Καραλής στο Gazzetta: «Θα μπω στο κλαμπ των φοβερών, θα κάνω 6μ. στο ΣΕΦ!»

Χειμώνας, Δευτέρα, οχτώ το πρωί. Χτυπάει το κουδούνι στο Λύκειο και όλα τα παιδιά μαζεύονται στον συνηθισμένο χώρο του προαυλίου για να κάνουν προσευχή. Κάποιος επωμίζεται την αγγαρεία να σηκωθεί να πει την προσευχή, κάποιος άλλος ανάμεσα στα παιδιά, που περιμένουν καρτερικά να ανέβουν στις τάξεις, κρύβει μέσα του τη μεγαλύτερη χαρά που είχε πάρει έως τότε στη ζωή του. Η προσευχή τελειώνει και ο διευθυντής του σχολείου παίρνει τον λόγο: «Παιδιά, ήθελα να σας ενημερώσω πως ο Εμμανουήλ Καραλής χθες έκανε νέο παγκόσμιο ρεκόρ», είπε στο μικρόφωνο. «Ο Εμμανουήλ;», απόρησαν οι περισσότεροι. Ναι, ο Εμμανουήλ. Που αργότερα έγινε Μανόλο αλλά ποτέ Μανώλης. Που όταν το ρωτούσαν με τι ασχολείται απαντούσε απλά «Είμαι αθλητής» ή «Κάνω επί κοντώ», χωρίς πολλά πολλά γιατί «Όποιος ξέρει, ξέρει. Αν δεν ξέρει, κανένα πρόβλημα».

Το παιδί που σήμερα χαμογελά απέναντι σε κάθε δυσκολία και -κυρίως- απέναντι στον πήχη. Που είτε ο πήχης είναι στα 4.80μ., όπως τότε τη φορά που πήρε το ρεκόρ του… σπιτιού και μπόρεσε με θάρρος να πει στον μπαμπά του «I’m the boss now», είτε αν είναι στα 5.86μ., την άλλη φορά που έκανε νέο πανελλήνιο ρεκόρ και έγινε ο καλύτερος Έλληνας επικοντιστής στον κλειστό στίβο. Από τα «Ρε συ, έκανες παγκόσμιο ρεκόρ;» στο προαύλιο του σχολείου, στο «Πάει κι αυτός, τελείωσε δεν θα πηδήξει ξανά» όταν ήταν τραυματισμένος και πηδούσε 5.55μ. Με πρησμένο αστράγαλο, έως το «Ολυμπιονίκης ο Καραλής; Τελικά το λέει η καρδούλα του, είναι καλός», μετά την επιτυχία του στο Τόκιο. Γύρω του άλλαζαν πολλά, εκείνος όμως δεν άλλαξε ποτέ. Μόνο τα μαλλιά του δηλαδή… Από αφάνα, τα πήρε μπόμπα και έπειτα τα έκανε «κοτσιδάκια».

Πολλοί πιστεύουν πως τον ξέρουν όμως θα δείξει τα πραγματικά του χρώματα μόνο σε εκείνους που επιθυμεί ο ίδιος και όταν το επιθυμεί. Παλιότερα ζωγράφιζε, έπαιζε και λίγο μπάσο αλλά τώρα έχει καιρό να το πιάσει στα χέρια του. Τον «παρέσυραν» και λίγο να παίξει video games, του άρεσε αλλά δεν είχε χρόνο μετά να το συνεχίσει. Θα του ταίριαζε να είναι δεκαθλητής; Μάλλον δεν θα μάθουμε ποτέ αλλά είναι ωραίο να φανταζόμαστε πως θα έκανε δικό του κι εκείνο το «σπιτικό» ρεκόρ. Έχει ψηλά standards και δεν κάνει εκπτώσεις, θέλει το τέλειο και το τέλειο θα έχει. Όταν λέει πως κάτι θα το κάνει σημαίνει πως το έχει σκεφτεί πολλά μερόνυχτα μέχρι να φτάσει να το ξεστομίσει και αν πει «Θα γίνω ο πρώτος Έλληνας που θα πηδήξει 6 μέτρα» σημαίνει πως θα γίνει ο πρώτος Έλληνας που θα πηδήξει 6 μέτρα. Ακόμη κι αν εκείνοι, οι γνωστοί και αναιδείς τύποι, γράψουν τα γνωστά «Να πάει στη χώρα του» για να τους απαντήσει ο ίδιος το πιο απλό πράγμα: «Εγώ από τον Πύργο είμαι…». Η ευγένειά του και ο τρόπος που αντιμετωπίζει εκείνος τους γύρω του, μπλοκάρουν κάθε ίχνος ρατσισμού. Αυτό για τον ίδιο είναι από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, θα πει παρακάτω. Αυτό και το ότι βρήκε το φως μέσα στη μαυρίλα της κατάθλιψης. Μετά από αυτά, πως να μην του φανεί «εύκολο» να κάνει 6 μέτρα;

«Μπαμπά, τελείωσε. I’m the boss τώρα»

Με μπαμπά δεκαθλητή, και μάλιστα με πολύ καλές επιδόσεις, και μητέρα μηκίστρια ο στίβος φάνηκε πως ήταν σχεδόν μονόδρομος αν και η διαδρομή του Μανόλο στον αθλητισμό ξεκίνησε από αλλού.

«Ξεκινήσαμε από τριών χρονών τον αθλητισμό, με την οικογένειά μου. Ξεκινήσαμε από κολυμβητήριο, μετά τάε κβον ντο, πήγαμε στο ποδόσφαιρο και γενικά περάσαμε από όλα τα αθλήματα.

Στα 12 μπήκα στον στίβο. Δοκιμάζοντας όλα τα αγωνίσματα, ήρθε και η σειρά του επί κοντώ. Όταν το δοκίμασα και ένιωσα την αίσθηση αυτή του να πετάς, το αγάπησα απευθείας. Ήμουν και αρκετά καλός για την ηλικία μου οπότε το συνέχισα για να φτάσω εδώ που είμαι σήμερα. Η αδερφή μου σταμάτησε όταν ήταν στην κατηγορία των κορασίδων, λόγω των πανελληνίων κυρίως».

Το 4.80μ. ήταν στόχος σου;

«Ήταν στόχος το ρεκόρ του μπαμπά μου. Όταν ήμουν 15 ετών έσπασα το ρεκόρ του «σπιτιού». Ο πατέρας μου, πριν σπάσω το ρεκόρ, μου έκανε διορθώσεις και μου έλεγε πως να το κάνω και τι να κάνω κτλ. Και όταν το έσπασα, πάω έξω από την… τουαλέτα του σπιτιού, γιατί εκεί γίνονται οι συνεδριάσεις της οικογένειας, και του λέω: «Μπαμπά, τελείωσε. I’m the boss τώρα». Χάρηκε πολύ ο μπαμπάς μου που το κατέρριψα, εννοείται».

