«Ένα παπούτσι δεν κάνει τον καλό αθλητή»
Μία μέρα μετά το viral παπούτσι και την ακόμα πιο viral απάντησή του στο σκάμμα, ο Μίλτος Τεντόγλου, ακριβώς όπως τον έχουμε συνηθίσει, αποκαλύπτει στο Gazzetta πως το κόλπο για να πηδήξεις στο μήκος είναι να μην προσπαθείς.
Όταν ήταν 7 ετών έφαγε το Gomu gomu no mi φρούτο, ένα devil fruit που του έδωσε μία υπερδύναμη και έκτοτε το σώμα του είναι σα «λάστιχο». Είναι πολύ δυνατός, κερδίζει αρκετές μάχες αλλά πού και πού τρώει λίγο ξύλο. Άλλωστε αν κέρδιζε μόνο δεν θα είχε τόσο ενδιαφέρον. Τον λένε Monkey D. Luffy, χωρίς κανείς ακόμη να γνωρίζει τι σημαίνει το «D.» στο όνομά του και που μόνο ελάχιστοι το έχουν. Το μόνο που γνωρίζουμε είναι πως πρόκειται για τον… γιολά (από το ακρωνύμιο Y.O.L.O.) ήρωα του One Piece, μίας άνιμε σειράς που έχει καταφέρει εδώ και περισσότερα από 25 χρόνια να κερδίζει πιστούς φανς.
Ένας από αυτούς είναι και ο Μίλτος D. Τεντόγλου, που αν τον ρωτήσει κανείς τι σημαίνει το D. στο δικό του (ινσταγκραμικό) όνομα θα απαντήσει: «Τίποτα». Ο Λούφι είναι ο αγαπημένος του ήρωας αφού σε κάποια πράγματα... μοιάζουν.
Όταν ήταν περίπου 10 ετών ξεκίνησε να βλέπει Dragonball. Τον εντυπωσίασαν οι μάχες, οι εκφράσεις που έπαιρναν οι χαρακτήρες, οι φωνές που είχαν και ο τρόπος που οι ιστορίες εξελίσσονταν. Η φαντασία του χόρταινε με όσα παρακολουθούσε και έτσι δεν άργησε να ανακαλύψει τον μαγικό κόσμο των άνιμε και των μάνγκα. Ο 10χρονος Μίλτος μαγεύτηκε από τους κόσμους που δεν είχαν τους ίδιους κανόνες με τη Γη, με τους χαρακτήρες που είχαν υπερδυνάμεις ή έστω εξωπραγματικά πολλή δύναμη και που έδιναν τρελές μάχες και θέλησε να κάνει ένα βήμα προς την όαση της φαντασίας. Οι σειρές άνιμε και τα μάνγκα βιβλία ήταν το μέσο του γι’ αυτό το ταξίδι.
Στο comic book store Star Comics στην Αγία Παρασκευή, o κορυφαίος αθλητής της χρονιάς, σύμφωνα με τις δικές σας ψήφους στα Gazzetta Awards, ένιωσε γρήγορα άνετα. Πήγε στα ράφια, είδε τα μάνγκα, ξεφύλλισε μερικά. Έπιασε φιγούρες, μας είπε μερικά fun facts για ορισμένους χαρακτήρες που τον εντυπωσιάζουν και φεύγοντας πήρε μαζί του τη φιγούρα της Ούλτι, για να τη βάλει δίπλα στις φιγούρες των Λούφι και Ζόρο που έχει ήδη στο σπίτι του σε μία γωνία μαζί με μερικά lego.
«Ποτέ δεν σκέφτομαι πάρα πολύ τις επιπτώσεις, όπως ο Λούφι που μπαίνει μέσα σε μία μάχη και κάνει... ό,τι να ‘ναι»
«Το πρώτο άνιμε που έχω δει είναι το Dragonball, κλασικό και πολύ ωραίο. Ήμουν έκτη Δημοτικού όταν το είχα ξεκινήσει, μου είχε αρέσει πάρα πολύ και ακόμη μου αρέσει. Δεν έχει τόσο φοβερή πλοκή αλλά έχει ωραίες στιγμές, ωραίες μάχες, ωραίους χαρακτήρες. Από αυτό ξεκίνησα και κατευθείαν μετά πήγα στο Οne piece, αυτό ήταν το δεύτερο. Έχουν όλα τα άνιμε πολύ ωραίες ιστορίες και δεν μπορείς να δεις σε μία κανονική σειρά αυτά τα εφέ, τις εκφράσεις, την πλοκή που έχουν τα άνιμε. Δεν γίνεται. Όλες οι προσπάθειες που έχουν γίνει να κάνουν live adaptations σε άνιμε έχουν αποτύχει πάρα πολύ».
«Έχω δει περισσότερες από 30 σειρές άνιμε. Το Οne piece είναι το αγαπημένο μου γιατί είναι το πιο μεγάλο, το πιο καλογραμμένο. Δεν σταματάει ποτέ να γίνεται ωραίο, αυτή τη στιγμή σκέψου είναι στο πικ του. Να ξεκινάει η πλοκή 400 επεισόδια πριν; Που αυτό σε πραγματικό χρόνο είναι 8 χρόνια πριν. Ο τύπος (που το γράφει) έχει ακραία φαντασία, είναι τρελό. Ο Λούφι, ναι, είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας και έχω πάρει πολλά πράγματα από αυτόν σαν άνθρωπος. Εντάξει, έχει φάει λίγο ξύλο τελευταία με τον Γκάιντο αλλά πάντα επιστρέφει και κάνει ωραία κολπάκια. Είναι λίγο yolάς, μ΄ αρέσει. Ποτέ δε φοβάμαι να δώσω μία μάχη, όπως αυτός, ποτέ δεν σκέφτομαι πάρα πολύ τις επιπτώσεις ας πούμε όπως ο Λούφι όταν μπαίνει μέσα σε μία μάχη και κάνει ό,τι να ‘ναι. Κι εγώ, το ίδιο. Βέβαια αλλάζουν και οι αγαπημένοι μου χαρακτήρες ανάλογα με το τι βλέπουμε, τώρα για παράδειγμα μου αρέσει και ο Κατακούρι (Οne piece). Σίγουρα από κάθε χαρακτήρα κάτι παίρνεις κι εσύ που το παρακολουθείς. Υπάρχουν και άλλα ωραία άνιμε που μου αρέσουν πολύ όπως το Attack on Titan ή το Demon Slayer».
Στις 5 Αυγούστου του 2021 η επίσημη σελίδα του One Piece έκανε τη φιγούρα του σκίτσο και τον ευχαρίστησε. Τρεις μέρες πριν, ο Μίλτος Τεντόγλου -λίγο πριν κερδίσει το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο- παρουσιαζόταν στο Ολυμπιακό στάδιο του Τόκιο και όταν ακούστηκε το όνομά του έσκυψε, ακούμπησε το ένα του χέρι, σαν γροθιά, στο έδαφος και έδειξε σε όλους τι πρόκειται να ακολουθήσει.
«Δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα, δεν είναι ότι έκανα προσεκτική επιλογή. Ήμουν εκεί απλά πριν βγω για την παρουσίαση και σκεφτόμουν τι να κάνω και λέω: «Στην Ιαπωνία είμαστε ρε συ, κάνε κάτι άνιμε». Σκεφτόμουν τη μπουνιά που κάνει ο Λούφι αλλά μετά μου ήρθε το Gear second που είναι πολύ iconic κίνηση και δεν είχα δει να το κάνει και κανένας άλλος, ήταν original».
