Το τρίποντο του Νίκου Ζήση με την Εφές
Ημερολόγιο... Ένας χάρτινος καθρέφτης του εαυτού μας. Μια δεύτερη ζωή. Ένας φανταστικός κόσμος που ενώνεται με τον πραγματικό, μόνο που στ’ αλήθεια δεν ξέρουμε ποιος ακριβώς είναι τι και σε ποια σειρά. Τα ρολόγια των ημερών μας που περνούν και αφήνουν μια υφή στον χρόνο κι εκείνο το τρίποντο του Νίκου Ζήση στο ματς με την Εφές Πίλσεν στο Γαλάτσι θα συνιστά πάντα μια ωραία εικόνα. Ένα παιχνίδι μνημειώδες στις 3 Μαρτίου 2005 που δεν έκρινε κάποιον τίτλο ή κάποια πρόκριση, εντούτοις ο χρόνος θα γυρνάει πάντα πίσω στη βραδιά που ο Ζήσης κέρδισε μια για πάντα την υστεροφημία του, δίχως ουδείς να μπορέσει να σε κατηγορήσει για παρελθοντολάγνο.
Ένας τύπος που έκανε καριέρα στα παρκέ όλης της Ευρώπης χωρίς ούτε ένα μακιαβελικό στοιχείο να του κατατρώει τα σωθικά, φτάνοντας στην επιτυχία με τρόπο ζηλευτό και προσπάθεια αγνή. Πολίτης του κόσμου, ο νυν General Manager της Εθνικής ομάδας κέρδισε τον υπέρτατο σεβασμό και το δικό του «The Shot» κόντρα στην Εφές σηματοδότησε την απογείωσή του. Η σπασμένη μύτη, το γλίστρημα, το τρίποντο, η κλωτσιά του Οκτάι Μαχμούτι στην μπάλα και ο γύρος του θριάμβου με τη ματωμένη φανέλα μέσα σε αλαλαγμούς έστησαν το σκηνικό κι έχουν μείνει να αντηχούν μέσα του.
Το κλειστό στο Γαλάτσι θα μπορούσε να γράψει το πιο συγκλονιστικό κινηματογραφικό σενάριο. Από τη μια πλευρά η ΑΕΚ, στη δεύτερη σεζόν του Φώτη Κατσικάρη στην άκρη του πάγκου, με τους Δημήτρη Πρίφτη και Θανάση Σκουρτόπουλο στο προπονητικό τιμ. Η «Ένωση» είχε δώσει τα ηνία στον 21χρονο Ζήση μετά τους Χόλντεν, Μπλάκνεϊ και Τζένκινς, πλαισιώνοντάς τον με τον Κροάτη Νταβόρ Κους ενώ οι υπόλοιποι ξένοι στο ρόστερ ήταν ο Κουάντρε Λόλις, ο Σάντρο Νίτσεβιτς και ο Τόμπι Μπέιλι. Από την άλλη η Εφές Πίλσεν. Μια έμπειρη ομάδα δίχως όμως τη λάμψη του σήμερα, με μόλις τέσσερις μη Τούρκους παίκτες στο ρόστερ και βασικό πόιντ γκαρντ τον Ουίλι Σόλομον. Ήταν η δεύτερη αγωνιστική του Top-16 εκείνης της σεζόν, με αρκετό κόσμο στο γήπεδο που έμελλε να δει την πρώτη μεγάλη στιγμή ενός παίκτη που πλέον βλέπει τη φανέλα του να έχει αποσυρθεί σε γερμανικό γήπεδο!
Το buzzer beater κόντρα στην Εφές προκάλεσε ακραία συναισθήματα και η στήλη «The Oral History» του Gazzetta επιστρέφει παρουσιάζοντας την Προφορική Ιστορία ενός αγώνα που μνημονεύεται έπειτα από 17 χρόνια για ένα από τα απόλυτα νικητήρια καλάθια στην ιστορία της EuroLeague. Ένα τρίποντο που μπορεί να μην είχε την αξία και τη σημασία της ασίστ που μοίρασε ο πρωταγωνιστής του έπειτα από μερικούς μήνες στο Βελιγράδι για να ολοκληρωθεί το «Βάλ’ το αγόρι μου» όμως θα τον ακολουθεί εις το διηνεκές.
.Μιλούν στη σειρά ο Νίκος Ζήσης, ο τότε γιατρός της ΑΕΚ, Γιάννης Χατζηκομνηνός περιγράφοντας τις στιγμές δίπλα από τον πάγκο όταν έβαζε τις γάζες μέσα στη μύτη του με μια λαβίδα για να σταματήσει η αιμορραγία μετά την αγκωνιά του Κάγια Πεκέρ και ο επί χρόνια γενικός διευθυντής της «Ένωσης», Κώστας Κώτσης. Ακόμη, ο τότε προπονητής της Εφές Πίλσεν, Οκτάι Μαχμούτι για το μεγάλο λάθος που έγινε πριν από το τρίποντο, ο βετεράνος πόιντ γκαρντ και νυν ασίσταντ κόουτς της Εθνικής Τουρκίας και της Μπαχτσεσεχίρ, Έντερ Αρσλάν που βρέθηκε να παίζει άμυνα στον Ζήση στην τελευταία φάση και ο έμπειρος δημοσιογράφος Δημήτρης Καρύδας που μετέδωσε εκείνο το σπουδαίο ματς.
Part 1: Η ΑΕΚ εκείνης της χρονιάς
Η ΑΕΚ, πρωταθλήτρια το 2002 στην ιστορική ανατροπή με τον Ολυμπιακό έχει μεταφερθεί στο Γαλάτσι από τα Άνω Λιόσια και τη Λαμία. Η χρονιά στην EuroLeague ήταν καλή μετά από χρόνια ενώ η «Ένωση» έφτασε ως τους τελικούς κόντρα στον Παναθηναϊκό.
Νίκος Ζήσης: «Ήταν η δεύτερη χρονιά του Φώτη Κατσικάρη ως head coach στην ΑΕΚ, έχοντας δουλέψει προηγουμένως για αρκετά χρόνια ως βοηθός του Σάκοτα και του Ίβκοβιτς. Ήμασταν μια νεανική ομάδα, με λίγους έμπειρους παίκτες. Ένας εξ αυτών ήταν ο Νίκος Χατζής. Υπήρχαν επίσης ο Κουάντρε Λόλις, ο Σάντρο Νίτσεβιτς, ο Τόμπι Μπέιλι και ο Σωτήρης Νικολαΐδης. Από την άλλη πλευρά, υπήρχαν πολλά νέα παιδιά όπως ο Τσιάρας, ο Μπουρούσης ο Πέρο Άντιτς και εγώ. Ο Ταπούτος μόλις είχε φύγει εκείνο το καλοκαίρι... Θεωρώ πως ήμασταν μια ομάδα που ουσιαστικά ξεκίνησε να χτίζεται έναν χρόνο νωρίτερα, στην πρώτη σεζόν του Φώτη. Εκείνη η ΑΕΚ ήταν μια ομάδα που δούλεψε πάρα-πάρα πολύ, που ξεκίνησε πολύ πιο πίσω σε σχέση με άλλες ομάδες επιπέδου EuroLeague ωστόσο με τη δουλειά που κάναμε, κατορθώσαμε να βελτιωθούμε με την πάροδο των ετών. Το 2003-04, λοιπόν βγήκαμε έκτοι στην κανονική περίοδο της Α1 κι αποκλείσαμε τον Άρη στα προημιτελικά. Έναν πολύ δυνατό Άρη που έπαιζε στο Ιβανώφειο, με προπονητή τον Μπάρτον και ηγέτη τον Κόμματο, που είχε επίσης στο ρόστερ του τον Σμους Πάρκερ.
Στην EuroLeague όμως είχαμε αποκλειστεί από την α’ φάση. Που για την ΑΕΚ ήταν πρωτόγνωρο! Συνεχίσαμε τη δουλειά το 2004-05, με μικρές αλλαγές. Τότε είχε έλθει ο Μπέιλι, ο Νίτσεβιτς και ο Νταβόρ Κους. Ξεκινήσαμε φορτσάτοι, ήμασταν μια ενωμένη ομάδα, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και καταφέραμε να φτάσουμε ένα βήμα από τους "8" της EuroLeague που ήταν μια πολύ μεγάλη έκπληξη, αναλογικά με το μπάτζετ και την εμπειρία των παικτών. Τελικά μείναμε εκτός στην ισοβαθμία με την Μπένετον και την Εφές. Στο ελληνικό πρωτάθλημα βγήκαμε και πάλι έκτοι, είχαμε μείνει πίσω λόγω EuroLeague όμως κατορθώσαμε να αποκλείσουμε τον Άρη και το Μαρούσι του κόουτς Γιαννάκη και του Βασίλη Σπανούλη και να παίξουμε στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό. Ήταν μια γεμάτη διετία. Η ΑΕΚ είχε καταφέρει με μπόλικη δουλειά να τρυπήσει το ταβάνι της! Πετύχαμε μάλιστα να πάρουμε και μια νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό που εκείνη την χρονιά έπαιξε στο Final 4 της Μόσχας. Τους κοιτάξαμε στα μάτια, κερδίσαμε έναν αγώνα στο Γαλάτσι και τελικά χάσαμε τη σειρά των τελικών με 3-1 νίκες».
