Μία νύχτα με τον ΛεΜπρόν
Αλήθεια, πώς είναι να αντικρίζεις τον ΛεΜπρόν Τζέιμς; Να πρέπει να τον αντιμετωπίσεις στο παρκέ; Και όχι μόνο να έχεις τη δική του... έγνοια.
Το 2009 στο ρόστερ των Κλίβελαντ Καβαλίερς υπήρχε και ο Σακίλ Ο' Νιλ!
Όπως καταλάβατε, ο χρόνος πρέπει να γυρίσει αρκετά χρόνια πίσω. Τότε που ο Ολυμπιακός έπαιρνε το αεροπλάνο για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Για μία μίνι εκστρατεία, μεγάλης σημασίας. Για δύο αναμετρήσεις, κόντρα στους Σαν Αντόνιο Σπερς και στους Κλίβελαντ Καβαλίερς.
Αναμετρήσεις με ιδιαίτερη σημειολογία, αφού μέχρι και σήμερα αποτελούν την τελευταία επαφή των ελληνικών ομάδων (πλην της Εθνικής), με εκείνες του NBA.
Εκείνο το οδοιπορικό άρχισε στο Τέξας και στο Σαν Αντόνιο και κατέληξε στο Οχάιο. Στο Κλίβελαντ. Για μία και μοναδική βραδιά με το next best thing του ΝΒΑ, τον παίκτη που ήρθε απευθείας στο ΝΒΑ από το Λύκειο. Τον λένε ΛεΜπρόν Τζέιμς. Τον γνωρίζετε σίγουρα.
To «Oral History» του Gazzetta επιστρέφει, με ένα ιστορικό ματς και πολλές ιστορίες από τη νύχτα με τον εκλεκτό.
Το τελευταίο συναπάντημα του ελληνικού μπάσκετ με το ΝΒΑ. Ανάμεσα στους Κλίβελαντ Καβαλίερς και τον Ολυμπιακό. Σε μία εποχή (μπασκετικής) αθωότητας. Κοινωνικής ανεμελιάς. Μπορεί και αφέλειας. Αλλά σίγουρα μια στιγμής μπασκετικής ευτυχίας.
Το ρόλο του αφηγητή για χάρη του Gazzetta αναλαμβάνουν ο Κώστας Παπανικολάου, ο παίκτης που ανέλαβε να μαρκάρει τον μεγάλο και τρανό ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Ο Γιάννης Μπουρούσης και ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, δύο σέντερ απέναντι σε έναν παίκτη που δεν μπορούσε να μαρκαριστεί, τον Σακίλ Ο' Νιλ.
Ο Χρήστος Μαρμαρινός, τότε μέλος του προπονητικού επιτελείου του Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν ο άνθρωπος που συνέταξε το scouting report των Καβαλίερς και πως μπορεί ένας παίκτης να οδηγήσει σε λάθος τον Τζέιμς.
Και ο τότε δημοσιογράφος και νυν εκπρόσωπος παικτών, Νίκος Βαρλάς, ο οποίος ακολούθησε την αποστολή του Ολυμπιακού στο ταξίδι σε Σαν Αντόνιο και Κλίβελαντ. Και έχει μία απίθανη ιστορία για το βράδυ που έκανε συνέντευξη με τον LBJ.
Κεφάλαιο 1ο: Θα κάνουμε scouting report;
Κάθε αντίπαλος διαθέτει ένα φάκελο. Γεμάτο από τα πλεονεκτήματα και (κυρίως) τα μειονεκτήματά του. Ο Χρήστος Μαρμαρινός ανέλαβε τη δημιουργία ένός... άχαρου ντοσιέ. Σε αυτόν έπρεπε να αναλύσει το δόκιμο τρόπο, με τον οποίο οι παίκτες του Ολυμπιακού θα πρέπει να αντιμετωπισουν τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.
Χρήστος Μαρμαρινός (βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό, 2004-2018): «Μιλούσα με τον κόουτς Γιαννάκη όταν είχε αποφασιστεί ότι θα κάνουμε το ταξίδι. Ήθελα να μάθω τι θα κάνουμε, πώς συμπεριφερόμαστε σε αυτά τα ματς; Μου απάντησε, “όπως σε όλα τα άλλα”.
“Δηλαδή, θέλεις κανονικό scouting report”, τον ρώτησα ξανά. “Ναι, θέλω, γιατί τι έγινε;” ήταν απόκρισή του.
