Part 2: Το αδιανόητο φινάλε στα Τρίκαλα

Για να φτάσουμε όμως εδώ, στο σημείο δηλαδή ο Φιλαθλητικός και η Κηφισιά να διεκδικούν την άνοδο στο τελευταίο ματς της χρονιάς, πρέπει να γυρίσουμε τρεις αγωνιστικές πίσω. Τότε που η Α.Ε.Ν.Κ. διέπραξε... ιδανική αυτοχειρία στα Τρίκαλα χάνοντας έξι συνεχόμενες βολές στο τελευταίο λεπτό και οι Θεσσαλοί έκαναν την επική ανατροπή σκοράροντας ένα καλάθι στο φινάλε που σήκωσε πολύ κουβέντα!

Παπαθεοδώρου: «Είχαμε την ευκαιρία να τελειώσουμε με την άνοδο τρεις αγωνιστικές πριν από το τέλος στο εκτός έδρας ματς με τα Τρίκαλα. Αν κερδίζαμε, ανεβαίναμε στην Α1. Κι εκεί έγινε το εξής... μαγικό. Πήραμε δυο φορές προβάδισμα έξι πόντων. Έρχονταν και μας έδιναν συγχαρητήρια τα παιδιά των Τρικάλων και μπήκαμε στη διαδικασία των βολών. Μοσχοβίτης και Καράμπουλας είχαν 0/6 βολές στο τελευταίο λεπτό! 0/6 βολές! Με αποτέλεσμα να φάμε κι ένα καλάθι στο τέλος. Πανδαιμόνιο στο γήπεδο, με 2.500 κόσμο μέσα. Είχαμε παγώσει με τις βολές, ε, μετά μείναμε νεκροί... Το καλάθι ήταν εκπρόθεσμο όμως δεν υπήρχε περίπτωση να μην μετρήσει. Ήταν σοκαριστικό. Είχε σφηνωθεί στο μυαλό μας! Ξέραμε πως πλέον έπρεπε να κερδίσουμε τα επόμενα παιχνίδια για να ανέβουμε. Μεταξύ αυτών, το τελευταίο με τον Φιλαθλητικό».

Μέγας: «Πήγαμε στα Τρίκαλα τρεις αγωνιστικές πριν από το ματς με τον Φιλαθλητικό. Ήμασταν 6 πόντους μπροστά στα 28’’ για το τέλος σε ένα κατάμεστο γήπεδο. Δεν άκουγες στο timeout από τη φασαρία. Μετά από το 35’, η Κηφισιά έπαιξε καθηλωτικό μπάσκετ! Έκανε εξαιρετικό παιχνίδι, εκπληκτικό. Ίσως από τα καλύτερα παιχνίδια που έκανε μέσα στην χρονιά. Και στα τελευταία δευτερόλεπτα ήλθαν τα πάνω – κάτω. Χάνουμε έξι συνεχόμενες βολές κι έβαλαν εκείνο το απίθανο καλάθι στο τέλος που κανονικά, δεν έπρεπε να μετρήσει. Δεν υπάρχει instant replay, δεν υπάρχουν video, δεν υπάρχει τίποτα… Και πήγαν να δουν το ριπλέι που δίνει το βαν μέσα από την κάμερα! Χωρίς ήχο και με το ρολόι να φαίνεται ότι "παγώνει". Εν τέλει η ένσταση εκδικάστηκε αφού τελείωσε το πρωτάθλημα… Είχαμε ανέβει στην Basket League και βγήκε η απόφαση ότι απορρίπτεται η ένσταση».

Μοσχοβίτης: «Μάς έπιαναν την ώρα του ματς και μας έλεγαν: "Παιδιά, μην αφήσετε το τελευταίο παιχνίδι με τον Φιλαθλητικό"! Ακόμα κι εκείνοι πίστευαν πως δεν υπήρχε περίπτωση να μας νικήσουν. Αν η Κηφισιά κέρδιζε στα Τρίκαλα, θα ανέβαινε στην Basket League. Το ζήτημα μετά ήταν αν θα κερδίζαμε τον Φιλαθλητικό στην έδρα μας την τελευταία αγωνιστική. Γιατί στην ισοβαθμία μεταξύ τους, τα Τρίκαλα ήταν από πάνω. Και τελικά, φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε εμείς με τον Φιλαθλητικό για το ποιος θα ανέβει κατηγορία»!