Κώστας Κώτσης: «Είχαμε ήδη αρχίσει να κάνουμε πολύ σοβαρή δουλειά σε επίπεδο marketing με καινοτόμες και πρωτοποριακές κινήσεις για την εποχή. Για παράδειγμα, είχαμε καθιερώσει μια θέση στον πάγκο της ΑΕΚ για έναν κάτοχο διαρκείας! Ήταν το πρόγραμμα "γίνε βοηθός προπονητής". Κάναμε, δηλαδή μια κλήρωση και παίρναμε μαζί μας έναν φίλαθλο που είχε αγοράσει διαρκείας προκειμένου να βιώσει την εμπειρία ότι κάθεται στον πάγκο μαζί με την ομάδα. Μετά του δίναμε μια μπάλα ή κάποιο άλλο αναμνηστικό, τον φέρναμε στα αποδυτήρια, όχι μέσα που μίλαγε ο κόουτς, λίγο πιο έξω…
Στην αρχή του αγώνα πάντως του λέγαμε πάντα: "Πρόσεξε! Δεν θα φωνάζεις στους διαιτητές γιατί θα φάμε τεχνική ποινή"! Νομίζω πως εκείνος ο φίλαθλος που βρέθηκε στον πάγκο στο ματς με την Εφές έζησε την εμπειρία της ζωής του! Γίνονταν πρωτοποριακά πράγματα, δυστυχώς όμως αυτή η πορεία προς τα πάνω διακόπηκε. Θα φέρναμε πτυσσόμενες εξέδρες από το γήπεδο των Άνω Λιοσίων που παίζει τώρα η ΑΕΚ και η χωρητικότητα θα ανέβαινε από τις 5.250 θέσεις που είχε τότε το Γαλάτσι στις 9.500 με 11.000. Επίσης είχαμε φέρει από την Ιταλία δερμάτινα καθίσματα αεροπορικού τύπου για τους κατόχους των διαρκείας και τα επίσημα, πανάκριβα και πολύ ποιοτικά... Λες και ήσουν στο Madison Square Garden! Γενικώς, είχαν γίνει τρομερά βήματα προς τα μπροστά, πολύ όμορφες κινήσεις όμως όλο αυτό σταμάτησε απότομα».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ένα ακόμη περιστατικό που θυμάμαι εκείνη την χρονιά ήταν η στιγμή που ο μπάρμπα-Γιάννης ο Φιλίππου είχε απωθήσει σχεδόν μόνος του τις αστυνομικές δυνάμεις που την είχαν πέσει στους ΑΕΚτζήδες στους ημιτελικούς με το Μαρούσι. Ο Φιλίππου ήταν ο κουλ άνθρωπος που θα έλθει στο γήπεδο, θα φάει τα πατατάκια του, θα πιει την κόκα-κόλα του, θα μας χαιρετήσει πολύ ευγενικά και θα αποχωρήσει. Αυτή ήταν η παρουσία του. Δεν ξέρω τι συνέβη εκείνη τη μέρα. Θυμάμαι ότι ανέβηκε πάνω και αντιπαρατέθηκε με τα ΜΑΤ, τους ζητούσε τον λόγο που τα έβαλαν με τον κόσμο.
Καμιά φορά έμπαινα στη θέση του και απογοητευόμουν. Η ΑΕΚ έπαιζε τότε σε ένα γήπεδο που θα μπορούσε να γίνει "κλουβί" με τις πτυσσόμενες εξέδρες, κοντά σε γειτονιές όπως η Νέα Φιλαδέλφεια και η Νέα Ιωνία όμως το Γαλάτσι ζήτημα να γέμισε 2-3 φορές. Είχε γίνει και εκείνη η ματσάρα με τη Μακάμπι (σ.σ. 110-113) όμως ο κόσμος δεν αγκάλιασε ποτέ την ομάδα όπως θα έπρεπε. Υπήρχαν χρονιές που το μπάτζετ μας έφτανε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς όμως ο κόσμος δεν ήλθε ποτέ πραγματικά κοντά στην ΑΕΚ. Ίσως έπαιξε ρόλο και εκείνη η κόντρα με τους οργανωμένους. Δεν τον ενδιέφερε… "ΟΚ, δεν θα πάρουν 500 εισιτήρια, δεν θα πάρω 5.000 ευρώ. Δεν με νοιάζει"! Μπορεί να λειτουργούσε λίγο με το πείσμα. Όχι πως το έκανε σκόπιμα, αλλά ίσως έτσι ήταν ο χαρακτήρας του.
Γιατί ο Φιλίππου ήταν ένας καθ’ όλα αξιοπρεπής άνθρωπος που ποτέ δεν θα την έπεφτε στους διαιτητές, ποτέ δεν θα κατέβαινε σαν παλαβός τις σκάλες για να διαμαρτυρηθεί. Είναι ο άνθρωπος που λέω ότι έχει βάλει τα περισσότερα χρήματα στην ΑΕΚ, τότε που σκόρπαγε τα λεφτά αφειδώς όμως ο κόσμος δεν τον πλησίασε ποτέ και μνημονεύεται λιγότερο από τον καθένα. Εκείνη η ανάβαση του γηπέδου από τον μπάρμπα-Γιάννη και η κόντρα με την αστυνομία είχε κάνει αίσθηση, για το προφίλ που διατηρούσε».
Νίκος Ζήσης: «Τότε στο Γαλάτσι ερχόταν επίσης η ποδοσφαιρική ΑΕΚ. Κι εμείς πηγαίναμε στη Φιλαδέλφεια. Στον Σάντος άρεσε πολύ το μπάσκετ, ερχόταν πολλές φορές».
Part 2: Η Εφές πριν από τον Μίτσιτς και τον Λάρκιν
Η Αναντολού Εφές είναι back-to-back πρωταθλήτρια Ευρώπης ενώ η απόκτηση του Ουίλ Κλάιμπερν δείχνει τις προθέσεις των Τούρκων που θέλουν να διεκδικήσουν το three-peat και να γίνουν... Γιουγκοπλάστικα. Το 2005 τα δεδομένα στην ομάδα της Κωνσταντινούπολης (τότε Εφές Πίλσεν) ήταν εντελώς διαφορετικά.
Έντερ Αρσλάν: «Πλέον η Αναντολού Εφές έχει σχεδόν 10 ξένους παίκτες. Αυτή την στιγμή είναι η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη. Στα δικά μου χρόνια, είχαμε μόνο τέσσερις ξένους παίκτες και το μπάτζετ μας ήταν ενδεχομένως το 10o, ίσως το 11o στην EuroLeague. Σήμερα η Εφές είναι στην κορυφή και βρίσκεται μέσα στα 3-4 μεγαλύτερα μπάτζετ της Ευρώπης. Πριν από τέσσερα χρόνια έφτιαξε μια πολύ δυνατή ομάδα, κράτησε τον κορμό κι έκανε το back-to-back, κάτι που είναι πολύ σημαντικό για το τουρκικό μπάσκετ. Η Εφές Πίλσεν είναι το κλαμπ που έμαθα μπάσκετ και νιώθω ακόμα πως είναι το σπίτι μου. Ήλθα για πρώτη φορά σε επαφή με το μπάσκετ σε αυτό το κλαμπ, εδώ άγγιξα την μπάλα για πρώτη φορά. Εννοείται πως είμαι χαρούμενος με τις τελευταίες επιτυχίες της όμως την εποχή που έπαιζα εγώ, οι Τούρκοι παίκτες είχαν μεγαλύτερη συμμετοχή, έδιναν πράγματα στην ομάδα. ΟΚ, η ομάδα δεν ήταν επιπέδου Final 4, τουλάχιστον πάλευε για το πρωτάθλημα στην Τουρκία».
Οκτάι Μαχμούτι: «Τότε η κατάσταση στην Εφές Πίλσεν ήταν εντελώς διαφορετική σε σχέση με την τωρινή ομάδα. Υπήρχε κρίση στην Τουρκία ενώ μπορούσαμε να υπογράψουμε μόνο τέσσερις ξένους παίκτες. Έπρεπε, λοιπόν να δώσουμε ευκαιρίες σε νεαρούς αθλητές. O Εντέρ Αρσλάν έχει ίδια ηλικία με τον Νίκο ενώ ο Κάγια Πεκέρ είναι λίγο πιο μεγάλος. Πλέον στην EuroLeague μπορείς να έχεις στο ρόστερ σου 9-10 ξένους παίκτες. Δίχως όρια και περιορισμούς. Όλα ήταν διαφορετικά».
Έντερ Αρσλάν: «Ήμουν ένας παίκτης του rotation. Ο βασικός πόιντ γκαρντ της Εφές ήταν ο Ουίλι Σόλομον όμως είχα κι εγώ σημαντικό ρόλο. Ο κόουτς Μαχμούτι μού έδινε χρόνο συμμετοχής σε εκείνη την ομάδα. Και φυσικά, όπως όλοι οι νεαροί παίκτες, ήμουν πάντα έτοιμος να βγω εκεί έξω, να δείξω τι μπορώ να κάνω, να δείξω τα ταλέντα μου και να κάνω μια καλή καριέρα. Ήξερα πως δεν ήταν εύκολο να παίξεις στην EuroLeague σε αυτή την ηλικία. Εξάλλου, δεν ήταν πολλοί οι παίκτες 21-22 χρονών που έπαιζαν τότε στην EuroLeague. Είχαμε μόνο τέσσερις ξένους. Γι’ αυτό ακριβώς οι Τούρκοι παίκτες έπαιρναν αρκετό χρόνο συμμετοχής και είχαν ρόλο στην ομάδα. Στο τωρινό σύστημα, δυστυχώς δεν βρίσκουν ευκαιρίες. Δεν είναι καθόλου εύκολο».