Ουσιαστικά για εμάς ήταν μία προπόνηση. Ήταν η πρώτη γνωριμία με τους παίκτες, ήταν η αρχή της σεζόν, είχαμε αρκετά νέα παιδιά. Οπότε έπρεπε να δούμε στην πράξη τον τρόπο που θα δουλεύαμε όλη τη σεζόν. Ο κόουτς Γιαννάκης ήθελε να δει πως βγαίνουν οι χρόνοι μας, η προετοιμασία των βίντεο, όλα. Ήταν ένας μέρος της προετοιμασίας, η αρχή της ρουτίνας της σεζόν.
Σε ορισμένες στιγμές το scouting report ήταν σουρεάλ. Να αναφέρεις πως θα αντιμετωπίσεις τον ΛεΜπρόν αν θα πάει δεξιά ή αν θα πάει αριστερά, που θα τον οδηγήσουμε.. Πώς θα έρθουν οι βοήθειες, πώς θα παίξουμε άμυνα πάνω στο Σακίλ.
Ήταν τόσο ιδιαίτερη η ώρα της προβολής του βίντεο. Έπαιζε ένα πλάνο με τον ΛεΜπρόν να πηγαίνει στα δεξιά και να κάνει ένα λάθος και εγώ έπρεπε να τους πω ότι έτσι πρέπει να τον παίξουμε.
Οι Αμερικάνοι παίκτες ήταν πιο δεκτικοί, ήθελαν να δουν πώς μπορεί να λειτουργήσει κάτι τέτοιο. Οι Ευρωπαίοι αντέδρασαν διαφορετικά, κούνησαν το κεφάλι τους, σαν να έλεγαν “καλά μας τα λες, το είπες το ποίημα...”. Γι' αυτό και ο κόουτς είχε βάλει στην αρχική πεντάδα τον Κώστα Παπανικολάου, για να του φύγει η... κρυάδα ότι πρέπει να μαρκάρει έναν τέτοιο παίκτη.
Παίξαμε ένα κανονικό ματς, είχαμε ένα κανονικό πλάνο γι' αυτό το ματς. Επειδή ήταν η αρχή της σεζόν, βάζαμε τις αρχές μας.
Ήταν μία καλή ευκαιρία να τεστάρουμε τις αρχές μας και να δοκιμάσουμε αν κάποιοι συγκεκριμένοι παίκτες, μπορούν να ανταποκριθούν σε συγκεκριμένες συνθήκες και ρόλους. Για παράδειγμα, ο Παπανικολάου ήταν ένας παίκτης που ήθελε να δει ο Γιαννάκης, θεωρώντας ότι μπορεί να γίνει ένας παίκτης-ρόλου στην άμυνα.
Ή πως θα σταθεί ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης με κάποιον που είναι, ναι μεν, στα κυβικά του, αλλά είναι ψηλότερος απ' αυτόν.
Γιατί ο Σοφοκλής ζοριζόταν με παίκτες που ήταν ψηλότεροι. Ο Σακίλ ήταν μεγαλύτερος και σε όγκο και σε ύψος και ήταν κάτι που θέλαμε να δούμε, με περισσότερο κινητικούς ψηλούς, όπως ήταν ο Γιάννης Μπουρούσης, πως θα βγει να σουτάρει.
Κώστας Παπανικολάου (φόργουορντ του Ολυμπιακού, 2009-2013, 2016-μέχρι σήμερα): «Ποιο είναι το συναίσθημα; Ενθουσιασμός. Θα παίξεις απέναντι σε δύο παίκτες αυτού του επιπέδου, μιας ανώτερης κλάσης. Και θα αγωνιστείς απέναντι σε μία ομάδα του NBA. Για ένα 19χρονο παιδί ήταν πραγματικά μία τρομερή εμπειρία, την οποία περίμενα πως και πως.
Η αλήθεια είναι δεν γνώριζα ότι θα ξεκινήσω στο ματς, το έμαθα λίγο πριν από το τζάμπολ. Ή την προηγούμενη ημέρα. Το συναίσθημα – επειδή θα μαρκάρω τον ΛεΜπρόν - ήταν ενθουσιασμός.
Αλλά όλη αυτή η ανυπομονησία έγινε και λίγο «φόβος» ή άγχος, για να το θέσω αλλιώς. Είναι πολύ δύσκολο για έναν 19χρονο να μαρκάρει έναν τέτοιον παίκτη».
Κεφάλαιο 2ο: Ταξίδι στο άγνωστο
Η εμπειρία δεν ήταν άγνωστη για όλους. Είτε από μία επίσκεψη στις Ηνωμένες Πολιτείες, είτε από μία αναμέτρηση απέναντι σε ομάδες του ΝΒΑ.
Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης το είχε ζήσει ξανά. Απέναντι στον ΛεΜπρόν. Απέναντι στον Σακ...