Σκέφτηκες να κάνεις και το ρεκόρ του δεκάθλου δικό σου;

«Το έχω σκεφτεί το σύνθετο, πολύ σοβαρά το έχω σκεφτεί. Θα ήθελα πάρα πολύ να το κάνω κάποια στιγμή, να αφιερώσω μία σεζόν του κλειστού στο έπταθλο αλλά τώρα πότε να το κάνω… Πιστεύω θα δυσκολευόμουν μόνο στις ρίψεις γιατί τα υπόλοιπα τα ψιλοδουλεύουμε κιόλας στην προπόνηση. Θα κάνουμε δηλαδή λίγο ύψος, μήκος κάνουμε επίσης με τον άλλον… (σ.σ Τεντόγλου), σπριντ και εμπόδια είμαι καλός οπότε οι αποστάσεις και οι ρίψεις θα με δυσκόλευαν πιστεύω. Θα ήθελα να σπάσω το ρεκόρ του σπιτιού στο δέκαθλο, είναι 7392 βαθμοί. Θα το «έσπαγα» άνετα… 100%».

Θυμάσαι την πρώτη φορά που σκέφτηκες πως… παίζει να είσαι πολύ καλός στο επί κοντώ;

«Όταν βγήκα πρώτη φορά Πανελληνιονίκης στην κατηγορία παμπαίδων. Είχα βγει δεύτερος τότε, βασικά, αλλά είχα πάρει το πρώτο μου μετάλλιο, παίζει να ήμουν 14 χρονών τότε. Είχα πει τότε «Ουάου, είμαι ο δεύτερος καλύτερος σε όλη την Ελλάδα!» και το μετάλλιο τότε ήταν ένα πολύ μικρό, σαν αυτά από τα Jumbo. Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενος, ήμουν και μικρός. Σε εκείνον τον αγώνα η Αγγελική (σ.σ. η αδερφή του) είχε βγει πρώτη μάλιστα! Νομίζω στα 15 μου, όταν πήδηξα πρώτη φορά 5μ. στον κλειστό στο ΣΕΦ, σκέφτηκα ότι μάλλον είμαι φουλ καλός στο επί κοντώ.

Πρώτος αγώνας με την Εθνική ήταν σε αυτή τη συνάντηση «Ελλάς-Κύπρος» που γίνεται. Ήμουν πολύ μικρός, γύρω στο 2014 δηλαδή. Καλά η πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα… Φοβερή. Είχαμε πάρει τις στολές της Εθνικής και έκανα πρόβες εγώ στο σπίτι, τι θα φορέσω στο αεροδρόμιο και στον αγώνα. Θυμάμαι είχα κάνει 4.60μ. και είχα κερδίσει, ήμουν πρώτος, αλλά αν είχα κάνει το 4.70μ. θα είχα την καλύτερη επίδοση επί κοντώ κάτω των 16 στην Ελλάδα, ένα ρεκόρ που έχει ο Παναγιώτης Λάσκαρης. Είναι το μόνο ρεκόρ που δεν έχω, και αυτό του ανοιχτού ανδρών δηλαδή αλλά αυτό θα το «σπάσω» τώρα το καλοκαίρι… Θα είναι, λοιπόν, το μόνο που δεν θα έχω αλλά τον συμπαθώ πολύ τον Λάσκαρη οπότε χαίρομαι που το κράτησε».

«Η νέα γενιά ρε συ…»

Αργότερα έκανες ένα ακόμη μεγαλύτερο ρεκόρ από αυτό, και μάλιστα μέσα στο -όχι και τόσο καλό για στίβο- Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. «Διπλό» παγκόσμιο ρεκόρ…

«Ναι ρε φίλε, όλα στο ΣΕΦ τα κάνω. Το ΣΕΦ εγώ το αγαπώ πολύ σαν στάδιο, όχι γιατί το στάδιο είναι καλό αλλά ξέρω πως είναι ένα στάδιο στην Ελλάδα και πως θα έρθουν οι άνθρωποί μου γιατί μια φορά τον χρόνο αγωνίζομαι στον κλειστό στην Ελλάδα οπότε με μπουστάρει πάρα πολύ αυτό. Και σχεδόν πάντα κάνω ένα ρεκόρ στον κλειστό. Γι’ αυτό και του χρόνου θα κάνω 6 μέτρα μέσα στο ΣΕΦ!

Τα θυμάμαι τα άλματά μου εκείνης της μέρας. Είχα πάει με στόχο και την προηγούμενη το είχα πει στον κολλητό μου ότι είμαι έτοιμος για παγκόσμιο ρεκόρ και μου είπε ότι… με πιστεύει. Και αν πω κάτι θα το κάνω γιατί για να το πω σημαίνει πως είμαι απόλυτα σίγουρος πως μπορώ να το κάνω. Και τελικά το έκανα την επόμενη μέρα. Αγκαλιές, φιλιά, έκλαιγε ο Χάρης (σ.σ. ο μπαμπάς του) πάνω. Η μαμά του έλεγε «Χάρη!», φοβόταν μη μας πάθει τίποτα (γέλια). Τότε, που πήγαινα ακόμη στο σχολείο, ήμουν και είμαι ακόμη ένας άνθρωπος που όταν με ρωτάει κάποιος με τι ασχολούμαι δεν λέω πως είμαι Ολυμπιονίκης και πρωταθλητής κτλ. αλλά λέω πως είμαι αθλητής, κάνω αθλητισμό. Αν ξέρουν, ξέρουν και αν όχι, κουλ. Και μετά το ρεκόρ, πηγαίνω στο σχολείο και λέει ο Διευθυντής του σχολείου στην προσευχή: «Παιδιά, ξέρετε, ο Εμμανουήλ έκανε παγκόσμιο ρεκόρ». Τα μισά παιδιά είπαν: «Κάνει στίβο ο Μανόλο;», γιατί δεν ήξεραν ότι έκανα στίβο και δεν το επικοινωνούσα, οι καθηγητές δηλαδή μπορεί να ήξεραν μόνο γιατί έλειπα για αγώνες και για τις απουσίες. Είχε πλάκα τότε που το ανακοίνωσαν έτσι, γιατί έμαθαν πρώτα πως είμαι αθλητής και έπειτα πως έκανα παγκόσμιο ρεκόρ.