Part 3: Ο Νίκος πριν από το τρίποντο
Κώστας Κώτσης: «Αυτό που διέκρινε τον Νίκο από την αρχή και τον ακολούθησε σε όλη την καριέρα του ήταν η ωριμότητά του. Η ωριμότητα όχι μόνο στο παιχνίδι, αλλά στον τρόπο σκέψης, στο να σταθμίζει και να αντιμετωπίζει καταστάσεις. Γι’ αυτό και ήταν ηγετική φυσιογνωμία από τα πρώτα χρόνια στην ΑΕΚ, παρότι συνυπήρξε με παίκτες όπως ο Χατζής. Εκείνη τη σεζόν ο Ζήσης ήταν 21-22 ετών όμως έπαιζε με τεράστια μπασκετική ωριμότητα και τα επόμενα χρόνια έφτασε εκεί που έφτασε. Έκανε δηλαδή μια τρομερή καριέρα, έπαιξε στις πιο μεγάλες ομάδες της Ευρώπης και άφησε το στίγμα του στην EuroLeague, όχι γιατί πήδαγε πάνω από τα κεφάλια των αντιπάλων του, ούτε γιατί σούταρε καλύτερα από τους άλλους αλλά για την ωριμότητά του μέσα στο ματς, για την ηρεμία που έδινε στους προπονητές του. Δεν υπάρχει κόουτς που να μην έχει μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον Νίκο. Και μιλάμε για προπονητές με περγαμηνές, που έχουν δουλέψει με παίκτες και παίκτες…».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ο Νίκος δεν θα προβεί σε ακρότητες, είτε χαράς, είτε λύπης. Θυμάμαι για παράδειγμα τη ψυχραιμία που έδειξε όταν σε μια προετοιμασία της ΑΕΚ πήγα να τον βρω, νομίζω μαζί με τον Θανάση Σκουρτόπουλο και του ανακοινώσαμε τον αδόκητο χαμό του αδελφού του σε τροχαίο. Ήταν πολύ πιο ώριμος από την ηλικία του, πάντα συγκροτημένος και ευγενικός, ένα παιδί με αρχές που άκουγε κι έκανε τα βήματα σιγά-σιγά και μετρημένα. Θεωρώ πως αυτό ήταν το μυστικό της επιτυχίας και της μεγάλης καριέρας που έκανε. Ο Ζήσης δεν είχε, για παράδειγμα τα μπασκετικά προσόντα του Χρήστου Ταπούτου όμως η καριέρα του ήταν εκατοντάδες φορές πλουσιότερη και καλύτερη».
Νίκος Ζήσης: «Δεν είχαν περάσει δυο χρόνια από τότε που ο αδελφός μου είχε φύγει από τη ζωή… Ο Δάνης είναι πάντα δίπλα μου και όταν αναφέρομαι σε αυτόν, μιλάω πολλές φορές χρησιμοποιώντας το "είναι"… Αγαπούσε πολύ το μπάσκετ, με στήριζε πολύ εκείνα τα χρόνια, με βοηθούσε σε όλα… Σε πολλά πράγματα που έγιναν τα επόμενα χρόνια, στο μυαλό μου ήταν εκεί. Σε αυτό το τρίποντο όπως και μετά στο Βελιγράδι, ήταν ξανά μαζί μου».
Part 4: Το συμβάν που έκανε βασικό τον Ζήση
Το σοβαρό φραστικό επεισόδιο του Χόρας Τζένκινς με τον Κατσικάρη μετά από το τέλος του αγώνα με τον Μακεδονικό σήμανε το τέλος της παρουσίας του στην ΑΕΚ ενώ απέμεναν δυο αγώνες για το φινάλε της κανονικής περιόδου στην Α1.
IΝίκος Ζήσης: «Δεν ήμουν καν 22. Τα 22 τα έκλεισα τον Αύγουστο. Την προηγούμενη χρονιά στα τέλη του 2003-04, προς Μάρτιο - Απρίλιο, είχε γίνει ένα περιστατικό με τον Χόρας Τζένκινς, τον ηγέτη και τότε βασικό πλέι μέικερ της ΑΕΚ, ο οποίος τελικά έφυγε από την ομάδα δυο αγώνες πριν από το τέλος της κανονικής περιόδου. Γίνεται, λοιπόν αυτό το περιστατικό, φεύγει ο Τζένκινς κι επικρατεί μεγάλη αναταραχή. Μαζί με τον Νίκο Χατζή ήταν οι δύο πρώτοι σκόρερ μας! Ουσιαστικά χωρίς αυτόν, όλοι θεωρούσαμε πως η χρονιά χάθηκε. "Πάει… Δεν έχουμε τύχη". Σε κάθε περίπτωση θα τερματίζαμε έκτοι, ό,τι και αν γινόταν. Είχαν μείνει δυο ματς, με τον Παναθηναϊκό στα Πατήσια και με τον Απόλλωνα Πάτρας στα Λιόσια. Ήταν σαν μια προετοιμασία ενόψει playoffs με τον Άρη, καθώς γνωρίζαμε ήδη πως θα βγαίναμε έκτοι. Μάλιστα αν δεν κάνω λάθος, η ΑΕΚ προσπάθησε να πάρει κάποιον Αμερικανό στη θέση του και δεν τα κατάφερε. Δεν υπήρχαν οικονομικές δυνατότητες, είχαν αρχίσει ήδη τα προβλήματα. Και πήγαμε έτσι… Ήμουν εγώ και ο Σωτήρης Νικολαΐδης στα πλέι μέικερ. Θυμάμαι τον αγώνα με τον Παναθηναϊκό. Χάσαμε στο τέλος όμως είχαμε δείξει καλή εικόνα. Νομίζω πως είχα βάλει 21 πόντους, είχα παίξει πολύ καλά και τονώθηκε κατευθείαν η αυτοπεποίθησή μου! Γενικώς, έπαιξα καλά στο υπόλοιπο της σεζόν και στη σειρά με τον Άρη. Χάσαμε από το Μαρούσι στα ημιτελικά και παίξαμε με τον Ηρακλή στους μικρούς τελικούς, σε σειρά που πήγε στους πέντε αγώνες»..
Κώστας Κώτσης: «Ο Τζένκινς ήταν ένας εκρηκτικός πόιντ γκαρντ σε μια εποχή που όλοι ψάχναμε τον νέο Χόλντεν. Είχε εμπλακεί σε ένα αυτοκινητιστικό, είχε τρακάρει γυρίζοντας αργά από κάπου κι έσπασε τον τένοντά του. Είχε επίσης αντιμιλήσει στον Κατσικάρη σε ένα ματς με τον ΚΑΟΔ και έφυγε από την ΑΕΚ πριν τελειώσει η χρονιά».
Νίκος Ζήσης: «Όταν ξεκίνησε η σεζόν 2004-05, ο Φώτης επέλεξε τον Νταβόρ Κους, έναν πιο έμπειρο παίκτη από εμένα, ο οποίος είχε ήδη παίξει κάποια χρόνια με την Τσιμπόνα στην EuroLeague. Το πλάνο ουσιαστικά εκείνη την χρονιά ήταν να μοιραστώ τη θέση με τον Κους, να παίζουμε δηλαδή 20 λεπτά ο καθένας. Και τελικά, βρέθηκα να παίζω 28 λεπτά μ.ό. στην EuroLeague, ή κάτι τέτοιο! Ο σχεδιασμός δεν ήταν τέτοιος, σε καμία περίπτωση! Αλλά επειδή ακριβώς είχα κάνει αυτό το τελείωμα την προηγούμενη σεζόν, κλήθηκα στην Εθνική ομάδα, ήμουν για πρώτη φορά στη 12άδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και αυτό μού τόνωσε ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση. Και μάλιστα είχα αρκετά σημαντικό στην Εθνική, έπαιζα σταθερά και έκανα αρκετά καλά παιχνίδια. Όταν, λοιπόν πήγα πίσω στην ΑΕΚ για να ξεκινήσω τη σεζόν, ένιωθα πραγματικά πως δεν μπορούσε να με σταματήσει τίποτα! Ψυχολογικά ήμουν σε τρομερή κατάσταση! Και παρ’ όλο που δεν ξεκινήσαμε καλά, παρ’ όλο που χάσαμε στην πρεμιέρα από τον Πανιώνιο στα Λιόσια, ο Φώτης επέμενε: "Μπορείς να ηγηθείς, παρ’ όλο που είσαι 21". Κι αυτό με έκανε να νιώσω πολύ άνετα και να αρπάξω την ευκαιρία που μου δόθηκε».
Part 5: Η αγκωνιά του Πεκέρ που σμπαράλιασε τη μύτη
Η Εφές Πίλσεν είχε τον έλεγχο ενώ η αγκωνιά του Κάγια Πεκέρ στον Νίκο Ζήση έβγαλε προσωρινά νοκ άουτ τον γκαρντ της ΑΕΚ, πριν επιστρέψει με μπανταρισμένη μύτη! Το αίμα είχε ποτίσει τις γάζες και τη φανέλα ενώ το πρόσωπό του ήταν ελαφρώς πρησμένο.