Ανδρέας Γλυνιαδάκης (σέντερ του Ολυμπιακού, 2009-2012): «Ήταν κάτι φανταστικό. Θα επέστρεφα σε έναν κόσμο, που είχα φύγει πριν από λίγα χρόνια. Είχα αντιμετωπίσει τεράστιους αθλητές, επίσης είχα την τύχη να παίξω μαζί με απίστευτους συμπαίκτες. Στους Ντιτρόιτ Πίστονς είχα κάνει προετοιμασία με τον Αντόνιο ΜακΝτάις, ενώ αντιμετώπισα τον Σακίλ Ο' Νιλ, κατά τη διάρκεια μιας προετοιμασίας με τους Ατλάντα Χοκς.
Για εμένα σημαντικότερη ήταν η ατμόσφαιρα. Αυτά τα ματς είναι στο πλαίσιο της προετοιμασίας για μία ομάδα του NBA, όπως και για τον Ολυμπιακό. Αλλά το γήπεδο γεμίζει, λες και είναι επίσημο ματς. Οι φίλαθλοι θέλουν να δουν την ομάδα τους, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από ένα φιλικό στην Ευρώπη.
Η ατμόσφαιρα, τα αποδυτήρια, ο κόσμος ήταν μοναδικό να έχω την ευκαιρία να το ζήσω ξανά. Οι περισσότεροι απολάμβαναν τη διαδικασία. Μιλάμε για δύο φοβερές ομάδες. Ο Ολυμπιακός είχε ένα απίστευτο ρόστερ, τρομερή οργάνωση, ενώ οι Καβαλίερς και οι Σπερς ήταν από τις κορυφαίες ομάδες στο ΝΒΑ εκείνη την εποχή.
Οπότε οι περισσότεροι είχαν επικεντρωθεί στη διαδικασία, αλλά και στον ανταγωνισμό. Οι ευκαιρίες που παίρνει ένας αθλητής για να αντιμετωπίσει τέτοιους παίκτες, αλλά και μία ομάδα, δεν είναι πολλές. Είναι κάτι μοναδικό».
Νίκος Βαρλάς (Δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πρωταθλητής»): « Ήταν ένα τρομερό ταξίδι, μία απίστευτη δημοσιογραφική εμπειρία. Και ήταν τέτοια για δύο λόγους.
Ο πρώτος, γιατί βρισκόμασταν στην Ελλάδα προ κρίσης. Ήταν η εποχή που οι αδελφοί Αγγελόπουλοι έδειχναν πόση “δίψα” διέθεταν. Ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που ταξίδεψα σε bussiness class, μείναμε σε ξενοδοχεία πέντε αστέρων, τα καλύτερα σε Σαν Αντόνιο και Κλίβελαντ. Υπολογίζω ότι μπορεί να ξοδεύτηκαν και 15.000 ευρώ για τον κάθε δημοσιογράφο που είχαν μαζί σε αυτό το ταξίδι. Τους έχω ευχαριστήσει πολλές φορές γι' αυτήν την εμπειρία και μέσω κειμένων και προσωπικά.
Ο δεύτερος λόγος ήταν η προσμονή και η χαρά. Για εμένα ήταν και νοσταλγικό γιατί δεν είχα επισκεφθεί τις Ηνωμένες Πολιτείες από το 1993.
Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τους δημοσιογράφους, να κάνουν τη δουλειά, αλλά στο περιβάλλον του NBA.
Η πρώτη επαφή ήταν με ένα clinic που είχαν διοργανώσει οι Καβαλίερς, σε ένα σημείο του γηπέδου. Ήταν σαν να μας πήραν, από τη μία ημέρα στην άλλη, και μας έβαλαν μέσα στο ΝΒΑ.
Δεν είχαμε τόση ανυπομονησίαΤο πιο μεγάλο σοκ ήταν όταν επισκεφθήκαμε τα προπονητικά κέντρα των ομάδων.
Όσο για το Κλίβελαντ; Τα πάντα ήταν γύρω στον ΛεΜπρόν και τον Σακίλ».
Χρήστος Μαρμαρινός (βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό, 2004-2018): «Δεν είχαμε τόση ανυπομονησία. Είναι τόσο μεγάλο το συναίσθημα να μπαίνεις σε ένα γήπεδο ΝΒΑ, να κάνεις προπόνηση σε ένα χώρο που βρίσκονται όλα τα “μεγαθήρια”. Ήταν τόσο σημαντική η παρουσία μας, τόσο στο Κλίβελαντ, όσο και στο Σαν Αντόνιο.