Το Gear Second ήταν το δικό του power move, λίγο πριν καταγράψει τη σημαντικότερη διάκριση της καριέρας του. Μπορεί να μη φορούσε το περίφημο straw hat του Λούφι, ούτε ένα ανοιχτό, σχεδόν σκισμένο κόκκινο πουκάμισο αλλά τη δική του, σχεδόν μόνιμη αμφίεση: τις φόρμες του. Με αυτές θα πάει στη δουλειά του, που είναι η προπόνηση και οι αγώνες, αλλά με αυτές θα πάει και σε αυτά που ο ίδιος δε θεωρεί δουλειά του όπως είναι οι βραβεύσεις και οι ομιλίες. Η αυθεντικότητά του ξεχειλίζει και στον λόγο του γι’ αυτό και, χωρίς δισταγμό, θα εξηγήσει πως βαριέται αυτές τις υποχρεώσεις γιατί η δουλειά του είναι να πηδά σε ένα σκάμμα.
«Μου αρέσει που είμαι έτσι, δεν θεωρώ ότι είναι λάθος. Δεν βαριέμαι το μήκος, βαριέμαι όμως την προπόνηση μερικές φορές. Βαριέμαι τις βραβεύσεις για παράδειγμα. Βασικά, όχι. Δεν είναι ότι τις βαριέμαι αλλά δεν είναι η δουλειά μου αυτή, να πάω να βγάλω μία ομιλία κάπου ας πούμε. Αν είσαι ο καλύτερος δεν χρειάζεται να σε βραβεύσει κάποιος, δεν είναι τιμή για σένα αυτό. Τιμή είναι να πας σε έναν αγώνα και να κάνεις μία καλή επίδοση για τον εαυτό σου».
Η πρώτη σελίδα ενός διαφορετικού manga
Το πως βρέθηκε στα στάδια είναι σχεδόν γνωστό πια. Η υπερκινητικότητά του τον οδήγησε στο παρκούρ και η αλτικότητά του, που χωρίς να το γνωρίζει την προπονούσε, τον έφτασε στο μήκος. Ο πρωταγωνιστής αυτού του manga έχει την ξεχωριστή ικανότητα να κάνει μεγάλα άλματα και με άγνοια κινδύνου αλλά και mentality νικητή, να μπαίνε σε κάθε μάχη χωρίς να φοβάται τους αντιπάλους, όποιοι κι αν είναι αυτοί. είτε η μάχη λεγόταν «ποιος θα κάνει καλύτερο αυτό το κόλπο στο παρκού» είτε «τελικό Ολυμπιακών Αγώνων».
Γιατί επέλεξες το παρκούρ;
«Διάλεξα το παρκούρ γιατί ήταν ένα άθλημα το οποίο δεν χρειαζόταν να έχεις κανέναν εξοπλισμό για να το κάνεις, μπορούσες να το κάνεις έτσι απλά όπως περπατούσες στον δρόμο και με ό,τι ρούχα θες. Είναι το πιο ελεύθερο άλμα, κάνεις ό,τι θες και όποτε θες. Και νιώθεις ωραία όταν το κάνεις, όταν κάνεις καινούργια κόλπα ας πούμε είναι ωραία, νιώθαμε καλά με τους φίλους μου όταν τα κάναμε. Βέβαια, είχα κάποιους τραυματισμούς. Συνήθως τα χέρια μου ήταν τραυματισμένα ας πούμε, κάποιες φορές με πονούσε η μέση μου αλλά το χειρότερο ήταν όταν είχα πάθει ρήξη μηνίσκου και είχα κάνει επέμβαση. Πριν ξεκινήσω τον στίβο βέβαια, γύρω στα 14 μου. Τότε δεν το πίστευα ότι έχω πάθει αυτό το πράγμα, ήμουν σε άρνηση και σκεφτόμουν πως δεν ήταν τίποτα, οπότε τις πατερίτσες που μου είχε δώσει ο γιατρός δεν τις είχα κρατήσει. Βαρέθηκα, δεν μπορούσα να είμαι με τις πατερίτσες. Τις έπαιρνα μαζί αλλά δεν τις χρησιμοποιούσα».
Το μάτι του Βαγγέλη Παπανίκου τον εντόπισε στους δρόμους των Γρεβενών και του πρότεινε να πάει να κάνει μήκος. Μαζί με έναν φίλο του ξεκίνησαν όντως προπονήσεις. Ο φίλος του σταμάτησε, ο Μίλτος όμως συνέχισε με προπονητή τον Παπανίκο. Αν και λίγο αργότερα, σταμάτησε να πηγαίνει στις προπονήσεις.
«Είχα σταματήσει τη δεύτερη χρονιά που πήγαινα. Την πρώτη χρονιά, που ήμουν παμπαίδας, είχα κάνει 6.40μ και μετά την επόμενη χρονιά ξεκίνησα την προπόνηση τον Σεπτέμβριο αλλά δεν κάναμε κλειστό τότε, δεν είχαμε να γυμναστούμε σε κλειστό κιόλας. Όμως κάναμε κανονικά προπόνηση, έξω. Ε είχα βαρεθεί να κάνω προπόνηση για τόσο μεγάλο διάστημα και να μην κάνω αγώνες. Γιατί εμένα οι αγώνες μου άρεσαν όχι η προπόνηση, ακόμα και τώρα δεν μου αρέσει η προπόνηση (γέλια). Ακόμη και τώρα αν δεν υπήρχε ο κλειστός, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω, βαριέμαι να κάνω προπόνηση έναν χρόνο χωρίς τίποτα, αλήθεια. Έτσι έγινε και στα Γρεβενά, δεν έκανα προπόνηση για περίπου δύο μήνες αλλά μετά ξεκίνησαν οι αγώνες και με έπεισαν μου έλεγαν "έλα να πάμε σε αγώνες". Ε και γύρισα».
Θυμάσαι τον πρώτο σου αγώνα;
«Ναι, σχολικοί αγώνες ήταν, που δεν με ένοιαζε και πολύ να πάω. Είχα κάνει εκεί 5.95μ αλλά δεν με ένοιαζε, είχα πάει μόνος μου... Πρώτος κανονικός αγώνας, που είχα κάνει λίγη προπόνηση και είχα κανονική φόρα, ήταν με τον Βαγγέλη (Παπανίκο) όπου είχα κάνει 6.28μ μετά από περίπου 3-4 μήνες προπονήσεων. Καλό ήταν για το διάστημα που έκανα προπόνηση. Δεν είχα σκεφτεί από τότε πως θα ήθελα να είναι το μήκος το «επάγγελμά» μου, το έκανα μόνο γιατί μου άρεσε. Τότε πήγαινα στους αγώνες με φαρδιά ρούχα, αυτά που φορούσαμε στο παρκούρ, γιατί αυτά είχα από το παρκούρ και ήταν κουλ, ήταν της μόδας. Μια χαρά ήταν αυτά τότε. Δεν είχα και αγωνιστικά ρούχα εγώ βέβαια, ούτε καρφιά είχα δηλαδή. Τα πρώτα μου καρφιά ήταν από την Ιωάννα τη Ζάκκα (πρωταθλήτρια του ύψους)».