Νίκος Ζήσης: «Τη θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά τη φάση. Είμαι rotation, είμαι κάτω από την μπασκέτα, η Εφές παίζει ένα side pick-n-roll, επομένως είμαι ο τελευταίος της weak side. Ο Πεκέρ ήταν ο σκρίνερ, ρόλαρε προς το καλάθι κι εγώ ως τελευταίος κάνω rotation. Κι έτσι όπως πήγα από κάτω, ήταν εντελώς συγκυριακό. Εν αντιθέσει με ό,τι έγινε δυο χρόνια μετά (σ.σ. το χτύπημα του Βαρεζάο). Ήταν μια άτυχη στιγμή. Όπως έκανε το rotation, πήγα από κάτω του και με χτύπησε με τον αγκώνα κάνοντας πάσα. Ούτε ηθελημένα, ούτε σκόπιμα. Σε καμία περίπτωση. Ήταν η κακιά στιγμή, που λέμε. Είμαι 10-12 πόντου πιο κοντός και την έφαγα στα μούτρα! Θυμάμαι ότι μάτωσα πάρα πολύ. Υπέφερα από τον πόνο. Βγήκα στον πάγκο, ζαλιζόμουν… Και αυτό που έχει μείνει στο μυαλό μου είναι ο γιατρός, ο Γιάννης Χατζηκομνηνός, να μου βάζει γάζες για να σταματήσει η αιμορραγία. Η μύτη έτρεχε και από τα δυο ρουθούνια και όλα έπρεπε να γίνουν πολύ γρήγορα για να γυρίσω στο ματς! Μου έβαζε γάζα με λαβίδα! Βγήκα στις αρχές της τρίτης περιόδου, στο 41-45 και μετά η διαφορά έφτασε στους 13 πόντους, στο 43-56. Όταν πάτησα ξανά παρκέ, στα πρώτα δυο πάνω-κάτω, κατάλαβα ότι ανέπνεα μόνο από το στόμα! Δεν μπορούσα να αναπνεύσω από τη μύτη, είχε κλείσει τελείως! Ήταν ματωμένη, γεμάτη γάζες και τσιρότα. Μια σουρεαλιστική κατάσταση».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Εγώ βρέθηκα στην ΑΕΚ ως... κάφρος της ΑΕΚ! Όχι ως γιατρός! Ήμουν οπαδός, πήγα στο Final 4 με τον Ιωαννίδη, γενικώς ακολουθούσα παντού. Ήμουν πιο ποδοσφαιρικός βέβαια, κάτι για το οποίο έχω φάει bullying στο μπάσκετ! Κάποια στιγμή, λοιπόν ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έψαχνε γιατρό. Είχαν δημιουργηθεί κάποια θέματα… Τέλος πάντων, με είδε, του έκανα, μου έκανε και άρχισα να ζω το όνειρό μου. Επειδή, ακριβώς είμαι οπαδός της ΑΕΚ. Ξεκίνησα πολύ νέο παιδί τότε, σίγουρα υπήρχαν αμφιβολίες και αμφισβητήσεις, ευτυχώς όμως τα πράγματα πήγαν καλά και σιγά – σιγά εδραιώθηκα στην ομάδα. Νομίζω, μάλιστα πως είμαι ο μακροβιότερος γιατρός στην μπασκετική ΑΕΚ, πήγα με τον Ντούντα το 1999-00 που πήραμε το Κύπελλο κι έφυγα όταν η ομάδα ήταν στη Γ’ Εθνική. Ο Ίβκοβιτς ήταν δάσκαλος στο πώς στηρίζει και εμπιστεύεται έναν συνεργάτη του. Είχε θέσει αυστηρά επαγγελματικά πρότυπα. Εγώ που ήμουν νεοεισερχόμενος στον χώρο, βίωσα πράγματα που με συνοδεύουν ακόμα. Αρχές που μένουν, που μαθαίνεις ότι έτσι πρέπει να δουλεύεις».
Νίκος Ζήσης: «Μετά το ματς πήγα για εξετάσεις. Τελικά δεν χρειάστηκε επέμβαση. Ήταν ένα απλό κάταγμα. Ένα ρογμώδες κάταγμα, όχι κάτι ιδιαίτερο. Μετά έπαιξα έναν – δυο αγώνες με μάσκα. Που κλασικά, είναι τόσο ενοχλητική. Σε αυτές τις περιπτώσεις ισχύει ο Νόμος του Μέρφι. Πάντα ξαναχτυπάς! Είτε στην προπόνηση, είτε στο ματς, έρχεται η μπάλα πάνω στη μύτη σου. Γίνονται πολλά τέτοια. Αλλά είναι μέρος του παιχνιδιού. Δηλαδή, αυτό λέω στα παιδιά μου. Αν θέλεις να παίξεις μπάσκετ, πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχτείς χτυπήματα, να υποφέρεις πολλές φορές και να υπομένεις τον πόνο. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Εκείνη τη στιγμή δεν ένιωσα ότι κάνω κάποια θυσία για την ομάδα. Ήταν δεδομένο για μένα ότι έπρεπε να ξαναμπώ στο ματς, δεν το σκεφτόμουν καν! Έτσι όπως εξελισσόταν το παιχνίδι, έχεις τρομερή αδρεναλίνη. Αρχίσαμε να μαζεύουμε τη διαφορά, νομίζω πως είχα βάλει 13 πόντους στο τέταρτο δεκάλεπτο, είχα πάρει κάποια σημαντικά σουτ, κάποια coast-to-coast. Στο μεταξύ, πλέι μέικερ στην Εφές ήταν ο Ουίλ Σόλομον. Είχαμε μια κόντρα την προηγούμενη χρονιά με τον Άρη, όμως τον σέβομαι πάρα πολύ σαν παίκτη. Θεωρώ πως είναι από τους πιο δύσκολους παίκτες για να αντιμετωπίσεις. Ένας μεγάλος trash-talker! Υπήρχε, δηλαδή και αυτή η κόντρα, εντός εισαγωγικών που με έκανε να τσιτώσω ακόμα περισσότερο».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Όλα έγιναν δίπλα στον πάγκο της ΑΕΚ. Πίσω από την μπασκέτα, δεξιά και αριστερά, είχαμε έναν άλλον πάγκο όπου κάθονταν οι παίκτες που έμεναν εκτός 12άδας, κανένας διοικητικός, κανένας… εξωσχολικός. Εκεί λοιπόν, ανάμεσα σε αυτούς τους δυο πάγκους, τον είχα από κάτω και τον πιλάτευα! Έρχονταν διάφοροι, τους άκουγα να μου λένε: "Γιάννη, άσ’ τον να φύγει, ήλθε το ασθενοφόρο". Δεχόμουν πίεση από τους δικούς μου ανθρώπους να τον αφήσω. Και γι’ αυτό ήταν λίγο… στοίχημα εκείνη την ώρα. Από τη στιγμή που ξεκίνησα, θα το βγάλω εις πέρας»!
Νίκος Ζήσης: «Όταν είσαι πιο μικρός, έχεις άγνοια κινδύνου. Και σίγουρα, ακόμη περισσότερο ενθουσιασμό. Όταν πήγα στην Μπένετον, στην πρώτη χρονιά μου μετά την ΑΕΚ, παίζαμε στην Μπολόνια με την Φορτιτούντο, τέλη Οκτωβρίου. Γλιστράω και πέφτω προς τα πίσω… Τέλος πάντων, μετά από πολύ καιρό διαπίστωσα ότι είχα σπάσει το χέρι μου, ότι έσπασα το σκαφοειδές! Έκανα πάλι το ίδιο την ώρα του αγώνα. "Δέστε το! Βάλτε μου λίγο πάγο, φέρτε μου φάρμακα. Εγώ θέλω να μπω μέσα να παίξω! Τότε ήμουν σχετικά άπειρος και αποκτούσα εμπειρίες από υψηλό επίπεδο. Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν κατάλαβα πως οτιδήποτε έχεις, πρέπει οπωσδήποτε να το τσεκάρεις. Ήταν ένα μάθημα για μένα. Το πάθημα που έγινε μάθημα, που λένε. Γιατί πραγματικά, ταλαιπωρήθηκα πάρα πολύ με αυτό το κάταγμα ενώ συνέχισα να παίζω για αρκετές εβδομάδες. Δεν με ενδιέφερε τίποτα μέχρι κάποια ηλικία. Το μόνο που ήθελα ήταν να ξαναμπώ στο γήπεδο».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Αν δει κανείς τις φωτογραφίες, η μύτη του ήταν σαν μελιτζάνα. Είχε μέσα 5-6 γάζες! Του τις είχα πιάσει κιόλας για να μην φεύγουν από τα ρουθούνια. Ουσιαστικά, δηλαδή δεν… υπήρχε μύτη! Υπήρχε μόνο στόμα. Εξάντλησα όλα τα περιθώρια ώστε ο Νίκος να γυρίσει στο ματς, έχοντας γνώση εκείνη τη στιγμή ότι δεν του έκανα κάτι κακό. Εξάλλου, είμαι ορθοπεδικός. Εκείνη ήταν μια κατάσταση που χειρίζεται ΩΡΛ. Δεν έκανα κάτι φοβερό και τρομερό… Απλώς προσπάθησα να εξαντλήσω όλες τις δυνατότητες που είχα ως ορθοπεδικός ώστε να βοηθήσω τον Νίκο και κατ’ επέκταση, την ομάδα. Σε άλλη περίπτωση, αυτή η προσπάθεια θα μπορούσε να είχε εγκαταλειφθεί στα μισά. Ή και νωρίτερα. Πολλές φορές παίζει ρόλο η έμπνευση της στιγμής. Όταν βλέπεις ότι ο άλλος δεν… πεθαίνει, κάνεις ό,τι περνάει από το χέρι σου και λες: "Θα το παλέψω"! Είναι λίγο και στον χαρακτήρα του καθενός, έτσι; Εμένα τότε με διέκρινε το καφριλίκι για την ΑΕΚ. Άκουγα ΑΕΚ και τρελαινόμουν! Δεν ήθελα να τα παρατάω εύκολα. Εκ του αποτελέσματος, δικαιωθήκαμε».