Μόνο και μόνο που μετακινηθήκαμε μέσα στις Ηνωμένες Πολιτείες με αεροσκάφους που είχαν οι ομάδες του ΝΒΑ, με τις πολυθρόνες και τα τραπέζια που διαθέτει και όλη τη χλιδή που κουβαλάει η λίγκα, ήταν πραγματικά άλλο πράγμα.
Θυμάμαι μας περίμενε το πούλμαν δίπλα στο αεροπλάνο, μέσα στην πίστα, για να μας παραλάβει. Ήταν πρωτόγνωρο πράγματα και τόσα χρόνια πριν. Ζήσαμε όλο το “πακέτο”».
Γιάννης Μπουρούσης (σέντερ του Ολυμπιακού 2006-2011): «Όταν ακούς για δυο φιλικά ματς στις Ηνωμένες Πολιτείες και πόσο μάλλον απέναντι σε δύο μεγάλες ομάδες, όπως οι Σαν Αντόνιο Σπερς και οι Κλίβελαντ Καβαλίερς, με παίκτες όπως ο ΛεΜπρόν, αλλά και ο Σακίλ Ο' Νιλ.
Σε γέμιζε ενθουσιασμό και ανυπομονησία να δούμε πως είναι τέλος πάντως και αυτό το πρωτάθλημα... Πώς είναι να αγωνίζεσαι με αντίπαλο μία ομάδα από το NBA. Είναι όλη η οργάνωση, η κουλτούρα πριν το ματς, η συμπεριφορά του κόσμου, ο τρόπος που οργανώνουν την τέλεση του ματς. Αυτά είναι στοιχεια που δεν είχαμε ζήσει ξανά, πόσο μάλιστα όταν αγωνιζόμαστε μόνο στην Ελλάδα και σε ευρωπαϊκά ματς. Αλλά αυτό ήταν ένα ματς απέναντι σε μία ομάδα του NBA».
Κεφάλαιο 3ο: Μπροστά μας ο ΛεΜπρόν και ο Σακίλ
Το συναίσθημα δεν εύκολο στην περιγραφή του. Οι παίκτες του Ολυμπιακού το βίωσαν με μεγαλύτερη ευκολία. Κι όσα λένε αποτυπώνουν τον αντίκτυπο που έχει ο ΛεΜπρόν Τζέιμς και ο Σακίλ Ο' Νιλ.
Γιάννης Μπουρούσης (σέντερ του Ολυμπιακού, 2006-2011): «Όσο θυμάμαι, δεν είχα παίξει τόσο απέναντί στον Σακίλ, γιατί τον είχε αναλάβει για περισσότερη ώρα ο Σοφοκλής. Αλλά όταν είδα τον Σακίλ να βγαίνει από τη φυσούνα, τρόμαξα! Πίστεψε με, μπροστά του είμαι σαν παιδάκι.
Όσο για τον ; Είχα την τύχη να αγωνιστώ απέναντι του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο, το 2008. Ο ΛεΜπρόν ήταν το παιδί του Κλίβελαντ, μεγάλωσε εκεί, ήταν ο σταρ του γηπέδου.
Νιώθεις θαυμασμό μόλις τον βλέπεις. Δεν μπορώ να πω ότι τον... ζήλευα, αλλά χαιρόμουν, επειδή αυτός ο άνθρωπος έφτασε να πρωταγωνιστεί στο ΝΒΑ όλα αυτά τα χρόνια. Δέος!»
Ανδρέας Γλυνιαδάκης (σέντερ του Ολυμπιακού, 2009-2012): «Ο Σακίλ ήταν στις τελευταίες του χρονιές στο ΝΒΑ. Με τον ΛεΜπρόν ήμουν στο ίδιο Draft! Τον είχα αντιμετωπίσει αρκετές φορές από τότε. Και ακόμα κυριαρχεί στο NBA, μολονότι από εκείνο το βράδυ έχουν περάσει αρκετά χρόνια. Αυτό έκανε και τότε, κυριαρχούσε.
Δεν θα έλεγα ότι ένιωσα δέος μόλις τον αντίκρισα. Όχι επειδή τον υποτιμάω, αλλά ήταν κάτι που είχα ζήσει προηγουμένως.
Χαιρόμουν που υπήρχε μία επανάληψη σε όλα αυτά που είχα βιώσει στο ΝΒΑ και το ζούσα ξανά με τον Ολυμπιακό. Η χαρά μου ήταν μεγαλύτερη από το δέος.