Μέγας: «Υπήρχε άγχος και φυσικά, μεγάλη ψυχολογική κατάπτωση μετά από το ματς με τα Τρίκαλα. Επειδή, ακριβώς τις βολές τις έχασαν οι δυο καλύτεροι παίκτες μας, ο Μοσχοβίτης και ο Καράμπουλας! Που αν δεν ανεβαίναμε, ενδεχομένως θα τους έριχναν ευθύνες για εκείνο το ματς. Ήταν η χειρότερη επιστροφή με πούλμαν που θυμάμαι! Σταματήσαμε για φαγητό και οι μισοί δεν έφαγαν! Ήταν όλοι σκασμένοι. Όχι για την αδικία, ότι μέτρησε ένα εκπρόθεσμο τρίποντο. Αλλά στο ότι είχαν την ευκαιρία να τελειώσουν την άνοδο. Και πλέον η Κηφισιά έπρεπε να πάει να παίξει τα ρέστα της την τελευταία αγωνιστική. Δεν είχε κουράγιο να μιλήσει κανείς».

Μοσχοβίτης: «Δεν ξέρω τι έγινε με τις βολές στο τέλος... Τι να πω. Ίσως ήταν η κακιά στιγμή. Πολλές φορές η μεγάλη θέληση και η ανυπομονησία να πετύχεις κάτι λειτουργούν αντίστροφα. Επειδή, ακριβώς αν βάζαμε εκείνες τις βολές, το πρωτάθλημα τελείωνε για εμάς. Ακολουθούσαν τρεις αγωνιστικές που δεν θα μας ενδιέφερε τίποτα, θα είχαμε πετύχει τον μεγάλο στόχο μας. Τελικά, αυτό το "ναι ρε φίλε, θα τις βάλω να τελειώνουμε" είχε το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο Καράμπουλας κι εγώ έχουμε εκτελέσει πολλές βολές στη ζωή μας. Το να χάσουμε, λοιπόν και οι δυο μαζί έξι μαζεμένες, ο ένας πίσω από τον άλλον ήταν αδιανόητο. Όλα αυτά ίσως έγιναν για να πάμε στο τελευταίο ματς. Και να γίνει αυτό το παιχνίδι που πέρασε στην ιστορία».

Παπαθεοδώρου: «Αυτό που έχει γίνει στα Τρίκαλα δεν έχει ξαναγίνει στο μπάσκετ. Μετά το ματς πήγαμε στη συνέντευξη Τύπου, δίπλα στα γραφεία του Τζήμα (σ.σ. προπονητής των Τρικάλων), δεν είχε άλλον χώρο. Πάνω στον πίνακα είχε γράψει τους παίκτες της Κηφισιάς και τα ποσοστά τους. Και στις βολές έλεγε: Καράμπουλας 92% στις βολές, Μοσχοβίτης 92% στις βολές. Και οι δυο μαζί είχαν 0/6 στο τελευταίο λεπτό. Την επόμενη χρονιά ο Καράμπουλας έχασε την πρώτη βολή στη 18η αγωνιστική στην Α2»!

Μοσχοβίτης: «Ήταν το πιο βουβό ταξίδι επιστροφής που έχω βιώσει. Έχουμε κάνει κατά καιρούς πολύ μεγάλα ταξίδια με πούλμαν. Έχουμε γυρίσει από Δράμα, από Ξάνθη κλπ... Εκείνο όμως ήταν το πιο βουβό. Η στεναχώρια ήταν τεράστια. Το θέμα πλέον είχε να κάνει με το ότι φτάσαμε στο σημείο να παίζουμε τους κόπους μιας χρονιάς σε 40'. Να κρίνεται η σεζόν αν είναι πετυχημένη ή αποτυχημένη σε ένα παιχνίδι. Έστω κι έτσι, πιστεύω πως οι δυο ομάδες που άξιζαν να ανέβουν στην Α1 εκείνη τη σεζόν ήμασταν εμείς και ο Φιλαθλητικός. Δικαιωματικά... Ο Φιλαθλητικός έπαιξε ένα πολύ εντυπωσιακό μπάσκετ, αθλητικό, γρήγορο, με μεγάλα σκορ και νέα παιδιά που έδωσαν ένα διαφορετικό χρώμα στην κατηγορία. Από την άλλη πλευρά, νομίζω πως η Κηφισιά ήταν η πιο σταθερή ομάδα στην Α2 όλη την χρονιά».