Με το σχολείο πως τα πήγαινες;
«Πήγαινα σε μουσικό σχολείο αλλά μετά σταμάτησα και άλλαξα, γιατί κάναμε 9 ώρες μάθημα καθημερινά και δεν με βόλευε. Δεν ήμουν ακριβώς κακός μαθητής, απλά δεν ασχολιόμουν. Βασικά, ήμουν ο καλύτερος από αυτούς που δεν ασχολήθηκαν ποτέ. Καμιά φορά δηλαδή μπορεί να μην είχα ασχοληθεί ποτέ με ένα μάθημα και να είχαμε εξετάσεις και χωρίς λόγο να έγραφα καλά. Θυμάμαι πιο πολύ απ΄όλα τις εξετάσεις που έγραφα μια φορά στην αρμονία. Δεν το είχα ανοίξει ποτέ στη ζωή μου το βιβλίο, ενώ το είχα πληρώσει κιόλας, αλλά δεν το είχα ανοίξει ποτέ και έγραψα 19.5/20. Με κοιτούσε περίεργα ο καθηγητής γιατί λέει δεν τα έκανα με τον τρόπο που είχε διδάξει αλλά ήταν και πάλι σωστά. Εγώ τα έκανα όπως μου άρεσε, δεν τα διάβαζα. Η μουσική μου άρεσε, και μου αρέσει ακόμη, αλλά μου άρεσε να παίζω μουσικά όργανα όχι να διαβάζω τη θεωρία. Όπως και τώρα με το μήκος, μου αρέσουν οι αγώνες όχι η προπόνηση (γέλια). Εγώ έπαιζα μπουζούκι τότε και οι παλιοί που έπαιζαν μπουζούκι ήταν λίγο πιο… γιολάδες, ήταν αυτοδίδακτοι».
Οι δυο χρονιές που άλλαξαν τα πάντα
Αφού σταμάτησε το μουσικό σχολείο, αφιερώθηκε στις προπονήσεις και πολύ σύντομα έδειξε πως αυτός είναι ο δρόμος που θα ακολουθήσει. Μάλλον, βέβαια, το μήκος επέλεξε τον Μίλτο και όχι το ανάποδο. Τον Μίλτο που όταν ήταν μόλις 18 ετών έπιασε το όριο (!) για το Ρίο 2016, δύο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς, πηδώντας 8.19μ, στα Παπαφλέσσεια. Τότε έκλεινε θέση για τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του ενώ ήξερε ήδη, πολύ καλά, πως αυτό θα ήταν μόνο η αρχή.
Πώς ήταν οι πρώτοι Ολυμπιακοί στο Ρίο; Δεν είσαι και πολύ της «γιορτής» των Αγώνων…
«Κάτι θυμάμαι. Δεν με ένοιαζε και πολύ… Δεν μου έκανε καμία αίσθηση που πήγαινα πρώτη φορά σε Ολυμπιακούς, καμία. Ήξερα ότι θα ξαναπάω. Εκεί πήγα για την εμπειρία και πήγα και μόνος μου και δεν ήξερα τι μου γινόταν και πολύ να σου πω... Δε πήγε και πολύ καλά, αλλά δεν περίμενα κάτι καλύτερο, δεν πήγα με μεγάλες ελπίδες εκεί. Εντάξει, κάποιοι παίρνουν και μετάλλια στην ηλικία που είχα εγώ τότε αλλά για μένα αυτό δεν θα μπορούσε να έχει συμβεί».
Το επίσης πολύ έμπειρο μάτι του Γιώργου Πομάσκι, έφερε τον Μίλτο στην Αθήνα. Και το χρυσό άγγιγμα του Πομάσκι τον έκανε χρυσό Ολυμπιονίκη. Αλλά μέχρι να φτάσει εκεί, πέρασε από διάφορα στάδια.
«Στην αρχή δεν ξέρω αν με είχε πάρει τόσο στα σοβαρά ο Πομάσκι, γιατί ήμουν λίγο γιολάς εγώ. Εγώ πίστευα στον εαυτό μου αλλά επειδή είναι έτσι ο χαρακτήρας μου και φαίνεται πως είναι, και ο Πομάσκι δεν μπορεί καθόλου με αυτούς τους χαρακτήρες, πιστεύω κάπως δεν με πήρε στα σοβαρά στην αρχή. Στη αρχή ήταν λίγο δύσκολα αλλά προσαρμόστηκα μετά. Τώρα είναι πολύ διαφορετικά φυσικά. Τώρα, φυσικά, έχουμε πολύ καλή σχέση. Δεν θα μιλήσουμε πολύ, γιατί συνεννούμαστε εύκολα και καταλαβαίνουμε και οι δύο τι θέλει ο άλλος».
Λιγότερο από δύο χρόνια μετά τον ερχομό του στην Αθήνα, ο Τεντόγλου κατέκτησε την κορυφή του μήκους στην Ευρώπη, όταν κέρδισε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο στην κατηγορία των ανδρών. Η διοργάνωση του Βερολίνου 2018 ήταν η αρχή στο ντόμινο των μεταλλίων για τον μόλις 20 ετών, τότε, Μίλτο Τεντόγλου.
Πώς ήταν στο Βερολίνο το 2018; Ο 20χρονος Μίλτος πίστευε πως θα φύγει από εκεί πρωταθλητής Ευρώπης;
«Εκείνες τις μέρες εγώ κάτι ένιωθα, με τον εαυτό μου. Αν με ρωτούσες τον Ιούνιο, δύο μήνες πριν, αν θα έπαιρνα μετάλλιο στο Βερολίνο θα σου έλεγα «με τίποτα». Δεν πηδούσα τόσο καλά στους αγώνες τότε, πήγαινα μόνος μου στο εξωτερικό και έκανα ό,τι να ναι, δεν το έβρισκα. Αλλά τον τελευταίο μήνα, πριν το ευρωπαϊκό, σαν κάτι να είχε ξυπνήσει μέσα μου και ένιωθα πολύ ωραία και μεγάλη αυτοπεποίθηση. Εκείνος ο μήνας με έκανε να κερδίσω, αν δεν είχε προηγηθεί αυτός ο μήνας που έκανα μόνο 8άρια δεν θα ένιωθα σίγουρος για να κερδίσω. Γιατί τότε έκανα εγώ συνέχεια 8 μέτρα, και συνεχόμενα άλματα, και στο Βαλκανικό έκανα 8 μέτρα στο πρώτο άλμα που εγώ δεν ήμουν των πρώτων αλμάτων. Και πάω στο ευρωπαϊκό και κάνω πρώτο άλμα προκριματικού 8.15μ. Εγώ. Πρώτο άλμα 8.15μ. Εγώ. Ε, τότε είπα πως δεν γίνεται να χάσω… Στον τελικό, βέβαια, προσπαθούσα πάρα πολύ και δεν μου έβγαινε. Σκεφτόμουν πάρα πολύ και προσπαθούσα πολύ να βγει το άλμα και δεν ήμουν χαλαρός.
«Πλάκα πλάκα, αυτό είναι το κόλπο για να πηδήξεις στο μήκος: να μην προσπαθείς»
Εννοείς πως αυτό είναι το κόλπο για όσους έχουν έμφυτο ταλέντο όπως εσύ;
«Όχι όχι, αυτό είναι το κόλπο γενικά. Άμα υπερπροσπαθείς να τρέξεις πιο γρήγορα, να πατήσεις καλά και τα λοιπά, ζορίζεις το σώμα σου και δεν το αφήνεις να κάνει σωστές κινήσεις. Ζορίζεις και το μυαλό σου και είναι όλα θολά μετά. Ενώ αν είσαι χαλαρός, έχεις το μυαλό σου ανοιχτό και προσπαθείς απλά να κάνεις την τεχνική σου θα είναι όλα οκ».
Η ψυχολογία παίζει ρόλο στους αγώνες;
«Η ψυχολογία δεν παίζει ρόλο. Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω με την αυτοπεποίθηση. Είναι αυτοπεποίθηση για τις κινήσεις μου. Στο Βερολίνο απλά πίστευα στον εαυτό μου, που και να μην πίστευα, εκείνη τη μέρα μπορεί να γινόταν πάλι το ίδιο και να κέρδιζα. Ήμουν απλά πιο σίγουρος».