Αγωνίστηκα και απέναντι στον Σακ. Δεν μπορείς να τον μαρκάρεις. Νομίζω ότι δεν τον έχουν μαρκάρει σε καμία στιγμή της μπασκετικής του καριέρας. Οπότε για να κάνεις κάτι, θα πρέπει να έχεις βοήθεια, πρέπει να πάρει την μπάλα μακριά από καλάθι. Οι κανόνες αντιμετώπισης δεν αλλάζουν για τον Σακ, είναι οι ίδιοι για όλες τις ομάδες. Ήταν dominant σε κάθε στιγμή της καριέρας του».
Χρήστος Μαρμαρινός (βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό, 2004-2018): «Εντυπωσιάστηκα, όπως και οι περισσότεροι στον πάγκο, από το πόσο μεγάλος είναι. Ειδικά τότε που είχε και περισσότερο όγκο ήταν σαν ένας σέντερ. Στην Ευρώπη θα έπαιζε σε αυτή τη θέση με ευκολία. Τον βλέπεις να κατεβάζει την μπάλα, να πασάρει, να σουτάρει.
Ήταν πραγματικά πρωτόγνωρο. Τότε ακόμα δεν υπήρχε το μπάσκετ χωρίς θέσεις. Ένας ψηλός που μπορεί να πάρει την μπάλα και να την κατεβάσει. Τότε τα πράγματα ήταν περισσότερο σε “κουτάκια”. Οπότε βλέποντας τον ΛεΜπρόν να κάνει ό,τι θέλει σε έκανε να αναρωτιέσαι που πάει το μπάσκετ. Εκείνη τη στιγμή το τελευταίο πράγμα που με απασχολούσε ήταν το scouting report που είχα κάνει. Περισσότερο ήθελα να δω τις τάσεις του αθλήματος, τι σκέφτεται ο αντίπαλος προπονητής, τι θέλει να κάνει, πως προετοιμάζει την ομάδα του. Ήταν τελείως διαφορετική η προσέγγισή μας σε σχέση με αυτούς.
Εμείς τότε κάναμε 8 εβδομάδες προετοιμασία, εκείνοι περίπου 20-25 ημέρες, έπαιζαν 3-4 φιλικά ματς και μετά ξεκινούσε η κανονική διάρκεια. Βλέπαμε τις υποδομές τους. Ήταν το μεγαλύτερο σοκ. Τα προπονητήρια τους, ο τρόπος που έβλεπαν την προετοιμασία των παικτών, η αποκατάσταση. Παρακολουθούσαν τα πάντα πιο σφαιρικά. Το coaching stuff ήταν απίστευτο σε σχέση με εμάς που ήμασταν λιγότεροι και τα κάναμε όλα. Από τότε υπήρχε άλλος υπεύθυνος για τα βίντεο, άλλος για την ατομική εξέλιξη, άλλος για να βρίσκεται πίσω από τον πάγκο.
Για κάθε δύο βήμα δικά μας μπροστά, αυτοί κάνουν άλλα πέντε. Ο Σακίλ έψαχνε να βρει τον κόουτς Γιαννάκη για τον χαιρετήσει. Μαζί ήταν και η ακολουθία του, ανάμεσά τους ο δημοσιογράφος Αμάντ Ρασάντ. Ο Γιαννάκης είναι μεγάλη προσωπικότητα, έτυχε καθολικής αναγνώρισης, τους μίλησαν ο ΛεΜπρόν, ο Πόποβιτς, ο Σακ.
Ειδικά ο τελευταίος ήταν πιο φιλικός, ενώ ο Μπρον ήταν περισσότερο επαγγελματίας. Τυπικός μεν, αλλά χαιρέτησε τους πάντες, βγήκε φωτογραφία με όποιον του ζήτησε. Δεν ήταν ούτε απόμακρος, ούτε σταρ. Μία χαρά παιδί».
Κεφάλαιο 4ο: Κυνηγώντας τον ΛεΜπρόν για μία συνέντευξη
Η ιστορία είναι προσωπική. Χρειάστηκε η παρέμβαση ενός ανθρώπου κοντά στον ΛεΜπρόν Τζέιμς, η παράκληση ενός θρύλου του ελληνικού μπάσκετ και κάπως έτσι τρεις Έλληνες δημοσιογράφοι βρέθηκαν σε ένα ανέλπιστο, όσο και δημοσιογραφικό γοητευτικό τετ-α-τετ με τον «Βασιλιά».
Νίκος Βαρλάς (Δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Πρωταθλητής»): Όταν φτάσαμε στην πόλη, βρεθήκαμε σε ένα clinic, το πρωινό πριν την αναμέτρηση. Εμείς είχαμε πάει από νωρίς και προσπαθούμε να βρούμε άκρη τι πρέπει να κρατήσουμε και τι πρέπει να δημοσιεύσουμε, καθώς υπήρχε η διαφορά ώρας.