Ήταν πολύ ωραίο το συναίσθημα να κάνω το ρεκόρ και μάλιστα στην Ελλάδα. Και τότε ξεκίνησα να βγαίνω στην επιφάνεια του διεθνούς επί κοντώ. Και την επόμενη εβδομάδα πήγα στο πρώτο μου μίτινγκ στο εξωτερικό σαν επαγγελματίας αθλητής, για πρώτη φορά. Είχα πάει στην Τσεχία, θυμάμαι, και είχα δει και για πρώτη φορά εκεί τον Ρενό Λαβιλενί. Τον είδα, άστο… τα είχα παίξει! Και είχε κάνει και 6 μέτρα εκεί αλλά δεν το είχα δει από κοντά γιατί έκανα ντόπινγκ κοντρόλ, το πρώτο μου ντόπινγκ κοντρόλ στο εξωτερικό. Όλα πρώτη φορά. Εκείνος ο μήνας ήταν πάρα πολύ σοκαριστικός».

Είσαι και ένα από τα «μπουμπούκια» της γενιάς του Κάλι, που τώρα ανθίζετε και μαζί σας ανθίζει ξανά και ο ελληνικός στίβος.

«Ναι, είμαστε καλή γενιά η αλήθεια είναι. Είχε πάρα πολύ πλάκα στο Κάλι, είχαμε περάσει πάρα πολύ ωραία. Ήμασταν παρέα τότε εγώ, ο Μέρλος, ο Μουζενίδης, ο Τεντόγλου, ο Μαντζουρογιάννης. Αυτή ήταν η ομάδα μας, κάναμε πολύ παρέα. Πολύ ωραία εμπειρία, ήταν οι πρώτοι μεγάλοι αγώνες και υπήρχε άγχος. Αλλά ήταν ωραία, πήρα και το πρώτο μεγάλο μετάλλιο εκεί και εκεί είδα για πρώτη φορά και τον Σεργκέι Μπούμπκα! Ήταν το είδωλό μου και μου έδινε τότε το μετάλλιο, ήταν σούπερ, απίστευτα.

Μαζί με τον Ντουπλάντις στο βάθρο, ναι. Που τότε ήταν ένα παιδάκι μικρό, κοντό, αδυνατούλι και τώρα είναι… αυτός ο φοβερός άνθρωπος.

Είναι πολύ όμορφο, όμως, να βλέπεις τους φίλους σου να εξελίσσονται και σαν άνθρωποι και σαν αθλητές. Είναι πάρα πολύ όμορφο, χαίρομαι πολύ που είμαι ανάμεσα σε αυτή τη γενιά των αθλητών που πηγαίνει καλά και που μεγαλώνουμε όλοι μαζί. Και το ότι είμαστε μία παρέα, υγιείς όλοι πρώτα απ’ όλα, που αγωνιζόμαστε μαζί και είμαστε ομάδα είναι πολύ ωραίο.

Η νέα γενιά ρε συ… Δεν είναι ο καθένας για τον εαυτό του. Μιλάμε, πηγαίνουμε ο ένας στους αγώνες του άλλου, να σαπορτάρουμε τους συναθλητές μας! Και είναι πάρα πολύ σημαντικό για το κλίμα της Εθνικής, είναι οικογενειακό το κλίμα. Ο καθένας δίνει το 110% του εαυτού του και ξέρει πως δεν είναι μόνος του αλλά έχει τους ανθρώπους της Εθνικής να τον υποστηρίζουν και ξέρει πως είτε πάει καλά είτε όχι θα έχει την ομάδα του να τον υποστηρίζει».

«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε να είμαι ο «ουάου» αλλά μετά τις αποτυχίες σταμάτησε να με ενδιαφέρει»

«Όταν ήμουν μικρός μου άρεσε πάρα, πάρα πολύ να μου λένε συγχαρητήρια και να είμαι στην επιφάνεια, να είμαι ο «ουάου». Αργότερα, μετά τις αποτυχίες άλλαξε ο τρόπος που βλέπω την επιτυχία. Είμαι πιο συγκρατημένος, δεν θέλω να πηγαίνω παντού, έχω πιο κλειστό κύκλο. Ξέρω πως όλα είναι εφήμερα. Δηλαδή τη μία είμαι εγώ μπροστά και την άλλη, αν δεν πηδήξω, ξέρω πως θα με ξεχάσουν. Αλλά πλέον είμαι εντάξει με αυτό. Εγώ είμαι καλά, έχω την οικογένειά μου, κάνω την προσπάθειά μου και όλα καλά. Δεν με συγκινούν πια τα φώτα και η δημοσιότητα. Οι αποτυχίες, αλλά και οι επιτυχίες που ήρθαν μετά, με έκαναν να συνειδητοποιήσω πως όλα αλλάζουν.

Σχετικές είναι οι αποτυχίες. Τώρα, ας πούμε, που έχω πάρει ένα μετάλλιο θα είναι αποτυχία αν δεν καταφέρω να πάρω άλλο. Στο μυαλό το δικό μου, των χορηγών, του μάρκετινγκ αυτό θα θεωρηθεί αποτυχία. Όμως, εντάξει, ξέρω πως είναι το game και γι’ αυτό παλεύω για το καλύτερο. Αν συνεχίσω να φέρνω επιτυχίες, έχει καλώς. Αν δεν συνεχίσω, μένω εγώ και η οικογένειά μου και πάλι έχει καλώς. Θα είμαι χαρούμενος».

«Είχα λυγίσει πάρα πολλές φορές με τους τραυματισμούς, μου έλεγαν πως μπορεί να μην γίνω ποτέ ξανά ο αθλητής που ήμουν»

Το να ακούσει ένα παιδί πως μπορεί να μην γίνει ποτέ ξανά ο ίδιος αθλητής που ήταν πριν, πως μπορεί να μην καταφέρει ξανά να πηδήξει, είναι σκληρό. Είναι τόσο σκληρό για την ακρίβεια που ο εγκέφαλος αρνείται να δώσει στο σώμα την εντολή να κάνει παύση. Από την άρνηση έως την αποδοχή, ο πιο δύσκολος δρόμος. Και πως μπορεί να το περάσει κανείς αυτό και δεύτερη φορά; Και να μείνει ξανά εκτός, ξανά στην αναμονή, ξανά έξω από τα στάδιο. Ο Καραλής ήξερε πως έχει ταλέντο, πως το επί κοντώ είναι το πεπρωμένο του και πως μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα. Μπορεί να λύγισε αλλά δεν τα παράτησε ποτέ και στάθηκε στα πόδια του. Άλλωστε, τον περίμεναν μεγάλες στιγμές που ήξερε πως δεν μπορεί να χάσει.

Οι τραυματισμοί είναι, δυστυχώς, μέρος του πρωταθλητισμού κι εσύ δεν στάθηκες τυχερός για να μην περάσεις κανέναν...