Μετά από αυτό το μετάλλιο, άλλαξε κάτι;
«Όχι δεν άλλαξε τίποτα για μένα. Εγώ ξεκίνησα την επόμενη σεζόν όπως είχα ξεκινήσει και την προηγούμενη, σιγά-σιγά να κάνω τα άλματά μου και να μάθω το άθλημά μου. Δεν άλλαξε τίποτα».
Το πρόβλημα στο γόνατο και η αναβολή «δώρο» των Ολυμπιακών
Την επόμενη χρονιά, το 2019, ο Τεντόγλου κατέκτησε τον πρώτο του Ευρωπαϊκό τίτλο στον κλειστό, το οποίο συνόδευσε με νέο απόλυτο πανελλήνιο ρεκόρ ανδρών Κ23 (8.38μ). Όταν του βγήκε αυτό το άλμα ξέσπασε, φώναξε, έβγαλε το bib του και έδειξε σε όλους το όνομά του. Να το θυμούνται. Και πως να το ξεχάσουν άλλωστε; Αργότερα, την ίδια χρονιά, έγινε πρωταθλητής Ευρώπης Κ23, πιάνοντας και το όριο για τους Ολυμπιακούς του Τόκιο 2020. Η συνέχεια που ήξερε πως θα έχει στην καριέρα του, από χρόνια πριν.
Όμως, τον Οκτώβριο του 2019, στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου, ο αθλητής του Γιώργου Πομάσκι δεν έκανε την εμφάνιση που περίμενε κανείς. Η σεζόν είχε τραβήξει πολύ, είχε κουραστεί και η 9η θέση στον τελικό ήταν αυτό που μπορούσε να κάνει.
«Στο Παγκόσμιο της Ντόχα υπήρχαν προσδοκίες για μένα από τους άλλους, όμως όχι από εμένα τον ίδιο. Δεν περίμενα να κάνω κάτι καλό τότε, δεν ήταν η χρονιά μου και το ήξερα ότι δεν ήταν. Ήταν μία πολύ μεγάλη σεζόν και δεν μπόρεσα να τη βγάλω. Αυτή ήταν η «κακή» μου σεζόν, όλοι έχουν τέτοιες χρονιές».
Ήρθε ο Covid-19, ο εγκλεισμός, η δύσκολη προπόνηση, ο μόνιμος φόβος να μην κολλήσει τον ιό και η αναβολή των Ολυμπιακών Αγώνων. Το ότι οι Ολυμπιακοί θα γίνονταν έναν χρόνο αργότερα ήταν ένα «δώρο» για τον Τεντόγλου, που αξιοποίησε στο έπακρο τον χρόνο που είχε για να μπορέσει να ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου στο Τόκιο.
«Με βοήθησε η αναβολή, βέβαια. Μεγάλωσα, ήμουν πιο έτοιμος την επόμενη χρονιά. Είχα και χρόνο για το πόδι μου, να μη με ενοχλεί. Βέβαια πιστεύω πως και αν γινόταν ο αγώνας το 2020 πάλι θα έπαιρνα μετάλλιο. Δεν ξέρω αν θα ήταν το χρυσό, το πόδι μου με ταλαιπωρούσε αρκετά, αλλά θα έπαιρνα ένα μετάλλιο πιστεύω. Άλλωστε εκείνη τη χρονιά είχα κάνει καλά άλματα στον κλειστό. Θυμάμαι είχα πηδήξει 8.26μ στο ΣΕΦ, που ήταν χάλια στάδιο. Σε κάθε άλλο στάδιο αυτό το άλμα θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο. Και κάπως έτσι θα μπορούσα να βγάλω πάλι ένα 8.40μ στον ανοιχτό, όπως έγινε στο Τόκιο».
Το 2021 ήρθε, οι αγώνες ξεκίνησαν δειλά δειλά να διεξάγονται ξανά. Με άδειες κερκίδες, πολλούς περιορισμούς, τεστ. Τον χειμώνα του 2021, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα κλειστού στίβου του Τόρουν, ο Τεντόγλου δεν έμοιαζε με το παιδί που βλέπαμε παλιότερα. Το πρόβλημα στο γόνατό του τον είχε «ρίξει», σκεφτόταν μόνο πως να τελειώσει τον αγώνα όσο πιο γρήγορα και ανώδυνα γινόταν. Απλά να κερδίσει και να σηκωθεί να φύγει.
«Το πρόβλημα με τα γόνατά μου τότε δεν ήταν ΟΚ. Ήμουν πολύ αλτικός για τη δύναμη που είχα, η αναλογία δύναμης με αλτικότητα δηλαδή ήταν κακή και γι’ αυτό τα καταπόνησα. Εγώ μπορούσα να πηδήξω μακριά, αλλά τα γόνατά μου δεν το άντεχαν γιατί μπορεί οι μύες μου να ήταν δυνατοί, αλλά οι αρθρώσεις μου δεν ήταν, για μπορέσουν να το αντέξουν. Εκείνη την περίοδο πονούσα στην προπόνηση και δεν ήξερα αν θα καταφέρω να πάω τελικά στο Ευρωπαϊκό. Οι πιθανότητες ήταν 80-20, με το 80 να με θέλει να μην πηγαίνω. Τελικά πήγα. Σκεφτόμασταν τότε μέχρι και να κάνουμε ένεση ξυλοκαΐνης για να μην πονάω αλλά το φοβηθήκαμε γιατί μπορεί να κατέστρεφα το γόνατο στο πάτημα χωρίς να το καταλάβαινα, από τη δύναμη που θα έβαζα. Έπρεπε να τελειώσω τον αγώνα με ένα άλμα και έτσι έκανα το 8.35μ στην πρώτη προσπάθεια. Δεν το ξεχωρίζω όμως το μετάλλιο, δεν με ενδιαφέρουν οι συνθήκες και δεν τις υπολογίζω. Ο αγώνας είναι αγώνας».
«Ακόμη θεωρώ πως στο Τόκιο ήταν καλύτερος ο Ετσεβαρία»
Η λύση δόθηκε με μία μικρή επέμβαση, που άφησε τον Τεντόγλου εκτός μόλις για μερικές ημέρες. Η επιστροφή του ήταν επεισοδιακή. Η μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας του ήταν μπροστά του. Στις 2 Αυγούστου του 2021, τα ξημερώματα, ο Μίλτος Τεντόγλου γίνεται χρυσός Ολυμπιονίκης στο μήκος με 8.41μ. Μία ολόκληρη χώρα σηκώνεται στο πόδι, στα Γρεβενά τραβούν χρυσές γραμμές στους δρόμους, μήκους 8.41μ. Εκείνος, όμως, πηγαίνει μπροστά στις κάμερες και με τη μεγαλύτερη χαλαρότητα που έχουμε δει ποτέ από χρυσό Ολυμπιονίκη δείχνει το ήθος του και μαρτυρά τις σκέψεις του: δεν έπρεπε να έχει κερδίσει αυτός εκείνη την ημέρα.
Έχει περάσει περίπου ενάμισης χρόνος από τότε, σκέφτεσαι ακόμη πως θα ήταν δικαιότερο να μην έχεις κερδίσει τελικά;
«Ναι, ακόμη θεωρώ πως εκείνη τη μέρα ήταν καλύτερος ο Χουάν Μιγκέλ Ετσεβαρία. Όμως θεωρώ και τον εαυτό μου πολύ καλό που κατάφερα να πάρω τη νίκη στην τελευταία προσπάθεια και να βγάλω αυτή την επίδοση. Μερικές φορές είναι και αδυναμία να μην μπορείς να κάνεις το μεγάλο άλμα στις πρώτες προσπάθειες βέβαια».