Σαλούστρος: «Όποιος κέρδιζε στο Κηφισιά – Φιλαθλητικός ανέβαινε στην Α1 ως πρώτος. Κι αυτός που έχανε, πήγαινε τρίτος. Βέβαια, η Κηφισιά είχε κάνει έφεση για το παιχνίδι στα Τρίκαλα. Εκείνη η έφεση εκδικάστηκε μετά από το τέλος του πρωταθλήματος. Και προφανέστατα είπε πως δεν ήθελε να ξαναπαίξει, το οποίο ήταν και το λογικό. Δεν υπήρχε λόγος να παίξει ένα ματς ενώ είχε ήδη κριθεί το πρωτάθλημα και η άνοδος. Θεωρώ πως το πρωτάθλημα κρίθηκε σε εκείνο το καλάθι που πραγματικά δεν έπρεπε να μετρήσει. Σε εκείνη τη μεγάλη "κλοπή". Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμη άνθρωποι του μπάσκετ που είναι σε όλο αυτό το φάσμα. Δεν θα πω "συνένοχοι". Προσωπικά, με χαλάει σαν προσωπικότητα, σαν παίκτη και σαν άνθρωπο όταν σκέφτομαι ό,τι είχε γίνει τότε, πώς είχε γίνει και όλα αυτά που διαδραματίστηκαν».

Part 4: Ο Γιάννης του Φιλαθλητικού

Στα 27 του χρόνια, ο Γιάννης Αντετούνμπο έχει αγκαλιάσει όλες τις πτυχές που του προσφέρει ο ρόλος του ηγέτη, του franchise player, του back-to-back MVP και εσχάτως, πρωταθλητή και Πολυτιμότερου Παίκτη των NBA Finals. Πως ήταν όμως το 2012-13;

ΝΒΑ scout: «Παρακολούθησα τον Γιάννη σε ένα ματς εφηβικού του Φιλαθλητικού. Έπαιζε σαν πόιντ γκαρντ. Όταν έπαιζε στην πρώτη ομάδα, ανέβαινε στο 3-4 και οι πιο έμπειροι παίκτες του Φιλαθλητικού ήταν εκείνοι που είχαν περισσότερη ώρα την μπάλα στα χέρια τους. Πίστεψα από την αρχή πως αυτός ο τύπος έχει τεράστιο potential. Είχε προσόντα, ήταν μακρύς, είχε μέγεθος, πάσαρε... Ήταν μια πολύ ιντριγκαδόρικη περίπτωση. Θυμάμαι λέγαμε πως ίσως έπρεπε να μείνει στην Ευρώπη για άλλα δυο χρόνια προκειμένου να αναπτυχθεί κι άλλο. Μέχρι που φτάσαμε στη βραδιά του Draft. Εκείνη την χρονιά υπήρχαν παίκτες πιο έτοιμοι από τον Αντετοκούνμπο σε διεθνές επίπεδο. Υπήρχε, για παράδειγμα ο Γκομπέρ, ο Νογκέιρα και ο Αμπρίνες. Ο Γιάννης είχε την προοπτική όμως δεν τον είχε δει κανείς να δοκιμάζεται στο top επίπεδο ώστε να σε πείσει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο ότι αξίζει. Προσωπικά, σκέφτηκα πως ίσως χρειάζεται δυο χρόνια για να γίνει έτοιμος παίκτης. Οφείλω πάντως να του δώσω τα credits για την ασύλληπτη βελτίωσή του. Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο στον Γιάννη είναι ότι αγαπάει να παίζει μπάσκετ. Εκείνος και τα αδέλφια του είναι συνέχεια με μια μπάλα στα χέρια κι ένα τεράστιο χαμόγελο. Μια ενωμένη, μια "δεμένη" και ταπεινή οικογένεια».