«Δύο σοβαρούς τραυματισμούς έχω περάσει. Ο πρώτος ήταν το 2018 όταν ήμουν με τον Βασίλη Μεγαλοοικονόμου, που είχα πάθει οστικό οίδημα στην ηβική σύμφυση. Αυτό το ένιωθα ακόμη και στο περπάτημα, ήταν πολύ σοβαρό και ο γιατρός τότε μας είχε πει πως ή θα κάνω χειρουργείο ή μπορεί να μην είμαι ποτέ ξανά ο αθλητής που ήμουν και πως ίσως χρειαζόταν να σταματήσω. Τότε ξεκίνησε η πρώτη επαφή, ουσιαστικά, με τον πατέρα μου να είναι τόσο ενεργά μέσα στην αθλητική μου πορεία γιατί αυτός ασχολήθηκε με όλη την αποκατάστασή μου. Ήταν οι πρώτη φορά που άρχισα να εμπιστεύομαι τον πατέρα μου και επαγγελματικά, σαν προπονητή. Πέρασαν περίπου 8-10 μήνες για να επανέλθω. Ήμουν και πιτσιρικάς και ήταν πάρα πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ, είχα λυγίσει πάρα πολλές φορές. Έπρεπε να συνειδητοποιήσω ότι πρέπει πρώτα να γίνω καλά, αν γίνω καλά και αν ξαναγίνω ο αθλητής που ήμουν. Καταφέραμε να επανέλθω, να σταθώ στα πόδια μου και να είμαι υγιής.

Το 2019 με νέο προπονητή, τον Ανδρέα Τσώνη, ήμουν πολύ μικρός, και ήμουν και τέταρτος στο Ευρωπαϊκό κλειστού στη Γλασκώβη. Πολύ σημαντική διάκριση για έναν 19χρονο αν και όταν είμαι στους αγώνες δεν βλέπω ηλικίες. Ήταν από τους αγώνες που έλεγα «Θα μπορούσα να πάρω ένα μετάλλιο», γιατί ήταν στα 5.70μ. το μετάλλιο κι εγώ έκανα 5.65μ..

Έπειτα τραυματίστηκα ξανά την επόμενη χρονιά. Όταν ο Ντουπλάντις έκανε το πρώτο του παγκόσμιο ρεκόρ ήμουν εκεί μαζί του στον αγώνα και ακόμη με κοροϊδεύει ο Μίλτος (σ.σ. Τεντόγλου) για το ότι είχα πάει και τον είχα σηκώσει στα χέρια (γέλια).

Κουτσός είχα πάει να τον σηκώσω τότε, είχα κάνει ένα άλμα και είχε επανέλθει ο τραυματισμός που είχα και παράλληλα είχα και άλλες θλάσεις στην περιοχή του ποδιού. Ξανά αποθεραπεία και αποκατάσταση για ένα διάστημα, περίπου 3-4 μήνες, και είχα μείνει αρκετό καιρό εκτός πάλι. Τότε άλλαξα ξανά προπονητή και ξεκίνησα με τον Παναγιώτη Συμεωνίδη. Με τον παππού… Αυτός ήταν ο προπονητής που μου έμαθε να πηδάω σωστά επί κοντώ. Με έμαθε να έχω αυτοπεποίθηση και πίστη στις ικανότητές μου την ώρα του άλματος. Συνεργαστήκαμε για δύο χρόνια, είχαμε πολύ ωραία συνεργασία και μαζί κάναμε και μία πολύ μεγάλη επιτυχία. Είχε πει πως μεγάλα ταξίδια δεν μπορεί να κάνει οπότε δεν είχε έρθει. Αλλά «βγήκε» Ολυμπιονίκης, με την 4η θέση μου, και πήρε… δεύτερη σύνταξη μετά.

Οφείλω να πω όμως πως όλοι αυτοί εμένα με διαμόρφωσαν και τους ευχαριστώ όλους».

«Να περίμενα την 4η θέση; Με τίποτα όμως. Εγώ να ευχαριστηθώ τον αγώνα ήθελα»

Τα μάτια του έλαμπαν όταν μπήκε για πρώτη φορά στο Ολυμπιακό στάδιο. Αν είχε κόσμο μέσα στο στάδιο, ούτε μπορεί να φανταστεί πως θα ένιωθε. Πόσο πιο έντονο θα μπορούσε να είναι αυτό το συναίσθημα… Αυτό που νιώθεις όταν έχεις κάνει το όνειρό σου πραγματικότητα. Και θέλει να είσαι τυχερός για να πετύχεις κάτι τέτοιο, δεν είναι όλοι τυχεροί. Ο Μανόλο ήξερε πως εκείνη η στιγμή είναι η αρχή μίας νέας εποχής, ενός νέου κεφαλαίου στη ζωή του.

Χωρίς τον προπονητή του στις κερκίδες, χωρίς θεατές στο στάδιο, χωρίς τους συναθλητές του στην κερκίδα, χωρίς τους γονείς τους, χωρίς, χωρίς… Μόνο με την αγάπη του για το άθλημα, το ταλέντο του και την άγνοια κινδύνου ενός παιδιού που στα 21 του βρισκόταν στη μεγαλύτερη αθλητική διοργάνωση του πλανήτη. Με αυτά τα «λίγα», που μάλλον ήταν αρκετά, ισοφάρισε το ατομικό του ρεκόρ με 5.80μ. και βρέθηκε στην τέταρτη θέση των Ολυμπιακών Αγώνων. Μπορεί να μην είναι τόσο σωστό και να το λέμε μόνο στην Ελλάδα όμως ο Εμμανουήλ Καραλής είναι τέταρτος Ολυμπιονίκης. «Ρε παιδιά, τέταρτος Ολυμπιονίκης, στα 21 μου», μας έλεγε τότε στη μεικτή ζώνη του Ολυμπιακού σταδίου και η ευτυχία που βλέπαμε τότε στα μάτια του είναι ίδια ακριβώς με αυτή που έχει όταν περιγράφει τι έζησε τότε.

Δεν ήταν και ιδανική η πρώτη σου συμμετοχή σε Ολυμπιακούς Αγώνες…

«Ήταν τόσο χάλια όλα που κατέληγε να είναι αστείο. Για πρωινό είχαμε ψάρι, ας πούμε. Γιατί οι Ευρωπαίοι όταν πηγαίνουν στην Ασία τα βλέπουν κάπως περίεργα, όπως γίνεται βέβαια και όταν έρχονται Ασιάτες στην Ευρώπη και πάει λέγοντας. Ήμασταν ο καθένας σε ένα δωμάτιο, που ήταν όσο μικρό είναι το τραπέζι εδώ που έχουμε μπροστά μας και τα λέμε, 2 επί 2. Στεκόμασταν στις πόρτες του δωματίου μας και μιλούσαμε με τους «απέναντι», είχε πάρα πολύ πλάκα. Αλλά για μένα ήταν η πρώτη Ολυμπιάδα και ό,τι περίεργο κι αν ήταν εγώ προσπαθούσα να βρω το θετικό του και ήταν στ’ αλήθεια πολύ θετικά όλα γιατί και πάλι το κλίμα ήταν οικογενειακό μεταξύ μας».