Τότε κέρδισες έναν μεγάλο αντίπαλό σου, ο οποίος σε είχε κερδίσει αρκετές φορές στο παρελθόν. Τώρα που ο Ετσεβαρία έχει σταματήσει τους αγώνες, πώς είναι ο ανταγωνισμός;
«Με πειράζει βασικά που έχει σταματήσει τους αγώνες. Με πειράζει. Ο κόσμος μπορεί να πιστεύει πως νιώθω τέλειος τώρα που είμαι πρώτος και κερδίζω, αλλά έχω περάσει πολύ καιρό να με περνάνε οι άλλοι και αυτό με έκανε καλύτερο γιατί πάντα προσπαθούσα να κερδίσω αυτούς τους καλούς, όπως τον Ετσεβαρία ή τον Μανιόνγκα, τον Γκέιλ. Τώρα είμαι εγώ ο καλύτερος και ανταγωνίζομαι με άτομα του παρελθόντος, προσπαθώ να περάσω τους παλιούς και γι’ αυτό δεν χάνω το κίνητρό μου. Με τον Ετσεβαρία ήμουν πάντα δεύτερος. Εκτός από το Τόκιο, ΟΚ. Πάντα με κέρδιζε αλλά δεν με πείραζε, ακριβώς γιατί ήταν πολύ καλός, από μικρός ήταν πολύ καλός. Και τώρα που έγινα κι εγώ καλός, αυτός έφυγε. Θα ήθελα να μπορώ να τον κερδίσω τώρα, να γυρίσω λίγο το σκορ μας (20-2). Θα ήθελα κι εγώ να τον κερδίσω όπως με κέρδιζε αυτός, που μου έριχνε 20-30 πόντους γιατί στο Τόκιο είχαμε την ίδια επίδοση».
Σε αυτή τη διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων, πέρασες καλύτερα;
«Εντάξει, ωραία ήταν στην Ιαπωνία. Ήταν πολύ αγχωτικό αυτό με τα καθημερινά τεστ, όσο ήμασταν στο Μισάτο (για προετοιμασία) κάναμε κάθε μέρα τεστ και θα είχαμε πρόβλημα αν έβγαινε κάποιος από την ομάδα θετικός. Αυτό που δεν είχε κόσμο στα στάδια δεν είναι ότι με ενόχλησε τόσο, αλλά πιστεύω πως θα ήταν πιο ωραία με θεατές».
Ο πρώτος Παγκόσμιος τίτλος
Μετά το Τόκιο ο κόσμος ξεκίνησε να μαθαίνει περισσότερα για το μήκος, να παρακολουθεί τους αγώνες του ακόμη κι αν δεν μπορεί να κατανοήσει τα πάντα και να θέλει να στηρίξει αυτόν τον χαλαρό τύπο, με την ευγενική φυσιογνωμία που δε μιλάει πολύ, αλλά αν μιλήσει τα λόγια του θα έχουν ουσία.
Το 2022, για τον ίδιο, ξεκίνησε με έναν αγώνα που είναι ο αγαπημένος του. Και δικαιολογημένα, αφού εκεί κατέκτησε τον πρώτο Παγκόσμιο τίτλο του, ένα μετάλλιο που ήθελε πολύ να έχει στη συλλογή του.
«Ο αγαπημένος μου αγώνας είναι το Παγκόσμιο κλειστού στο Βελιγράδι. Σε εκείνον τον τελικό ένιωθα πολύ ωραία και ήταν όλα τα άλματά μου 8.50μ, είτε έγκυρα είτε άκυρα είτε πατούσα πίσω, ήταν καθαρά 8.50μ. Πέρασα καλά, εκείνη τη μέρα ένιωθα πολύ ωραία».
Θα μπορούσες να έχεις κερδίσει κι εκεί με το πρώτο άλμα αλλά το λέιζερ δεν… συμφωνούσε με αυτό που εμείς θεωρήσαμε έγκυρο.
«Μου αρέσει ο κανονισμός αυτός με το λέιζερ, είναι τίμιος πολύ δίκαιος. Όμως είναι τίμιος μόνο αν θες να ανταγωνιστείς άτομα του τώρα, όχι αν θες να ανταγωνιστείς ανθρώπους από το παρελθόν. Αν εγώ θέλω να ξεπεράσω τον Πεντρόσο, για παράδειγμα, που έχει επίσημο ρεκόρ 8.71μ και πάω και κάνω ένα τέτοιο πάτημα, στη μύτη και το βγάλει άκυρο η νέα τεχνολογία αλλά είναι στα 8.70μ, δεν είναι άδικο; Τέλος πάντων όμως, είναι όντως δίκαιο τώρα και μου αρέσει. Και με αυτό το σύστημα, έχω την καλύτερη επίδοση από όλους… (γέλια)».
Από όλους τους αγώνες του παρελθόντος, σε ποιον θα ήθελες να συμμετάσχεις αν θα είχες τη δυνατότητα;
«Έχω παρακολουθήσει όλους τους αγώνες από το παρελθόν και κοιτάζω τις τεχνικές τους. Ο Κουβανός, ο Ιβάν Πεντρόσο, είχε την καλύτερη τεχνική από όλους, προσπαθώ να του μοιάσω αλλά... Αν μπορούσα να αγωνιστώ σε έναν αγώνα του παρελθόντος θα επέλεγα το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Τόκιο του ‘91. Και σκέψου να ήμουν εγώ εκεί στα καλά μου, να έκανα ένα ωραίο 8.50μ… και θα μου έριχναν 40 εκατοστά οι άλλοι (γέλια). Δεν θα ένιωθα και πολύ ωραία εκεί. Θα ήθελα να αγωνίζομαι την ίδια περίοδο με τον Πεντρόσο, ας πούμε, αλλά όχι να είμαι καταδικασμένος να βγαίνω δεύτερος πάντα, να έχω την ευκαιρία να τον κερδίσω».
Η δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα, ένας στόχος που χάθηκε για λίγο
Το περασμένο καλοκαίρι, ο Τεντόγλου ήταν το απόλυτο φαβορί για το χρυσό στο Παγκόσμιο ανοιχτού. Ήταν ο μοναδικός τίτλος που του έλειπε και του λείπει ακόμη. Η Ελλάδα ξενύχτισε και έκατσε μπροστά στην τηλεόραση στις 4 τα ξημερώματα για να δει το χρυσό παιδί της να κατακτά ένα ιστορικό αργυρό μετάλλιο. Και μετά, να βλέπει αυτό το παιδί που της έδωσε τόσο μεγάλη χαρά να είναι απογοητευμένο και να μη γελά. Αυτό είναι, όμως, το mentality του πρωταθλητή. Δεν αντέχει την ήττα, δεν μπορεί να είναι δεύτερος και «σκάει» αν δεν κερδίσει. Αυτό μας έδειχνε εκείνο το ξημέρωμα ο Τεντόγλου.
«Ήταν ένας κακός αγώνας. Δεν μου άρεσε ο αγώνας, δε μου άρεσε η διοργάνωση, δεν με βόλεψε μέχρι και η άμμος που είχε το σκάμμα τι να σου πω… Δεν μου άρεσε καθόλου η διοργάνωση αλλά δεν έφταιγε μόνο αυτό. Φταίει και το ότι ήμουν στην άλλη άκρη του κόσμου και δεν με βόλεψαν κάποια πράγματα. Δεν μας άφηναν να βάλουμε τα μεγάλα καρφιά στα παπούτσια μας, δεν μου άρεσε η άμμος που μια χαρά είναι γενικά, είναι επίσημη, αλλά εμένα δεν με βολεύει και αν μου την ξαναβάλεις σε αγώνα πάλι δεν θα πηδήξω γιατί δε μπορώ να κάνω προσγείωση εκεί. Είναι η αλήθεια αυτό. Σκεφτόμουν ότι θα κερδίσω αλλά, ΟΚ, δεν κέρδισα. Προσπαθούσα να πηδήξω, δεν μου έβγαινε. Αν γινόταν αυτός ο αγώνας 10 φορές, εγώ θα κέρδιζα τις 9. Έτσι είναι. Με πείραξε λίγο το ασημένιο αλλά ήταν οι συνθήκες αυτές, κάποια πράγματα βολεύουν εμένα, κάποια άλλα βολεύουν κάποιους άλλους αθλητές».