Part 6: Γάζες στη μύτη με μια λαβίδα!
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Χτυπάει, λοιπόν ο Νίκος, τον παίρνουν τα αίματα, τον βγάζουμε στην άκρη και ξεκινάμε με τα πολύ απλά πράγματα, που σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να πατάς τη μύτη. Τίποτα. Αίμα παντού. Αίμα που δεν σταμάταγε για κανέναν λόγο. Και όλοι πάνω από τον Ζήση! Ο καρδιολόγος, ο φυσιοθεραπευτής, ο γυμναστής, όλοι! "Τι γίνεται; Τι κάνετε;" ρώταγε ο Φώτης. Άρχισαν να με πιέζουν: "Ρε συ Γιάννη, να πάει στο νοσοκομείο". Προσπάθησα να κερδίσω χρόνο: "Καθίστε ρε λίγο, να το παλέψουμε να το φτιάξουμε"! Και τότε άρχισα να του κάνω τον λεγόμενο πωματισμό. Ουσιαστικά, είναι το βούλωμα της μύτης. Όταν χώνεις γάζες μέσα στη μύτη με μια λαβίδα και με αυτόν τον τρόπο, από την πίεση δηλαδή που υφίσταται το σημείο της αιμορραγίας, σταματάει να τρέχει αίμα. Του το έκανα κι αυτό, τίποτα! Όλοι είχαν αρχίζει να ζορίζονται, ο χρόνος περνούσε και αυτό το πράγμα κράταγε και δεν είχε αποτέλεσμα. Μετά έβαλα κάτι αιμοστατικούς παράγοντες μέσα στις γάζες… Με τα πολλά, πέτυχε»!
Κώστας Κώτσης: «Για να καταλάβεις τι σημαίνει ΑΕΚ… Ο Χατζηκομνηνός έρχεται στον πέμπτο τελικό με τον Ολυμπιακό που πήραμε το πρωτάθλημα το 2002 και με ρωτάει: "Που θα καθίσω"; "Που θα καθίσεις ρε Γιάννη; Στον πάγκο θα καθίσεις, στη θέση σου. Στην τελευταία θέση εκεί, μαζί με τους φυσικοθεραπευτές". Και μου λέει: "Γίνεται σήμερα να ανέβω στην εξέδρα; Κι αν χρειαστεί κατεβαίνω"! Στο μεταξύ, μια ώρα πριν το ματς έχω βγει έξω και βλέπω 20.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ. "Εντάξει, έχει γεμίσει το γήπεδο, δεν χάνουμε με τίποτα". Τέτοια πράγματα γίνονταν. Ο Γιάννης ήταν καμικάζι και τρομερός επαγγελματίας. Κάποιος άλλος γιατρός θα μπορούσε να πει στον Ζήση να μείνει έξω σε εκείνο το ματς με την Εφές, να μην έχουμε αιμορραγίες κλπ. Ο Χατζηκομνηνός το πάλεψε με όλες τις δυνάμεις του. Μόνο γύψο δεν του έβαλε στη μύτη για να παίξει πάλι! Με τον Γιάννη είμαστε φίλοι μέχρι σήμερα, πήγαμε μαζί να δούμε τον Μπουρούση που ανέβασε την Καρδίτσα».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ο Νίκος ήθελε να παίξει. Ήταν η εποχή που ο Κατσικάρης είχε ήδη αρχίσει να του δείχνει ότι τον εμπιστεύεται αρκετά. Τον είχα ανάσκελα πίσω από την μπασκέτα, δίπλα στον πάγκο μας για… μισή ώρα και δεν έβλεπε αποτέλεσμα. Σε αυτή τη θέση καταπίνεις τα αίματα, γιατί ρέουν προς τα πίσω! Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, θα είχε αγχωθεί. Επέμενα και κάποια στιγμή είδα πως σταμάτησαν να ματώνουν οι γάζες! Είχαν σταματήσει να κοκκινίζουν. Επιτέλους! Κατάλαβα πως σταμάτησε αυτό το πράγμα, είδα και μέσα το στόμα του ότι δεν είχε αίμα, τον σηκώνω και του λέω: "Μπες μέσα και γάμ….ε τους"! Την άλλη μέρα, τον έστειλα σε έναν φίλο μου ΩΡΛ, μου είπε πως αντιμετωπίστηκε μια χαρά, πως έτσι θα το αντιμετώπιζε κι εκείνος.
Μια παρένθεση σε αυτό… Θυμάμαι ένα ιδιαίτερο περιστατικό στους τελικούς με τον Ολυμπιακό το 2002, όταν γυρίσαμε τη σειρά από το 2-0 και τελικά πήραμε το Πρωτάθλημα. Ο Ολυμπιακός είχε κάνει το 2-0 μέσα στον Πειραιά, ήταν μια σφαλιάρα μεγατόνων για εμάς ενώ στο ίδιο ματς ο Χόλντεν υπέστη θλάση στον προσαγωγό. Που σημαίνει τέλος η σειρά! Είχαν φύγει οι πάντες και βούτηξα τον Τζέι Αρ, τον έβαλα στα αποδυτήρια του ΣΕΦ και του έκανα μια ένεση στον προσαγωγό! Μάλιστα ήλθε ο συγχωρεμένος ο Αντώνης Νταής και μου είπε: "Τι κάνεις εδώ"; Του λέω: "Τίποτα, τίποτα, φεύγω Αντώνη! Τελείωσα, τελείωσα". Και τελικά ο Χόλντεν έπαιξε, πήραμε το πρωτάθλημα, πήρε μεταγραφή κι έκανε την καριέρα που έκανε τα επόμενα χρόνια».
Part 7: Το σουτ της ζωής του
Ο Νίκολα Πρκάτσιν κάνει το 67-69 με 1/2 βολές, η ΑΕΚ έχει την επαναφορά στα 5.7" για το φινάλε. Ο Νίκος Χατζής πασάρει εν κινήσει στον Ζήση που έχει μπροστά του τον Εντέρ Αρσλάν που παίζει την τέλεια άμυνα. Ο Έλληνας γκαρντ γλιστράει, πέφτει όμως μέσα σε 2" έχει όλη την ηρεμία να ανακτήσει την κατοχή και να πετύχει ένα απίθανο σουτ, κάνοντας τον γύρο του θριάμβου!
Οκτάι Μαχμούτι: «Ο στόχος μας ήταν να μην πάει η μπάλα στον Πρκάτσιν, με δεδομένο ότι η ΑΕΚ θα του έκανε φάουλ. Εν τέλει, το φάουλ έγινε πριν από την επαναφορά και ο Πρκάτσιν είχε 1/2 βολές! Είχα θυμώσει μαζί του! Είχα θυμώσει γιατί πήγε προς τη βασική γραμμή και ζήτησε την μπάλα αντί να φύγει και να την αφήσει σε κάποιον άλλον παίκτη. Ήταν σίγουρο πως η ΑΕΚ θα τον "σημάδευε". Σε κάθε περίπτωση, δεν σημαίνει πως ο Νίκολα έκανε λάθος. Ακόμα και ο καλύτερος παίκτης θα μπορούσε να έχει 0/2 βολές σε εκείνο το σημείο του αγώνα. Ποτέ δεν ξέρεις... Το έζησα κι εγώ σαν παίκτης, είναι πιθανό να συμβεί».
Νίκος Ζήσης: «Αυτό που σίγουρα θυμάμαι ήταν πόσο ωραία έγινε η πάσα του Χατζή! Όταν πήρε την μπάλα από τον Μπουρούση στην επαναφορά, εγώ είχα ήδη ξεκινήσει να τρέχω. Ο Νίκος μού έδωσε την μπάλα στη ροή της κίνησής μου. Το γεγονός ότι μου την έδωσε πάνω στο τρέξιμο, με βοήθησε ώστε να φτάσω πιο γρήγορα στην άλλη πλευρά του γηπέδου, ασχέτως με το ότι τελικά γλίστρησα. Είναι εντελώς διαφορετικό να πάρεις την μπάλα σταματημένος και να προσπαθήσεις να περάσεις τον παίκτη σου και αλλιώς να έχεις ξεκινήσει ήδη και να την πάρεις στο τρέξιμο».