Σαλούστρος: «Ο κόσμος ερχόταν να μας βλέπει ενώ ακόμη παίζαμε στη Γ’ Εθνική. Μπασκετικός κόσμος που ήθελε να δει Φιλαθλητικό γιατί εντάξει, το μπάσκετ που παίζαμε ήταν πολύ μπροστά από την κατηγορία. Σε εκείνο το ρόστερ υπήρχαν παίκτες που θα εξελίσσονταν, υπήρχε ένα όνομα που δειλά-δειλά ακουγόταν… Και για να είμαι ειλικρινής, δεν έρχονταν για τον Γιάννη. Έρχονταν για τον Θανάση! Για να δουν ένα κάρφωμα ή μια καλή τάπα, να δούνε τον Γκίκα πόσο γρήγορα τρέχει στο γήπεδο... Θυμάμαι, δηλαδή πολλούς να λένε: Είναι Κυριακή, πάμε να δούμε Φιλαθλητικό».

Μέγας: «Ο Γιάννης είχε μικρότερο ρόλο τότε. Άλλες φορές έπαιζε πεντάδα, συνήθως ερχόταν από τον πάγκο όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση το πρώτο βιολί του Φιλαθλητικού. Σε κάθε περίπτωση, ήταν ένα παιδί που είχε ταλέντο και σωματικά προσόντα, που μπορούσε να σου κάνει τη ζημιά ανά πάσα στιγμή! Σίγουρα υπήρχε και ο ενθουσιασμός. Τόσος κόσμος στο γήπεδο για τον Αντετοκούνμπο. Ο Καράμπουλας, ο Μοσχοβίτης, γενικώς τα… μπαρουτοκαπνισμένα παιδιά της Κηφισιάς, 33-35 χρονών έκαναν πλάκα μεταξύ τους. Και λέγανε χαριτολογώντας: "Ποιος Γιάννης τώρα! Εμάς να δούνε, τα ταλέντα"! Το καλαμπουρίζανε λίγο».

Παπαθεοδώρου: «Ο Γιάννης είχε τα προσόντα και την ποιότητα για να εξελιχθεί. Το ήξεραν όλοι, δίχως όμως να μπορεί να φανταστεί κανείς πως θα γινόταν ο νούμερο 1 παίκτης στον κόσμο τα επόμενα χρόνια. Στο μεταξύ, το ματς έγινε 1-1μιση μήνα πριν από το NBA Draft. Απλώς, τότε ήταν πολύ νέος και αδύνατος, ένα παιδί 18-19 χρονών που δεν είχε μεγάλη επιρροή και επίδραση στο παιχνίδι του Φιλαθλητικού. Έπαιζε πολύ, ο Φιλαθλητικός τον στήριζε σε αυτό το κομμάτι ωστόσο επαναλαμβάνω πως δεν ήταν τόσο επιδραστικός, έχοντας μπροστά του παιδιά όπως ο Γκίκας, ο Σαμοθράκης, ο Σαλούστρος και ο Καμπερίδης».

Σαλούστρος: «Ο Νίκος Γκίκας ήταν ο άνθρωπος που κουβάλησε τον Φιλαθλητικό όταν η ομάδα έπεσε στο α’ τοπικό. Μαζί με παιδιά όπως ο Βαρυπάτης, ο Μπαζιώτης και ο Κουμπούρας ηγήθηκαν μιας προσπάθειας που συνδυάστηκε με την επιστροφή στη Γ’ Εθνική. Εκεί η ομάδα απέκτησε τρεις παίκτες. Εμένα, τον Κώστα Ανδρεόπουλο και τον Γιάννη Ηλιόπουλο. Πρωταγωνιστές των ανόδων ήταν αυτά τα παιδιά, μαζί με τον Τσαμάτο. Οι κινητήριοι μοχλοί, ας πούμε του Φιλαθλητικού ήμασταν εγώ, ο Γκίκας και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο. Στη χρονιά της Α2 παίζαμε ένα μπάσκετ που δυστυχώς ο Γιάννης δεν ήταν έτοιμος να το ακολουθήσει, ειδικά στον πρώτο γύρο. Δεν ήταν έτοιμος σωματικά αλλά και στο κομμάτι της εμπειρίας. Ήταν μόλις η δεύτερη χρονιά που έπαιζε σε επίπεδο ανδρών. Μπορεί να έμπαινε στο γήπεδο και να μην ήταν σωματικά να αντεπεξέλθει. Αυτό ήταν το μόνο θέμα. Γιατί μπασκετικά, ήταν εκεί».