Εύλογα η συζήτηση πήγε στο ερχόμενο Παγκόσμιο πρωτάθλημα ανοιχτού, που θα διεξαχθεί στη Βουδαπέστη και ο Έλληνας αθλητής θα γυρέψει τη ρεβάνς. Χωρίς να το πολυσκεφτεί, απάντησε:
«Για το χρυσό πάω, τι εννοείς»;
«Είμαι τύπος μεταλλίων, δεν μου αρέσουν τα κύπελλα τόσο. Δεν ξέρω γιατί. Πάντα ενθουσιάζομαι, όμως, όταν βλέπω τα μετάλλια που θα δοθούν στην επόμενη διοργάνωση. Είναι ωραία για τη συλλογή».
Ποιο είναι το αγαπημένο σου μετάλλιο;
«Μου αρέσει περισσότερο αυτό του Τόκιο. Είναι όμορφο μετάλλιο, και από άποψη βαρύτητας γιατί είναι Ολυμπιακό, αλλά είναι όμορφο. Αυτό που μου αρέσει λιγότερο από όλα είναι αυτό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του Μονάχου 2022… Γιατί ξέβαψε, είναι ασημένιο τώρα»!
Ενώ έχεις κατακτήσει σχεδόν τα πάντα, το πανελλήνιο ρεκόρ ανοιχτού γράφει ακόμη το όνομα του Λούη Τσάτουμα. Πόσο κοντά ή μακριά είναι το 8.66μ;
«Θεωρώ πως αυτή τη στιγμή κατέχω το αγώνισμα, δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι ακόμη να μάθω για το μήκος. Τώρα πρέπει να δουλέψω το σώμα μου μόνο, τις σωματικές δυνάμεις. Δηλαδή, τεχνικά, στη φόρα μου ας πούμε, είμαι σε τοπ επίπεδο. Μπορώ να κάνω έγκυρο όποτε θέλω, να κάνω τέλειο πάτημα σχεδόν όποτε θέλω. Μετά μένουν τα σωματικά, να είσαι πιο δυνατός, να τρέχεις πιο γρήγορα.
Αυτό είναι ένα άλμα που δεν μπορείς να κάνεις συνέχεια αλλά κάποια στιγμή θα γίνει. Πρέπει να είσαι στην καλή σου μέρα και να πετύχεις καλές συνθήκες για να γίνει. Δεν έχω πετύχει ακόμη ιδανικές συνθήκες, εννοώ να έχει καλή θερμοκρασία και αεράκι. Δηλαδή στο Μόναχο (σ.σ. Ευρωπαϊκό ανοιχτού 2022) οριακά πηδούσαμε με κόντρα άνεμο και είχε και λίγο κρυουλάκι για 8.50μ και γι’ αυτό και δεν πήδηξαν οι υπόλοιποι αθλητές. Στο Ευρωπαϊκό καταγράφηκε η μεγαλύτερη διαφορά επίδοσης ανάμεσα στον πρώτο και τον δεύτερο, είχα 8.52μ εγώ και 8.06μ ο δεύτερος. Πρέπει να είχε περίπου 15 βαθμούς εκεί αλλά αν είχε εκεί ας πούμε λίγη ζέστη, να μην ήταν κοντρα ο άνεμος, μπορεί να είχε βγει κι εκεί. Τώρα, μπορεί να βγει σε οποιονδήποτε αγώνα, οποιαδήποτε στιγμή. Το καλοκαίρι ή και τώρα τον χειμώνα, στον κλειστό».
«Ένα παπούτσι δεν κάνει τον καλό αθλητή»
Ο Τεντόγλου στον μόλις δεύτερο αγώνα της σεζόν του φέτος κατάφερε να κάνει ένα πολύ μεγάλο άλμα, όταν στο μίτινγκ του Τόρουν στις 8/2/23 προσγειώθηκε στα 8.40μ και έκανε την κορυφαία επίδοση του κόσμου. Ένα τυχαίο σχόλιο, κάτω από ένα βίντεο που είχε αναρτηθεί, ανέφερε πως τα παπούτσια που φορούσε εκείνη τη μέρα ο Τεντόγλου ήταν απαγορευμένα για το μήκος, σύμφωνα με τη λίστα της World Athletics. Η WA ζήτησε από τον άλτη φωτογραφίες και, όπως προέκυψε αργότερα, τα Limited Edition Black Panther παπούτσια του ήταν πράγματι «παράτυπα». Η διαδικασία που έπρεπε να ακολουθηθεί ήταν η επίδοσή του να ακυρωθεί, να μην είναι πλέον η κορυφαία στον κόσμο και να μην είναι ούτε καν φετινό ρεκόρ για τον ίδιο και να ακυρωθεί και η νίκη του στον συγκεκριμένο αγώνα.
«Δεν μπορώ να το εξηγήσω αυτό που έγινε με το δικό μου παπούτσι, είναι πραγματικά το ίδιο. Και δεν υπάρχει υλικό που να βοηθάει, ούτε αν είναι πιο μαλακό μας βοηθάει. Αντιθέτως. Δεν βγάζει νόημα όλο αυτό. Εγώ είμαι αυτός που πηδάει και από μένα και τον προπονητή μου θα έπρεπε να παίρνουν συμβουλή, να τους πούμε εμείς τι μας βολεύει να φοράμε. Παλιότερα δεν έλεγχαν τίποτα, φαντάσου πολλοί είχαν δικά τους custom παπούτσια και πηδούσαν με αυτά.
Γενικά έχουν βάλει πολλούς νέους κανόνες στο μήκος τα τελευταία χρόνια. Έκαναν αυτό με το λέιζερ στη βαλβίδα, που βγαίνει αυτόματα το άκυρο και το έγκυρο, έφεραν έναν νέο κανονισμό στα Diamond League που μετράει μόνο η τελευταία προσπάθεια για τη νίκη και αυτό με τα παπούτσια που μας απαγόρευσαν κάποια μοντέλα. Νομίζουν, για κάποιο λόγο, πως αν το παπούτσι έχει χοντρή σόλα μας ευνοεί αλλά ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Όσο πιο λεπτή σόλα έχει το παπούτσι, όσο πιο κοντά είσαι στο έδαφος δηλαδή, τόσο καλύτερη αίσθηση έχεις στο τρέξιμο. Γιατί το μήκος είναι αγώνισμα τρεξίματος, το τρέξιμό σου πρέπει να είναι καλό για να είναι και το άλμα καλό»
Ο χρυσός Ολυμπιονίκης του Τόκιο έκανε ανάρτηση στα social media, στην οποία έγραφε όλα όσα σκεφτόταν για τη συγκεκριμένη απόφαση και τόνιζε πως υπάρχει αδικία στο σύστημα, αφού οι αθλητές δεν ερωτούνται ποτέ για όσα βολεύουν εκείνους και παίρνουν τις αποφάσεις άνθρωποι που δεν γνωρίζουν. Το post του πήρε τεράστια διάσταση, ανέβηκε στα stories αρκετών κορυφαίων αθλητών και πολλοί σταρ του στίβου όπως ο Κρίστιαν Τέιλορ ή η Κατερίνα Ιμπάργκουεν έσπευσαν να τον στηρίξουν, αφήνοντας ένα θετικό σχόλιο κάτω από την ανάρτησή του.