Κώστας Κώτσης: «Βλέπω τον Νίκο να γλιστράει και να πέφτει... Εντάξει, λέω. Τελειώσαμε. Εκείνη την στιγμή τα κλάσματα του δευτερολέπτου σου φαίνονται αιώνας. Εμείς ήμασταν διαγώνια. Ο πάγκος της ΑΕΚ ήταν διαγώνια από το σημείο που σούταρε ο Νίκος, είχαμε μπροστά μας τους διαιτητές και τα κορμιά των παικτών. Ξαφνικά, τον βλέπω να σηκώνεται αλλά δεν μπορώ να δω την μπάλα! Γυρίζω προς την μπασκέτα και βλέπω τον Μπουρούση να πηδάει μπας και κάνει φόλοου. Και η επόμενη φάση που θυμάμαι δεν είναι τον Ζήση να τρέχει αλλά τον Μαχμούτι να κλωτσάει την μπάλα με βολέ και να φτάνει στο ταβάνι! Χαρές και πανηγύρια μετά! Αυτές οι φάσεις γράφουν ιστορία. Είναι κάτι συγκινητικό, κάτι που συζητάμε ακόμα μετά από σχεδόν 20 χρόνια».
Νίκος Ζήσης: «Ξέρω πως απομένουν 5.7’’. Αυτό που είχα στο μυαλό μου, από την στιγμή που πήρα την μπάλα, είναι πως έχω δυο ντρίπλες και να σουτάρω από τα 7-8 μέτρα. Και ό,τι γίνει! Στο μεταξύ, έχουμε γυρίσει το παιχνίδι από το -13, αν δεν κάνω λάθος είχα ήδη βάλει 2-3 τρίποντα στο τέταρτο δεκάλεπτο. Γενικώς, ένιωθα πολύ καλά. Απλώς εκεί συμβαίνει το… απρόοπτο. Ούτε μια στο δισεκατομμύριο δεν υπολόγιζα πως θα πάνε έτσι τα πράγματα»!
Έντερ Αρσλάν: «Εκείνη την περίοδο ήμασταν απλώς δυο νέοι παίκτες, 21-22 χρονών. Η Ευρώπη δεν μας ήξερε πολύ καλά όμως ξέραμε ήδη ο ένας τον άλλον πολύ καλά! Γνώριζα πως ο Νίκος ήταν ένας πολύ καλός παίκτης από τους αγώνες με τις μικρές Εθνικέ της Ελλάδας και της Τουρκίας. Επομένως, όταν πήρε την μπάλα, προσπάθησα να παίξω την καλύτερη άμυνα που μπορούσα! Έστω κι έτσι, ήμουν σίγουρος ότι θα βρει τον τρόπο να σουτάρει. Ήθελα να βγάλω την άμυνα, νομίζω πως έκανα πραγματικά καλή δουλειά όμως γι’ αυτό ακριβώς ο Νίκος Ζήσης είναι ένας τόσο ξεχωριστός παίκτης. Ένας νικητής! Το είδαμε εκείνο το βράδυ στην Αθήνα, το είδαμε ξανά και τα επόμενα χρόνια».
Οκτάι Μαχμούτι: «Σε αυτές τις περιπτώσεις σε οδηγεί το ένστικτό. Καμία λογική, κανένα σύστημα. Δεν είναι εύκολο. Μπορείς να πεις μεγάλα λόγια μετά από αυτό, να φτιάξεις μια ωραία ιστορία... Είναι μέρος της ζωής μας. Ήταν ένα πολύ σημαντικό σουτ για τον Νίκο και την καριέρα του. Ίσως έχει πετύχει και άλλα μεγάλα σουτ όμως πάντα θα μιλάμε για αυτό».
Κώστας Κώτσης: «Εκείνο το παιχνίδι με την Εφές το είχαμε κάνει DVD και το δώσαμε στους κατόχους διαρκείας! Θυμάμαι το εξώφυλλο. Τον Νίκο να πανηγυρίζει το τρίποντο, τη ματωμένη γάζα, το αίμα να τρέχει και το γράμμα "Ζ". Από το σημάδι του Ζορό, στο σημάδι του Ζήση».
Νίκος Ζήσης: «Γλίστρησα, γύρισα, σηκώθηκα… Αυτό που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι ότι με το που έφυγε η μπάλα από τα χέρια μου, κατάλαβα ότι θα μπει! Την ίδια στιγμή ο Γιάννης (σ.σ. Μπουρούσης) είναι ακριβώς κάτω από την μπασκέτα, σηκώνεται να πάει για φόλοου όμως καταλαβαίνει τι πρόκειται να γίνει, ανοίγει τα χέρια του στον αέρα και την αφήνει να μπει! Και μετά, εντάξει… Όλο αυτό που ακολούθησε… Χάνεις το μυαλό σου! Πηδάω πρώτα την πινακίδα, δεν ξέρω που πάω! Έκσταση! Νομίζω πως όλο εκείνο το σκηνικό, η ανατροπή, ο τραυματισμός, το γλίστρημα, όλα αυτά οδήγησαν στο να πανηγυρίσουμε πάρα πολύ! Στο μεταξύ, είχαμε ήδη κερδίσει την Μπένετον, κερδίσαμε και την Εφές Πίλσεν. Ομάδες, δηλαδή με πολλαπλάσια μπάτζετ όμως κι εμείς ήμασταν διψασμένοι να δείξουμε τι μπορούμε να κάνουμε σε υψηλό επίπεδο».
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Ήταν ωραίο… Γλίστρησε, σηκώθηκε, το πέταξε. Αν σε θέλει και η μπίλια λίγο, σου κάθεται».
Νίκος Ζήσης: «Δεν ήταν ένα τρίποντο που όρισε την πορεία μου στο μπάσκετ, από την άποψη ότι δεν έκρινε κάποιον τίτλο, σίγουρα όμως ήταν μια πραγματικά μεγάλη στιγμή. Νομίζω πως η φάση που χαρακτηρίζει περισσότερο την καριέρα μου και όλα τα παιδιά της γενιάς μου ήταν η πάσα που έδωσα στον Δημήτρη, στο Βελιγράδι. Αυτή πραγματικά ήταν game changer, όσον αφορά την καριέρα όλων μας. Τώρα όσον αφορά εκείνο το τρίποντο, από μικρό παιδί όταν μου δινόταν η ευκαιρία να πάρω σημαντικά σουτ, το έκανα με μεγάλη αυτοπεποίθηση. Ό,τι έγινε εκείνο το βράδυ στο Γαλάτσι εμπεριέχει και λίγη δόση τύχης. Από τη στιγμή που τελικά δεν έχασα τον έλεγχο της μπάλας και δεν έγιναν βήματα, σίγουρα ήταν και τυχερό. Ακόμη και σήμερα, έπειτα από 17 χρόνια, έρχεται κόσμος και μου μιλά για εκείνο το σουτ με την Εφές…».
Δημήτρης Καρύδας: «Θυμάμαι πως έκανα τη μετάδοση μέσα από τον αγωνιστικό χώρο. Έχω σπικάρει πάνω από 700 ματς στην EuroLeague, κοντεύω τα 800 κι εκείνο το παιχνίδι στο Γαλάτσι ήταν το πρώτο μου! Τότε δεν υπήρχαν νόρμες, πού κάθονται οι δημοσιογράφοι, πού μεταδίδουν… Δεν υπήρχαν μεικτές ζώνες… Οι προπονητές έκαναν κοινή συνέντευξη Τύπου ενώ οι δηλώσεις γίνονταν στον διάδρομο, έβγαιναν οι παίκτες και τους σταματούσαν οι δημοσιογράφοι με το μαγνητοφωνάκι στο χέρι. Κι εννοείται πως δεν υπήρχαν ειδικές εκπομπές μετά τα ματς. Με είχαν βάλει, λοιπόν σε ένα τραπέζι ακριβώς δίπλα στη γραμματεία, μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Επίσης, κάτι ακόμα χαρακτηριστικό. Η EuroLeague δεν είχε manual μετάδοσης όπως έχει τώρα. Δεν υπήρχαν δηλαδή συγκεκριμένες προδιαγραφές. Κάθε χώρα έκανε τη δική της μετάδοση με βάση τις τεχνικές δυνατότητες που διέθετε. Αλλιώς μεταδιδόταν το ματς στην Ελλάδα, αλλιώς στην Πολωνία, αλλιώς στο Τρεβίζο και στην Κωνσταντινούπολη! Στην πραγματικότητα ήταν τέσσερις διαφορετικές εικόνες».
Part 8: Έφερε ξανά την EuroLeague στην ελληνική TV
Δημήτρης Καρύδας: «Στην ουσία, το τρίποντο του Ζήση έφερε ξανά την EuroLeague στην Ελλάδα και την ελληνική τηλεόραση. Επειδή ακριβώς συνέπεσε με μια πολύ αρνητική συγκυρία. Επί της ουσίας, δεν υφίσταται μπάσκετ στη χώρα μας τη διετία 2003-05. Για πολλούς λόγους. Ο Κόκκαλης έχει εγκαταλείψει τον Ολυμπιακό που παίζει στον Κορυδαλλό, ο Παναθηναϊκός έχει πάρει δυο ευρωπαϊκά τα προηγούμενα τρία χρόνια όμως κι εκείνος παίζει στο Σπόρτιγκ λόγω των Ολυμπιακών έργων ενώ η ΑΕΚ ήταν σε ένα μεταβατικό στάδιο, με τον Φιλίππου έτοιμο να φύγει. Επίσης, δεν υπήρχε πρόσφατη επιτυχία της Εθνικής. Η Ελλάδα είχε τερματίσει τελευταία το 1999 στο Ευρωμπάσκετ της Γαλλίας ενώ ακολούθησαν οι αποτυχίες στην Αττάλεια και τη Σουηδία.