Το περίμενες να φύγεις από το Τόκιο με τον τίτλο του Ολυμπιονίκη; Να είσαι τέταρτος στους Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Όχι ρε συ, με τίποτα. Με τίποτα. Εγώ πήγαινα να ευχαριστηθώ τον αγώνα μου, ποια 4η θέση; Καμία προσδοκία δεν είχα, τίποτα. Βγήκαν, όμως, όλα σούπερ! Με το που τελείωσε ο αγώνας εγώ ήμουν φουλ νορμάλ και έβλεπα τον Πομάσκι στις κερκίδες να πανηγυρίζει και να φωνάζει ότι είμαι τέταρτος, τότε το συνειδητοποίησα πως έχω κάνει κάτι μεγάλο. Μετά κατάλαβα σιγά σιγά τι έγινε… Ήταν πολύ συγκινητικό. Εντάξει αν δεν πεταγόταν πάλι ο (Τιάγκο) Μπραζ, θα ήμασταν στα μετάλλια μαζί με τον (Κέισι) Λάιτφουτ αλλά του το δίνω, είναι Θεός ο Μπραζ. Πάντα στους μεγάλους αγώνες κάνει αυτό που πρέπει και παίρνει μετάλλιο!

Ποτέ δεν αγχωνόμουν στους αγώνες. Πάντα ήταν ο στόχος μου να ευχαριστηθώ τους αγώνες μου γιατί όταν περνάω καλά τότε βγαίνει και αυτό που θέλω. Στους μεγάλους αγώνες μου βγαίνει η αδρεναλίνη χωρίς να το προσπαθώ, είναι εγκεφαλικό αυτό, έμφυτο. Ξέρω πάντα πως θα βγει ο αγώνας μου πάντα στο 110% και είναι πολύ καλό για μένα να ξέρω πως την κατάλληλη στιγμή θα είμαι στο πικ μου».

Από τα ψηλά στα χαμηλά: «Έλεγα μακάρι να ρίξω τον πήχη για να τελειώσει η σεζόν, δεν άντεχα άλλο μέσα μου»

Το 2022 έκανες πολύ καλό κλειστό αλλά στάθηκες πάλι άτυχος...

«Καλή σεζόν, ναι τα είχα κάνει όλα ωραία και στο Βελιγράδι (σ.σ. σε μίτινγκ στίβου)… γυρίζω το πόδι μου. Έχασα ευκαιρία εκεί να πάρω ένα μετάλλιο στο Παγκόσμιο κλειστού νομίζω. Μαζί με τη (Τζάζμιν) Σόγιερς τότε είχα τραυματιστεί στο πόδι και τώρα, στην Κωνσταντινούπολη, μετά τους αγώνες μας που καταφέραμε να πάρουμε μετάλλια και οι δύο αγκαλιαστήκαμε!»

Η σεζόν του ανοιχτού δεν σου πήγε καλά, πέρασες δύσκολα και φαινόταν πως δεν ήθελες να αγωνίζεσαι πλέον…

«Καθόλου. Με τίποτα. Από τους πρώτους δύο αγώνες είχα πει στη μητέρα μου μόνο ότι θέλω να τελειώσει η σεζόν, να σταματήσω, να ηρεμήσω, να «καθαρίσω» τα εσωτερικά μου. Ήταν θέμα και ψυχολογίας και τραυματισμού. Ήταν μια σειρά πραγμάτων που ήρθαν και έσκασαν όλα μαζί στο Ευρωπαϊκό ανοιχτού στο Μόναχο, δεν ένιωθα όμορφα με το αγώνισμα που έκανα, δεν το χαιρόμουν και δεν μου έβγαιναν αυτά που ήθελα. Ξέρω ότι αν νιώθω καλά, πηγαίνω καλά και στον αγώνα αλλά αν δε νιώθω καλά, δεν… πάει το μηχάνημα όσο κι αν το πιέζω. Ούτε η προπόνηση ήταν αρκετή και καλή γιατί ψυχολογικά δεν έβγαινε. Όταν ετοιμαζόμουν να κάνω την τελευταία μου προσπάθεια, στον προκριματικό του Ευρωπαϊκού, έλεγα από μέσα μου «μακάρι να το ρίξω». Δεν το άντεχα μέσα μου. Έλεγα ευτυχώς που δεν πήγα στον τελικό γιατί δεν ήθελα να αγωνιστώ άλλο. Όταν τελείωσε η σεζόν και ανακοίνωσε πως ολοκλήρωσε τη σεζόν μου και σταματάω, χάρηκα».

Ήθελε πολύ θάρρος για να μιλήσεις ανοιχτά για όσα βίωσες. Και, μάλιστα, ενώ βρίσκεσαι σε έναν χώρο που η ψυχική υγεία οριακά δεν λογίζεται σαν πρόβλημα…

«Ο κόσμος σκέφτεται πως πρέπει να είμαστε οι καλύτεροι. Γι’ αυτό ήταν και πάρα πολύ δύσκολο να πω πως δεν ένιωθα καλά. Είμαι ένας άνθρωπος που ό,τι σκέφτεται το εκφράζει, για να νιώσω καλά να το βγάλω από μέσα μου. Ο κόσμος το αγκάλιασε αυτό που είπα, πιστεύω κιόλας άνοιξα και μία μικρή πόρτα για τους αθλητές να μπορούν να μιλήσουν πιο ανοιχτά για τέτοια ζητήματα. Και μετά βγήκαν και άλλοι και μίλησαν και πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά. Είναι πολύ δύσκολο για έναν άντρα να βγάλει συναίσθημα, να δείξει πως είναι ευαίσθητος ή οτιδήποτε σε αυτή την κοινωνία.

Νιώθω πως είναι από τις μεγάλες μου επιτυχίες. Είμαι πολύ περήφανος που ξεπέρασα κάτι τέτοιο και μπόρεσα να το μεταδώσω στον κόσμο. Αυτό και το ότι μπόρεσα να ξεπεράσω τον ρατσισμό».