«Με στήριξαν όλοι ο αθλητές, όλοι πάρα πολλοί. Γιατί κανείς πλέον δεν ακούει τη γνώμη των αθλητών. Δεν εισακούονται οι μεγάλοι αθλητές, ακόμη και ο καλύτερος να είσαι, όπως είναι η για παράδειγμα η Ρόχας, η καλύτερη στο τριπλούν (που της είχε συμβεί κάτι παρόμοιο πέρυσι), δεν εισακούεται από την ομοσπονδία. Δεν ακούν κανέναν και κάνουν ό,τι νομίζουν. Επίσης, οι άλλοι αθλητές ξέρουν πως ένα παπούτσι δεν κάνει τον καλό αθλητή. Εγώ δεν έχω πει ποτέ για κανέναν ότι πηδάει καλύτερα επειδή φοράει ένα συγκεκριμένο παπούτσι. Μονάχα μπορεί να έχω σκεφτεί πως: «Πω, πρέπει να είναι πολύ δύσκολο να πηδάς τόσο καλά με παπούτσι για σπριντ». Μόνο αυτό. Γιατί εμείς ξέρουμε. Έκανα 8.40μ με παπούτσι που φοράνε οι 800άρηδες… τι πλεονέκτημα μπορεί να είχα;».
Μέσα σε όσα ανέφερε στην ανάρτησή του, ο Μίλτος Τεντόγλου έγραψε και το εξής: «Μπορώ να κάνω 8.40μ όποτε θέλω». Το πρωί της 15ης Φερβουαρίου το έγραψε, το βράδυ της ίδιας μέρας το έκανε. Του στέρησαν το 8.40μ και με περίσσιο θράσος πήγε και έκανε 8.41μ, στο Gold μίτινγκ του Λιεβέν, με καταπληκτικό σερί αλμάτων αφού είχε 8.32μ., 8.37μ. και 8.34μ.
«Όταν ξεκίνησα το τέταρτο άλμα μου, ενώ έτρεχα -και έτρεχα ωραία- έπεσε ένα κοντάρι στη μέση του διαδρόμου, από το επί κοντώ που γινόταν δίπλα εκείνη τη στιγμή. Μου είπαν να πάρω τον χρόνο μου οπότε πήγα στη βαλβίδα, μπροστά στο σκάμμα και έκατσα εκεί για περίπου 5 λεπτά. Μετά έκανα το 8.41μ., σταμάτησα τον αγώνα μου και έφυγα από το στάδιο. Αυτό ήθελα να κάνω και να τελειώσει ο αγώνας. Πιστεύω πως μπορούσα να κάνω και περισσότερο χθες, αν συνέχιζα, αλλά δεν υπήρχε λόγος. Άλλωστε, με τον προπονητή μου, τα μεγάλα άλματα τα κρατάμε πάντα για τον μεγάλο αγώνα. Απέδειξα ό,τι ήθελα χθες και δεν υπήρχε λόγος να κάνω κάτι περισσότερο»
Ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα του 2022
Ο Τεντόγλου είναι από τους αθλητές που δεν σκέφτηκαν ποτέ να φύγουν μόνιμα εκτός Ελλάδος. Δεν θέλησε, αν και είχε προτάσεις, και δεν χρειάστηκε ποτέ. Όταν ήταν στα Γρεβενά, που δεν είχε κλειστό προπονητήριο, έκανε προπόνηση έξω στο κρύο. Ακόμη και στην Αθήνα, που οι συνθήκες πάλι δεν είναι καλές στον κλειστό, ο ίδιος βρίσκει τη λύση.
Πώς είναι τώρα τα πράγματα στο άθλημα;
«Η ομοσπονδία (ΣΕΓΑΣ) κάτι κάνει τώρα, προσπαθούν τουλάχιστον να κάνουν και εγώ εκτιμώ την προσπάθεια βασικά. Δεν με νοιάζει αν θα με στηρίξουν όντως αλλά εκτιμώ αν ο άλλος προσπαθεί να κάνει κάτι. Θα εκτιμούσα πολύ από την πολιτεία ή τους υπουργούς και όλους αυτούς τους τυπάδες να έρθουν και να μου πουν ότι: «Ξέρεις τι; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, δεν έχουμε λεφτά να φτιάξουμε κάτι. Συγγνώμη, δεν μπορούμε». Ξέρεις πόσο πολύ θα το εκτιμήσω αυτό; Πάρα πολύ. Αλλά αν έρχονται και μου λένε: «Θα τα κάνουμε όλα, θα τα φτιάξουμε και του χρόνου θα είναι όλα τέλεια» και το ακούμε αυτό 10 χρόνια, ο Πομάσκι δηλαδή το ακούει 30… Ε, αυτό δεν το εκτιμώ καθόλου. Όχι απλά δεν το εκτιμώ, το σιχαίνομαι. Αν όμως κάποιος προσπαθεί, να κάνει έστω κάτι πολύ μικρό, εγώ το εκτιμώ».
Πρόσφατα «έβρεξε» και στο κλειστό του ΟΑΚΑ που κάνεις κι εσύ προπόνηση. Πώς κάνετε προπόνηση εσείς εδώ;
«Το καλοκαίρι είναι λίγο καλύτερα γιατί δεν έχει βροχές και κρύο αλλά τον χειμώνα είναι ανυπόφορα, μέσα κάνει περισσότερο κρύο από έξω και μπορεί να έχει λιγότερο από 10 βαθμούς στο κλειστό.
Συνήθως φεύγουμε τον χειμώνα αλλιώς προσπαθούμε να κάνουμε προπόνηση με πολύ ζεστά ρούχα, ισοθερμικά κτλ. Στην Αθήνα η αλήθεια είναι ότι δεν κάνει κρύο όλον τον χρόνο, κάνει κρύο τους μήνες του χειμώνα και ευτυχώς μέχρι Δεκέμβρη είναι αρκετά οκ. Τυχεροί είμαστε δηλαδή γιατί αν η Ελλάδα ήταν σε διαφορετική γεωγραφική θέση και ήταν έτσι η εγκατάσταση, καλά… άντε γεια. Δεν θα είχαμε αθλητές. Αλλά, ναι την παλεύουμε έτσι. Είδα και την εικόνα με τα νερά… Αυτό είναι έτσι από τότε που ήρθα εγώ στην Αθήνα, δηλαδή 7 χρόνια πριν, το 2016. Και ήταν έτσι και από πριν έρθω.
«Έχω συνηθίσει να παλέυω μόνος μου»
Εγώ έχω συνηθίσει να παλεύω μόνος μου, με τον προπονητή μου και τους χορηγούς μου. Και ο προπονητής μου πάντα θα πει κάτι και θα προσπαθήσει να αλλάξει τα πράγματα κι εγώ μπορεί να πω κάτι αλλά δεν είμαι άνθρωπος που θα κάτσω να παρακαλέσω. Αν δεν κάνουν κάτι, δεν κάνουν κάτι. Και κάνω ό,τι μπορώ μόνος μου. Δεν με νοιάζουν όσοι έχουν τέτοιες θέσεις, μπορούν να κάνουν αλλά δεν κάνουν κάτι. Έτσι είναι η κοινωνία εδώ που ζούμε, δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι. Να μπεις σε όλη αυτή τη διαδικασία και να μην αλλάξει τίποτα; Σκέψου».
Με τα social media τα πηγαίνεις καλά; Γιατί πλέον όλα εκεί γίνονται, με τους χορηγούς.