Το μπάσκετ λοιπόν επέστρεψε δυνατά στην τηλεόραση μέσω της EuroLeague σε μια περίοδο που ήταν απαξιωμένο. Το μεγάλο καλάθι του Ζήση και η πρόκριση του Παναθηναϊκού στο Final 4 της Μόσχας εκείνη την χρονιά ήταν το φιλί της ζωής! Ένα σημαδιακό καλάθι γιατί με αυτό το σουτ άνοιξε ένα παράθυρο στη νέα εποχή. Το κλίμα είχε αρχίσει να αλλάζει κι έτσι έμεινε η EuroLeague στην τηλεόραση. Γιατί είναι πολύ πιθανό αν δεν είχε μπει εκείνο το σουτ και αν δεν είχε πάει ο Παναθηναϊκός στη Μόσχα, ο Έλληνας ενδεχομένως να έκανε 4-5 χρόνια για να ξαναδεί αγώνα της EuroLeague!
Η συμφωνία της EuroLeague με τη NOVA έκλεισε πριν από εκείνο το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Εφές Πίλσεν. Μέχρι τότε, δεν μεταδίδονταν αγώνες για κάποιο διάστημα. Το TV Magic ιδιοκτησίας Σωκράτη Κόκκαλη είχε μεταδώσει το Final 4 της σεζόν 2001-02. Όλες οι προηγούμενες συμφωνίες με την ελληνική τηλεόραση είχαν τελειώσει στην Σουπρολίγκα. Οι τελευταίοι αγώνες, δηλαδή που είχαν μεταδοθεί εκτός από την χρονιά του TV Magic ήταν της Σουπρολίγκας, το 2001 (σ.σ. ο τελικός Παναθηναϊκός – Μακάμπι στο Παρίσι μεταδόθηκε από το Tempo, σε περιγραφή Κώστα Μπατή). Η NOVA, λοιπόν πήρε τα δικαιώματα του Top-16 εκείνης της χρονιάς όπου είχε προκριθεί επίσης ο Παναθηναϊκός με ένα πολύ συμβολικό τίμημα ώστε να μπει η EuroLeague στην Ελλάδα. Το ματς στο Γαλάτσι ήταν το πρώτο εντός έδρας παιχνίδι που μεταδώσαμε με δική μας παραγωγή. Το κανάλι μετέδιδε κανονικά αγώνες μπάσκετ και ποδοσφαίρου όμως η EuroLeague ήταν ένα ταξίδι στο άγνωστο.
Εκείνη την χρονιά δεν βλέπαμε EuroLeague. Έγραφαν μόνο οι εφημερίδες και τα sites της εποχής. Ήταν κάτι άγνωστο, δεν ξέραμε τη δυναμική των ομάδων, δεν ξέραμε τίποτα. Η αρχική κουβέντα με τη NOVA ήταν μόνο για το Top-16 και το Final 4 στη Μόσχα όπου κάναμε μια μεγάλη παραγωγή για τα δεδομένα της εποχής. Το πράγμα είχε αρχίσει να φουντώνει και το καλοκαίρι του 2005 έκλεισε η πρώτη επίσημη συμφωνία για τρία χρόνια. Από τότε ίσχυε η λογική της τριετίας… 2008, ’11, ‘14’, ’17 και η τελευταία το 2020».
Part 9: Τα σημάδια διάλυσης στην ΑΕΚ
Ο μεγαλομέτοχος της ΑΕΚ, Γιάννης Φιλίππου αποχώρησε και όλα τελείωσαν σ' ένα βράδυ. Εκείνο το «πουλάω την ΑΕΚ για 1 ευρώ» σήμανε την αρχή του τέλους για μια ομάδα που θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει για πολλά χρόνια ακόμη αν έμεναν οι παίκτες του πρωταθλήματος.
Κώστας Κώτσης
«Όλοι σκεφτόμασταν την επόμενη μέρα. Ποια θα είναι η επόμενη μέρα στην ΑΕΚ; Θα μείνει ο Φιλίππου; Γιατί κακά τα ψέματα, μια ομάδα δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν έχει σταθερή και ισχυρή διοίκηση. Οι αμφιβολίες άρχισαν να μπαίνουν προς το τέλος της σεζόν 2004-05. Βλέπαμε ότι υπήρχε και το θέμα του γηπέδου, αν θα γινόταν τελικά στη Νέα Φιλαδέλφεια, γιατί τότε εμπλεκόταν ο Γιάννης Γρανίτσας από τη θέση του προέδρου της Ερασιτεχνικής. Επομένως, ήταν κομβικό εκείνο το σημείο για το γήπεδο που τελικά δεν προχώρησε. Από ‘κει και πέρα, η κόντρα του Φιλίππου με τους οργανωμένους υπήρχε από την πρώτη μέρα, δεν ήταν κάτι που προέκυψε εκείνη την χρονιά. Ήταν πραγματικά μια περίεργη περίοδος. Όταν βλέπεις μια διοίκηση που δεν είναι τόσο "ζεστή", ανησυχείς… Έστω κι έτσι, νομίζω πως η ΑΕΚ πήγε πάρα πολύ καλά εκείνη την χρονιά. Είχαμε εξαιρετικούς παίκτες και κυρίως, εξαιρετικούς χαρακτήρες».
Γιάννης Χατζηκομνηνός
«Ήταν ουσιαστικά η τελευταία χρονιά του Γιάννη Φιλίππου πριν αποτραβηχτεί από το προσκήνιο, δίνοντας την σκυτάλη στον γιο του, Δημήτρη, ένα πολύ καλό παιδί που είχε στοιχεία τεχνοκράτη. Είχαν γίνει κάποιες κινήσεις εκείνη τη σεζόν, κάποιες παρεμβάσεις στο γήπεδο, γενικώς πράγματα που έδειχναν μια δυναμική. Όμως πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις και βλέποντας ενδεχομένως ότι το μπάσκετ είναι ένα πηγάδι δίχως πάτο όπου η καλή πορεία οφείλεται στην τρέλα και την αγάπη ανθρώπων όπως οι συγχωρεμένοι Γιαννακόπουλοι ή τώρα οι αδελφοί Αγγελόπουλοι, ένα μεγάλο κεφάλαιο έκλεισε. Ο Φιλίππου δεν ήταν ποτέ ο… τρελός ΑΕΚτζής. Ήταν ένας πάρα πολύ σοβαρός άνθρωπος, που έπρεπε να βάζει 10 φορές περισσότερα από αυτά που έπαιρνε από το μπάσκετ. Το είδε αυτό… Ίσως πέρασε ο αρχικός ενθουσιασμός και μετά άρχισε η αποδόμηση ενώ θα μπορούσαμε να είχαμε χτίσει πάνω στην πρωταθληματική ΑΕΚ του Σάκοτα και να είμαστε κραταιοί για μια πενταετία».
Δημήτρης Καρύδας
«Εκείνη την χρονιά η ΑΕΚ κρατιόταν όρθια με το ζόρι, ας πούμε. Την κρατούσε όρθια το πρωτάθλημα του 2002. Μια μεταβατική σεζόν. Είχε φύγει από το ΟΑΚΑ, είχε φύγει από τα Λιόσια και πήγε στο Γαλάτσι πιστεύοντας ενδεχομένως πως με το γήπεδο θα κινητοποιήσει λίγο τους ΑΕΚτζήδες. Αλλά τελικά την επόμενη χρονιά κατέληξε να παίζει σε άδειες εξέδρες στην τελευταία συμμετοχή της στην EuroLeague».
Part 10: Η μεταγραφή στην Μπένετον και ο Σπανούλης
Η επόμενη χρονιά βρήκε τον Νίκο Ζήση στην Μπένετον. Τον πρώτο σταθμό σε μια μακρά διαδρομή στο εξωτερικό που περιλαμβάνει επίσης την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, τη Σιένα, την Μπιλμπάο, την Ούνικς Καζάν, τη Φενέρμπαχτσε, την Μπάμπεργκ και την Μπανταλόνα.
Νίκος Ζήσης: «Είχα άλλα δυο χρόνια συμβόλαιο με την ΑΕΚ. Δεν σκεφτόμουν με τίποτα πως αυτό ήταν το τέλος. Ποτέ δεν περίμενα ότι θα φύγω από την ΑΕΚ τότε! Η αλήθεια είναι πως διαφαίνονταν ήδη κάποια οικονομικά προβλήματα στον ορίζοντα και το επόμενο διάστημα η εποχή Φιλίππου έλαβε ουσιαστικά τέλος. Που ο άνθρωπος έδωσε πάρα πολλά κι έκανε πολλά καλά στην ΑΕΚ όμως είχε τα δικά του, προσωπικά θέματα. Δημιουργήθηκαν οικονομικά προβλήματα που ήταν δυσεπίλυτα και τελικά έφυγε όλος ο κορμός εκείνης της ομάδας, ο ένας μετά τον άλλον. Θυμάμαι πάντως πως στα τελειώματα εκείνης της σεζόν, πριν αρχίσουμε δηλαδή να φεύγουμε όλοι, η ΑΕΚ και ο Φώτης ήθελαν να φέρουν τον Σπανούλη από το Μαρούσι! Ναι, οι βλέψεις ήταν ότι πάμε να δημιουργήσουμε τη νέα μεγάλη ΑΕΚ έπειτα από την ομάδα του Κακιούζη, του Ντικούδη και του Χόλντεν που κέρδισε τίτλους και το πρωτάθλημα το 2002. Έφυγα με μαύρο δάκρυ από την ΑΕΚ! Δεν ήθελα να φύγω από την ομάδα, ούτε από την Ελλάδα. Τελικά, δεν ξέρεις ποτέ πως μπορεί να σου τα φέρει η ζωή».