Σαμοθράκης: «Ο Γιάννης τότε είχε έναν συγκεκριμένο ρόλο. Έκανε μεν πάρα πολλές δουλειές στο γήπεδο αλλά δεν ήταν ο παίκτης που θα έπαιρνε την μπάλα για να ξεκινήσει να κάνει πράγματα στην επίθεση. Προέκυψαν βέβαια αγώνες που έγινε κι αυτό. Γενικώς, έκανε πολλές δουλειές γύρω-γύρω, που λέμε. Μπορούσε να σταθεί οπουδήποτε, πάνω σε αυτό "έχτιζε". Παρά τις τρομερές δυνατότητές του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να λειτουργεί και σαν ρολίστας. Η συνεισφορά του ήταν πολύπλευρη εκείνη την χρονιά. Δεν είχε βέβαια κάποιο ιδιαίτερο στοιχείο που έπρεπε να κάνεις ειδική αναφορά στο scouting. Σίγουρα έπαιζε καλή άμυνα, έπαιρνε ριμπάουντ, "έκοβε" πόσες φάσεις, ήταν ομαδικός… Όλα αυτά είναι πράγματα που δεν χρειάζονται τόση πολλή ανάλυση στο scouting».

Part 8: Μια ιστορία με τον Αντετοκούνμπο

Ο Φιλαθλητικός και τα Σεπόλια ήταν ο κόσμος, η ζωή, το σύμπαν του Γιάννη Αντετοκούνμπο, όπου χωρούσαν τα πάντα. Τίποτα μέσα του δεν εμπόδισε την ανάπτυξη ενός σούπερ σταρ που έφτασε στο σημείο να κατακτήσει τον κόσμο. Εκείνο το απόγευμα στις Αδάμες, πριν ακόμα εξελιχτεί σε Greek Freak, ο Γιάννης ήταν ένα παιδί που κουβαλούσε το βάρος του σύμπαντος στους ώμους του, γνωρίζοντας ότι στην κερκίδα βρισκόταν το… μισό ΝΒΑ για πάρτη του. Και οι άνθρωποι που βρέθηκαν στο γήπεδο, έχουν μια προσωπική ιστορία να θυμούνται.

Παπαθεοδώρου: «Συναντήθηκα ξανά με τον Αντετοκούνμπο τρία χρόνια μετά, το 2016. Ήταν η πρώτη φορά που τον είδα έπειτα από εκείνο το ματς με τον Φιλαθλητικό. Είχαμε ένα φιλικό με την Εθνική Νέων στο ΟΑΚΑ κι αμέσως μετά έπαιζε η Ανδρών στο τουρνουά "Ακρόπολις". Είχαμε τελειώσει το δικό μας παιχνίδι με την Ουκρανία και είδα τον Γιάννη ενώ έμπαιναν στο γήπεδο. Χαιρετιόμαστε, του λέω "τι κάνεις, πως είσαι" κλπ. Μου είπε, λοιπόν: "Κόουτς, δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το ματς. Με έχει πληγώσει πολύ εκείνο το παιχνίδι"! Εκείνη τη στιγμή περνούσε ο Μπόγρης από δίπλα... "Γιάννη, εγώ με τα λεφτά που παίρνεις θα το είχα ξεχάσει την άλλη μέρα" (γέλια)»!

NBA scout: «Ένας καλός φίλος μου είχε μιλήσει για αυτό το παιδί. Η αλήθεια είναι πως στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου. "Πως είναι δυνατόν; Δεν τον έχω δει σε κανένα τουρνουά, δεν τον έχω ακούσει σε κανέναν αγώνα των μικρών Εθνικών της Ελλάδας". Ο φίλος μου επέμενε. "Είναι καλός. Μπορείς να έλθεις και να τον τσεκάρεις από κοντά". Νομίζω πως ήλθα πρώτη φορά στην Ελλάδα για τον Γιάννη τον Δεκέμβριο. Ήλθα, τον παρακολούθησα, γνώρισα την εκπληκτική οικογένειά του, τα αδέλφια, τη μητέρα και τον πατέρα του. Μου εξήγησαν από την πρώτη στιγμή πως δεν είχε διαβατήριο και δεν μπορούσε να παίξει στην Εθνική. Τότε κατάλαβα. Τη δεύτερη φορά που ταξίδεψα στην Αθήνα, είχε υπογράψει ήδη σε μια ισπανική ομάδα (σ.σ. Σαραγόσα). Οι γονείς του δεν ήξεραν πώς θα πήγαινε στην Ισπανία. Δεν είχε ταυτότητα, δεν είχε διαβατήριο, δεν είχε τίποτα. Υπήρχε αβεβαιότητα... Είναι λογικό να κάνεις δεύτερες σκέψεις. Πως γίνεται, λοιπόν αυτό το παιδί που μεγαλώνει στην Αθήνα και όλοι μιλούν γι' αυτόν να μην έχει υπογράψει στον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, το Μαρούσι ή όπου αλλού ενώ βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια τους; Πως είναι δυνατόν να παίζει σε μια ομάδα β' κατηγορίας»;

