άλλο να είσαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Μπήκα αυτός που ήμουν πάντα. Ο αγωνιστής, με ψυχή, με θέληση, με εγωισμό
Σε αυτόν τον αγώνα βρέθηκα στην κόλαση και μετά ξαφνικά στον παράδεισο. Στο αρασέ ήμουν 4ος, είχα χάσει τις δύο πρώτες προσπάθειες, στην τρίτη πήγα να ακυρωθώ. Θυμάμαι τη σφαλιάρα του Χρήστου στην πλάτη μου ακόμα και σήμερα όταν του είπα ότι θέλω να μου βάλεις 180 στην τρίτη προσπάθεια, ενώ είχα χάσει δύο φορές τα 175. Μου δίνει μία στην πλάτη, ταρακουνήθηκα. Μου λέει, πάμε να ακυρωθούμε κι εσύ μου ζητάς 180; Πάμε για τα 175 και βλέπουμε για το χρυσό στο επολέ ζετέ. Κι έτσι έγινε.
Εκείνη την ώρα δεν μπορείς να σκεφτείς καθαρά. Είναι λίγα τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα για να μπορείς να επιστρέψεις. Θυμάμαι μες στο ζέσταμα, 4ος στο αρασέ, όταν ο φίλος μου ο Ασανίτζε έβγαλε τη σημαία της Γεωργίας και την κουνούσε σαν να ήταν ήδη ο χρυσός Ολυμπιονίκης. Γύρισα στον Γιάννη Κατσαϊδώνη, τον δεύτερο προπονητή που είχαμε μαζί και του λέω, Γιάννη, 205 θα ξεκινήσει ο Γεωργιανός, 210 εμείς. 210 αυτός, 215 εμείς. Γύρισε το μάτι μου, γύρισε το μυαλό μου, και μπήκα στο επολέ ζετέ ένας άλλος Πύρρος, καμία σχέση με το αρασέ.
Μπήκα αυτός που ήμουν πάντα. Ο αγωνιστής, με ψυχή, με θέληση, εγωισμό. Όλα αυτά που πρέπει να έχει ένας αθλητής εκείνη τη στιγμή.
Δημοσιογραφική έρευνα: Δημήτρης Κωνσταντινίδης - Παύλος Σφενδυλάκης
Φωτογραφία: Χρήστος Λώλος
Built with Shorthand