Αν κάτι θα έπρεπε να απουσιάζει παντελώς από τον αθλητισμό είναι ο ρατσισμός. Γιατί ο αθλητισμός ενώνει, δε διχάζει. Φέρνει κοντά ανθρώπους και όχι χρώματα, εθνικότητες ή φυλές. Κι όμως. Ο μικρός Μανόλο έπρεπε να αντιμετωπίσει τον συμμαθητή του που τον έδειχνε με το δάχτυλο επειδή δεν είχαν το ίδιο χρώμα στο δέρμα τους και αργότερα τον προπονητή που έλεγε πως οι μαύροι δεν πηδάνε επί κοντώ. Η καταγγελία μονόδρομος αλλά η καλύτερη απάντηση που μπορούσε να δώσει ο Καραλής ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, όταν… ο μαύρος πήδηξε τελικά καλό επί κοντώ.

Το κεφάλαιο ρατσισμός στη ζωή του

«Από το Δημοτικό θυμάμαι, έγινε η πρώτη επαφή με τον ρατσισμό. Δηλαδή τότε καταλάβαμε τι σημαίνει ο ρατσισμός και το μπούλινγκ σαν έννοιες. Τότε μας «χτύπησε» πολύ άσχημα όλο αυτό με τον ρατσισμό αλλά ευτυχώς η μητέρα μας, μας εξήγησε όσα έπρεπε να ξέρουμε. Μας είπε πως μπορεί να είμαστε διαφορετικοί από τα άλλα παιδιά όμως αυτό δεν είναι κάτι κακό, άνοιξε τους ορίζοντές μας και μπορέσαμε να βάλουμε σε κουτάκια όλα αυτά. Το να είσαι διαφορετικός είναι ΟΚ, αυτό μάθαμε τότε.

Όταν ξεκίνησα να ανεβαίνω στο επί κοντώ, γύρω στα 15, ακούσαμε από προπονητή πως οι μαύροι δεν πηδάνε. Και μάθαινα ότι λέγεται αυτό από τον κύκλο μου, το είχαν ακούσει όλοι από τον προπονητή. Ήταν πολύ άσχημο τότε και ακολούθησαν και πολλά τέτοια σχόλια, από τα 15 μου μέχρι και τα 21 περίπου που τότε είπα πως δεν θα το αφήσω και έκανα την πρώτη μου καταγγελία. Και ήταν πολύ δύσκολο να το κάνω αυτό, δεν είναι εύκολο να κάνεις τέτοια νόμιμη καταγγελία.

Η ομοσπονδία δεν με υποστήριξε σε αυτό, γιατί είχε γίνει και άλλη καταγγελία νωρίτερα από τη μητέρα μου. Και δεν είχε γίνει τίποτα τότε γιατί έλεγαν πως είμαι ανήλικος και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Τη δεύτερη φορά κινηθήκαμε νομικά, με δικηγόρο και είχαμε χρησιμοποιήσει και τα social media γι’ αυτό υπήρξε μία υποτυπώδης αντίδραση. Τελικά δικαιώθηκα, απεφάνθη πως ήταν πράγματι ρατσιστής. Η ποινή που εφαρμόστηκε δεν ήταν τίποτα, οι έξι μήνες που του επιβλήθηκαν ήταν… μισός τραυματισμός μου. Τίποτα. Τουλάχιστον έκλεισε ο κύκλος.

Ήταν μεγάλη ιστορία αυτό γιατί μιλούσα για μένα αλλά όχι για τις επιδόσεις μου. Μιλούσα για τον ρατσισμό και τα σχόλια που δεχόμουν για το χρώμα μου. Ήταν πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ γιατί ήμουν μικρός, ήμουν 20 χρονών και τότε μαθαίνεις τι συμβαίνει και πως κινούνται τα πράγματα. Τώρα, πλέον, δεν με ενοχλεί. Και δεν με ενοχλεί κανένα σχόλιο, όχι μόνο αυτά για το χρώμα μου αλλά και όσα γράφουν γιατί δεν είμαι πρώτος ας πούμε. Πάντα θα υπάρχουν σχόλια αλλά εγώ προσπαθώ να κρατάω μόνο τα θετικά από τους ανθρώπους γύρω μου. Κρατάω τον κύκλο μου κλειστό, εγώ και η οικογένειά μου και ό,τι και να γίνεται έξω γνωρίζω πάντα που είναι ο πυρήνας μου».

Είστε πολύ δεμένη οικογένεια και το δείχνεις με κάθε ευκαιρία...

«Παλιότερα είχα γράψει πίσω από το bib number μου μόνο για τη μαμά μου («Thank you mom») και ζήλεψε ο μπαμπάς, γι’ αυτό στο Τόκιο τους ευχαρίστησα και τους δύο με τον ίδιο τρόπο.

Συγκίνηση ο μπαμπάς… Άσε! Στο Λονδίνο (σ.σ. Παγκόσμιο ανοιχτού) έκανα απλά ένα άλμα, πέρασα ένα ύψος με την τρίτη προσπάθεια και τρελάθηκε (γέλια). Έκανε push ups από την υπερένταση. Θέλω να τους έχω μαζί μου όπου μπορώ, θέλω να μπορούν να έρχονται στους αγώνες μαζί μου και να τους έχω στη ζωή μου γενικά. Είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που με αγαπούν ανιδιοτελώς».

«Ο πατέρας μου δεν ήθελε να με αναλάβει, φοβόταν μη με καταστρέψει και ήθελε να με στείλει σε άλλον προπονητή»

Και αργότερα, τα έφερε έτσι η ζωή που ο πατέρας σου έγινε και ο προπονητής σου. Πως φτάσατε σε αυτή την απόφαση;

«Υπήρχαν πολλά σχόλια στην αρχή, του τύπου: «Ποιος είναι αυτός; Γιατί ο πατέρας του; Είναι καταστροφέας! Γιατί δεν αφήνουμε το παιδί να φύγει;». Ο πατέρας μου δεν ένιωθε την απαραίτητη εμπιστοσύνη για να με αναλάβει και ήθελε να με πάει σε άλλον προπονητή, οπουδήποτε πέρα από τον ίδιο.

Εγώ του είχα πει τότε ότι: «Πατέρα, μπορώ να πάω σε άλλον προπονητή αλλά δεν θα νιώθω εμπιστοσύνη. Εγώ θέλω ή εσένα ή κανέναν». Γιατί ήμουν και σε μία δύσκολη φάση, μετά από κατάθλιψη και όλη την πολύ δύσκολη χρονιά. Δέχθηκε με τα χίλια ζόρια, δεν μπορείς να φανταστείς τι ψυχολογικό πόλεμο του έκαναν (γέλια). Γιατί σκεφτόταν πως δεν ξέρει επί κοντώ και είναι λογικό γιατί ακόμη και γνωστοί προπονητές φοβούνται να πάρουν αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πόσω μάλλον ένας πατέρας που θέλει το παιδί του να φτάσει στο ύψιστο επίπεδο.