Μέγας: «Θυμάμαι ένα σκηνικό που είχε γίνει στο πρώτο ματς των δυο ομάδων, στου Ζωγράφου. Το οποίο, παρεμπιπτόντως ήταν λίγο πιο εντυπωσιακό. Είχε, επίσης ένταση και κάποιες αψιμαχίες. Είχε γίνει, λοιπόν ένα επεισόδιο μεταξύ του Γιάννη, του Θανάση και του Σάββα Νικητάκη. Είχε νικήσει ο Φιλαθλητικός και στο τέλος του ματς, ο Ζήβας πήρε τα δυο αδέλφια, τα έφερε μπροστά στον Σάββα και τους είπε: "Ζητήστε του συγγνώμη, θα μπορούσε να είναι πατέρας σας"! Ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή. Και κατά τη γνώμη μου, δείχνει πολλά για το πώς έχτισε εκείνη την ομάδα ο κόουτς, τη νοοτροπία που πέρασε σε αυτά τα παιδιά και τις αρχές που τους έδωσε.

Γκόντας: «Τον Φεβρουάριο του 2017, όταν δηλαδή ο Γιάννης είχε ήδη κάνει κάποιο όνομα στο ΝΒΑ, βρέθηκα στη Νέα Υόρκη μαζί με φίλους και πήγαμε να δούμε το Νετς – Μπακς. Ο Αντετοκούνμπο ήξερε από τον μάνατζέρ του ότι θα πάμε και έψαχνε να μας βρει μετά από το τέλος του αγώνα. Τελικά συναντηθήκαμε και του είπα: "Γιάννη να ξέρεις, χάρη σε ‘μένα είσαι εδώ"! Γελάει και μου λέει: "Γιατί το λες αυτό ρεφ"; Και του εξήγησα: "Γιατί αν είχες κερδίσει εκείνο το παιχνίδι, πιθανόν να μην είχες φύγει εκείνη την χρονιά! Να είχες μείνει κι άλλο"! Γελάγαμε και οι δυο μετά».

Σαμοθράκης: «Θυμάμαι την πρώτη φορά που δούλεψα μαζί με τον Αντετοκούνμπο, αν θυμάμαι καλά στη μεταβατική. Παίζαμε ένας με έναν, που μας έβαζε ο κόουτς. Και μου έκανε τρομερή εντύπωση η ευκολία που μου έριξε τάπα! Απλώς, άπλωσε το χέρι του δίχως να σηκωθεί. Μου έχει μείνει αυτό το εκπληκτικό άνοιγμα που έχει, που είναι τόσο μακρύς. Κατά τα άλλα, ήταν ένα χαρούμενο παιδί που του άρεσε να προπονείται και να παίζει μπάσκετ. Ταυτόχρονα, ήταν πάρα πολύ μαχητικός. Ο Θανάσης ήταν πιο εκδηλωτικός, πολύ πιο ενθουσιώδης. Και στην καθημερινότητά του, και στους αγώνες».