Κώστας Κώτσης: «Ο Νίκος έφυγε από την ΑΕΚ εκείνο το καλοκαίρι. Θυμάμαι πως είχα μαζί μου το συμβόλαιο, είχα πάει στην Πράγα για την κλήρωση και τη γενική συνέλευση της EuroLeague, όπου συναντήθηκα με τον πρόεδρο της Μπένετον και τον Μαουρίτσιο Γκεραρντίνι. Η μεταγραφή του ολοκληρώθηκε εκεί, με την υπογραφή των συμβολαίων. Ακολούθως, πήρα τηλέφωνο τον Φιλίππου και τον Νίκο για να τους ενημερώσω πως όλα τελείωσαν. Το ήξερε βέβαια ο Ζήσης, απλώς για το τυπικό του πράγματος… Ήταν η τελευταία πράξη. Δεν θέλω να πω του δράματος. Ήταν δράμα για την ΑΕΚ και συγχρόνως, η αρχή μιας σπουδαίας καριέρας. Για την ακρίβεια, η συνέχεια της μεγάλης καριέρας του Νίκου Ζήση. Το ίδιο διάστημα με πήραν τηλέφωνο από την Αθήνα και μου είπαν: "Ρε συ, τι λέει ο Φιλίππου; Τι δηλώσεις έκανε"; Εγώ στο μεταξύ δεν είχα ιδέα. Ήμουν στη Γέφυρα του Καρόλου, δεν είχα καμία ενημέρωση. "Τι είπε δηλαδή"; "Ότι πουλάει την ΑΕΚ για 1 ευρώ"! Αυτό ήταν. Έμεινα κάγκελο! Ο Φιλίππου να δίνει την ΚΑΕ ΑΕΚ αντί ενός ευρώ κι εγώ να είμαι στη Γενική Συνέλευση που έκανε τότε η EuroLeague ως εκπρόσωπος της ΑΕΚ».
Νίκος Ζήσης: «Εκείνη την στιγμή δεν σκεφτόμασταν πως ήταν η τελευταία… αναλαμπή μιας μεγάλης ομάδας σε επίπεδο EuroLeague, ούτε σαν ένας γύρος αποχαιρετισμού. Σε καμία περίπτωση. Τελικά, έτσι όντως συνέβη. Ήταν η σεζόν της ενηλικίωσής μου, ήταν πραγματικά η πρώτη φορά που ηγήθηκα της ομάδας. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι προς το τέλος της χρονιάς ήλθε ο Λόλις, σχεδόν 10 χρόνια μεγαλύτερός μου και μου είπε: "Το καταλαβαίνεις πως όταν μιλάς εσύ, σε κοιτάμε όλοι μέσα στα μάτια"; Ουσιαστικά, όλο αυτό μού έβγαινε ασυναίσθητα. Το να ηγηθώ δηλαδή ή να μαζέψω τους συμπαίκτες μου και να τους μιλήσω. Σίγουρα και η θέση του πλέι μέικερ είναι κομβική σε αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας. Εκείνη, λοιπόν η κουβέντα του Λόλις μου έχει μείνει μέχρι σήμερα. Ο Κουάντρε ήταν ένα 4άρι, ο… Χάινς των φτωχών που δούλευε πάρα πολύ κι έδινε τα πάντα για την ΑΕΚ. Ήταν ένα από τα περιστατικά που θα κουβαλώ για πάντα, σε μια εποχή που έχτιζα την καριέρα μου, σε μια χρονιά που σηματοδότησε την πορεία μου και με έκανε να πιστέψω ότι μπορώ να παίξω σε υψηλό επίπεδο, να έχω σημαντικό ρόλο και να ηγηθώ μιας ομάδας. Ουσιαστικά, μού έδωσε το εισιτήριο για να πάω στην Μπένετον».
Part 11: Ο Ζήσης μετά την Εφές
Γιάννης Χατζηκομνηνός: «Με αυτό που έγινε πάντως, ο Νίκος έγινε πρωτοσέλιδο την επόμενη μέρα! Η Ώρα για Σπορ τον είχε να πανηγυρίζει και να κάνει τον γύρο του θριάμβου με ματωμένη τη φανέλα. Που ο Ζήσης μέχρι τότε δεν ήταν το πρώτο βιολί εκείνης της ομάδας. Πιστεύω, λοιπόν πως εκείνη η συγκυρία τον βοήθησε να γίνει πιο γνωστός στον ΑΕΚτζήδικο και, γενικώς τον μπασκετικό κόσμο. Είχε το τσαγανό, έπαιζε με μπανταρισμένη μύτη, γλίστρησε, σηκώθηκε κι έβαλε το τρίποντο που τον βοήθησε να γίνει σταρ την επόμενη μέρα! Από τον φέρελπι και ανερχόμενο παίκτη, έγινε πρωτοσέλιδο στην οπαδική εφημερίδα της ΑΕΚ».
Οκτάι Μαχμούτι: «Η καριέρα του συνέχισε να γιγαντώνεται. Όλα αυτά τα χρόνια έπαιξε σε μεγάλα κλαμπ. Και όχι μόνο έπαιξε σε μεγάλα κλαμπ, αλλά είχε επίσης σημαντικό ρόλο σε αυτά. Είχε προσωπικότητα. Έχω δουλέψει με δεκάδες παίκτες στο παρελθόν όμως δεν έδειξαν όλοι τον χαρακτήρα τους. Δεν είχαν όλοι χαρακτήρα ηγέτη. Ο Νίκος ήταν πάντα ο τύπος που θα βγει μπροστά. Αυτός που, ας πούμε, διορθώνει τα σπασμένα κομμάτια και τα βάζει στη θέση τους. Είχα την ευκαιρία να περάσω χρόνο μαζί του, βρεθήκαμε μαζί ένα καλοκαίρι στην Πάτμο. Είναι ξεκάθαρο ότι μιλάμε για έναν τύπο που ξέρει τι κάνει. Είναι μορφωμένος και έχει μια υπέροχη οικογένεια! Ενδεχομένως, λοιπόν αυτό το τρίποντο να μην είναι τόσο σημαντικό μπροστά σε ό,τι έχει πετύχει στη ζωή του. Πάντα σέβομαι τους παίκτες που τα πάνε καλά όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και έξω από αυτό. Που είναι σημαντικοί στα αποδυτήρια, που δουλεύουν για την ομάδα. Γιατί στο τέλος της ημέρας, μιλάμε για ένα ομαδικό σπορ. Παίκτες σαν τον Νίκο είναι σπουδαίοι για τους προπονητές, για την ομάδα, για όλους... Σύμφωνοι, εκείνο το τρίποντο ήταν πολύ σημαντικό για τον Ζήση όμως θα μπορούσε να είχε αστοχήσει. Αυτό δεν αλλάζει ότι μιλάμε για έναν σπουδαίο παίκτη και άνθρωπο. Που είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα τρίποντο».
Έντερ Αρσλάν: «Ο Νίκος είναι ένας πολύ ξεχωριστός χαρακτήρας. Μια σπουδαία προσωπικότητα, όχι μόνο για το ελληνικό, αλλά κυρίως για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Πάντα έπαιζε δίκαια, πάντα ήταν gentleman, δεν τον έβλεπες να έχει κόντρα με τους αντιπάλους του. Είμαι πολύ χαρούμενος που τον γνώρισα και που μεγαλώσαμε μαζί μπασκετικά! Είμαστε συνομήλικοι, γεννημένοι και οι δυο το ’83, ήμασταν για πρώτη φορά αντίπαλοι στις μικρές Εθνικές της Ελλάδας και της Τουρκίας. Παίξαμε στον ημιτελικό του EuroBasket Παίδων το 1999 στη Σλοβενία. Δυστυχώς με νίκησε και εκεί (γέλια)! Μετά στο EuroBasket U20. Πάντα τον έβρισκα στον δρόμο μου. Ό,τι πέτυχε στο μπάσκετ είναι σημαντικό, όμως για μένα το πιο σημαντικό είναι ο χαρακτήρας του. Είναι το τέλειο παράδειγμα για τα νέα παιδιά. Το μεγάλο legacy του Ζήση από τη στιγμή που έκοψε το μπάσκετ είναι ο χαρακτήρας και η προσωπικότητά του. Πέρσι παίξαμε με τον Ηρακλή στη Θεσσαλονίκη, στην πρώτο μου χρονιά ως ασίσταντ στην Μπαχτσεσεχίρ. Ήμουν σε ένα καφέ και είδα τον Ζήση! Αγκαλιαστήκαμε, μιλήσαμε λίγο, μου είπε για τον νέο ρόλο του στην Εθνική Ελλάδας… Ήμουν τόσο χαρούμενος για αυτόν αλλά περισσότερο για την Ομοσπονδία, γιατί νομίζω το ότι έχει τον Νίκο είναι μια μεγάλη ευκαιρία».
Οκτάι Μαχμούτι: «Σε αυτό το ματς συστήθηκε ένας σπουδαίος παίκτης. Ένας από τους καλύτερους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και παράλληλα ένας από τους καλύτερους τύπους που έχω γνωρίσει από κοντά. Ο άνθρωπος Νίκος μετράει πολύ περισσότερο από τον παίκτη Ζήση».
Built with Shorthand