Υπήρχε ένας ενθουσιασμός που θα βλέπαμε από κοντά τον ΛεΜπρόν και τον Σακίλ, μόνο που ο Τζέιμς δεν εμφανίστηκε!
Ο Σακίλ ήταν εκεί, έπαιζε σε μία μπασκέτα «δύο εναντίον δύο», «τρεις εναντίον τριών», αλλά δεν μας επέτρεψαν να τον πλησιάσουμε. Όλοι πίστεψαν ότι το βράδυ δεν θα είχαμε καμία ελπίδα να μιλήσουμε, επιτέλους, με τον Τζέιμς.
Επειδή την επομένη πετούσαμε για Ελλάδα, έπρεπε όχι μόνο να μαζέψουμε τα πράγματά μας, αλλά και να προετοιμάσουμε τα θέματα της ημέρας. Τα αποδυτήρια των ομάδων στο ΝΒΑ ανοίγουν 1,5 ώρα πριν από κάθε ματς και κλείνουν 45 λεπτά πριν από την έναρξη της αναμέτρησης.
Άρα είχαμε πρόσβαση σε αυτά. Μπήκαμε και κοιτούσαμε σα... χάνοι. Μας έκαναν εντύπωση τα τεράστια παπούτσια του Σακ. Ήταν εκεί, μαζί με την εμφάνισή του, στη θέση του στα αποδυτήρια. Όλοι βγάζαμε φωτογραφίες και βίντεο με τα παπούτσια. Πολλοί παίκτες ήταν εκεί, μα ο Τζέιμς ήταν άφαντος.
Μόλις το ματς τελειώσαμε, είχαμε την επιλογή σε ποια αποδυτήρια θα πάμε: Σε αυτά των Καβαλίερς ή σε εκείνα του Ολυμπιακού;
Ήμασταν επτά δημοσιογράφοι σε αυτό το ταξίδι και μόνο εγώ είπα ότι θα πάω στους Καβαλίερς.
Γύρω από τον Τζέιμς υπήρχε μία φρενίτιδα. Και εγώ τον λάτρευα.
Είχα φροντίσει να κάνω μία προεργασία, προκειμένου να καταφέρω να μιλήσω μαζί του. Ο Ντέιβιντ Βάντερπουλ, που είχε αγωνιστεί σε Σιένα και ΤΣΣΚΑ Μόσχας, ήταν ο υπεύθυνος προπονητής για το ατομικό growth του ΛεΜπρόν. Και ήταν πολύ καλός φίλος με τον Θοδωρή Παπαλουκά, που τότε έπαιζε στον Ολυμπιακό. O Παπαλουκάς είχε ζητήσει δύο πράγματα από τον Βάντερπουλ: Το πρώτο ήταν η φανέλα του ΛεΜπρόν από το ματς. Την έχει ακόμη στο σπίτι του.
Και το δεύτερο ήταν να μιλήσει σε έναν δημοσιογράφο από την Ελλάδα. Εμένα..
Περιμέναμε μία ώρα έξω από τα αποδυτήρια. Το γήπεδο είχε σχεδόν αδειάσει. Αλλά εμείς εκεί. Δεν το κουνήσαμε. Είχα μαζί μου και άλλους δύο συναδέλφους (τον Ρήγα Δάρδαλη και τον Άρη Μπάρκα), όταν κάποια στιγμή βγαίνει έξω η υπεύθυνη Τύπου των Καβς. Μία ξανθιά γυναίκα, εξαιρετικά αυταρχική. Και έψαχνε εμένα! Μας κατεύθυνε σε μία πίσω πόρτα, η οποία οδηγούσε σε ένα χώρο για τη φυσιοθεραπεία των παικτών.
Εκεί έκανε την εμφάνισή του ο ΛεΜπρόν, φορώντας γυαλιά ηλίου και ένα καπελάκι. Είχα τρέλα μαζί του και μου... κόπηκαν τα πόδια. Ήταν τόσο θετικός, τόσο έτοιμος να απαντήσει, αυτή ήταν όλη η δουλειά που είχε κάνει ο Βάντερπουλ.
Μόλις είδα τον Τζέιμς έπαθα σοκ. Ίδρωνα, έτρεμα και ο ίδιος μάλλον κατάλαβε το απίστευτο τρακ που είχα. Και άρχισε να μιλάει μόνος του, μας έλεγε για τον κόουτς Γιαννάκη, μας έλεγε για τους στόχους του, θυμήθηκε το 2006. Ενώ κάναμε τη συνέντευξη, μετά από 10 λεπτά, η υπεύθυνη Τύπου μπήκε στην αίθουσα για να τον πάρει. Ο LBJ της είπε ότι δεν είχε πρόβλημα να μιλήσει και άλλο.