Έτσι φτιάξαμε ένα γκρουπ με τους καλύτερους. Με τον Γιώργο Πομάσκι, με τον Πολωνό προπονητή του Λίσεκ τον Μαρτσίν. Φτιάξαμε ένα φοβερό γκρουπ με μαέστρο τον Πομάσκι, είναι τρομερό δίδυμο το Καραλής-Πομάσκι και μας κάνουν πολύ σκληρή και πολύ αποτελεσματική προπόνηση. Με έχει βοηθήσει και μένα και τον Μίλτο αυτή η προπόνηση. Εμένα αυτή η προπόνηση με έχει ανεβάσει, με έχει βοηθήσει στο πως βλέπω τους αγώνες και πως τους διαχειρίζομαι. Και τον Μίλτο, ε… Τον έκανα λίγο πιο κοινωνικό ρε παιδί μου, λίγο να γελάει ο άνθρωπος. Λίγο πιο κουλ έγινε νομίζω. Βγαινει ενα μοναδικό connection μεταξύ μας αλλά υπάρχει και ένα contrast που δεν ξερω, μας ενωνει.

Μέσα σε πέντε μήνες είδαμε αποτελέσματα. Με τον πατέρα μου και τον Πομάσκι κάναμε πανελλήνιο ρεκόρ, πήραμε ασημένιο μετάλλιο και κάναμε γενικά καλούς και σταθερούς αγώνες. Η συνταγή πέτυχε».

Από τον πρώτο αγώνα που έκανες με τη νέα σου ομάδα, έδειξες πως η φετινή χρονιά θα πήγαινε πολύ καλά. Το είχες βάλει σκοπό, για να κλείσεις στόματα;

«Να σου πω την αλήθεια, δεν το περίμενα. Περίμενα ένα 5.70μ. Και καλές προσπάθειες εκεί στο 5.80μ. Αλλά κοίτα να δεις που έκανα ρεκόρ. Όπως πάντα πήγαινα με διάθεση και ήταν ο πρώτος μου αγώνας μετά το Ευρωπαϊκό του Μονάχου. Είχα κάνει πάρα πολύ καλή προπόνηση και ήθελα να πάω στον αγώνα και να νιώσω καλά. Στον αγώνα γούσταρα και ανέβαινα σιγά σιγά και έτσι φτάσαμε στο ρεκόρ.

Ο Χάρης, χαρά… Δικαίωση ήταν! Γιατί από εκεί που του έλεγαν «Ποιος νομίζεις ότι είσαι;», κάναμε ρεκόρ στον πρώτο αγώνα. Οπότε ήταν πολύ καθοριστικό το αποτέλεσμα για την ψυχολογία του πατέρα μου και τη δικιά μου γιατί μετά κάναμε και το πανελλήνιο ρεκόρ.

Το ήθελα φουλ το ρεκόρ. Και τον πανηγυρισμό εκείνο, ο Μίλτος μου είπε να τον κάνω. Ήταν πανηγυρισμός ala Μίλτος, με poker face. Κανονικά εγώ θα πήγαινα πάνω στον κόσμο, να σκαρφαλώσω στις κερκίδες, να γίνει χαμός. Αλλά ήταν πολύ boss moment. Και την επόμενη μέρα στην προπόνηση μου έκανε νεύμα, ότι το έκανα σωστά».

«Μετά τον πρώτο αγώνα είπα στον πατέρα μου: «Θα πάρω μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό». Πήγαινα για το χρυσό»

Στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου ο Καραλής ήταν φαβορί. Φαβορί για το χρυσό στο επί κοντώ και το ξέραμε όλοι. Ξέραμε, όμως, και ότι αν δεν πάρει χρυσό αλλά πάρει ασημένιο ή χάλκινο ή έστω κάνει την επίδοση που θέλει εκείνος κι ας μην είναι στο βάθρο, θα ήταν ΟΚ. ΟΚ γιατί ο ίδιος θα ήταν χαρούμενος, θα είχε σφραγίσει την επιστροφή του. Η σιγουριά του… μικρού Καραλή μαλάκωνε λίγο το άγχος του μεγάλου Καραλή και μαζί όδευαν προς μία μεγάλη στιγμή. Στιγμή δκαίωσης και λύτρωσης.

«Στον πρώτο αγώνα μου στον κλειστό, μετά το 5.83μ., του είπα τότε πως «Μπαμπά, θα πάρω μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό». Ήμουν σίγουρος 100% ότι θα το κατάφερνα. Πήγαινα για το μετάλλιο και βασικά πήγαινα για το χρυσό. Είχα ανέβει πάρα πολύ ψυχολογικά και ένιωθα και πολύ καλά σωματικά. Από τον προκριματικό βγήκαν όλα τέλεια και στον τελικό πάλι ήταν όλα τέλεια, κλάιν το χρώμα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέσα στον αγώνα ότι έχω κερδίσει ένα μετάλλιο, ήθελα να τελειώσει πρώτα και μετά. Ήταν στις κερκίδες η μητέρα μου και η αδερφή μου και όλη η Εθνική, φώναζαν, ήταν φοβερό!

Και ανεβήκαμε μαζί με τον (σ.σ. Πιότρ) Λίσεκ στο δεύτερο σκαλί που ήταν πολύ ωραίο, γιατί και ο Μαρτσίν (σ.σ. προπονητής του Λίσεκ που βοηθά και τον Καραλή) είδε δύο αθλητές που κάνουν προπόνηση μαζί του να παίρνουν μετάλλιο. Να ξέρεις, ο Πομάσκι χάρηκε πιο πολύ το δικό μου μετάλλιο παρά του Μίλτου. «Το κάναμε!» του λέω, χαρήκαμε όλοι πάρα πολύ.

Δεν μας νοιάζει καθόλου το χρώμα του μεταλλίου αλλά ξέρεις, για την ιστορία… Μπορεί αν λείπει ο άλλος (σ.σ. Ντουπλάντις) να γίνει κατάσταση και να πάρω εκείνο το χρυσό πια. Τώρα στους άνδρες, δεν θα μου κάτσει λες ένα χρυσό; Καλά, εννοείται ότι είναι άδικο που έχουμε τον Ντουπλάντις μπροστά μας συνέχεια (γέλια). Αλλά τι να κάνουμε, είναι ακραίος».

«Θα κάνω 6 μέτρα, θα μπω σε εκείνο το club των φοβερών αθλητών»

Έχετε πολύ καλό κλίμα μεταξύ σας, οι επικοντιστές, αλλά πες την αλήθεια. Υπάρχει impostor ανάμεσά σας;

«Υπάρχει, ναι. Ναι! Και κανένας δεν τον συμπαθεί. Ή τον συμπαθεί ένας; Όχι, όχι κανένας. Όλοι οι υπόλοιποι είμαστε μια χαρά μεταξύ μας. Αγωνιζόμαστε συχνά μαζί και είναι ωραίο να έχουμε καλές σχέσεις, δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε δηλαδή και κάνουμε παρέα. Αρκετοί μάλιστα έχουν έρθει και στην Ελλάδα και τους έχουμε φιλοξενήσει, όπως ο Μόντο (σ.σ Ντουπλάντις) ή ο Μπο (σ.σ. Κάντα Λίτα Μπάεχρε)».