Μέγας: «Αφού, λοιπόν είχε γίνει χαμός με τους πανηγυρισμούς και ήμασταν όλοι μούσκεμα, έπιασα και μίλησα με τα δυο παιδιά, τον Γιάννη και τον Θανάση. Ήταν πραγματικά πολύ στεναχωρημένοι, είχαν κλάψει… Αυτό που τους είπα ήταν: "Μην στεναχωριέστε, εντάξει, είναι ένα παιχνίδι. Αυτά τα έχει το μπάσκετ αλλά ίσως αυτό που έγινε να είναι το καλύτερο για όλους. Και για εσάς, που μπορεί να ακολουθήσετε άλλους δρόμους, και για την Κηφισιά που θα ανέβει". Και όντως, το καλοκαίρι έφυγαν ο Σαλούστρος, ο Γκίκας, ο Γιάννης, ο Θανάσης… Τα παιδιά ακολούθησαν τον δρόμο τους, έκαναν καριέρα γιατί ο Φιλαθλητικός ξεχείλιζε από ταλέντο. Ίσως ο μόνος που αδικήθηκε, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, να ήταν ο Ζήβας. Αδικήθηκε σε εισαγωγικά, γιατί η ομάδα του Φιλαθλητικού ήταν δικό του δημιούργημα. Με νέα παιδιά, μόνο δυο έμπειρους και οι υπόλοιποι μεταξύ 19-22. Ήταν η πιο νεανική ομάδα στην κατηγορία που έπαιζε ωραίο μπάσκετ. Όσον αφορά την Κηφισιά, είχε χτιστεί για να πάρει την άνοδο και τα κατάφερε. Κι αν δεν υπήρχαν τα διοικητικά προβλήματα, μπορεί να είχε μείνει παραπάνω χρόνια στην Α1».

Μοσχοβίτης: «Ο Γιάννης είχε τρομακτικά προσόντα. Θυμάμαι χαρακτηριστικά σε μια αλλαγή να προσπαθώ να πατήσω να σουτάρω. Βρέθηκε μπροστά μου και δεν έβλεπα καν το καλάθι! Ήταν τόσο μακρύς, με τόσο μακριά χέρια! Δεν μπορούσα να δω! Ήταν τρομερά δύσκολο. Η διαφορά μας στο ύψος ήταν ήδη μεγάλη, φαντάσου να τον βρεις μπροστά σου με τα χέρια ψηλά. Παρ' όλο που δεν έπαιξε καλά σε εκείνο το παιχνίδι, ήμουν σίγουρος πως θα τα καταφέρει. Σε κουβέντες που κάναμε στα αποδυτήρια, έλεγα ότι ο Γιάννης δεν έπρεπε επ' ουδενί να μείνει στην Ελλάδα! Δεν είχε κανένα νόημα να πάει στον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό. Η καλύτερη επιλογή ήταν αυτό που έκανε, να φύγει δηλαδή και να πάει μετρήσει τις δυνάμεις του στο ΝΒΑ».

Γκόντας: «Το τρίποντο και φάουλ του Γιάννη το σφύριξα εγώ. Ο Αντετοκούνμπο είχε ήδη αφήσει το στίγμα του, όλη η μπασκετική Ελλάδα μιλούσε για αυτόν, νιώθοντας τα βλέμματα των scouts. Παρεμπιπτόντως, αυτό το έχω ζήσει άλλη μια φορά στην καριέρα μου, όταν σφύριζα ένα παιχνίδι στο Βελιγράδι, το Ζελέζνικ – Ερυθρός Αστέρας για την Αδριατική Λίγκα. Κάπου στο 2003. Στο γήπεδο, λοιπόν βρίσκονταν 10 άτομα. Και οι επτά ήταν scouts του ΝΒΑ, μεταξύ αυτών ο Στιβ Γιατζόγλου. Γυρίζαμε μαζί στην Ελλάδα και το συζητούσαμε στο αεροπλάνο, το πόσα ταλέντα ήταν μαζεμένα σε αυτό το παιχνίδι. Αυτό, λοιπόν το αντιμετώπισα ξανά εκείνο το απόγευμα στο Κηφισιά – Φιλαθλητικός. Ήταν τόσο έντονο το ενδιαφέρον της παγκόσμιας μπασκετικής κοινότητας. Το όνομα του Γιάννη ήταν ήδη σημαντικό παντού και αυτό ήταν μια ευθύνη παραπάνω για εμάς, τους διαιτητές του ματς».

Σαλούστρος: «Ο Γιάννης ήταν και θα είναι πάντα παιδί. Ένα παιδί το οποίο απογοητεύτηκε, όπως απογοητευτήκαμε όλοι. Γιατί θεωρεί ότι δεν έδωσε αυτά που θα μπορούσε να δώσει στον αγώνα με την Κηφισιά για να βοηθήσει τον Φιλαθλητικό να κερδίσει. Ακόμα το λέει…».