Ο ΛεΜπρόν ήταν που με χαλάρωσε για να γίνει η συνέντευξη. Φυσικά και έχουμε τη φωτογραφία μαζί του από εκείνη τη συνάντηση. Δεν θα ξεχάσω το ύφος των υπολοίπων όταν τους είπαμε ότι κάναμε τη συνέντευξη... ».
Κεφάλαιο 5ο: Τι κάνεις όταν έχεις μπροστά σου τον Σακίλ;
Το πλάνο αναφέρει πως για να σταματήσεις τον Σακίλ Ο' Νιλ θα πρέπει να τον οδηγήσεις μακριά από τη ρακέτα. Κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο να το πράξεις. Μόνο ο Κώστας Παπανικολάου κουβαλάει μια ευχάριστη ανάμνηση από τη συνάντηση με τον γίγαντα «Σακ».
Ανδρέας Γλυνιαδάκης (σέντερ του Ολυμπιακού, 2009-2012): «Όπως είπα δεν ήταν πρωτόγνωρο. Το είχα ζήσει ξανά και με άλλους ψηλούς. Με το Σιάτλ είχα αντιμετωπίσει τον Ντιρκ Νοβίτσκι, τον Τιμ Ντάνκαν, αλλά και τον Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας που ήταν και σε εκείνη την ομάδα του Κλίβελαντ. Εχω περάσει από τη διαδικασία πως είναι να μαρκάρεις έναν κορυφαίο ψηλό, έναν franchise παίκτη μιας ομάδας NBA.
Δεν αλλάζει η αντιμετώπιση, ήταν καθαρά θέμα τακτικής, πώς θα παίξουμε και τι πρέπει να κάνω. Αυτό σκέφτηκα, να προσπαθήσω να πάρει την μπάλα μακριά από το καλάθι, αν την πάρει κοντά όλα είχαν τελειώσει! Οπότε, κάθε παίκτης έχει διαφορετικά στοιχεία. Ο Σακ δεν είχε μακρινό σουτ και ο κανόνας ήταν να πάρει την μπάλα εκτός από τη ρακέτα για να υποχρεωθεί να κάνει ντρίπλα.
Με το Σιάτλ είχα αντιμετωπίσει τον Ντιρκ Νοβίτσκι, τον Τιμ Ντάνκαν, αλλά και τον Ζιντρούνας Ιλγκάουσκας που ήταν και σε εκείνη την ομάδα του Κλίβελαντ. Εχω περάσει από τη διαδικασία πως είναι να μαρκάρεις έναν κορυφαίο ψηλό, έναν franchise παίκτη μιας ομάδας NBA.
Δεν αλλάζει η αντιμετώπιση, ήταν καθαρά θέμα τακτικής, πώς θα παίξουμε και τι πρέπει να κάνω. Αυτό σκέφτηκα, να προσπαθήσω να πάρει την μπάλα μακριά από το καλάθι, αν την πάρει κοντά όλα είχαν τελειώσει! Οπότε, κάθε παίκτης έχει διαφορετικά στοιχεία. Ο Σακ δεν είχε μακρινό σουτ και ο κανόνας ήταν να πάρει την μπάλα εκτός από τη ρακέτα για να υποχρεωθεί να κάνει ντρίπλα».
Υπάρχει και η περίπτωση του Κώστα Παπανικολάου. Δεν κλήθηκε να μαρκάρει τον Σακίλ. Αρκέστηκε σε μία χειραψία πριν την έναρξη του αγώνα.
Κώστας Παπανικολάου (φόργουορντ του Ολυμπιακού, 2009-2013, 2016-μέχρι σήμερα): «Μίλησα με τον Σακ πριν το ματς, γιατί τότε είχα συμφωνία με την κινέζικη εταιρία Li-Ning, το ίδιο και αυτός.
Βγάλαμε μία φωτογραφία στο κέντρο του γηπέδου και ανταλλάξαμε 5-10 κουβέντες. Δεν μπορώ να θυμηθώ τι είχαμε πει».
Κεφάλαιο 6ο: «Δεν μπόρεσα ούτε να κουνήσω τον ΛεΜπρόν»
Τελικά τι μένει; Ποια είναι η ανάμνηση που δεν πρόκειται να... ξεφτίσει, όσα χρόνια και αν περάσουν; Οι απαντήσεις ακολουθούν.