«Μακάρι να μη περνούσαν όλα από τα social media. Δεν έχω καλή σχέση, δεν μου αρέσουν καθόλου αλλά τι να κάνουμε. Οι χορηγοί αυτό θέλουν, γιατί αυτό συμβαίνει παντού. Τουλάχιστον εγώ έχω πολύ καλούς χορηγούς που με στηρίζουν πολύ εδώ και τόσα χρόνια».
Το Παρίσι 2024 είναι πιο κοντά απ’ ότι νομίζουμε και ο Μίλτος Τεντόγλου έχει ήδη στο μυαλό του τις κινήσεις που θα κάνει. Δεν αποκαλύπτει πολλά, μιλά μόνο για «ένα μετάλλιο» που θα του άρεσε να κερδίσει. Δεν αποκαλύπτει το χρώμα, αλλά θα περιμένει να δει το design τους για να μπορέσει να τα φαντασταστεί ως μέρος της συλλογής του. Και έχει σίγουρα μακρύ δρόμο μπροστά του...
Αν έπρεπε να το φανταστείς, πως θα ήταν το τέλος της καριέρας σου;
«Θα κάθομαι αραχτός όλη μέρα, θα κάνω ό,τι θέλω, θα πηγαίνω για ποδήλατο, θα παίζω όλη μέρα video games. Να περνάω ωραία, απλά αυτό. Θα σταματήσω, όμως, μόνο όταν θα έχω περάσει τον Τσιάμη (τριπλούν) στις νίκες στο πανελλήνιο… (γέλια). Και να μπω Τop-10 στις καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών. Τοp-10, καλό...»
Η συζητήση θα μπορούσε να συνεχιστεί για ώρες, παρ’ ότι αν τον δει κανείς θα σκεφτεί πως βαριέται να μιλήσει. Και όχι πως δεν ισχύει, αλλά για το μήκος, που το αγαπά πραγματικά, δεν κουράζεται ποτέ να μιλά.
Long story short: Πως το 7.13μ. έγινε 8.60μ.
H πρώτη του επίσημη, καταγεγραμμένη επίδοση στο σύστημα της Παγκόσμιας ομοσπονδίας είναι στις 29 Ιουνίου του 2014. Τότε ο μόλις 16 ετών Τεντόγλου είχε κάνει 6.75μ στον προκριματικό και 6.92μ στον τελικό του πρωταθλήματος παίδων, με μόνο λίγους μήνες προπόνησης. Για ένα παιδί που ότι είχε ξεκινήσει το μήκος, η επίδοση δεν ήταν απλά καλή. Ήταν εξαιρετική. Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα κατάφερε να σπάσει το πρώτο φράγμα του μήκους: τα 7 μέτρα. Με άλμα στα 7.13μ, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα εφήβων, έκανε νέο ρεκόρ και μάλιστα επικράτησε στον αγώνα ως παίδας ακόμη.
Η επόμενη χρονιά τον βρήκε να δίνει αρκετούς αγώνες και για πρώτη φορά να αγωνίζεται με το εθνόσημο της Εθνικής σε διεθνή αγώνα. Το 2015 ξεκίνησε με ρεκόρ και από 7.13μ. το ρεκόρ του έγινε 7.47μ. To έκανε 7.61μ. τον Μάιο, 7.65μ. και 7.69μ. τον Ιούνιο και όλο βελτιωνόταν. Τότε έπιασε και το όριο για το Ερχόμενο Παγκόσμιο πρωτάθλημα παίδων, στο Κάλι της Κολομβίας. Σε εκείνη τη διοργάνωση ο Τεντόγλου είχε μείνει 5ος, με 7.66μ. Δέκα μέρες μετά επέστρεψε στην Ελλάδα και έκανε 7.73μ, για να βάλει την υπογραφή του στο Πανελλήνιο ρεκόρ Κ18. Η «γενιά του Κάλι» όπως αποκαλούσαν όσους και όσες είχαν αγωνιστεί σε εκείνο το Παγκόσμιο, άνθισε και έφερε μεγάλα πράγματα.
Το 2016 έσπασε ένα ακόμη φράγμα. Ο Μίλτος Τεντόγλου θα έμπαινε στο κλαμπ των οχτάμετρων, αφού στο μίτινγκ Παπαφλέσσεια της Καλαμάτας έκανε 8.19μ για να πιάσει κιόλας το όριο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο 2016. Στα 18 του. Την ίδια χρονιά με 7.91μ κατέκτησε το αργυρό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Κ20.
Ο στόχος ήταν η σταθερότητα στα άλματα των 8 μέτρων. Το 2018 έκανε το πρώτο του άλμα στα 8.30μ., όταν στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα πήρε εντυπωσιακά την πανελλήνια νίκη. Δύο μήνες μετά θα κατακτούσε και το πρώτο μεγάλο χρυσό της συλλογής του, από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ20 του Γκροσέτο στο οποίο ήταν νικητής με 8.07μ.
Το 2019 άλλαξε η άποψή του για τον κλειστό, τον οποίο δεν συμπαθούσε ιδιαίτερα πριν. Με 8.38μ, και νέο απόλυτο Πανελλήνιο ρεκόρ Κ23, κατέκτησε τον δεύτερο ευρωπαϊκό τίτλο του στη Γλασκόβη. Με 8.32μ στον ανοιχτό ήρθε ακόμα ένα χρυσό: αυτό στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Κ23. Πλέον η συλλογή του μεγάλωνε ταχύτατα.
Το 2020 ήταν κενή σεζόν, το πρόβλημα στο γόνατό του σε συνδυασμό με την πανδημία τον άφησαν εκτός αγώνων στον ανοιχτό. Το ‘21 όμως επέστρεψε σαν θηρίο που το είχαν για καιρό αιχμάλωτο. Ξανά πρωταθλητής Ευρώπης κλειστού, με 8.35μ ενώ είχε τραυματισμένο πόδι, και μετά… εκείνο το επικό 8.60μ στον πρώτο του αγώνα στον ανοιχτό. Νο3 όλων των εποχών στην Ευρώπη, Νο16 στον κόσμο. Ιστορικό άλμα.
Ο Αύγουστος που ήρθε μετά έφερε και τη μεγαλύτερη διάκριση της καριέρας του. Με 8.41μ έγινε χρυσός Ολυμπιονίκης του μήκους στην Ιαπωνία.
Το 2022 ίσως να ήταν ακόμη πιο επιτυχημένο, αν μπορεί αυτό να υφισταθεί. Σταθερός στα 8μ, μόνο μεγάλα άλματα και το 8.50μ. πια φαινόταν σχεδόν παιχνιδάκι στα πόδια του. 8.55μ στον κλειστό, Παγκόσμιος τίτλος, Πανελλήνιο ρεκόρ κλειστού, Νο3 όλων των εποχών στην Ευρώπη και Νο5 στον κόσμο. Στον ανοιχτό επανέλαβε την επιτυχία και με 8.52μ πήρε τον τέταρτο Ευρωπαϊκό του τίτλο με ρεκόρ Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων ανοιχτού.
Ετών 24.
Και, φανταστείτε, τα μεγαλύτερα άλματά του δεν τα έχει κάνει ακόμη…
*Ευχαριστούμε θερμά το κατάστημα Star Comics (Αγ. Ιωάννου 18-20, Αγία Παρασκευή) για τη φιλοξενία!
«Τι σημαίνει σλατίνα»; και 9 ακόμη 'γεια σου' ερωτήσεις στον Μίλτο Τεντόγλου
φωτογραφίες / video: Χρήστος Παναγόπουλος
art direction / design: Χρήστος Ζωίδης
Built with Shorthand