Πόσο κοντά ή μακριά είναι τα 6 μέτρα;

«Είναι εύκολο. Αυτή τη στιγμή, τώρα πλέον μετά από όλα αυτά, είναι εύκολο για μένα. Το λέω με απόλυτη σιγουριά αυτό. Θα κάνω 6 μέτρα. Δεν ξέρω αν θα γίνει φέτος ή αν θα γίνει του χρόνου αλλά ξέρω πως θα το κάνω κάποια στιγμή. Και θα μπω σε εκείνο το club των φοβερών αθλητών. Περιμένω να έρθει η στιγμή, απλά.

Μετά από εκεί; Πάλι από την αρχή και όλο πιο πάνω. Να πάρουμε μετάλλια, να πάμε στα 6.05μ., 6.10μ. και πάει λέγοντας».

Πέρα από όλα αυτά, συνδυάζεις και τις επιχειρήσεις σου αλλά και τις σπουδές σου στο μάρκετινγκ.

«Πολυμηχάνημα. Είμαι άνθρωπος πολύ δημιουργικός και μου αρέσει να κάνω πράγματα. Θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου πως πέρα από καλός αθλητής είμαι και καλός μαθητής και καλός επιχειρηματίας, να είμαι καλός και σε άλλους κλάδους πέρα από τον αθλητισμό. Δεν είναι εύκολο να τα συνδυάσω, βέβαια, και όταν πρωτοξεκίνησα εννοείται πως άκουσα ότι την έχω ψωνίσει και διάφορα άλλα. Αλλά εγώ αυτό που θέλω να κάνω είναι να ανοίγω καινούργιους κύκλους, να πρωτοπορώ. Θέλω να κάνω κι άλλα πράγματα, ετοιμάζω κι άλλα πρότζεκτ».

Έχεις και το δικό σου μίτινγκ πλέον, το Fly Olympia. Το αγκάλιασε ο κόσμος;

«Ναι, πολύ αλλά πρέπει να βγω και πρώτος στο μίτινγκ μου. Πρέπει να κάνω το ρεκόρ του μίτινγκ μου δηλαδή. Θα έρθει πολύς κόσμος φέτος, θα γίνει τρομερός αγώνας με πάρα πολύ καλούς αθλητές. Πλέον θα έχουμε και τη στήριξη πολύ μεγάλων χορηγών οπότε θα είναι όλα πολύ πιο καλά και οργανωμένα και πιο εύκολα για όλους μας. Έγινε Silver φέτος το μίτινγκ, μετά από μόλις μία χρονιά, κάτι που δείχνει τη δυναμική του μίτινγκ. Το ενδιαφέρον φέτος είναι ακόμη μεγαλύτερο και μας στηρίζουν. Κάπως θα το κάνουμε, κάτι να γίνει να φέρουμε κόσμο και από την Αθήνα στον αγώνα. Να γίνει πιο οργανωμένα, να μπορέσουν να έρθουν να μας δουν γιατί ξέρουμε πως είναι δύσκολο να έρθουν μέχρι την Αρχαία Ολυμπία αλλά και πέρυσι είχε έρθει κόσμος από αλλού, φοβερό».

«Εγώ είμαι τυχερός που μπορώ να κάνω μία προετοιμασία στο εξωτερικό. Άλλοι; Πως να το κάνουν; Ποιος θα το πληρώσει;»

Εσύ, που είσαι στην ελίτ, έχεις κάποια βοήθεια από την πολιτεία; Πως βλέπεις τα πράγματα;

«Το κράτος εννοείται δεν βοηθάει τους ερασιτέχνες ούτε τους επαγγελματίες. Ο κάθε αθλητής παλεύει μόνος του και υπάρχουν άνθρωποι από πίσω που στηρίζουν. Για έναν αθλητή είναι πολύ σημαντικό να έχει ανθρώπους που τον στηρίζουν, όπως κι εγώ έχω τους χορηγούς μου που με έχουν βοηθήσει πολύ. Θέλω να πιστεύω όμως πως κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να βοηθήσουμε όλους τους αθλητές, το κράτος κάπως να μας βοηθήσει. Και θέλω πολύ κι εγώ να βοηθήσω κυρίως τα νεότερα παιδιά όμως μέχρι τότε πρέπει κάποιος να βοηθήσει εμάς. Να έχουμε έστω μία βάση, ένα μέρος να προπονηθούμε για να μπορέσουμε να εξελιχθούμε. Το πρώτο είναι να έχεις ένα στάδιο. Δεν περιμένω τίποτα εγώ πλέον. Είμαι τυχερός που είμαι σε μία κατάσταση που μου επιτρέπει να πηγαίνω τις προετοιμασίες μου και τους αγώνες μου στο εξωτερικό, κάνω τον σταυρό μου που μπορώ να στηρίξω τον εαυτό μου και να έχω τα βασικά πράγματα: τα κοντάρια μου ας πούμε, για να κάνω τη δουλειά μου δηλαδή.

Αλλά κάποιος άλλος που είναι τώρα στο rising της καριέρας του; Που να πάει έξω; Ποιος θα το πληρώσει; Είναι πολύ δύσκολο! Αν υπάρξει μία συνολική στήριξη, είτε κρατικά είτε ιδιωτικά, θα είναι κάτι πολύ θετικό για το μέλλον του ελληνικού αθλητισμού και συγκεκριμένα του υψηλού αθλητισμού γιατί η Ελλάδα έχει πάρα πολλά ταλέντα, καλή πάστα αθλητών. Θα μπορούσαμε να γίνουμε μία καλή αθλητική δύναμη!»

Για το τέλος αφήσαμε το καλύτερο. Ο Εμμανουήλ Καραλής απάντησε στα 15 πιο «άκυρα» διλήμματα που του έθεσε το Gazzetta. Απολαύστε...

Φωτογράφιση: Τζίνα Σκανδάμη

Video: Χρήστος Παναγόπουλος, Λάμπρος Στοιχείος

Φωτογραφίες: Eurokinissi, Getty, αρχείο Εμ. Καραλή

Art direction - συνθέσεις: Χρήστος Ζωίδης - Ευαγγελία Λώλου

Καραλής στο Gazzetta: «Θα μπω στο club των φοβερών, θα κάνω 6 μέτρα στο ΣΕΦ»