Χρήστος Μαρμαρινός (βοηθός προπονητή στον Ολυμπιακό, 2004-2018): «Πέραν του ότι κολλήσαμε όλοι Η1Ν1; Ήταν άρρωστος ο Σακίλ, κόλλησε τον Σόφο και αυτός κόλλησε όλη την ομάδα.
Έπαιρνα τηλέφωνο ένα φίλο που ήταν στην ομάδα των Καβαλίερς. Και τον ρωτούσα να μου πει τι έχει ο Σακίλ. Και μου αποκρίθηκε πως έχει αυτόν τον ιό (H1N1). Και μετά κάναμε καραντίνα...
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η ενέργεια που είχε ο ΛεΜπρόν, η φόρα που είχε όταν πήγαινε πάνω μας. Ήταν “τέρας”.
Όλα αυτά που λένε ότι είναι μοναδικός, ο ένας. Συνδυάζει τεχνική, δύναμη και τη διάθεση να παίξει στο μάξιμουμ, το οποίο δεν το βρίσκεις. Μπορείς κάποιος να βαριέται ή να είναι αδύναμος. Αυτόν τον συνδυασμό νομίζω ότι τον έχει μόνο ο Γιάννης τη σημερινή εποχή».
Κώστας Παπανικολάου (φόργουορντ του Ολυμπιακού, 2009-2013, 2016-μέχρι σήμερα): «Το ότι ξεκίνησα το ματς ήταν από μόνο του ήταν μαγευτικό. Είχα τη δυνατότητα να αγωνιστώ απέναντι σε μία ομάδα του ΝΒΑ και απέναντι σε αυτούς τους παίκτες.
Αλλά αυτό που μου έχει μείνει, με αντίπαλο τον ΛεΜπρόν, είναι πως σε μία φάση πήρε την μπάλα στο ποστ και προσπαθούσα να τον σπρώξω ή να πάρω καλύτερη θέση. Δεν μπόρεσα ούτε να τον κουνήσω.
Αλλά δεν νομίζω ότι γεννήθηκε εκεί ο “αμυντικός Παπανικολάου”. Σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μοθ είχα μία αμυντική προσήλωση. Και δεν ήταν μόνο εκείνη η στιγμή, μαρκάροντας τον Λεμπρον».
Ανδρέας Γλυνιαδάκης (σέντερ του Ολυμπιακού, 2009-2012): «Αυτό που έχει μείνει πιο έντονα και θα ήθελα να το ζήσει όποιος παρακολουθεί το ΝΒΑ ή παίζει μπάσκετ, είναι το τρέξιμο στο παρκέ, η ατμόσφαιρα, ότι παίζεις με μία ομάδα από αυτή τη λίγκα. Και βιώνεις αυτή την ένταση. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορώ να το περιγράψω. Δεν είναι μία φάση ή ένα καλάθι που σημείωσα. Στην Ευρώπη μπορεί να μετράμε την απόδοσή μας με ένα καλάθι ή μία φάση. Όταν όμως έρχεσαι και παίζεις στο ΝΒΑ είναι να βρεθείς και να τρέξεις σε αυτό το παρκέ. Είναι μία συγκλονιστική εμπειρία για έναν παίκτη ή ένα φίλαθλο. Είναι όλο το “πακέτο”. Δεν μπορείς να το συναντήσεις εύκολα, ήταν εξαιρετική επιλογή του Ολυμπιακού να δώσει αυτά τα δύο φιλικά. Είναι μοναδική και δεν συγκρίνεται με κάτι άλλο».
Γιάννης Μπουρούσης (σέντερ του Ολυμπιακού 2006-2011): «Τα πάντα, όλο η εμπειρία. Το ταξίδι μέχρι να φτάσουμε στις ΗΠΑ, η οργάνωση, η διαδρομή μέχρι το ξενοδοχείο, η άφιξη στην πόλη του Κλίβελαντ, το οποίο δεν είναι και το πιο όμορφο μέρος.
Στο κέντρο της πόλης υπήρχε ένα μεγάλο πανό με τη μορφή του ΛεΜπρόν. Όλη η πόλη γύρω από τον ΛεΜπρόν. Κάτι αντίστοιχο, όπως αυτό που συμβαίνει στο Μιλγουόκι με τον Γιάννη.
Ο ΛεΜπρόν δεν ήταν σνομπ, ήταν εξαιρετικά ευγενικός. Θυμάμαι επίσης, ότι οι δικοί μας Αμερικανοί παίκτες είχαν μεγάλη ενέργεια για το ματς, ήθελαν να αποδείξουν ότι αξίζουν να παίξουν ξανά στο NBA».
Built with Shorthand